Dodatek-listopad 2008

REMBERTOWSKI
DODATEK PROFILAKTYCZNY
listopad 2008
finansowany ze środków pochodzących z rocznych opłat za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych
ALKOHOL
Uzależnienie wpływa na całą rodzinę
Jeżeli jedna osoba w rodzinie
pije alkohol lub zażywa inne środki
psychoaktywne w sposób destrukcyjny, to jest to jednocześnie zagrożenie dla całej rodziny. Jej życie
może być poważnie zaburzone nawet wtedy, gdy ktoś z bliskich jest
dopiero na drodze do uzależnienia
się, tzn. nie występują u niego jeszcze w pełni objawy choroby. Zdarza
się, że już wtedy dostarcza wszystkim w domu problemów życiowych,
finansowych i uczuciowych, które
stopniowo, w miarę upływu czasu
nasilają się. Członkowie rodziny żyją
w poczuciu krzywdy, przeżywają
lęk, wstyd, gniew i poczucie winy.
W związku z tym, że bliska osoba
pije lub nadużywa innych środków
stosują coraz więcej kłamstw i manipulacji, najczęściej aby ukryć ten fakt
przed innymi ludźmi. Zamykają się
w swoim cierpieniu i odizolowują od
znajomych, przyjaciół. Jednocześnie
pojawiają się trudności finansowe,
zdarza się przemoc, a nawet demoralizacja. Życie rodziny koncentruje
się na ogół wokół picia alkoholu (lub
stosowania innych środków) przez
jednego z ich członków.
Przebywanie z pijącą osobą pod
jednym dachem to doświadczanie
uporczywego, chronicznego stresu.
To w efekcie prowadzi do nerwicy
lub objawów psychosomatycznych
np. bólów głowy, problemów żołądkowo-jelitowych, zaburzeń krążenia.
W tej sytuacji często sięga się po
środki uspokajające, przeciwbólowe
lub alkohol. Powtarzające się ciągle
tego typu zachowanie może doprowadzić do własnego uzależnienia.
Członkowie rodziny w miarę upływu czasu próbują przystosować się
do sytuacji tworzonych przez osobę
uzależnioną. To pozwala im przetrwać w trudnych i bolesnych okolicznościach. Wpadają jednak wtedy
w pułapkę, oddalają się od normalnego, bezpiecznego życia. Skupiają
się coraz bardziej na osobie uzależnionej. Próbują za wszelką cenę
powstrzymać jego picie (zażywanie
innych środków) albo zupełnie tracą nadzieję i poddają się. Powstaje
współuzależnienie. Nie jest to choroba tylko sposób przystosowania
się do trudnej i długotrwałej sytuacji
wynikającej z pozostawania w relacji
emocjonalnej z osobą uzależnioną. Zjawisko to charakteryzuje się
nadmierną sztywnością w myśleniu
i zachowaniu, co prowadzi do pogarszania swojego stanu i niemożności skutecznej poprawy własnego
położenia.
U osoby współuzależnionej wykształcają się takie zachowania jak:
• koncentracja na piciu (zażywaniu
innych środków) bliskiej osoby
• gotowość do poświęcenia, rezygnacja z własnych pragnień
• próby dominacji i przejmowania
obowiązków związanych z domem
i wychowaniem dzieci
• uległość i bezradność wobec przemocy
• kontrolowanie osoby uzależnionej, odciąganie jej od alkoholu,
wciąganie w to dzieci
• próby chronienia uzależnionej
osoby przed skutkami jego picia
(zażywania środków) – usprawiedliwianie go przed innymi ludźmi
• problemy seksualne i niechęć do
współżycia
• ,,huśtawka emocjonalna’’, rozpacz
i poczucie krzywdy, jednocześnie
naiwna wiara w obiecywaną poprawę
• złość, kłótnie wybuchające z błahego powodu, odreagowywanie na
dzieciach
Na to, w jakim stopniu rozwiną
się cechy współzależnienia wpływają takie czynniki jak: zależność
finansowa od osoby uzależnionej,
samoocena, odporność na frustrację, system wartości, posiadanie konkretnych celów życiowych
niezwiązanych z rodziną np: praca
zawodowa, zainteresowania, umiejętność zastosowania asertywnej
obrony własnych granic. Istotna
jest też postawa osoby uzależnionej.
Jeśli jej zachowanie jest zagrażające i nieprzewidywalne, pojawia się
u bliskich lęk . Wtedy szybciej dochodzi do współuzależnienia.
Bardzo trudno wyrwać się ze
stanu współuzależnienia. Jest to
jednak możliwe, nawet wtedy gdy
osoba wciąż pije lub coś zażywa.
Można ratować siebie i bliskich,
chronić i budować swoje życie.
Podstawową sprawą jest tu zrozumienie, że to co się dzieje z osobą
uzależnioną to choroba i że samemu nie jest się w stanie jej wyleczyć.
Ale można pomóc sobie, poprawić
swoje położenie i samopoczucie.
Trzeba więc zająć się własnymi potrzebami i pragnieniami, zadbać
o siebie, o swój spokój i bezpieczeństwo, a osobie pijącej (zażywającej
inne środki) pozwolić ponosić skutki swojego postępowania.
Trzeba również dać sobie prawo
do zwrócenia się z prośbą o pomoc
w związku ze swoim zagubieniem
i cierpieniem: pomocni mogą być
inni ludzie, krewni, znajomi, przy-
Informujemy, że od dnia 13.11.2008 r. Punkt Informacyjno – Konsultacyjny zostaje przeniesiony
do Budynku Urzędu Dzielnicy Rembertów
m.st. Warszawy AL. gen. Chruściela 28 a
jaciele. Musi być jednak spełniony
podstawowy warunek: osoba współuzależniona powinna przełamać
swój wstyd i zacząć otwarcie mówić
o swoim problemie, szczególnie
osobom zaufanym. Taka pomoc
najczęściej jest jednak niewystarczająca dlatego, że osoby postronne
mogą nie mieć dostatecznej wiedzy
na temat uzależnienia, co ogranicza
znalezienie skutecznych rozwiązań.
Najlepiej więc szukać jeszcze pomocy u osób znających się na tym
problemie, a więc u specjalistów
terapii uzależnień, psychologów,
na grupach wsparcia, grupach Al-Anon, w poradniach odwykowych
i punktach konsultacyjnych. Zanim
ktoś z problemem alkoholowym w
rodzinie zdecyduje się na rozmowę
ze specjalistą może sam sprawdzić,
czy występują u niego cechy świadczące o współuzależnieniu.
Odpowiedz na pytania i zastanów
się. Kiedy mogę mówić o sobie, że
jestem współuzależniony?
• Czy większość moich działań skupia się wokół osoby uzależnionej?
(czy robię też coś dla siebie co sprawia mi przyjemność).
• Czy mam czas na swoje ważne
sprawy i obowiązki, czy odkładam
je ciągle ,,na później’’?
• Gdy coś idzie nie pomyśli najpierw szukam winy w sobie i staram
się sam przeciwdziałać, ratować to,
co się ,,zepsuło’’?
• Czy potrafię odróżnić moje myśli
i emocje, od myśli i emocji bliskiej
mi osoby uzależnionej?
• Okłamuję innych w obronie bliskiej mi osoby uzależnionej?
• Czy ufam swoim decyzjom?
• Czy uważam, że jestem tylko wtedy wartościowym członkiem rodziny gdy poświęcam się w pełni pomagając osobie uzależnionej ?
• Czy moim jedynym sposobem
działania, który akceptuję i który
znam jest kontrolowanie i manipulowanie osobami bliskimi?
Jeśli odpowiedziałeś pozytywnie na te pytania lub na ich większość to przemyśl swoje odpowiedzi
i wróć do nich za kilka dni.
Jeśli po tym czasie twoje odpowiedzi się nie zmienią to skontaktuj
się ze specjalistą i otwarcie porozmawiaj o swoich obawach.
Eliza Książczak
psycholog,
specjalista terapii uzależnień
Z wielkim zainteresowaniem
przyjęto w Stanach Zjednoczonych powstanie w 1935 roku
wspólnoty Anonimowych Alkoholików. Dawała ona szansę na
zaprzestanie picia i powrót do
zdrowia tym, którzy do tej pory
nazywani byli „beznadziejnymi
alkoholikami”. Istniała taka grupa
alkoholików, którzy nie potrafili
skorzystać z pomocy lekarzy, terapii, psychologów, psychiatrów, duchownych i mimo podejmowania
prób leczenia powracali do picia.
AA utrzymuje się z własnych, dobrowolnych datków,
nie przyjmuje dotacji z zewnątrz,
aby nie utracić niezależności.
Nie zajmuje stanowiska w żadnych sprawach, poza własnymi.
Dzięki temu nie wikła się w publiczne polemiki.
Anonimowość, która jest
duchowym fundamentem AA,
zapewnia swoim członkom
bezpieczeństwo ich zdrowienia.
Często czynny alkoholik unika
jakichkolwiek źródeł pomocy,
Kilka informacji o AA
Powstanie Wspólnoty AA
było związane z potrzebą pomocy
tym ludziom. Podstawą AA stał
się duchowy program zdrowienia
alkoholików, oparty na 12 Krokach AA oraz 12 Tradycjach AA.
Dziś AA działa w 130 krajach na
całym świecie.
Choć informacje o AA dotarły do Polski już w latach pięćdziesiątych, to za początek przyjmuje
się rok 1974, kiedy to powstały
pierwsze grupy AA w Poznaniu.
Dziś w Polsce istnieje około 2000
grup AA.
Anonimowi Alkoholicy spotykają się w grupach AA, na mityngach trwających najczęściej od
jednej do dwu godzin. Mityngi
dzielą się na otwarte tzn. dostępne
dla wszystkich zainteresowanych
wspólnotą AA, oraz zamknięte, w
których udział biorą tylko osoby z
problemem alkoholowym (alkoholicy).
Wszelkie działania AA wynikają z 12 Tradycji AA – sugestywnych zasad, które obowiązują w
całej światowej Wspólnocie AA.
Anonimowi Alkoholicy nie
są organizacją, nie mają żadnej
władzy ani systemu zarządzania.
Wspólnota AA nie prowadzi
profesjonalnych terapii, nie załatwia spraw personalnych swoich
członków - jednoczy ich jeden,
główny cel: „trwać w trzeźwości
i pomagać innym alkoholikom w
jej osiągnięciu”. Osiągają to, dzieląc się swoim doświadczeniem
- jak nie wracać do picia.
Anonimowi Alkoholicy nie są
związani z jakąkolwiek instytucją,
organizacją ani wspólnotą, choć
wiele z nich przyjęło Program
Dwunastu Kroków AA dla swoich potrzeb.
które mogą ujawnić jego tożsamość.
Słowo anonimowi w nazwie
AA oznacza, że jej członkowie
nie używają w czasie swoich
spotkań nazwisk, nie prowadzą
ewidencji członków, kart choroby ani list obecności.
Anonimowość w środkach masowego przekazu jest
gwarancją
bezpieczeństwa
dla wszystkich członków AA
a szczególnie dla nowoprzybyłych - nie dopuszcza ujawnienia
ich uczestnictwa w AA.
Anonimowość członków AA
pozwala im stawiać zasady AA,
przed osobistymi ambicjami.
AA dąży do tego, aby poznawany był program zdrowienia
a nie osoby, które w nim uczestniczą.
Wspólnotę AA reprezentuje
na zewnątrz Biuro Służby Krajowej w Warszawie, posiadające
osobowość prawną, zapewniające legalne wydawanie naszej literatury (książki, ulotki, broszury)
i reprezentujące Wspólnotę AA
wobec instytucji zewnętrznych.
Zespół ds. Informacji Publicznej i Współpracy z Profesjonalistami AA Region Warszawa
Jeśli chcesz przestać pić lub
poznać program AA – szukaj
informacji:
Punkt Informacyjno-Kontaktowy AA Region Warszawa
03-946 Warszawa
ul. Brazylijska 10
tel. (+48 22) 616 05 68
INFOLINIA: 0 801 033 242
www.aa.org.pl
e-mail:
[email protected]
Pomoc uzyskasz:
Podziękowanie
• Dział ds. Uzależnień i Pomocy
Specjalistycznej OPS Rembertów ul. Strażacka 96
tel. 0-22 673-54-12
• Punkt Informacyjno-Konsultacyjny ul. Chruściela 28
tel. 0-22 611-91-56 Anonimowi Alkoholicy Region Warszawa dziękują Burmistrzowi
Dzielnicy Rembertów i Wydziałowi Spraw Społecznych i Zdrowia Urzędu Dzielnicy Rembertów za współpracę w zorganizowaniu mityngu informacyjnego w 2007 roku i Konferencji Służb
Regionu AA Warszawa - 18 października 2008 roku.
Punkt Informacyjno-kontaktowy
Anonimowi Alkoholicy - Region Warszawa
REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008
1
DODATEK PROFILAKTYCZNY
UZALEŻNIENIA I POMOC SPECJALISTYCZNA
SOCJOTERAPIA W TEORII I PRAKTYCE PEDAGOGICZNEJ
Socjoterapia jako metoda pracy z dziećmi i młodzieżą
z zaburzeniami zachowania
Istota i cele socjoterapii
Termin „socjoterapia” stosowany był wcześniej przez długie
lata wyłącznie w lecznictwie psychiatrycznym na określenie metody
oddziaływania leczniczego, przebiegającego w celowo zorganizowanym
środowisku społecznym. Główny
nacisk kładziono na terapeutyczne
znaczenie grupy i kontaktów zachodzących między ludźmi. Taką
interpretację pojęcia socjoterapii
możemy znaleźć w Słowniku psychologii (Rehcr, 2000, s.686): „Socjoterapia — termin zbiorczy na
określenie każdej formy terapii, w
której nacisk kładzie się w większym
stopniu na czynniki społeczno-środowiskowe i interpersonalne, niż
na czynniki intrapsychiczne, zalicza
się do niej różne formy psychoterapii grupowej, psychodramy i tym
podobne.”
Medycyna współczesna traktuje socjoterapię, jako metodę uzupełniającą i podtrzymującą efekty
psychoterapii poprzez rozwijanie
umiejętności społecznych. Takie
rozumienie pojęcia socjoterapii zawarte jest w Leksykonie psychiatrii
pod redakcją S. Pużyńskiego (1993.
s. 454): „Socjoterapia - metoda uzupełniająca oddziaływanie psychoterapeutyczne, niezbędna składowa
działań rehabilitacyjnych”. Grupy
lub zajęcia socjoterapeutyczne
obejmują działania wykorzystujące
czynniki społecznego oddziaływania, rozwijające relacje międzyludzkie i umiejętności społeczne oraz
sprzyja integracji w grupach.
W ujęciu pedagogiki, pojęcie
socjoterapii wskazuje na charakter
zaburzenia, jakim są zachowania
niepożądane społecznie „socjoterapia jest jednym ze sposobów łagodzenia lub eliminowania negatywnych
norm i obyczajów w zachowaniach
społecznych, bądź społecznie niepożądanych” (Słownik Pedagogiczny,
1984, s.278)
Przedstawione definicje w różny
sposób określają pojęcie socjoterapii, niemniej jednak wspólnym ich
elementem jest akcentowanie roli
środowiska, grupy i zachodzących
w niej relacji interpersonalnych.
Zatem w świetle przytoczonych definicji odpowiednio zorganizowana
grupa socjoterapeutyczna spełnia
w stosunku do uczestników funkcje
lecznicze oraz ma na celu eliminowanie deficytów w zakresie dotychczasowych doświadczeń społecznych. Istotne zatem znaczenie w socjoterapii przypisuje się edukacji w
zakresie umiejętności społecznych.
Idea socjoterapii rozprzestrze-
• „Szybciej, wyżej, mocniej” (dla
uczniów szkoły podstawowej)
• „Citius, altius, forius” (dla gimnazjalistów)
• „Szukamy Młodych Mistrzów”
(dla gimnazjalistów)
W 2008 roku w ramach kampanii
„ZACHOWAJ TRZEŹWY UMYSŁ”
odbyło się 5 konkursów indywidualnych:
• „W poszukiwaniu kwiatu paproci”
(dla uczniów szkół podstawowych)
• „Zdobywamy Mount Everest” (dla
gimnazjalistów)
2
niła się dzięki działalności Ośrodka
Rozwoju Umiejętności Wychowawczych Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Specjalistycznej
Poradni
Profilaktyczno-terapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży ze
Środowisk zagrożonych alkoholizmem OPTA. Początkowo stosowano ją jako formę pomocy psychologicznej adresowaną do dzieci i młodzieży wywodzących się z rodzin
z problemem a1koholowym.
Pojęcie socjoterapii J. Strzemieczny (1993, s. 45) wypracował
na bazie doświadczeń zdobytych we
wspomnianych ośrodkach definiuje
je następująco: „socjoterapia polega
na celowym stwarzaniu dzieciom
warunków (doświadczeń społecznych) umożliwiających zajście procesu socjoterapeutycznego (zmiana
sądów o rzeczywistości, sposobów
zachowań i odreagowanie emocjonalne). Jeżeli głównym celem pracy
z uczniami jest stwarzanie im doświadczeń korygujących zaburzenia.
Integrując zawarte dotychczas
definicje i przemyślenia socjoterapię
można określić za K.Sawicką jako
„metodę leczenia zaburzeń zachowania i niektórych zaburzeń emocjonalnych u dzieci
i młodzieży
w toku spotkań grupowych”. Uważa
ją za formę pomocy psychologicznej pośrednio między psychoterapią
a psychoedukacją i treningiem interdyscyplinarnym.
Zatem socjoterapię możemy
zaliczyć do procesów psychokorekcyjnych ukierunkowanych na
eliminowanie lub zmniejszanie poziomu zaburzeń zachowania u dzieci i młodzieży oraz korygowanie ich
zaburzeń emocjonalnych.
W etiologii problemowego zachowania podkreśla się obecność
urazowych doświadczeń. Wtórne
wobec nich są trudności w kontaktach z rówieśnikami i osobami dorosłymi oraz niewłaściwe wywiązywanie się z zadań, szczególnie związanych z obowiązkami szkolnymi. W
obszarze zainteresowań socjoterapii
pozostają więc dzieci i młodzi ludzie
w okresie dorastania, mający problemy szkolne związane z parcjalnymi
deficytami, co może być przyczyną
ich trudnych zachowań na terenie
szkoły; dzieci nadpobudliwe, które swoim zachowaniem sprawiają
wiele kłopotów; dzieci, które mają
trudności w nauce, ze względu na
opóźnienia szkolne i zaniedbania
dydaktyczne oraz dzieci agresywne,
wyrządzające swoim zachowaniem
wiele szkód. Niepowodzenia szkol-
oraz 2 konkursy zespołowe:
• „Odkrywamy nasze mocne strony” (dla uczniów szkół podstawowych)
• „Nasze mocne strony” (dla gimnazjalistów)
Wśród laureatów znaleźli się przedstawiciele Dzielnicy Rembertów:
• Paulina Piecha (SP nr 254)
REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008
ne, niskie oceny w nauce, izolacja
lub odrzucenie przez rówieśników
w klasie, brak sukcesów w realizacji
zadań rozwojowych powodują zaniżoną samoocenę dziecka, kształtując tym samym niekorzystny obraz
własnej osoby. Kumulowanie się
tych trudnych emocjonalnie doświadczeń, przy braku odpowiedniego wsparcia ze strony rodziny,
szkoły, środowiska rówieśniczego,
prowadzi do poważnych zaburzeń
w sferze emocjonalnej oraz zaburzeń zachowania. Skutkuje to zakłóceniami w procesie socjalizacji,
utrudniając tym samym rozwój
osobisty i społeczny.
Obecnie przyjmuje się, że socjoterapia jest skuteczną metodą pomocy psychologiczno- pedagogicznej
dla większości dzieci i młodzieży,
przejawiających zaburzenia zachowania i emocji. W metodzie tej kładzie się główny nacisk na grupową,
formę zajęć z dziećmi lub młodzieżą
ukierunkowaną na realizację celów
terapeutycznych,
edukacyjnych
i rozwojowych. Nieocenioną rolę w
socjoterapii przypisuje się realizacji
celów terapeutycznych, które polegają na przepracowaniu podstawowych urazów przejawianych przez
uczestników w relacjach z rówieśnikami, dorosłymi oraz w realizacji
różnego typu zadań zarówno indywidualnych, jak i grupowych. W ich
zakres wchodzi również pomoc
w odreagowaniu emocji i napięć
powstających na skutek wzrastania
w urazowym środowisku domowym oraz na skutek niepowodzeń
szkolnych i społecznych.
Ważne zatem jest tworzenie
podczas spotkań grupowych sytuacji sprzyjających korygowaniu
doświadczeń urazowych, które niosą za sobą określone treści,
przeciwstawne urazowym sądom
poznawczym o samym sobie oraz
pozytywne emocje, przyczyniając
się tym samym do zmiany zachowania. Rola pozytywnych emocji w
procesie socjalizacji jest szczególnie
ważna, dlatego też zajęcia socjoterapeutyczne powinny stwarzać
warunki do odreagowania emocjonalnego i pozytywnych przeżyć.
Przyjazna atmosfera w grupie obok
korektury sądów urazowych i odreagowania emocjonalnego służy
także nabywaniu nowych zachowań
i uczeniu radzenia sobie z trudnymi
sytuacjami.
Zadaniem socjoterapii jest
wzmacnianie osobowości dzieci
i młodzieży oraz pomoc w ich rozwoju osobistym i społecznym po-
przez realizację celów rozwojowych.
Cele rozwojowe realizowane w ramach zajęć socjoterapeutycznych
uwzględniają między innymi: rozwijanie indywidualnych talentów
i zamiłowań, zaspakajanie podstawowych dla danego wieku potrzeb
uczestników np. aktywności, zabawy, twórczości, podejmowanie i
przepracowanie zagadnień ważnych
dla danego wieku, np. atrakcyjne
prezentowanie się, przyjaźń, miłość,
w czym mogę być niezależny od rodziny, w czym mogę uczestniczyć w
rodzinie, uczenie się konstruktywnych metod spędzania czasu wolnego, uczenie się życia w społeczności.
Rozwój osobisty społeczny, moralny
dzieci i młodzieży z grup ryzyka
jest przeważnie zahamowany i nieadekwatny do potencjalnych możliwości dziecka oraz właściwości
rozwojowych przewidzianych dla
danego wieku. Zatem udział w zajęciach socjoterapeutycznych wpływa
pozytywnie na rozwój i kształtowanie osobowości oraz zdobywanie
nowych doświadczeń. Są okazją do
odkrywania własnych zdolności,
rozwijania swoich zainteresowań,
uczenia się alternatywnego sposobu
spędzania czasu wolnego. Wymienione cele realizowane są w trakcie
grupowych spotkań socjoterapeutycznych, które służą korygowaniu
doświadczeń urazowych. sprzyjają
konstruktywnemu budowaniu własnego „ja”, poprawie funkcjonowania w środowisku społecznym
w relacjach z innymi oraz rozwojowi społecznemu i emocjonalnemu
uczestników spotkań.
Proces socjoterapeutyczny realizowany jest w oparciu o następujące założenia:
• grupowe spotkania socjoterapeutyczne ukierunkowane są na pracę z dziećmi i młodzieżą, a zatem
wszelkie wydarzenia podczas zajęć
grupowych powinny być dostosowane do ich potrzeb i fazy rozwoju;
• trudności z jakimi borykają się
dzieci i młodzi ludzie, mają swoje
podłoże w urazowych doświadczeniach, które wpływają na kształtowanie się obrazu siebie i innych
osób oraz hamują rozwój emocjonalny i społeczny;
• korektura doświadczeń urazowych polega na tworzeniu sytuacji
dostarczających pozytywnych doświadczeń związanych ze sobą oraz
w relacjach z rówieśnikami i osobami dorosłymi, sprzyja to budowaniu
własnego „ja” oraz zmianie zachowań.
Wszelkie działania realizowane
w ramach procesu socjoterapeutycznego winny przebiegać zgodnie
z wytyczonymi regułami postępowania, które uwzględniają przede
wszystkim charakter trudności
dziecka, a których najczęstszą przyczyną są specyficzne doświadczenia
życiowe, zwane urazowymi.
Na proces socjoterapeutyczny
składa się: zmiana sądów poznawczych, zmiana wzorów zachowań
• Wiktoria Poriazow (SP nr 254)
• Helena Sulikowska (Gimnazjum
nr 127)
• Ola Maciejewska (Świetlica Socjoterapeutyczna „Baśniowa Przystań”)
• Magdalena Cieślak (Gimnazjum
nr 127)
• Olga Przybył (STO ul. Sztandarów)
• Kuba Michalkiewicz (STO ul.
Sztandarów)
• Klasa I b z Publicznej Szkoły Podstawowej Społecznego Towarzystwa
Oświatowego w Warszawie, ul. Al.
Sztandarów 2.
red.
i odreagowanie emocjonalne. Drogą do zmiany urazowych sądów poznawczych (negatywnych przekonań na temat samego siebie i świata
powstałych na skutek wielokrotnego
znajdowania się w sytuacji trudnej
bez koniecznego wsparcia) mogą
być nowe doświadczenia zdobyte w
procesie socjoterapii.
Zaburzenia zachowania traktowane są jako przejaw głębszych
trudności dzieci i młodzieży. Drogą
do zmiany zachowania jest zmiana
sądów poznawczych oraz opanowanie nowych, bardziej konstruktywnych sposobów funkcjonowania
i radzenia sobie w różnych sytuacjach społecznych. Przebudowie
struktur poznawczych i zmianie
wzorów zachowań towarzyszy uwalnianie emocji związanych z przeżytymi doświadczeniami urazowymi.
Skutki doświadczonego urazu
wpływają nie tylko negatywne na
zachowania dziecka, ale również
mają niekorzystny wpływ na sferę
emocjonalną i wyobrażenia na temat samego siebie. Proces socjoterapeutyczny zachodzący podczas
spotkań grupowych, daje uczestnikom następujące korzyści:
• relacje międzyosobowe istniejące
w grupie socjoterapeutycznej, prowadzonej według określonych zasad, mają dla uczestników zajęć znaczenie lecznicze lub korektywne;
• pozytywne doświadczenia w relacjach z innymi osobami, w trakcie spotkań socjoterapeutycznych,
wpływają na zmianę sądów poznawczych dotyczących siebie, innych ludzi, spostrzegania własnych kompetencji zawodowych oraz otaczającej
rzeczywistości, co powoduję korektę negatywnych skutków wcześniejszych doświadczeń społecznych;
• odreagowanie emocjonalne prowadzi do lepszego kontaktu z własnymi emocjami i adekwatnego
reagowania w różnych sytuacjach
społecznych;
• dostrzeżenie niekonstruktywności
sposobów zaspakajania własnych
potrzeb i umiejętność ich identyfikacji;
• prowadzi to do eksperymentowania z nowymi, hardziej konstruktywnymi sposobami reagowania
oraz uczeniem się nowych zachowań.
Celem oddziaływań socjoterapeutycznych jest uczenie się przez
uczestników zajęć grupowych nowych zachowań i umiejętności,
umożliwiających im właściwe funkcjonowanie w środowisku społecznym oraz wzmacnianie poczucia
własnej wartości. Istota socjoterapii polega na tworzeniu środowiska społecznego umożliwiającego
dzieciom i młodzieży z objawami
nieprzystosowania
społecznego
i wychowującym się w rodzinach
problemowych, udzielania pomocy
oraz zaspakajania ich potrzeb psychicznych, emocjonalnych i społecznych.
Teresa Jabłonowska
Zaproszenie
Wszystkich uczniów, którzy potrzebują pomocy w pokonywaniu trudności życia codziennego, chcą rozwijać
swoje zainteresowania i mile spędzać czas z rówieśnikami, zapraszamy do naszych Ognisk TPD od poniedziałku do piątku na ul.K.Ziemskiego22 w godz.15.00
– 19.00, na ul. Komandosów 7 w godz.14.00 – 18.00,
a we wszystkie soboty od godz.10.00 – 14.00 na ul. K.
Ziemskiego.
Czekają na Was fajni, mądrzy i dobrzy wychowawcy,
którzy Was rozumieją i potrafią Wam pomóc – zapraszamy!
DODATEK PROFILAKTYCZNY
Wrzesień – pierwsze dni w szkole, trzeba się na
nowo przyzwyczaić do codziennej drogi do szkoły.
Bezpieczeństwo dzieci, również w drodze do i ze szkoły
jest najważniejsze. Dlatego w SP 217 24 września 2008
r. odbyły się zajęcia ze Strażą Miejską dla najmłodszych
uczniów. Wszyscy uczniowie klas 0 oraz I uczyli się
podstawowych zasad bezpiecznego poruszania się po
drodze.
Pierwszy miesiąc nauki minął bardzo szybko, a już
na początku października wszystkie klasy I, podobnie jak pierwszaki z innych szkół Rembertowa, wraz
ze swoimi wychowawcami uroczyście rozpoczęli realizację ogólnopolskiego projektu „Bezpieczne życie”.
„Dzieci mają prawo do bezpiecznego otoczenia” – ten
fragment Konwencji Praw Dziecka stał się motywem
przewodnim projektu. Celem jego I części („Bezpieczny dom”) jest podniesienie poziomu bezpieczeństwa
oraz umiejętności dzieci w tym zakresie, zwłaszcza w
miejscach, w których dzieci przebywają najdłużej, takich jak dom czy szkoła. II część („Odnaleźć Zgubka”)
poświęcona jest sposobom postępowania w sytuacji
zagubienia się dziecka w lesie. Projekt będzie realizowany przez wychowawców klas I w ciągu niemal całego
roku szkolnego tj. do maja 2009 r.
Od 16 października w naszej szkole trwa konkurs
rysunkowy dla klas młodszych pod hasłem „Zapobieganie wypadkom”, zorganizowany przez nauczycieli
Klucz do nauki
Najczęściej uczniowie wykorzystują zasadę trzech
„Z”; zakuj, zalicz, zapomnij.
A przecież można inaczej! Uczenie się nie musi być
katorgą.
Warto nauczyć się jak się uczyć, gdyż kucie na pamięć z książek nie jest ani przyjemne, ani efektywne. W
dodatku cechuje raczej mało rozgarniętych kujonów,
którzy za parę miesięcy i tak nic z tego nie będą pamiętali.
MÓZG – SPRZĘT PODSTAWOWY
Dwie niezastąpione półkule pozwalają nam skutecznie funkcjonować ściśle ze sobą współpracując,
choć każda odpowiedzialna jest za coś innego.
Dzięki naszej lewej półkuli możemy logicznie myśleć, to ona pomaga nam uczyć się matematyki, gdyż
odpowiedzialna za liczenie i zdolności matematyczne
pozwala nam prowadzić różne analizy.
Jej sąsiadka półkula prawa zajmuje się wyobraźnią,
marzeniami i kreatywnością, w niej ma źródło nasze
poczucie humoru i wrażliwość na dźwięki i kolory,
Jako ciekawostkę należy dodać, że matematyk uczący
się polskiego pogłębia także umiejętności uczenia się
przedmiotu ścisłego.
Dzisiaj odsłonię tylko rąbek tajemnicy znanej
wszystkim; w czasie uczenia się, aby poprawić pracę
mózgu, należy co jakiś czas: robić przerwy; zjeść kawałek czekolady, zapewnić sobie chwile ruchu, posłuchać
muzyki.
PAMIĘĆ
Każdy z nas ma inny rodzaj pamięci dominującej,
czyli takiej , którą wykorzystujemy najczęściej. Możemy ją podzielić na: wzrokową, słuchową, ruchową, ale
także na ultrakrótką [ok. 2 sek, aktualne spostrzeżenia],
krótką, trwałą.
Niezależnie od tego, jaką pamięć posiadamy sprawniejszą lub mniej sprawną zawsze można ją poprawić.
Takim sposobem jest skorzystanie z technik zapamiętywania.
Mnemotechnika - czyli zbiór technik zapamiętywania - została stworzona już przez starożytnych Greków.
Jej nazwa pochodzi od boginii pamięci Mnemosyne.
Nasz mózg zapamiętuje wszystko to, co jest dziwaczne i absurdalne. Ucząc się powinniśmy tworzyć
skojarzenia, układać historyjki - im bardziej dziwaczne tym lepsze. Próbując zapamiętać oderwane od
siebie ciągi słów np. listę zakupów, czy listę wyrazów
z ó niewymiennym, możemy stworzyć historyjkę, w
której głównymi bohaterami będą kupowane przedmioty. Jeszcze lepiej zrobić do tej historyjki dramę...,a
przecież robicie dramy na różnych lekcjach i zajęciach,
chociażby z p. Aliną Idzikowską na muzyce, historii czy
zajęciach popołudniowych, czy ze mną podczas reedukacji.
świetlicy szkolnej oraz pielęgniarkę szkolną. Jego rozstrzygnięcie nastąpi 19 listopada 2008 r.
Ponadto od początku roku szkolnego wszyscy wychowawcy SP 217 realizują podczas zajęć ze swoimi
wychowankami określone treści profilaktyczne. W
październiku były to dla klas I: bezpieczna droga do
szkoły, dla klas II: właściwe odżywianie, dla klas III:
sposoby spędzania wolnego czasu, dla klas IV: sposoby spędzania wolnego czasu i moje zainteresowania,
dla klas V: moje hobby i zainteresowania, dla klas VI:
odpowiedzialność karna nieletnich oraz kodeks zachowań przeciwko agresji.
We wrześniu 2008 r. klasy I i V objęte były projektem „Jem kolorowo”, w ramach którego wszystkie
dzieci otrzymywały materiały edukacyjne na temat
zdrowego i atrakcyjnego dla podniebienia oraz oczu
jedzenia. Nauczyciele natomiast otrzymali materiały
edukacyjne i przeprowadzili zajęcia na temat zdrowego
odżywiania.
Jednym z aspektów szeroko rozumianej profilaktyki jest troska o zdrowie. W ostatnim tygodniu października wszyscy uczniowie klas I – VI poddani zostali zabiegowi fluoryzacji, połączonemu z prelekcją na
temat właściwej troski o higienę jamy ustnej.
Pedagog szkolny
Anna Gromadzka
Inna metoda mówi, by umieścić je w dobrze znanym miejscu - pokoju czy po drodze do szkoły. Odbywając spacer w naszej wyobraźni, widzimy wcześniej
poukładane w nietypowych miejscach przedmioty, co
znacznie ułatwi przypomnienie sobie po co poszliśmy
do sklepu. Gdy do zapamiętania mamy konkretną, niezmienną grupę wyrazów. np. planety układu słonecznego, możemy ułożyć proste zdanie, w którym wyrazy
będą zaczynały się na pierwsze litery lub sylaby zapamiętanych wyrazów, w ten sposób otrzymamy przykładowe zdanie [czytane z góry do dołu].
Mój
Merkury
Wujek
Wenus
zapisał
Ziemia
Mi
Mars
Jak
Jowisz
Streścić
Saturn
Układ
Uran
Naszych
Neptun
Planet
Pluton
Prawda, że proste?
ZABAWA W RAPERA
Ucz się układając rymy-pomagają one w zapamiętaniu, Jako przykład możemy podać znane z podstawówki przykłady „Pamiętaj –uje się nie kreskuje”,
„Pamiętaj chemiku młody; wlewaj zawsze kwas
do wody”, „Jeśli nie chcesz nosić brody, wlewaj zawsze
kwas do wody”.
Rymowane wierszyki pomagają w nauce. Można
znaleźć je w internecie.
KARTKA I PIÓRO
Trening wyłapywania najważniejszych informacji i
robienie notatek to bardzo ważna umiejętność. Zdobyć
ją możemy jedynie poprzez praktykę. Warto znać jednak kilka zasad pomocnych.
- symbole - Pozwalają zapisać wyrazy, a czasem zdania,
za pomocą jednego ruchu ręki. Powodują, że możemy
zapisać więcej, a nasze notatki będą bardziej charakterystyczne, przez co je bardziej zapamiętasz.
- tabele i schematy- Zawierają się w nich tylko podstawowe, najważniejsze informacje. Nie warto zwracać na
dzień przed egzaminem uwagi na napisane drobnym
drukiem podpisy i zawarte w nich szczegóły – w stosie
informacji nie będziemy umieli odnaleźć później tej
właściwej.
- grafika - Dobre rozmieszczenie graficzne informacji na papierze znacznie ułatwia odbiór. duże akapity,
odstępy pomiędzy zagadnieniami, podkreślenia, zakreślenia, kolory –wszystko to sprawi, że gdy następnym
razem otworzysz zeszyt wzrok padnie na rzeczy najważniejsze, a ty nie będziesz musiał ich szukać.
- mapy pamięci - Na środku kartki napiszesz słowo.
Później wokół niego te wyrażenia, które Ci się z nim
skojarzą, do nich dopisujemy kolejne.
To nie wszystko....tyle, że więcej raczej nie zapamiętasz
Pozdrowienia dla wszystkich wytrwałych „zapamiętywaczy”.
reedukatorka
Dorota Starczewska
Jestem żoną alkoholika i matką syna
narkomana…
Mam 48 lat i przeżyłam piekło alkoholizmu, a później również straszne piekło narkomanii mojego syna. Mąż nie pije 9 lat.
Walczyłam z jego chorobą tak jak potrafiłam, ponieważ o ruchach
trzeźwościowych nic nie wiedziałam.
Po latach cierpienia i upokorzeń mąż przestał pić. Zaprzyjaźniliśmy się z ludźmi ze wspólnoty Anonimowych Alkoholików i było
coraz lepiej, a teraz jest bardzo dobrze. Cieszę się, jak mój mąż w
luźnych rozmowach mówi, że teraz jest szczęśliwy i jest mu dobrze.
Ale gdy mąż zaczął trzeźwieć byłam tak szczęśliwa, że nawet nie
zauważyłam, że mój ukochany syn bierze narkotyki. Gdy się dowiedziałam, było już za późno na zwykłą interwencję, ponieważ brał
już heroinę, amfetaminę i inne narkotyki.
Tu zaczął się mój wielki dramat: detoxy, ośrodki i nic nie pomagało – wracał do ćpania. Starałam się mu pomagać sama, bez
pomocy terapeutów. Byłam pewna, że sobie poradzę, bo było we
mnie tyle miłości do syna, że miałam przekonanie, że on zauważy
jak bardzo go kocham i przestanie brać. Okazało się, że wszystkie
środki i sposoby zawodziły. Poszłam do Centrum Pomocy Rodzinie. Oczekiwałam, że tam dostanę receptę na narkomanię mojego
syna. Mocno się zawiodłam, bo takiej recepty nie ma i nigdy nie
było. Usłyszałam, że muszę wprowadzić ograniczenia, ale ja nie
chciałam nawet słuchać, bo bardzo kochałam syna i nie mogłam go
krzywdzić. Wtedy tak myślałam.
Mój syn wracał z kolejnych ośrodków i wracał do ćpania, a ja
cierpiałam, popadałam w depresję i na nic nie miałam siły. To, co
sprawiało mi wcześniej przyjemność, stawało się przekleństwem.
Myślałam, że nie wolno mi się śmiać i radować. Chciałam umrzeć,
bałam się każdego poranka, bo musiałam stawić czoło tej strasznej
codzienności. Po tych moich zmaganiach nie zostało nic – syn poszedł na ulicę, stał się bezdomny, kradł i ćpał coraz mocniej. Ścigany przez policję poszedł na detox. Ja tak się wystraszyłam, że wróci
do domu, że postanowiłam poprosić o pomoc i radę specjalistów.
Postanowiłam, że zacznę walkę od nowa, ale już z pomocą ludzi, którzy się na tym znają, bo moje metody zawiodły.
Było bardzo trudno, ale już wiedziałam, że nie ma drogi na
skróty. Trzeba konsekwentnie wprowadzać ograniczenia i stawiać
warunki. Bardzo szybko zauważyłam, że coraz lepiej radzę sobie z
synem i ze sobą. Terapeuci uczyli mnie, jak z nim rozmawiać, jak
wymagać i jak się zachowywać w trudniej dla mnie sytuacji. To
dodawało mi siły i pewności siebie.
Pewnego razu syn nas okradł. Rozmawiałam o tym na grupie wsparcia dla osób, których bliscy są uzależnieni. Powiedziano
mi żebym zgłosiła kradzież na policję. Wahałam się, ale zgłosiłam.
Po trzech dniach został zatrzymany, było mi ciężko. Ale na swojej
grupie dowiedziałam się, że w ten sposób uratowałam jego życie,
bo ma szansę przerwać ciąg narkotykowy i pomyśleć o leczeniu. Po
czterech miesiącach aresztu udało nam się z mężem przekonać go,
że musi się leczyć w ośrodku na narkomanów.
Pojechał do ośrodka i jest tam już 11 miesięcy. A mnie wróciła
nadzieja i chęć do życia. Pomagamy synowi w wyjściu z uzależnienia, ale z niczym nie przesadzamy. Odwiedzamy go tylko wtedy,
gdy nas zaprosi.
Chciałam poradzić wszystkim ludziom, którzy mają bliskich
uzależnionych od alkoholu czy narkotyków, by współpracowali z
terapeutami, bo sami sobie nie poradzą. Trzeba uwierzyć w pomoc
innych ludzi, którym się udało i w pomoc specjalistów. Stosować
się do ich zaleceń i być bardzo konsekwentnym w postępowaniu z
uzależnioną osobą.
Ja jestem teraz szczęśliwa. Chcę żyć i pomagać innym, dzielić
się doświadczeniami. Chcę powiedzieć, że można nauczyć się żyć
inaczej, poprawić swój komfort życia. Trzeba zmienić siebie żeby
pomóc osobie chorej i żeby mieć siłę do walki.
Kiedyś byłam zła na cały świat i na los, który mnie tak doświadczał. Zupełnie zapomniałam o swojej córce. Nie słyszałam,
co do mnie mówi, jej problemy jakby mnie nie dotyczyły. Teraz jest
inaczej. Potrafię ją wysłuchać, cieszyć się jej radościami a smucić
smutkami. Teraz wiem, że mam dwoje dzieci i każde kocham tak
samo. Tego wszystkiego nauczyłam się we wspólnocie, jaką są grupy
wsparcia.
Miewam dni gorsze ale ponieważ jestem osobą wierzącą, dużo
się modlę i rozmawiam z Bogiem. To daje mi spokój wewnętrzny.
Nie czuję samotności, bo oprócz mojej rodziny jest jeszcze Ktoś, kto
mnie podnosi z upadków. To jest siła wyższa.
Dziękuję wszystkim ludziom, którzy mnie wspierali, uczyli życia na nowo. Mam nadzieję, że mój syn poradzi sobie z chorobą i
zacznie uczciwe życie na nowo.
UZALEŻNIENIA I POMOC SPECJALISTYCZNA
Profilaktyka w SP 217 (wrzesień – październik 2008)
Jadwiga
Od redakcji:
Jeśli ktoś z Twoich bliskich jest osobą uzależnioną, możesz zwrócić się po pomoc do:
Działu ds. Uzależnień i Pomocy Specjalistycznej OPS, ul. Strażacka 96, tel. 022 673 54 12 (dotyczy mieszkańców Rembertowa)
lub Punktu Informacyjno – Konsultacyjnego, ul. Chruściela 28,
tel. 022 611 91 56
REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008
3
DODATEK PROFILAKTYCZNY
PUNKT
INFORMACYJNO
KONSULTACYJNY
Dzielnicy Rembertów st. Warszawy
Al. gen. Chruściela 28, Urząd Dzielnicy Warszawa Rembertów
tel. 022 611 91 56
Zapraszamy Cię, jeśli :
* potrzebujesz wsparcia, pomocy, informacji
• martwisz się, że twoje dziecko, rodzic, rodzeństwo ma problemy powodowane
piciem alkoholu lub używaniem narkotyków
• zauważasz, że picie przez Ciebie alkoholu lub używanie narkotyków zaczyna
powodować problemy w Twoim życiu
• ktoś z Twoich bliskich krzywdzi Cię
• jesteś świadkiem przemocy
• Twoje dziecko sprawia problemy wychowawcze lub niepokoi Cię jego zachowanie
• czujesz się bezradny i bezsilny, nie potrafisz sobie radzić z trudnymi sytuacjami
• chcesz uzyskać poradę prawną
• potrzebujesz porady dotyczącej zagadnień HIV/AIDS
• chcesz uzyskać informacje na temat najbliższych placówek pomocowych i instytucji świadczących pomoc socjalną.
Możesz także napisać do nas e-mail: [email protected]
INFORMACJE
Godziny pracy PIK
Wtorek: • Psycholog: 16.00 – 18.00 • Prawnik: 17.00 – 20.00
Środa: • Psycholog: 10.00 – 17.00 • Specjalista Terapii Uzależnień: 16.00 – 20.00
Czwartek: • Pielęgniarka/Edukator: 9.00 – 13.00 • Psycholog: 13.00 – 18.00 • Prawnik: 17.00 – 20.00
Piątek: • Specjalista Terapii Uzależnień: 10.00 – 14.00 • Psycholog: 13.00 – 17.00
Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia Dzielnicy Rembertów
i Punkt Informacyjno – Konsultacyjny
zapraszają na wykład otwarty „Problemy współczesnej młodzieży”,
który odbędzie się dnia 14.11.2088 r. o godzinie 13.00 w Auli Wykładowej
Tematem wykładu będą problemy i trudności wynikające z różnego rodzaju zaburzeń psychicznych dotykających młodzież w wieku szkolnym: depresje, zaburzenia
odżywiania, zaburzenia lękowe, zaburzenia zachowania, a także problem samobójstw wśród młodych ludzi.
Serdecznie zapraszamy nauczycieli, pedagogów, pracowników Policji oraz innych
służb i instytucji zajmujących się pomaganiem. Zapraszamy również rodziców oraz
wszystkich zainteresowanych tą problematyką.
Wykład poprowadzą:
Katarzyna Godlewska – lekarz medycyny, pediatra, specjalista psychiatrii dzieci
i młodzieży. Ordynator oddziału psychiatrycznego dla młodzieży i pododdziału
podwójnych diagnoz dla młodzieży – Szpital w Garwolinie. Konsultant w Poradni
przy ul. Dzielnej 7 w Warszawie.
Zbigniew Michalczyk – psycholog, magister pedagogiki specjalnej. Specjalista Terapii Uzależnień, Edukator profilaktyki uzależnień. Kierownik Oddziału Diagnostyki i Krótkoterminowej Terapii dla Młodzieży Uzależnionej w Otwocku.
OGNISKO WYCHOWAWCZE
Zespołu Ognisk Wychowawczych
im. K. Lisieckiego – „Dziadka”
Serdecznie zaprasza dzieci i młodzież
w wieku 7-15 lat
do wspólnego spędzania czasu
Oferujemy:
• Zajęcia socjoterapeutyczne indywidualne i grupowe
• Fachową pomoc psychologiczną dla dzieci i ich rodziców
• Pomoc w wyrównywaniu zaległości szkolnych
• Pomoc w nabywaniu umiejętności lepszego radzenia sobie ze stresem
• Pomoc w kryzysach szkolnych, rodzinnych, rówieśniczych, osobistych
Zespół stanowi wykwalifikowana kadra psychologiczno-pedagogiczna w skład
której wchodzą:
• Psycholog, socjoterapeuta prowadządzy grupy i spotkania indywidualne we
wtorki i czwartki,
• Psycholog przeprowadzający diagnozy oraz prowadzący spotkania z rodzicami w środy w godz. 16:00 – 18:00.
• Wychowawca zajmujący się pomocą w wyrównywaniu zaległości szkolnych.
Spotykamy się od poniedziałku do piątku
w godzinach 13.30 – 18.30
w gimnazjum nr 126 przy ul. Ziemskiego 22 (na parterze)
Kontakt tel. Aneta Bernacka 695-289-815
4
REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008
KONKURSY
W ostatnich miesiącach w rembertowskich
szkołach został zorganizowany następujące
konkursy:
tegracyjnymi im. Obrońców Radiostacji AK w
Rembertowie, ul. I. Paderewskiego 45, 04-450
Warszawa.
„Nasze rodzinne hobby”- Konkurs plastyczny
dla klas I - III szkół podstawowych
„Palenie nie jest trendy” - Konkurs literacki dla
klas IV- VI
W ramach konkursu literacki dla klas IV- VI
„Palenie nie jest trendy” do etapu dzielnicowego
zakwalifikowano 21 prac .
Laureaci etapu dzielnicowego:
I miejsce: Marcin Łapiński, klasa IVa, Szkoła
Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr
189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy
5, 04-491 Warszawa
II miejsce: Dagmara Filipek, klasa IVa, Szkoła
Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr
189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy
5, 04-491 Warszawa
III miejsce: Paulina Wojciechowska, klasa V,
PSZP STO, Al. Sztandarów 2, 04-423 Warszawa
Wyróżnienie: Karol Lipiński, klasa VIa, Szkoła
Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr
189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy
5, 04-491 Warszawa
Organizatorem konkursu był Wydział Spraw
Społecznych i Zdrowia Dzielnicy Rembertów
m.st. Warszawy we współpracy z Samodzielnym
Zakładem Lecznictwa Otwartego Warszawa
– Rembertów.
W imieniu organizatorów składam serdeczne
podziękowanie za udział w/w przedsięwzięciach
uczniom oraz nauczycielom rembertowskich
szkół.
B.Humięcka
W ramach konkursu plastycznego dla klas I - III
szkół podstawowych „Nasze rodzinne hobby”
do etapu dzielnicowego zakwalifikowano 21
prac.
Laureaci etapu dzielnicowego :
I miejsce: Beniamin Pietrucha, klasa III, PSZP
STO, Al. Sztandarów 2, 04-423 Warszawa
II miejsce: Anna Kurowska, klasa Ic, Szkoła
Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr
189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy
5, 04-491 Warszawa
II miejsce: Wojciech Ruciński, klasa 0, Szkoła
Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr
189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy
5, 04-491 Warszawa
III miejsce: Filip Rowicki, klasa III c, Szkoła
Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr
189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy
5, 04-491 Warszawa
Wyróżnienie: Magdalena Bogdaniuk, klasa II a,
Zespół Szkół, Szkoła Podstawowa NR 254, ul.
Niepołomicka 26, 04-256 Warszawa
Wyróżnienie: Zuzanna Dąbrowska, klasa I e,
Szkoła Podstawowa NR 217 z Oddziałami In-
SZCZEGÓŁOWY PLAN PRACY
MŁODZIEŻOWEGO KOŁA TURYSTYCZNEGO
PTSM NR 72
NA ROK SZKOLNY 2008/2009
działającego przy Szkole Podstawowej nr 217 ul. Paderewskiego 45 LISTOPAD 2008
- wycieczka do Sochaczewa
- rajd NOC LISTOPADOWA
GRUDZIEŃ 2008
- Barbórkowo - Andrzejkowo - Mikołajkowa
dwudniowa wycieczka dla najaktywniejszych
członków koła
STYCZEŃ 2009
- wycieczka do muzeum Wojska Polskiego
STYCZEŃ/LUTY 2009
- ośmiodniowe zimowisko do Karpacza (Sudety). Przewidywany koszt pobytu 550 zł, płatny
w 4 ratach
LUTY 2009
- wyjście do kina
MARZEC 2009
- wyprawa w poszukiwaniu wiosny- topienie
Marzanny
- wycieczka niespodzianka
KWIECIEŃ 2009
- wycieczka do PKiN i Starówkę
- wycieczka rowerowa na poligon
MAJ 2009
- czterodniowy biwak do Nowej Słupi (Góry
Świętokrzyskie)
- wycieczka do Wilanowa
CZERWIEC 2009
- jednodniowa wycieczka autokarowa dla człon-
ka koła wraz z jednym dzieckiem do perły zabytków Polski (Toruń)
SIERPIEŃ 2009
- 1-15.08.2009 – obóz krajoznawczo – turystyczny Łeba (Nowęcin)- Kołobrzeg. Planowany
koszt pobytu 850 zł, płatny w 5 ratach
* * *
• do koła może należeć młodzież klas 3-6 rembertowskich szkół podstawowych
• spotkania informacyjno- programowe odbywają się w czwartki o godz. 17: 00 w bunkrze
szkolnym koło szatni (pomieszczenie turystyczne koła)
• wszystkie imprezy odbywają się w co drugą
sobotę miesiąca
• przynależność do koła jest bezpłatna
• na wycieczki autokarowe jak i na kilkudniowe
młodzież jest dodatkowo ubezpieczona
• wszystkie informacje dotyczące imprez turystycznych koła wywieszane będą na tablicy znajdującej się w szatni szkolnej koło bunkra
• młodzież naszego koła od września poprzez
uczestniczenie w wycieczkach będzie zdobywać
popularną odznakę „MŁODY PRZYJACIEL
WARSZAWY”
• w planie zostały uwzględnione propozycje naszych członków koła
• Koło współpracuje z Komisją Kultury i Promocji Dzielnicy
• Opiekunem koła jest Ireneusz Miernicki
– org.turystyki
Zespół redakcyjny:
Kinga Brendler – Ośrodek Pomocy Społecznej Dzielnicy Rembertów
(tel. 022 673 54 12)
Beata Humięcka – Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia Urzędu Dzielnicy Rembertów,
(tel. 022 515 16 09)
Krystyna Korzeniowska – Dzielnicowy Zespół Realizacji Programu Profilaktyki
i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych
Hubert Krótkiewicz - Punkt Informacyjno - Konsultacyjny Dzielnicy Rembertów
(tel. 022 611 91 56)