Biuletyn Parafialny-XXIV zwykla na strone

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE - 13.09.2015 r.
XXIV Niedziela zwykła
1.
W liturgii Kościoła: w poniedziałek - Święto Podwyższenia Krzyża
Świętego, we wtorek - wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Bolesnej, w
środę - wspomnienie Świętych Korneliusza, papieża, i Cypriana, biskupa,
męczenników, w piątek - Święto św. Stanisława Kostki, zakonnika, patrona
Polski. Młodzież i ministrantów zapraszam na Mszę św.
2.
Msze św. w naszym Kościele w poniedziałek, środę, piątek i sobotę o
godz. 17:00, natomiast we wtorek i czwartek o godz. 8:00, w niedzielę Msze
św. o godz. 9:00 i 11:00. Dzisiaj o 15 różaniec fatimski
3.
Taca inwestycyjna w ubiegłą niedzielę wynosiła 2702 zł.. Bóg zapłać
za każdą ofiarę.
4.
Od 19 września do 3 października o sprzątanie Kościoła prosimy
mieszkańców z ul. Kaperskiej od nr 21 do 51. Bardzo dziękuję poprzedniej
grupie.
5.
Planujemy pielgrzymkę parafialną w dniach 28. 09 – 1. 10 po
Sanktuariach Zakopanego i okolicach. Jeżeli będzie pełny autokar, to koszt
wyniesie ok. 500zł. Zapisy do 17 września 2015 r.
6.
Przy wyjściu z Kościoła można nabyć nasz Parafialny Biuletyn i inne
czasopisma religijne. Zapraszam do lektury.
7.
Dzieci po I kom świętej zapraszam po odbiór książeczek na I piątki
miesiąca
8.
Wszystkim Parafianom i Gościom życzę dobrej niedzieli i
błogosławieństwa w nowym tygodniu
MSZE ŚWIĘTE:
Poniedziałek - 17:00
Wtorek - 8:00
Środa - 17:00
Czwartek - 8:00
Piątek - 17:00
Sobota - 17:00
Niedziela - 9:00 i 11:00
NOWENNA DO MBNP:
W każdą środę po Mszy
o godz. 17.00
KORONKA DO MIŁOSIERDZIA
BOŻEGO:
W każdy piątek przed Mszą świętą
wieczorną
SPOWIEDŹ ŚWIĘTA:
15 minut przed każdą Mszą świętą
KANCELARIA
PARAFIALNA:
Po każdej Mszy św.
Biuletyn Parafialny
Parafii p.w. Św. Anny w Chałupach
Redakcja:
Ks. Proboszcz Piotr Lewańczyk
Chałupy,
13.09.2015 r.
Rok VI, Numer 317
XXIV NIEDZIELA ZWYKŁA
(36)
Rzymskokatolicka Parafia p.w. św. Anny, CHAŁUPY, ul. Kaperska 30, 84-120
Władysławowo, Tel.: 507-032-544, e-mail: [email protected]
Konto naszej Parafii: Nr rachunku: 75-8348-0003-0000-0014-3316-0003
Adres strony internetowej: http://chalupy.diecezja.gda.pl/
„A wy
za kogo Mnie uważacie?” (Mk 8,29)
8,29)
Dzisiejszy fragment Ewangelii składa się z trzech
części. Pierwszą stanowi wyznanie św. Piotra. Gdy
Chrystus pytał swych uczniów o to, za kogo Go
ludzie
uważają,
padły
odpowiedzi,
które
odzwierciedlały panujące wówczas o Nim opinie.
Wtedy znów zapytał: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. W imieniu wszystkich
Piotr wyznał: „Ty jesteś Mesjaszem”.
Drugą część stanowi nauczanie Jezusa mówiące o tym, co Go jako Mesjasza
spotka: „Syn Człowieczy musi wiele cierpieć (...), będzie zabity, ale po trzech
dniach zmartwychwstanie”. Jezus użył tu słowa „musi”, zaznaczając w ten
sposób, że czekające Go męka i zmartwychwstanie należą do istoty
mesjańskiego posłannictwa. Jednakże św. Piotr zaprotestował przeciwko temu,
ulegając wyobrażeniom o Mesjaszu, który miał przywrócić królestwo Izraela,
głównie w sensie politycznym. Jezus gwałtownie zareagował na jego słowa:
„Zejdź mi z oczu, szatanie”. Ostrość Jego słów wynikała z tego, że Piotr
próbował odwieść Go od urzeczywistnienia mesjańskiego posłannictwa.
Trzecia część Ewangelii mówi natomiast o sytuacji uczniów Chrystusa. Nie
tylko bowiem Jezus jako Mesjasz musiał cierpieć. Ponieważ żaden uczeń nie
jest ponad Mistrza, nikt nie może uchylić się od tego, by Go naśladować —
nawet, gdyby to wiązało się z cierpieniem. Jezus nie pozostawił nam w tym
względzie żadnych wątpliwości: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze
samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”. A przecież
wszyscy uczniowie na mocy chrztu świętego stanowią „lud mesjański”.
ZBAWIENNA MOC KRZYŻA
Początki święta związane są z odnalezieniem przez św.
Helenę relikwii krzyża (ok. 326 roku) i poświęceniem w
Jerozolimie bazyliki ku jego czci w 335 r. Na pamiątkę
tego wydarzenia, ostatecznie 14 września, w Kościele
obchodzi się uroczystość Podwyższenia Krzyża świętego.
Istotą święta jest ukazanie tajemnicy Krzyża jako
ceny zbawienia człowieka.
Znak
krzyża
był
obecny
w
chrześcijaństwie od śmierci Jezusa. W początkach Kościoła
nieraz przyjmował formę kotwicy albo trójzębu. Jako przedmiot
kultu upowszechnił się i nabrał znaczenia po roku 313. W tym
bowiem roku, według przekazu, cesarz Konstantyn Wielki, przed
bitwą z uzurpatorem Maksencjuszem, zobaczył na tle słońca znak
krzyża i słowa "w tym znaku zwyciężysz". Poza tym tenże cesarz zniósł karę
śmierci przez ukrzyżowanie.
Do VI w. na krzyżu nie umieszczano postaci Chrystusa. Także później nie
ukazywano Jezusa umęczonego lecz chwalebnego: jako Króla z diademem
zamiast cierniowej korony na głowie, albo jako Arcykapłana, albo jako Dobrego
Pasterza. Od wieku XII pojawia się motyw cierpienia. Od tego czasu aż do dziś
w Kościele łacińskim zwykle używany jest krzyż gotycki, pasyjny, który
wskazuje na mękę i śmierć Chrystusa jako cenę zbawienia. W tradycji
prawosławnej do dziś używany jest krzyż chwalebny.
Od czasów Konstantyna, kiedy to chrześcijanie uzyskali wolność wyznawania
swojej wiary krzyż stał się znakiem rozpoznawczym chrześcijan. Od tego czasu
jest bardzo często używany w liturgii i uświęca całe życie chrześcijańskie:
zaczyna i kończy modlitwę, dzień i każdą ważniejszą czynność, uświęca
przestrzeń i jest używany przy wszelkich błogosławieństwach.
Znak krzyża rozpoczyna i kończy modlitwę chrześcijanina. W liturgii jest
gestem błogosławieństwa. Krzyż zawieszany na szyi, w mieszkaniu, w pracy,
stawiany na szczytach świątyń przypomina wierzącym o ich powołaniu. Jego
znaczenie staje się szkołą życia dla chrześcijan widzących w nim ostateczne
zwycięstwo dobra nad złem.
W aureolę wokół głowy Ukrzyżowanego, opartą na krzyżu
greckim, wpisane są trzy litery „V”, które oznaczają
łacińskie słowa via (droga), veritas (prawda), vita (życie),
zgodnie z trójmianem, jakim Jezus określił siebie w
Ewangelii według św. Jana 14,6: : „Ja jestem drogą i
prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak
tylko przeze Mnie”.
INTENCJE MSZALNE 13.09 – 20.09.2015 r.
9:00
XXIV
Niedziela
zwykła
13.09.2015
+ za Irenę i Walentego
11:00
SUMA
+ za rodziców: Łucję i Jana Glembin oraz
rodzeństwo: Katarzynę, Pawła, Wojciecha i Janka
Poniedziałek
14.09.2015
17:00
+ za Martę i rodziców: Annę i Ludwika
Wtorek
15.09.2015
8:00
W podziękowaniu za pomyślną operację Katarzyny
17:00
17:00
+ za Antoniego Pawłowskiego i rodziców: Karolinę
i Stanisława
+ za zmarłych z rodzin Odelgów i Natkańcóww
Czwartek
17.09.2015
8:00
+ za Sławomira Sikora
Piątek
18.09.2015
17:00
+ za Pawła
17:00
+ za Elżbietę Żak z racji urodzin oraz za rodziców z
obojga stron
9:00
+ za rodziców: Annę i Jerzego, braci: Czesława i
Jurka oraz ciocię Marię
Środa
16.09.2015
Sobota
19.09.2015
XXV Niedziela
zwykła
20.09.2015
11:00
SUMA
+ za babcię Marię w 12 rocznicę śmierci
Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Rumi wchodzi w skład dekanatu Reda archidiecezji gdańskiej.
Parafia obejmuje dzielnicę Rumi – Starą Rumię..
Parafię rzymsko-katolicką w Rumi założyli cystersi
oliwscy około 1220 roku, otrzymawszy tę wieś od
księcia Subisława, syna Sambora I. W 1253 r. Wolimir,
biskup włocławski, przebywając w Gdańsku wydał
dokument, w którym zabronił proboszczowi Rumi pełnić
opiekę duszpasterską nad wsiami parafii oksywskiej,
dokument ten zawiera pierwszą pisaną wzmiankę o
tutejszym kościele i jego funkcjach parafialnych. Historycy zgodnie cofają
początek tutejszej parafii do przełomu XII/XIII w., co świadczy o tym, że
parafię w Rumi, obok Oksywia, Pucka, Strzelna i Żarnowca uznaje się za
najstarszą w tej części Pomorza Gdańskiego. Pierwotnie obejmowała ona obszar
późniejszej parafii w Redzie, czyli osady: Rekowo, Ciechocino, Pieleszewo,
Gniewowo, Zbychowo, Łężyce i Zagórze. Być może zasięg parafii był jeszcze
większy i obejmował wsie należące do późniejszej parafii w Górze. Powstała na
przełomie XIV i XV wieku parafia w pobliskiej Redzie była jedynie filią
rumskiej parafii, co trwało do 1887 roku, kiedy to odłączono ją, a Rumia
wystąpiła do biskupa chełmińskiego Leona Rednera o włączenie Zagórza, Łężyc
i Dębogórza do kościoła Krzyża Świętego. 1 stycznia 1907r. przeniesiono te
wsie (wraz ze Szmeltą) z parafii redzkiej do rumskiej. Oprócz kościoła istniała u
wejścia do wsi kaplica św. Krzyża, licznie odwiedzana w dni Podniesienia i
Znalezienia św. Krzyża. Proboszczami w Rumi byli na przemian cystersi
oliwscy i księża świeccy. Po wojnach szwedzkich zaistniała potrzeba połączenia
parafii rumskiej i redzkiej w jedną (w 1683 i podobnie w 1730). W tym czasie
kościół w Redzie nadal pełnił rolę filialnego wobec kościoła w Rumi.
Dokumenty powizytacyjne z 1583 r. wymieniały istniejący tu już w XIII w.
kościół parafialny pod wezwaniem św. Stanisława. Wizytacja z lat 1686-1687
odnotowała kościół pw. św. Mikołaja i Krzyża Świętego. Kościół rumski miał
murowane prezbiterium, a resztę wybudowano z tzw. muru pruskiego. Wokół
kościoła znajdował się cmentarz parafialny. W okresie międzywojennym był
wykorzystywany do nauki religii i jako kaplica cmentarna. Po II Wojnie
Światowej popadł w ruinę. Pozostałości cennego zabytku uporządkowano w
latach 90 XX w. Obecnie w planach jest jego odbudowa.
Na początku XX w. poważnym problemem parafii w Rumi były niewielkie
rozmiary starego kościoła. Stąd też w obliczu starań o powiększenie parafii, jak i
ze względu na zły stan techniczny dotychczasowej świątyni, koniecznością stała
się budowa nowego kościoła parafialnego. W związku z tym rumska gmina
katolicka wystąpiła z projektem zbudowania w pobliżu starej świątyni nowego
kościoła. Prace budowlane rozpoczęto 22 kwietnia 1913. W październiku 1913
kościół był już gotowy w stanie surowym z dachem i otynkowaniem
zewnętrznym. W lutym 1915 pozostały jeszcze do wykończenia prace ślusarskie
i stolarskie oraz wyposażenie kościoła. Jednak tocząca się wojna zahamowała
tempo prac wykończeniowych i dopiero w czerwcu 1918 zainstalowano w
kościele organy. Mimo że budowa kościoła została w tymże roku ostatecznie
ukończona, konsekracja świątyni nastąpiła dopiero w trzy lata później, a więc
już po powrocie Rumi do Polski. 19 czerwca 1921 biskup sufragan Jakub
Klunder uroczyście konsekrował świątynię.
Po ukończeniu budowy kościół otrzymał wezwanie Znalezienia Krzyża
Świętego, które później zostało zmienione na Podwyższenia Krzyża Świętego.
Pierwotnie świątynia posiadała sygnaturkę, która wieńczyła wieżę kościelną,
jednak podczas II wojny światowej Niemcy nakazali ją zdemontować, aby
uniemożliwić ewentualną obserwację lotniska w Rumi.
Po II wojnie światowej kościół posiadał gołe, zaniedbane ściany. Jedynie
owalny obraz sufitowy przedstawiający Ostatnią Wieczerzę pochodził z okresu
międzywojennego. W związku z tym rozpoczęto malowanie (techniką
wapienno-temperowaną) świątyni. Prawie wszystkie związane z tym prace, jak i
zdobieniem ścian i sufitu wykonano w latach 1954-1956 pod kierunkiem prof.
Mariana Schwartza z Poznania.
W latach 1992-1996 przeprowadzono renowację
organów, malowideł ściennych i złoceń, polichromii
ścian i sufitów, a także pomalowano ławki i chór,
dodając elementy zdobnicze w formie płaskorzeźb. Z
pomocą fachowców odnowiono zabytkowe ołtarze,
ambonę i stacje Drogi Krzyżowej. Dokonano
przebudowy całego prezbiterium, łącznie z
przesunięciem ołtarza i wyłożeniem posadzki.
Wewnątrz kościoła położono nową granitową posadzkę, a filary obłożono
marmurem, założono też ogrzewanie gazowe i nową instalację elektryczną.
Z okazji 90. rocznicy konsekracji kościoła (19 czerwca 2011 r.) zainstalowano
nowe oświetlenie zewnętrzne kościoła, pomalowano ławki, wyremontowano
organy, przeprowadzono renowację malowideł ściennych i sufitowych, oddano
do renowacji obraz z ołtarza głównego, odnowiono ołtarze i ambonę,
wymieniono oprawę oświetleniową wewnątrz
kościoła, założono monitoring oraz instalacje
alarmową, uporządkowano zieleń wokół
świątyni,
odnowiono
złocenia,
zmodernizowano
ogrzewanie
oraz
wyczyszczono i zakonserwowano elewację
zewnętrzną kościoła.