aiN kaRem - Trzej Towarzysze

Miejsce
kustodia Ziemi świętej
Mapka archeologiczna
Judea
AIN KAREM
Sanktuarium Nawiedzenia
SANKTUARIUM NAWIEDZENIA I MIEJSCE SCHRONIENIA
ŚW. ELŻBIETY: 1. Wejście na teren sanktuarium. 2. Zbiornik na
wodę z okresu bizantyjskiego (VI-VIII w.). 3. Grota z cysterną
(VI-XII w.). 4. Kościół górny. 5. Zabudowania z czasów wypraw
krzyżowych.
Godziny otwarcia sanktuarium
Latem: 8.00 - 12.00; 14.30 - 18.00
Zimą: 8.00 - 12.00; 14.30 - 17.00
Tel.: 02-641.72.91; Fax: 02-643.11.63
www.custodia.org
Prosimy o zachowanie ciszy i o szacunek
dla świętego Miejsca!
T
radycja umiejscawia w Ain Karem
spotkanie Maryi ze swoją krewną
Elżbietą. Brzemienna Dziewica wyruszyła,
by spotkać się z oczekującą potomstwa.
Tutaj Maryja wyśpiewała hymn uwielbienia
- Magnificat : pieśń dziękczynienia Bogu,
Zbawicielowi i Panu wieków.
Z Pisma Świętego
Tradycja chrześcijańska
Nawiedzenie
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w
góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu
Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała
pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch
Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony
jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego
Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia
zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w
moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią
się słowa powiedziane Ci od Pana». Wtedy Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie,
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.
Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem
wrociła do domu.
(Ewangelia wg św. Łukasza 1, 39-56)
Miejsce spotkania Maryi z Elżbietą w Ain Karem było
pokazywane po raz pierwszy na początku XIV w.: "Dom
Zachariasza znajduje się w Górach Judei... Są tam
dwa kościoły... pomiędzy nimi tryska obficie źródło.
W pierwszym kościele, jak mówią miejscowi, Elżbietę
pozdrowiła błogosławiona Dziewica Maryja. Mówi się
również, że to właśnie tam ukryto Jana Chrzciciela w
czasie rzezi młodzianków. Jan urodził się tam, gdzie
stoi drugi kościół" (brat Jan Fedanzola z Perugii,
1330). Oprócz epizodu ewangelicznego w miejscu
Nawiedzenia wspomina się więc również fakt ukrywania
Jana Chrzciciela, o którym mowa jest w apokryficznej
Protoewangelii Jakuba (II w.). Pątnik rosyjski Daniel z
początku XII w. tak pisze w swojej relacji: "Po drugiej
stronie lesistej doliny wznosi się góra, ku której Elżbieta
uciekała ze swoim synem, prosząc - Przyjmij o góro,
matkę i syna! - Góra się otwarła i dała im schronienie.
Żołnierze Heroda, którzy podążali ich śladem, po przybyciu
na miejsce nie znaleźli nikogo i zawrócili zdziwieni. Do
dzisiaj można zobaczyć to miejsce oznaczone na skale.
Znajduje się tam niewielkich rozmiarów kaplica z grotą.
Tuż przed wejściem dobudowano inną jeszcze kaplicę.
W grocie bije źródło. Gasiło ono pragnienie Elżbiety i
Jana, kiedy schronili się we wnętrzu góry. Usługiwał im
też anioł, aż do czasu, kiedy Herod umarł". Relikwiarz
z ziemią z groty św. Elżbiety i Jana był przechowywany
już w VII w., w Rzymie w skarbcu laterańskim i w innych
jeszcze miejscach. Skała pokazywana w krypcie kościoła
jest pozostałością tej tradycji.
W XIV w. sanktuarium opiekowali się przez pewien
czas mnisi ormiańscy. Franciszkanie nabyli je w 1679.
Przygotowując się do budowy nowej świątyni (arch. A.
Barluzzi, 1939-40) przeprowadzono prace wykopaliskowe
(o. Bellarmino Bagatti OFM 1937).
Wydobyto pozostałości budowli sakralnych - apsyda
górnego kościoła i krypta z antyczną wykutą w skale
galerią. Galeria zakończona jest studnią, którą zaopatruje
w wodę niewielkie źródło. Od strony południowej przylega
do kościoła dobrze zachowana sala z czasów wypraw
krzyżowych. Na dziedzińcu przed dolnym kościołem
umieszczono majolikowe tablice z tekstem Magnificat w
różnych językach. Zostały one ufundowane przez Polonię
międzynarodową z inicjatywy o. A. Borkowskiego OFM
w Roku Maryjnym 1954.