Do informacji dla działalności turystycznej na wsi

I. Rodzaje działalności turystycznej na wsi w zakresie świadczenia usług hotelarskich w
innych obiektach noclegowych.
1. Agroturystyka to różne formy turystyki związane z funkcjonującym gospodarstwem rolnym.
Produkcja rolna i hodowla zwierząt stanowią jedne z najistotniejszych atrakcji. Agroturystyka
oferuje zindywidualizowane formy wypoczynku, adresowane przede wszystkim do turystów
indywidualnych, rodzin lub małych grup turystycznych. Nie wymaga rozbudowanej bazy
noclegowej bądź żywieniowej – może z powodzeniem rozwijać się w oparciu o istniejące zasoby
mieszkaniowe gospodarstw rolnych, niewykorzystane obiekty inwentarskie oraz przestrzeń
rekreacyjną w obrębie gospodarstwa – oczywiście po dokonaniu niezbędnych prac adaptacyjnych,
mających na celu uzyskanie pożądanego przez turystów standardu pobytu zarówno w miejscu
zakwaterowania jak i w bezpośrednim otoczeniu.
Co wyróżnia agroturystykę od różnych odmian tzw. turystyki masowej?
• specyfika pobytu w rodzinnym gospodarstwie rolnym, umożliwiającego bezpośrednie
kontakty z gospodarzami, zwierzętami domowymi, poznanie działalności produkcyjnej
rolników, ich stylu życia i pracy, korzystanie ze świeżej, zdrowej żywności;
• charakter życia wiejskiego – różnorodne i równocześnie niepowtarzalne rodzaje wiejskich
zajęć i infrastruktury;
• bliska natury przestrzeń, umożliwiająca bezpośredni kontakt z naturalnym środowiskiem
przyrodniczym, poznanie dziedzictwa kultury materialnej i duchowej, uprawianie
różnorodnych form rekreacji z dala od tłumów, w ciszy i spokoju;
• gościnni mieszkańcy sprawiający, że turyści traktowani są nie jako anonimowi osobnicy,
lecz jako ich goście, którzy jednocześnie, poprzez osobiste kontakty, odnoszą się z
szacunkiem do systemu wartości gospodarzy.
2. Wiejska baza noclegowa wyróżnia 4 rodzaje zakwaterowania:
a) Pokój gościnny to podstawowy rodzaj bazy noclegowej, który spełnia funkcje sypialni dla 1-4
osób z dostępem do łazienki, WC (urządzenia sanitarne mogą być dzielone z kwaterodawcą, być do
wyłącznej dyspozycji gości i przynależeć do kilku pokoi lub znajdować się w pokoju jako
niezależna łazienka) oraz pomieszczeń wspólnych.
b) Samodzielna jednostka mieszkalna składa się z nie więcej niż 3 sypialni, pokoju
wypoczynkowego, niezależnej łazienki i WC, kompletnie wyposażonej kuchni do samodzielnego
przygotowywania posiłków. Obiekt wynajmowany jest w całości jednej rodzinie lub znanej sobie
grupie osób.
c) Kwatera grupowa – pomieszczenie sypialne o podstawowym standardzie, w którym znajdują się
więcej niż 4 miejsca sypialne, z dostępem do łazienki i WC oraz pomieszczeń wspólnych.
d) Przyzagrodowe pola namiotowe podlegają systemowi kategoryzacji tylko wówczas, gdy
stanowią dodatkową formę zakwaterowania w obiekcie, który dysponuje pokojami gościnnymi,
jednostkami mieszkalnymi lub kwaterami grupowymi. Oferują turystom miejsce na ustawienie
namiotu lub przyczepy kempingowej, dostęp do punktu poboru wody i do WC.
II. Definicja działalności gospodarczej, przedsiębiorcy, rolnika.
Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173 poz.1807),
definiuje pojęcie działalności gospodarczej i pojęcie przedsiębiorcy.
Działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 tej ustawy jest działalność spełniająca
następujące cechy łącznie:
• zarobkowa,
• mieszcząca się w jednym z przedmiotowych działów - wytwórcza, handlowa, budowlana,
usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż,
• wykonywana w sposób zorganizowany,
• wykonywana w sposób ciągły.
Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą
prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną (np. spółka jawna według kodeksu
spółek handlowych, która nie ma osobowości prawnej, ale może np. pozywać i być pozywana przed
sądem), która podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu (co oznacza
zwykle także działalność także na własny rachunek – z odpowiedzialnością za skutki gospodarcze
tej działalności). Przedsiębiorcą jest także każdy ze wspólników spółki cywilnej, w zakresie
prowadzonej przez nich w ramach tej spółki działalności.
Przepisów tej ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw
rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa
śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i
świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów.
Zatem osoby rozpoczynające świadczenie usług agroturystycznych nie podlegają przepisom ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z brzmieniem jej art. 3, w związku z czym
agroturystyka nie wymaga zgłaszania do ewidencji gospodarczej.
Zakres usług agroturystycznych obejmuje wynajmowanie pokoi (a zatem nie odrębnych
miejsc noclegowych, całych domów, czy domków turystycznych, przyczep mieszkalnych itp.),
sprzedaż
posiłków
domowych
(nie
zaś
prowadzenie
innych
ogólnodostępnych
usług
gastronomicznych, także w zakresie tzw. małej gastronomii) i wreszcie świadczenie innych usług
związanych z pobytem turystów. Te inne usługi powinny być świadczone w gospodarstwie rolnym i
związane z pobytem turystów w tym gospodarstwie. Wynajmowanie miejsc na ustawienie
namiotów, jest niewątpliwie usługą związaną z pobytem turystów (osób korzystających z noclegu),
a zatem może być objęte wyłączeniem spod działania ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej.
Za rolnika uznaje się pełnoletnią osobę fizyczną, zamieszkującą i prowadzącą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, osobiście i na własny rachunek, działalność rolniczą w pozostającym w
jej posiadaniu gospodarstwie rolnym, w tym również w ramach grupy producentów rolnych, a także
osobę, która przeznaczyła grunty prowadzonego przez siebie gospodarstwa rolnego do zalesienia.
Posiadaczem jest właściciel lub osoba działająca w przekonaniu, że jest właścicielem (posiadacz
samoistny), natomiast posiadaczem zależnym np. dzierżawca, użytkownik czy inna osoba, której
prawo do korzystania z posiadanego gospodarstwa wynika z umowy zawartej z właścicielem
(posiadacz zależny).
Za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich
częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość
gospodarczą oraz prawami i obowiązkami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.
Dla stosowania przepisów o działalności gospodarczej można przyjąć, że gospodarstwo rolne to
grunty, budynki, urządzenia i inwentarz faktycznie służący produkcji rolnej.
W konsekwencji, świadczenie usług w gospodarstwie rolnym oznacza świadczenie ich w oparciu o
zabudowania, grunty i inne zasoby tego gospodarstwa, bez zmiany ich charakteru i naruszenia
podstawowej funkcji – zachowania zdolności do produkcji rolnej. Budynki i obszary o zmienionej
trwale funkcji nie mogą być uznane za część gospodarstwa rolnego. Kryterium to jest podstawowe
w odniesieniu do innych usług turystycznych, dotyczy zatem na przykład usług rekreacyjnych,
jazdy konnej, przewozów bryczką, wynajmowania łódek, udostępniania łowisk itp.
Natomiast wynajmowanie pokoi oraz sprzedaż posiłków domowych może odbywać się także w
oparciu o inne zasoby niż grunty i budynki służące produkcji rolnej, jednak pod warunkiem, że
świadczy je rolnik, to znaczy osoba prowadząca (realnie) działalność rolniczą, a działalność ta ze
względu na jej rozmiar i wyodrębnienie nie spowoduje utworzenia nowego przedsiębiorstwa. Stąd
przepisy o podatku dochodowym wyraźnie mówią o wynajmowaniu pokoi w budynku
mieszkalnym oraz posiłkach domowych.
III. Przepisy o usługach turystycznych
Świadczenie usług turystycznych podlega regulacji szczególnej, uzupełniającej przepisy ustawy o
swobodzie działalności gospodarczej, wynikającej z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach
turystycznych (dz. U. z 2004 r. Nr 223 poz. 2268).
Najistotniejsze
wydają
się
jednak
te
przepisy
o
usługach
turystycznych,
które
określają warunki świadczenia usług hotelarskich. Ich celem jest określenie pewnych standardów
wyposażenia i zakresu usług świadczonych w poszczególnych obiektach dla ułatwienia zawierania
umów i formułowania materiałów informacyjnych. Szczególne znaczenie ma w tym zakresie
rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów
hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie ( Dz. U. 2006 r. Nr 22
poz. 169).
Przepisy o usługach hotelarskich uzupełniają podstawową regulację wynikającą z innych
przepisów: budowlanych, sanitarnych i przeciwpożarowych, których celem jest zapewnienie
bezpieczeństwa osób korzystających z zakwaterowania w obiektach, niezależnie od ich standardu.
Dla pogodzenia wymagań co do wielkości, wyposażenia i zakresu świadczonych usług (tzw.
wymagań kategoryzacyjnych), ze swobodą w świadczeniu usług w każdym obiekcie
zapewniającym minimum bezpieczeństwa, ustawa o usługach turystycznych ustaliła podział
obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie na dwie grupy:
• Obiekty hotelarskie, używające jednej z nazw prawnie chronionych (hotel, motel, pensjonat,
kemping, pole biwakowe, schronisko młodzieżowe, dom wycieczkowy, schronisko), które
powinny zostać ocenione przez wojewodę i na tej podstawie przedsiębiorcy zamierzający
świadczyć w nich usługi powinni uzyskać, przed rozpoczęciem działalności, decyzję o
zaszeregowaniu do określonego rodzaju nadaniu kategorii.
• Inne obiekty, które nie korzystają z nazw rodzajowych chronionych prawem, ale dzięki temu
świadczący w nich usługi nie muszą uzyskiwać decyzji o zaszeregowaniu, a jedynie zgłosić
obiekt do ewidencji obiektów. Zgodnie z art. 1a ustawy o usługach turystycznych od 1 maja
2004 roku przepisy dotyczące świadczenia usług hotelarskich stosuje się także do rolników
wynajmujących pokoje i miejsce na ustawienie namiotów w gospodarstwie rolnym.
Ewidencja obiektów hotelarskich, prowadzona przez marszałka województwa i ewidencja innych
obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie prowadzona przez wójta (burmistrza lub
prezydenta) nie mają nic wspólnego z ewidencją działalności gospodarczej. W szczególności
wpisanie obiektu do ewidencji innych obiektów w gminie nie oznacza konieczności zgłoszenia do
ewidencji działalności gospodarczej.
Wpis do ewidencji obiektów hotelarskich u marszałka województwa nie wymaga odrębnego
zgłaszania. Wystarczający jest wniosek o zaszeregowanie obiektu do rodzaju i kategorii. Natomiast
zgłoszenie do ewidencji innych obiektów obejmuje: określenie przedsiębiorcy świadczącego usługi
hotelarskie, nazwę i adres obiektu, informację o stałym lub sezonowym charakterze świadczonych
usług wraz z podaniem czasu trwania sezonu i liczby miejsc noclegowych. W obydwu rodzajach
ewidencji przedsiębiorca obowiązany jest do zgłaszania zmian dotyczących prowadzonej
działalności, w tym szczególnie zaprzestania świadczenia usług hotelarskich.
Zgłoszenie obiektu do ewidencji jest obowiązkiem, którego dokonanie przedsiębiorca lub rolnik
powinien udowodnić. Wystarczy w tym celu potwierdzenie nadania pisma zgłaszającego lub
potwierdzenie jego złożenia dokonane na kopii pisma. Nie jest konieczne wydawanie
przedsiębiorcy żadnej decyzji lub postanowienia o wpisaniu obiektu do ewidencji. Ewentualnym
dokumentem urzędowo potwierdzającym pozostawanie w ewidencji może być zaświadczenie
wydane przedsiębiorcy na jego żądanie, na podstawie przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego o wydawaniu zaświadczeń.
IV. Podatki w turystyce
1. Podatek dochodowy od osób fizycznych
Podatek dochodowy od osób fizycznych opłacany jest na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych ((tekst jednolity: Dz. U. 2000 r. Nr 14 poz. 176).
Podatek ten z zasady dotyczy każdej osoby fizycznej osiągającej dochody, chyba że odrębny
przepis zwalnia z tego podatku. Przepisy przewidują szereg form opłacania tego podatku, niekiedy
bardzo korzystnych dla osoby osiągającej dochody.
2. Możliwość całkowitego zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych.
Zwolnienie obejmuje w szczególności dochody objęte podatkiem rolnym, a także szereg innych
dochodów, na przykład w turystyce wiejskiej Art. 21 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych przewiduje zwolnienie z podatku osób dochodów z tytułu wynajmowania pokoi
gościnnych przez osoby, które spełniają równocześnie poniższe warunki:
• budynki mieszkalne w których wynajmowane są pokoje należą do gospodarstwa rolnego;
• pokoje wynajmowane są osobom przebywającym na wypoczynku, oznacza to, że zwolnienie
nie dotyczy wynajmowania pokoi na stałe, wynajmowania robotnikom sezonowym,
podnajmowania mieszkań i innych tego typu sytuacji; w takich sytuacjach, gdy najemcą nie
jest osoba przebywająca na wypoczynku, należy sporządzić umowę najmu, z której czynsz
będzie opodatkowany na tzw. zasadach ogólnych lub w sposób zryczałtowany, o czym
poniżej,
• wynajmowane pokoje znajdują się w budynkach mieszkalnych; nie podlegają zwolnieniu z
podatku dochody uzyskane z wynajmowania domków turystycznych, a także pomieszczeń
w budynkach np. gospodarczych adaptowanych na cele usługowe. Budynek ma charakter
mieszkalny, jeżeli jest decyzja administracyjna dopuszczająca go do użytkowania jako
mieszkalny, lub jeżeli pełni funkcję mieszkalną np. są w nim zameldowani stali mieszkańcy,
• budynki mieszkalne w których wynajmowane są pokoje muszą być położone na terenach
wiejskich, to znaczy poza granicami administracyjnymi miast, jeżeli budynek położony jest
w mieście, nie ma znaczenia fakt, że należy on do gospodarstwa rolnego, czy że jego
właściciel jest rolnikiem – z tytułu wynajmowania w takim budynku zwolnienie z podatku
nie przysługuje; dla przykładu, jeżeli ktoś prowadzi gospodarstwo rolne położone poza
granicami miasta, ale sam mieszka w mieście i tam wynajmuje pokoje, nie ma prawa do
zwolnienia z podatku, natomiast gdyby w tym gospodarstwie położonym na wsi dysponował
budynkiem mieszkalnym, mógłby wynajmować w nim pokoje korzystając ze zwolnienia,
nawet gdyby sam mieszkał w innym budynku – położonym w mieście,
• liczba wynajmowanych pokoi nie przekracza pięciu ; do tej liczby wlicza się jedynie pokoje
oddawane do wyłącznej dyspozycji gości, bez jadalni, bawialni, werandy itp. pomieszczeń
ogólnie dostępnych; pokojem jest pomieszczenie samodzielne, nawet jeżeli posiada
połączenie dodatkowymi drzwiami z innym pomieszczeniem; jeżeli ktoś wynajmuje więcej
np. siedem pokoi, to nie może uznać dochodu z pierwszych pięciu za zwolniony z podatku, a
z pozostałych dwóch za opodatkowany - powinien opodatkować wszystkie pokoje. Ale nie
ma obowiązku wynajmowania wszystkich posiadanych, nawet wolnych, pokoi - decyzja
należy do wynajmującego. Zwolnienie nie obejmuje odrębnie opłacanego wynajmu miejsca
pod ustawienie przyczep i namiotów, także w obrębie działki siedliskowej, a tym bardziej
odrębnych pól namiotowych.
Zwolnienie przysługuje każdemu kto spełnia te warunki, nawet jeżeli osiąga dodatkowe dochody z
innego tytułu, na przykład działalności handlowej. Zwolnienie obejmuje także dochody uzyskane z
tytułu wyżywienia gości mieszkających w wynajmowanych pokojach.
Dochody zwolnione w tej sytuacji z opodatkowania nie łączą się dla celów podatkowych z innymi
dochodami, nie wpływają także na wysokość innych podatków, poza podatkiem VAT w odniesieniu
do osób, które zaniedbały zgłoszenia działalności w tym zakresie – o czym poniżej.
3. Możliwość opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych w formie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych.
Zryczałtowany sposób opłacania podatku dochodowego możliwy na podstawie ustawy .z dnia 20
listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930) dopuszcza opodatkowanie w tej formie także
świadczenie niektórych usług hotelarskich ( w tym agroturystycznych). Jednak ze względu na
przewidzianąhgggb stawkę ryczałtu w wysokości 17%, możliwość ta jest całkowicie nieatrakcyjna.
Podobną stawkę ryczałtu przewidziano dla usług związanych z rekreacją, kulturą i sportem.
Dochody objęte tego rodzaju podatkiem zryczałtowanym, podobnie jak dochody objęte
zwolnieniem z podatku, nie łączą się z innymi dochodami. W zakresie ich wpływu na wysokość
pobieranej emerytury lub renty stosuje się przedstawione powyżej zasady uznawania tej
działalności za podstawę obowiązku ubezpieczenia społecznego - jeżeli obowiązek taki istnieje to i
przychody wpływają na zawieszenie lub ograniczenie renty i emerytury..
Możliwość opłacania podatku dochodowego w formie karty podatkowej.
4. Karta podatkowa to forma opłacania podatku polegająca na comiesięcznym wpłacaniu stałej
kwoty, niezależnie od wysokości osiągniętego przychodu. Podstawą prawną jego stosowania także
jest ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930) – rozdział 3. W tym
systemie nie ewidencjonuje się przychodu ani kosztów. Jest on korzystny dla tych, którzy osiągają
wysokie dochody.
Na podstawie art. 23 ust. 1a ustawy, w formie karty podatkowej mogą także opłacać podatek
kwaterodawcy, w tym rolnicy, na niżej podanych warunkach:
Lp. Rodzaj usługi
W miejscowości o liczbie mieszkańców
(wysokość stawek w zł)
do 5 000
1
1
2
Usługi hotelarskie polegające na
wynajmie pokoi gościnnych i domków
turystycznych (w tym wydawanie
posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi (w
tym także w domkach turystycznych)
ponad 5 000 do
powyżej
20 000
20 000
3
4
5
56-127
102-222
198-399
nie przekracza 12
Stawki dotyczą działalności przy zatrudnieniu nie więcej niż 2 pracowników lub 2 pełnoletnich
członków rodziny, nie wyłączając małżonka.
Należy podkreślić, że wybór opodatkowania w formie karty podatkowej powinien być poprzedzony
szczególnie staranną kalkulacją. Stawki tej karty nie są małe, jeżeli prowadzi się działalność w
niewielkim zakresie - a obowiązek opłacania podatku jest niezależny od faktycznie osiąganego
dochodu.
Formę karty podatkowej należy polecać szczególnie osobom prowadzącym stołówki sezonowo, w
miejscowościach o dużym natężeniu ruchu turystycznego i ograniczonej bazie gastronomicznej.
Niestety, działalności na karcie podatkowej nie można łączyć z żadna inną działalnością, nawet
także podlegającą opodatkowaniu kartą podatkową.
5. Opłacanie podatku dochodowego na zasadach ogólnych.
Podatek dochodowy na zasadach ogólnych opiera się na ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych. Opłaca się go od faktycznie osiągniętego dochodu, po jego
comiesięcznym obliczeniu na podstawie deklaracji składanych na druku PIT-5.
W turystyce wiejskiej ogólne zasady opłacania podatku dotyczą:
• osób osiągających dochody z najmu, nie objętego omówionymi uprzednio zwolnieniami lub
ryczałtem, a także dochody ze świadczonych okazjonalnie usług, tego typu dochody nie
wymagają prowadzenia żadnej szczególnej formy ewidencji –jedynie comiesięcznego
składania deklaracji PIT-5 i przechowywania rachunków dokumentujących poniesione
koszty, wykazane w składanych deklaracjach,
• osób, które prowadzą działalność zgłoszoną do ewidencji gospodarczej, chyba że korzystają
z karty podatkowej lub ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. W tym wypadku
podatnik prowadzi szczególny rodzaj ewidencji - książkę przychodów i rozchodów.
6. Podatek od towarów i usług.
Podatek ten, na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr
54 poz. 535), obowiązuje osoby osiągające przychody między innymi z odpłatnego świadczenia
usług. Jest to podatek powszechny, zharmonizowany wewnątrz UE.
Podatnik VAT może odliczyć od należnego do zapłacenia przez siebie podatku sumę naliczonego
podatku VAT, zapłaconą przy okazji nabywania towarów i usług od innych osób. W praktyce zasada
ta może powodować, że niektórym podatnikom urząd skarbowy będzie zwracał nadpłacone sumy.
Ze względu na tę szczególną konstrukcję podatku od towarów i usług płacenie podatku VAT jest
atrakcyjne dla osób remontujących i rozbudowujących domy czy ośrodki, bowiem odliczeniu
podlega także VAT zapłacony w materiałach budowlanych. Atrakcyjne może być też przy wysokim
poziomie własnych kosztów udokumentowanych fakturami VAT. Zasadnicza stawka podatku VAT
wynosi 22%. Stawka dla usług: przewozu osób, hotelarskich, gastronomicznych, wynosi 7%, a dla
usług świadczonych za granicą, zarówno w krajach UE, jak i poza nimi – 0%.
W 2009 r. limit zwolnienia z podatku VAT z uwagi na wysokość obrotu wynosił 50 000 zł.
Nowelizacją ustawy, która zaczęła obowiązywać od początku 2010 r., limit ten został podniesiony
do 100 000 zł. Ze zwolnienia mogą skorzystać także ci podatnicy, którzy z uwagi na wysokość
obrotów stali się czynnymi podatnikami VAT w roku 2009, lecz których obrót nie przekroczył 100
000 zł.
Art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.
U. Nr 215, poz. 1666) wskazuje, iż od dnia 01 stycznia 2010 r. kwota limitu obrotu, o której mowa
w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, uprawniająca do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego wynosi
100 000 zł. Co za tym idzie, w bieżącym roku limit ten został podwojony w stosunku do roku
ubiegłego.
Przepisy przejściowe tej nowelizacji pozwalają ponadto na skorzystanie w 2010 r. ze zwolnienia
podmiotowego tym podatnikom, którzy w 2009 r. przekroczyli limit na ten rok przewidziany lecz
nie przekroczyli limitu nowego, przewidzianego na rok 2010.
Podatnicy korzystający ze zwolnienia podatkowego, ze względu na niewielki rozmiar działalności,
mają obowiązek prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień. Obowiązek ten dotyczy zarówno
przedsiębiorców, w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej, jak i osób objętych art. 3
prawa działalności gospodarczej z tytułu świadczenia usług agroturystycznych. Taka dzienna
ewidencja sprzedaży może być prowadzona w dowolnej formie – np. zwykłego zeszytu, ale może
być to także ewidencja prowadzona np. równocześnie dla potrzeb zryczałtowanego podatku
dochodowego. Taka uproszczona ewidencja nie jest podstawą do zwrotu podatku VAT, pozwala
natomiast uchwycić przekroczenie 100 000 zł przychodu. Brak jakiejkolwiek ewidencji może
spowodować oszacowanie przychodu i opodatkowanie go w całości stawką 22%, bez możliwości
jakichkolwiek odliczeń.
W roku 2011 limit zwolnienia podmiotowego wzrośnie do 150 000 zł. Powyższe reguły będzie się
stosować odpowiednio (czyli ze zwolnienia będą mogli skorzystać także ci podatnicy, których obrót
w 2010 r. będzie wyższy niż 100 000 zł – w związku z czym staną się oni w tym roku czynnymi
podatnikami VAT – lecz nie przekroczy 150 000zł).
7. Podatek od nieruchomości
Jest to powszechny podatek płacony na podstawie ustawy z 12 stycznia 1991 o podatkach i opłatach
lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31) przez posiadaczy gruntów, budynków i budowli (np. ogrodzeń),
ustalany co do wysokości i nakładany przez gminę (tzw. podatek lokalny). Stanowi dla gmin jedno
z podstawowych źródeł dochodów, w związku z czym wiele gmin szczególnie skrupulatnie
sprawdza wykorzystanie budynków i gruntów.
Wynajmowanie turystom pokoi gościnnych w budynkach mieszkalnych na obszarach wiejskich
przez osoby ze stałym miejscem pobytu w gminie położonej na tym terenie, jeżeli liczba pokoi nie
przekracza 5, zostało w art., 1a ust 2 pkt. 2 tej ustawy wyłączone z pojęcia działalności
gospodarczej. Pokoje takie podlegają zatem opodatkowaniu, tak jak pomieszczenia mieszkalne.
Osoby wynajmujące większą liczbę pokoi niż 5 lub też wynajmujące pokoje poza budynkami
mieszkalnymi i poza terenami wiejskimi muszą liczyć się z przekwalifikowaniem przeznaczenia
dotychczasowego na przeznaczenie do działalności gospodarczej, co wiąże się z istotnym
podwyższeniem stawki podatku.
8. Opłata miejscowa.
Opłatę miejscową pobiera się od osób przebywających w miejscowości dłużej niż dobę, także na
podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych o podatkach i
opłatach lokalnych (Dz. U. 1991 r. Nr 9 poz. 31), ale jedynie w tych miejscowościach, które
posiadają korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające
pobyt osób w celach turystycznych związanych z tymi warunkami. Miejscowości takie zostają
ustalone przez wojewodę na wniosek gminy, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw
środowiska. Opłatę wprowadza na swoim terenie rada gminy w formie uchwały. Rada gminy w
uchwale tej określa wysokość opłaty miejscowej i może zobowiązać kwaterodawców do pełnienia
funkcji płatnika, tzn. osoby zobowiązanej do pobrania opłaty i odprowadzenia jej do urzędu gminy.
Uchwały dotyczące opłaty miejscowej na terenie Gminy Smołdzino:
- Uchwała Nr XVI/144/2011 Rady Gminy Smołdzino z dnia 27 października 2011 roku w sprawie
określenia wysokości stawek opłaty miejscowej, terminów jej płatności, określenia inkasentów i
wysokości wynagradzania za inkaso .
–Uchwała Nr VIII/71/2011 Rady Gminy Smołdzino z dnia 28 kwietnia 2011 roku w sprawie
ustalenia miejscowości, w której pobierana jest opłata miejscowa, wysokości stawek opłaty
miejscowej, terminów jej płatności, określenia inkasentów i wysokości wynagrodzenia za inkaso.
V. Wystawianie rachunków
Każda osoba świadcząca odpłatnie usługi ma prawo i obowiązek wystawiać na życzenie klienta
odpowiedni rachunek lub fakturę. Podatnicy VAT wystawiają faktury VAT według zasad
określonych w rozporządzeniem Ministra Finansów. Osoby zwolnione z VAT wystawiają rachunki,
które powinny spełniać przynajmniej minimalne wymagania dla tzw. dowodów księgowych.
Dowód księgowy powinien zawierać przynajmniej:
• określenie rodzaju dowodu (np. rachunek),
• określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej (kwaterodawca –
zamawiający),
• opis operacji oraz jej wartość,
• datę wystawienia,
• podpis wystawcy.
W każdym przypadku należy przechowywać kopie wystawionych przez siebie rachunków. Dla
ułatwienia wystawienia rachunku można przygotować pieczątki, be z względu na to, czy posiadamy
status przedsiębiorcy, czy nie. Treść pieczątki powinna obejmować rzeczywisty stan, a zatem np.
Imię i nazwisko z dodatkiem „usługi agroturystyczne”, „Kwatery wiejskie”, „Noclegi”, „posiłki
domowe” itp. Treść ta nie może natomiast zawierać informacji nieprawdziwych np. określenia
„hotel” lub „pensjonat” jeżeli nie mamy odpowiedniej decyzji wojewody. Jednak ważnym
dowodem księgowym może być także rachunek wystawiony całkowicie odręcznie, jeżeli zawiera
wymienione wyżej informacje i podpisy wystawcy.
VI. Obowiązki kwaterodawców wiejskich wynikające z przepisów sanitarnych
Dla pokoi gościnnych, w tym dla gospodarstw agroturystycznych w których wynajmowane są
pokoje gościnne, podobnych przepisów dotychczas nie wydano, w związku z czym należy do nich
stosować jedynie wymagania wynikające z załącznika nr 7 do Rozporządzenia Ministra Gospodarki
z dnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi
hotelarskie. (Dz. U. z 2006 r. Nr 22 poz. 169). Zgodnie z tymi wymaganiami należy zapewnić:
• łazienkę (węzeł higieniczno-sanitarny) jedną na nie więcej niż 15 osób, wyposażoną w
natrysk lub wannę z zabezpieczeniem antypoślizgowym, umywalkę z blatem lub półką i
wieszakiem na ręcznik, WC, lustro z górnym lub bocznym oświetleniem, uniwersalne
gniazdko elektryczne z osłoną, pojemnik na śmieci (niepalny lub trudnopalny), dozownik do
płynnego mydła i ręczniki papierowe, należy także zapewnić zimną i ciepłą woda przez całą
dobę (ciepła minimum dwie godziny rano i dwie godziny wieczorem),
• w wynajmowanych pokojach powierzchnia mieszkalna nie może być mniejsza niż 6 m2 w
pokojach 1- i 2-osobowy, a w większych dodatkowo 2 m2
• na każdą następną osobę,
• pokoje powinny być odpowiednio umeblowane – łóżko jednoosobowe nie mniejsze niż 80
x 190 cm a dwuosobowe niż120 x 190 cmzaopatrzone w pościel (kołdra lub dwa koce z
poszwą, poduszka z poszewką, prześcieradło); przy każdym łóżku należy zapewnić nocny
stolik lub półkę, dodatkowo w pokoju stół lub stolik, krzesło lub taboret (1 na osobę, lecz
nie mniej niż 2 na pokój) lub ławę, wieszak na odzież oraz półka lub stelaż na rzeczy
osobiste, a także kosz na śmieci niepalny lub trudnopalny, jeżeli pokój nie ma własnej
łazienki w której taki kosz się znajduje
• pokoje powinny być oświetlone - minimum jednym punktem świetlnym o mocy 60 W,
wyposażone w zasłony okienne zaciemniające
• należy zapewnić także ogrzewanie w całym obiekcie, chyba że pokoje wynajmowane są
jedynie w sezonie letnim
Zakres badań lekarskich wymaganych od osób prowadzących działalność w zakresie turystyki,
hotelarstwa i gastronomii określają przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach
zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384) oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeń:
Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie wykazu prac, przy wykonywaniu których
istnieje możliwość przeniesienia zakażenia na inne osoby (Dz. U. Nr 133 poz. 939). Miedzy innymi
osoby zatrudnione w podmiotach świadczących usługi turystyczne i hotelarskie, w zakładach
żywienia zbiorowego, zakładach produkujących lub wprowadzających żywność do obrotu, a także
w gospodarstwach rolnych, w których produkuje się żywność w celu wprowadzenia do obrotu, w
odniesieniu do osób biorących udział w pracach wymagających bezpośredniego kontaktu z
nieopakowanymi środkami spożywczymi lub prowadzących takie gospodarstwa nie mogą być
nosicielami niektórych chorób zakaźnych i w związku z tym podlegają obowiązkowi badań.
VII. Wymagania przeciwpożarowe dla budynków mieszkalnych
Budynki w tym budynki mieszkalne i usługowe, inne obiekty budowlane, a także tereny np. takie
jak pola biwakowe czy tereny rekreacyjne, określane w przepisach przeciwpożarowych jako
"obiekty", powinny być projektowane, użytkowane i utrzymywane w sposób zabezpieczający
przed powstaniem pożaru. Szczegółową podstawę dla wymagań w tym zakresie stwarza między
innymi Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 r.
w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U.
Nr 80, poz. 563) wydane na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie
przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229).
Wymagania przeciwpożarowe są zróżnicowane, w zależności od tego, czy w budynku może
przebywać więcej niż 50 osób, czy przewiduje się przebywanie w nich ludzi o ograniczonej
zdolności poruszania się, a także czy są to hotele, sanatoria, lokale handlowo-usługowe i inne
podobne, w których przebywają osoby słabo znające rozkład budynku. Najmniejsze wymagania
stawiane są budynkom mieszkalnym jednorodzinnym.
VIII. Wymagania budowlane w kwaterach agroturystycznych.
Obiekty (budynki mieszkalne i usługowe) w których świadczone są usługi hotelarskie (w tym
usługi agroturystyczne) powinny spełniać wymagania wynikające z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane. (tekst jednolity Dz. U. z 2000r Nr 106 poz. 1126) . Nie jest to związane z ich
statusem przedsiębiorcy, bowiem dotyczy każdego, także osób prywatnych.
Spełnienie wymagań jest sprawdzane przy badaniu wniosku o nadanie rodzaju i kategorii hotelom,
pensjonatom, kempingom i innym obiektom hotelarskim. Natomiast w odniesieniu do innych
obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie, w tym do pokoi gościnnych, spełnienie
wymagań może zostać sprawdzone w wyniku kontroli dokonywanej przez wójta lub marszałka
województwa (na podstawie ustawy o usługach turystycznych), a także przez organy nadzoru
budowlanego. Organ kontrolujący może wówczas wezwać do przedstawienia dokumentów
potwierdzających legalność budynku z punktu widzenia prawa budowlanego. Przedstawienia
dokumentów tego rodzaju może obecnie wymagać także organ prowadzący ewidencję innych
obiektów w których świadczone są usługi hotelarskie.
Podstawowym wymaganiem dla każdego obiektu budowlanego jest posiadanie decyzji
pozwalającej na budowę lub użytkowanie obiektu. Jeżeli obiekt zmienia przeznaczenie np. z
gospodarskiego na usługowy - turystyczny, potrzebna jest decyzja o zmianie sposobu użytkowania
obiektu. Decyzje te wydaje się po zatwierdzeniu projektu budowy lub przebudowy obiektu, chyba
że do zmiany sposobu użytkowania nie jest potrzebna żadna przebudowa bo obiekt spełnia
wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 12 kwietnia
2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
(Dz. U. Nr 75 poz. 690). W budynkach starszych decyzje tego rodzaju często się już nie zachowały,
a uzyskanie nowych nie jest możliwe, bowiem zmieniły się wymagania warunków technicznych. W
takim przypadku dopuszcza się zastąpienie tych decyzji opinia o bezpieczeństwie użytkowania
budynku wystawiona przez rzeczoznawcę budowlanego.
IX. Obowiązek meldunkowy w kwaterach agroturystycznych
Obowiązki gości i gospodarzy związane z zameldowaniem na pobyt czasowy reguluje ustawa z
dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz wydane na jej podstawie
rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych I Administracji z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie
zgłaszania i przyjmowania danych niezbędnych do zameldowania i wymeldowania oraz
prowadzenia ewidencji ludności i ewidencji wydanych i utraconych dowodów osobistych (Dz. U.
Nr 236 poz. 1999).
Zameldowania takiego dokonuje się ustnie, u gospodarza, przedstawiając dokument stwierdzający
tożsamość oraz podając datę przybycia, adres i zamierzony czas trwania pobytu. Osoby zmieniające
miejsce pobytu w innym celu niż turystyczno-wypoczynkowy, są obowiązane zameldować się
najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia, a jeżeli przybywają do zakładu
hotelarskiego - przed upływem 24 godzin od chwili przybycia.
Dla wczasowiczów i turystów zasady zameldowania są znacznie ułatwione. Co prawda osoby
przybywające do domu wczasowego lub wypoczynkowego, pensjonatu, hotelu, motelu, domu
wycieczkowego, pokoju gościnnego, schroniska, campingu lub na strzeżone pole biwakowe albo do
innego podobnego zakładu, są obowiązane zameldować się na pobyt czasowy przed upływem 24
godzin od chwili przybycia, jednak osoby przebywające w określonej miejscowości w celach
turystyczno-wypoczynkowych poza zakładami określonymi powyżej są zwolnione z obowiązku
zameldowania się, jeżeli jej pobyt w tej miejscowości nie przekracza 30 dni. To ostatnie ułatwienie
nie dotyczy cudzoziemców, którzy mają obowiązek zameldowania się, także poza zakładem
hotelarskim i podobnym, przed upływem 48 godzin od chwili przybycia do określonej
miejscowości i nie później niż przed upływem 48 godzin od chwili przekroczenia granicy
Rzeczypospolitej Polskiej.
Gospodarz wpisuje do „książki zameldowań” następujące dane: nazwisko i imię (imiona), imiona
rodziców, datę i miejsce urodzenia, adres miejsca pobytu stałego, datę przybycia i zamierzony czas
trwania pobytu, oznaczenie dokumentu stwierdzającego tożsamość i potwierdza wpisane dane
swoim podpisem.
W praktyce kwatery agroturystyczne powinny być traktowane tak jak zakłady hotelarskie i posiadać
„książki zameldowań” do których wpisuje się gości przed upływem 24 godzin od ich przybycia.
Jeżeli gospodarz nie posiada takiej książki, bo gmina odmówiła jej wydania, zwolniony jest z
obowiązku meldowania gości krajowych, jednak zameldowania cudzoziemców powinien dokonać
w urzędzie gminy, zgodnie z § 9 powołanego wyżej rozporządzenia.
X. Przepisy prawne obowiązujące w agroturystyce nie zawsze są jasne i czasem trudno jest je
zinterpretować i odpowiednio dopasować do każdego przypadku. Poniżej przedstawiamy kilka
najczęściej zadawanych pytań i przedstawianych problemów:
1. Strych domu mieszkalnego chcemy zaadaptować na mieszkanie wakacyjne dla gości. Jakich to
wymaga formalności?
Adaptacja pomieszczeń wymaga zapewne wykonania prac budowlanych, a te z kolei, spełnienia
wymagań ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, oraz prawa budowlanego. Ustawa z dnia 27
marca 2003 r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymaga, aby zmiana
zagospodarowania terenu, w tym wykonanie robót budowlanych lub zmiana sposobu użytkowania
obiektu budowlanego lub jego części, odbywało się w zakresie dopuszczonym planem
miejscowym, a w braku takiego planu - na podstawie decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wykonywanie prac budowlanych
wymaga uzyskania pozwolenia na budowę (jeżeli prace budowlane obejmują przebudowę budynku
lub jego części) lub w przypadku remontu - zgłoszenia robót budowlanych.
Po wykonaniu prac adaptacyjnych należy zgłosić przystąpienie do użytkowania obiektu.
Mieszkanie wakacyjne należy do tzw. innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie.
W związku z tym konieczne jest spełnienie minimalnych wymagań co do wyposażenia,
określonych w załączniku nr 7 do rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia
2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi
hotelarskie.
Przed rozpoczęciem wynajmowania mieszkanie wakacyjne należy zgłosić do ewidencji "innych"
obiektów w których świadczone są usługi hotelarskie, prowadzonej przez wójta, burmistrza lub
prezydenta.
2. Rolnik wynajmuje rodzinie na wczasy pokój, za ustalona odpłatnością, i wyraża zgodę na
parkowanie samochodu i ustawienie namiotu na terenie gospodarstwa.
Jakie powinien zapłacić podatki, i dlaczego?
Jeżeli wynajmowany pokój jest jedynym, lub jednym z nie więcej niż 5 pokoi, w budynku
mieszkalnym na terenie wiejskim, to dochód z tytułu tego najmu jest wolny od podatku. W
przypadku użyczenia miejsca na ustawienie samochodu i namiotu, skoro rolnik nie otrzymuje z tego
tytułu zapłaty, nie osiąga przychodu, który miałby opodatkować. Dlatego i z tego tytułu nie opłaca
podatku dochodowego. Jeżeli przychody z tytułu wynajmowania pokoju (pokoi) nie przekroczą w
skali roku równowartości 50 000 zł, w związku z czym rolnik nie staje się podatnikiem czynnym i
jest zwolniony z podatku od towarów i usług, musi natomiast prowadzić dzienną ewidencję
sprzedaży. Z tytułu wynajmowania pokoju wczasowiczom (świadczenia usług hotelarskich rolnik
będzie zwolniony z obowiązku opłacania podwyższonej stawki podatku od nieruchomości, jeżeli
pokój znajduje się w budynku mieszkalnym, od którego podatek opłacany jest w wysokości
właściwej dla powierzchni zajmowanej na cele mieszkalne.
3. Rolnik ustawił nad jeziorem 4 domki turystyczne dwupokojowe. Czy powinien zgłosić
działalność gospodarczą i opłacać jakieś podatki? Odpowiedź proszę uzasadnić.
Domki turystyczne nie mogą być uznane za część zasobów gospodarstwa rolnego, w związku z
czym nie znajdzie w tym przypadku zastosowania art 3 ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej, a wynajmowanie tych domków będzie działalnością gospodarczą - świadczeniem
usług hotelarskich. W związku z tym działalność wymaga zgłoszenia do ewidencji działalności
gospodarczej i spełnienia związanych z tym formalności w zakresie uzyskania numeru REGON,
zmiany zgłoszenia NIP, a także ewentualnego zgłoszenia w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych,
jeżeli nie są spełnione warunki pozostawania w KRUS. Osoba prowadząca działalność gospodarczą
w powyższym zakresie może wybrać formę opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych:
•poprzez wybór zasad ogólnych, wymagających prowadzenia książki przychodów i
rozchodów, ale dzięki temu umożliwiającą opłacanie podatku od faktycznie osiąganego
dochodu, to znaczy przychodu pomniejszonego o koszty jego uzyskania,
•poprzez wybór karty podatkowej, wymagającej opłacania stałej kwoty miesięcznej,
uzależnionej m.in. od wielkości miejscowości w której zlokalizowano działalność
•poprzez wybór ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, w stawce 17% przychodu.
Jeżeli przychód roczny nie przekroczy 50 000 zł, przedsiębiorca jest zwolniony z podatku od
towarów i usług. Jednak ma obowiązek, prowadzenia dziennej ewidencji sprzedaży.
Ewidencją ta może być także książka przychodów i rozchodów, rejestr przychodów itp.
Podatek od nieruchomości będzie opłacany według stawek właściwych dla gruntów i
budynków wykorzystywanych do działalności gospodarczej.
4. Czy przyjmowanie wycieczek szkolnych, połączone ze zwiedzaniem gospodarstwa, pokazem
prac gospodarskich i posiłkiem dla dzieci powinno zostać zgłoszone i opodatkowane, czy też
korzysta ze zwolnień w tym zakresie?
Przyjmowanie jednodniowych wycieczek szkolnych nie mieści się w definicji art. 3 ustawy o
swobodzie działalności gospodarczej, bowiem dzieci nie są turystami, a jedynie odwiedzającymi
jednodniowymi. W związku istotne jest, czy przyjmowanie takich wycieczek ma charakter stały,
czy okazjonalny. Jeżeli okazjonalny, to działalność nie wymaga zgłaszania do ewidencji
gospodarczej, bowiem nie mieści się w definicji działalności gospodarczej z art. 2 ustawy o
swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli stały, to zgłoszenie będzie konieczne.
Działalność ta nie korzysta także ze zwolnienia z podatku dochodowego, bowiem nie dochodzi tutaj
do wynajmowania pokoi i żywienia osób zamieszkałych w tych pokojach. Właściwe będzie zatem
opodatkowanie przychodów z tego rodzaju działalności na zasadach ogólnych. Jeżeli działalność
ma charakter okazjonalny, to bez prowadzenia książki przychodów i rozchodów, jeżeli stały, to w
oparciu o tą książkę.
Przychody z tytułu usług tego rodzaju co do zasady także podlegają opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług. Jeżeli nie przekroczą w skali roku równowartości 50 000 zł, rolnik jest zwolniony
z tego podatku. Jednak dla udokumentowania, że przychód nie przekroczył 50 000 zł, rolnik ma
obowiązek, prowadzenia dziennej ewidencji sprzedaży.
5. Rolnik posiada 6 pokoi do wynajęcia w starym i nowym domu mieszkalnym. Jakie powinien
spełnić formalności w związku z ich wynajmowaniem?
Wynajmowanie przez rolnika pokoi w budynkach w gospodarstwie rolnym nie wymaga zgłoszenia
do ewidencji gospodarczej i uzyskiwania statusu przedsiębiorcy.
Pokoje powinny zostać zgłoszone do ewidencji obiektów prowadzonej przez wójta jako tzw. inny
obiekt, w którym są świadczone usługi hotelarskie. Zgłoszenie powinno objąć m.in. liczbę miejsc
noclegowych oraz stały lub sezonowy charakter działalności.
Ze względu na liczbę wynajmowanych pokoi nie jest możliwe zwolnienie z podatku dochodowego
od osób fizycznych, w związku z czym podatek powinien być opłacany w jednaj z poniższych
form:
•poprzez wybór zasad ogólnych,
•poprzez wybór karty podatkowej,
•w przypadku osiągania przychodów z najmu nie większych niż 4000 euro rocznie także
poprzez wybór ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, w stawce 8,5% przychodu.
Jeżeli przychody nie przekroczą w skali roku równowartości 50 000 zł, rolnik, jest zwolniony z
opłacania podatku od towarów i usług. Dla udokumentowania, że przychód nie przekroczył 50 000
zł, rolnik ma obowiązek, prowadzenia dziennej ewidencji sprzedaży.
Źródło: http://www.wodr.konskowola.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=159&Itemid=148