Radość przemijania? The joy of transience? - Polish

Radość przemijania? The joy of transience? - Polish

6501 Lansing Ave.
Cleveland, OH 44105
216-883-2828
e-mail: [email protected]
www.polishcenterofcleveland.org
POLISH-AMERICAN
November 2014, No. 11/147
Listopad 2014, Nr 11/147
Radość przemijania?
Tym razem nie o tych, co odeszli lecz o
tych, co pozostają…
Człowiek, to brzmi dumnie...? Chyba
czasami zbyt zarozumiale, bo
jak to się ma choćby do
ulotności czasu, naszego
czasu? Nie potrafimy go
zatrzymać, nie potrafimy
zatrzymać chwili, choćby była
najpiękniejsza....
Bo czas
przemija, wszystko przemija,
nic nie jest trwałe, nic nie jest
wieczne...
poza
nieśmiertelnością ludzkiej
duszy, dla tych, którzy wierzą,
że ją posiadają.
Koniec października
i początek listopada to dobra
okazja do refleksji o przemija­niu. Jesienna
aura, dzień Wszystkich Świętych i
Wspomnienie Zmarłych budują odpowiednio
melancholijno-nostalgiczny nastrój. Ale nie
musi, a nawet nie powinno to być smutne, bo
nostalgia to tęsknota za czymś, czego już nie ma
tu i teraz, ale co było piękne, miłe, przyjemne...
Jeśli sięgniemy pamięcią do rodzinnych
stron, wspomnimy polskie cmentarze, to z
pewnym zdziwieniem dostrzeżemy, że w
okresie listopadowym nie budzą one lęku, a
powodują zadumę, melancholię; człowiek
The joy of transience?
This time not about those who left, but
about those who remain...
Man, it sounds proudly…? Surely sometimes too conceited, because
how is it in comparison to
passing of time, our time?
We are unable to stop it, we
are unable to stop the moment, even if it is the most
beautiful moment… Because
time is passing, everything is
passing, nothing is permanent, nothing is forever…
beyond the immortality of
the human soul, for those,
who believe they have it.
The end of October and the
beginning of November give
us an opportunity to reflect on the transience.
The autumn weather, the All Saint’s day and
the Memory of the Dead build appropriately
melancholic and nostalgic mood. But it does
not have to, even it should not be sad, because
nostalgia is a longing for something that is not
here and now, but for something that was
beautiful, nice, pleasant…
When our memory takes us to our homeland, when we recall Polish cemeteries, we
notice with some surprise that during the
month of November they do not bring fear,
Forum
- November 2014 -
zatrzymuje się na chwilę, na dłużej... wśród kwiatów,
lampionów i bliskich, wiedząc, że kiedyś przybędzie
tu ostatni raz i ... pozostanie. Jesień! Bardzo lubię tę
porę roku; mimowolnie "zdejmuję nogę z gazu
życia", zamyślam się, robię pewne podsumowanie:
ile zostało z wiosennego biegu, a ile jeszcze z biegu
życia...
Gabriel García Márquez, kolumbijski
noblista, napisał kiedyś: „Niech człek się żaden nie
łudzi, że to, co dopiero się budzi i ma nadejść, trwać
będzie dłużej niż to, co sam dotąd widział na oczy
własne. [...] Bo wszystko mija jednako i właśnie tak
minąć musi”. W zadumie nad przemijaniem chodzi o
znalezienie właściwej perspektywy dla wszystkiego,
co robimy na tym świecie. Pozytywnej perspektywy.
Bo przecież, jak napisał Hermann Hesse (niemieckoszwajcarski noblista), „Piękno możliwe jest tylko w
przemijaniu”. A piękno, jest nam, ludziom, w życiu
bardzo potrzebne.
Jeżeli będziemy potrafili cieszyć się pięknem
i dobrem, to nie będzie żalu po tym, co przemija;
czerpać z tego, co piękne z nadzieją, na to, że można
coś dobrego uczynić, to remedium na tesknotę za
tym, co przeminęło.
Nie przerażajmy się więc przemijaniem
naszych dni i lat, pamiętajmy o tym, co było piękne i
szukajmy tegoż piękna wokół siebie i w drugim
człowieku, nawet jeśli jest ono ukryte, czasem bardzo
głęboko... Warto! Piękne jest to, co już było, co za
nami, co przeminęło.
Obcowanie z przemijaniem, to jak
zamknięcie kolejnej butelki z listem, wrzuconej do
oceanu; troche jeszcze rozmyślań o tych, które
odpłynęły, potrzeba, ale lepiej skupić się na tych,
które czekają by wypełnić je kolejnym ciekawym
tekstem, który, Ktoś kiedys "przeczyta".
Najważniejsze jednak, to baczyć, by nie pozostały
puste kartki w kolejnej puszczanej na wodę butelce...
Warto tak zadbać o nasze przemijanie, aby
pozostało jak najdlużej ciepłym wspomnieniem dla
tych, co pozostaną po nas...
ks. Jerzy
Page 2
but cause us to muse, bring us melancholy; human stops
now for a moment, for a little longer… among flowers,
lanterns and loved ones, knowing, that one day he will
come here for the last time and… will remain.
Autumn! I like this season very much; I involuntarily “take off my foot from the pedal of life”, I muse, I do
a summary: how much is left from the gear of Spring,
and how much from the gear of life…
Gabriel Garcia Márquez, the Colombian Nobel
prize winner, wrote some time ago: “Let no man deceive
himself that what only just wakes up and is to come will
last longer than what he saw until now with his own eyes.
[…] Because everything passes equally and this is how it
must pass.” When thinking about transience it comes to
finding a proper perspective for everything that we do in
this world. A positive perspective. Because, as wrote
Hermann Hesse (German-Swiss Nobel prize winner),
“Beauty is possible only in passing.” And beauty is for
us, humans, very much needed in our lives.
If we are going to be able to enjoy beauty and goodness, we will not regret the transience; we will take what
is beautiful with hope that we can do good; this is a remedy for longing after what passed.
Let’s not be frightened by the passing of our days
and years, let’s remember what was beautiful, and let’s
look for this beauty around us and in another human being, even if it is hidden, sometimes very deep… It is
worth it!
Beautiful is this what was, what is behind us, what
passed.
Association with passing is like closing another
bottle with a letter to be thrown to the ocean; a little
thought about those which floated away, but better to
concentrate on these which wait to be filled with another
interesting text, which Someone will someday “read.”
Although the most important is to make sure there are no
blank pages in the next bottle thrown unto water…
It is worth to take care about our passing, so it will
stay as long as possible, a warm reminiscence for those
who remain after us…
Father Jerzy
Forum
- November 2014 -
Page 3
Polonia Cleveland is not just
a Soccer Club - it’s a Way of Life
by Karol Boryka
What truly attracted me to the sport of soccer
was its ability to connect people and keep them together. I began playing as a fourteen-year-old boy
when my dad would bring me to his Polonia Over-30
team practices every Wednesday. There was something riveting and refreshing about a bunch of grown
men who, even after a long day’s work, would chase
tirelessly after a ball and seem to forget all the burdens
of their lives the moment they stepped onto the pitch.
Regardless of what happened on the field, at the end of
the day, you would find each and every one of these
guys joking and laughing together, and you knew they
always had each other’s backs. For some of them,
Polonia Old Boys was the last hurrah of their soccer
careers; for me however, it was just the beginning.
I relished how soccer held these people together and kept their Polish heritage alive. As someone
who has always been inseparable from his background
and culture, and all of their ensuing values, I strived to
replicate the success of the Polonia Old Boys in preserving Cleveland's Polish community. I gathered
some of my closest Polish soccer-playing friends and
we began meeting regularly for trainings and kick
arounds. Word of us got out and about, and several
new Polish players from nearby towns added to our
group so that we had about eight to twelve guys - just
enough for an indoor team. After two years of successful competitions, we decided it was time to challenge
ourselves and take our game to the next level, outdoors. With a limited amount of Polish players, we had
to expand our horizons. We began recruiting nonPolish players in the form of high school, college, and
premier club teammates, and joined forces with some
of the best young talent from around the Cleveland
area.
While initially I was a bit skeptical of opening
our club’s arms to non-Polish members, we simply had
no other choice. I was so focused on keeping those of
our background together that the thought of extending
our rich and beautiful culture to others simply did
not cross my mind. In retrospect, I am so thankful
that we did things the way we did. Our club is now
composed of twenty-some players from a multitude
of nationalities - American, Irish, Italian, Croatian,
Burkinabe - among many others - each and every
one of whom, after being exposed to the Polish way
of life, are more than proud to brave the white eagle
on their breast. These are not only quality players,
but also quality individuals who feel privileged to be
a part of what we're creating here - and that is what
our club values most. Many of these people have
gone on to become some of my closest friends in
life. Moving forward with the club, our main priority is continuing to develop and grow as a team and
family, both on and off the field.
As for myself, I spent the last eight years of
my life dedicated to this beautiful game. I started
playing very late but I take huge pride in how much
I have achieved in such a short period of time, surpassing some major obstacles along the way. Now,
as the leader of this team and a youth coach, I hope I
can at least inspire my teammates and players to
never give up on their goals and instill in them the
same values of passion and togetherness that made
me fall in love with this game. It's been an incredible journey so far and I cannot wait to see where it
takes us next.
Forum
- November 2014 -
Twarze Szkoły
im. I.J. Paderewskiego
Czy wiecie, co to jest ciało pedagogiczne? To
ludzie, których kompetencje, pasje i osobowości
decydują o klimacie w szkole i poziomie edukacji.
Przez progi Szkoły im. I J. Paderewskiego przewinęło
się szereg zacnych nazwisk. Dziś nieco lepiej
poznamy jej obecne reprezentantki i dowiemy się, co
im w duszach gra.
Sama, jako lektorka w klasie języka polskiego
dla dorosłych, jestem od prawie 10. lat jedną z
reprezentantek tego ciała pedagogicznego, a
ponieważ należę także do redaktorskiego ciała
Forum, korzystam z przywileju przeprowadzenia
wywiadu ze wspaniałymi koleżankami z Polskiej
Szkoły. Zaszczyt podwójny!
Na pierwszy ogień pytań poszła Agnieszka
Augustyniak. W Szkole im. I.J. Paderewskiego uczy
już od ponad 10. lat. Agnieszka przyjechała z
Augustowa. W szkolnych kuluarach pełni funkcję św.
Piotra w spódnicy, bo to Ona dzierży klucze do
szkoły, punktualnie otwiera, a potem zamyka jej
podwoje i robi to z cudownym uśmiechem na ustach,
który skutecznie łagodzi czasem smętne z powodu
sobotniego, wczesnego wstawania z łóżek miny
uczniów i rodziców. Na pytanie, o czym myśli, gdy
przychodzi sobota, Agnieszka bez zastanowienia
odpowiada, że nie może doczekać się spotkania z
uczniami, a w ciągu tygodnia przygotowuje
urozmaicone konspekty lekcji. Praca z dziećmi daje
Jej namiastkę tego, co robiła w Polsce będąc
nauczycielką. Co dla Agnieszki jest najważniejsze w
życiu? Miłość, rodzina, przyjaciele. Jakie hobby?
Książki historyczne, kostiumowe filmy, ogród,
wycieczki, przeróbki krawieckie. Czego życzy Szkole
Paderewskiego? By trwała przez 100 lat!
Gdy pojawia się burza złotych loczków na
głowie, to wiadomo, że oto wchodzi kolejna
uśmiechnięta twarz Szkoły – Asia Foremska. Asia od
mniej więcej 5. lat uczy w dwóch szkołach
Page 4
– w Szkole im. I.J. Paderewskiego, a w piątki w
Szkole im. M. Konopnickiej. Przyjechała z
województwa podlaskiego. W Polsce była
instruktorem terapii zajęciowej. Na pytanie, jaka jest
polonijna młodzież, odpowiada, że
zdyscyplinowana, umiejąca zadawać pytania, chętna
do współpracy. Młodzi ludzie są wszędzie podobni,
a Asia kocha pracę z młodzieżą i dziećmi. Starannie
się do niej przygotowuje. Uważa, że polonijny
nauczyciel powinien być elastyczny, otwarty na
kulturowe wyzwania i językowe niuanse. Hobby?
Książki, spacery, zwiedzanie. Priorytety? Zdrowie,
rodzina, kariera. O czym myśli, gdy idzie do
polskiej szkoły? Jak świetnie jest zobaczyć uczniów
Od prawej Asia Foremska, Ania Prochoroff, Agnieszka
Augustyniak, Gosia Oleksy
i usłyszeć: Dzień dobry pani ciecielko! A czego Jej
życzyć? By usłyszała na koniec roku szkolnego: Do
widzenia Pani Nauczycielko!
W każdą sobotę niemal ze śpiewem na ustach
wchodzi do Szkoły Ania Prochoroff. Gdy Jej palce
dotykają pianina, lekcje nabierają tanecznej
lekkości. Ania od prawie 8. lat prowadzi zajęcia z
muzyki i rytmiki dla dzieci. Pochodzi ze Szczecina.
Studia muzyczne skończyła w Niemczech. Jej
ulubieni kompozytorzy to: Chopin, Bach, Debussy.
Kocha jazz, podróże, książki i sztukę. A najbardziej
w Jej duszy gra wszystko co polskie. Uważa, że
uczenie dzieci języka polskiego powinno być
Forum
- November 2014 -
priorytetem dla polskich rodziców w Ameryce. To
najdostępniejszy posag, jaki można zafundować
swoim pociechom. Kiedyś będą za to wdzięczne. Ania
wie, jak ważną rolę spełnia muzyka w nauce języków.
Zajmuje się nie tylko lekcjami, ale także
przygotowywaniem repertuaru muzycznego na szkolne
uroczystości i przedstawienia. Co dla Ani jest
najważniejsze w życiu? Rodzina, dobre poczucie
humoru i harmonia. Czego życzy Szkole? By było w
niej dużo dzieci i żeby powstał prężny ośrodek
polonijny oferujący Szkole solidne zaplecze lokalowe.
Grażyna Buczek to już dobrze znana postać. Od
4.lat pełni funkcję Dyrektora Szkoły i jest potężnym
mózgiem oraz sercem ciała pedagogicznego. To
również wulkan mądrego działania w polonijnych
organizacjach. Liderka w każdym calu. Ze Szkołą
Paderewskiego związana jest od 11.lat i piastowała w
niej szereg funkcji. Przyjechała z Łodzi, gdzie
skończyła farmację na Akademii Medycznej. Ta
aptekarska precyzja i wyważenie zabarwione finezyjną
Page 5
nutką kreatywności są widoczne we wszystkim, co
Grażyna robi i planuje. Jej misją jest spłacenie
długu zaciągniętego wobec Ojczyzny. Grażyna nie
wstydzi się wielkich słów, bo za nimi idą Jej
działania. Ma świetny kontakt z nauczycielkami,
dziećmi i rodzicami. Dba o wysoki poziom
edukacji. Nie zapomina, że Szkoła Paderewskiego
od dawna rzuca wyzwanie skostniałemu modelowi
emigracyjnego nauczania, opartemu głównie na
ludowych tańcach. Grażyna podkreśla, że oprócz
polskich rodzin przychodzą do nas także
Amerykanie, którzy nie mają wiele wspólnego z
polskością, ale pragną, aby ich dzieci uczyły się
drugiego języka. Są oni dobrym przykładem dla
Polaków ociągających się z wysyłaniem dzieci do
polskiej szkoły. Na pytanie, co jest największą
bolączką naszej instytucji, Grażyna odpowiada, że
finanse, bo z powodu braku napływu świeżej
emigracji dzieci jest coraz mniej. Jednak, gdy
przychodzą ludzie poważnie traktujący naukę
języka polskiego, Grażyna nie waha się przed
utrzymywaniem małych grup uczniów. To wiąże
się z niemal cudotwórczymi akcjami dla zdobycia
funduszy. Jaki według Niej powinien być polonijny
nauczyciel? Pomysłowy, otwarty na ludzi i
nowatorskie metody nauczania. Co jest dla Grażyny
najważniejsze w życiu? Rodzina, przyjaźń,
wzajemny szacunek. Hobby? Dietetyka, podróże,
praca społeczna. Czego sobie życzy? Aby wzrosło
zainteresowanie naszą Szkołą i aby niedługo
obchodzić jej 15 -lecie.
Pod tymi życzeniami, jako cząstka ciała
pedagogicznego, podpisuje się autorka, która
przyjechała z województwa świętokrzyskiego,
studiowała w Krakowie, kocha dobrą literaturę,
muzykę i teatr, a której pasją jest pisanie tekstów
do Forum oraz tzw. “umiarkowana polonizacja”
Amerykanów dzięki wspomnianym już lekcjom j.
polskiego dla dorosłych.
Małgorzata Oleksy
Forum
- November 2014 -
Page 6
Jesień życia
„Jesień życia to kartka pomięta, pożółkła i z rosą
mych łez...”
E.F.
Czy rzeczywiście taka perspektywa
jesieni życia jest naszym przeznaczeniem? Wszędzie
smutno szaro i mokro, a przecież od czasu do czasu, gdy
zaświeci słońce, orgia kolorów, aż rzuca na kolana i
zapiera dech w piersiach.
Właśnie zaczynam ten nowy sezon życia. Nawet
nie zauważyłem, kiedy to przyszło, a już emerytura.
Stawiam więc pytanie: „no i co teraz? ”
Marzenia z
młodości niewiele mają wspólnego z tym, co mogę lub
chcę jeszcze zrobić. Statystycznie pozostało... —
najlepiej nie zastanawiać się, bo jakoś głupio — a
zresztą, po co?
Prawa biologii nie ma jak uniknąć, wszystkich
sprawiedliwie tak samo dotyczy, niemal każdy znajdzie
się w tym położeniu, mimo że w to nie wierzy. Starość
to nie choroba, to taki sam etap życia jak niemowlęctwo,
młodość i dojrzałość. Każdy z tych rozdziałów ma swoje
prawa i swoje potrzeby. Jednak na ten ostatni sezon
spo gl ąda my z t r w o gą, pr a gn ąc zap yt ać
wszystkowiedzących ekspertów — jak żyć? „Kto pyta,
nie błądzi” — poucza stare przysłowie, a już szczególnie
w epoce GPS-u, pragniemy dokładnie wiedzieć jak
dobrnąć do celu. Chociaż, mówiąc szczerze — nie
wiem, dlaczego miałbym pytać kogokolwiek jak
dojechać do końca? Przecież jak bym nie kręcił,
spekulował to i tak dotrę tam i przeczytam napis:
„Koniec drogi” lub jak kto woli „End of the road”.
Sądzę, że życie, którego doświadczyłem ma najlepsze
odpowiedzi na to pytanie. A więc jeśli wszedłem w
jesień życia, to powinienem znajdować się w okresie
owocowania. Tylko zachodzi obawa, czy moje życie
było owocne? Czy odkryłem, co naprawdę chciałem
robić i do czego miałem zdolności, aby służyć bliźnim?
Czy wykorzystałem te możliwości, których mi natura
przy urodzeniu użyczyła? Spotkałem ludzi, którzy
mogliby fantastycznie grać na flecie, gitarze lub
skrzypcach, ale starzeją się i umierają, nie używając
żadnego instrumentu muzycznego, mając talent, zostają
oraczami.
Każdy bez wyjątku na ostatnim etapie
podróży zada sobie pytanie: — Czego najbardziej
żałuję? Szukając rezultatu, poszperałem w
internecie, odnajdując tam kilka ciekawych
wypowiedzi udzielonych przez ludzi, którzy
dojechali do końca swojej drogi. Ich stwierdzenia
skłoniły mnie do rozważań, czego to ja najbardziej
żałuję? Bo ci, co doszli do końca, tak
odpowiedzieli:
„Żałuję, że nie miałem odwagi, by przeżyć
swoje życie w pełni po swojemu, a nie zgodnie z
oczekiwaniami innych. Żałuję, że tak ciężko
pracowałem.
Żałuje, że nie miałem odwagi, aby
wyrażać swoje uczucia. Żałuję, że nie przyłożyłem
się bardziej do utrzymywania znajomości. Żałuję,
że nie pozwoliłem sobie być szczęśliwszym”. Nie
jestem psychologiem i nie potrafię nikomu
profesjonalnie pomóc. Mój felieton ograniczyłem
jedynie do kilku skromnych refleksji, które
nachodzą mnie w moim jesiennym sezonie życia.
Ludzka to rzecz popełniać błędy, ale trwać w nich
byłoby największą głupotą. Dlatego mam ochotę w
ten jesienny dzień zaśpiewać: „Wesołe jest życie
staruszka, wesołe jak piosnka jest ta, gdzie
stąpnie, zakwita mu dróżka
i świat doń się śmieje:
ha ha...”
A więc... wszystkich malkontentów
odsyłam do wysłuchania tej życzliwej im piosenki
z Kabaretu Starszych Panów, aby mogli swoją
jesień życia potraktować jako nową interesującą
przygodę.
Lech Brodnicki
Forum
- November 2014 -
Każda godzina jak garstka puchu...
„z pamiętnika mamy nastolatka”...
Ktoś gdzieś powiedział, że prawdziwe szczęście,
to chcieć zatrzymać chwilę, a nie cofnąć czas... No
właśnie, a jak to się ma do tego momentu w życiu,
kiedy twoje dziecko „odfruwa z gniazda”? Kiedy
przychodzi chwila refleksji i zadawania pytań: jak
teraz wypełnić swój czas? Jak sens nadać wolnym
dniom? Kiedy nie trzeba robić śniadania, ani lunchu,
kiedy nie trzeba pędzić rano, żeby się nie spóźnić do
szkoły, kiedy jedzie się za szybko z pracy, żeby
odebrać dziecko, żeby nie czekało... A potem obiad,
żeby był na stole, a teraz nie trzeba gotować... Kiedy
ma się czas dla siebie, czyli właściwie po co? Co
robić z tym nowym znaczeniem czasu? Jak nie
martwić się, czy aby zrobiłam wszystko, żeby to
wyrośnięte dziecko poradziło sobie z bezlitosnymi
wyzwaniami dojrzałego życia „na swój rachunek”?
Jak nie myśleć, że te dzisiejsze realia są takie
inne niż nasze kiedyś? Trudniejsze...
Oto nowy rozdział zaczyna się dla niego –
college. Jego życie zaczyna się naprawdę. A dla mnie
następuje też nowy, długi rozdział „of letting go”.
Tak naprawdę w macierzyństwie nic nie wydarza się
w jakimś określonym, przewidywalnym stylu, czy
choćby tak, jak sobie coś wyobrażamy, włączając w
to także moment wysłania dziecka na studia. Zawsze
wiedziałam, że ten moment będzie trudny, a teraz
wiem, że nigdy nie wiedziałam, że będzie AŻ TAK
TRUDNY. Parę tygodni temu tkwiłam głęboko w
nastroju melancholii, nie znajdując sobie miejsca.
Nawet teraz, kiedy piszę, mgła melancholii otacza
mnie szczelnie swoją szarą smugą... Kalejdoskop
emocji przechodzi z żalu i smutku w
podekscytowanie tym, co nowego nastąpi, bo nic się
nie skończyło, to tylko faza przejścia w coś nowego.
Jeden rozdział dobiegł końca, ale kolejny się zaczyna.
A poza tym , to tylko 10 dni pomiędzy
Thanksgiving a zimową przerwą w collegu...
Uzmysłowiłam sobie pewnego dnia po jego
wyjeździe, jaka kłopotliwa jest teraz zamiana ról...
Page 7
czy mam „textować” do swego syna codziennie,
raz w tygodniu, czy w ogóle? Przeszłam z fazy,
kiedy wiedziałam co jadł na obiad każdego dnia
do złowrogiej fazy niewiedzy, czy w ogóle coś
jadł...
Ludzie wokół mówili mi: „Oh, nie martw
się...oni w ciągu pierwszego roku przyjeżdżają do
domu tak często, jakby w ogóle nie wyjechali”.
BZDURA! Pomiędzy drugą połową sierpnia a
listopadem czas nigdy nie był taki długi! Dla
mnie. Oczywiście, że ekscytuję się i z dumą
obserwuję jak mój syn radzi sobie „po swojemu”!
Ale jednocześnie ubolewam i użalam się nad
redukcją mojej roli w jego życiu. Niby to kolejny
etap, normalny i radosny, tylko... dlaczego wcale
nie czuję się na niego gotowa?...
Teraz, po paru tygodniach pracy nad swoimi
emocjami i uczenia się cierpliwego czekania na to,
by pozwolić jemu dokonywać pierwszego kroku
w naszej komunikacji, skłamałabym, gdybym
powiedziała, że było łatwo... Nie było. Nie jest.
Rzeczywiście... mój syn może i nie bywał za dużo
w domu w ciągu tego ostatniego roku high school
– szkoła, przyjaciele, sport; sprawiał nawet
kłopoty, jakie tylko nastolatek potrafi w swoim
uroku sprawiać, ale... uwierzcie mi – parę
„textów” tygodniowo to naprawdę zupełnie inna
„para kaloszy”, niż patrzenie w czyjeś oczy
każdego dnia! To jakieś inne wcielenie
rzeczywistości – kosmos?
Nie mówmy więc za wiele, w słowa nie
można zamienić zarówno własnych obaw i lęków,
jak i własnej nadziei i wiary. Lekko powiedzieć,
poradzi sobie, bo przecież nie on
pierwszy...Trudno wyrazić tęsknotę matki.
Niezdarnie zabrzmi, gdy powiem brak mi tamtych
dni, kiedy był taki „mój”, taki potrzebujący troski,
bo przecież wiem, że to jest właśnie piękno życia,
kiedy oddajemy światu nowe pokolenie... – moje
dziecko, wychowane po to by mogło zmieniać
rzeczywistość, bo nadchodzi epoka jego działań,
jego sukcesów, realizacji jego marzeń...
Agata Wojno
Forum
- November 2014 -
Drogi Czytelniku,
Ostatnio redakcja Forum znowu zaczęła
myśleć i dyskutować nad tym, co zrobić, żeby
Forum było bardziej atrakcyjne dla czytelników
(tak, redakcja często na ten temat dyskutuje). Nie
zdradzę ci tutaj sekretów, drogi czytelniku, kto i co
powiedział, ale wyznam tylko, że dwa nurty ciągle
się ze sobą ścierają: Forum ma „krzewić” kulturę i
Forum powinno być pisane dla ludzi, którzy
chcieliby znaleźć na jego łamach trochę więcej
rzeczy interesujących. Cały problem w tym, że co
dla jednych może być interesujące, dla innych
wcale nie jest… Jako, że ja jestem ”Wagą”, czyli
tym, który głosuje za balansem (trochę kultury i
trochę interesujących ciekawostek), to piszę
„felietony”, w których trochę „filozofuję” dzieląc
się z czytelnikami swoimi myślami na różne tematy
wybrane przez redakcję, jako te „właściwe i
ciekawe”. Przyznam szczerze, że ta idea zawsze mi
się podobała; dlatego właśnie zacząłem pisać dla
Forum felieton „Do czytelnika”. A więc dzisiejszy
temat to „Przemijanie”.
Można by różnie podejść do tego tematu.
Wiemy, że na tym świecie nic nie jest trwałe.
Mamy na to rozmaite dowody, począwszy od
rozważań najmądrzejszych filozofów, naukowców,
a skończywszy na zanikaniu różnych gatunków
roślin i zwierząt. Przemijanie jest na pewno
wynikiem prób naszego dostosowywania się do
nowych warunków w naszym życiu (czyli
ewolucji). A jednak kwestia przemijania nie jest aż
tak prosta, bo to, czego się nauczyłem i
zrozumiałem trwa we mnie do końca mojego życia.
I tutaj mamy inny problem, bo przecież jak umrę to
„moje” zniknie i przeminie, chyba, że „je” zdążę
przekazać swoim następcom: dzieciom, wnukom,
uczniom…
Page 8
W życiu większości z nas przychodzi
moment, kiedy zaczynamy się zastanawiać „cóż to
takiego osiągnąłem w życiu”? Wielu z nas z dumą
może popatrzeć na swoje osiągnięcia, na książki
napisane przez nas, na dzieła sztuki stworzone
przez nas, na nasze konta bankowe, na fabryki, na
pałace, na parki i ogrody, na… A jednak to
wszystko nie ma znaczenia w porównaniu z tym
jak będziemy pamiętani. Pozwolę sobie zacytować
słowa Dalai Lamy, jednego z najbardziej
cenionych mędrców naszej epoki: „Wierzę, że nasz
czas jest spędzony najbardziej użytecznie, gdy
pomagamy innym ludziom, innym inteligentnym
stworzeniom”.
No tak, ale miało być personalnie… No więc
jeśli o mnie chodzi, to mogę śmiało powiedzieć, że
nie doszedłem do tego powyższego momentu w
swoim życiu (i chyba tam nie dojdę). Nigdy nie
ustalałem celów, które miałbym osiągnąć, może
dlatego że nie było jak, a może dlatego, że nie
dorosłem to tego. Moja najdroższa partnerka w
życiu często mi przypomina, że jestem jak małe
dziecko, które woli się bawić niż... A ja się z nią
całkowicie zgadzam, bo pomimo tych obolałych
kości i łysiny czuję się młodziutki, szczęśliwy z
tego, że słońce świeci, że mam co zjeść, mam dach
nad głową, kochaną partnerkę i rodzinę… I tak
mówiąc prawdę, mimo że wiem, że wszystko
przemija, wcale się tym nie przejmuję. Po prostu
staram się być porządnym człowiekiem – ale to już
temat na inny felieton.
Na zakończenie jeszcze jeden cytat Dalai
Lamy, cytat, z którym się całkowicie zgadzam:
„Nasze życie codzienne jest pełne nadziei, chociaż
nie ma gwarancji na przyszłość. Nie ma gwarancji,
że jutro tu przybędzie, ale my postępujemy tak,
jakby miało przyjść, bo mamy nadzieję”.
Z szacunkiem,
Józef Hart
Forum
- November 2014 -
Dear Reader,
Lately, the staff of Forum started once again
discuss how to make Forum more attractive to its
readers (yes, the staff of Forum often discusses this
issue.)
I will not divulge the secrets, dear reader, who
and what was said, I will only confess that there
are two sides who constantly collide, the first: Forum needs to promote culture, and the second: Forum needs to be written for people who would like
to see in its pages articles that are interesting. The
problem lies in the fact that what may be interesting for some may not be interesting for others…
Because my astrological sign is Libra, I am voting
for balance (a little culture and some interesting
tidbits), I write columns in which I “philosophize”
and share my thoughts on different subjects, subjects that are chosen by the staff as “proper and
interesting.” Honestly, I admit that I liked this
idea, and that is why I started to write the Forum
column “To the Reader.” So today’s topic is
“Transience.”
One could approach this subject in different
ways. We know that nothing is permanent in this
world. We have different proofs about the topic
starting with the considerations of the wisest philosophers, scientists, and ending with the disappearance of various species of plants and animals.
Transience is for sure a result of our attempts to
adapt to new conditions in our lives (or evolution).
The question of transience is not so simple, because what I have learned and understood previously has continued to stay with me throughout my
life. So now we have another problem, because
when I will die “mine” will disappear and pass
away, unless I will have the time to pass “it” to my
successors: children, grandchildren, students…
Page 9
For most of us there comes a moment in our
lives that we start to think about and question
“what have I achieved in this life”? Many of us
can look at our achievements with pride, at the
books written by us, at the pieces of art created
by us, at our bank accounts, at our factories,
palaces, at parks and gardens, at… but all of this
is not relevant in comparison to how we will be
remembered. I would like to cite the words of
Dalai Lama, one of the most valued sages of our
time: “I believe that the proper use of our time is
this: if you can, serve other people, other sentient beings.”
Oh yes, but this article was supposed to be
written in a more personal way… So, if you ask
me, I can confidently say that I did not get to
such a moment in my life (and I think I will
probably not get there). I never set goals that I
was supposed to reach, maybe because it was
not possible to accomplish, or maybe because I
never matured enough. My dearest partner in
life often reminds me that I am like a small child
who prefers to play than… I totally agree with
her, because even with these aching bones and
baldness I feel very young, happy that the sun
shines, that I have what to eat, that I have a roof
above my head, and a beloved partner, and a
family. To tell the truth, even knowing that everything will pass, I am not worried about it. I
simply try to be a decent man – but this is a
topic for another column.
I would like to end with one more quote by
the Dalai Lama, with which I completely agree:
”Our day-to-day existence is very much alive
with hope, although there is no guarantee of the
future. There is no guarantee that tomorrow will
be here. But still we are working for that purely
on the basis of hope.”
Respectfully,
Joseph Hart
Forum
- November 2014 W Centrum i okolicach
Wtorek, 11 listopada, 7 PM
Sobota, 15 listopada, 8 PM
Sobota, 22 listopada, 5:30 PM
Niedziela, 23 listopada, 12:30 PM
Niedziela, 14 grudnia, 12:30 PM
Wtorek, 31 grudnia, 8 PM
Obchody święta Niepodległości w Centrum
Koncert Nonet Jazz w Centrum
Reverse Raffle
Thanksgiving Obiad
Wigilia
Sylwester
Social and Cultural Events at the Center & Slavic Village
Tuesday, November 11, 7 PM
Saturday, November 15, 8 PM
Saturday, November 22, 5:30 PM
Sunday, November 23, 12:30 PM
Sunday, December 14, 12:30 PM
Wednesday, December 31, 8 PM
Independence Day Reception
Nonet Jazz Concert at PACC
Reverse Raffle
Thanksgiving Day Dinner
Wigilia
Sylwester
Opera Circle Cleveland
19th Season
MASCAGNI Cavalleria rusticana
Friday, November 21, 2014 at 8pm
Sunday, November 23, 2014 at 4pm
First Baptist Church of Greater Cleveland
Shaker Heights
DONIZETTI Don Pasquale
Friday, February 20, 2015 at 7pm
Sunday, February 22, 2015 at 3pm
Westlake High School Performing Arts Center
The West Side
PUCCINI Madama Butterfly
Saturday, June 13, 2015 at 7:30pm
The Ohio Theatre, PlayhouseSquare
Downtown Cleveland
Page 10
Forum
- November 2014 -
Page 11
OUR SPONSORS
Komorowski Funeral Home: 4105 East 71 St, tel. 216-341-1854 lub
2258 Professor St., tel. 216-771-1558
*
Golubski Funeral Home: 6500 Fullerton Ave, tel. 216-341-0940 lub
5986 Ridge Rd., tel. 440-886-0200 (mówimy po polsku)
*
Sokolowski’s University Inn
1201 University Road, Cleveland, Ohio 44113, tel. 216-771-9236
Private parties, showers, weddings, business lunches, cafeteria services
*
Fowler Electric Co. – Eugene Trela, tel. 440-786-9777
*
Krakow Deli – 5767 Ridge Rd Parma, OH 44129, tel. 440 292 0357
Polish Store with great assortment of Polish meats and imported goods
*
Health Merit Co. – Health Care System – Dr. Michał Klymiuk-Wieczerski, President,
3878 East 71 Street, Cleveland, tel. 216-341-1414
*
The Original Mattress Factory – Ronald Trzcinski , tel. 216-661-3888
*
Architectural Rendering – Kuba Wisniewski, tel. 440-582-2367
*
Heights Drapery Co. – Alina Czernec, tel. 216-642-8744
*
Opera Circle – Dorota i Jacek Sobieski, tel. 216-441-2822
*
Polish Radio Program – Eugenia Stolarczyk – WERE 1490 AM, Sun. 9:00 – 10:00 AM
WCPN – 90.3 FM, Sun. 9:00 – 10 PM
*
Polish Radio Program – “Memories of Poland”, Anna Klik i Monika Sochecki
WCSB 89.3 FM, Sat. 12:30 – 2:00 PM
*
Evelyn & Jerry Jablonski
Insurance Agency, Notary Public, TOEFL, translations, tutoring (all subjects, all levels);
5437 State Rd, Parma, OH and 14660 Alexander Rd, Walton Hills, OH
tel. 440-317-0548 lub 440-317-0695
*
Third Federal Savings and Loans
Marc A. Stefanski, Chairman and CEO, tel. 216-429-5325
*
Polish-American Cultural Center
6501 Lansing Avenue
Cleveland, OH 44105
NONPROFIT ORG.
U.S. Postage Paid
Cleveland, OH
Permit No. 165
CONCERT OF THE JAZZ NONET
Charlie Parker
Miles Davis
With music of:
Benny Golson
John Coltrane
Bronisław Kaper
Sonny Rollins
Janusz Bielecki
POLISH – AMERICAN
CULTURAL CENTER
6501 LANSING AVENUE
CLEVELAND
SAT. NOV. 15,
8 PM
ADMISSION $20
F O R U M
CLEVELAND , OH 44105 * 6501 LANSING AVENUE - Phone/fax 216 - 883 - 2828
E-mail: [email protected], Publisher: Polish-American Cultural Center. Fr. Jerzy Kusy - Editor in Chief (216798-4775), Stanislaw Kwiatkowski - Editor in Chief Emeritus, Dariusz Wojno - Managing Editor, Editorial
Contributors: Eugeniusz Bak, Alexandra Hart, Joseph Hart, Katarzyna Karelus, Sean Martin, Halina Mazurak, Malgorzata
Oleksy, Ryszard Romaniuk, Elzbieta Ulanowski, Zofia Wisniewski, Agata Wojno.