uchwała 1

UCHWAŁA 1
RAZEM DLA LUDZKOŚCI
XXX Międzynarodowa Konferencja Czerwonego
PółksięŜyca (zwana dalej „Konferencją”)
KrzyŜa
i Czerwonego
uwzględniając wyraŜone podczas niej opinie o humanitarnych konsekwencjach
wyzwań, stającymi obecnie przed światem,
wyraŜając zadowolenie z licznych zobowiązań podjętych przez jej uczestników i
obserwatorów w odpowiedzi na te wyzwania humanitarne,
z satysfakcją odnotowując środki przedsięwzięte przez państwa i części
składowe Międzynarodowego Ruchu Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca1, w celu wprowadzenia w Ŝycie Programu działań humanitarnych z
2003 r., deklaracji „Chronić ludzką godność” oraz zobowiązań złoŜonych w
następstwie uchwały 1 XXVIII Konferencji Międzynarodowej, oraz Ŝyczliwie
przyjmując do wiadomości sprawozdanie z ich realizacji opisujące dokonane
postępy i przygotowane przez MKCK i Międzynarodową Federację
1.
przyjmuje deklarację XXX Międzynarodowej Konferencji „Razem dla
ludzkości”;
2.
zachęca wszystkich uczestników Konferencji, aby w ramach swoich
uprawnień, mandatów i zdolności współpracowali na rzecz łagodzenia
cierpień będących humanitarnymi konsekwencjami wyzwań opisanych w
Deklaracji;
3.
nakłania wszystkich uczestników Konferencji, by uchwały i zobowiązania
podjęte podczas niej realizowali w swoich staraniach o doskonalenie
współdziałania i partnerstw między nimi a innymi podmiotami na
szczeblach międzynarodowym, regionalnym i lokalnym;
4.
prosi wszystkich uczestników Konferencji o bieŜące informowanie MKCK
i Międzynarodowej Federacji o podjętych krokach i dokonanych
postępach we wdraŜaniu Deklaracji i uchwał Konferencji, a takŜe swoich
zobowiązań;
5.
wzywa MKCK i Międzynarodową Federację do przygotowania na XXXI
Międzynarodową Konferencję sprawozdania z realizacji przez
uczestników Konferencji uchwał i zobowiązań podjętych w jej trakcie;
1
Międzynarodowy Ruch Czerwonego KrzyŜa Czerwonego PółksięŜyca składa się z
Międzynarodowego Komitetu Czerwonego KrzyŜa (w skrócie „MKCK”), Stowarzyszeń
krajowych Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca (zwanych dalej „Stowarzyszeniami
krajowymi”) oraz Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca (zwanej dalej „Międzynarodową Federacją”). W niniejszym dokumencie termin
„Ruch” obejmuje wszystkie wspomniane jego części składowe.
6.
wyraŜa zadowolenie z uchwalenia przez Ruch jego Strategii
przywracania więzi rodzinnych (2008-2018) w uchwale 4 jego Rady
Delegatów w 2007 r. i prosi władze państw o dalsze wspieranie działań
na rzecz przywracania więzi rodzinnych, prowadzonych przez części
składowe Ruchu, szczególnie przez wzmacnianie potencjałów
Stowarzyszeń krajowych, zgodnie z ich rolą i mandatem;
7.
zauwaŜa, Ŝe Międzynarodowa Federacja rozprowadziła wśród Państw
członkowskich i Stowarzyszeń krajowych swoją Światową Strategię
zdrowia i pomocy osobom (2006-2010) w ramach Światowego
Zgromadzenia na rzecz Zdrowia i przy innych okazjach, a takŜe ma
nadzieję, Ŝe ten dokument wzbogaci partnerstwa zawarte po to, by
odpowiadać na wyzwania wobec zdrowia publicznego, w tym określone
przez obecną konferencję;
8.
dziękuje MKCK za solidną pracę przy realizacji studium o „Zwyczajowym
międzynarodowym prawie humanitarnym” oraz za przedsięwzięcie wraz
z Brytyjskim CK aktualizacji zawartości tomu poświęconego praktyce;
9.
wyraŜa wdzięczność MKCK za raport o „Międzynarodowym prawie
humanitarnym i wyzwaniach, jakie niosą współczesne konflikty zbrojne” i
prosi Komitet, by nadal prowadził analizę istniejących i wyłaniających się
wyzwań, promował refleksję i prowadził szeroko zakrojone konsultacje
na temat zidentyfikowanych problemów;
10.
usilnie wzywa wszystkich uczestników Konferencji do kontynuowania i
nasilania działań na rzecz realizacji Programu działań humanitarnych z
2003 r., tak by stanowił on ramy dla poszukiwania rozwiązania
problemów
cierpienia powodowanego przez rozdzielenie rodzin i permanentną
tragedię osób zaginionych wskutek konfliktów zbrojnych bądź sytuacji
charakteryzujących się uŜyciem przemocy;
ludzkich kosztów niekontrolowanego dostępu do broni i jej
nieuzasadnionego uŜywania w konfliktach zbrojnych;
zagroŜenia przez katastrofy i konsekwencje ich występowania, przez
doskonalenie mechanizmów przygotowań na ich wypadek oraz
interwencji;
zagroŜenia zakaŜeniem HIV i innymi chorobami oraz konsekwencji
tego dla osób szczególnie na nie podatnych.
DEKLARACJA
RAZEM DLA LUDZKOŚCI
Zebrani w Genewie na XXX Międzynarodowej Konferencji Czerwonego KrzyŜa i
Czerwonego PółksięŜyca, my, uczestnicy tego spotkania, skupiliśmy naszą
uwagę na humanitarnych konsekwencjach czterech najpowaŜniejszych wyzwań,
jakie obecnie stoją przed światem i dotyczą kaŜdego człowieka, w
szczególności Ŝyjącego w trudnej sytuacji:
-
pogarszanie się stanu środowiska i zmiany klimatyczne;
humanitarne zagroŜenia powodowane przez międzynarodowe
migracje
przemoc, zwłaszcza w środowisku miejskim;
choroby pojawiające się i powracające oraz inne wyzwania z
zakresu zdrowia publicznego, jak równieŜ dostęp do opieki
zdrowotnej.
KaŜde z tych wyzwań występuje w skali planetarnej i wymaga zbiorowej reakcji,
gdyŜ Ŝadne państwo ani organizacja humanitarna nie dysponuje odpowiednim
potencjałem. Aby sprostać humanitarnym konsekwencjom tych wyzwań, w
duchu hasła obecnej Konferencji „Razem dla ludzkości” musimy wzmocnić
współpracę operacyjną i partnerstwo zarówno między nami, jak z innymi
instytucjami; np. międzyrządowymi, ponadpaństwowymi, pozarządowymi,
uniwersyteckimi, a takŜe z mediami i sektorem prywatnym. Części składowe
Międzynarodowego Ruchu powinny to czynić zgodnie z naszymi Podstawowymi
Zasadami i polityką wytyczoną przez Ruch.
Konsekwencje, na płaszczyźnie humanitarnej, degradacji środowiska i
zmian klimatycznych
Jesteśmy powaŜnie zaniepokojeni, stwierdzając, Ŝe na całym świecie ludzie,
zwłaszcza najuboŜsi, napotykają trudności wynikające ze wzrastającej liczby
katastrof i z niedostatku zasobów, na co mają wpływ takie zjawiska jak
degradacja środowiska i zmiany klimatyczne, które przyczyniają się do
powiększania biedy, migracji i zagroŜeń sanitarnych, a takŜe ryzyka przemocy
czy konfliktu.
Jesteśmy zdecydowani na współpracę z rozmaitymi partnerami, aby
upowszechniać wiedzę o tych powaŜnych problemach humanitarnych i o ich
przyczynach, a tym samym umoŜliwiać dostarczanie pomocy osobom
najbardziej potrzebującym w krajach na drodze rozwoju, doświadczających
skutków tych problemów.
Będziemy wykorzystywali międzynarodowy dorobek Stowarzyszeń krajowych,
aby zmniejszać zagroŜenia społeczności Ŝyjących tam, gdzie zagroŜenia
wynikające z degradacji środowiska są powaŜne, a zdolność adaptacji jest
słaba.
Podkreślamy, Ŝe przygotowanie na wypadek katastrof ma zasadnicze
znaczenie dla kierowania reakcją na nie, będziemy zatem dokładali starań dla
doskonalenia indywidualnych i zbiorowych zdolności do szybkiego reagowania
na humanitarne wyzwania wywołane przez degradację środowiska i zmiany
klimatyczne.
Jesteśmy zdecydowani doprowadzić do zintegrowania problematyki degradacji
środowiska i dostosowywania się do zmian klimatycznych z polityką i planami
zmniejszania ryzyka katastrof, a takŜe z polityką i planami zarządzania tymi
ostatnimi. Będziemy się usilnie starali o mobilizację zasobów ludzkich i
finansowych niezbędnych do realizacji takiej polityki i takich planów, przyznając
pierwszeństwo działaniom na rzecz ludzi najbardziej potrzebujących.
Doceniamy zaangaŜowanie państw na rzecz ramowej konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu jako zasadniczego mechanizmu
umoŜliwiającego oddziaływanie na te zjawiska w skali globu, i potwierdzamy Ŝe
niektóre aspekty działania Ruchu wspierają i uzupełniają poszczególne aspekty
wspomnianej konwencji.
Problemy humanitarne powodowane przez międzynarodowe migracje
Uznając liczne korzyści płynące z międzynarodowych migracji a takŜe złoŜony i
zróŜnicowany charakter tego zjawiska, jesteśmy świadomi, Ŝe moŜe ono
wywoływać problemy natury humanitarnej we wszystkich regionach świata.
Jesteśmy szczególnie zaniepokojeni tym, Ŝe migranci, niezaleŜnie od ich
statusu, często Ŝyją na marginesie konwencjonalnych systemów sanitarnych,
społecznych i prawnych i Ŝe mogą nie mieć dostępu do środków
zapewniających przestrzeganie ich praw podstawowych.
Naszym zdaniem istotne jest rozpatrywanie sposobów zwiększania środków
przez zacieśnianie współpracy międzynarodowej na wszystkich szczeblach, aby
odpowiadać na problemy humanitarne powodowane przez międzynarodowe
migracje.
Przyznajemy, Ŝe w ramach krajowych praw i prawa międzynarodowego, w tym
humanitarnego, szczególnie tych jego przepisów, które dotyczą praw człowieka,
zadaniem rządów jest reagowanie na potrzeby humanitarne osób ponoszących
negatywne konsekwencje migracji, zwłaszcza rodzin i społeczności, a takŜe
podejmowanie skutecznych kroków w tych sprawach. Bardzo niepokoją nas
wszelkie formy handlu ludźmi i ich eksploatacji, zwłaszcza gdy dotyczą dzieci i
kobiet, przy czym uwaŜamy, Ŝe do władz państwowych naleŜy przeciwdziałanie
tym praktykom, egzekwowanie przestrzegania zakazujących ich krajowych i
międzynarodowych przepisów prawnych, jak równieŜ udzielanie ochrony i
pomocy wszystkim ich ofiarom. UwaŜamy zarazem, Ŝe ma tu do odegrania rolę
Międzynarodowy Ruch Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca.
Gdy reagujemy na humanitarne potrzeby osób ponoszących negatywne skutki
migracji, w szczególności samych migrantów i członków ich rodzin w krajach
pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia, bierzemy pod uwagę, gdzie jest to
moŜliwe, bogate doświadczenie Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca,
jeśli chodzi o:
a) pomoc humanitarną: dostarczanie Ŝywności, odzieŜy i schronienia,
opieki zdrowotnej, pierwszej pomocy, wsparcia psychologicznego itp.;
b) ochronę: odtwarzanie więzi rodzinnych, doradztwo prawne i
administracyjne, walkę przeciw wykorzystywaniu i oszukiwaniu,
informowanie o ryzyku związanym z migracją nielegalną, odwiedzanie
migrantów przetrzymywanych przez władze państwowe, w celu
ewentualnego polepszenia ich warunków pobytu i traktowania,
jakiemu podlegają, itp.;
c) uwraŜliwianie: wprowadzanie perspektywy humanitarnej do decyzji
politycznych: walki z rasizmem, ksenofobią i dyskryminacją,
promowanie norm międzynarodowych w tym zakresie;
d) integrację i reintegrację: przyjmowanie i umoŜliwianie uczestnictwa w
Ŝyciu społecznym (np. jako wolontariuszom CK/CP) przez
okazywanie solidarności;
e) ludzka godność: promowanie ludzkiej godności.
Z uwagi na niekorzystne skutki masowego napływu migrantów w wyniku
kryzysów humanitarnych, międzynarodowe podmioty powinny rozpatrywać
potrzeby społeczności w krajach przyjmujących.
UwaŜamy, Ŝe zadaniem Stowarzyszeń krajowych jest dostarczanie migrantom
w sytuacji zagroŜenia, niezaleŜnie od ich statusu prawnego, pomocy
humanitarnej, w porozumieniu z władzami publicznymi, w myśl zasad
humanitaryzmu i bezstronności.
Przemoc, szczególnie w warunkach wielkomiejskich
Naszym zdaniem przemoc, na całym świecie, jest główną, acz moŜliwą do
uniknięcia, przyczyną śmierci, okaleczeń i cierpienia ludzi. Przemoc w
środowisku wielkomiejskim stanowi szczególne zagroŜenie, a związane z nią
problemy często są pogłębiane przez szybki wzrost ludności, ubóstwa i
nierówności ekonomicznych, a takŜe przez bezrobocie, wykluczenie społeczne i
marginalizację, niedostatek bezpieczeństwa i niewystarczające świadczenia
socjalne, wreszcie przez łatwy dostęp do narkotyków i broni.
Uznajemy państwa za odpowiedzialne za zapewnianie bezpieczeństwa ofiarom
przemocy, jak równieŜ, w miarę moŜliwości, udzielanie im odpowiedniej opieki i
wsparcia, a takŜe za dostosowywanie polityki i ram prawnych do wymogów
przeciwdziałania przemocy i jej ograniczania, przy czym w niektórych
wypadkach powinny one uwzględniać wielkomiejską przemoc przejawiającą się
między zorganizowanymi grupami zbrojnymi.
Jesteśmy zdecydowani opracowywać wspólnie, na wszystkich szczeblach,
programy profilaktyki i redukcji przemocy, dąŜąc do wzrostu w społecznościach
poczucia bezpieczeństwa, i stosując środki uwzględniające cele rozwoju
społecznego i ekonomicznego oraz ułatwianie integracji młodzieŜy mającej
problemy z przemocą, aby ograniczać ich alienację i radykalizację, a takŜe
zmniejszać ich podatność na narkomanię i kryminalizację. Będziemy dokładali
starań, by zyskiwać, wewnątrz poszczególnych społeczności, poszanowanie
róŜnorodności jak równieŜ przedsiębrali kroki przeciw rasizmowi, dyskryminacji,
ksenofobii, marginalizacji i innym formom wykluczenia, z którymi mają do
czynienia wszystkie grupy niepewne swego losu; będziemy dawali
wolontariuszom, w tym młodzieŜy prowadzącej działania humanitarne,
moŜliwości zapobiegania, rozładowywania bądź łagodzenia przemocy,
zwłaszcza w warunkach wielkomiejskich, czerpiąc z bogatego doświadczenia
zdobytego przez Stowarzyszenia krajowe.
Choroby pojawiające się i nawracające oraz inne wyzwania wobec zdrowia
publicznego
Uznajemy, Ŝe HIV, grypa pandemiczna, gruźlica, malaria i inne choroby
zakaźne, a takŜe inne zagroŜenia zdrowia publicznego stanowią
niebezpieczeństwo dla wszystkich osób i społeczności na świecie, szczególnie
dla kobiet i dzieci. Stwierdzamy takŜe proporcjonalnie ogromne skutki HIV,
gruźlicy i malarii dla społeczności krajów na południe od Sahary. Poza tym
ograniczanie, w wielu krajach, potencjału infrastruktur publicznej ochrony
zdrowia, a więc ich zdolności do sprostania sytuacji, w połączeniu ze zmianami
demograficznymi, z niewydolnością systemów zaopatrzenia w wodę i jej
uzdatniania, z zagroŜeniem zaopatrzenia w Ŝywność i z niedoŜywieniem, a
takŜe z konsekwencjami tych zjawisk w postaci zwiększonej chorobowości i
śmiertelności, potęguje te zagroŜenia, które mają szczególne reperkusje dla
najuboŜszych spośród ubogich.
Kładziemy nacisk na konieczność wzmacniania systemów ochrony zdrowia i
opracowania, z udziałem Stowarzyszeń krajowych, odpowiednich planów, a
takŜe dania wolontariuszom i społecznościom, których ta sytuacja dotyczy,
moŜliwości i środków niezbędnych do zagwarantowania, Ŝe zarówno programy,
jak ich realizacja będą przynosiły korzyść grupom dotkniętym i zagroŜonym, jak
np. osoby Ŝyjące z HIV, konsumenci narkotyków, wspólnoty naraŜone na
eksploatację seksualną, handel ludźmi i inne formy przemocy, aresztanci i
więźniowie, obecni i dawni, oraz sieroty.
Uznajemy niezbędność udostępniania, bez dyskryminacji, osobom Ŝyjącym w
trudnych warunkach, środków profilaktyki i promocji zdrowia, a takŜe lecznictwa
i opieki oraz podstawowych leków, szczepionek i innych specyfików
poprawiających zdrowotność. Dostęp do nieskaŜonej krwi uzyskanej z
honorowego dawstwa jest i pozostaje zasadniczym celem publicznej ochrony
zdrowia.
Podkreślamy równieŜ znaczenie dostępu, dla kaŜdej potrzebującej tego osoby,
do świadczeń medycznych, zgodnie z krajowymi i międzynarodowymi
standardami, jakikolwiek jest status prawny takiej osoby, a takŜe znaczenie
ochrony, jaką naleŜy zapewnić słuŜbom odpowiedzialnym za te świadczenia.
Jesteśmy zdecydowani na włączenie do prawidłowego zarządzania
katastrofami zdrowia publicznego (w tym równieŜ zaopatrzenia w wodę i jej
uzdatnianie, kontroli epidemiologicznej i ratownictwa publicznej słuŜby zdrowia).
UwaŜamy, Ŝe globalne stanowisko wobec publicznej ochrony zdrowia powinno
obejmować takŜe gruźlicę, HIV i inne zagroŜenia sanitarne w środowisku
penitencjarnym, co oczywiście wiąŜe się z opieką nad byłymi więźniami.
______________________________
Aby stawić czoło wszystkim tym wyzwaniom, powinniśmy:
- uwzględniać niejednakowe potencjały państw i Stowarzyszeń krajowych;
- wzmacniać nasz potencjał operacyjny i pomnaŜać nasze zasoby;
- doskonalić rolę Stowarzyszeń krajowych jako organizacji słuŜących
pomocą władzom publicznym, na wszystkich szczeblach w dziedzinie
humanitarnej;
- korzystać ze wspólnego dorobku i z siły, jaką stanowią (szczególnie młodzi)
wolontariusze Stowarzyszeń krajowych, aby w pozytywny sposób
wpływać na społeczności nieuprzywilejowane i oddziaływać na nie od
wewnątrz, zwłaszcza w sytuacjach, którym nie mogą sprostać władze
publiczne;
- uwzględniać czynniki róŜnicujące;
- doprowadzić do tego, Ŝe zasada równoprawności między męŜczyznami i
kobietami będzie zintegrowana z wszystkimi programami i działaniami;
- korzystać z doświadczeń i najlepszych praktyk poszczególnych części
składowych Ruchu na całym świecie;
promować
znajomość
i
poszanowanie
przepisów
prawa
międzynarodowego, zwłaszcza humanitarnego i oraz praw człowieka i
prawa uchodźczego;
- korzystać z jedynej w swoim rodzaju właściwości części składowych
Ruchu, działających zawsze w duchu Podstawowych Zasad, do
pozyskiwania zaufania wszystkich, by docierać do osób najbardziej
potrzebujących;
- wzmacniać i koordynować współdziałanie operacyjne i związki
partnerskie między nami-uczestnikami tej konferencji oraz z innymi
instytucjami za kaŜdym razem, gdy będzie to zdecydowanie korzystne
dla ofiar i innych osób najbardziej potrzebujących pomocy.
Praca, którą wspólnie wykonujemy, musi być wymierna, dzięki przejrzystości, z
jaką działamy na szczeblu krajowym oraz dzieleniu się najlepszymi praktykami i
doświadczeniami. Międzynarodowa Federacja wraz z MKCK postanawiają
wspierać Stowarzyszenia krajowe, równieŜ reprezentując ich interesy i będąc
rzecznikami ich problemów na szczeblu międzynarodowym; dla ułatwienia tej
pracy będą im udostępniały niezbędną wiedzę i informacje.
UCHWAŁA 2
SPECYFICZNY CHARAKTER DZIAŁAŃ PROWADZONYCH I
PARNTNERSTW ZAWIERANYCH PRZEZ MIĘDZYNARODOWY RUCH
CZERWONEGO KRZYśA I CZERWONEGO PÓŁKSIĘśYCA ORAZ
POMOCNICZA ROLA STOWARZYSZEŃ KRAJOWYCH WOBEC WŁADZ
PAŃSTWOWYCH W DZIEDZINIE HUMANITARNEJ
Międzynarodowa Konferencja
uwaŜając, Ŝe silne partnerstwa między państwami, częściami
składowymi Międzynarodowego Ruchu Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca (Ruchu) i innymi podmiotami humanitarnymi, jak organizacje
międzynarodowe, organizacje pozarządowe i społeczeństwo obywatelskie, są
niezbędne, by skutecznie reagować na potrzeby osób najsłabszych w świecie,
w duchu hasła Konferencji „Razem dla ludzkości”,
uznając róŜnice między mandatami poszczególnych części składowych
Ruchu,
przypominając podstawową zasadę niezaleŜności Ruchu oraz artykuły
2.3, 3 i 4.3 statutu Ruchu, które stanowią, Ŝe Stowarzyszenia Czerwonego
KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca (Stowarzyszenia krajowe) są uznawane
przez wszystkie rządy za organizacje słuŜące pomocą władzom publicznym w
dziedzinie humanitarnej,
przypominając artykuły 24, 26 i 27 konwencji genewskiej o polepszeniu
losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie, z 12 sierpnia 1949 r.,
artykuły 24 i 25 konwencji genewskiej o polepszeniu losu rannych, chorych i
rozbitków sił zbrojnych na morzu, z 12 sierpnia 1949 r., oraz artykuł 63
konwencji genewskiej o ochronie osób cywilnych podczas wojny, z 12 sierpnia
1949 r.,
przyjmując do wiadomości uchwałę Zgromadzenia Ogólnego Narodów
Zjednoczonych (A/RES/49/2) z 27 października 1994 r., przypominająca, Ŝe
Stowarzyszenia krajowe są uznawane przez rządy swoich państw za
organizacje słuŜące pomocą władzom publicznym w dziedzinie humanitarnej,
na mocy konwencji genewskich z 12 sierpnia 1949 r.,
przypominając Program działalności humanitarnej, przyjęty przez XXVIII
Konferencję Międzynarodową, na której państwa, uznając znaczenie i
pomocniczą rolę Stowarzyszeń krajowych wobec władz publicznych, zgodziły
się na wspólne ze swoimi Stowarzyszeniami krajowymi wyraźne określanie ról i
odpowiedzialności, szczególnie w sprawach ograniczania zagroŜeń,
zarządzania katastrofami, a takŜe działań na rzecz zdrowia publicznego,
rozwoju i wsparcia społecznego,
przypominając uchwałę 1 XVIII Konferencji Międzynarodowej,
wyraŜającej satysfakcję ze studium opracowanego przez Międzynarodową
Federację o „Krajowych Stowarzyszeniach Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca jako organizacjach słuŜących pomocą władzom publicznym w
dziedzinie
humanitarnej”,
nawiązującego
do
kategorii
„stosunków
zrównowaŜonych” i uwzględniającego współpracę Międzynarodowej Federacji z
MKCK w celu realizacji wniosków z uchwały,
stwierdzając, Ŝe współpraca i dialog miedzy Stowarzyszeniami krajowymi
a rządami ich państw obejmują zasadniczą rolę i zakres obowiązków
Stowarzyszeń w dziedzinach promocji, upowszechniania i wprowadzania w
Ŝycie międzynarodowego prawa humanitarnego,
uznając, Ŝe dla władz państwowych wszystkich szczebli Stowarzyszenia
krajowe są wiarygodnym partnerami, świadczącymi usługi w oparciu o
zróŜnicowane kadry wolontariuszy i dzięki swojej wyjątkowej zdolności do
mobilizowania zasobów ludzkich i materialnych na poziomie poszczególnych
społeczności,
dowiadując się z zadowoleniem, Ŝe Rada Delegatów, w swojej uchwale
nr 3 z 2007 r. przyjęła koncepcję „skrzynki z narzędziami” na uŜytek
Stowarzyszeń krajowych przy zawieraniu umów partnerskich, zwłaszcza gdy
ma być pełniona funkcja pomocnicza,
potwierdzając obowiązek spoczywający na wszystkich częściach
składowych Ruchu, działania zawsze zgodnie z Podstawowymi Zasadami i ze
statutem Ruchu oraz z przepisami określającymi uŜywanie znaków, a takŜe
pełnego realizowania polityki Ruchu w poszczególnych dziedzinach,
biorąc pod uwagę, Ŝe samodzielność Stowarzyszeń krajowych i ich
przywiązanie do zasad neutralności i bezstronnej pomocy jest najlepszym
środkiem zyskiwania powszechnego zaufania, od którego zaleŜy dostęp do
ludzi będących w potrzebie,
przypominając artykuł 2, paragraf 4 statutu Międzynarodowego Ruchu
Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca, uchwalonego przez XXV
Konferencję Międzynarodową Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca w
1986 r., z poprawkami z lat 1995 i 2006, który to artykuł stanowi, Ŝe „państwa
zawsze szanują przestrzeganie Podstawowych Zasad przez wszystkie części
składowe Ruchu”,
1. potwierdza, Ŝe jest zadaniem przede wszystkim władz
państwowych udzielanie, na swoich terytoriach, pomocy
humanitarnej, i Ŝe podstawowym celem Stowarzyszeń krajowych
jako organizacji słuŜących pomocą tym władzom w dziedzinie
humanitarnej jest wspieranie ich w realizacji tego zadania;
2. wzywa Stowarzyszenia krajowe i władze publiczne do
wypracowania zrównowaŜonych wzajemnych stosunków, w
których odpowiedzialności będą ściśle określone, w warunkach
ciągłego dialogu na wszystkich szczeblach, w uzgodnionych
ramach działań humanitarnych;
3. uznaje, Ŝe władze publiczne i Stowarzyszenia krajowe jako
organizacje słuŜące im pomocą, utrzymują miedzy sobą jedyne w
swoim rodzaju stosunki, zawierające wzajemne obowiązki i
uprawnienia,
uzasadnione
przez
prawo,
zarówno
międzynarodowe, jak krajowe – stosunki, w których obie strony
wspólnie ustalają przypadki, gdy Stowarzyszenie krajowe
uzupełnia publiczną usługę humanitarną lub świadczy ją w całości;
powinno ono być w kaŜdej chwili zdolne do świadczenia takich
usług zgodnie z Podstawowymi Zasadami, szczególnie z
neutralnością i niezaleŜnością, a takŜe z obowiązkami
wynikającymi
z
zatwierdzonego
przez
Konferencję
Międzynarodową Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca
statutu Międzynarodowego Ruchu Czerwonego KrzyŜa i
Czerwonego PółksięŜyca;
4. podkreśla,
a) Ŝe Stowarzyszenia krajowe jako organizacje słuŜące pomocą
władzom publicznym w dziedzinie humanitarnej, są
zobowiązane powaŜnie potraktować kaŜdą ich prośbę o
prowadzenie działań humanitarnych zgodnie ze swoim
mandatem;
b) Ŝe państwa powinny powstrzymywać się od Ŝądań, by
Stowarzyszenia krajowe prowadziły działania sprzeczne z
Podstawowymi Zasadami i statutem Międzynarodowego
Ruchu Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca bądź
jego misją, jak równieŜ Ŝe Stowarzyszenia krajowe są
zobowiązane do odrzucania takich Ŝądań, a ponadto
podkreśla, Ŝe władze publiczne muszą szanować decyzje
Stowarzyszeń krajowych;
5. zachęca Stowarzyszenia krajowe i rządy do wspólnego określenia
dziedzin, w których te pierwsze jako organizacje słuŜące pomocą,
współpracują z tymi drugimi na wszystkich szczeblach;
6. uznaje, Ŝe personel i majątek Stowarzyszeń krajowych oddane do
dyspozycji słuŜb medycznych sił zbrojnych państwa, zgodnie z
artykułem 26 konwencji genewskiej z 1949 r., podlegają prawom i
regulaminom wojskowym, lecz podkreśla, Ŝe Stowarzyszenia
krajowe muszą przestrzegać Podstawowych Zasad, w
szczególności neutralności, zachowywać w kaŜdym czasie
autonomię i dbać o wyraźne odróŜnianie się od personelu wojska
czy innych organów państwa.
7. zachęca Międzynarodową Federację i MKCK do opracowania, w
porozumieniu z państwami i Stowarzyszeniami krajowymi,
odpowiednich materiałów informacyjnych, zwłaszcza wskazówek,
porad prawnych i dobrych praktyk oraz do udostępnienia ich
Stowarzyszeniom krajowych, władzom publicznym i innym
zainteresowanym instytucjom, na rzecz wsparcia partnerstw
między Stowarzyszeniami krajowymi a władzami publicznymi w
dziedzinie humanitarnej.
UCHWAŁA 3
POTWIERDZANIE I WDRAśANIE MIĘDZYNARODOWEGO PRAWA
HUMANITARNEGO
„Chronić Ŝycie i godność człowieka w konfliktach zbrojnych”
XXX Międzynarodowa Konferencja Czerwonego
PółksięŜyca (zwana dalej „Konferencją”)
KrzyŜa
i Czerwonego
przypominając Deklarację i Program działań humanitarnych, uchwalone przez
XXVIII Międzynarodową Konferencję Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca, podkreślając, Ŝe dokumenty te są równie aktualne i niezbędne jak
w roku 2003 i zachęcając wszystkich uczestników Konferencji do dalszej pracy
nad ich pełnym wprowadzeniem w Ŝycie,
przekonana, Ŝe międzynarodowe prawo humanitarne pozostaje równie aktualne
i niezbędne jak w przeszłości w międzynarodowych i niemiędzynarodowych
konfliktach zbrojnych, i Ŝe nadal zapewnia ochronę wszystkich ich ofiar,
podkreślając, w związku z tym, Ŝe ochrona oferowana przez międzynarodowe
prawa człowieka nie traci mocy podczas konfliktów zbrojnych, o ile nie istnieją
przepisy derogacyjne, przypominając, Ŝe niektóre prawa mogą wchodzić w
skład wyłącznie międzynarodowego prawa humanitarnego, inne – wyłącznie
międzynarodowych praw człowieka, jeszcze inne zaś – zarazem tych obydwóch
gałęzi prawa międzynarodowego, i podkreślając, Ŝe międzynarodowe prawa
człowieka, międzynarodowe prawo humanitarne i prawo uchodźcze zapewniają,
kaŜde w swoim zakresie zastosowania, ochronę ofiarom konfliktów zbrojnych.
odnawiając podjęte przez wszystkich uczestników jednoznaczne zobowiązanie,
by przestrzegać międzynarodowego prawa humanitarnego i egzekwować jego
przestrzeganie we wszelkich okolicznościach,
zwracając jednak uwagę na fakt, Ŝe międzynarodowe prawo humanitarne
reguluje wyłącznie sytuacje konfliktów zbrojnych, a jego zakres nie moŜe być
rozszerzany na inne sytuacje,
ciesząc się z trwających dyskusji o międzynarodowym prawie humanitarnym,
prowadzonych w celu jego potwierdzenia i pełnego wdroŜenia, w obliczu
wyzwań stawianych przez współczesne konflikty zbrojne,
głęboko zaniepokojona, Ŝe ludność cywilna i poszczególne osoby cywilne nadal
są najsilniej dotykane skutkami konfliktów zbrojnych i pozostają głównymi
ofiarami pogwałceń międzynarodowego prawa humanitarnego, popełnianych
przez strony konfliktu zbrojnego, a takŜe stanowczo potępiając dokonywane
ataki przeciw osobom cywilnym nieuczestniczącym bezpośrednio w działaniach
zbrojnych i przeciw dobrom o charakterze cywilnym, w tym ataki przeciw
personelowi niosącemu pomoc humanitarną, dziennikarzom i innym
pracownikom środków przekazu, jak równieŜ stanowczo potępiając uŜywanie
„ludzkich tarcz”,
przypominając konieczność uwzględniania specyficznych potrzeb kobiet, dzieci,
osób starszych, niepełnosprawnych czy przesiedlonych, a takŜe osób
pozbawionych wolności i innych osób o szczególnych potrzebach w zakresie
ochrony, troski o zdrowie i oczekiwań pomocy,
wyraŜając radość z powszechnej ratyfikacji konwencji genewskich z 1949 r., i
nadzieję, Ŝe pozostałe traktaty międzynarodowego prawa humanitarnego
równieŜ zostaną powszechnie przyjęte, oraz wzywając wszystkie państwa do
zastanowienia się nad przystąpieniem do tych spośród nich, których stronami
jeszcze nie są,
odnotowując wejście w Ŝycie, 14 stycznia 2007 r., III protokołu dodatkowego do
konwencji genewskich,
zauwaŜając, Ŝe zasady i przepisy międzynarodowego prawa humanitarnego
wynikają nie tylko z traktatów międzynarodowych, lecz takŜe z
międzynarodowego prawa zwyczajowego,
przypominając, Ŝe obowiązek przestrzegania międzynarodowego prawa
humanitarnego spoczywa na wszystkich stronach konfliktu zbrojnego i
podkreślając, Ŝe podstawą tego obowiązku nie jest zasada wzajemności,
wyraŜając radość z postępów poczynionych we wdraŜaniu międzynarodowego
prawa humanitarnego i przyznając, Ŝe naleŜy podejmować środki na wszystkich
szczeblach w celu skutecznego wdraŜania, upowszechniania i stosowania
międzynarodowego prawa humanitarnego,
odnotowując z satysfakcją wzrastającą liczbę partnerstw i harmonizację we
wdraŜaniu, upowszechnianiu i rozwijaniu międzynarodowego prawa
humanitarnego, między państwami, organizacjami międzynarodowymi i
regionalnymi, MKCK, Stowarzyszeniami krajowymi Czerwonego KrzyŜa i
Czerwonego PółksięŜyca oraz ich Federacją, uczelniami wyŜszymi,
organizacjami pozarządowymi i społeczeństwem obywatelskim,
przypominając, w szczególności, odpowiedzialność, która spoczywa na
Stowarzyszeniach krajowych jako na organizacjach słuŜących pomocą
władzom publicznym swoich krajów w dziedzinie humanitarnej, za współpracę
ze swoimi rządami i udzielanie im pomocy w upowszechnianiu i we wdraŜaniu
międzynarodowego prawa humanitarnego , w rym w ochronie znaków,
uznając, Ŝe jeśli zostały poczynione postępy, dotychczasowe starania, na
szczeblach krajowym i międzynarodowym, o stosowanie międzynarodowego
prawa humanitarnego okazują się dalece niewystarczające, by zaspokoić
wymóg sprawiedliwości, a takŜe uwaŜając za nie do przyjęcia pozostawianie
bezkarnymi przestępstw przeciw prawu międzynarodowemu oraz dalsze
ignorowanie praw ofiar,
postanawia, Ŝe:
Przestrzeganie i egzekwowanie przestrzegania
1. potwierdza spoczywający na wszystkich państwach i stronach kaŜdego
konfliktu zbrojnego obowiązek przestrzegania i egzekwowania przestrzegania
międzynarodowego prawa humanitarnego we wszystkich okolicznościach,
2. w związku z tym podkreśla, Ŝe wszystkie państwa mają obowiązek
powstrzymywać się od zachęt do naruszania międzynarodowego prawa
humanitarnego przez którąkolwiek ze stron konfliktu zbrojnego i dokładać
wszelkich starań, bądź indywidualnie, bądź przez mechanizmy wielostronne, by
pogwałceń tego prawa zaprzestano i by do nich nie dochodziło.
Gwarancje podstawowe
3. potwierdza, Ŝe wszystkie osoby podlegające władzy jednej ze stron konfliktu
zbrojnego, w tym osoby pobawione wolności z powodów związanych z
konfliktem zbrojnym, mają prawo do gwarancji podstawowych sformułowanych
przez międzynarodowe prawo humanitarne dla sytuacji konfliktów zbrojnych:
międzynarodowego i niemiędzynarodowego, w związku z czym nikt nie moŜe
się znajdować poza tymi ramami prawnymi;
4. podkreśla, Ŝe te gwarancje podstawowe muszą być stosowane bez
jakiegokolwiek niekorzystnego rozróŜnienia ze względu na rasę, barwę skóry,
płeć, język, religię czy wyznanie, poglądy polityczne bądź inne, pochodzenie
narodowe lub społeczne, majątek, urodzenie, ani teŜ jakąkolwiek inną cechę
określoną na podstawie analogicznych kryteriów;
5. dlatego teŜ potwierdza znaczenie, jakiego nabiera przestrzeganie w całości
artykułu 3 wspólnego dla konwencji genewskich z 1949 r., zawierającego
pewne gwarancje podstawowe, obecnie uzupełniane przez obowiązujące prawo
konwencjonalne i międzynarodowe prawo zwyczajowe;
6. potwierdza równieŜ obowiązek humanitarnego traktowania wszystkich osób
znajdujących się we władztwie którejś ze stron konfliktu zbrojnego, w tym
osobom pozbawionym wolności z powodów związanych z konfliktem zbrojnym,
a takŜe obowiązek szanowania ich poglądów osobistych i praktyk religijnych, a
w związku z tym ponawia zakaz mordowania, traktowania w sposób poniŜający
i upokarzający, stosowania tortur fizycznych bądź psychicznych, kar cielesnych,
okaleczeń, doświadczeń medycznych czy naukowych, gwałtu i innych form
przemocy seksualnej, brania zakładników, przymusowego uprowadzania i kar
zbiorowych;
7. podkreśla, Ŝe jest szczególnie istotne udzielanie wszystkim osobom
pozbawionym wolności z powodów związanych z konfliktem zbrojnym, czy to
przetrzymywanym, czy teŜ internowanym, proceduralnych gwarancji legalności
ich przetrzymywania bądź internowania, by mieli pewność, ze ich status nie
oznacza arbitralnego pozbawienia wolności, przy czym zagwarantowane jest
rozpatrzenie przez niezaleŜny i bezstronny organ podstawy prawnej zarówno
ich zatrzymania, jak i kontynuacji przetrzymywania bądź internowania, z
uwzględnieniem przepisów prawa dotyczących jeńców wojennych;
8. potwierdza, Ŝe wszystkie osoby aresztowane na podstawie postępowania
karnego i osoby pociągnięte do odpowiedzialności sądowej mają prawo do
sprawiedliwego procesu, w którym udzielane są podstawowe gwarancje, przede
wszystkim domniemania niewinności, i który jest prowadzony przez powołany
zgodnie z prawem, niezawisły i bezstronny sąd zapewniający niezbędne
uprawnienia i środki obrony;
9. uznaje, Ŝe międzynarodowe prawo humanitarne przewiduje dodatkowe
środki dla ochrony jeńców wojennych i np. internowanych osób cywilnych;
Pomoc humanitarna i medyczna
10. potwierdza obowiązek stron konfliktu zbrojnego, a takŜe państw trzecich,
udzielania podmiotom i pracownikom humanitarnym szybkiego i
nieskrępowanego dostępu do ludności cywilnej potrzebującej pomocy, z
zastrzeŜeniem przepisów międzynarodowego prawa humanitarnego i zgodnie z
nim, z uwzględnieniem suwerennych uprawnień, a ponadto potwierdza
obowiązek poszanowania i ochrony personelu udzielającego pomocy
humanitarnej;
11. przypomina obowiązek poszanowania i ochrony w kaŜdym czasie personelu
sanitarnego, w tym pracowników Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca, ich placówek, środków transportu i wszelkich innych urządzeń
sanitarnych, zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym i uznaje, Ŝe
personel sanitarny powinien mieć udostępnione wszystkie miejsca, w których
ich usługi są potrzebne;
12. podkreśla ciąŜący na wszystkich stronach konfliktu zbrojnego obowiązek
uznawania i egzekwowania poszanowania wartości ochronnej znaków
rozpoznawczych uznanych przez konwencje genewskie, a w szczególności ich
protokoły dodatkowe;
13. ubolewa nad naduŜywaniem placówek i urządzeń sanitarnych, a takŜe
znaków rozpoznawczych w celu prowadzenia działań wojennych naraŜających
na niebezpieczeństwo osoby cywilne, rannych i chorych oraz personel sanitarny;
Prowadzenie działań wojennych
14. potwierdza zasadę rozróŜnienia miedzy osobami cywilnymi a uczestnikami
walk oraz między dobrami o charakterze cywilnym a celami wojskowymi jako
podstawową regułę międzynarodowego prawa humanitarnego, która musi być
przestrzegana w kaŜdym czasie przez wszystkie strony konfliktu zbrojnego,
jakiekolwiek byłyby jego powody;
15. potwierdza zakaz ataków kierowanych na osoby cywilne i na dobra o
charakterze cywilnym oraz ataków bez rozróŜniania, a takŜe zasadę
proporcjonalności ataku, obowiązek przedsiębrania wszelkich dostępnych
środków ostroŜności przy podejmowaniu ataku i przeciwdziałania jego skutkom,
oraz obowiązek ochrony i oszczędzania ludności cywilnej, jak równieŜ zakaz
uŜywania „tarcz ludzkich”;
16. zarazem potwierdza zakaz uŜywania przemocy lub groŜenia nią w celu
zastraszania ludności cywilnej;
17. potwierdza równieŜ, Ŝe prawo stron konfliktu zbrojnego do wyboru metod i
środków prowadzenia działań wojennych nie jest nieograniczone, i Ŝe jest
zakazane uŜywanie broni, pocisków, materiałów i metod wojennych mogących
powodować zbędne cierpienia;
18. wzywa wszystkie państwa do wzmoŜenia wysiłków dla wzmocnienia
ochrony osób cywilnych przed skutkami uŜywania bez rozróŜnienia broni i
amunicji i w związku z tym uznaje za konieczne pilne podjęcie kroków na rzecz
ograniczenia, w aspekcie humanitarnym, skutków stosowania niewybuchów
wojennych i broni rozpryskowej, szczególnie przez ścisłe egzekwowanie
istniejących przepisów międzynarodowego prawa humanitarnego oraz przez
krajowe i międzynarodowe działania, które ograniczą konsekwencje działania
tych urządzeń i materiałów, szkodliwe dla ludności cywilnej, a takŜe przez
pomoc udzielaną ofiarom;
19. przypomina zawarty w I protokole dodatkowym (artykuł 36) obowiązek
rozpatrywania dopuszczalności nowych rodzajów broni oraz nowych środków i
metod wojennych, i usilnie prosi wszystkie państwa o ustanowienie w tym celu
procedur kontrolnych;
20. podkreśla, Ŝe z uwagi na spoczywający na państwach obowiązek
przestrzegania i egzekwowania przestrzegania międzynarodowego prawa
humanitarnego, muszą być podejmowane odpowiednie środki kontroli
dostępności broni i amunicji, uniemoŜliwiające ich dostanie się w ręce osób, co
do których istnieje obawa, Ŝe uŜywając ich, mogłyby naruszać międzynarodowe
prawo humanitarne;
Skuteczne wdraŜanie
a. WdraŜanie w skali kraju
21. przypomina, Ŝe nie sposób wywiązywać się z przestrzegania
międzynarodowego prawa humanitarnego bez wdroŜenia na szczeblu krajowym
zobowiązań międzynarodowych, dlatego teŜ potwierdza, Ŝe państwa powinny
stosować wszystkie środki prawne, administracyjne i praktyczne niezbędne do
wprowadzenia międzynarodowego prawa humanitarnego do krajowej legislacji i
praktyki;
22. w związku z tym podkreśla konieczność podjęcia kroków zapewniających
ochronę
znaków
rozpoznawczych,
karanie
powaŜnych
pogwałceń
międzynarodowego prawa humanitarnego, ochronę dóbr kultury, uregulowanie
środków i metod prowadzenia wojny oraz ochrony, między innymi, praw osób
uznanych za zaginione i ich rodzin;
23. z satysfakcją dostrzega skuteczność i wzrastającą liczbę krajowych komisji i
innych gremiów doradzających władzom państwowym i pomagających im we
wdraŜaniu, rozwijaniu i upowszechnianiu międzynarodowego prawa
humanitarnego, a takŜe zachęca państwa, które jeszcze nie powołały takiej
komisji krajowej lub organu analogicznego, do rozwaŜenia podjęcia takiego
kroku.
b. Doktryna, szkolenie i edukacja
24. przypomina, Ŝe aby w prowadzeniu działań wojskowych było przestrzegane
międzynarodowe prawo humanitarne, na płaszczyźnie doktryny i procedur powinno
ono przełoŜyć się na środki i mechanizmy. WaŜne jest równieŜ, by personel sił
zbrojnych, na wszystkich szczeblach, był przeszkolony w zakresie stosowania
międzynarodowego prawa humanitarnego;
25. dlatego teŜ podkreśla odpowiedzialność dowódców wojskowych za
szkolenie swojego personelu i za rozkazy, jakie mu wydają, oraz przypomina,
Ŝe dowódcy powinni odbyć szkolenie dostosowane do ich odpowiedzialności;
26. w tym celu przypomina znaczenie obecności w siłach zbrojnych doradców
prawnych, których zadaniem jest udzielanie rad dowódcom na odpowiednich
szczeblach w sprawie stosowania międzynarodowego prawa humanitarnego;
27. podkreśla, Ŝe jest równieŜ istotne edukowanie społeczeństwa
obywatelskiego w zakresie międzynarodowego prawa humanitarnego i w
związku z tym zachęca państwa do wzmoŜenia wysiłków, a w szczególności do
przyjmowania programów oświatowych dla młodzieŜy, jak moduły
pedagogiczne „Odkrywamy prawo humanitarne” (EDH) oraz zachęca
Stowarzyszenia krajowe do usilnego upowszechniania międzynarodowego
prawa humanitarnego we wszystkich kręgach społeczeństwa;
c. PołoŜyć kres bezkarności
28. jest świadoma, Ŝe jeśli wdraŜanie, szkolenie i edukacja są nieodzownymi
warunkami przestrzegania przez państwa międzynarodowego prawa
humanitarnego, wykonywanie przepisów tego prawa, w szczególności przez
ścisłe stosowanie systemu odpowiedzialności indywidualnej w przypadku
powaŜnych naruszeń, jest konieczne, by połoŜyć kres bezkarności i zachęcać
do poszanowania międzynarodowego prawa humanitarnego w przyszłości;
29. podkreśla zatem, Ŝe kaŜde państwo powinno stworzyć krajowe ramy
prawne umoŜliwiające ściganie przestępstw z zakresu międzynarodowego
prawa humanitarnego, zwłaszcza zbrodni wojennych, i do pociągania do
odpowiedzialności sądowej bądź ekstradowania osób podejrzewanych o
popełnianie takich przestępstw;
30. kładzie nacisk na znaczenie zrozumiałych, przewidywalnych i skutecznych
sankcji karnych bądź dyscyplinarnych dla zapewniania przestrzegania
międzynarodowego prawa humanitarnego i zapobiegania jego naruszeniom;
31. usilnie prosi państwa o podtrzymywanie zasady odpowiedzialności
sprawców przestępstw z zakresu prawa międzynarodowego przez zwiększanie
skuteczności krajowych systemów sądownictwa karnego, między innymi przez
korzystanie z pomocy w usprawnianiu pracy sądów karnych dzięki
doskonaleniu międzynarodowej współpracy sądowniczej zarówno państw
miedzy sobą, jak i między państwami a trybunałami międzynarodowymi i
„mieszanymi”, przy czym państwa rozwaŜyłyby przystąpienie do grona państwstron statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego, a takŜe przewidywały dla
wyŜej wymienionych przestępstw kompetencję sądowniczą zgodną z prawem
międzynarodowym.
32. propaguje korzystanie z mechanizmów ustalania faktów, jak
Międzynarodowa Komisja ds. Ustalania Faktów, utworzona na mocy artykułu 90
I
protokołu
dodatkowego
w
celu
przywrócenia
poszanowania
międzynarodowego prawa humanitarnego;
33. zachęca MKCK, by kontynuując prace, na podstawie których opracował
swoje sprawozdanie, podejmował dalsze wysiłki na rzecz zwiększenia
poszanowania międzynarodowego prawa humanitarnego i do ewentualnego
włączenia aktualizacji na ten temat do sprawozdania przed następną
Konferencją międzynarodową;
34. przypomina państwom, Ŝe jest konieczne podejmowanie kroków na rzecz
praw ofiar, zgodnie z prawem międzynarodowym;
35. wzywa wszystkich uczestników Konferencji do podejmowania skutecznych
środków w celu wdroŜenia niniejszej uchwały.
UCHWAŁA 4
PRZYJĘCIE WYTYCZNYCH W SPRAWIE WPROWADZANIA W śYCIE
KRAJOWYCH PRZEPISÓW UŁATWIAJĄCYCH MIĘDZYNARODOWE
AKCJE RATOWNICZE I UDZIELANIE POMOCY NATYCHMIAST PO
KATASTROFIE
XXX Międzynarodowa
PółksięŜyca,
Konferencja
Czerwonego
KrzyŜa
i Czerwonego
zaniepokojona tragiczną sytuacją tych wszystkich, którzy w następstwie
katastrofy pilnie potrzebują pierwszej pomocy oraz pomocy w fazie odbudowy;
potwierdzając przejawianą przez ludzkość i wspólnotę międzynarodową w
przypadkach katastrof głęboką troskę o ochronę godnego bytu osoby ludzkiej i
o przestrzeganie podstawowych praw człowieka, jak na to wskazuje Deklaracja
programowa dotycząca akcji pomocy na rzecz ludności cywilnej w przypadku
katastrof, przyjęta przez XXI Międzynarodową Konferencję Czerwonego KrzyŜa
w 1969 r.;
przypominając, Ŝe Międzynarodowy Ruch Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca uwaŜa za podstawowe prawo kaŜdej osoby do udzielania i
otrzymywania pomocy humanitarnej, na co wskazują Zasady i reguły
prowadzenia akcji pomocy przez Czerwony KrzyŜ i Czerwony PółksięŜyc w
przypadku katastrof, zmodyfikowane przez XXVI Międzynarodową Konferencję
Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca w 1995 r.;
potwierdzając, Ŝe akcje pomocy są przejawem międzynarodowej solidarności i
Ŝe niesienie pomocy wzmacnia stosunki przyjaźni między narodami,
przyczyniając się do wzmacniania pokoju na świecie, w myśl XVIII uchwały XX
Międzynarodowej Konferencji Czerwonego KrzyŜa w 1965 r.;
stwierdzając, Ŝe Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych kilkakrotnie
podkreślało znaczenie pomocy humanitarnej dla ofiar katastrof, zwłaszcza w
rezolucjach 43/131 sesji z 1988, 46/182 z 1991 r. i 57/150 z 2002 r., oraz Ŝe
zarówno VI uchwała XXIII Międzynarodowej Konferencji Czerwonego KrzyŜa
(1977 r. ) przewidziały zestaw „środków mających na celu przyspieszenie
pomocy międzynarodowej” w celu ułatwienia prowadzenia międzynarodowych
akcji pomocy;
przypominając, Ŝe zobowiązania podjęte przez wspólnotę międzynarodową w
Deklaracji Milenijnej (2000 r.) co do wzmoŜenia współpracy w celu zmniejszenia
liczby i skutków klęsk Ŝywiołowych i katastrof zawinionych przez człowieka, a
takŜe w Deklaracji i Planie działania z Hyogo (2005) na rzecz konsolidacji
krajowych ram instytucjonalnej i prawnej oraz wzmoŜenia przygotowań na
wypadek katastrof, czego następstwem powinno być zwiększenie
wytrzymałości społeczeństw i skuteczności pomocy w przypadku katastrof na
wszystkich szczeblach;
z satysfakcją odnotowując ułatwianie przez liczne państwa, w razie potrzeby,
międzynarodowych akcji ratowniczych i pomocy przy odbudowie,
prowadzonych w przypadku katastrof, a takŜe uwagę okazywaną i nasilające
się działania podejmowane przez międzynarodową wspólnotę humanitarną na
rzecz poprawy koordynacji i skuteczności akcji ratowniczych i pomocy przy
odbudowie;
ciesząc się z postępów poczynionych dzięki wsparciu Biura Koordynacji Spraw
Humanitarnych ONZ w tworzeniu i funkcjonowaniu Międzynarodowej Grupy
Konsultacyjnej ds. Badań i Ratownictwa, a takŜe z nowatorskich wysiłków
podejmowanych przez międzynarodowe organizacje humanitarne w celu
ustanowienia minimalnych norm jakości i odpowiedzialności oraz mechanizmów
interwencji w razie katastrofy i pomocy przy odbudowie, jak np. Kodeks
postępowania Międzynarodowego Ruchu Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca i organizacji pozarządowych w czasie akcji pomocy w przypadku
katastrof;
przypominając końcowy cel 2.1.1 XXVII Międzynarodowej Konferencji
Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca z 1999 r., wzywający państwa
do powiązania, w miarę moŜliwości, swoich krajowych planów przygotowań na
wypadek katastrof z międzynarodowymi systemami interwencji, a takŜe do
jednoznacznego określenia roli i zakresu odpowiedzialności Stowarzyszeń
krajowych Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca, jak równieŜ udziału
przedstawicieli tych
Stowarzyszeń
w ogólnokrajowych
instytucjach
opracowujących i koordynujących strategię w tej dziedzinie;
zarazem przypominając końcowy cel 3.2 XXVIII Międzynarodowej Konferencji
Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca z 2003 r., gdzie stwierdza się,
Ŝe rozumienie, wyjaśnianie, stosowanie i rozwijanie reguł, zasad i przepisów
obowiązujących w akcjach międzynarodowych w przypadku katastrof
przyczynią się do ułatwiania i poprawy koordynacji, terminowości, jakości tych
akcji i określania odpowiedzialności za ich prowadzenie, co będzie stanowiło
wkład w ochronę ludzkiej godności w sytuacjach katastrof;
przyjmując do wiadomości zawarte w dokumencie roboczym Konferencji nr
30IC/07/9 wnioski Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego
KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca, stwierdzające, Ŝe wciąŜ występują: brak
spójności i niedostateczne wykorzystywanie ram prawa międzynarodowego
oraz norm dotyczących międzynarodowych akcji ratowniczych i pomocy przy
odbudowie w przypadku katastrof, częsty brak harmonizacji między prawem
państwowym a normami międzynarodowymi, jak równieŜ przeszkody prawne w
prowadzeniu akcji ratowniczych i pomocy przy odbudowie w przypadku
katastrof;
uznając, Ŝe wzrastający zakres działań i róŜnorodność podmiotów
międzynarodowych akcji ratowniczych i pomocy w odbudowie stworzyły istotne
szanse i postawiły kilka wyzwań tym wszystkim, którzy prowadzą działania
zmierzające do skutecznego udzielania pomocy osobom jej potrzebującym oraz
do zapewniania komplementarności między międzynarodowymi akcjami
ratowniczymi i pomocy w odbudowie w przypadku katastrof a krajowymi
działaniami i strukturami interwencji;
ponadto uznając suwerenne prawo państw dotkniętych do Ŝądania,
przyjmowania, koordynowania, regulowania i nadzorowania akcji ratowniczych i
pomocy przy odbudowie prowadzonych na ich terytorium przez podmioty
dostarczające tych świadczeń;
uwzględniając kluczową rolę krajowego prawa i strategii, które naleŜałoby nadal
rozwijać zgodnie z obowiązującymi normami i zasadami prawa
międzynarodowego;
1. przyjmuje wytyczne, mające na celu ułatwianie i regulowanie na
poziomie krajowym międzynarodowych akcji ratowniczych i pomocy
w początkowej odbudowie w przypadku katastrof;
2. zachęca państwa do uŜywania wytycznych dla wzmacniania ich
krajowych ram prawnych, politycznych i instytucjonalnych, a takŜe
do zawierania, w razie potrzeby, odpowiednich dwustronnych i
regionalnych porozumień dotyczących pomocy w przypadku
katastrof, przy czym wytyczne nie zawierają wiąŜących obowiązków
prawnych;
3. podkreśla, Ŝe w przypadkach katastrof, w działaniach ratowniczych i
pomocy w początkowej odbudowie, prowadzonych przez Czerwony
KrzyŜ i Czerwony PółksięŜyc, wytyczne powinny być stosowane
zgodnie z regułami, zasadami i praktykami przyjętymi przez Ruch, w
szczególności ze statutem Międzynarodowego Ruchu Czerwonego
KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca, znowelizowanym w latach 1995 i
2006, z Zasadami i regułami prowadzenia akcji pomocy przez
Czerwony KrzyŜ i Czerwony PółksięŜyc w przypadku katastrof,
zmodyfikowanymi w 1995 r.; z Porozumieniem sewilskim o
organizowaniu działalności międzynarodowej przez części składowe
Międzynarodowego Ruchu Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego
PółksięŜyca oraz ze Środkami dodatkowymi, z 2005 r., podjętymi w
celu poprawy wdraŜania Porozumienia sewilskiego, i nie powinny
przynosić uszczerbku Ŝadnym uzgodnieniom prawnym istniejącym
między poszczególnymi częściami składowymi Ruchu a państwami;
4. zachęca państwa, Międzynarodową Federację i Stowarzyszenia
krajowe do udostępnienia niniejszych wytycznych organizacjom
międzynarodowym
i
międzyrządowym
związanym
z
międzynarodowymi akcjami ratowniczymi i pomocy przy odbudowie;
5. zachęca Międzynarodową Federację i Stowarzyszenia krajowe, by
we współpracy z ONZ oraz z innymi organizacjami
międzynarodowymi i regionalnych prowadziły następujące działania:
i)
ii)
iii)
upowszechniać wytyczne i wspierać ich stosowanie przez
wzmacnianie
ram
prawnych,
politycznych
i
instytucjonalnych dotyczących działań w przypadku
katastrof;
promować włączanie wytycznych do wszelkich inicjatyw
rozwijających
prawo,
zarządzanie
katastrofami
i
ograniczanie ryzyka, w szczególności do wzmacniania
międzynarodowej strategii zapobiegania katastrofom
(ISDR) oraz jej regionalnych organów, w celu zmniejszania
ryzyka katastrof
kontynuować wysiłki na rzecz badań naukowych i
uwraŜliwiania społeczeństwa oraz doskonalenia narzędzi i
modelów słuŜących poprawie prawnego przygotowania do
katastrof.;
6. prosi Międzynarodową Federację, by konsultując się ze
Stowarzyszeniami krajowymi, przedłoŜyła sprawozdanie z
wdraŜania tej uchwały na XXXI Międzynarodowej Konferencji
Czerwonego KrzyŜa i Czerwonego PółksięŜyca.
REALIZACJA POROZUMIENIA Z 28 LISTOPADA 2005 R.
MIĘDZY PALESTYŃSKIM STOWARZYSZENIEM CZERWONEGO
PÓŁKSIĘśYCA A IZRAELSKIM MAGEN DAVID ADOM
UCHWAŁA 5
XXX Międzynarodowa
PółksięŜyca,
Konferencja
Czerwonego
KrzyŜa
i Czerwonego
przypominając protokół porozumienia i uzupełniające go porozumienie w
sprawie uzgodnień operacyjnych, podpisane 28 listopada 2005 r. przez
Palestyński Czerwony PółksięŜyc i izraelski Magen David Adom,
przyjmując do wiadomości z zaniepokojeniem sprawozdanie z realizacji
protokołu porozumienia, przedstawione 24 listopada 2007 r. przez p. Pära
Stenbäcka, niezaleŜnego obserwatora powołanego przez Międzynarodowy
Komitet Czerwonego KrzyŜa (MKCK) oraz Międzynarodową Federację
Stowarzyszeń
Czerwonego
KrzyŜa
i
Czerwonego
PółksięŜyca
Federację),
na
wniosek
sygnatariuszy
protokołu
(Międzynarodową
porozumienia,
1. akceptuje uchwałę Rady Delegatów (CD/07/R2) z 24 listopada 2007 r. o
realizacji protokołu porozumienia oraz porozumienia o ustaleniach
operacyjnych, zawartego przez Palestyński Czerwony PółksięŜyc i
izraelski Magen David Adom, i w pełni popiera środki, które w nim są
przewidziane;
2. wspiera wysiłki podejmowane przez Ruch na rzecz wzmocnienia
realizacji tych środków, a w szczególności:
wzywa MKCK i Międzynarodową Federację, by w porozumieniu z
obydwoma zainteresowanymi Stowarzyszeniami krajowymi do
wyznaczenia niezaleŜnego obserwatora, któremu Ruch udzieli
wsparcia instytucjonalnego;
zachęca obydwa zainteresowane Stowarzyszenia krajowe do
naleŜytego wspierania pracy niezaleŜnego obserwatora, na jego
Ŝyczenie;
3. zachęca Magen David Adom i Palestyński Czerwony PółksięŜyc do
poprawienia swojej współpracy w celu całkowitej realizacji protokołu
porozumienia w poszanowaniu statutu oraz wszystkich obowiązujących
reguł i zasad Ruchu;
4. wzywa wszystkie kompetentne władze do wspierania całkowitej realizacji
protokołu porozumienia;
5. w celu całkowitego zrealizowania protokołu prosi niezaleŜnego
obserwatora o sporządzenie sprawozdania dla Międzynarodowej
Federacji i MKCK o
poczynionych postępach na drodze do całkowitego zrealizowania
protokołu porozumienia oraz o
sprzyjających współpracy między obydwoma zainteresowanymi
Stowarzyszeniami środkach podjętych dla wspierania i wzmacniania
realizacji protokołu porozumienia
do 31 maja 2008 r.
6. postanawia umieścić wyŜej wymienione sprawozdania na porządku
dziennym XXXI Międzynarodowej Konferencji Czerwonego KrzyŜa i
Czerwonego PółksięŜyca.