Katecheza VI

Katecheza VI - ks. Wiesław Łużyński. Teksty wybrane.
Metanoia (przemiana wewnętrzna).
Walka z własnym egoizmem i pychą.
Modlitwa.
Duchu święty, Boże,
tchnij mnie swoim tchnieniem
abym myślał, o tym, co jest święte.
Prowadź mnie, Duchu Święty,
abym czynił to, co jest święte.
Przyciągaj mnie do siebie, Duchu Święty,
abym kochał to, co jest święte.
Umacniaj mnie, Duchu Święty,
abym strzegł tego, co jest święte.
Strzeż mnie, Duchu Święty,
abym nigdy nie utracił tego, co jest święte.
Amen.
(Św. Augustyn).
Rozważanie oparte jest na tekście o synu
wg Ewangelii św. Łukasza (Łk. 15,1-3, 11-32).
marnotrawnym,
Termin i samo pojęcie pokuty są bardzo złożone. Jeżeli powiążemy je
z metanoia, do której odwołują się synoptycy, wówczas pokuta
oznacza wewnętrzną przemianę serca pod wpływem Słowa Bożego
i w perspektywie królestwa Bożego. Ale pokuta oznacza również
przemianę życia zgodnie z przemianą serca, i w tym znaczeniu
czynienie pokuty dopełnia się w owocach pokuty godnych
nawrócenia, a zatem zmierza do stałego postępu ku lepszemu.
Czynienie pokuty jest czymś autentycznym i skutecznym jedynie
wówczas, gdy wyraża się w aktach i czynach pokutnych. W tym
sensie pokuta w chrześcijańskim słowniku teologicznym i duchowym
oznacza ascezę, to jest konkretny i codzienny wysiłek człowieka
wspartego łaską Bożą, aby stracić swe życie dla Chrystusa, co jest
jedynym sposobem, aby je zyskać; aby porzucić dawnego człowieka
1
i przyoblec człowieka nowego; aby przezwyciężyć w sobie to, co
cielesne, by zwyciężyło to, co jest duchowe; aby nieustannie wznosić
się od rzeczy, które są na ziemi, do tych, które są w górze, gdzie
przebywa Chrystus. Pokuta jest zatem nawróceniem, które przechodzi
z serca do czynów, a więc do całego chrześcijańskiego życia.
W każdym z tych znaczeń pokuta jest ściśle połączona z pojednaniem,
ponieważ pojednanie się z Bogiem, z sobą samym i z innymi, zakłada
pokonanie radykalnego rozdarcia, którym jest grzech; dokonuje się to
jedynie poprzez wewnętrzną przemianę, czyli nawrócenie.
Metanoia oznacza wewnętrzną przemianę, zmianę sposobu myślenia
i wartościowania, patrzenia na świat, rzeczy, ludzi, procesy, jakie
dokonują się w społeczeństwie. Metanoia jest duchową przemianą,
polegającą na skierowaniu całej osobowości w stronę Boga.
Dokonując takiej przemiany, człowiek zbliża się do świętości Boga,
doznaje wewnętrznego wyzwolenia, odzyskuje radość utraconą przez
grzech.
Metanoia jest procesem trwającym przez całe życie, polegającym na
przechodzeniu od „życia według ciała” do „życia według ducha”.
Jest on nieustannym dążeniem ku lepszemu, dążeniem do większej
doskonałości, do rozwoju swojej osobowości.
Proces wewnętrznej przemiany polega więc na dążeniu do większego
oddania swego życia Chrystusowi i stania się bardziej Jego uczniem.
Wprocesie nawrócenia człowiekowi wierzącemu towarzyszy
wspólnota Kościoła. Proces ten dokonuje się w Kościele, który głosi
orędzie zbawienia i wzywa do współpracy z łaską Bożą.
Towarzyszenie to dokonuje się poprzez miłość, modlitwę i przykład.
W sposób konkretny nawrócenie dokonuje się w sakramencie pokuty.
Wstępnym warunkiem metanoi jest szczery rachunek sumienia,
świadomość własnych grzechów. Drugim warunkiem jest skrucha, żal
za grzechy. Skrucha obejmuje niejako obrzydzenie sobie dawnego,
grzesznego życia i początek nowego. Każda postać skruchy
chrześcijańskiej jest inspirowana łaską Bożą. Ważnym narzędziem
w procesie nieustannego nawracania się jest praktyka codziennego
rachunku sumienia. Droga wewnętrznej przemiany powinna odrywać
nas od egoizmu, skupienia jedynie na sobie, swoich celach, planach,
2
z pominięciem dobra bliźnich. Wiele naszych naszych grzechów,
zarówno przeciwko Bogu, jak i człowiekowi, ma swoje źródło w
egoizmie. Odkrycie na nowo Boga który jest Miłością, sprawia, że
wychodzimy ze swoich egoizmów, przestajemy koncentrować się
jedynie na swoich sprawach, zaczynamy dostrzegać innych,
uruchamiamy w sobie wyobraźnię miłosierdzia. Dostrzegamy
potrzebujących pomocy, samotnych i strapionych. Odbudowanie
więzi z Bogiem leczy, umacnia, przemienia nasze relacje z innymi
ludźmi.
Miłosierna Matko, Wspomożycielko Wiernych, wyjednaj tym, którzy
zeszli na manowce i zagubili drogę do Chrystusa i Jego Kościoła,
prawdziwą skruchę.
Uproś zmartwychwstanie do nowego życia. Amen.
3