Dodatek-listopad 2008
Transkrypt
Dodatek-listopad 2008
REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY listopad 2008 finansowany ze środków pochodzących z rocznych opłat za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych ALKOHOL Uzależnienie wpływa na całą rodzinę Jeżeli jedna osoba w rodzinie pije alkohol lub zażywa inne środki psychoaktywne w sposób destrukcyjny, to jest to jednocześnie zagrożenie dla całej rodziny. Jej życie może być poważnie zaburzone nawet wtedy, gdy ktoś z bliskich jest dopiero na drodze do uzależnienia się, tzn. nie występują u niego jeszcze w pełni objawy choroby. Zdarza się, że już wtedy dostarcza wszystkim w domu problemów życiowych, finansowych i uczuciowych, które stopniowo, w miarę upływu czasu nasilają się. Członkowie rodziny żyją w poczuciu krzywdy, przeżywają lęk, wstyd, gniew i poczucie winy. W związku z tym, że bliska osoba pije lub nadużywa innych środków stosują coraz więcej kłamstw i manipulacji, najczęściej aby ukryć ten fakt przed innymi ludźmi. Zamykają się w swoim cierpieniu i odizolowują od znajomych, przyjaciół. Jednocześnie pojawiają się trudności finansowe, zdarza się przemoc, a nawet demoralizacja. Życie rodziny koncentruje się na ogół wokół picia alkoholu (lub stosowania innych środków) przez jednego z ich członków. Przebywanie z pijącą osobą pod jednym dachem to doświadczanie uporczywego, chronicznego stresu. To w efekcie prowadzi do nerwicy lub objawów psychosomatycznych np. bólów głowy, problemów żołądkowo-jelitowych, zaburzeń krążenia. W tej sytuacji często sięga się po środki uspokajające, przeciwbólowe lub alkohol. Powtarzające się ciągle tego typu zachowanie może doprowadzić do własnego uzależnienia. Członkowie rodziny w miarę upływu czasu próbują przystosować się do sytuacji tworzonych przez osobę uzależnioną. To pozwala im przetrwać w trudnych i bolesnych okolicznościach. Wpadają jednak wtedy w pułapkę, oddalają się od normalnego, bezpiecznego życia. Skupiają się coraz bardziej na osobie uzależnionej. Próbują za wszelką cenę powstrzymać jego picie (zażywanie innych środków) albo zupełnie tracą nadzieję i poddają się. Powstaje współuzależnienie. Nie jest to choroba tylko sposób przystosowania się do trudnej i długotrwałej sytuacji wynikającej z pozostawania w relacji emocjonalnej z osobą uzależnioną. Zjawisko to charakteryzuje się nadmierną sztywnością w myśleniu i zachowaniu, co prowadzi do pogarszania swojego stanu i niemożności skutecznej poprawy własnego położenia. U osoby współuzależnionej wykształcają się takie zachowania jak: • koncentracja na piciu (zażywaniu innych środków) bliskiej osoby • gotowość do poświęcenia, rezygnacja z własnych pragnień • próby dominacji i przejmowania obowiązków związanych z domem i wychowaniem dzieci • uległość i bezradność wobec przemocy • kontrolowanie osoby uzależnionej, odciąganie jej od alkoholu, wciąganie w to dzieci • próby chronienia uzależnionej osoby przed skutkami jego picia (zażywania środków) – usprawiedliwianie go przed innymi ludźmi • problemy seksualne i niechęć do współżycia • ,,huśtawka emocjonalna’’, rozpacz i poczucie krzywdy, jednocześnie naiwna wiara w obiecywaną poprawę • złość, kłótnie wybuchające z błahego powodu, odreagowywanie na dzieciach Na to, w jakim stopniu rozwiną się cechy współzależnienia wpływają takie czynniki jak: zależność finansowa od osoby uzależnionej, samoocena, odporność na frustrację, system wartości, posiadanie konkretnych celów życiowych niezwiązanych z rodziną np: praca zawodowa, zainteresowania, umiejętność zastosowania asertywnej obrony własnych granic. Istotna jest też postawa osoby uzależnionej. Jeśli jej zachowanie jest zagrażające i nieprzewidywalne, pojawia się u bliskich lęk . Wtedy szybciej dochodzi do współuzależnienia. Bardzo trudno wyrwać się ze stanu współuzależnienia. Jest to jednak możliwe, nawet wtedy gdy osoba wciąż pije lub coś zażywa. Można ratować siebie i bliskich, chronić i budować swoje życie. Podstawową sprawą jest tu zrozumienie, że to co się dzieje z osobą uzależnioną to choroba i że samemu nie jest się w stanie jej wyleczyć. Ale można pomóc sobie, poprawić swoje położenie i samopoczucie. Trzeba więc zająć się własnymi potrzebami i pragnieniami, zadbać o siebie, o swój spokój i bezpieczeństwo, a osobie pijącej (zażywającej inne środki) pozwolić ponosić skutki swojego postępowania. Trzeba również dać sobie prawo do zwrócenia się z prośbą o pomoc w związku ze swoim zagubieniem i cierpieniem: pomocni mogą być inni ludzie, krewni, znajomi, przy- Informujemy, że od dnia 13.11.2008 r. Punkt Informacyjno – Konsultacyjny zostaje przeniesiony do Budynku Urzędu Dzielnicy Rembertów m.st. Warszawy AL. gen. Chruściela 28 a jaciele. Musi być jednak spełniony podstawowy warunek: osoba współuzależniona powinna przełamać swój wstyd i zacząć otwarcie mówić o swoim problemie, szczególnie osobom zaufanym. Taka pomoc najczęściej jest jednak niewystarczająca dlatego, że osoby postronne mogą nie mieć dostatecznej wiedzy na temat uzależnienia, co ogranicza znalezienie skutecznych rozwiązań. Najlepiej więc szukać jeszcze pomocy u osób znających się na tym problemie, a więc u specjalistów terapii uzależnień, psychologów, na grupach wsparcia, grupach Al-Anon, w poradniach odwykowych i punktach konsultacyjnych. Zanim ktoś z problemem alkoholowym w rodzinie zdecyduje się na rozmowę ze specjalistą może sam sprawdzić, czy występują u niego cechy świadczące o współuzależnieniu. Odpowiedz na pytania i zastanów się. Kiedy mogę mówić o sobie, że jestem współuzależniony? • Czy większość moich działań skupia się wokół osoby uzależnionej? (czy robię też coś dla siebie co sprawia mi przyjemność). • Czy mam czas na swoje ważne sprawy i obowiązki, czy odkładam je ciągle ,,na później’’? • Gdy coś idzie nie pomyśli najpierw szukam winy w sobie i staram się sam przeciwdziałać, ratować to, co się ,,zepsuło’’? • Czy potrafię odróżnić moje myśli i emocje, od myśli i emocji bliskiej mi osoby uzależnionej? • Okłamuję innych w obronie bliskiej mi osoby uzależnionej? • Czy ufam swoim decyzjom? • Czy uważam, że jestem tylko wtedy wartościowym członkiem rodziny gdy poświęcam się w pełni pomagając osobie uzależnionej ? • Czy moim jedynym sposobem działania, który akceptuję i który znam jest kontrolowanie i manipulowanie osobami bliskimi? Jeśli odpowiedziałeś pozytywnie na te pytania lub na ich większość to przemyśl swoje odpowiedzi i wróć do nich za kilka dni. Jeśli po tym czasie twoje odpowiedzi się nie zmienią to skontaktuj się ze specjalistą i otwarcie porozmawiaj o swoich obawach. Eliza Książczak psycholog, specjalista terapii uzależnień Z wielkim zainteresowaniem przyjęto w Stanach Zjednoczonych powstanie w 1935 roku wspólnoty Anonimowych Alkoholików. Dawała ona szansę na zaprzestanie picia i powrót do zdrowia tym, którzy do tej pory nazywani byli „beznadziejnymi alkoholikami”. Istniała taka grupa alkoholików, którzy nie potrafili skorzystać z pomocy lekarzy, terapii, psychologów, psychiatrów, duchownych i mimo podejmowania prób leczenia powracali do picia. AA utrzymuje się z własnych, dobrowolnych datków, nie przyjmuje dotacji z zewnątrz, aby nie utracić niezależności. Nie zajmuje stanowiska w żadnych sprawach, poza własnymi. Dzięki temu nie wikła się w publiczne polemiki. Anonimowość, która jest duchowym fundamentem AA, zapewnia swoim członkom bezpieczeństwo ich zdrowienia. Często czynny alkoholik unika jakichkolwiek źródeł pomocy, Kilka informacji o AA Powstanie Wspólnoty AA było związane z potrzebą pomocy tym ludziom. Podstawą AA stał się duchowy program zdrowienia alkoholików, oparty na 12 Krokach AA oraz 12 Tradycjach AA. Dziś AA działa w 130 krajach na całym świecie. Choć informacje o AA dotarły do Polski już w latach pięćdziesiątych, to za początek przyjmuje się rok 1974, kiedy to powstały pierwsze grupy AA w Poznaniu. Dziś w Polsce istnieje około 2000 grup AA. Anonimowi Alkoholicy spotykają się w grupach AA, na mityngach trwających najczęściej od jednej do dwu godzin. Mityngi dzielą się na otwarte tzn. dostępne dla wszystkich zainteresowanych wspólnotą AA, oraz zamknięte, w których udział biorą tylko osoby z problemem alkoholowym (alkoholicy). Wszelkie działania AA wynikają z 12 Tradycji AA – sugestywnych zasad, które obowiązują w całej światowej Wspólnocie AA. Anonimowi Alkoholicy nie są organizacją, nie mają żadnej władzy ani systemu zarządzania. Wspólnota AA nie prowadzi profesjonalnych terapii, nie załatwia spraw personalnych swoich członków - jednoczy ich jeden, główny cel: „trwać w trzeźwości i pomagać innym alkoholikom w jej osiągnięciu”. Osiągają to, dzieląc się swoim doświadczeniem - jak nie wracać do picia. Anonimowi Alkoholicy nie są związani z jakąkolwiek instytucją, organizacją ani wspólnotą, choć wiele z nich przyjęło Program Dwunastu Kroków AA dla swoich potrzeb. które mogą ujawnić jego tożsamość. Słowo anonimowi w nazwie AA oznacza, że jej członkowie nie używają w czasie swoich spotkań nazwisk, nie prowadzą ewidencji członków, kart choroby ani list obecności. Anonimowość w środkach masowego przekazu jest gwarancją bezpieczeństwa dla wszystkich członków AA a szczególnie dla nowoprzybyłych - nie dopuszcza ujawnienia ich uczestnictwa w AA. Anonimowość członków AA pozwala im stawiać zasady AA, przed osobistymi ambicjami. AA dąży do tego, aby poznawany był program zdrowienia a nie osoby, które w nim uczestniczą. Wspólnotę AA reprezentuje na zewnątrz Biuro Służby Krajowej w Warszawie, posiadające osobowość prawną, zapewniające legalne wydawanie naszej literatury (książki, ulotki, broszury) i reprezentujące Wspólnotę AA wobec instytucji zewnętrznych. Zespół ds. Informacji Publicznej i Współpracy z Profesjonalistami AA Region Warszawa Jeśli chcesz przestać pić lub poznać program AA – szukaj informacji: Punkt Informacyjno-Kontaktowy AA Region Warszawa 03-946 Warszawa ul. Brazylijska 10 tel. (+48 22) 616 05 68 INFOLINIA: 0 801 033 242 www.aa.org.pl e-mail: [email protected] Pomoc uzyskasz: Podziękowanie • Dział ds. Uzależnień i Pomocy Specjalistycznej OPS Rembertów ul. Strażacka 96 tel. 0-22 673-54-12 • Punkt Informacyjno-Konsultacyjny ul. Chruściela 28 tel. 0-22 611-91-56 Anonimowi Alkoholicy Region Warszawa dziękują Burmistrzowi Dzielnicy Rembertów i Wydziałowi Spraw Społecznych i Zdrowia Urzędu Dzielnicy Rembertów za współpracę w zorganizowaniu mityngu informacyjnego w 2007 roku i Konferencji Służb Regionu AA Warszawa - 18 października 2008 roku. Punkt Informacyjno-kontaktowy Anonimowi Alkoholicy - Region Warszawa REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008 1 DODATEK PROFILAKTYCZNY UZALEŻNIENIA I POMOC SPECJALISTYCZNA SOCJOTERAPIA W TEORII I PRAKTYCE PEDAGOGICZNEJ Socjoterapia jako metoda pracy z dziećmi i młodzieżą z zaburzeniami zachowania Istota i cele socjoterapii Termin „socjoterapia” stosowany był wcześniej przez długie lata wyłącznie w lecznictwie psychiatrycznym na określenie metody oddziaływania leczniczego, przebiegającego w celowo zorganizowanym środowisku społecznym. Główny nacisk kładziono na terapeutyczne znaczenie grupy i kontaktów zachodzących między ludźmi. Taką interpretację pojęcia socjoterapii możemy znaleźć w Słowniku psychologii (Rehcr, 2000, s.686): „Socjoterapia — termin zbiorczy na określenie każdej formy terapii, w której nacisk kładzie się w większym stopniu na czynniki społeczno-środowiskowe i interpersonalne, niż na czynniki intrapsychiczne, zalicza się do niej różne formy psychoterapii grupowej, psychodramy i tym podobne.” Medycyna współczesna traktuje socjoterapię, jako metodę uzupełniającą i podtrzymującą efekty psychoterapii poprzez rozwijanie umiejętności społecznych. Takie rozumienie pojęcia socjoterapii zawarte jest w Leksykonie psychiatrii pod redakcją S. Pużyńskiego (1993. s. 454): „Socjoterapia - metoda uzupełniająca oddziaływanie psychoterapeutyczne, niezbędna składowa działań rehabilitacyjnych”. Grupy lub zajęcia socjoterapeutyczne obejmują działania wykorzystujące czynniki społecznego oddziaływania, rozwijające relacje międzyludzkie i umiejętności społeczne oraz sprzyja integracji w grupach. W ujęciu pedagogiki, pojęcie socjoterapii wskazuje na charakter zaburzenia, jakim są zachowania niepożądane społecznie „socjoterapia jest jednym ze sposobów łagodzenia lub eliminowania negatywnych norm i obyczajów w zachowaniach społecznych, bądź społecznie niepożądanych” (Słownik Pedagogiczny, 1984, s.278) Przedstawione definicje w różny sposób określają pojęcie socjoterapii, niemniej jednak wspólnym ich elementem jest akcentowanie roli środowiska, grupy i zachodzących w niej relacji interpersonalnych. Zatem w świetle przytoczonych definicji odpowiednio zorganizowana grupa socjoterapeutyczna spełnia w stosunku do uczestników funkcje lecznicze oraz ma na celu eliminowanie deficytów w zakresie dotychczasowych doświadczeń społecznych. Istotne zatem znaczenie w socjoterapii przypisuje się edukacji w zakresie umiejętności społecznych. Idea socjoterapii rozprzestrze- • „Szybciej, wyżej, mocniej” (dla uczniów szkoły podstawowej) • „Citius, altius, forius” (dla gimnazjalistów) • „Szukamy Młodych Mistrzów” (dla gimnazjalistów) W 2008 roku w ramach kampanii „ZACHOWAJ TRZEŹWY UMYSŁ” odbyło się 5 konkursów indywidualnych: • „W poszukiwaniu kwiatu paproci” (dla uczniów szkół podstawowych) • „Zdobywamy Mount Everest” (dla gimnazjalistów) 2 niła się dzięki działalności Ośrodka Rozwoju Umiejętności Wychowawczych Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Specjalistycznej Poradni Profilaktyczno-terapeutycznej dla Dzieci i Młodzieży ze Środowisk zagrożonych alkoholizmem OPTA. Początkowo stosowano ją jako formę pomocy psychologicznej adresowaną do dzieci i młodzieży wywodzących się z rodzin z problemem a1koholowym. Pojęcie socjoterapii J. Strzemieczny (1993, s. 45) wypracował na bazie doświadczeń zdobytych we wspomnianych ośrodkach definiuje je następująco: „socjoterapia polega na celowym stwarzaniu dzieciom warunków (doświadczeń społecznych) umożliwiających zajście procesu socjoterapeutycznego (zmiana sądów o rzeczywistości, sposobów zachowań i odreagowanie emocjonalne). Jeżeli głównym celem pracy z uczniami jest stwarzanie im doświadczeń korygujących zaburzenia. Integrując zawarte dotychczas definicje i przemyślenia socjoterapię można określić za K.Sawicką jako „metodę leczenia zaburzeń zachowania i niektórych zaburzeń emocjonalnych u dzieci i młodzieży w toku spotkań grupowych”. Uważa ją za formę pomocy psychologicznej pośrednio między psychoterapią a psychoedukacją i treningiem interdyscyplinarnym. Zatem socjoterapię możemy zaliczyć do procesów psychokorekcyjnych ukierunkowanych na eliminowanie lub zmniejszanie poziomu zaburzeń zachowania u dzieci i młodzieży oraz korygowanie ich zaburzeń emocjonalnych. W etiologii problemowego zachowania podkreśla się obecność urazowych doświadczeń. Wtórne wobec nich są trudności w kontaktach z rówieśnikami i osobami dorosłymi oraz niewłaściwe wywiązywanie się z zadań, szczególnie związanych z obowiązkami szkolnymi. W obszarze zainteresowań socjoterapii pozostają więc dzieci i młodzi ludzie w okresie dorastania, mający problemy szkolne związane z parcjalnymi deficytami, co może być przyczyną ich trudnych zachowań na terenie szkoły; dzieci nadpobudliwe, które swoim zachowaniem sprawiają wiele kłopotów; dzieci, które mają trudności w nauce, ze względu na opóźnienia szkolne i zaniedbania dydaktyczne oraz dzieci agresywne, wyrządzające swoim zachowaniem wiele szkód. Niepowodzenia szkol- oraz 2 konkursy zespołowe: • „Odkrywamy nasze mocne strony” (dla uczniów szkół podstawowych) • „Nasze mocne strony” (dla gimnazjalistów) Wśród laureatów znaleźli się przedstawiciele Dzielnicy Rembertów: • Paulina Piecha (SP nr 254) REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008 ne, niskie oceny w nauce, izolacja lub odrzucenie przez rówieśników w klasie, brak sukcesów w realizacji zadań rozwojowych powodują zaniżoną samoocenę dziecka, kształtując tym samym niekorzystny obraz własnej osoby. Kumulowanie się tych trudnych emocjonalnie doświadczeń, przy braku odpowiedniego wsparcia ze strony rodziny, szkoły, środowiska rówieśniczego, prowadzi do poważnych zaburzeń w sferze emocjonalnej oraz zaburzeń zachowania. Skutkuje to zakłóceniami w procesie socjalizacji, utrudniając tym samym rozwój osobisty i społeczny. Obecnie przyjmuje się, że socjoterapia jest skuteczną metodą pomocy psychologiczno- pedagogicznej dla większości dzieci i młodzieży, przejawiających zaburzenia zachowania i emocji. W metodzie tej kładzie się główny nacisk na grupową, formę zajęć z dziećmi lub młodzieżą ukierunkowaną na realizację celów terapeutycznych, edukacyjnych i rozwojowych. Nieocenioną rolę w socjoterapii przypisuje się realizacji celów terapeutycznych, które polegają na przepracowaniu podstawowych urazów przejawianych przez uczestników w relacjach z rówieśnikami, dorosłymi oraz w realizacji różnego typu zadań zarówno indywidualnych, jak i grupowych. W ich zakres wchodzi również pomoc w odreagowaniu emocji i napięć powstających na skutek wzrastania w urazowym środowisku domowym oraz na skutek niepowodzeń szkolnych i społecznych. Ważne zatem jest tworzenie podczas spotkań grupowych sytuacji sprzyjających korygowaniu doświadczeń urazowych, które niosą za sobą określone treści, przeciwstawne urazowym sądom poznawczym o samym sobie oraz pozytywne emocje, przyczyniając się tym samym do zmiany zachowania. Rola pozytywnych emocji w procesie socjalizacji jest szczególnie ważna, dlatego też zajęcia socjoterapeutyczne powinny stwarzać warunki do odreagowania emocjonalnego i pozytywnych przeżyć. Przyjazna atmosfera w grupie obok korektury sądów urazowych i odreagowania emocjonalnego służy także nabywaniu nowych zachowań i uczeniu radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Zadaniem socjoterapii jest wzmacnianie osobowości dzieci i młodzieży oraz pomoc w ich rozwoju osobistym i społecznym po- przez realizację celów rozwojowych. Cele rozwojowe realizowane w ramach zajęć socjoterapeutycznych uwzględniają między innymi: rozwijanie indywidualnych talentów i zamiłowań, zaspakajanie podstawowych dla danego wieku potrzeb uczestników np. aktywności, zabawy, twórczości, podejmowanie i przepracowanie zagadnień ważnych dla danego wieku, np. atrakcyjne prezentowanie się, przyjaźń, miłość, w czym mogę być niezależny od rodziny, w czym mogę uczestniczyć w rodzinie, uczenie się konstruktywnych metod spędzania czasu wolnego, uczenie się życia w społeczności. Rozwój osobisty społeczny, moralny dzieci i młodzieży z grup ryzyka jest przeważnie zahamowany i nieadekwatny do potencjalnych możliwości dziecka oraz właściwości rozwojowych przewidzianych dla danego wieku. Zatem udział w zajęciach socjoterapeutycznych wpływa pozytywnie na rozwój i kształtowanie osobowości oraz zdobywanie nowych doświadczeń. Są okazją do odkrywania własnych zdolności, rozwijania swoich zainteresowań, uczenia się alternatywnego sposobu spędzania czasu wolnego. Wymienione cele realizowane są w trakcie grupowych spotkań socjoterapeutycznych, które służą korygowaniu doświadczeń urazowych. sprzyjają konstruktywnemu budowaniu własnego „ja”, poprawie funkcjonowania w środowisku społecznym w relacjach z innymi oraz rozwojowi społecznemu i emocjonalnemu uczestników spotkań. Proces socjoterapeutyczny realizowany jest w oparciu o następujące założenia: • grupowe spotkania socjoterapeutyczne ukierunkowane są na pracę z dziećmi i młodzieżą, a zatem wszelkie wydarzenia podczas zajęć grupowych powinny być dostosowane do ich potrzeb i fazy rozwoju; • trudności z jakimi borykają się dzieci i młodzi ludzie, mają swoje podłoże w urazowych doświadczeniach, które wpływają na kształtowanie się obrazu siebie i innych osób oraz hamują rozwój emocjonalny i społeczny; • korektura doświadczeń urazowych polega na tworzeniu sytuacji dostarczających pozytywnych doświadczeń związanych ze sobą oraz w relacjach z rówieśnikami i osobami dorosłymi, sprzyja to budowaniu własnego „ja” oraz zmianie zachowań. Wszelkie działania realizowane w ramach procesu socjoterapeutycznego winny przebiegać zgodnie z wytyczonymi regułami postępowania, które uwzględniają przede wszystkim charakter trudności dziecka, a których najczęstszą przyczyną są specyficzne doświadczenia życiowe, zwane urazowymi. Na proces socjoterapeutyczny składa się: zmiana sądów poznawczych, zmiana wzorów zachowań • Wiktoria Poriazow (SP nr 254) • Helena Sulikowska (Gimnazjum nr 127) • Ola Maciejewska (Świetlica Socjoterapeutyczna „Baśniowa Przystań”) • Magdalena Cieślak (Gimnazjum nr 127) • Olga Przybył (STO ul. Sztandarów) • Kuba Michalkiewicz (STO ul. Sztandarów) • Klasa I b z Publicznej Szkoły Podstawowej Społecznego Towarzystwa Oświatowego w Warszawie, ul. Al. Sztandarów 2. red. i odreagowanie emocjonalne. Drogą do zmiany urazowych sądów poznawczych (negatywnych przekonań na temat samego siebie i świata powstałych na skutek wielokrotnego znajdowania się w sytuacji trudnej bez koniecznego wsparcia) mogą być nowe doświadczenia zdobyte w procesie socjoterapii. Zaburzenia zachowania traktowane są jako przejaw głębszych trudności dzieci i młodzieży. Drogą do zmiany zachowania jest zmiana sądów poznawczych oraz opanowanie nowych, bardziej konstruktywnych sposobów funkcjonowania i radzenia sobie w różnych sytuacjach społecznych. Przebudowie struktur poznawczych i zmianie wzorów zachowań towarzyszy uwalnianie emocji związanych z przeżytymi doświadczeniami urazowymi. Skutki doświadczonego urazu wpływają nie tylko negatywne na zachowania dziecka, ale również mają niekorzystny wpływ na sferę emocjonalną i wyobrażenia na temat samego siebie. Proces socjoterapeutyczny zachodzący podczas spotkań grupowych, daje uczestnikom następujące korzyści: • relacje międzyosobowe istniejące w grupie socjoterapeutycznej, prowadzonej według określonych zasad, mają dla uczestników zajęć znaczenie lecznicze lub korektywne; • pozytywne doświadczenia w relacjach z innymi osobami, w trakcie spotkań socjoterapeutycznych, wpływają na zmianę sądów poznawczych dotyczących siebie, innych ludzi, spostrzegania własnych kompetencji zawodowych oraz otaczającej rzeczywistości, co powoduję korektę negatywnych skutków wcześniejszych doświadczeń społecznych; • odreagowanie emocjonalne prowadzi do lepszego kontaktu z własnymi emocjami i adekwatnego reagowania w różnych sytuacjach społecznych; • dostrzeżenie niekonstruktywności sposobów zaspakajania własnych potrzeb i umiejętność ich identyfikacji; • prowadzi to do eksperymentowania z nowymi, hardziej konstruktywnymi sposobami reagowania oraz uczeniem się nowych zachowań. Celem oddziaływań socjoterapeutycznych jest uczenie się przez uczestników zajęć grupowych nowych zachowań i umiejętności, umożliwiających im właściwe funkcjonowanie w środowisku społecznym oraz wzmacnianie poczucia własnej wartości. Istota socjoterapii polega na tworzeniu środowiska społecznego umożliwiającego dzieciom i młodzieży z objawami nieprzystosowania społecznego i wychowującym się w rodzinach problemowych, udzielania pomocy oraz zaspakajania ich potrzeb psychicznych, emocjonalnych i społecznych. Teresa Jabłonowska Zaproszenie Wszystkich uczniów, którzy potrzebują pomocy w pokonywaniu trudności życia codziennego, chcą rozwijać swoje zainteresowania i mile spędzać czas z rówieśnikami, zapraszamy do naszych Ognisk TPD od poniedziałku do piątku na ul.K.Ziemskiego22 w godz.15.00 – 19.00, na ul. Komandosów 7 w godz.14.00 – 18.00, a we wszystkie soboty od godz.10.00 – 14.00 na ul. K. Ziemskiego. Czekają na Was fajni, mądrzy i dobrzy wychowawcy, którzy Was rozumieją i potrafią Wam pomóc – zapraszamy! DODATEK PROFILAKTYCZNY Wrzesień – pierwsze dni w szkole, trzeba się na nowo przyzwyczaić do codziennej drogi do szkoły. Bezpieczeństwo dzieci, również w drodze do i ze szkoły jest najważniejsze. Dlatego w SP 217 24 września 2008 r. odbyły się zajęcia ze Strażą Miejską dla najmłodszych uczniów. Wszyscy uczniowie klas 0 oraz I uczyli się podstawowych zasad bezpiecznego poruszania się po drodze. Pierwszy miesiąc nauki minął bardzo szybko, a już na początku października wszystkie klasy I, podobnie jak pierwszaki z innych szkół Rembertowa, wraz ze swoimi wychowawcami uroczyście rozpoczęli realizację ogólnopolskiego projektu „Bezpieczne życie”. „Dzieci mają prawo do bezpiecznego otoczenia” – ten fragment Konwencji Praw Dziecka stał się motywem przewodnim projektu. Celem jego I części („Bezpieczny dom”) jest podniesienie poziomu bezpieczeństwa oraz umiejętności dzieci w tym zakresie, zwłaszcza w miejscach, w których dzieci przebywają najdłużej, takich jak dom czy szkoła. II część („Odnaleźć Zgubka”) poświęcona jest sposobom postępowania w sytuacji zagubienia się dziecka w lesie. Projekt będzie realizowany przez wychowawców klas I w ciągu niemal całego roku szkolnego tj. do maja 2009 r. Od 16 października w naszej szkole trwa konkurs rysunkowy dla klas młodszych pod hasłem „Zapobieganie wypadkom”, zorganizowany przez nauczycieli Klucz do nauki Najczęściej uczniowie wykorzystują zasadę trzech „Z”; zakuj, zalicz, zapomnij. A przecież można inaczej! Uczenie się nie musi być katorgą. Warto nauczyć się jak się uczyć, gdyż kucie na pamięć z książek nie jest ani przyjemne, ani efektywne. W dodatku cechuje raczej mało rozgarniętych kujonów, którzy za parę miesięcy i tak nic z tego nie będą pamiętali. MÓZG – SPRZĘT PODSTAWOWY Dwie niezastąpione półkule pozwalają nam skutecznie funkcjonować ściśle ze sobą współpracując, choć każda odpowiedzialna jest za coś innego. Dzięki naszej lewej półkuli możemy logicznie myśleć, to ona pomaga nam uczyć się matematyki, gdyż odpowiedzialna za liczenie i zdolności matematyczne pozwala nam prowadzić różne analizy. Jej sąsiadka półkula prawa zajmuje się wyobraźnią, marzeniami i kreatywnością, w niej ma źródło nasze poczucie humoru i wrażliwość na dźwięki i kolory, Jako ciekawostkę należy dodać, że matematyk uczący się polskiego pogłębia także umiejętności uczenia się przedmiotu ścisłego. Dzisiaj odsłonię tylko rąbek tajemnicy znanej wszystkim; w czasie uczenia się, aby poprawić pracę mózgu, należy co jakiś czas: robić przerwy; zjeść kawałek czekolady, zapewnić sobie chwile ruchu, posłuchać muzyki. PAMIĘĆ Każdy z nas ma inny rodzaj pamięci dominującej, czyli takiej , którą wykorzystujemy najczęściej. Możemy ją podzielić na: wzrokową, słuchową, ruchową, ale także na ultrakrótką [ok. 2 sek, aktualne spostrzeżenia], krótką, trwałą. Niezależnie od tego, jaką pamięć posiadamy sprawniejszą lub mniej sprawną zawsze można ją poprawić. Takim sposobem jest skorzystanie z technik zapamiętywania. Mnemotechnika - czyli zbiór technik zapamiętywania - została stworzona już przez starożytnych Greków. Jej nazwa pochodzi od boginii pamięci Mnemosyne. Nasz mózg zapamiętuje wszystko to, co jest dziwaczne i absurdalne. Ucząc się powinniśmy tworzyć skojarzenia, układać historyjki - im bardziej dziwaczne tym lepsze. Próbując zapamiętać oderwane od siebie ciągi słów np. listę zakupów, czy listę wyrazów z ó niewymiennym, możemy stworzyć historyjkę, w której głównymi bohaterami będą kupowane przedmioty. Jeszcze lepiej zrobić do tej historyjki dramę...,a przecież robicie dramy na różnych lekcjach i zajęciach, chociażby z p. Aliną Idzikowską na muzyce, historii czy zajęciach popołudniowych, czy ze mną podczas reedukacji. świetlicy szkolnej oraz pielęgniarkę szkolną. Jego rozstrzygnięcie nastąpi 19 listopada 2008 r. Ponadto od początku roku szkolnego wszyscy wychowawcy SP 217 realizują podczas zajęć ze swoimi wychowankami określone treści profilaktyczne. W październiku były to dla klas I: bezpieczna droga do szkoły, dla klas II: właściwe odżywianie, dla klas III: sposoby spędzania wolnego czasu, dla klas IV: sposoby spędzania wolnego czasu i moje zainteresowania, dla klas V: moje hobby i zainteresowania, dla klas VI: odpowiedzialność karna nieletnich oraz kodeks zachowań przeciwko agresji. We wrześniu 2008 r. klasy I i V objęte były projektem „Jem kolorowo”, w ramach którego wszystkie dzieci otrzymywały materiały edukacyjne na temat zdrowego i atrakcyjnego dla podniebienia oraz oczu jedzenia. Nauczyciele natomiast otrzymali materiały edukacyjne i przeprowadzili zajęcia na temat zdrowego odżywiania. Jednym z aspektów szeroko rozumianej profilaktyki jest troska o zdrowie. W ostatnim tygodniu października wszyscy uczniowie klas I – VI poddani zostali zabiegowi fluoryzacji, połączonemu z prelekcją na temat właściwej troski o higienę jamy ustnej. Pedagog szkolny Anna Gromadzka Inna metoda mówi, by umieścić je w dobrze znanym miejscu - pokoju czy po drodze do szkoły. Odbywając spacer w naszej wyobraźni, widzimy wcześniej poukładane w nietypowych miejscach przedmioty, co znacznie ułatwi przypomnienie sobie po co poszliśmy do sklepu. Gdy do zapamiętania mamy konkretną, niezmienną grupę wyrazów. np. planety układu słonecznego, możemy ułożyć proste zdanie, w którym wyrazy będą zaczynały się na pierwsze litery lub sylaby zapamiętanych wyrazów, w ten sposób otrzymamy przykładowe zdanie [czytane z góry do dołu]. Mój Merkury Wujek Wenus zapisał Ziemia Mi Mars Jak Jowisz Streścić Saturn Układ Uran Naszych Neptun Planet Pluton Prawda, że proste? ZABAWA W RAPERA Ucz się układając rymy-pomagają one w zapamiętaniu, Jako przykład możemy podać znane z podstawówki przykłady „Pamiętaj –uje się nie kreskuje”, „Pamiętaj chemiku młody; wlewaj zawsze kwas do wody”, „Jeśli nie chcesz nosić brody, wlewaj zawsze kwas do wody”. Rymowane wierszyki pomagają w nauce. Można znaleźć je w internecie. KARTKA I PIÓRO Trening wyłapywania najważniejszych informacji i robienie notatek to bardzo ważna umiejętność. Zdobyć ją możemy jedynie poprzez praktykę. Warto znać jednak kilka zasad pomocnych. - symbole - Pozwalają zapisać wyrazy, a czasem zdania, za pomocą jednego ruchu ręki. Powodują, że możemy zapisać więcej, a nasze notatki będą bardziej charakterystyczne, przez co je bardziej zapamiętasz. - tabele i schematy- Zawierają się w nich tylko podstawowe, najważniejsze informacje. Nie warto zwracać na dzień przed egzaminem uwagi na napisane drobnym drukiem podpisy i zawarte w nich szczegóły – w stosie informacji nie będziemy umieli odnaleźć później tej właściwej. - grafika - Dobre rozmieszczenie graficzne informacji na papierze znacznie ułatwia odbiór. duże akapity, odstępy pomiędzy zagadnieniami, podkreślenia, zakreślenia, kolory –wszystko to sprawi, że gdy następnym razem otworzysz zeszyt wzrok padnie na rzeczy najważniejsze, a ty nie będziesz musiał ich szukać. - mapy pamięci - Na środku kartki napiszesz słowo. Później wokół niego te wyrażenia, które Ci się z nim skojarzą, do nich dopisujemy kolejne. To nie wszystko....tyle, że więcej raczej nie zapamiętasz Pozdrowienia dla wszystkich wytrwałych „zapamiętywaczy”. reedukatorka Dorota Starczewska Jestem żoną alkoholika i matką syna narkomana… Mam 48 lat i przeżyłam piekło alkoholizmu, a później również straszne piekło narkomanii mojego syna. Mąż nie pije 9 lat. Walczyłam z jego chorobą tak jak potrafiłam, ponieważ o ruchach trzeźwościowych nic nie wiedziałam. Po latach cierpienia i upokorzeń mąż przestał pić. Zaprzyjaźniliśmy się z ludźmi ze wspólnoty Anonimowych Alkoholików i było coraz lepiej, a teraz jest bardzo dobrze. Cieszę się, jak mój mąż w luźnych rozmowach mówi, że teraz jest szczęśliwy i jest mu dobrze. Ale gdy mąż zaczął trzeźwieć byłam tak szczęśliwa, że nawet nie zauważyłam, że mój ukochany syn bierze narkotyki. Gdy się dowiedziałam, było już za późno na zwykłą interwencję, ponieważ brał już heroinę, amfetaminę i inne narkotyki. Tu zaczął się mój wielki dramat: detoxy, ośrodki i nic nie pomagało – wracał do ćpania. Starałam się mu pomagać sama, bez pomocy terapeutów. Byłam pewna, że sobie poradzę, bo było we mnie tyle miłości do syna, że miałam przekonanie, że on zauważy jak bardzo go kocham i przestanie brać. Okazało się, że wszystkie środki i sposoby zawodziły. Poszłam do Centrum Pomocy Rodzinie. Oczekiwałam, że tam dostanę receptę na narkomanię mojego syna. Mocno się zawiodłam, bo takiej recepty nie ma i nigdy nie było. Usłyszałam, że muszę wprowadzić ograniczenia, ale ja nie chciałam nawet słuchać, bo bardzo kochałam syna i nie mogłam go krzywdzić. Wtedy tak myślałam. Mój syn wracał z kolejnych ośrodków i wracał do ćpania, a ja cierpiałam, popadałam w depresję i na nic nie miałam siły. To, co sprawiało mi wcześniej przyjemność, stawało się przekleństwem. Myślałam, że nie wolno mi się śmiać i radować. Chciałam umrzeć, bałam się każdego poranka, bo musiałam stawić czoło tej strasznej codzienności. Po tych moich zmaganiach nie zostało nic – syn poszedł na ulicę, stał się bezdomny, kradł i ćpał coraz mocniej. Ścigany przez policję poszedł na detox. Ja tak się wystraszyłam, że wróci do domu, że postanowiłam poprosić o pomoc i radę specjalistów. Postanowiłam, że zacznę walkę od nowa, ale już z pomocą ludzi, którzy się na tym znają, bo moje metody zawiodły. Było bardzo trudno, ale już wiedziałam, że nie ma drogi na skróty. Trzeba konsekwentnie wprowadzać ograniczenia i stawiać warunki. Bardzo szybko zauważyłam, że coraz lepiej radzę sobie z synem i ze sobą. Terapeuci uczyli mnie, jak z nim rozmawiać, jak wymagać i jak się zachowywać w trudniej dla mnie sytuacji. To dodawało mi siły i pewności siebie. Pewnego razu syn nas okradł. Rozmawiałam o tym na grupie wsparcia dla osób, których bliscy są uzależnieni. Powiedziano mi żebym zgłosiła kradzież na policję. Wahałam się, ale zgłosiłam. Po trzech dniach został zatrzymany, było mi ciężko. Ale na swojej grupie dowiedziałam się, że w ten sposób uratowałam jego życie, bo ma szansę przerwać ciąg narkotykowy i pomyśleć o leczeniu. Po czterech miesiącach aresztu udało nam się z mężem przekonać go, że musi się leczyć w ośrodku na narkomanów. Pojechał do ośrodka i jest tam już 11 miesięcy. A mnie wróciła nadzieja i chęć do życia. Pomagamy synowi w wyjściu z uzależnienia, ale z niczym nie przesadzamy. Odwiedzamy go tylko wtedy, gdy nas zaprosi. Chciałam poradzić wszystkim ludziom, którzy mają bliskich uzależnionych od alkoholu czy narkotyków, by współpracowali z terapeutami, bo sami sobie nie poradzą. Trzeba uwierzyć w pomoc innych ludzi, którym się udało i w pomoc specjalistów. Stosować się do ich zaleceń i być bardzo konsekwentnym w postępowaniu z uzależnioną osobą. Ja jestem teraz szczęśliwa. Chcę żyć i pomagać innym, dzielić się doświadczeniami. Chcę powiedzieć, że można nauczyć się żyć inaczej, poprawić swój komfort życia. Trzeba zmienić siebie żeby pomóc osobie chorej i żeby mieć siłę do walki. Kiedyś byłam zła na cały świat i na los, który mnie tak doświadczał. Zupełnie zapomniałam o swojej córce. Nie słyszałam, co do mnie mówi, jej problemy jakby mnie nie dotyczyły. Teraz jest inaczej. Potrafię ją wysłuchać, cieszyć się jej radościami a smucić smutkami. Teraz wiem, że mam dwoje dzieci i każde kocham tak samo. Tego wszystkiego nauczyłam się we wspólnocie, jaką są grupy wsparcia. Miewam dni gorsze ale ponieważ jestem osobą wierzącą, dużo się modlę i rozmawiam z Bogiem. To daje mi spokój wewnętrzny. Nie czuję samotności, bo oprócz mojej rodziny jest jeszcze Ktoś, kto mnie podnosi z upadków. To jest siła wyższa. Dziękuję wszystkim ludziom, którzy mnie wspierali, uczyli życia na nowo. Mam nadzieję, że mój syn poradzi sobie z chorobą i zacznie uczciwe życie na nowo. UZALEŻNIENIA I POMOC SPECJALISTYCZNA Profilaktyka w SP 217 (wrzesień – październik 2008) Jadwiga Od redakcji: Jeśli ktoś z Twoich bliskich jest osobą uzależnioną, możesz zwrócić się po pomoc do: Działu ds. Uzależnień i Pomocy Specjalistycznej OPS, ul. Strażacka 96, tel. 022 673 54 12 (dotyczy mieszkańców Rembertowa) lub Punktu Informacyjno – Konsultacyjnego, ul. Chruściela 28, tel. 022 611 91 56 REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008 3 DODATEK PROFILAKTYCZNY PUNKT INFORMACYJNO KONSULTACYJNY Dzielnicy Rembertów st. Warszawy Al. gen. Chruściela 28, Urząd Dzielnicy Warszawa Rembertów tel. 022 611 91 56 Zapraszamy Cię, jeśli : * potrzebujesz wsparcia, pomocy, informacji • martwisz się, że twoje dziecko, rodzic, rodzeństwo ma problemy powodowane piciem alkoholu lub używaniem narkotyków • zauważasz, że picie przez Ciebie alkoholu lub używanie narkotyków zaczyna powodować problemy w Twoim życiu • ktoś z Twoich bliskich krzywdzi Cię • jesteś świadkiem przemocy • Twoje dziecko sprawia problemy wychowawcze lub niepokoi Cię jego zachowanie • czujesz się bezradny i bezsilny, nie potrafisz sobie radzić z trudnymi sytuacjami • chcesz uzyskać poradę prawną • potrzebujesz porady dotyczącej zagadnień HIV/AIDS • chcesz uzyskać informacje na temat najbliższych placówek pomocowych i instytucji świadczących pomoc socjalną. Możesz także napisać do nas e-mail: [email protected] INFORMACJE Godziny pracy PIK Wtorek: • Psycholog: 16.00 – 18.00 • Prawnik: 17.00 – 20.00 Środa: • Psycholog: 10.00 – 17.00 • Specjalista Terapii Uzależnień: 16.00 – 20.00 Czwartek: • Pielęgniarka/Edukator: 9.00 – 13.00 • Psycholog: 13.00 – 18.00 • Prawnik: 17.00 – 20.00 Piątek: • Specjalista Terapii Uzależnień: 10.00 – 14.00 • Psycholog: 13.00 – 17.00 Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia Dzielnicy Rembertów i Punkt Informacyjno – Konsultacyjny zapraszają na wykład otwarty „Problemy współczesnej młodzieży”, który odbędzie się dnia 14.11.2088 r. o godzinie 13.00 w Auli Wykładowej Tematem wykładu będą problemy i trudności wynikające z różnego rodzaju zaburzeń psychicznych dotykających młodzież w wieku szkolnym: depresje, zaburzenia odżywiania, zaburzenia lękowe, zaburzenia zachowania, a także problem samobójstw wśród młodych ludzi. Serdecznie zapraszamy nauczycieli, pedagogów, pracowników Policji oraz innych służb i instytucji zajmujących się pomaganiem. Zapraszamy również rodziców oraz wszystkich zainteresowanych tą problematyką. Wykład poprowadzą: Katarzyna Godlewska – lekarz medycyny, pediatra, specjalista psychiatrii dzieci i młodzieży. Ordynator oddziału psychiatrycznego dla młodzieży i pododdziału podwójnych diagnoz dla młodzieży – Szpital w Garwolinie. Konsultant w Poradni przy ul. Dzielnej 7 w Warszawie. Zbigniew Michalczyk – psycholog, magister pedagogiki specjalnej. Specjalista Terapii Uzależnień, Edukator profilaktyki uzależnień. Kierownik Oddziału Diagnostyki i Krótkoterminowej Terapii dla Młodzieży Uzależnionej w Otwocku. OGNISKO WYCHOWAWCZE Zespołu Ognisk Wychowawczych im. K. Lisieckiego – „Dziadka” Serdecznie zaprasza dzieci i młodzież w wieku 7-15 lat do wspólnego spędzania czasu Oferujemy: • Zajęcia socjoterapeutyczne indywidualne i grupowe • Fachową pomoc psychologiczną dla dzieci i ich rodziców • Pomoc w wyrównywaniu zaległości szkolnych • Pomoc w nabywaniu umiejętności lepszego radzenia sobie ze stresem • Pomoc w kryzysach szkolnych, rodzinnych, rówieśniczych, osobistych Zespół stanowi wykwalifikowana kadra psychologiczno-pedagogiczna w skład której wchodzą: • Psycholog, socjoterapeuta prowadządzy grupy i spotkania indywidualne we wtorki i czwartki, • Psycholog przeprowadzający diagnozy oraz prowadzący spotkania z rodzicami w środy w godz. 16:00 – 18:00. • Wychowawca zajmujący się pomocą w wyrównywaniu zaległości szkolnych. Spotykamy się od poniedziałku do piątku w godzinach 13.30 – 18.30 w gimnazjum nr 126 przy ul. Ziemskiego 22 (na parterze) Kontakt tel. Aneta Bernacka 695-289-815 4 REMBERTOWSKI DODATEK PROFILAKTYCZNY 6/2008 KONKURSY W ostatnich miesiącach w rembertowskich szkołach został zorganizowany następujące konkursy: tegracyjnymi im. Obrońców Radiostacji AK w Rembertowie, ul. I. Paderewskiego 45, 04-450 Warszawa. „Nasze rodzinne hobby”- Konkurs plastyczny dla klas I - III szkół podstawowych „Palenie nie jest trendy” - Konkurs literacki dla klas IV- VI W ramach konkursu literacki dla klas IV- VI „Palenie nie jest trendy” do etapu dzielnicowego zakwalifikowano 21 prac . Laureaci etapu dzielnicowego: I miejsce: Marcin Łapiński, klasa IVa, Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy 5, 04-491 Warszawa II miejsce: Dagmara Filipek, klasa IVa, Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy 5, 04-491 Warszawa III miejsce: Paulina Wojciechowska, klasa V, PSZP STO, Al. Sztandarów 2, 04-423 Warszawa Wyróżnienie: Karol Lipiński, klasa VIa, Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy 5, 04-491 Warszawa Organizatorem konkursu był Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia Dzielnicy Rembertów m.st. Warszawy we współpracy z Samodzielnym Zakładem Lecznictwa Otwartego Warszawa – Rembertów. W imieniu organizatorów składam serdeczne podziękowanie za udział w/w przedsięwzięciach uczniom oraz nauczycielom rembertowskich szkół. B.Humięcka W ramach konkursu plastycznego dla klas I - III szkół podstawowych „Nasze rodzinne hobby” do etapu dzielnicowego zakwalifikowano 21 prac. Laureaci etapu dzielnicowego : I miejsce: Beniamin Pietrucha, klasa III, PSZP STO, Al. Sztandarów 2, 04-423 Warszawa II miejsce: Anna Kurowska, klasa Ic, Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy 5, 04-491 Warszawa II miejsce: Wojciech Ruciński, klasa 0, Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy 5, 04-491 Warszawa III miejsce: Filip Rowicki, klasa III c, Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi Nr 189, im. Józefa Piłsudskiego, ul. Dwóch Mieczy 5, 04-491 Warszawa Wyróżnienie: Magdalena Bogdaniuk, klasa II a, Zespół Szkół, Szkoła Podstawowa NR 254, ul. Niepołomicka 26, 04-256 Warszawa Wyróżnienie: Zuzanna Dąbrowska, klasa I e, Szkoła Podstawowa NR 217 z Oddziałami In- SZCZEGÓŁOWY PLAN PRACY MŁODZIEŻOWEGO KOŁA TURYSTYCZNEGO PTSM NR 72 NA ROK SZKOLNY 2008/2009 działającego przy Szkole Podstawowej nr 217 ul. Paderewskiego 45 LISTOPAD 2008 - wycieczka do Sochaczewa - rajd NOC LISTOPADOWA GRUDZIEŃ 2008 - Barbórkowo - Andrzejkowo - Mikołajkowa dwudniowa wycieczka dla najaktywniejszych członków koła STYCZEŃ 2009 - wycieczka do muzeum Wojska Polskiego STYCZEŃ/LUTY 2009 - ośmiodniowe zimowisko do Karpacza (Sudety). Przewidywany koszt pobytu 550 zł, płatny w 4 ratach LUTY 2009 - wyjście do kina MARZEC 2009 - wyprawa w poszukiwaniu wiosny- topienie Marzanny - wycieczka niespodzianka KWIECIEŃ 2009 - wycieczka do PKiN i Starówkę - wycieczka rowerowa na poligon MAJ 2009 - czterodniowy biwak do Nowej Słupi (Góry Świętokrzyskie) - wycieczka do Wilanowa CZERWIEC 2009 - jednodniowa wycieczka autokarowa dla człon- ka koła wraz z jednym dzieckiem do perły zabytków Polski (Toruń) SIERPIEŃ 2009 - 1-15.08.2009 – obóz krajoznawczo – turystyczny Łeba (Nowęcin)- Kołobrzeg. Planowany koszt pobytu 850 zł, płatny w 5 ratach * * * • do koła może należeć młodzież klas 3-6 rembertowskich szkół podstawowych • spotkania informacyjno- programowe odbywają się w czwartki o godz. 17: 00 w bunkrze szkolnym koło szatni (pomieszczenie turystyczne koła) • wszystkie imprezy odbywają się w co drugą sobotę miesiąca • przynależność do koła jest bezpłatna • na wycieczki autokarowe jak i na kilkudniowe młodzież jest dodatkowo ubezpieczona • wszystkie informacje dotyczące imprez turystycznych koła wywieszane będą na tablicy znajdującej się w szatni szkolnej koło bunkra • młodzież naszego koła od września poprzez uczestniczenie w wycieczkach będzie zdobywać popularną odznakę „MŁODY PRZYJACIEL WARSZAWY” • w planie zostały uwzględnione propozycje naszych członków koła • Koło współpracuje z Komisją Kultury i Promocji Dzielnicy • Opiekunem koła jest Ireneusz Miernicki – org.turystyki Zespół redakcyjny: Kinga Brendler – Ośrodek Pomocy Społecznej Dzielnicy Rembertów (tel. 022 673 54 12) Beata Humięcka – Wydział Spraw Społecznych i Zdrowia Urzędu Dzielnicy Rembertów, (tel. 022 515 16 09) Krystyna Korzeniowska – Dzielnicowy Zespół Realizacji Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych Hubert Krótkiewicz - Punkt Informacyjno - Konsultacyjny Dzielnicy Rembertów (tel. 022 611 91 56)