Magnolia acuminata L.

LILIOWIEC (Hemerocallis sp. L.)
Rodzina: Liliowcowate (Hemerocallidaceae)
Nazwa liliowiec pochodzi od greckiego hemera –
dzień i kallos – piękny. Rodzaj liczy 20 gat., ich ojczyzną są umiarkowane obszary Azji. Od wieków
traktowane w Chinach jako rośliny ozdobne i użytkowe. Ilustrację liliowców znajdujemy w materiałach z czasów dynastii Sung (1059 r. p.n.e.),
w roku 304 p.n.e. powstała pierwsza książka im
poświęcona. W tradycji chińskiej pączki kwiatowe
stosuje się jako dodatek do potraw mięsnych
i sałatek, a suszone kim-choi (złota kapusta) jest
przyprawą. W medycynie ludowej wywar z korzeni
działa antydepresyjnie, i stanowi antidotum na
zatrucie arszenikiem.
Liczne kwiaty rozwijają się stopniowo, ale pojedynczy kwitnie tylko 1 lub 2 dni.
Od lilii odróżnia je m.in. brak cebul, inny typ kwiatostanu, nikły zapach.
W XVI w sprowadzone do Europy, a dalej przez kolonistów do Ameryki Pn. W XX w. w uprawie
i hodowli liliowców przodują Amerykanie. AHS
(American Hemerocallis Society) rejestruje rocznie
kilkaset nowych odmian.
W naszej kolekcji odmiany o polskich nazwach pochodzą z hodowli prowadzonej przez Brata Stefana
Franczaka.
JK
MAGNOLIA DRZEWIASTA (Magnolia acuminata L.)
Rodzina: Magnoliowate (Magnoliaceae)
Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Płn.
Drzewo do 30 m wys., w Polsce znane są okazy 20metrowe. Pień prosty, pokryty drobno spękaną korowiną o pomarańczowym odcieniu. Korona gęsta,
za młodu stożkowata. Główne konary odchodzą od
pnia pod kątem prostym. Pędy nagie lub w młodości
skąpo owłosione, czerwonobrązowe, połyskujące.
Na otwartej przestrzeni gałęzie dotykają ziemi.
Liście naprzemianległe, duże, dł. do 25 cm, szerokoeliptyczne lub jajowate, pofałdowane na brzegach, na
szczycie zaostrzone, od spodu miękko owłosione.
Kwitnie po rozwinięciu się liści. Kwiaty dzwonkowate,
średn. 6-8 cm; płatki wąskie, skupione, zielonkawożółte na zewnątrz, białawe od wewnątrz; bezwonne,
mało zauważalne – ukryte wśród liści. Owoce
szyszkokształtne, cylindryczne, nieforemne, efektowne
ostrą koralowoczerwoną barwą (zimą pozostają na
drzewie). Spożywane są przez zwierzęta.
Dekoracyjne drzewo, przede wszystkim z liści (jesienią brązowożółtych lub żółtych). Bardzo dobrze cieniuje. Sprowadzone do Europy już na początku
XVIII w. Odznacza się dość dużą wytrzymałością na
niskie temperatury, suszy nie lubi. W parkach spotykane stosunkowo rzadko, ze względu na niewielką
ilość nasion oraz trudne pielęgnowanie siewek.
– 89 –
JK