07.05.2008 Jastarnia. Ten jedyny wyjątkowy dzieo pamiętam jakby

07.05.2008 Jastarnia. Ten jedyny wyjątkowy dzieo pamiętam jakby był on wczoraj, a od tamtej chwili
minęły już ponad 4 lata.. Pracowałam wtedy jeszcze na barze, wiec, jak co dzieo rano, przed pracą
siadaliśmy razem z koleżankami przy stoliku dla VIPów i piłyśmy kawę. Śmiałyśmy się, żartowałyśmy,
a w pewnej chwili przyszła nasza 'szefowa kuchni" Lucyna - rok młodsza ode mnie i stanęła nad nami
z białym patyczkiem w ręku mówiąc - JESTEM W CIĄŻY, ja lekko spuściłam głowę w dół i cichym
głosem wyszeptałam "ja chyba też" - śmiechu było, co nie miara, w koocu dwie najważniejsze osoby z
obsługi prawdopodobnie były w ciąży...
Lucyna była pewna na 100 % ja jeszcze nie - myślałam ze to zmiana klimatu, ze może stres, nie byłam
przygotowana na dziecko, ani ja ani mój narzeczony nie planowaliśmy wtedy tego... Lucyna
przyniosła mi test i stanowczym głosem, z uśmiechem na ustach powiedziała - "led" zaraz się
wszystko okaże... Wzięłam od niej ten test i poszłam. Moja godzina "zero" była blisko... Gdy już
zrobiłam, co trzeba - sama własnym oczom nie wierzyłam - kreseczki na teście pojawiły się w
mgnieniu oka... W pierwszej chwili byłam przerażona, popłakałam się - powiem szczerze do dzisiaj nie
wiem, czy to były łzy szczęścia czy strachu.
Nie wychodziłam z toalety ponad 10 min - gdy nagle moje drzwi otworzyły się i ujrzałam komitet
powitalny. Stała przede mną cała obsługa baru. Wiedzieli już, co jest grane- gratulowali mi, pocieszali,
mówili że wszystko będzie dobrze, a co najważniejsze pytali mówiłaś już Sergiuszowi, dzwoniłaś do
niego? Gdy już się uspokoiłam, doprowadziłam do porządku, znaczy się poprawiłam makijaż, który
płynął po mnie - wzięłam telefon i wykręciłam do mojego przyszłego męża... Nie chciałam z nim
dyskutowad przez telefon wiec rozmowa była krótka i na temat.. "Przyjeżdżaj pierwszym pociągiemmam Ci coś BARDZO WAŻNEGO do powiedzenia”.
Serek czuł w moim glosie, że coś jest nie tak, wiec już po godzinie byliśmy razem SZCZESLIWI,
zapłakani a nutka przerażenia w oczach i pytaniem na ustach: jak to będzie"... Cały dzieo spędziliśmy
już do kooca razem, a wieczorkiem poszliśmy uczcid NASZĄ NOWINĘ... Po 9 miesiącach 08.01.2009
byliśmy już SZCZĘŚLIWYMI RODZICAMI Naszego PAWEŁKA... To była chyba najpiękniejsza
WIADOMOSC, jaką mogłam mu przekazad, i powiem szczerze - że tamtego dnia pierwszy raz
widziałam jak płacze- płacze ze SZCZĘŚCIA.. A co więcej nigdy nie sadziłam ze mężczyzna może aż tak
płakad.. KOCHAM ICH... MOI KOCHANI MĘŻCZYŹNI... MAŁY I DUŻY:)