Krajowa Strategia Emerytalna
Transkrypt
Krajowa Strategia Emerytalna
projekt Krajowa Strategia Emerytalna Adekwatny i Stabilny System Emerytalny Ministerstwo Polityki Społecznej Warszawa, czerwiec 2005 1 SPIS TREŚCI WPROWADZENIE .............................................................................................................................. 3 ROZDZIAŁ 1. PODSTAWOWE CECHY SYSTEMU EMERYTALNEGO, PODSTAWOWE WYZWANIA DEMOGRAFICZNE I DEMOGRAFICZNO-SPOŁECZNE. ................................. 4 1.1. SYSTEMY EMERYTALNE W POLSCE ............................................................................................... 4 1.2. WYZWANIA NA PRZYSZŁOŚĆ - ZMIANY DEMOGRAFICZNE .......................................................... 7 ROZDZIAŁ 2. REALIZACJA WSPÓLNYCH CELÓW ................................................................. 8 2.1. ADEKWATNOŚĆ SYSTEMÓW EMERYTALNYCH .............................................................................. 8 2.1.1. CELE POLITYKI EMERYTALNEJ ...................................................................................................... 8 2.1.2. OBECNA SYTUACJA: NARZĘDZIA POLITYKI EMERYTALNEJ I OSIĄGANIE CELÓW .......................... 9 2.1.3. PROGNOZY NA PRZYSZŁOŚĆ I WYZWANIA................................................................................... 12 2.1.4. STRATEGIE DLA ZAPEWNIENIA ADEKWATNYCH DOCHODÓW W PRZYSZŁOŚCI........................... 12 2.2. STABILNOŚĆ FINANSOWA SYSTEMÓW EMERYTALNYCH ............................................................ 15 2.2.1. CELE PROWADZONEJ POLITYKI ................................................................................................... 15 2.2.2. SYTUACJA OBECNA...................................................................................................................... 16 2.2.3. PROGNOZY NA PRZYSZŁOŚĆ I WYZWANIA................................................................................... 21 2.2.4. STRATEGIE ZMNIEJSZANIA DEFICYTU FINANSOWEGO ................................................................. 22 2.3. MODERNIZACJA SYSTEMÓW EMERYTALNYCH I DOSTOSOWANIE DO ZMIAN. .......................... 25 2.3.1.DOSTOSOWANIE SYSTEMÓW EMERYTALNYCH DO WYMOGÓW RYNKU PRACY I NIESTANDARDOWEGO ZATRUDNIENIA. ................................................................................................. 25 2.3.2. RÓWNOŚĆ PŁCI I FUNKCJONOWANIE SYSTEMÓW EMERYTALNYCH. ........................................... 26 ROZDZIAŁ 3. WNIOSKI .................................................................................................................. 31 ZAŁĄCZNIK. PODSTAWOWE INFORMACJE STATYSTYCZNE.......................................... 33 2 Wprowadzenie „Krajowa Strategia Emerytalna” została stworzona w ramach otwartej metody koordynacji systemów emerytalnych. Metoda ma pozwolić krajom Unii Europejskiej na ocenę i porównanie realizacji przez ich systemy emerytalne trzech głównych, wspólnie przyjętych celów, jakimi są adekwatność świadczeń, stabilność finansowa i modernizacja. Polska po raz pierwszy przygotowuje taki raport. Dokument przygotowano po sześciu latach od rozpoczęcia reformy emerytalnej. W 1999 roku rozpoczęto wdrażanie nowego systemu emerytalnego, poprzedzone publiczną debatą, ekspercką i społeczną. Powodem przebudowy systemu była narastająca nierównowaga finansowa oraz zachodzące procesy demograficzne - nasilająca się depresja urodzeniowa i postępujące starzenie się ludności. Dziś problemy, które były przyczyną wdrożenia reformy są coraz bardziej aktualne. System ubezpieczeń społecznych wymaga kontynuacji procesu reform. W ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczej toczy się debata nad stanem i perspektywami systemu ubezpieczeń społecznych. Jej celem jest prowadzenie kompleksowej oceny funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych, stanu jego finansów i sposobów zarządzania. Wśród problemów, na które zwrócono uwagę należy wymienić: • w zakresie funkcjonowania Funduszu Ubezpieczeń Społecznych: - ocenę wyników, bilansowania i prognozowania sytuacji finansowej FUS; - pełne wdrożenie systemu informatycznego i systemu kont indywidualnych; - utrzymanie rozdzielności poszczególnych ryzyk ubezpieczeniowych i konieczność monitorowania ich sytuacji; - uodpornienie systemu na wahania demograficzne, sprawne funkcjonowanie Funduszu Rezerwy Demograficznej; - powszechny dostęp do informacji na temat sytuacji systemu ubezpieczeń społecznych; - budowanie sprawnych mechanizmów kontroli nad systemem; - zwiększenie przychodów i racjonalizacja kosztów systemu ubezpieczeń społecznych; • w zakresie funkcjonowania ZUS: - upublicznienie wyników i planów finansowych ZUS; - prowadzenie przejrzystej polityki informacyjnej; - przygotowanie i realizację Planów Strategicznych ZUS. Krajowa Strategia Emerytalna obejmuje także system ubezpieczeń społecznych rolników. Również na jego temat toczy się w ostatnich latach dyskusja. W połowie 2004 r. nadzór nad ubezpieczeniami społecznymi rolników został powierzony ministrowi właściwemu ds. zabezpieczenia społecznego. Reforma systemu ubezpieczeń społecznych rolników mająca na celu zwiększenie powiązania składek z dochodami rolniczymi, a także stworzenie systemu sprzyjającego mobilności zawodowej pomiędzy systemem rolniczym i pozarolniczym stanowi istotne wyzwanie na kolejne lata. W rozdział pierwszym zaprezentowano krótką charakterystykę systemów emerytalnych w Polsce, wraz ze stojącymi przed nimi wyzwaniami. Kolejny rozdział poświęcony jest ocenie realizacji przez systemy emerytalne podstawowych celów funkcjonowania, określonych w 3 ramach procesu otwartej metody koordynacji przez kraje członkowskie UE, tj. adekwatności, stabilności oraz modernizacji systemów emerytalnych. Rozdział trzeci zawiera wnioski wynikające ze strategii. Projekt Krajowej Strategii Emerytalnej został przygotowany w Ministerstwie Polityki Społecznej, następnie przekazany do szerokich konsultacji społecznych i międzyresortowych. Efektem tych konsultacji będzie ostateczna wersja strategii, która w latem 2005 r. przekazana zostanie do Komisji Europejskiej. Rozdział 1. Podstawowe cechy systemu emerytalnego, podstawowe wyzwania demograficzne i demograficznospołeczne. 1.1. Systemy emerytalne w Polsce W Polsce świadczenia emerytalne i rentowe wypłacane są z dwóch systemów ubezpieczeniowych: powszechnego oraz rolniczego. Odrębnie funkcjonują systemy zaopatrzeniowe służb mundurowych, sędziów i prokuratorów. Każdy z tych systemów funkcjonuje według odrębnych zasad i dotyczy innej grupy osób. Największy, pracowniczy system emerytalny, wypłaca emerytury i renty dla niemal 78% emerytów i rencistów. Z systemu rolniczego wypłacane są świadczenia dla 18,5% świadczeniobiorców. Pozostali beneficjenci otrzymują świadczenia z systemów zaopatrzeniowych (rys. 1). Systemy oparte są na różnych zasadach opłacania składek i wypłacania świadczeń. Wspólne są natomiast zasady waloryzacji świadczeń. Powszechny system emerytalny Funkcjonowanie systemu ubezpieczeń społecznych w Polsce sięga 1918 r. Po II wojnie światowej aż do 1999 r. zasady jego funkcjonowania były zbliżone do tradycyjnych systemów kontynentalnej Europy. Był to system repartycyjny, funkcjonujący w oparciu o formułę zdefiniowanego świadczenia. Według prognoz przygotowanych w 1998 r., deficyt systemu emerytalnego wzrastałby średnio o około 1% PKB (około 8 mld zł) co 10 lat, sięgając w 2030 r. ponad 2% PKB, a w 2050 r. niemal 4% PKB. Sfinansowanie tak dużego deficytu związane byłoby z koniecznością istotnego podnoszenia składek na ubezpieczenia społeczne lub podatków. Ubezpieczenia społeczne w Polsce obejmują ubezpieczenie na wypadek starości, choroby, macierzyństwa, niezdolności do pracy, utraty żywiciela, wypadków przy pracy oraz chorób zawodowych. Powszechny system ubezpieczeń emerytalnego i -rentowych jest największym systemem w Polsce, w 2004 r. ubezpieczeniom tym podlegało 13 mln osb. Z systemu tego wypłacano świadczenia dla 7,2 mln emerytów i rencistów. W 2004 roku wydatki na świadczenia wyniosły 104,4 mld zł (11,8% PKB), w tym na emerytury i renty 96,3 mld zł (9,2% PKB). Dotacja do systemu w 2004 r. wyniosła 23 mld zł (11,6% wydatków budżetu państwa). 4 Wprowadzona w życie z dniem 1 stycznia 1999 reforma zmieniła zasadniczo kształt systemu, mając na celu znaczące ograniczenie ryzyka niewypłacalności systemu emerytalnego w długim okresie (ograniczyła ukryty dług finansów publicznych, wynikający z dużej skali narastania zobowiązań emerytalnych). Podstawowym celem przebudowy systemu było dostosowanie go do zmian demograficznych i przyspieszenie rozwoju ekonomicznego kraju. System emerytalny powinien zapewnić odpowiedni poziom świadczeń (ze szczególnym uwzględnieniem świadczeń minimalnych), cechować się finansową stabilnością, a także zachęcać uczestników do kontynuowania aktywności zawodowej. Reforma ma przyczyniać się do zwiększenia się poziomu oszczędności w gospodarce. Dotychczasowy system oparty na zasadzie zdefiniowanego świadczenia przekształcony został w system oparty na zdefiniowanej składce. Część obowiązkowa systemu podzielona została na dwie części – niefinansową i finansową. Pierwszą z nich zarządza instytucja publiczna – Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a drugą instytucje prywatne – powszechne towarzystwa emerytalne. Dla każdego ubezpieczonego w tym systemie są prowadzone dwa konta. Pierwsze z nich (niefinansowe) prowadzone jest przez ZUS, a drugie (finansowe) w kapitałowym otwartym funduszu emerytalnym. Zachowany został dotychczasowy wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn. Nie przewidziano możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę osób objętych nowym systemem, co powinno prowadzić do podwyższenia efektywnego wieku emerytalnego. W 2004 r. przeciętny wiek przejścia na emeryturę wyniósł 56,8 lat (58,7 lat dla mężczyzn i 56 lat dla kobiet). Składki emerytalne wynoszą 19,52% płacy brutto i płacone są w równych częściach przez pracownika i pracodawcę. W przypadku członka otwartego funduszu emerytalnego część składki w wysokości 7,3% płacy przekazywana jest przez ZUS do wybranego przez niego OFE. Pozostała część, czyli 12,22% pozostaje w Zakładzie. Składki na pozostałe ryzyka ubezpieczeniowe są również wpłacane do ZUS i stanowią łącznie ok. 17,07% płacy brutto (w tym składka na ubezpieczenia rentowe wynosząca 13% wynagrodzenia). Uzupełnieniem systemu obowiązkowego powinny być dobrowolne oszczędności w ramach Pracowniczych Programów Emerytalnych i Indywidualnych Kont Emerytalnych. Składki zapisywane na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS są waloryzowane. Waloryzację można traktować jako swego rodzaju stopę zwrotu z inwestycji, równą wzrostowi sumy przypisu składek na ubezpieczenia emerytalne w całym systemie, przy czym nie może być ona niższa od wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych. Środki wpływające do OFE przeliczane są na jednostki rozrachunkowe. Ich wartość zależy od wyników inwestycyjnych. Świadczenia wypłacane z systemu waloryzowane są co najmniej wskaźnikiem wzrostu cen. W 1999 r. osoby podlegające ubezpieczeniu zostały podzielone na trzy grupy: 1. urodzonych przed 1 stycznia 1949 roku, którzy przechodzą na emeryturę zgodnie z zasadami starego systemu emerytalnego( zasada zdefiniowanego świadczenia); 2. urodzonych po 31 grudnia 1948 roku, a przed 1 stycznia 1969 roku, którzy przechodzą na emeryturę zgodnie z zasadami nowego systemu (zasada zdefiniowanej składki), z tym że prawa emerytalne nabyte przed wejściem w życie nowego systemu zostały przeliczone na kapitał początkowy, zapisany na koncie w ZUS; 3. urodzonych po 31 grudnia 1968 roku, którzy przechodzą na emeryturę zgodnie z nowymi zasadami i obowiązkowo mają dwa konta (w pełni zasada zdefiniowanej składki). 5 Reforma wpłynęła na wysokość dochodów systemu powszechnego ze względu na fakt przekazywania części składek emerytalnych do OFE. Ze zgromadzonych w OFE środków będą w przyszłości wypłacane świadczenia wraz z przechodzeniem na emeryturę kolejne roczników objętych reformą. Pierwsze emerytury w nowym systemie wypłacane będą od 2009 r. Dlatego też, oceniając funkcjonowanie nowego systemu, można się obecnie opierać jedynie na projekcjach wysokości przyszłych świadczeń. System emerytalny rolników Rolnicy i ich rodziny od 1977 r. objęci są obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym. Do 1991 r. system ten był administrowany przez ZUS, a od 1991 r. utworzona została nowa instytucja – Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Odrębność administrowania związana jest z wdrożeniem rozwiązań specyficznych, skierowanych do tej grupy ludności, w szczególności działalności prewencyjnej, rehabilitacji leczniczej, odrębnego orzecznictwa lekarskiego, odrębnego sposobu opłacania składek i obliczania świadczeń od 1991 r. Na koniec 2004 r. ubezpieczeniu podlegało 1,5 mln osób, a emeryturę lub rentę pobierało 1,7 mln świadczeniobiorców. Ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników jest finansowane z Funduszu EmerytalnoRentowego (FER), którego wydatki w 2004 r. wyniosły 16,5 mld zł. Natomiast przychody FER pochodzą głównie z dotacji budżetu państwa (w 2004 r. 15,1 mld zł) i częściowo ze składek czynnych zawodowo rolników (w 2004 r. 1,1 mld zł). Składka na ubezpieczenie emerytalno-rentowe jest kwartalna i wynosi 30% minimalnej emerytury (emerytura ta wynosi aktualnie 562,58 zł). Wpływy ze składek na ubezpieczenie emerytalnorentowe pokrywają tylko około 6% wydatków z ubezpieczenia emerytalno-rentowego. Taki udział dochodów ze składek w finansowaniu kosztów emerytur związany jest przede wszystkim z początkowym założeniem, iż system ten będzie dotowany przez państwo, jak również niekorzystnej relacji między liczbą ubezpieczonych a liczbą świadczeniobiorców. Ponadto obciążenie składkami jest bardzo nierównomierne, ponieważ dla małych gospodarstw rolnych stanowią one istotne obciążenie, podczas gdy dla gospodarstw większych są niemal nieodczuwalne. Emerytura rolnicza przysługuje ubezpieczonemu rolnikowi, który łącznie spełnia następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny (60 lat dla kobiety, 65 lat dla mężczyzny), podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez okres co najmniej 25 lat. Emerytura rolnicza obliczana jest w relacji do wysokości emerytury minimalnej i składa się z części składkowej i uzupełniającej. Część składkowa uzależniona jest od stażu ubezpieczeniowego i ustala się ją przyjmując po 1% emerytury minimalnej za każdy rok podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu. Ta część emerytury rolniczej wypłacana jest niezależnie od zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej, czyli przekazania gospodarstwa rolnego. Część uzupełniająca wynosi od 95% do 85% emerytury minimalnej i maleje wraz z długością ubezpieczenia. Część uzupełniająca świadczenia wypłacana jest po przekazaniu gospodarstwa rolnego. W efekcie tak przyjętych zasad obliczania wysokości emerytury, rozkład wysokości emerytur jest silnie spłaszczony. Zaopatrzeniowe systemy emerytalne Systemy zaopatrzeniowe są w całości finansowane z budżetu państwa. Obejmują one świadczenia dla policji, wojska, straży pożarnej, funkcjonariuszy BOR, straży więziennej, 6 sędziów i prokuratorów. W stosunku do systemu powszechnego wyróżnia się dwiema cechami: - osiągnięcie uprawnień emerytalnych uzależnione jest od stażu pracy i na emeryturę można przejść już po 15 latach służby, co oznacza że systemy te mają relatywnie najmłodszych emerytów; - wysokość świadczenia określona jest od wysokości ostatniego wynagrodzenia lub uposażenia, czyli w odmienny sposób niż w systemie powszechnym. Z systemu wypłacanych jest łącznie 329 tys. świadczeń emerytalno-rentowych na kwotę 8,3 mld zł (0,9% PKB, 4,2% wydatków budżetu państwa), co stanowi około 3,6% wypłat świadczeń emerytalno-rentowych. 1.2. Wyzwania na przyszłość - zmiany demograficzne Rok 2004 był szóstym z kolei rokiem, w którym odnotowano ubytek rzeczywisty ludności i trzecim, w którym wystąpił ujemny przyrost naturalny. Od lat 90-tych utrzymuje się spadek liczby urodzeń (tzw. depresja urodzeniowa). Od 1989 r. poziom dzietności nie gwarantuje prostej zastępowalności pokoleń. W 2003 r. współczynnik dzietności wynosił 1,22 i był najniższy od ponad 50 lat. Jednocześnie, obserwowana w latach 90-tych stała poprawa sytuacji w zakresie umieralności w pozytywny sposób wpływa na długość trwania życia Polaków. W stosunku do 1990 r. trwanie życia mężczyzn wydłużyło się o 4 lata, zaś kobiet o 3,4 roku. Prowadzone przez demografów badania i analizy wskazują, że trwający od kilkunastu lat spadek dzietności jeszcze nie jest procesem zakończonym i dotyczy w coraz większym stopniu kolejnych roczników młodzieży. Zjawisko, które obserwujemy w Polsce znane jest pod nazwą drugiego przejścia demograficznego, cechującego się spadkiem dzietności, spowodowany zachodzącymi zjawiskami społecznymi, w tym między innymi zmianą postrzegania roli rodziny w społeczeństwie. Wśród bezpośrednich przyczyn malejącej dzietności wymienia się: trudności na rynku pracy i trudne warunki społeczno-ekonomiczne, w jakich znalazło się pokolenie w wieku prokreacyjnym. Zgodnie z opiniami ekspertów, w najbliższych latach należy liczyć się z dalszym spadkiem współczynnika dzietności. Malejąca dzietność i wzrastająca długość życia powodują starzenie się ludności, którego efektem będą istotne przesunięcie w proporcjach między liczbą osób w wieku produkcyjnym i poprodukcyjnym. Według prognoz EUROSTATu liczba ludności w wieku produkcyjnym (15-65 lat) zacznie spadać od roku 2012. Zjawisko to przekłada się bezpośrednio na wskaźnik obciążenia demograficznego. Liczba osób w wieku poprodukcyjnym (w wieku powyżej 65 lat) na 100 osób w wieku produkcyjnym wzrośnie z 14 w 2003 roku do 44,8 w 2050 roku – wykres 1. 7 Rozdział 2. Realizacja wspólnych celów 2.1. Adekwatność systemów emerytalnych Wspólne cele Kraje członkowskie powinny dbać, aby ich systemy emerytalne były zdolne do osiągania swoich celów społecznych. W tym celu, w ramach specyficznych uwarunkowań narodowych, powinny one: Cel 1. Zapewniać, że starsi ludzie nie są narażeni na ryzyko ubóstwa i mogą cieszyć się przyzwoitym standardem życia; biorą udział w ekonomicznym rozwoju kraju oraz mogą aktywnie uczestniczyć w życiu publicznym, społecznym i kulturalnym Cel 2. Zapewniać wszystkim dostęp do odpowiednich systemów emerytalnych, publicznych lub prywatnych, które pozwolą im na nabycie uprawnień pozwalających na utrzymanie odpowiedniego standardu życia po przejściu na emeryturę. Cel 3. Promować solidarności w ramach pokoleń i pomiędzy pokoleniami. 2.1.1. Cele polityki emerytalnej Nowy system emerytalny, oparty o zasadę zdefiniowanej składki, uzależnia wysokość przyszłych świadczeń od wpłacanych przez całe życie zawodowe składek oraz przewidywanej długości trwania życia w wieku przejścia na emeryturę. Stopy zwrotu na kontach emerytalnych uzależnione są od sytuacji na rynku pracy, przekładającej się na zmiany wpływów ze składek, a także zwrotu z inwestycji kapitałowych. W efekcie, przyszła emerytura zależeć będzie od ilości i wysokości odprowadzonych w okresie aktywności zawodowej składek i promować będzie wydłużanie okresu pracy. Jednocześnie, dzięki zasadom funkcjonowania kont emerytalnych ubezpieczeni partycypują w korzyściach rozwoju gospodarczego kraju (rynku pracy i rynku kapitałowego). Formuły naliczania przyszłej emerytury uzależnia jej wysokość od dalszego oczekiwanego trwania życia co pozwala na równomierne obciążenie obecnych i przyszłych pokoleń ryzykiem demograficznym. Istotnym elementem solidarności międzypokoleniowej i adekwatności świadczeń jest istniejąca gwarancja emerytury minimalnej. W starym systemie emerytalnym (obejmującym osoby urodzone przed 1949 r.), a także w systemie rolniczym, emerytura ta jest finansowana bezpośrednio w ramach ubezpieczenia. W nowym systemie emerytalnym, gwarancja emerytury minimalnej będzie finansowana z budżetu państwa i wypłacana w sytuacji, gdy łączna emerytura z systemu obowiązkowego będzie niższa niż minimum. W ten sposób, wyodrębnione są funkcje systemu emerytalnego, rozumianego jako zorganizowany i obowiązkowy system oszczędzania na starość (w ramach dwóch kont) i funkcje państwa w zakresie redystrybucji dochodowej, której finansowanie odbywa się za pośrednictwem budżetu, a więc w jej finansowaniu partycypują wszyscy podatnicy. Elementem uzupełniającym do gwarancji systemu emerytalnego jest minimalny poziom dochodów określony w systemie pomocy społecznej, poniżej którego każdy obywatel ma prawo dostępu do świadczeń z pomocy społecznej. 8 Reforma emerytalna wprowadziła zasadę, iż wysokość składek, podobnie jak wcześniej wysokość świadczeń, jest naliczana do kwoty odpowiadającej 250% przeciętnego rocznego wynagrodzenia. Oznacza to, że osoby o wyższych dochodach mogą oczekiwać relatywnie niższych świadczeń, w stosunku do swoich zarobków. Z drugiej strony, po 1999 r. część ich zarobków – odpowiadająca kwocie płaconej przez pracownika składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe – pozostaje w ich dyspozycji. Środki te mogą stanowić źródło dodatkowych, dobrowolnych oszczędności emerytalnych tak, aby osoby te w przyszłości mogły uzyskać wyższe dochody na emeryturze. 2.1.2. Obecna sytuacja: narzędzia polityki emerytalnej i osiąganie celów Zasięg ubóstwa skrajnego (minimum egzystencji) w rodzinach emerytów i rencistów Rodziny emerytów znajdują się relatywnie w lepszej sytuacji niż ogół rodzin w Polsce. Ubóstwo mierzone poziomem minimum egzystencji dotykało 5,6% ogółu rodzin emerytów i wskaźnik ten (najniższy wśród badanych grup społeczno – ekonomicznych) utrzymywał się na niezmienionym poziomie w latach 2003 – 2004. Odpowiednie wskaźniki dla rodzin ogółem wynosiły 10,9% oraz 11,8%. W gorszej sytuacji były rodziny rencistów, dla których wskaźniki ubóstwa kształtowały się na poziomie wyższym niż przeciętnie i wynosiły: 15,1% w roku 2003 oraz 16,8% w roku 2004. Emerytura minimalna Podstawowym celem każdego systemu emerytalnego jest zapewnienie źródeł utrzymania osobom, które ze względu na wiek zakończyły aktywność zawodową. W polskim systemie emerytalnym, osoby które legitymują się odpowiednio wysokim stażem, ale w ciągu swojej kariery zawodowej nie osiągały wysokich przychodów mają zagwarantowaną emeryturę i rentę minimalną. Emerytura minimalna przysługuje osobie, która ukończyła 60 lat kobieta i 65 lat mężczyzna oraz posiada staż ubezpieczeniowy odpowiednio 20 i 25 lat. Jeżeli ubezpieczony uzyska z pierwszego i drugiego filara emeryturę niższą niż emerytura minimalna, to jego emerytura zostanie podwyższona do wysokości emerytury minimalnej. Obecnie emerytura minimalna wynosi 562,58 zł (co stanowi około 22% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia) i jest waloryzowana wskaźnikiem wzrostu cen, czyli w taki sam sposób jak pozostałe świadczenia wypłacane z ZUS. Podobnie jak inne dochody jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a także jest objęta obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym. Dodatki do emerytur i rent Osobie uprawnionej do emerytury lub renty, która została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat przysługuje określony kwotowo dodatek pielęgnacyjny. Sierotom zupełnym uprawnionym do renty rodzinnej przysługuje dodatek dla sierot zupełnych – stała kwota. Dodatki podlegają waloryzacji na zasadach określonych dla emerytur i rent. Poza systemem emerytalnym funkcjonują dodatki i ulgi przeznaczone dla osób starszych i niepełnosprawnych. Wiele z nich finansowanych jest z budżetów regionalnych, np. ulgi na przejazdy komunikacją miejską, ulgi w instytucjach kulturalnych itp. 9 Najubożsi emeryci i renciści mogą ubiegać się o świadczenia z pomocy społecznej. Te osoby, których dochody nie osiągają poziomu kryterium dochodowego, ze względu na wiek lub niepełnosprawność, mogą otrzymać zasiłek stały podnoszący dochód netto do wysokości 461 zł w przypadku osoby samotnej a do 316 zł na osobę w rodzinie. Przejściowe kłopoty mogą być wspierane zasiłkiem okresowym, którego wysokość wyznacza różnica między poziomem kryterium dochodowego, a faktycznym dochodem osoby ubiegającej się o świadczenie. Poza tym oferowane jest jednorazowe wsparcie skierowane do osób dotkniętych skutkami zdarzeń losowych lub klęski żywiołowej. Pomoc społeczna oferuje również świadczenia i usługi opiekuńcze osobom chorym oraz samotnym. W szczególnych przypadkach oferowana jest też instytucjonalna pomoc opiekuńcza w domach pomocy społecznej. Emeryci i renciści o niskim poziomie dochodów, którzy nie radzą sobie z opłatami świadczeń mieszkaniowych mogą ubiegać się o dodatki mieszkaniowe. Ich wysokość jest zależna od indywidualnie rozpatrywanej sytuacji świadczeniobiorcy według szczegółowych kryteriów (odnoszących się do dochodów, poziomu wydatków mieszkaniowych standardów powierzchni normatywnej mieszkania), a kwota dodatku wpływa na konto podmiotów administrujących mieszkaniami. Uczestnictwo w systemie emerytalnym Oba funkcjonujące w Polsce systemy emerytalne– są powszechnie dostępne i obowiązkowe. Jak wynika z porównania liczby osób ubezpieczonych i zatrudnionych, obecnie zdecydowana większość osób aktywnych zawodowo uczestniczy w jednej z form powszechnego systemu zabezpieczenia społecznego. Taka sytuacja powinna się utrzymywać w przyszłości. W przypadku okresów pozostawania poza zatrudnieniem, takich jak urlop wychowawczy, macierzyński, okresy opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny, w tym dziećmi, bezrobocie (przez okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych) czy zasadnicza służba wojskowa, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe są finansowane przez budżet państwa. Oznacza to, że osoby które odnotowują przerwy w zatrudnieniu z powodów wymienionych powyżej, nie tracą swoich praw emerytalnych. Renty rodzinne W polskim systemie emerytalnym renty rodzinne odgrywają istotną rolę w zapewnieniu adekwatnych dochodów przede wszystkim wdowom. Wdowy często wolą korzystać z renty rodzinnej po zmarłym mężu, która zapewnia im wyższe świadczenie niż ich własna emerytura. Wynika to zarówno z krótszych okresów ubezpieczenia kobiet, jak i ich niższych zarobków. W efekcie, około 74% kobiet korzystających z rent rodzinnych ma więcej niż 50 lat, podczas gdy w tym wieku jest tylko 9% mężczyzn otrzymujących te świadczenia. Dobrowolne formy oszczędzania Poprzez tworzenie systemu szczególnych zachęt i preferencji, państwo polskie wspiera dobrowolne formy oszczędzania na cele emerytalne w postaci pracowniczych programów emerytalnych (PPE) oraz Indywidualnych Kont Emerytalnych (IKE).Pierwsze pracownicze programy emerytalne powstały w 1999 r., a IKE w 2004 r. 10 Pracownicze Programy Emerytalne nie są jeszcze tak popularne jak w krajach o dłuższej tradycji ubezpieczeniowej, pomimo że korzystają z szeregu zachęt systemowych. Dodatkowo trudna sytuacja gospodarcza ostatnich lat i niskie możliwości oszczędzania w społeczeństwie polskim wpłynęły negatywnie na rozwój PPE. We wrześniu 2004 roku 100 tys. było uczestnikami programów emerytalnych. Indywidualne Konto Emerytalne, to konto, które umożliwia dodatkowe oszczędzanie na emeryturę bez konieczności odprowadzania podatku dochodowego od dochodów kapitałowych. Oszczędzanie na IKE pozwala na zgromadzeni dodatkowych oszczędności, dzięki którym będzie można uzupełnić dochody emerytalne z systemu powszechnego. Ze względu na krótki okres funkcjonowania nie można jeszcze ocenić efektów wprowadzenia nowych rozwiązań1. Redystrybucja i solidarność międzypokoleniowa Nowy system emerytalny wyraźnie określa zasady solidarności międzypokoleniowej i podziału ryzyka pomiędzy poszczególne pokolenia. W szczególności, określone zostały zasady obciążenia pokolenia pracującego składką na ubezpieczenia emerytalne, emerytura natomiast jest zależna od sumy wpłaconych przez cały okres składek ubezpieczeniowych i dalszego trwania życia osoby w wieku przejścia na emeryturę. W efekcie ryzyko wydłużenia trwania życia ponoszone jest przez to pokolenie, którego to ryzyko dotyczy. Następuje podział ryzyka demograficznego pomiędzy pokolenie pracujące i pokolenie emerytów. Warto podkreślić, że relacja pomiędzy wartością obecną składek i świadczeń jest stała dla wszystkich roczników. W dotychczasowym systemie, teoretycznie rzecz biorąc, następowała redystrybucja środków od lepiej zarabiających do gorzej zarabiających. Wysokość emerytury zależała od stażu pracy ogółem, ale przy naliczaniu wysokości świadczenia pod uwagę brane były tylko składki z 10 lat z ostatnich 20 lat aktywności zawodowej lub z 20 lat wskazanych przez ubezpieczonego. W efekcie mogło zdarzyć się, że osoby, które pracowały dłużej, ale ich dochody pozostawały na stałym poziomie w odniesieniu do średniej krajowej, miały niższe emerytury niż osoby, które pracowały krócej, ale ich dochody znacznie wzrosły w ostatnich latach kariery. Działo się tak, pomimo, że ci pierwsi osoby w ciągu swojej kariery zawodowej wpłaciły więcej składek do systemu. W efekcie więc, założony kierunek redystrybucji był zaburzony. Wprowadzony był także limit 2,5 krotności podstawy wymiaru wg którego naliczana jest emerytura, podczas gdy nie stosowano takiego limitu po stronie składek, co oznaczało, że dla osób o wyższych zarobkach, część składki stanowiła de facto podatek, jako że jej wpłacenie nie powodowało zwiększenia praw emerytalnych. Te i inne zjawiska zostały wyeliminowane w nowym systemie, gdzie każda wpłacona składka ma wpływ na przyszłą wysokość emerytury. W systemie emerytalnym do obliczenia wysokości świadczenia stosuje się wspólne dla kobiet i mężczyzn tablice życia. Powoduje to redystrybucję pomiędzy mężczyznami i kobietami, która niweluje różnice wynikające z przyczyn demograficznych. System ten nie wyrównuje różnic wynikających ze zróżnicowanej wysokości zarobków kobiet i mężczyzn. Różnice te powinny być niwelowane poprzez politykę rynku pracy, nakierowaną na równe traktowanie pracujących, bez względu na ich płeć. 1 W ciągu czterech pierwszych miesięcy funkcjonowania IKE (IX - XII 2004 r.) konto założyło około 180 tys. osób. 11 System podatkowy jest w Polsce taki sam, zarówno dla pracujących, jak i dla emerytów oraz rencistów. 2.1.3. Prognozy na przyszłość i wyzwania W przyszłości relacja pomiędzy wysokością emerytury i wynagrodzenia będzie się zmieniać. Po pierwsze, na skutek przyjętej zasady cenowej waloryzacji świadczeń, zmianie ulegać będzie relacja przeciętnej emerytury do przeciętnego wynagrodzenia Po drugie, zmianie ulegnie relacja indywidualnej emerytury do ostatnio osiągniętego wynagrodzenia, czyli tzw. stopa zastąpienia. Będzie to rezultatem działania systemu o zdefiniowanej składce, a także prognozowanym wydłużaniem trwania życia. Przeprowadzone projekcje wskazują na spadek stóp zastąpienia w przyszłości. Istotne jest, aby przyszła wartość wynagrodzeń była na tyle wysoka, aby realna siła nabywcza przyszłych emerytur także rosła. W związku z tym, należy monitorować wartości świadczeń emerytalnych, aby w przypadku ryzyka utraty adekwatności finansowej podjąć działania zmierzające do jej poprawy. Utrzymanie gwarancji emerytury minimalnej powinno chronić przed ubóstwem. Dlatego gwarancja ta powinna podlegać okresowej ocenie, czy spełnia ona postawione przed nią cele. 2.1.4. Strategie dla zapewnienia adekwatnych dochodów w przyszłości. Realna wartość przyszłych świadczeń zależy przede wszystkim od wzrostu wynagrodzeń oraz wyników rynku finansowego. Stąd należy dążyć do zapewnienia odpowiednich warunków do dynamicznego rozwoju gospodarki i rynku pracy w Polsce. Zapewnienie dynamicznego rozwoju gospodarczego, który powinien stymulować wzrost płac i stóp zwrotów OFE powinno umożliwić zgromadzenie dostatecznie dużych oszczędności i zminimalizować ryzyko konieczności dopłat z budżetu państwa do emerytur minimalnych. Bieżące monitorowanie oraz przygotowywanie projekcji wartości przyszłych świadczeń może skutkować pewnymi zmianami w ramach systemów emerytalno-rentowych. Przykładem takiego działania może być zmiana ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w 2004 r., która zwiększyła stopę zwrotu na koncie indywidualnym w ZUS do pełnej zmiany realnego wzrostu przypisu składki, który mierzy dynamikę wzrostu funduszu płac w gospodarce, podlegającego obowiązkowi ubezpieczenia. Według projekcji, wprowadzona zmiana zwiększyła przyszłe emerytury w relacji do wynagrodzenia o około dwa punkty procentowe. Duży wpływ na kształtowanie przyszłych emerytur mają decyzje indywidualne ubezpieczonych. W systemie o zdefiniowanej składce wydłużenie okresu aktywności zawodowej daje podwójną korzyść. Po pierwsze, wartość oszczędności na emeryturę rośnie, o wpłacone składki i osiągnięty na dotychczasowych oszczędnościach zwrot. Z drugiej strony, spada wartość dalszego oczekiwanego trwania życia, co w efekcie także wpływa na zwiększenie dalszego trwania życia. 12 Analiza stóp zastąpienia2 Oceniając adekwatność nowego systemu emerytalnego, można się obecnie oprzeć o projekcje relacji pomiędzy przyszłą emeryturą i wynagrodzeniem, czyli tzw. stóp zastąpienia. Przygotowane dla celów raportu projekcje przygotowane zostały w kilku wariantach. W wariancie bazowym zostały one policzone dla osoby, która przechodzi na emeryturę w wieku 65 lat po 40 latach pracy, a której zarobki wynoszą 100% średniej krajowej. Wskaźniki policzone zostały dla osób przechodzących na emeryturę w 2005, 2010, 2030 i 2050 roku. W pierwszych dwóch przypadkach są to osoby przechodzące na emeryturę ze starego systemu (urodzone przed 1948 r.).W 2030 r. osoba przechodząca na emeryturę będzie już objęta nowym systemem, ale na wysokość jej świadczenia wpływ będzie miał kapitał początkowy. W przypadku osoby przechodzącej na emeryturę w 2050 roku świadczenie będzie obliczone w pełni według nowych zasad i osoba ta od początku swojej pracy będzie objęta nowym systemem emerytalnym. Przedstawione wyniki nie uwzględniają podziału na system finansowy i niefinansowy. Wynika to z tego, iż w każdym z okresów udział emerytury z poszczególnych kont będzie różny, ze względu na występowanie kapitału początkowego. Kapitał początkowy, czyli część emerytury ze starego systemu jest bowiem doliczana do konta w ZUS i jego udział w kształtowaniu przyszłych świadczeń zależy od tego, jak długo dana osoba pracowała przed 1999 r. Przygotowane projekcje nie uwzględniają emerytur wypracowanych w ramach pracowniczych programów emerytalnych, gdyż udział w PPE nie jest powszechny. Programami tymi objęte jest zaledwie 2% ubezpieczonych. Wyniki projekcji wskazują na spadek wartości stopy zastąpienia w roku 2050, w porównaniu do roku 2030. Wynika to po pierwsze z prognozowanego wydłużenia dalszego trwania życia w roku 2050 oraz z większego udziału kapitału początkowego w emeryturze wyliczanej dla osoby przechodzącej na nią w 2030 r. Wariant, w którym na podstawie danych historycznych założono wyższą realną stopę zwrotu (4% brutto zamiast 3%), pokazuje, że zwiększenie stopy zwrotu o 1 punkt procentowy (p.p.) powoduje zwiększenie stopy zastąpienia o prawie 4 p.p. W kolejnym przykładzie dla kobiety przechodzącej na emeryturę zgodnie z obowiązującymi przepisami w wieku 60 lat stopa zastąpienia jest niższa aż o 12 p.p. Wynika to z faktu, że kobiety przez 5 lat krócej oszczędzają na emeryturę, a poza tym zgromadzone środki muszą wystarczyć na dłuższy okres pobierania świadczeń emerytalnych. W przykładzie wykorzystano wspólne tablice trwania życia (zgodnie z obowiązującym prawem, czyli założono, że kobiety i mężczyźni żyją średnio tyle samo lat) i nie różnicowano wysokości wynagrodzeń kobiet i mężczyzn. Wariant, w którym osoba przechodzi na emeryturę po 42 latach pracy w wieku 67 lat, pokazuje jak działają zachęty ekonomiczne do kontynuowania aktywności zawodowej po osiągnięciu wieku emerytalnego. Decyzja o pracy o 2 lata dłużej pozwala na zwiększenie stopy zastąpienia w omawianym przykładzie o 6 p. p. Na wysokość stóp zastąpienia wpływają w dużym stopniu założenia makroekonomiczne. Niski wskaźnik stopy zastąpienia nie oznacza niskiej emerytury. Należy pamiętać, że stopa 2 Niniejsza część strategii poświęcona jest analizie opartej na wspólnych dla UE założeniach symulacji, której wyniki prezentowane są w załączniku. 13 zastąpienia ukazuje relację pierwszej emerytury do ostatnich zarobków, a przy założeniu wyższych wskaźników wzrostu płac od realnej stopy zwrotu otrzymuje się niskie stopy zastąpienia3. 3 Szerzej na ten temat w załączniku – „Analiza wpływu założeń makroekonomicznych na wartość stóp zastąpienia”. 14 2.2. Stabilność finansowa systemów emerytalnych Wspólne cele Kraje członkowskie powinny wdrażać wieloaspektową strategię aby systemy emerytalne miały stabilne finansowanie, uwzględniając odpowiednią kombinację polityk zmierzających do: Cel 4. Osiągania wysokiego poziomu zatrudnienia, poprzez, jeżeli to konieczne, wszechstronne działania na rynku pracy, jak to zakłada Europejska Strategia Zatrudnienia i w sposób zgodny ze Wspólnotowymi Wytycznymi Polityki Gospodarczej. Cel 5. Zapewnienia, że wszystkie odnośne działy zabezpieczenia społecznego, w szczególności system emerytalo-rentowy oferują efektywne zachęty dla uczestnictwa przez osoby starsze w rynku pracy i gospodarce. Cel 6. Reformowania w sposób właściwy systemów emerytalnych, biorąc pod uwagę cel zrównoważenia finansów publicznych. Jednocześnie samodzielności finansowej systemu emerytalnego powinna towarzyszyć zdrowa polityka fiskalna, zakładająca jeżeli to konieczne redukcję deficytu. Strategie przedsięwzięte aby zrealizować ten cel mogą również zakładać tworzenie specjalnych, emerytalnych funduszy rezerwowych. Cel 7. Zapewnienia, że przepisy emerytalne i reformy utrzymują sprawiedliwą równowagę pomiędzy aktywnymi zawodowo i świadczeniobiorcami, nie obciążając zbytnio pierwszych i utrzymując odpowiedni poziom świadczeń drugich. Cel 8. Zapewnienia, przez odpowiednie regulacje prawne i przez stabilne zarządzanie, że prywatne i publiczne systemy kapitałowe mogą wypłacać emerytury na które stać obywateli z odpowiednim poziomem efektywności i bezpieczeństwa, a także z możliwością przenoszenia praw. 2.2.1. Cele prowadzonej polityki Brak stabilności finansowej systemu ubezpieczeń społecznych oraz istotny udział dotacji do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i funduszu emerytalno-rentowego KRUS stanowią wyzwanie dla prowadzonej polityki, w szczególności w kontekście narastania długu publicznego i systemowego deficytu sektora finansów publicznych. Szczególnie istotne dla zwiększenia stabilności finansowej systemu ubezpieczeń pracowniczych jest poszerzenie bazy składkowej. Obecny wysoki poziom składek na ubezpieczenia społeczne prowadzi do tego, iż w Polsce mamy do czynienia z jednym z najwyższych poziomów obciążeń fiskalnych i quasi-fiskalnych wynagrodzeń, czyli tzw. klinem podatkowym. Wpływa to zarówno na podaż jak i popyt na pracę. Podejmowane działania zmierzają do ograniczania wysokości składek a także zmiany społecznej percepcji ich charakteru przez uczestników gry rynkowej. Za s szczególnie wysoki uważa się poziom składek na ubezpieczenia rentowe, a jego obniżenie będzie możliwe po racjonalizacji wydatków na świadczenia z tego ubezpieczenia. Z drugiej strony formuła nowej 15 emerytury wprowadza4 bezpośredni związek pomiędzy kwotą składki wpłaconej do systemu, a wysokością świadczenia. Składka emerytalna nie jest traktowana jak „podatek socjalny”, lecz jako rodzaj inwestycji na starość. Jednocześnie priorytetem polityki rynku pracy jest zwiększenie wskaźnika zatrudnienia wśród wszystkich grup wiekowych a przede wszystkim tych grup, gdzie w ostatniej dekadzie nastąpił najsilniejszy spadek – najmłodszych i najstarszych pracowników. Istnieje potrzeba podejmowania działań służących promowaniu dodatkowych, dobrowolnych form zabezpieczenia emerytalnego. Podejmowane inicjatywy zasługują na ich dalszy rozwój i wsparcie poprzez budowę systemu zachęt. W obszarze ubezpieczeń społecznych rolników istotnym wyzwaniem jest zwiększenie roli składek w finansowaniu świadczeń emerytalno-rentowych, poprzez wdrożenie zasady zróżnicowania składki w zależności od dochodu z gospodarstwa rolnego. Jednocześnie, istniejące dofinansowanie systemu emerytur i rent rolniczych powinno zostać lepiej adresowane, przede wszystkim do uboższych rolników, którzy nie mogą sfinansować składek w wysokości pozwalającej na sfinansowanie wypłacanych w przyszłości świadczeń. 2.2.2. Sytuacja obecna Wydatki na emerytury i renty w Polsce stanowią istotną część sektora finansów publicznych. W 2003 r. wydatki na emerytury i renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowiły 11,3% PKB, wydatki KRUS wyniosły 2% PKB, a wydatki systemów zaopatrzeniowych w sumie 1,4% PKB. Łączne wydatki publiczne na emerytury i renty stanowiły więc niemal 15% PKB. Szczegółowa informacja na temat wydatków przedstawiona jest w załączniku. Dotacje do funduszy ubezpieczeń społecznych oraz finansowanie systemów zaopatrzeniowych, także stanowi istotny element w strukturze wydatków budżetu państwa. W 2003 r. dotacja do świadczeń wypłacanych z FUS stanowiła 13,1% wydatków budżetu, a dotacja do KRUS 8% tych wydatków. Świadczenia z systemu zaopatrzeniowego – 6% wydatków budżetowych. W sumie więc ponad jedną czwartą wydatków budżetu państwa to wydatki związane z finansowaniem emerytur i rent. Finansowanie świadczeń w systemie pracowniczym. Fundusz Ubezpieczeń Społecznych jest wydzielonym państwowym funduszem celowym. Dochody Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pochodzą z: 1) obligatoryjnych składek finansowanych przez zatrudnionych, pracodawców i w niektórych (określonych ustawą) przypadkach budżet państwa, 2) dotacji celowej z budżetu państwa przeznaczonej na wypłatę świadczeń zleconych (świadczenia dla kombatantów, inwalidów wojennych i wojskowych), 3) dotacji uzupełniającej wynikającej z gwarantowania przez budżet państwa wypłaty świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych może również w imieniu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zaciągać kredyty komercyjne na wypłatę świadczeń. W ciągu ostatnich lat, saldo Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pogarszało się. Było to efektem: 4 Dotyczy to również przewidywanych zasad wypłaty świadczeń z finansowej części powszechnego systemu. 16 - - ubytku przychodów ze składek związanego z wdrożeniem nowego systemu, w szczególności z dużą liczbą ubezpieczonych w ofe, a także ograniczeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe do 250% przeciętnego wynagrodzenia; spadku liczby ubezpieczonych: w 2003 r. liczba ubezpieczonych należała do najniższych w ostatniej dekadzie, dopiero w 2004 roku wzrosła o 0,9%. stabilizacji liczby osób otrzymujących emerytury i renty na poziomie powyżej 7 mln osób; wzrostu relacji pomiędzy przeciętną emeryturą i rentą a przeciętnym wynagrodzeniem z 54,2% w 2000 r. do 57,6% w 2004 r., co jest najwyższą relacją od 1998 r. W efekcie, wysokość dotacji uzupełniającej z budżetu państwa wzrosła z 17,4 mld zł w 2001 r. do 24,7 mld zł w 2003 r. i 22,96 mld zł w 2004 r. Dużym obciążeniem dla finansów ubezpieczenia emerytalnego, a co za tym idzie pokrywającego powstały niedobór budżetu państwa, jest uzupełnienie niedoboru w FUS powstałego na skutek przekazywania części składek do OFE. Wydatki państwa z tego tytułu w ostatnich latach wynosiły ponad 10 mld zł (ponad 14% całości wpływów z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne). Według prognoz, deficyt w finansowaniu świadczeń emerytalnych będzie się w kolejnych latach utrzymywał, co oznacza konieczność dotowania systemu z budżetu państwa. Od 1999 r. istnieje możliwość zaciągania przez FUS kredytów bankowych dla pokrycia bieżących wydatków. Ze względu na regularny charakter tego działania, kredytowanie w bankach komercyjnych stało się jedną z metod finansowania wypłaty emerytur i rent. Utrzymywany jest wysoki poziom zadłużenia FUS w bankach komercyjnych, a koszty funkcjonowania systemu są powiększone o koszty obsługi tych kredytów. Należy dążyć do istotnego ograniczenia potrzeby zaciągania przez FUS kredytów bankowych, gdyż ich cena jest dla finansów publicznych wyższa niż cena obligacji. Emerytury wypłacane z nowego systemu emerytalnego spowodują zmniejszenie obciążenia systemu emerytalnego i budżetu państwa w porównaniu z emeryturami wypłacanymi z systemu o zdefiniowanym świadczeniu, który był aktuarialnie niezbilansowany. Formuła zdefiniowanej składki pozwala na przestrzeganie zasady indywidualizującej wkład do systemu z poziomem wypłacanej emerytury. Jednak pełen efekt wdrożenia reformy po stronie wydatków widoczny będzie wówczas, gdy system ten osiągnie dojrzałość, czyli około 2030 r. Otwarte fundusze emerytalne. Od 1999 r. prywatnie zarządzane przez powszechne towarzystwa emerytalne (PTE), otwarte fundusze emerytalne (OFE) są elementem obowiązkowego systemu ubezpieczeń emerytalnych. Do funduszy trafia składka w wysokości 7,3% podstawy jej wymiaru . Obecnie, OFE prowadzą 11,8 mln kont, na których gromadzone są środki, które posłużą do sfinansowania części emerytury. Od startu nowego systemu emerytalnego do końca 2004 r. aktywa OFE wyniosły 62,63 mld zł, co stanowiło 7,09% PKB. W sumie do końca kwietnia 2005 r. ZUS przekazał do OFE 54,6 mld zł, a aktywa OFE przekroczyły wartość 68 mld zł, co było możliwe dzięki efektywnej polityce inwestycyjnej zarządzających OFE. Dynamiczny przyrost aktywów OFE obserwowany powinien być jeszcze przez najbliższych kilkanaście lat. 17 Portfele inwestycyjne OFE są zbliżone do siebie. Według danych na koniec marca br., zarządzający portfelami inwestycyjnymi większość powierzonych środków (63,75%) zainwestowali w skarbowe instrumenty dłużne. Inwestycje w akcje spółek giełdowych stanowiły 29,91% aktywów OFE. Pozostałe dwie duże kategorie inwestycji OFE, to jest lokaty w depozyty bankowe i bankowe papiery wartościowe, a także pozaskarbowe instrumenty dłużne stanowiły odpowiednio 4,53% i 1,36% wartości aktywów netto. Podobna struktura portfela inwestycyjnego jest utrzymywana od początku funkcjonowania systemu. Finansowa część systemu emerytalnego jest dostępna dla ogółu ubezpieczonych5. Polityka państwa powinna przyczyniać się do tworzenia odpowiednich warunków funkcjonowania rynku kapitałowego sprzyjających osiąganiu zadawalających stóp zwrotu. Oceniając pod kątem wyzwań i ewentualnych zagrożeń strukturę portfela inwestycyjnego OFE należy zwrócić uwagę na zaangażowanie funduszy na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie i niski udział pozaskarbowych papierów dłużnych. Udział OFE we free float6 GPW na koniec 2003 r. wynosił ok. 23%, a na koniec roku 2004 spadł do 15,3% (było to głównie efektem wejścia na rynek dużych emisji nowych podmiotów (BACA, MOL, PKO BP). Obok zapewnienia stosownej podaży właścicielskich papierów wartościowych i dostępu do rentownych lokat w instrumenty dłużne należy wspierać działania mające na celu zwiększenia roli dłużnych papierów wartościowych w finansowaniu działalności polskich przedsiębiorstw. Działanie takie powinno sprzyjać utrzymaniu efektywności inwestycyjnej OFE. Osiągane od 1999 r. (czyli od chwili powstania) stopy zwrotu, przekładające się na pomnożenie środków oszczędzanych na przyszłą emeryturę, są zadowalające. Ustalona za ostatni trzyletni okres rozliczeniowy (od 29.03.02 do 31.03.05) średnia ważona wartością aktywów stopa zwrotu wszystkich otwartych funduszy emerytalnych wyniosła 45,1%. System monitorowania efektywności inwestycyjnej OFE jest oparty o konstrukcję ustalanej dwa razy do roku, trzyletniej stopy zwrotu OFE. Na tej podstawie konstruowane są rankingi wszystkich OFE i ustalane dwie miary służące ocenie efektywności polityki inwestycyjnej zarządzających – trzyletniej średniej ważonej aktywami stopy zwrotu i minimalnej wymaganej stopy zwrotu. W dotychczasowej historii OFE jeden z funduszy trzy razy osiągnął gorszy wynik inwestycyjny niż minimalna stopa zwrotu i zarządzające nim PTE dokonało dopłat do rachunków klientów tego funduszu. Każdy członek OFE ma pełen dostęp do informacji o wynikach inwestycyjnych swojego funduszu. Raz do roku fundusz ma obowiązek poinformować klienta o kwocie środków zgromadzonych na jego rachunku. Fundusze, oprócz wyników inwestycyjnych konkuruję ze sobą również jakością obsługi klienta, czyli również bezpiecznym i łatwym dostępem do informacji o koncie. Zarówno informacje o kwocie zgromadzonych na kontach środków, jak również o wynikach inwestycyjnych są najważniejszym z powodów zmian funduszu emerytalnego. Oparty o separację aktywów funduszu i zarządzającego, z aktywną rolą kontrolującego poczynania zarządzającego depozytariusza, system otwartych funduszy emerytalnych jest bezpieczny i nadzorowany przez Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych (KNUiFE). 5 Urodzonych po 1948 r. Wielkość rynku akcji, mierzona ich częścią, będącą w efektywnym obrocie, czyli po odjęciu pakietów powyżej 5% liczby akcji. 6 18 Dobrowolne oszczędności emerytalne Celem uniknięcia spadku dochodów po przejściu na emeryturę, istnieje konieczność dalszego zwiększania potencjalnej roli dobrowolnych systemów oszczędzania na emeryturę, w duchu indywidualnej odpowiedzialności za swój los. Rola państwa w wyrównywaniu poziomu konsumpcji w cyklu życia ubezpieczonego powinna sprowadzać się do systemu zachęt do oszczędzania, w związku z tym należy popierać wszelkie działania zmierzające do rozwoju PPE i IKE. Fundusz Rezerwy Demograficznej System o zdefiniowanym świadczeniu prowadził do sytuacji, w której pracujące pokolenie jest obciążane obowiązkiem sfinansowania wypłaty całości świadczeń. Wobec starzenia się ludności koszty te można by pokryć poprzez stały wzrost składek (lub podatków). W takim wypadku relacja wysokości emerytury do zapłaconych składek pogarszałaby się. Oznacza to, że wraz ze wzrostem składki nie następowałby wzrost świadczeń, co powodowało spadek wewnętrznej stopy zwrotu systemu i zniechęcanie ubezpieczonych do płacenia składek. Zwiększające się dalsze oczekiwane trwanie życia prowadzi do spadku wysokości miesięcznej emerytury. Nie zmienia to jednak wskaźnika pomiędzy wartością bieżącą składek i świadczeń w porównaniu pomiędzy poszczególnymi kohortami. Wydłużające się trwanie życia oznacza, że świadczenie będzie pobierane dłużej. Oznacza to, że każda kolejna kohorta będzie otrzymywała coraz niższą emeryturę. Aby temu zapobiec należy zachować tą samą proporcję pomiędzy czasem aktywności zawodowej a czasem przebywania na emeryturze. Fundusz Rezerwy Demograficznej jest jednym z elementów zabezpieczających finansowaną repartycyjnie część systemu emerytalnego przed niekorzystnymi tendencjami demograficznymi. Utworzono go w ramach reformy emerytalnej w celu gromadzenia i pomnażania środków finansowych, które mogą zostać wykorzystane na uzupełnienie niedoborów funduszu emerytalnego, wynikających wyłącznie z przyczyn demograficznych. Fundusz Rezerwy Demograficznej pozwala w systemie niefinansowym na akumulowanie kapitału w określonych okresach, a następnie wykorzystanie zgromadzonych środków kapitałowych w momencie, kiedy na świadczenia emerytalne pobierane będą przez osoby z wyżu demograficznego. Pozwala to na wyrównanie obciążeń finansowych poszczególnych kohort ubezpieczeniowych. Celem zarządzania środkami FRD jest długoterminowe lokowanie aktywów ukierunkowane na osiągnięcie możliwie wysokich zysków z dokonywanych lokat, przy zapewnieniu maksymalnego ich bezpieczeństwa. Przychody Funduszu Rezerwy Demograficznej mogą pochodzić z: 1. środków pozostających w dniu 31 grudnia każdego roku na rachunku funduszu emerytalnego, pomniejszone o kwotę niezbędną do wypłat świadczeń przypadających na pierwszy miesiąc kolejnego roku, 2. przekazanych FRD środki z prywatyzacji mienia Skarbu Państwa, 3. przychody od ulokowanych środków oraz odsetki uzyskane z lokat na rachunkach prowadzonych przez Zakład, a nie stanowiących przychodów FUS i Zakładu, 4. środki pochodzące z części składki na ubezpieczenie emerytalne odprowadzanej przez Zakład do FRD. Zgodnie z zapisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w latach 2002-03 Zakład odprowadzał do FRD 0,1% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie 19 emerytalne; natomiast w kolejnych latach stopa ta zwiększa się o 0,05 punktu procentowego rocznie . Nigdy nie nastąpiło zasilenie FRD ze środków z prywatyzacji Skarbu Państwa, nie wystąpiła również nadwyżka środków na rachunku funduszu emerytalnego wyodrębnionego w ramach FUS. Wykorzystanie środków Funduszu Rezerwy Demograficznej może nastąpić jedynie w ściśle określonym trybie, tj. po wydaniu, na wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, przez Radę Ministrów stosownego rozporządzenia. Jednocześnie uruchomienie zgromadzonych środków może nastąpić nie wcześniej niż w 2009 roku. Suma bilansowa Funduszu Rezerwy Demograficznej na dzień 31 grudnia 2003 r. wynosiła 479,74 mln zł (233,9 mln zł na koniec 2002 r.). Finansowanie świadczeń w systemie rolniczym Fundusz Emerytalno-Rentowy, podobnie jak FUS, jest wydzielonym państwowym funduszem celowym przeznaczonym na finansowanie: emerytur rolniczych oraz rent rolniczych z tytułu niezdolności do pracy, rent rodzinnych, dodatków do wyżej wymienionych emerytur i rent (np. dodatek pielęgnacyjny, dodatek dla sieroty zupełnej), świadczeń wypłacanych kombatantom (renty kombatanckie, dodatki kombatanckie, ryczałty energetyczne), zasiłków pogrzebowych, składek na ubezpieczenie zdrowotne. Dochody FER pochodzą z: 1) płaconych przez ubezpieczonych rolników składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe; 2) dotacji z budżetu państwa – dotacja budżetu państwa stanowi około 94 % dochodów tego Funduszu i obejmuje: • dotację uzupełniającą wynikającą z ustawowej gwarancji państwa na wypłatę świadczeń finansowanych z Funduszu Emerytalno-Rentowego, • dotację celową na wypłatę świadczeń, które zgodnie z obowiązującymi przepisami są finansowane z budżetu państwa. W ramach dotacji celowej finansowane są świadczenia dla kombatantów, dodatki dla byłych żołnierzy – górników, świadczenia dla osób deportowanych do pracy przymusowej przez III Rzeszę i ZSRR, • dotację celową na pokrycie składek na ubezpieczenie zdrowotne rolników, 3) refundacji ze środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na pokrycie świadczeń emerytalno-rentowych przysługujących około 250 tys. rolnikom z pracowniczego systemu ubezpieczeń społecznych. Dotacja budżetu państwa do Funduszu Emerytalno-Rentowego w ostatnich latach utrzymuje się na tym samym poziomie około 15 mld zł, tj. 2% PKB (15 mld zł w 2003 r., 15,1 mld zł w 2004 r.). Pozytywnym zjawiskiem dla budżetu państwa jest stale poprawiająca się relacja liczby ubezpieczonych do liczby świadczeniobiorców (od 1996 r. liczba ubezpieczonych wzrosła z 1,3 mln w 1996 r. do 1,5 mln w 2004 r., gdy w tym samym okresie liczba 20 świadczeniobiorców zmniejszała się z 2 mln do 1,7 mln). Daje to możliwość zahamowania dalszego wzrostu dotacji budżetu państwa do FER. Natomiast ciągłe utrzymywanie tak niekorzystnej dla budżetu państwa struktury dochodów FER jest wynikiem braku zgody środowisk rolniczych na zmiany legislacyjne w systemie ubezpieczeń emerytalnych rolników. Aktualne regulacje dotyczące systemu ubezpieczenia emerytalnego rolników obowiązują od 1991 r. Podczas gdy w kraju następowały zmiany gospodarcze i społeczne, system emerytalny rolników nie zmieniał się. Dzisiaj nadal wszyscy ubezpieczeni rolnicy płacą jednakowe składki na ubezpieczenie emerytalne niezależnie od osiąganych dochodów z prowadzonej działalności. Pomimo, że emerytura minimalna w systemie rolniczym jest taka sama jak w systemie powszechnym, to składka na ubezpieczenie emerytalne rolników jest kilkakrotnie niższa niż na ubezpieczenie emerytalne pracowników. Jednocześnie również, podobnie jak 14 lat temu, wysokość świadczeń emerytalnych rolników nie zależy od wysokości płaconej składki, a udział stażu ubezpieczeniowego nie przekracza 30% wysokości przyszłego świadczenia. Prowadzi to do tego, że wysokość przeciętnej emerytury rolniczej znacznie różni się od pracowniczej. Gdy w 2004 r. przeciętna miesięczna wysokość emerytury rolniczej wynosiła 677,58 zł, to w tym samym okresie przeciętna miesięczna wysokość emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynosiła 1237,38 zł. W związku z tym niezbędne są działania zmierzające do reformy systemu emerytalnego rolników. Przede wszystkim, składka powinna być uzależniona od osiąganego dochodu, a dotacja skierowana do tych rolników, którzy potrzebują wsparcia. Ponadto niezbędne jest budowanie zasad sprzyjających mobilności siły roboczej i przechodzenia pracowników z rolnictwa do sektora pozarolniczego, co jest wyzwaniem także dla systemów emerytalnych. Wymaga to takiej modyfikacji systemu ubezpieczeń społecznych rolników, która nie petryfikowałaby obecnego stanu na rynku pracy. Według szacunków IRWiR PAN, jeżeli polskie rolnictwo ma osiągnąć strukturę agrarną zbliżoną do tej obserwowanej w krajach EU15, to poza rolnictwem powinno znaleźć zatrudnienie ponad 2,7 mln osób obecnie związanych z rolnictwem. Ponadto niezbędne są zmiany zmierzające do doprecyzowania statusu prawnego KRUS oraz uproszczenia jej struktury finansowej. 2.2.3. Prognozy na przyszłość i wyzwania Zgodnie z wariantem bazowym przygotowanej przez ZUS w 2003 r. „Prognozy wpływów i wydatków funduszu emerytalnego do 2050 roku”, dodatnie saldo repartycyjnej części systemu ubezpieczeń emerytalnych pojawia się dopiero w roku 2049. Wariant ten przewiduje również wzrost zdyskontowanego na 2002 r. deficytu FUS do roku 2008 i po okresie nieznacznego spadku, ponowny wzrost w latach 2014 – 2025. Wyniki tej prognozy wskazują na ryzyko długotrwałego i rosnącego w krótkim i średnim okresie zaangażowania budżetu państwa w finansowanie wypłaty świadczeń emerytalnych. Poprawa przedstawionych wyników zależy od możliwości zwiększenia zatrudnienia, w szczególności wśród starszych pracowników. 21 W chwili obecnej trwają prace nad symulacją wpływów i wydatków systemu emerytalnego w ramach projektu koordynowanego przez Ageing Working Group. Powszechnie znana i nadal aktualna jest prognoza przygotowana w 2003 r. przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych7. Środki gromadzone w otwartych funduszach emerytalnych mają służyć finansowaniu świadczeń ustalanych zgodnie z zasadą zdefiniowanej składki. W tej sytuacji, przy zachowaniu reguł aktuarialnej kalkulacji emerytur, nie może być mowy o deficycie tego elementu obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnych. Dla długookresowej stabilności finansowej ważne jest też osiąganie dobrych wyników przez OFE. Największym zagrożeniem dla możliwości osiągania w przyszłości przez zarządzających portfelami OFE równie skutecznych stóp zwrotu jest płytkość krajowego rynku papierów wartościowych. W przyszłości na maksymalizację wyników OFE wpływ będą miały: 1) kontynuacja procesu prywatyzacji przedsiębiorstw będących własnością Skarbu Państwa, 2) rozwój regulowanych rynków papierów wartościowych, poprzez upublicznienie nowych, prywatnych spółek, a także przyciągnięcie zagranicznych emitentów, 3) stymulowanie rozwoju rynku korporacyjnych instrumentów dłużnych, 4) umożliwienie zwiększenia poziomu geograficznej dywersyfikacji portfeli. Działania zmierzające do poszerzenia możliwości lokacyjnych funduszy emerytalnych powinny równocześnie sprzyjać wzrostowi efektywności inwestycyjnej dobrowolnych oszczędności emerytalnych (również PPE i IKE). 2.2.4. Strategie zmniejszania deficytu finansowego Starzenie się ludności jest wyzwaniem dla każdego systemu emerytalnego. Wzrastająca liczba osób pobierających świadczenia emerytalne, przy jednoczesnym spadku liczby osób w wieku produkcyjnym, spowodowała, że, aby zmniejszyć ryzyko finansowe systemu, przyjęto inflacyjną waloryzację świadczeń. Takie podejście z jednej strony chroni emerytów przed negatywnymi skutkami związanymi ze wzrostem cen, a z drugiej strony zmniejsza obciążenie pracujących. Kluczowym warunkiem polepszenia kondycji finansów ubezpieczeń społecznych jest poprawa sytuacji na rynku pracy i zwiększenie zatrudnienia. W tym przypadku zauważyć należy, iż system ubezpieczeń społecznych i funkcjonowanie rynku pracy wzajemnie się determinują. Rozwiązania przyjęte w ramach obowiązkowego systemu zabezpieczenia społecznego powodują, że głównym problemem systemu finansów publicznych stanie się finansowanie opartego o zasady solidarności międzypokoleniowej systemu emerytalnego. Zwiększenie przychodów z FUS dokonać się może: − poprzez zwiększenie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, − przez poprawę sytuacji na rynku pracy, to jest wzrost liczby zatrudnionych i ograniczenie szarej strefy. Biorąc pod uwagę niski wskaźnik zatrudnienia, wysokie bezrobocie i relatywnie wysokie obciążenie płac kosztami składek i podatków, dalszy wzrost składek nie wydaje się możliwy. Podejmowane w ostatnim czasie próby dostosowania podstawy wymiaru składek do 7 Dostępna na stronie http://www.zus.pl 22 wysokości dochodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, mają na celu zmianę, a ich wpływ na ogólną sytuację finansów ubezpieczeń wydaje się być w długim okresie mało znaczący. Wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 15-64 lata w Polsce jest najniższy w krajach EU-25 i w 2004 wyniósł 51.7 (w porównaniu do 51,2 w 2003 r.). Oznacza to, że niewiele więcej niż jeden na dwóch Polaków w wieku produkcyjnym pracuje, w efekcie, może być objęty ubezpieczeniem społecznym. Szczególnie niski jest wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55-64 lata, który wynosi 26,2, jest szczególnie niski dla kobiet, z których mniej niż jedna na pięć w tym wieku pracuje. Taki niski poziom zatrudnienia starszych pracowników jest także efektem możliwości korzystania ze świadczeń społecznych – wcześniejszych emerytur, świadczeń przedemerytalnych, a w przeszłości także zasiłków przedemerytalnych i rent z tytułu niezdolności do pracy. Niski efektywny wiek wycofywania się z rynku pracy związany jest z budowaniem od lat zachęt do wcześniejszej dezakywizacji, która miała na celu absorpcję części efektów transformacji i gwałtownych przemian na rynku pracy, przede wszystkim w obszarze popytu na pracę. W efekcie jednak, wysokość składek na ubezpieczenia społeczne istotnie wzrosła i poprzez zwiększenie klina podatkowego, stanowi obecnie barierę dla rozwoju rynku pracy. Rozwiązanie tego dylematu należy do najważniejszych zadań postawionych przed strategią emerytalną w najbliższych latach. Po 2006 r. możliwości wcześniejszej dezaktywizacji zostaną istotnie ograniczone. Stanowić to będzie szansę dla zwiększenia poziomu zatrudnienia i relatywnego systemowego obciążenia rynku pracy kosztami systemu ubezpieczeń społecznych. Aby jednak taki scenariusz się zrealizował, niezbędne będą dodatkowe działania, zarówno po stronie rynku pracy, jak i w ramach systemu rent z tytułu niezdolności do pracy, aby system ten nie przejmował funkcji wcześniejszych emerytur. Obecnie istnieją dwa główne mechanizmy wpływające na zachowanie osób starszych na rynku pracy: pierwszym z nich są zasady zmniejszania bądź zawieszania wypłaty świadczenia w przypadku osiągania dochodów powodujących powstanie obowiązku ubezpieczeń społecznych, a drugim zasady zwiększania świadczenia za składki wpłacone do systemu ubezpieczeniowego po uzyskaniu prawa do emerytury. Ponieważ w Polsce istnieje w dalszym ciągu system wcześniejszych emerytur ustalanych zgodnie z zasadą zdefiniowanego świadczenia pierwszy z działających mechanizmów ma służyć zniechęcaniu uprawnionych do korzystania ze świadczeń przed osiągnięciem ustawowego wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn). W związku z powyższym, każda osoba decydująca się na skorzystanie z przywileju wcześniejszej emerytury musi rozwiązać umowę o pracę. Jeżeli do ukończenia wieku emerytalnego podejmuje jakąkolwiek działalność powodującą obowiązek ubezpieczeń społecznych to: − przychody przekraczające 70% średniego wynagrodzenia powodują proporcjonalne zmniejszenie części świadczenia (o część lub całość tak zwanej części socjalnej), − przychody przekraczające 130% średniego wynagrodzenia, powodują zawieszenie wypłaty świadczenia. Nie ma jakichkolwiek ograniczeń zarobkowania po ukończeniu 60 lat przez kobietę i 65 lat przez mężczyznę. Należy zwrócić uwagę, że ze względu na stosunkowo wysoką wartość 23 progów, mechanizm ten jest stosunkowo mało skuteczny, nie mniej działania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy nie są społecznie akceptowalne. Po nabyciu prawa do świadczenia, każda składka wpływająca do systemu powoduje stosowny wzrost wysokości wypłacanej emerytury. Związek ten jest stosunkowo mało widoczny w przypadku świadczeń ustalanych zgodnie z formułą zdefiniowanego świadczenia, ale jego znaczenie wzrośnie w przypadku świadczeń wypłacanych według formuły emerytalnej systemu zdefiniowanej składki. W efekcie, system ten będzie promował decyzje o wydłużeniu aktywności zawodowej ponad minimalny wiek emerytalny. Reforma emerytalna roku 1999 miała w swoim założeniu wpłynąć na zwiększenie potencjału wzrostu gospodarczego Polski. Część składki na ubezpieczenie emerytalne jest przekazywana do otwartych funduszy emerytalnych, które inwestują ją na rynku kapitałowym. W ten sposób oszczędności emerytalne za pomocą właściwych temu rynkowi mechanizmów pozwalają finansować projekty inwestycyjne. Ze względu na charakter inwestycji nie mogą one jednak służyć finansowaniu najbardziej ryzykownych przedsięwzięć. Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Skarbu Państwa i Komisja Papierów Wartościowych i Giełd prowadzą działania mające na celu wzrost efektywności działania polskiego rynku kapitałowego służący lepszemu wykorzystaniu krajowych oszczędności emerytalnych. Jednocześnie transfer składek do otwartych funduszy emerytalnych spowodował konieczność sfinansowania części wypłat z ubezpieczeń przez budżet państwa. W przyszłości, kiedy część świadczeń emerytalnych wypłacana będzie z środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych należy oczekiwać spadku zaangażowania budżetu w finansowaniu wypłaty świadczeń emerytalnych. W długim okresie najskuteczniejszym z możliwych działań jest tworzenie przez system emerytalny warunków sprzyjających rozwojowi gospodarczemu. Szybki i długotrwały wzrost gospodarczy powinien się łączyć ze zwiększeniem zatrudnienia w gospodarce we wszystkich jego formach. W końcu 2004 r., przygotowany został projekt nowej ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, który wprowadzał nowe zasady dotyczące administrowania systemem, a także wprowadzał modyfikację w obszarze zasad opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Składki te miałyby być zależne od obszaru gospodarstwa rolnego. Jednak ze względu na liczne zastrzeżenia do tak przyjętej zasady opłacania składek, przygotowana została autopoprawka rządu, w efekcie której projekt skupia się przede wszystkim na zmianach w ramach administracji KRUS. W drugim etapie prac, przygotowana ma być metodologia szacowania dochodów rolniczych, tak aby można było wdrożyć mechanizm naliczania składki w zależności od dochodów. Ze względu na zbliżające się wybory parlamentarne, zmiany w ubezpieczeniu społecznym rolników raczej nie zostaną uchwalone w trakcie obecnej kadencji parlamentu. 24 2.3. Modernizacja systemów emerytalnych i dostosowanie do zmian. Wspólne cele Cel 9. Zapewnienie, że systemy emerytalne są zgodne z wymaganiami rynku pracy, są elastyczne i bezpieczne, a prawa do świadczenia emerytalnego nabyte w jednym państwie UE są ważne i respektowane w innym państwie Unii Cel 10. Równe traktowanie kobiet i mężczyzn jeśli chodzi o dostęp do świadczeń emerytalnych i ich wysokość Cel 11. Większa przejrzystość systemów emerytalnych i lepsze dopasowywanie ich do zachodzących zmian, w tym rozwinięcie godnej zaufania i zrozumiałej informacji o długookresowej perspektywie systemów emerytalnych. 2.3.1.Dostosowanie systemów emerytalnych do wymogów rynku pracy i niestandardowego zatrudnienia. Pracowniczy system ubezpieczeń społecznych obecnie obejmuje różnorakie formy zatrudnienia. W szczególności, obowiązek ubezpieczenia społecznego wynika z: - zatrudnienia na umowę o pracę, bez względu na to czy jest to umowa w pełnym czy w niepełnym wymiarze czasu pracy; - zatrudnienia na umowę-zlecenie, a także umowę o dzieło, jeżeli jest ona zawarta ze swoim pracodawcą; - prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek; - prowadzenia działalności twórczej i artystycznej. Odrębny system ubezpieczenia społecznego rolników obejmuje swoim ubezpieczeniem rolników (właścicieli gospodarstw rolnych) i ich współmałżonków. Oznacza to, że wszystkie osoby aktywne zawodowo mają dostęp do systemu ubezpieczenia emerytalnego – powszechnego lub rolniczego. Należy jednak zauważyć, iż wysokość obciążeń składkami na ubezpieczenia społeczne prowadzi do prób zmniejszania kosztów ubezpieczenia. Prowadzi to do takich zjawisk jak: rozwój szarej strefy lub przekształcanie zatrudnienia w prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż obciążenie składkami w przypadku tej ostatniej jest niższe. Wynika to z tego, iż składki na ubezpieczenia społeczne pracujących na własny rachunek są obliczane od deklarowanej kwoty, niezależnej od dochodów. Doprowadzenie do zwiększenia liczby osób i funduszu wynagrodzeń objętego ubezpieczeniami społecznymi stanowi jedno z większych wyzwań stojących przed polityką emerytalną. Działania w tym obszarze powinny być związane przede wszystkim z poszukiwaniem możliwości obniżania wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, jednak przy zapewnieniu stabilności finansowej systemu. W przypadku okresów pozostawania poza zatrudnieniem, takich jak urlop wychowawczy, macierzyński, okresy opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny, w tym dziećmi, bezrobocie (przez okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych), czy zasadnicza służba wojskowa, składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe są finansowane przez budżet 25 państwa. Oznacza to, że osoby, które odnotowują przerwy w zatrudnieniu z powodów wymienionych powyżej, nie tracą swoich praw emerytalnych. Nowy system emerytalny oparty jest o zasadę zdefiniowanej składki, co oznacza, że przyszłe emerytury w całości zależą od tego, ile składek zostało wpłacone przez cały okres aktywności zawodowej. W efekcie osoby, które przez cały okres kariery zawodowej wpłacą do systemu podobne składki (bez względu na to, przez ile lat te składki wpłacały i jakie przerwy występowały w ich zatrudnieniu), mogą oczekiwać podobnych emerytur. System emerytalny za taką samą składkę oferuje takie same świadczenia, nie różnicując grup zawodowych. Istotne jest również to, iż system ten jest powszechny i jednolity dla wszystkich pracujących poza rolnictwem. W efekcie, mobilność geograficzna czy zawodowa (o ile nie dotyczy ona przepływów pomiędzy sektorami rolniczym i pozarolniczymi) nie ma wpływu na nabywanie praw emerytalnych. Bardziej skomplikowana sytuacja dotyczy osób, których aktywność zawodowa obejmuje zarówno pracę w rolnictwie, jak i poza nim. Obecne przepisy nie określają precyzyjnie w jaki sposób osoby takie będą miały obliczane emerytury. Ze względu na to, iż nowy system emerytalny ma charakter zdefiniowanej składki, a system rolniczy jest systemem o zdefiniowanym świadczeniu, regulacje takie powinny opierać się na zasadzie pro-rata, w której każdy z systemów finansuje część emerytury, wynikający z okresu ubezpieczenia i opłacania w nim składek. Podobnie dziać się powinno także w przypadku systemów zaopatrzeniowych dla służb mundurowych. Odpowiednie przepisy w tym obszarze powinny zostać wypracowane i wdrożone przed 2009 r., zanim pierwsze osoby otrzymają świadczenia z nowego systemu emerytalnego. 2.3.2. Równość płci i funkcjonowanie systemów emerytalnych. Nowy system emerytalny, poprzez uzależnienie wysokości emerytury od indywidualnie wpłaconych składek nie prowadzi do wyrównania nierówności płci występujących na rynku pracy. Przyjęto bowiem zasadę, iż nierówności występujące na rynku pracy powinny być eliminowane w ramach polityki rynku pracy. Jednakże, niektóre okresy pozostawania poza rynkiem pracy, w szczególności okres przebywania na urlopie macierzyńskim oraz na urlopie wychowawczym, z którego praktycznie korzystają tylko kobiety, są objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi a składkę na ten cel finansuje budżet państwa. W przypadku urlopów macierzyńskich składka jest płacona od wysokości zasiłku macierzyńskiego, a w przypadku urlopu wychowawczego – kwota świadczenia pielęgnacyjnego. W efekcie, pomimo czasowego wycofania się z rynku pracy, kobiety mają zagwarantowane prawo do emerytury. Kobiety i mężczyźni, którzy zgromadzili na swoich kontach emerytalnych taki sam kapitał i przejdą na emeryturę w tym samym wieku otrzymają równe emerytury, pomimo tego, iż kobiety żyją dłużej. Wynika to z tego, iż formuła emerytalna w przypadku systemu niefinansowego (ZUS), a także – według założeń rządu – systemu finansowego będzie oparta o wskaźniki trwania życia wyrównane ze względu na płeć. System emerytalny rolników jest to system o zdefiniowanym świadczeniu, gdzie również nie ma różnicy w sposobie obliczania świadczeń kobiet i mężczyzn. W tym systemie, zróżnicowanie wysokości emerytur kobiet i mężczyzn jest niższe, gdyż wysokość 26 świadczenia nie jest zależna od wysokości osiąganych dochodów a jedynie od długości pracy w gospodarstwie rolnym. W polskim systemie emerytalnym, zarówno powszechnym, jak i rolniczym, tradycyjnie występuje zróżnicowanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn. Obecnie, przeciętny wiek emerytalny kobiet jest niższy niż wiek emerytalny mężczyzn. Przeciętny wiek osoby, której przyznano emeryturę z ZUS w 2004 r. wynosił 56 lat w przypadku kobiet i 58,7 lat w przypadku mężczyzn (czyli różnica wynosiła przeciętnie 2,7 lat). W efekcie, także przeciętny staż pracy kobiet, którym przyznano emerytury był niższy i wynosił 33,9 lat w przypadku kobiet i 37,3 lat w przypadku mężczyzn. Pogłębia to dodatkowo różnice w wysokości emerytur kobiet i mężczyzn. System ubezpieczeń społecznych gwarantuje także ochronę w przypadku śmierci współmałżonka. Wdowy i wdowcy mają prawo do otrzymania renty rodzinnej po zmarłym małżonku, jeżeli przekroczyli 50 rok życia i są niezdolni do pracy. Z prawa do renty rodzinnej częściej korzystają kobiety, które w ten sposób mogą skorzystać z wyższego świadczenia, w 2004 r. ponad 73% kobiet otrzymujących renty rodzinne miało więcej niż 50 lat. W części kapitałowej obowiązkowego systemu emerytalnego przewidziane jest również zagwarantowanie praw do oszczędności emerytalnych współmałżonków. W przypadku rozwodu, środki zgromadzone na koncie w otwartym funduszu emerytalnym mogą być podzielone pomiędzy współmałżonków. O proporcjach tego podziału decyduje sąd. W przypadku śmierci współmałżonka, wdowa lub wdowiec otrzymują na swój rachunek w funduszu emerytalnym 50% kwoty oszczędności emerytalnych. Pozostałe 50% wypłacane jest w gotówce osobom wskazanym (może to także być współmałżonek). W 2001 r. ryzyko ubóstwa wśród osób w wieku powyżej 65 roku życia było dwa razy wyższe wśród kobiet (8,2%) niż wśród mężczyzn (4,1%). Należy jednak zauważyć, iż ryzyko to było dużo niższe niż wśród osób poniżej 64 lat, gdzie wynosiło ono 18,7% dla mężczyzn i 17,4% dla kobiet. W nowym systemie emerytalnym, w którym formuła emerytalna jest zbliżona do aktuarialnej neutralności, różnice pomiędzy emeryturą kobiet i mężczyzn mogą być jeszcze wyższe. Dodatkowe pięć lat gromadzenia oszczędności emerytalnych skutkuje zwiększeniem wysokości tych oszczędności o ponad 20%. Jednocześnie, przeciętne dalsze trwanie życia zmniejsza się – w 2004 r. przeciętne dalsze trwanie życia osoby 60-letniej wynosiło nieco ponad 20 lat, podczas gdy osoby 65 letniej – niecałe 16,5 lat. Konkludując, w efekcie utrzymania zróżnicowanego wieku emerytalnego kobiety mogą liczyć na świadczenia o jedną trzecią niższe niż świadczenia mężczyzn, przy założeniu takich samych osiąganych zarobków. W 2004 r. rząd przedstawił propozycję stopniowego wyrównania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn tak, aby od 2023 r. wiek ten był taki sam dla obu płci. Propozycja ta nie spotkała się jednak z akceptacją związków zawodowych i ugrupowań politycznych W efekcie czego, została ona wycofana. 2.3.3. Inne aspekty wdrażania reformy systemu ubezpieczeń społecznych Nowy system emerytalny funkcjonuje od 1999 r. Jednak nie wszystkie ustawy, niezbędne do pełnego funkcjonowania nowego systemu zostały uchwalone. 27 Wymaga przygotowania i uchwalenia ustawa o wypłatach emerytur z kapitałowej części obowiązkowego systemu emerytalnego. Pierwsze emerytury z nowego systemu wypłacone będą od 2009 r. Kolejnym istotnym zadaniem jest ustawa o emeryturach pomostowych i rekompensatach. Tworzy ona zasady wypłaty specjalnych świadczeń dla osób pracujących w szczególnych warunkach lub wykonujących prace o szczególnym charakterze, którzy według oceny ekspertów medycyny pracy, nie mogą kontynuować swojej pracy do wieku emerytalnego. Świadczenia te – emerytury pomostowe – będą wypłacane osobom, które pracowały w tych warunkach przed 1999 r., a w przypadku górników – także tym, którzy rozpoczęli prace później. Osoby, które w starym systemie emerytalnym mogły oczekiwać wcześniejszej emerytury i nie otrzymają emerytury pomostowej, będą miały naliczone rekompensaty w formie powiększenia kapitału początkowego, co zwiększy wartość ich przyszłych emerytur. Obszarem wymagającym modyfikacji jest również system rent z tytułu niezdolności do pracy. Koszt tych świadczeń w ostatnim okresie sięga około 4% PKB, co jest jednym z najwyższych poziomów wśród krajów europejskich. Jednocześnie, wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych należy do najniższych w Europie. Ponadto, funkcjonowanie systemu rentowego nie jest dostosowane do nowego systemu emerytalnego. W najbliższych latach niezbędne są zmiany systemu rentowego zmierzające do dostosowania systemu rent z tytułu niezdolności do pracy do reformy emerytalnej. Należy opracować rozwiązania, prowadzące do zwiększenia zatrudnienia przez osoby niepełnosprawne, a także ogólnego zmniejszenia skali wydatków na renty. Istotnym wyzwaniem jest także kontynuacja zmian w obszarze administrowania systemem ubezpieczeń społecznych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął w 2004 r. strategię, której celem jest uczynienie z ZUS wzorcowej instytucji publicznej, przyjaznej dla swoich klientów. Istotnym elementem tej strategii jest ukończenie wdrażania Kompleksowego Systemu Informatycznego, który obsługuje nowy system emerytalny. W obszarze wdrażania systemu emerytalnego, do najważniejszych zadań ZUS na kolejne lata należy zaliczyć: - identyfikację i przekazanie do otwartych funduszy emerytalnych zaległych składek za lata 1999-2003, które zgodnie z ustawą o przejęciu przez Skarb Państwa (ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o przejęciu przez Skarb Państwa zobowiązań Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieprzekazania składek do otwartych funduszy emerytalnych, Dz. U. , nr 149, poz. 1450) są przekazywane do ofe w postaci obligacji; - pełne uruchomienie kont ubezpieczenia prowadzonych przez ZUS i przekazanie ubezpieczonym informacji o stanie ich kont; - przygotowanie ZUS do poboru składek i wypłacania emerytur pomostowych od 2007 r; - zakończenie budowy systemu informatycznego służącego do wypłaty emerytur z nowego systemu emerytalnego i wypłata pierwszych emerytur od 2009 r. W ciągu ostatnich kilku lat na Zakład Ubezpieczeń Społecznych nałożone zostały także nowe zadania to jest wypłata rent socjalnych oraz świadczeń przedemerytalnych. Pozwala to z jednej strony na lepsze wykorzystanie istniejących zasobów służb publicznych – przede wszystkim pracowników socjalnych oraz publicznych służb zatrudnienia, ale z drugiej strony stanowi wyzwanie dla ZUS, aby wykorzystać istniejące zasoby do absorpcji nowych zadań. 28 Zmiany są niezbędne również w obszarze administrowania ubezpieczeniami społecznymi rolników. Obecnie Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego nie posiada dobrze określonego statusu prawnego – organem administracji centralnej jest prezes KRUS. Ponadto, KRUS zarządza pięcioma odrębnymi funduszami, z których cztery mają status państwowych funduszy celowych. Dwa z tych funduszy – emerytalno-rentowy oraz prewencji i rehabilitacji służy wypłacie świadczeń. Pozostałe dwa – administracyjny i motywacyjny – finansują funkcjonowanie KRUS. Piąty fundusz – Fundusz Składkowy – jest całkowicie finansowany ze składek rolników i jest nadzorowany przez samorząd rolniczy. Niezbędne są zmiany zmierzające do doprecyzowania statusu prawnego KRUS oraz uproszczenia jej struktury finansowej. 2.3.4. Przejrzystość, dostosowanie i ekonomia polityczna reformy emerytalnej. Prace nad reformą i wdrożeniem nowego systemu emerytalnego rozpoczęły się w 1996 r., kiedy w utworzonym Biurze Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Emerytalnej powstały założenia systemu emerytalnego „Bezpieczeństwo dzięki różnorodności”. Kolejne rządy konsekwentnie przedkładają projekty ustaw, które po ich uchwaleniu przez Parlament budują kolejne elementy nowego systemu emerytalnego. Przez sześć lat fundamenty nowego systemu emerytalnego pozostały niezmienione, a wprowadzane zmiany miały na celu uzupełnienie lub udoskonalenie zaadaptowanych wcześniej rozwiązań. Ponieważ systemy emerytalne zaciągają zobowiązania wobec ich uczestników w długim okresie, ich zasady powinny być stabilne i nie podlegać częstym zmianom. Należy też patrzeć na nie z perspektywy równowagi międzypokoleniowej – proces starzenia się ludności prowadzić będzie do istotnego zwiększenia się wskaźnika obciążenia demograficznego osobami w wieku poprodukcyjnym. Dlatego też, zbudowany konsensus dotyczący nowego systemu emerytalnego powinien być kontynuowany, zapewniając bezpieczny system emerytalny przyszłym pokoleniom. Nowy system emerytalny automatycznie dostosowuje się do zmian zachodzących na rynku pracy oraz zmian demograficznych. Konta emerytalne w ZUS rosną w tempie wzrostu przypisu składek, a więc zarówno zobowiązania, jak i przychody ZUS mają taką samą dynamikę. Emerytury zależą od długości trwania życia i zmiany w tym zakresie automatycznie wpływają na wyniki systemu emerytalnego. Docelowo, każdy ubezpieczony otrzymywać będzie corocznie informację o stanie swoich kont emerytalnych – zarówno w systemie finansowym jak i niefinansowym. W przyszłości informacja ta będzie także uwzględniać wartość emerytury należnej ze zgromadzonego już kapitału. Od 2003 r. wszystkie osoby ubezpieczone otrzymują z ZUS coroczną informację o kwocie składek wpłacanych w poprzednim roku na konto emerytalne, roczną informację o stanie kont otrzymują wszyscy członkowie otwartych funduszy emerytalnych. W 2005 r. zostało wprowadzone rozporządzenie, które standaryzuje informację przekazywaną do członków ofe, co ułatwi porównywanie informacji pomiędzy poszczególnymi funduszami. Otrzymywanie indywidualnych informacji o stanie kont zwiększa ‘świadomość emerytalną’ uczestników systemu. Pozwoli im to także na ocenę, czy i w jakim stopniu powinni oni dodatkowo oszczędzać na swoją emeryturę w ramach pracowniczych programów emerytalnych, indywidualnych kont emerytalnych, czy też w innej formie dobrowolnych oszczędności. 29 Budowanie godnej zaufania informacji dotyczącej systemów emerytalnych obejmuje także informację o makroekonomicznej sytuacji tych systemów. Obecnie, Zakład Ubezpieczeń Społecznych publikuje wieloletnią prognozę przychodów i wydatków systemu emerytalnego. Brak jest natomiast pełnej informacji na temat całego systemu ubezpieczeń społecznych, obejmującego także system rolniczy. Z tego powodu, przygotowany został projekt ustawy o aktuariuszu krajowym. Aktuariusz krajowy będzie przygotowywał i publikował prognozy wydatków, na które wpływ mają zachodzące procesy demograficzne, przede wszystkim starzenie się ludności. Będzie także oceniał skutki długookresowe zmian ustawowych w obszarze systemów zabezpieczenia społecznego, które wpływają na te wydatki. 30 Rozdział 3. Wnioski Podstawowe wyzwania stojące przed funkcjonowaniem systemów emerytalnych i rentowych w Polsce, można podzielić na dwie grupy. Pierwsze z nich to działania bieżące, niezbędne dla właściwego dalszego funkcjonowania tych systemów. Najbardziej istotne z nich to uzupełnienie brakujących regulacji, które związane są z funkcjonowaniem nowego systemu emerytalnego dla pracowników, czyli: - ustawy regulującej funkcjonowanie emerytur pomostowych; - ustawy o emeryturach kapitałowych; Ponadto, niezbędna jest nowelizacja ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, celem niezbędnych modyfikacji ubezpieczeń rentowych i dostosowania ich do nowego systemu emerytalnego. Równie istotnym działaniem jest przygotowanie nowej ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, która z jednej strony pozwoliłaby na lepsze określenie zasad funkcjonowania i zarządzania systemem, a z drugiej strony wprowadziłaby zmiany w obszarze opłacania składek, różnicując je od uzyskiwanego dochodu rolniczego. Ponadto, niezbędne są zmiany w obszarze określania świadczeń w tym systemie, także aby lepiej dopasować całość funkcjonowania systemów i umożliwić restrukturyzację rynku pracy (zwiększenie roli sektorów pozarolniczych i zmniejszenie zatrudnienia w rolnictwie). Zmiany na rynku pracy to kolejne pilne i bieżące wyzwanie, istotne także z perspektywy funkcjonowania systemów emerytalnych. Osiągnięcie stabilności finansowej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zależy od dalszych zmian na rynku pracy. W szczególności, niezbędne jest zwiększenie zatrudnienia, tak aby więcej osób mogło wpłacać do systemu składki na ubezpieczenia społeczne. Służyć temu mają rozwiązania określone na przykład w Krajowym Planie Działania na rzecz Zatrudnienia, czy też wynikające z realizacji Europejskiej Strategii Zatrudnienia. W tym zakresie niezbędna jest ocena na ile istniejące lub planowane rozwiązania utrudniają pożądane zmiany na rynku pracy. Należy przeciwdziałać zwiększeniu obciążeń pracy kosztami funkcjonowania systemem ubezpieczeń społecznych (jak na przykład przedłużanie i rozszerzanie możliwości korzystania z wcześniejszych emerytur), a promować wzrost zatrudnienia (np. wobec osób niepełnosprawnych, w tym w ramach systemu rentowego, zachęcając osoby niepełnosprawne do aktywności zawodowej). Druga grupa działań to działania perspektywiczne, zmierzające do tworzenia warunków do stabilnego rozwoju systemów emerytalnych w przyszłości. Do najważniejszych zadań w tym zakresie należy poprzedzone społecznym konsensusem wypracowanie sposobu uelastycznienia i wyrównania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn. Obecny system, poprzez wprowadzenie zróżnicowanego wieku emerytalnego, prowadzić może do dyskryminowania kobiet, poprzez istotnie niższą wysokość wcześniejszej o pięć lat emerytury. Istotne jest również monitorowanie funkcjonowania systemów emerytalnych i rentowych. W perspektywie makroekonomicznej służyć ma temu powołanie aktuariusza krajowego, którego zadaniem będzie regularne przygotowywanie prognoz wydatków publicznych, na które wpływ ma starzenie się ludności oraz ocena proponowanych regulacji w obszarze systemów ubezpieczeń społecznych, ochrony zdrowia i edukacji. W perspektywie mikroekonomicznej, 31 niezbędne jest monitorowanie wysokości oczekiwanych świadczeń, w szczególności w nowym systemie emerytalnym i ocena, czy ich wysokość będzie adekwatna, zgodnie z pierwszym obszarem celów określonych w ramach otwartej metody koordynacji. 32 Załącznik. Podstawowe informacje statystyczne Rysunek 1 Emeryci i renciści według systemu służby mundurowe 3,6% rolnicy 18,5% pracownicy 77,9% Źródło: obliczenia MPS na podstawie danych GUS liczba osób w wieku powyżej 65 na 100 osób w wieku 15-65 Rysunek 2 Współczynnik obciążenia demograficznego 50 45 40 35 30 25 20 15 10 2003 2013 2023 2033 2043 Źródło: Eurostat 33 Tabela 1 Analiza ludności ze względu na grupy wieku w 2003. 2003 Wiek 0-14 15-24 17,8 16,8 2003: Populacja na dzień 1 stycznia. Źródło: Eurostat 25-44 45-59 60-64 65-74 75+ 28,0 20,4 4,2 7,9 4,9 Tabela 2 Średnia długość trwania życia: w momencie urodzenia, w wieku 65 i 60 lat w 2002. Wiek Lata Płeć w momencie urodzenia 2002 w wieku 65 lat. w wieku 60 lat. Mężczyźni 70,4 Mężczyźni 14,0 Mężczyźni 17,1 Kobiety 78,7 Kobiety 17,9 Kobiety 22,0 Źródło: Eurostat Tabela 3 Współczynnik obciążenia demograficznego w 2003 r. 65+/15-64 60+/15-59 2003 18,4 26,0 Liczba osób w wieku 65+ (60+) w stosunku do liczby osób w wieku 15-64 (15-59) Źródło: Eurostat Wiek Lata Tabela 4 Członkowie gospodarstwa domowego w wieku 60+, 65+ (, 75+) w 2001 (% w danej grupie). Osoby mieszkające ze swoimi dziećmi Samotni rodzice Całe w wieku 65+ gospodarstwa domowe 70i Osoby w wieku Osoby w wieku 65+ mieszkające 65+ żyjące z innym samotnie dorosłym w wieku 65+ 12i 3i Przypis: i – źródła krajowe Źródło: Eurostat Tabela 5 Produkt Krajowy Brutto (PKB) per capita i stopy wzrostu gospodarczego w 2002-04. PKB per capita w PPP (EU 25 = 100) Stopy wzrostu gospodarczego PKB (%) 2002* 2003* 45,5 46,1 2002 1,4 Lata 2004* 47,4 2003 3,8 2004* 5,8 *prognoza wskaźnik wzrostu PKB: stosunek realnego wzrostu PKB z poprzedniego do danego roku Źródło: Eurostat European Commission (ECFIN/50485/04, Information note for Ageing Working Group) 34 Tabela 6 Wskaźniki zatrudnienia i bezrobocia, podział ze względu na wiek w 2003 r. (%). Wskaźnik zatrudnienia Wiek 25-54 55-64 Płeć Suma 67,5 Źródło: Eurostat K Stopa bezrobocia 25-54 55-64 Suma M K Suma M 73,0 62,1 26,9 35,2 19,8 17,1 M K Suma M K 16,2 18,0 10,7 11,3 9,9 Tabela 7 Dług publiczny i deficyt sektora finansów publicznych. Wyszczególnienie 1998 42,9% dług publiczny deficyt sektora finansów publicznych -4,0% Źródło: OECD, Eurostat, Departament PF MF * dane wstępne 1999 2000 2001 40,0% 36,6% 36,7% -3,2% -2,4% -3,9% 2002 41,4% -3,6% 2003 2004* 45,4% 43,6% -4,5% -4,8% Tabela 8 Ryzyko ubóstwa wśród osób w wieku 60+, 65+ w 2001 r. (%) Wiek 65+ Płeć Suma 6,6 60+ Mężczyźni 4,1 Kobiety 8,2 Suma 18,0 Mężczyźni 18,7 Kobiety 17,4 Ubóstwo rozumiane jako odsetek osób osiągających dochody poniżej 60% mediany.Źródło: Eurostat (2004) ECHP UBD Grudzień 2003 Tabela 9 Ryzyko ubóstwa osób w wieku 60+,65+,75+ i <60,<65,<75 ze względu na typ gospodarstwa domowego w 2001 (%). Wiek 65+ mieszkający sami 9i 0 – 64 mieszkający z dorosłymi 65+ 9i mieszkający sami 16i i: źródła krajowe Źródło: Eurostat Data: 30. 11. 04 Tabela 10 Różnice w ryzyku ubóstwa osób w wieku poprodukcyjnym i młodszych w 2001. Wiek 65+/0-64 Płeć Suma 0,4 Mężczyźni Kobiety 0,2 0,5 Źródło: obliczenia oparte na tabelach 8,9 35 Tabela 11 Ryzyko ubóstwa osób, których głównym dochodem jest emerytura w 2001r. (%). Osoby na emeryturze Płeć Suma 8,0 Mężczyźni 7,5 Osoby aktywne Kobiety 8,3 Suma 11,7 Mężczyźni 12,7 Kobiety 10,4 Źródło: Eurostat (2004), ECHP UBD Grudzień 2003 Tabela 12 Wskaźniki zatrudnienia w 2003 (% poszczególnej grupie wieku). Wiek 15 – 64 55 – 64 Lata 2003 2003 51,2 26,9 Źródło: Eurostat Tabela 13 Nieaktywna część populacji w stosunku do osób zatrudnionych w wieku 15 – 64. Lata 2003 27,8 Źródło: Eurostat, Badanie Ekonomicznej Aktywności Ludności, średnia roczna Tabela 14 Wskaźnik zatrudnienia starszych pracowników w 2003 (% poszczególnej grupy wieku). Wiek 55 – 59 Płeć 60 - 64 Suma M K Suma 34,3 44,0 25,7 17,5 55 - 64 M K Suma 23,5 12,6 26,9 65 – 69 M K Suma M 35,2 19,8 9,9 13,2 7,6 Źródło: Eurostat, Badanie Ekonomicznej Aktywności Ludności, średnia roczna Tabela 15 Efektywny wiek wycofania się z rynku pracy w 2001 – 2003 (w latach). Lata 2001 Płeć Suma 56,6 2002 K 2003 M K Suma M K Suma M K 55,5 57,8 56,9 55,8 58,1 58,0 56,4 59,8 Źródło: Eurostat, BAELL 36 Tabela 16 Zróżnicowanie ryzyka ubóstwa ze względu na płeć osób w wieku 60+,65+ (punkty procentowe). Wiek 65+ 0 - 64 4,1 -1,3 Zróżnicowanie ze względu na płeć: stopa ryzyka ubóstwa kobiet – stopa ryzyka ubóstwa kobiet, w punktach procentowych Źródło: obliczenia oparte na tabelach 8,9 Tabela 17 Udział emerytur i rent w produkcie krajowym brutto w latach 1998 – 2003 (w %) Wyszczególnienie Wydatki socjalne ogółem Wydatki na emerytury i renty Emerytury i renty z FUS Świadczenia zaopatrzeniowe 1) Wydatki z KRUS 2) 1998 19,0 15 11,3 1,4 2,3 1999 19,0 15,1 11,4 1,4 2,3 2000 17,6 13,9 10,6 1,3 2,0 2001 18,7 14,8 11,3 1,4 2,1 2002 18,6 14,8 11,3 1,4 2,1 2003 18,4 14,7 11,3 1,4 2,0 Emerytury i renty wojska, policji, służby więziennej, straży pożarnej i pozostałych formacji tzw. mundurowych obejmują wyłącznie wydatki na świadczenia z Funduszy: Emerytalno- Rentowego i Składkowego Źródło: obliczenia własne MPS na podstawie informacji statystycznych Tabela 18 Niektóre wydatki budżetu państwa w latach 1998 – 2003 (w %) Wyszczególnienie 1998 1999 2000 2001 Wydatki socjalne ogółem, w tym: 24,3 27,6 31,0 33,8 Dotacje do emerytur i rent 17,1 20 23% 24,9 Dotacja do FUS 4,3 4,5 8,0 10,1 Dotacja do KRUS 7,6 9,2 8,7 8,6 Ubezpieczenia zaopatrzeniowe 1) 5,4 6,3 6,3 6,2 1) tzw. służb mundurowych oraz kombatantów Źródło: obliczenia własne MPS na podstawie informacji statystycznych 2002 36,0 27,3 12,9 8,4 6,0 2003 35,5 27,1 13,1 8,0 6,0 Tabela 19 Ubezpieczeni zarejestrowani (w tys.) Wyszczególnienie Ubezpieczeni zarejestrowani w: ZUS b) KRUS c) 1998 a) 1999 2000 2001 2002 2003 12705 1419 13060 1452 12851 1502 12761 1560 12739 1589 13271 1428 a)do 1998 r. średniorocznie pracujący (łącznie z żołnierzami zawodowymi i funkcjonariuszami w służbie bezpieczeństwa publicznego oraz Służbie Więziennej, którzy podjęli służbę od 1.01 1999 r. i których wynagrodzenia do 30 IX 2003 r. zawierały składki na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe), uczniowie, osoby pobierające zasiłek dla bezrobotnych i do 1996 r. – zasiłek szkoleniowy dla bezrobotnych, absolwenci pobierający stypendia z tytułu szkolenia lub stażu u pracodawcy oraz osoby kontynuujące ubezpieczenie; ubezpieczonych z tytułu zatrudnienia wykazuje się tyle razy ile zakładów pracy opłaca za nich składki ubezpieczeniowe rolnicy indywidualni i członkowie ich rodzin Źródło: Mały Rocznik Statystyczny Polski, GUS, 2002, s. 565; 2003, s. 581; 2004, s. 560 37 Tabela 20 Liczba emerytów i rencistów 1) oraz przeciętne miesięczne emerytury i renty brutto Wyszczególnienie a- wysokość świadczenia (w zł) 2) 1998 1999 2000 2001 2002 2003 Ogółem Objęci pozarolniczym systemem ubezpieczeń społecznych a pobierający emeryturę a pobierający rentę z tytułu niezdolności do pracy a pobierający rentę rodzinną a Rolnicy indywidualni a pobierający emeryturę a 9435 9453 9412 9311 9237 9206 7466 732 3497 840 7524 814 3532 932 7525 875 3574 1000 7469 972 3612 1106 7439 1039 3691 1177 7451 1092 3804 1238 2735 599 1234 724 1969 507 1139 531 2740 666 1252 803 1929 563 1098 590 2678 717 1273 860 1887 602 1056 631 2565 794 1292 949 1842 679 4) 1015 713 4) 2438 847 1310 1008 1798 700 975 737 2323 878 1324 1053 1755 727 835 766 1) przeciętna w roku w tys. 2) przeciętne miesięczne; 3) łącznie z pobierającymi emerytury i renty pozostałe, którzy od 1996 r. zostali włączeni do pobierających emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty rodzinne; 4) łącznie z jednorazowym wyrównaniem waloryzacji za 2000 r. Źródło: Rocznik Statystyczny RP, GUS: 1998, s. 157, 158; 1999, s. 164, 165; 2000, s. 165, 166; 2001, s. 173, 174; 2002, s. 174, 175, Mały Rocznik Statystyczny Polski GUS, 2004, s. 165, 166 Tabela 21 Wydatki z FUS do pokrycia ze składek, a wpływy ze składek Wyszczególnienie Wydatki z FUS do pokrycia ze składek, bez podlegających refundacji z budżetu mld zł w % ogółu wydatków FUS Wpływy ze składek i należności pochodnych w mld zł Wskaźnik pokrycia wydatków dochodami ze składek w% 1998 1999 2000 2001 2002 2003 70,1 96,3 77,1 96,0 82,4 96,2 92,5 96,2 95,4 96,5 100,1 97,9 62,8 64,1 65,6 69,9 68,2 70,3 89,6 83,1 79,6 75,6 71,5 70,2 Źródło: ZUS 38 Tabela 22 Wydatki na świadczenia pieniężne z FUS i z funduszy emerytalnego i rentowego 1999 w mln zł Wyszczególnienie Ogółem FUS, z tego: z funduszu emerytalnego z funduszu rentowego 77 718,8 37 795,3 31 453,4 w % PKB Ogółem FUS, z tego: 12,6 z funduszu emerytalnego 6,1 z funduszu rentowego 5,1 * dane szacunkowe Głównego Urzędu Statystycznego Źródło: ZUS 2000 2001 2002 2003 * 81 777,2 40 337,6 33 453,9 92 108,2 46 142,3 37 149,2 95 417,5 100 074,9 48 978,9 52 942,2 37 319,1 37 970,4 11,9 5,9 4,9 12,8 6,4 5,1 12,4 6,4 4,9 12,3 6,5 4,7 Tabela 23 Aktywa otwartych funduszy emerytalnych Wyszczególnienie 1999 2000 2001 2002 2003 2004 W mln zł W % PKB 2 257 0,35% 9 921 1,37% 19 408 2,55% 31 565 4,04% 44 833 5,5% 62 627 7,09% Źródło: obliczenia MPS na podstawie danych KNUiFE i GUS 39 Tabela 24. Projekcja stóp zastąpienia Wariant podstawowy 2/3 średniego Wklęsły Rosnące Rosnące 100% średniego wynagrodzenia wynagrodzenia rozkład wynagrodzenie wynagrodzenie (druga kolumna: emerytura po dochodów od 80% do od 100% do 10 latach w relacji do 120% średniej 200% prognozowanego średniego średniego wynagrodzenia) Przerwana Kobieta, wiek 4% realna kariera (30 lat emerytalny 60 lat stopa zwrotu składkowych i 6 i 35 lat nieskładkowych składkowych – dwa urlopy wychowawcze) po 10 2005 latach 2010 2030 2050 2005 2005 2050 2005 2050 2005 2050 2005 2050 55,9 26,8 57,8 25,9 63,2 38,7 65,3 40,4 68,7 32,9 71,1 31,9 77,7 47,6 80,4 49,7 2050 2005 2050 2005 2050 2005 2050 Stopa zastąpienia brutto 63,2 43,5 63,2 51,7 35,7 63,2 38,7 61,9 33,9 60,4 29,7 59,5 26,8 Stopa zastąpienia netto 77,7 53,5 77,7 63,8 43,9 77,7 43,8 76,1 41,7 74,7 36,6 73,2 33,0 Uwaga: założenia makroekonomiczne przyjęte w uzgodnieniu z Komisją Europejską i EUROSTAT. 67 lat wiek emerytalny, 42 lata składkowe Stopa zastąpienia to relacja sumy świadczeń emerytalnych w pierwszym roku po przejściu na emeryturę do sumy dochodów w ostatnim roku pracy. Stopy zastąpienia w 2005 r. pokazują sytuację osób odchodzących obecnie na emeryturę. Przyszłe stopy zastąpienia służą do analizy wysokości prognozowanych świadczeń. W przypadku Polski opisują świadczenia jakie otrzymają ubezpieczeni ze zreformowanego systemu emerytalnego. Kolejne warianty symulacji dostarczają informacji o tym, jak zmiana poszczególnych założeń wpływa na wysokość emerytur. Stopa zwrotu w wariancie podstawowym została policzona dla osoby, która przepracowała 40 lat i przeszła na emeryturę w wieku 65 lat. Zarobki w tym przykładzie przyjęto na poziomie 100% średniej krajowej. W przypadku stóp zastąpienia w roku 2030 i 2050 założono, że ubezpieczony oszczędza w otwartym funduszu emerytalnym. Stopa zastąpienia po 10 latach to relacja kwoty świadczenia przyznanego 10 lat wcześniej, do średniego wynagrodzenia w gospodarce w danym roku. Warianty płacowe. W pierwszym wariancie przyjęto, że ubezpieczony otrzymywał przez cały okres swojej kariery 66% średniego wynagrodzenia w kraju. Pozostałe założenia nie zostały zmienione. W następnym wariancie (wklęsły rozkład dochodów) przyjęto nieliniowy wzrost wynagrodzenia od 75% do 105%, z tym że średnia z całej kariery wynosi 100% średniej krajowej. W kolejnych wariantach założono, że zarobki zmieniały się liniowo od 80% do 120% oraz od 100% do 200%. Przerwana kariera. W kolejnym przykładzie zmieniono założenie dotyczące liczby lat składkowych (30 zamiast 40) osoba ubezpieczona po 15 latach pracy decyduje się na przerwę w karierze zawodowe (dwukrotny urlop wychowawczy), aby zająć się dziećmi( składki finansowane są z budżetu państwa). Po 10 latach ubezpieczony wraca na 15 lat na rynek pracy. W kolejnym przykładzie policzono stopę zastąpienia, która jest bardziej typowa dla kobiety w polskim systemie, czyli niższy o 5 lat wiek emerytalny i co jest z tym związane krótszy o 5 lat okres płacenia składek. Wszystkie pozostałe założenia są takie same jak w wariancie podstawowym. Następny przykład dotyczy przypadku, w którym zamiast 3% brutto przyjęto 4% stopy zwrotu z OFE. Ostatni wariant ilustruje efekt wydłużenia aktywności zawodowej o 2 lata, czyli przejście na emeryturę w wieku 67 lat po 42 latach opłacania składek. 40 Analiza wpływu założeń makroekonomicznych na wartość stóp zastąpienia. Tabela 25. Stopy zastąpienia po zmianie założeń makroekonomicznych - 1,5% wzrostu płac Wariant podstawowy 100% średniego wynagrodzenia (druga kolumna: emerytura po 10 latach w relacji do prognozowanego średniego wynagrodzenia) Kobieta, wiek emerytalny 60 lat i 35 lat składkowych 2030 2050 2050 Stopa zastąpienia netto – podstawowe założenia 63,8 43,9 31,9 46 33 60% 60% Stopa zastąpienia netto – zmienione założenia wzrostu płac 67,8 Wartość emerytury przy zmienionych założeniu /wartość emerytury w pierwotnym przykładzie. 70% W powyższym przykładzie zostały policzone stopy zastąpienia dla dwóch wariantów. W pierwszym przyjęte zostały założenia makroekonomiczne zgodne z ustaleniami poczynionymi z Komisją Europejską, w drugim wariancie obniżono prognozowany wzrost płac do 1,5 % rocznie. W efekcie, w roku 2030 stopa zastąpienia wzrosła o 4 p.p., pomimo, że wartość emerytury spadła i wynosi 70 % emerytury policzonej dla takiego samego przypadku przy poprzednich założeniach. Podobna sytuacja nastąpiła w przypadku prognozy na 2050 rok w przykładzie podstawowym i w przykładzie dla kobiety wartość stopy zastąpienia wzrosła, mimo spadku wartości emerytury, które stanowi około 60 % wartości emerytury z obliczeń w pierwszym wariancie. Na stopę zastąpienia ma również wpływ wysokość przyjętej realnej stopy zwrotu. Zwiększenie stopy zwrotu o 1 p.p. powoduje w analizowanym wariancie zwiększenie stopy zastąpienia o prawie 4 p.p. W tym wypadku wraz ze wzrostem stopy zastąpienia rośnie również wartość emerytury. 41