D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

Sygn. akt. II K 1017/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 listopada 2016 r.
Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Jarosław Przesmycki
Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Bajerska
przy udziale Prokuratora Karoliny Neumann
po rozpoznaniu w dniach 16.02.2016 r., 20.04.2016 r., 24.08.2016 r., 15.11.2016 r., 22.11.2016 r., sprawy karnej
M. K.
s. S. i G. z d. P., urodzonego (...) w G., zam. (...)-(...) G. ul. (...), obywatelstwa polskiego, o wykształceniu zawodowym,
z zawodu elektromechanika, pesel (...), nie karanego sądownie;
oskarżonego o to, że:
w dniu 26 sierpnia 2015 r. ok. godz. 11:00 w G. przy ul. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza służby celnej
– (...)A. N. podczas i w związku z wykonywaniem przez wymienioną czynności służbowych poprzez przygniecenie
jej lewej dłoni pomiędzy futryną drzwi, a drzwiami przez co spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci
złamania trzonu III kości śródręcza lewego
z niewielkim przemieszczeniem odłamów, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ruchu wymienionej na
okres poniżej 7 dni;
tj. o czyn z art. 222 §1 kk w zw. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk
ORZEKŁ:
I. Oskarżonego M. K. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu
w akcie oskarżenia, to jest występku z art. 222§1 kk w zw. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na mocy art. 222§1
kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.
II. N. mocy art. 63§1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okres zatrzymania od 26.08.2015 r. do
27.08.2015 r. przyjmując, że jest on równoważny dwóm dniom kary pozbawienia wolności.
III. N. mocy art. 46§1 kk zasądza od oskarżonego M. K. na rzecz pokrzywdzonej A. N. kwotę 2.000 zł. (dwa tysiące
złotych) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i ból fizyczny.
IV. Zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. S.
kwotę 840 zł. (osiemset czterdzieści złotych) +VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
oskarżonemu z urzędu.
V. Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, a powstałymi wydatkami obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt II K 1017/15
UZASADNIENIE
Oskarżony M. K. nie był karany sądownie. Co prawda z karty karnej wynika, że oskarżony był karany z art. 291 § 1 kk,
jednakże jak ustalił Sąd, skazanie uległo zatarciu na podstawie art. 106 kk.
W dniu 26 sierpnia 2016 r. oskarżony M. K. przebywał w mieszkaniu przy ulicy (...) G.. W tym dniu około godziny
11, funkcjonariusze referatu dozoru (...)w T. (...) – (...) A. N. i M. M., pełniąc służbę nieoznakowanym pojazdem
służbowym marki F. (...) o nr rej. (...), przejeżdżając przy ulicy (...) w G., z odległości około 50 metrów, zauważyli
wychodzącą z posesji przy wymienionym adresie W. D., która trzymała w ręku duży czarny worek, w środku
którego odznaczały się kształty paczek papierosów. M. M. rozpoznał W. D., gdyż miał już z nią do czynienia,
ponieważ zajmowała się ona nielegalnym handlem papierosami bez wymaganych znaków akcyzy. N. wskazanej posesji
znajdował się budynek składający się z parteru i I. piętra. W. D. poznała z daleka funkcjonariusza M. M. i pojazd
służby celnej i zaczęła się cofać z powrotem na posesję z której wychodziła i wbiegła do budynku. Wówczas M. M.
podjechał bliżej posesji, A. N. wybiegła z samochodu i pobiegła za W. D.. Po wbiegnięciu do budynku A. N. zauważyła
jak uciekająca przed nią W. D. wbiega z czarnym workiem po schodach na I. piętro. Funkcjonariusza U. C.krzyknęła
za nią „służba celna”. Kobieta z workiem cały czas biegła dalej a A. N. za nią. N. I. piętrze W. D. przez otwarte
drzwi mieszkania oskarżonego wrzuciła czarny worek do środka, po czym zatrzymała się przy tych drzwiach. Drzwi
do mieszkania były jeszcze uchylone. A. N. prawą częścią swego ciała, tj. barkiem i nogą próbowała uniemożliwić
oskarżonemu znajdującemu się w środku mieszkania zamknięcie drzwi. Funkcjonariuszka ponownie użyła zwrotu
„służba celna”. W celu uniemożliwienia zamknięcia drzwi dodatkowo włożyła lewą dłoń pomiędzy futrynę drzwi a
drzwi. Otwór drzwi się zmniejszał. Oskarżony cały czas starał się zamknąć drzwi, napierał mocno na drzwi, sprawiając
funkcjonariuszce ból. A. N. wykrzyczała, że „będzie to czynna napaść na funkcjonariusza”. Oskarżony nadal napierał
na drzwi, nie chcą wpuścić pokrzywdzonej do środka mieszkania, która odczuwała coraz większy ból w ręce. Gdy
oskarżony zwolnił nacisk na drzwi – A. N. udało się wyciągnąć dłoń, a drzwi od mieszkania zostały przez niego
zamknięte. Wtedy na I. piętro wbiegł M. M., który zauważył, że jego koleżanka trzyma się za swoją rękę a obok
stała W. N. miejsce interwencji funkcjonariuszy urzędu celnego wezwano policję, funkcjonariuszy z sekcji dozoru
urzędu celnego w B. oraz pogotowie ratunkowe, celem udzielenia pierwszej pomocy poszkodowanej A. N.. Pomimo
nawoływania oskarżony, który przytrzasnął drzwi A. N., dopiero po dłuższej chwili otworzył drzwi. Funkcjonariusze
dozoru przy asyście policji zatrzymali w mieszkaniu oskarżonego 1610 paczek papierosów różnych marek bez akcyzy
oraz 16 litrów spirytusu bez akcyzy. Pokrzywdzona A. N. została zabrana karetką pogotowia do szpitala w G..
W następstwie przytrzaśnięcia, przykleszczenia ręki drzwiami pokrzywdzona A. N. doznała obrażenia w postaci
złamania trzonu III kości śródręcza lewego z niewielkim przemieszczeniem odłamów, które to obrażenia naruszyły
czynności narządu ruchu wymienionej na okres powyżej 7 dni, tj. spowodował uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu
art. 157 § 1 kk
Dowody: częściowe wyjaśnienia oskarżonego M. K. k. 7; zeznania: A. N. k. 58-58v; M. M. k. 58v-59, 6v-7; K. K. (1)
k. 62v, 12v zbioru C; częściowe zeznania W. D. k. 74-74v, 9; zeznania biegłego A. W. k. 62v, opinia sądowo-lekarska
k. 20, opinia sądowo-psychologiczna k. 171v, dokumentacja lekarska k. 13, k. 5a zbioru C.
Oskarżony M. K. będąc przesłuchiwanym w postępowaniu przygotowawczym przyznał się w całości do zarzucanego
mu czynu. Wyjaśnił, że nie chciał wpuścić pokrzywdzonej do mieszkania przy ul. (...) w G., gdyż nie znał pokrzywdzonej
i nie wiedział, że jest ona funkcjonariuszką urzędu celnego. Zdaniem oskarżonego pokrzywdzona miała włożyć palce
w szczelinę między drzwiami a futryną w momencie kiedy zamykał drzwi i nie zrobił tego umyślnie. O. drzwi dopiero
kiedy przyjechała policja, wówczas wtedy dowiedział się, że pokrzywdzona jest funkcjonariuszką służby celnej.
N. rozprawie w dniu 16 lutego 2016 r. oskarżony nie podtrzymał swoich wyjaśnień z postępowania przygotowawczego
i nie przyznał się do winy. Wyjaśnił, że nie „przyciął” palców pokrzywdzonej. Jej palce nie zostały w futrynie.
Pokrzywdzona cały czas uderzała w drzwi lub je kopała, dobijała się do drzwi, nie przedstawiła się. Urazu palców mogła
doznać od uderzeń w drzwi.
Dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k. 57v-58, 7.
Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w postępowaniu przygotowawczym, gdzie przyznaje się on
do tego, że przygniótł drzwiami lewą dłoń pokrzywdzonej, powodując jej uszkodzenie. Za niewiarygodne zaś Sąd
uznał wyjaśnienia oskarżonego, w których twierdzi, że nie wiedział o tym, że pokrzywdzona jest funkcjonariuszem
służby celnej. Sąd nie dał też wiary jego wyjaśnieniom złożonym na rozprawie głównej, bowiem pozostawały one
w sprzeczności z wcześniejszymi wyjaśnieniami, a ponadto na rozprawie głównej przyjął linię obrony całkowicie
niewiarygodną, polegającą na tym, że pokrzywdzona dokonała uszkodzenia dłoni poprzez uderzanie w drzwi
mieszkania. Tej części wyjaśnieniom przeczą przede wszystkim dowody z zeznań pokrzywdzonej A. N., zeznań świadka
biegłego A. W. i z opinii sądowo-lekarskiej.
Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej A. N., bowiem są logiczne, spójne i przekonywujące. To w
głównej mierze na zeznaniach pokrzywdzonej, będącej funkcjonariuszką urzędu celnego, Sąd ustalił stan faktyczny
przedmiotowej sprawy. Pokrzywdzona przedstawiła szczegółowo okoliczności związane z interwencją przy ul. (...) w
G. w dniu 26 sierpnia 2015 r. Zeznania pokrzywdzonej nie zawierają informacji sprzecznych ze sobą, czy też wzajemnie
wykluczających się, co mogłoby podważyć ich wiarygodność. Należy przy tym podkreślić, że A. N. jest doświadczonym
funkcjonariuszem publicznym, doskonale znającym procedurę kontroli w zakresie wykonywania swoich czynności
i bez wątpienia podczas przedmiotowej interwencji należycie udzieliła oskarżonemu informacji dotyczących swojej
osoby. Co prawda nie okazała mu swojej legitymacji służbowej, gdyż interwencja przebiegał bardzo dynamicznie, po
za tym sam oskarżony nie był zainteresowany tym, gdyż z całych sił napierał na drzwi celem ich zamknięcia przed
pokrzywdzoną. Nadto w ocenie Sądu nie miała ona żadnych racjonalnych powodów, aby opisać przebieg zdarzenia
z dnia 26 sierpnia 2015 roku w sposób odmienny od rzeczywistości i bezpodstawnie oskarżyć niewinną osobę o
zachowanie sprzeczne z prawem.
Zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie znajdują również potwierdzenie w zeznaniach M. M., którym Sąd dał wiarę,
nie znajdując żadnych podstaw do ich zakwestionowania. Świadek w racjonalny i rzeczowy sposób przedstawił znane
mu okoliczności krytycznego zdarzenia. Jego zeznania nie zawierają żadnych niespójności i są zbieżne z pozostałym
materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami A. N.. Należy przy tym podkreślić, że świadek będący
funkcjonariuszem nie był bezpośrednio zaangażowany w sporną sytuację, gdyż na miejsce krytycznego zdarzenia
przybył dopiero po chwili, kiedy to już oskarżony zamknął zupełnie drzwi przed pokrzywdzoną. Niemniej jednak jego
zeznania wzajemnie się korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej tworząc jednolitą całość.
Sąd uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariusza Policji K. K. (1) nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania.
Zeznania tego policjanta nie miały jednak istotnego znaczenia dla oceny sprawstwa oskarżonego, gdyż nie był on
świadkiem zachowania oskarżonego wobec A. N..
Sąd podzielił wnioski z opinii sądowo-lekarskich dotyczących obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonych.
Wskazać należy, iż opinie te były rzetelne, pełne i prawidłowe, a wydane zostały po zapoznaniu się z całą dokumentacja
medyczną. Nie były też one kwestionowane przez żadną ze stron. N. rozprawie biegły podtrzymał swoje stanowisko,
że powstały one w wyniku działania przypisanego oskarżonemu w akcie oskarżenia, modyfikując ją jedynie w części
dotyczącej kwalifikacji tych obrażeń.
Sąd dał pominął zeznania świadka K. K. (2), ponieważ nie wniosły nic istotnego do sprawy.
Tylko częściowo Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. D., a mianowicie w zakresie, w którym świadek ten w
postępowaniu przygotowawczym zeznała, że kiedy pokrzywdzona włożyła między drzwi i futrynę rękę, to oskarżony
próbował dalej zamykać drzwi. Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom świadka, w których potwierdza wyjaśniania
oskarżonego. Biorąc pod uwagę, że świadek jest znajomą oskarżonego, który miał przy sobie papierosy bez akcyzy,
które to były przyczyną interwencji, oczywiste jest, że miała ona interes w przedstawieniu jego osoby w korzystnym
świetle. Funkcjonariusze urzędu celnego wobec niej podjęli interwencję i z tego powodu miała do nich negatywny
stosunek, uciekała przed nimi. Logiczne jest też w realiach niniejszej sprawy, że do mieszkania oskarżonego wniosła
worek z papierosami, a nie z rzeczami, których posiadanie jest zabronione. Była przecież znana funkcjonariuszom
celnym, którzy ją ścigali krytycznego dnia.
W oparciu o analizę i ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina oskarżonego co do
popełnienia zarzucanego mu czynu została udowodniona w sposób niewątpliwy.
W myśl art. 222 § 1 kk, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu
przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
Z kolei z art. 157 § 1 kw kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w
art. 156 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Oskarżony M. K. popełnił czyn z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kw w zw. z art. 11 § 2 kw, albowiem w dniu 26
sierpnia 2015 r. ok. godz. 11:00 w G. przy ul. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza służby celnej – (...)A.
N. podczas i w związku z wykonywaniem przez wymienioną czynności służbowych poprzez przygniecenie jej lewej
dłoni pomiędzy futryną drzwi, a drzwiami przez co spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania
trzonu III kości śródręcza lewego z niewielkim przemieszczeniem odłamów, które to obrażenia naruszyły czynności
narządu ruchu wymienionej na okres powyżej 7 dni.
Sąd omyłkowo nie sprostował kwalifikacji prawnej w tym zarzucie, czego konsekwencją powinna być zmiana podstawy
wymiaru kary.
Za to Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie jako okoliczności obciążające duże nasilenie złej woli oskarżonego,
przejawiające się tym, że oskarżony dla „kilkuset paczek papierosów” o mało co nie zmiażdżył pokrzywdzonej ręki na
trwale powodując jej niesprawność. Zrobił to mimo, że doskonale wiedział, że ma do czynienia z funkcjonariuszem
Urzędu Celnego w czasie legalnej interwencji. Nie bez znaczenia jest przy tym także to, że oskarżony chciał w ten sposób
uniknąć odpowiedzialności karnej na przestępstwo skarbowe, popełnione z niskiej pobudki, tj. chęci osiągnięcia
korzyści majątkowej. Innymi słowy oskarżony dla ochrony zysku ze sprzedaży papierosów i alkoholu bez akcyzy naraził
pokrzywdzoną na ból, cierpienie a nawet utratę pełnej sprawności w ręce. Oskarżony zatem nie liczy się ze zdrowiem
innych ludzi, nie baczy na to, ze może ich okaleczyć, liczy się tylko to aby mógł uniknąć odpowiedzialności karnej. Taka
postawa zdaniem Sądu nie zasługuje na pobłażanie i dobrodziejstwo jakim jest warunkowe zawieszenie wykonania
kary.
Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie jako okoliczności łagodzące niekaralność oskarżonego oraz fakt, że pod
koniec zajścia oskarżony zmniejszył nacisk na drzwi umożliwiając pokrzywdzonej wyrwanie zakleszczonej ręki.
Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności mające wpływ na wymiar kary Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk
orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. N. kwoty 2000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za
doznane krzywdy. Przy orzekaniu środka karnego Sąd uwzględnił fakt, iż pokrzywdzona doświadczyła znacznego bólu i
cierpienia zarówno w chwili zdarzenia jak i w czasie prowadzonego w dalszym ciągu leczenia. Zdaniem Sądu, w realiach
rozpoznawanej sprawy, kwota orzeczona na rzecz pokrzywdzonej jest właściwa i wystarczająca, co oczywiście nie
wyklucza dochodzenia przez pokrzywdzoną w odrębnym postępowaniu dodatkowych kwot, jeżeli uzna iż przyznana
jej kwota w pełni nie rekompensują przeżytych cierpień.
O kosztach orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpc.