Współczynnik oddechowy oblicza się ze stosunku objęto

Rozdział 12: Choroby płuc 293
Tabela 12.6 Tryby wentylacji mechanicznej
Nazwa
Opis
ACV
Wspomagana
wentylacja kontrolowana
Ciągła wentylacja
wymuszona
Pacjent sam rozpoczyna oddech, ale jeżeli nie
zacznie, to oddech jest zapoczątkowany
mechanicznie.
Respirator dostarcza oddechów o określonej
częstości i objętości lub ciśnieniu, niezależnie
od oddechu pacjenta.
Respirator utrzymuje dodatnie ciśnienie podczas
spontanicznego oddechu i utrzymuje je przez
cały cykl oddechowy.
Połączenie oddechu spontanicznego i CMV – pacjent
może oddychać spontanicznie między zaprogramowaną wentylacją, ale częstość oddechów
i objętość lub ciśnienie prowadzi respirator.
Pacjent oddycha spontanicznie, mimo to zaprogramowany jest minimalny poziom minutowej wentylacji.
Dodatnie ciśnienie stosuje się podczas wentylacji
mechanicznej i podtrzymywane jest podczas
końcowej fazy wydechu.
Dostarcza zaprogramowanego dodatniego
ciśnienia podczas wdechu pacjenta.
CMV
CPAP
IMV
Wentylacja ze
stale dodatnim
ciśnieniem
Przerywana wentylacja wymuszona
MMV
Minimalna minutowa wentylacja
PEEP
Dodatnie ciśnienie
końcowo-wydechowe
Ciśnieniowe wspomaganie oddechu
spontanicznego
Zsynchronizowana
przerywana
wentylacja
wymuszona
PSV
SIMV
Połączenie oddechu spontanicznego i IMV. Wentylacja respiratorem jest zsynchronizowana
z oddechem własnym. Jeżeli nie nastąpi oddech własny, wówczas załącza się respirator.
Współczynnik oddechowy oblicza się ze stosunku objętości wydalanego dwutlenku węgla (VCO2) do objętości zużytego tlenu (VO). Współczynnik oblicza się według podanego
wzoru:
RQ = VCO2/VO
Współczynnik oddechowy jest użyteczny, ponieważ objętość wydalanego CO2 i zużytego O2 zależy od rodzaju metabolizowanej substancji (tłuszczów, wodorowęglanów i białek).
W tabeli 12.7 przedstawiono listę składników pokarmowych.
Choroby płuc
Tryb