WZOR Skarga do WSA od decyzji SKO w spr dod 100 zl 01

wpisz datę, nazwę swojego miasta
wpisz nr decyzji SKO o odmowie przyznania 100 zł
Do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w wpisz miasto siedziby Sądu
wpisz adres siedziby WSA
za pośrednictwem
Samorządowego Kolegium Odwoławczego
wpisz adres siedziby SKO
Skarżący/a wpisz swoje imię, nazwisko, dokładny adres zamieszkania,
Organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w administracji:
wpisz dokładny adres siedziby SKO,
SKARGA
na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w wpisz miasto nr wpisz nr zaskarżanej
decyzji z dnia wpisz datę podjęcia przez SKO decyzji (odebraną przez Skarżącego wpisz datę
odebrania decyzji od SKO) utrzymującą w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Prezydenta
Miasta wpisz miasto, którego prezydent wydał decyzję przez wpisz stanowisko osoby która
wydała decyzję z upoważnienia Prezydenta – dane przepisz z pieczątki imiennej, jaka widnieje na decyzji z MOPS, np. Kierownika Działu Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w wpisz miasto z dnia wpisz datę podjęcia przez MOPS swojej decyzji nr
wpisz nr oznaczenia decyzji MOPSu o odmowie przyznania prawa do dodatku do
świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od 01 stycznia do 30 czerwca 2013 r.
W imieniu własnym zaskarżam decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej
SKO) w wpisz miasto siedziby SKO, nr wpisz nr decyzji SKO z dnia wpisz datę podjęcia przez
SKO decyzji (jaką odebrałem/łam w dniu wpisz datę odebrania zaskarżanej decyzji SKO), utrzymującą w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta wpisz miasto, którego prezydent
wydał decyzję przez wpisz stanowisko osoby która wydała decyzję z upoważnienia Prezydenta –
dane przepisz z pieczątki imiennej, jaka widnieje na decyzji z MOPS, np. Kierownika Działu
Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w wpisz miasto z wpisz datę podjęcia przez MOPS swojej decyzji nr wpisz nr oznaczenia decyzji MOPSu o odmowie przyznania
prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od 01 stycznia do 30 czerwca 2013 r.,
w całości, zarzucając jej:
1. obrazę prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art.
138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art.12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. 2012 nr 0, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r. w związku z art.
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 1 z 17
17 ust. 1 i 1b ustawy z dnia 28.11.2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jednolity z
2006 r. Dz. U. Nr 139, poz. 992 z późn. zm., łącznie ze zmianą 1548), z art. 2, art. 18, art. 32
ust. 1, art. 69 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji RP, przez nieuwzględnienie wpisz kim jesteś
dla niepełnosprawnego, np. syna, córki, wnuka itd opiekującego/ej się wpisz kim się
opiekujesz, np. matką, bratem, babcią itd. i pobierającego/ej w związku z tą opieką od
dnia wpisz datę od kiedy masz przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego świadczenie pielęgnacyjne wpisz na jaki okres, np. „na stałe”, bądź wpisz datę do kiedy, jako osoby,
która jest uprawniona do uzyskania prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w
okresie od 01 stycznia do 30 czerwca 2013 r. na mocy art. 12 ustawy o zmianie ustawy o
świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2012 nr 0, poz. 1548) z dnia
07.12.2012 r.
Wskazując na powyższe zarzuty wnoszę o:
a) zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie wpisz kim jesteś dla niepełnosprawnego, np. syna, córki, wnuka itd opiekującego/ej się wpisz kim się opiekujesz, np. matką, bratem, babcią itd. i pobierającego/ej w związku z tą opieką świadczenie pielęgnacyjne jako
osoby, która jest uprawniona do uzyskania prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od 01 stycznia do 30 czerwca 2013 r. na mocy art. 12 ustawy o zmianie ustawy
o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2012 nr 0, poz. 1548) z
dnia 07.12.2012 r.,
b) zasądzenie wypłaty należnego dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego za wpisz miesiące:
styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj oraz czerwiec, w których posiadasz prawo do świadczenia pielęgnacyjnego: wszystkie razem wymień jeśli decyzję o świadczeniu masz co najmniej od czerwca tego roku, jeżeli np. od lutego to wpisz kolejne ale tylko od lutego do
czerwca 2013 r. w kwocie po 100 zł za każdy miesiąc, co daje sumarycznie wpisz łączą
kwotę dodatku za wskazane wcześniej miesiące, tj. za 6 miesięcy 600, za pięć 500 itp. zł i
przekazanie tego świadczenia pieniężnego na konto bankowe podaj swoje Imię i Nazwisko,
jakie jest znane co do danych MOPS w wpisz miasto siedziby MOPSu w Dziale Świadczeń
Rodzinnych,
c) zasądzenie wypłaty ustawowych odsetek od zaległości (należnej pomocy określonej w pkt
b)), licząc je od dnia wpisz, którego dnia miesiąca MOPS dokonuje co miesiąc przelew na
Twoje konto, np. u mnie jest to 25-go każdego miesiąca (comiesięczna data wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego w wpisz swoje miasto), za który należna jest pomoc, tj. za wpisz nazwę pierwszego miesiąca, za który ubiegasz się o dodatek, np. styczeń od 25-go wpisz ponownie ten sam pierwszy miesiąc, za wpisz nazwę drugiego miesiąca, za który ubiegasz się
o dodatek, np. luty od 25-go wpisz ponownie ten sam drugi miesiąc, itd. do dnia przekazania
środków na konto bankowe wpisz swoje Imię i Nazwisko, jakie jest znane co do danych
MOPS w wpisz miasto w Dziale Świadczeń Rodzinnych,
d) zasądzenie na rzecz skarżącego/ej zwrotu kosztów postępowania przed Organami administracyjnymi oraz Sądem.
ewentualnie
e) uchylenie decyzji obu Organów administracji w zaskarżonym zakresie oraz przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 2 z 17
I. Stan faktyczny
Wpisz imię i nazwisko niepełnosprawnego, lat wpisz wiek, np. 60 (ur. w wpisz rok urodzenia r.),
jest osobą niepełnosprawną, wymień, po przecinku, jakie posiada schorzenia, wystarczy kilka
najpoważniejszych. Na mocy orzeczenia wpisz oznaczenie orzeczenia o niepełnosprawności oraz
jaki zespół je wydał w wpisz miasto z dnia wpisz datę wydania orzeczenia wpisz imię i nazwisko
niepełnosprawnego został/a uznany/a za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym,
niepełnosprawność ma charakter trwały i orzeczenie zostało wydane na stałe, zaś datę powstania
niepełnosprawności określono na rok wpisz rok powstania niepełnosprawności, jaki widnieje na
orzeczeniu. Od około wpisz od kiedy mniej więcej opiekujesz się niepełnosprawnym, tutaj wpisz
swoje imię i nazwisko podjął/ęła się opieki nad wpisz imię i nazwisko niepełnosprawnego,
swoją/im twój stopień pokrewieństwa wobec tej osoby, np. matką, dziadkiem itd. W dniu wpisz
datę złożenia wniosku do MOPS o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, wpisz swoje imię i
nazwisko wystąpił/a z wnioskiem do MOPS w wpisz miasto o przyznanie wspomnianego
świadczenia pielęgnacyjnego. Na mocy decyzji Prezydenta Miasta wpisz miasto , wpisz oznaczenie
decyzji o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego z dnia wpisz datę z tej decyzji, wydanej z
upoważnienia przez Dział Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w wpisz
miasto, wpisz swoje imię i nazwisko uzyskał/a prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z dniem
wpisz datę od kiedy przyznano ci świadczenie pielęgnacyjne na wpisz na jaki okres, np. na stałe,
bądź wpisz datę do kiedy.
W dniu wpisz datę złożenia wniosku do MOPS o dodatkowe 100 zł , wpisz swoje imię i
nazwisko złożył/a kolejny wniosek do MOPS w wpisz miasto, do Działu Świadczeń Rodzinnych,
tym razem ubiegając się o przyznanie prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie
wpisz za jakie miesiące obiegaliście się o dodatek 2013 r. w kwocie po 100 zł za każdy miesiąc, na
mocy art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. 2012, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r., tj. dotyczącego miesięcy: styczeń, luty, marzec,
kwiecień, maj oraz czerwiec 2013 r.
Dowód:
1. Wniosek wpisz swoje Imię i Nazwisko z dnia wpisz datę złożenia wniosku o dodatek do
MOPS w wpisz miato o ustalenie prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego,
realizowanego na podstawie art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych
oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Z 2012, poz. 1548), za okres od wpisz zakres miesięcy
o który wnioskowaliście pomoc w postaci dodatków 2013 r.
Decyzją Prezydenta Miasta wpisz miasto nr wpisz nr decyzji z dnia wpisz datę sporządzenia
decyzji, wydaną z upoważnienia Prezydenta przez Dział Świadczeń Rodzinnych Miejskiego
Ośrodka Pomocy Społecznej w wpisz miasto, prawo do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w
ramach art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. z 2012, poz. 1548) w okresie wpisz za jakie miesiące odmówiono wam prawa do dodatku
2013 r. zostało wpisz swoje imię i nazwisko odmówione
Dowód:
2. Decyzja Prezydenta Miasta wpisz miasto nr wpisz nr decyzji z dnia wpisz datę sporządzenia
decyzji, wydana z upoważnienia Prezydenta przez Dział Świadczeń Rodzinnych Miejskiego
Ośrodka Pomocy Społecznej w wpisz miasto, o odmowie przyznania prawa do dodatku do
świadczenia pielęgnacyjnego w ramach art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 3 z 17
rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012, poz. 1548) w okresie od wpisz za
jakie miesiące odmówiono was prawa do dodatku 2013 r.
Następnie wpisz swoje imię i nazwisko w dniu wpisz datę złożenia odwołania złożył/a za
pośrednictwem MOPS w wpisz miasto odwołanie od decyzji nr wpisz nr decyzji z dnia wpisz datę
sporządzenia decyzji do SKO w wpisz miasto wraz z uzasadnieniem.
Dowód:
3. Odwołanie wpisz imię i nazwisko z dnia wpisz datę złożenia odwołania do SKO w wpisz
miasto od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta wpisz miasto przez wpisz
stanowisko osoby która wydała decyzję z upoważnienia Prezydenta – dane przepisz z
pieczątki imiennej, jaka widnieje na decyzji z MOPS, np. Kierownika Działu Świadczeń
Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w wpisz miasto z dnia wpisz datę
sporządzenia decyzji nr wpisz nr decyzji MOPS.
SKO w wpisz miasto w dniu wpisz datę sporządzenia decyzji wydało decyzję nr wpisz nr decyzji
SKO (odebraną przez Skarżącego/cą wpisz datę odbiory decyzji z SKO) i utrzymało w mocy
zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta wpisz nazwę miasta, wydaną z właściwego upoważnienia
przez MOPS w wpisz miasto o odmowie przyznania prawa do dodatku do świadczenia
pielęgnacyjnego w ramach art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012, poz. 1548) w okresie od wpisz za jakie miesiące
odmówiono wam prawa do dodatku 2013 r.
Dowód:
4. Decyzja SKO w wpisz miasto z wpisz datę sporządzenia decyzji nr wpisz nr decyzji SKO,
utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta wpisz nazwę miasta z dnia wpisz datę
sporządzenia decyzji MOPSu nr wpisz nr decyzji MOPS, wydaną z właściwego
upoważnienia przez MOPS w wpisz miasto o odmowie przyznania prawa do dodatku do
świadczenia pielęgnacyjnego dla wpisz swoje imię i nazwisko.
II. Stan prawny
W myśl ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.
2012 nr 0, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r. (jaka weszła w życie z dniem 01.01.2013 r.):
– na podstawie art.12 ust. 1 osobom, o których mowa w art. 11 ust. 1, spełniającym warunki
określone w art. 17 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
oraz osobom, którym przyznano prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie
przepisów ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, za każdy
miesiąc w okresie od 01.01.2013 r. do dnia 30 czerwca 2013 r., w którym przysługuje prawo
do świadczenia pielęgnacyjnego, przysługuje dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego,
– dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego przysługuje w wysokości 100,00 zł miesięcznie,
– dodatek przyznawany jest niezależnie od dochodu,
– prawo do dodatku ustalane jest bez konieczności złożenia wniosku, tj. z mocy ustawy, więc
z urzędu,
Wg ustawodawcy spełnienie dopiero wszystkich powyższych wymogów zakreśla krąg osób
będących beneficjentami otrzymania dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od
stycznia do czerwca 2013 r.
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 4 z 17
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż art. 12 ust. 1 przytoczonej ustawy, zakreślił dwie
grupy osób otrzymujących świadczenie pielęgnacyjne, jako uprawnionych przez ustawodawcę do
otrzymania dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego:
1. pierwsza grupa opiekunów, o których mowa w art. 11 ust. 1, spełniających warunki
określone w art. 17 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym przedmiotową
ustawą,
2. druga grupa opiekunów, którym przyznano prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na
podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym przedmiotową
ustawą.
Pierwsza grupa osób uprawnionych do otrzymania dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego to
opiekunowie, którzy na mocy dotychczas obowiązującej ustawy o świadczeniach rodzinnych (z
dnia 28 listopada 2003 r. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. aż do Dz. U. z 2012 r. poz.
1255, obowiązująca aż do 31.12.2012 r.) uzyskali prawo do świadczenia pielęgnacyjnego
(częstokroć „na stałe”), z zastrzeżeniem (nowość wprowadzona przez ustawę zmieniającą Dz. U. z
2012 r., poz. 1548), iż muszą oni spełniać znowelizowany zapis artykułu 17 ustawy o
świadczeniach rodzinnych (z dnia 28 listopada 2003 r. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm. aż do Dz. U. z 2012 r. poz. 1548, obowiązująca od 01.01.2013 r.).
Rożnica w brzemieniu art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych, porównując jego treść sprzed
zmian od 01.01.2013 r. w stosunku do treści uwzględniającej zmiany, skupia się w obrębie dwóch
głównych modyfikacji:
a) adresaci, którzy mogą stać się opiekunami osób niepełnosprawnych (obecnie został
zmodyfikowany zapis określający osoby z obowiązkiem alimentacyjnym – katalog takich
osób został rozszerzony),
b) dodanie ustępu 1b, w którym wprowadza się drastyczne ograniczenie, dotyczące wieku
osoby niepełnosprawnej, jaki posiadała z chwilą powstania niepełnosprawności
(wcześniej nie było tej regulacji, a obecnie wprowadzono, iż niepełnosprawność
podopiecznego musiała powstać przed ukończeniem przez niego 18, bądź w przypadku osób
uczących się, 25 roku życia).
Ponieważ wpisz swoje imię i nazwisko spełnia zapisy art. 17 w brzmieniu nadanym ustawą o
świadczeniach rodzinnych obowiązującą do 31.12.2012 r. (pierwsza grupa opiekunów), wpisz
swoje imię i nazwisko spełnia zapisy art. 17 w nowym, obecnie obowiązującym zapisie ustawy w
zakresie adresatów, którzy mogą być opiekunami osób niepełnosprawnych (pierwsza grupa
opiekunów określona w pkt a) niniejszej skargi), a jedynie niespełniony jest zapis art. 17 przez
osobę niepełnosprawną, którą wpisz swoje imię i nazwisko opiekuje się, o którym mowa
powyżej w pkt. b) niniejszej skargi, tj. o wieku powstania niepełnosprawności (wpisz imię i
nazwisko osoby niepełnosprawnej napisz, w wieku wpisz ile osoba niepełnosprawna miała lat kiedy
nabyła niepełnosprawność nabył/ła swoją niepełnosprawność a obecnie ma lat wpisz obecny wiek
niepełnosprawnego), stąd przytaczanie innych zastrzeż art. 17 (obowiązującym od 01.01.2013 r.), o
którym mowa w ustawie zmieniającej Dz. U. z 2012 r., poz. 1548 jest bezcelowe, ponieważ wpisz
swoje imię i nazwisko je spełnia, bądź pozostałe go/jej nie dotyczą, stąd zostały w tym miejscu
pominięte.
Druga grupa opiekunów w niniejszej skardze do Sądu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy, stąd zostanie przez wpisz swoje imię i nazwisko pominięta, gdyż dotyczy osób, które
dopiero na mocy nowej, obowiązującej od 01.01.2013 r. przedmiotowej ustawy o zmianie ustawy o
świadczeniach rodzinnych i niektórych innych ustaw, uzyskali prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego, a więc Skarżącego/cej nie dotyczy.
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 5 z 17
III. Celowość, wykładnia systemowa
Celem świadczenia pielęgnacyjnego jest zastąpienie dochodu z pracy zarobkowej, jaki
opiekun uzyskiwał, bądź uzyskiwałby, gdyby pracował i nie zajmował się opieką nad
niepełnosprawnym. Instytucja, jaką jest świadczenie pielęgnacyjne, stanowi zatem pomoc dla
osoby opiekującej się osobą niepełnosprawną, ma skompensować utracony dochód z pracy
zarobkowej.
Dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego, usankcjonowany w przedmiotowej ustawie,
jest zatem uzupełnieniem rekompensaty z tytułu utraconych dochodów z zarobkowania (bądź
z teoretycznie możliwych do uzyskania dochodów, w wyniku niepodejmowania pracy zarobkowej z
uwagi na fakt sprawowanej opieki nad niepełnosprawnym).
Ustawodawca w przedmiotowej ustawie dokonał natomiast pominięcia legislacyjnego, dokonując
określenia (zawężenia) kręgu uprawnionych do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego
wyłącznie do opiekunów, których niepełnosprawni podopieczni stali się niepełnosprawni przed
ukończeniem 18, bądź w przypadku osób uczących się 25 roku życia, ograniczając w ten sposób
prawo do pomocy finansowej pozostałych opiekunów, którzy posiadają przyznane prawo do
świadczenia pielęgnacyjnego a data powstania niepełnosprawności ich podopiecznych nie spełnia
powyższego warunku.
W uzasadnieniu rządowego projektu ustawy (z upoważnienia stworzonego przez MPiPS) o
zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw, jaki wpłynął do Sejmu
RP w dniu 07.09.2012 r. (dostępny pod adresem internetowym
http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/PrzebiegProc.xsp?nr=724) - druk sejmowy 724, jaki po
kosmetycznych zmianach Senatu RP został uchwalony w postaci przedmiotowej ustawy, czytamy
m.in.:
„Ustanawia się dodatek dla grupy osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, które
odpowiadają grupie podmiotów uprawnionych do otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego na
nowych zasadach w wysokości 100 zł miesięcznie.
Dodatek przysługuje za każdy miesiąc – w okresie od dnia wejścia w życie ustawy, czyli od dnia 1
stycznia 2013 r. do ostatniego dnia miesiąca, w którym upływa 6-miesięczny termin od dnia wejścia
w życie ustawy, czyli do dnia 30 czerwca 2013 r. – w którym ww. osobom przysługiwało prawo do
świadczenia pielęgnacyjnego.
Konieczność wprowadzenia dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego związana jest z potrzebą
kontynuacji dodatkowej pomocy, przyznawanej w ramach rządowego programu, w wysokości 100 zł
miesięcznie.
Zasadne jest przyznanie tej dodatkowej pomocy wyłącznie dla określonej grupy osób ponieważ są
to osoby wymagające największego wsparcia z uwagi na konieczność rezygnacji z zatrudnienia w
związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem.
Dodatek ten przyznaje się z urzędu. Organami właściwymi w zakresie realizacji dodatku są organy
właściwe w rozumieniu ustawy o świadczeniach rodzinnych.
W sprawach nieuregulowanych dotyczących dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego, w tym do
jego finansowania i ustalania kosztów jego obsługi, stosuje się przepisy ustawy o świadczeniach
rodzinnych.”
Zacytowana argumentacja MPiPS w sposób nie budzący żadnej wątpliwości stanowi, iż dodatek do
świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od 01.01.2013 r. do 30.06.2013r. stanowi „kontynuację
dodatkowej pomocy, przyznawanej w ramach rządowego programu, w wysokości 100 zł
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 6 z 17
miesięcznie”, jaka została zapoczątkowana już w 2011 r. i kontynuowana w 2012 r. Regulacje tego
programu rządowego zostały uznane za niekonstytucyjne przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Poznaniu, który we wrześniu 2012 r. zwrócił się z pytaniem prawnym do Trybunału
Konstytucyjnego, oznaczonym P 38/12 i oczekującym na rozpoznanie przez Trybunał, gdyż
ograniczyły bezprawnie adresatów programu rządowego w sposób dyskryminujący, łamiący
Konstytucję RP. Dodatkowym, nowym ograniczeniem przedmiotowej ustawy jest wskazanie
uprawnionych jako wyłącznie opiekunów spełniających warunki przyznania prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego „ na nowych zasadach”, a więc de facto opiekunów, których podopieczni stali się
niepełnosprawni przed ukończeniem 18, lub jeśli kontynuowali naukę, 25 roku życia. Zatem
ustawodawca jest niekonsekwentny, skoro w trzech kolejnych zdaniach swojego uzasadnienia
tworzy pozory kontynuacji programu wsparcia, po czym jeszcze bardziej zawęża krąg osób
uprawnionych, a nadto próbuje uzależnić prawo do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego
od wieku powstania niepełnosprawności a nie od utraconych dochodów, a właśnie ta druga
przesłanka leży u podstaw w ogóle powstania instytucji świadczenia pielęgnacyjnego a nie
wiek niepełnosprawnego w chwili powstania niepełnosprawności.
Dalsza przytoczona argumentacja, w której MPiPS próbuje uzasadniać pominięcie legislacyjne
pozbawiona już jest jakiejkolwiek racjonalności i stoi w sprzeczności ze stanem faktycznym osób
rezygnujących z pracy i podejmujących się opieki nad niepełnosprawnymi w swoich rodzinach. Nie
ma bowiem różnicy w decyzji o „rezygnacji z zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania opieki nad niepełnosprawnym” czy to „dzieckiem” czy „dorosłym” czy ”18 latkiem”
czy „25 latkiem” bądź i 50, 60, 80, 90 latkiem, wszyscy są bowiem niepełnosprawni i wszyscy w
zgodzie z orzeczeniem Zespołów ds Orzekania o Niepełnosprawności nie mogą bez codziennej,
stałej pomocy samodzielnie egzystować, gdyż częstokroć zagraża to nie tylko utracie zdrowia
ale i przede wszystkim życia. Ponadto fałszywe jest uzasadnienie, iż „Zasadne jest przyznanie tej
dodatkowej pomocy wyłącznie dla określonej grupy osób ponieważ są to osoby wymagające
największego wsparcia z uwagi na konieczność rezygnacji z zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem” - przedmiotowa ustawa ani nie stawia
wymogu dla osób spełniających kryteria nowych regulacji ubiegania się o świadczenie
pielęgnacyjne „konieczności rezygnacji z zatrudnienia”, gdyż w zgodzie z brzmieniem zapisów
nowej ustawy mogą te osoby „nie podejmować zatrudnienia” a nie muszą z niego „rezygnować”,
jak również nie jest adresowana do opiekunów „niepełnosprawnych dzieci”, bo jak Skarżący/ca
wykaże poniżej, „dziecko” w brzmieniu literalnym ustawy może być dorosłe, może mieć własny
dochód, może istnieć pokrewieństwo między opiekunem a niepełnosprawnym rodzic – dziecko, a i
tak regulacja ustawowa nie będzie w tym niepełnosprawnym widzieć „dziecka”, gdyż wytyczną w
tej ustawie jest wiek niepełnosprawnego w chwili powstania niepełnosprawności a nie istniejące
pokrewieństwo.
MPiPS uparcie, niezależnie od stanu faktycznego, próbuje wykazywać, że jeśli niepełnosprawność
dotyczy „dziecka” to jest szczególna i wymaga uprzywilejowanego traktowania. MPiPS nie widzi
konsekwencji swoich niesprawiedliwych społecznie regulacji, gdyż datując czas powstania
niepełnosprawności przed ukończeniem 18 czy 25 roku życia, widzi w niepełnosprawnym
„dziecko” i literalnie z brzmieniem ustawy przyznaje opiekunowi takiej osoby dodatek do
świadczenia pielęgnacyjnego, zaś w przypadku kiedy niepełnosprawność powstaje po ukończeniu
18 czy 25 roku życia, nie dość że nie widzi w nim „dziecka” (nawet jeśli takie istnieje faktyczne
pokrewieństwo między niepełnosprawnym a jego opiekunem) to i nie przyznaje opiekunowi
dodatku do świadczenia, i to w ogóle nie zwracając uwagi na faktyczną sytuację materialną
opiekunów w obu przypadkach.
W tym miejscu należy podkreślić, iż dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego przyznawany
na mocy przedmiotowej ustawy nie jest adresowany do „niepełnosprawnego” a do „opiekuna”.
Zatem ustawodawca nie zaadresował przedmiotowej pomocy do niepełnosprawnego a do opiekuna,
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 7 z 17
uznając, iż to opiekunowi należna jest dodatkowa pomoc finansowa z uwagi na fakt świadczenia
opieki nad niepełnosprawnym (z literalnie odczytywanym zastrzeżeniem powstania
niepełnosprawności przez ukończeniem 18 lub odpowiednio 25 roku życia) i uzyskiwania dochodu
ze świadczenia pielęgnacyjnego. Ponadto ustawodawca nie wziął w ogóle pod uwagę sytuacji
materialnej opiekuna, gdyż wywiódł prawo do dodatkowej pomocy finansowej wyłącznie z faktu
„daty powstania niepełnosprawności” podopiecznego, nie badając czy sytuacja materialna opiekuna
uzasadnia dodatkowe wsparcie. Nie sposób z daty powstania niepełnosprawności określić
zasadność dodatkowej pomocy do świadczenia pielęgnacyjnego, dzieląc opiekunów w
przedmiotowy sposób, w zależności od wieku, w którym powstała niepełnosprawność
podopiecznego, jeśli nie kontroluje się sytuacji faktycznej, materialnej, gdyż taka praktyka
jest niesprawiedliwa społecznie i doprowadza do dyskryminacji jednej i uprzywilejowania
drugiej grypy opiekunów charakteryzujących się relewantną cechą, a zatem łamie
konstytucyjną zasadę równości.
Wystarczy wziąć pod uwagę sytuację dwóch rodzin, w których rodzice (ojciec i matka) posiadają
po jednym uczącym się dziecku w wieku np. 24 lat (rówieśnicy). Dziecko z jednej z tych rodzin
uległo wypadkowi w wieku 24 lat i stało się trwale, znacznie niepełnosprawne. Dziecko z drugiej
rodziny uległo wypadkowi w wieku 26 lat i stało się tak samo niepełnosprawne. Jedno z rodziców
dziecka zrezygnowało z zatrudnienia i zajęło się opieką nad niepełnosprawnym i uzyskało
świadczenie pielęgnacyjne, a drugie pracuje, bądź prowadzi własną działalność gospodarczą, w
drugiej rodzinie sytuacja jest taka sama. Obie rodziny na mocy dotychczas obowiązującej ustawy o
świadczeniach rodzinnych uzyskały prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. W opisanej sytuacji
rodzic z jednej z tych rodzin otrzymał 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego oraz od stycznia 2013 r.
dodatkową pomoc w postaci 100 zł miesięcznie w zgodzie z literalnym brzemieniem
przedmiotowej ustawy i to niezależnie od dochodu drugiego z rodziców dziecka. W sytuacji zaś
drugiej rodziny, z racji powstania niepełnosprawności po ukończeniu 25 lat, rodzic opiekujący się
niepełnosprawnym dzieckiem otrzymał 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego ale nie uzyska
dodatkowego wsparcia w styczniu 2013 r. Sytuacja materialna obu tych rodzin może być taka
sama (dochody rodziny identyczne), ustawa raz będzie widzieć konieczność przyznania
dodatkowego wsparcia do świadczenia pielęgnacyjnego, w drugim zaś przypadku już nie, mimo iż
różnic w statusie tych rodzin nie musi być wcale, a oboje dzieci są rówieśnikami i oboje uczyli się
po ukończeniu 18 lat.
Zasadniczo gorsza sytuacja materialna będzie w przypadku, w którym znajduje się wpisz
swoje imię i nazwisko, a więc utrzymywania się wyłącznie z kwoty 520 zł świadczenia
pielęgnacyjnego i opieki nad niepełnosprawną/nym wpisz kim się opiekujesz, np. teściem bratem
siostrą matką, gdyż w zgodzie z literalnym brzmieniem ustawy mimo, iż znajdzie się w
porównywalnie gorszej sytuacji materialnej (nawet od rodziny, w której drugi z rodziców pracuje
bądź prowadzi własną działalność gospodarczą a pierwszy z rodziców nie uzyskał prawa do
dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego), nie otrzyma on/ona dodatku do świadczenia
pielęgnacyjnego, ale z uwagi wyłącznie na fakt pominięcia legislacyjnego, jakiego dopuścił się
ustawodawca, gdyż osobą, którą opiekuje się nie ma daty powstania niepełnosprawności w wieku
18 czy 25 lat a w wieku wpisz wiek niepełnosprawnego w chwili powstania niepełnosprawności,
tylko jakie to ma znaczenie dla rekompensaty utraty przez wpisz swoje imię i nazwisko dochodów z
tytułu rezygnacji z pracy i dobrowolnego zajęcia się opieką nad niepełnosprawną/nym wpisz kim
się opiekujesz, np. teściem bratem siostrą matką i odciążenia w ten sposób państwa od konieczności
zapewnienia instytucjonalnej opieki nad niepełnosprawną osobą?
Należy przypomnieć, iż sytuacja materialna opiekuna (wpisz swoje imię i nazwisko) to efekt
polityki społecznej państwa, która świadczenie pielęgnacyjne ustaliła na poziomie 520 zł a nie
wyższym, natomiast nie jest to wina opiekuna, gdyż ten wywiązuje się ze wszystkich podjętych
przez siebie zobowiązań. Ustawodawca, widząc potrzebę dodatkowego wsparcia finansowego osób
otrzymujących świadczenie pielęgnacyjne, stworzeniem zapisu w art. 12 ust. 1 przedmiotowej
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 8 z 17
ustawy przyznał się do faktu, iż świadczenie pielęgnacyjne na poziomie 520 zł miesięcznie wymaga
dodatkowego wsparcia, gdyż jest zbyt niskie.
IV. Niekonstytucyjność art.12 ust.1 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2012 Nr 0, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r. w
zakresie w jakim uniemożliwia nabycie prawa do dodatku do świadczenia
pielęgnacyjnego obciążonej obowiązkiem alimentacyjnym osobie zdolnej do pracy, a
otrzymującej świadczenie pielęgnacyjne na podstawie dotychczas obowiązującej
ustawy o świadczeniach rodzinnych (z dnia 28 listopada 2003 r. Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm. aż do Dz. U. z 2012 r. poz. 1255, obowiązująca aż do 31.12.2012
r.), niezatrudnionej ze względu na konieczność sprawowania opieki nad
niepełnosprawnym członkiem rodziny, którego niepełnosprawność powstała po
ukończeniu 18 roku życia, lub w przypadku osób niepełnosprawnych kontynuujących
naukę, po ukończeniu 25 roku życia, z art. 2, art. 18, art. 32 ust. 1, art. 69 oraz art. 71
ust. 1 Konstytucji RP .
Wsparcie państwa zasadne jest wobec osób, których sytuacja życiowa wymaga pomocy
szczególnie tam, gdzie państwo na specjalny obowiązek jej udzielania, a więc wobec rodzin, osób
ubogich czy niepełnosprawnych. Taki szczególny charakter dbałości państwa ma swoje podstawy
wywodzące się m.in. z art. 18 Konstytucji (nakazy ochrony i opieki nad rodziną w ogólnym
przesłaniu) jak również z art. 71 Konstytucji (szczególnej pomocy władz publicznych rodzinom w
trudnej sytuacji materialnej i społecznej) ale również art. 69 Konstytucji (osobom
niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczaniu
egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej).
Wg wpisz swoje imię i nazwisko problem natury prawnej dotyczy czy prawodawca w art.12 ust.
1 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2012
nr 0, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r. w związku z art. 17 ust. 1 i 1b ustawy z dnia 28.11.2003 r. o
świadczeniach rodzinnych (tekst jednolity z 2006 r. Dz. U. Nr 139, poz. 992 ze zm., łącznie ze
mianą 1548 z 2012 r.) dokonał pominięcia legislacyjnego czy też zaniechania , a wszystko to należy
ocenić pod kątem niedopuszczalności takich uregulowań przez nadrzędne przepisy Konstytucji RP
w art. 2, art. 18, art. 32 ust. 1, art. 69 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji RP.
Dla rozważenia niekonstytucyjności art.12 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach
rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2012 nr 0, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r.
potrzebne jest przeanalizowanie zakresu odwołań tego artykułu do:
IV.1. ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. aż do Dz. U. z 2012 r.
poz. 1255), obowiązująca aż do 31.12.2012 r.,
IV.2. ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. aż do Dz. U. z 2012 r.
poz. 1548), obowiązująca od 01.01.2013 r., czyli uwzględniająca ustawę zmieniającą
z 07 grudnia 2012 r. poz. 1548,
z treścią konstytucyjnych wartości określonych w art. 2, art. 18, art. 32 ust. 1, art. 69 oraz art. 71
ust. 1 Konstytucji RP.
Literalnie brzmiący przedmiotowy art. 12 ust. 1 ustawy z Dz.U. 2012 nr 0, poz. 1548 (cytowany na
stronie wpisz nr strony na której jest ten punkt, w pkt. „II. Stan prawny” niniejszej skargi) wprost
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 9 z 17
odwołuje się do ustawy o świadczeniach rodzinnych (pkt. IV.1. oraz pkt. IV.2.) w zakresie
określenia adresatów pomocy (opiekunów posiadających prawo do świadczenia pielęgnacyjnego)
oraz zakreślenia miesięcy, w których dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego ma zostać przyznany
(od stycznia do czerwca 2013 r.,) z zastrzeżeniem, że tylko w tych miesiącach, w których opiekun
ma prawo do świadczenia pielęgnacyjnego.
Próba rozdzielenia opiekunów, posiadających przyznane prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego na podstawie ustawy z pkt. IV.1. oraz IV.2., w udzielanej pomocy finansowej
w postaci dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego musi zostać uznana za niekonstytucyjną,
ponieważ wiek powstania niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej nie jest wartością
chronioną konstytucyjnie (tym bardziej, że ustawa nie określiła wieku niepełnosprawnego, do
ukończenia którego miałby być on szczególnie traktowany, zatem może być niepełnosprawnym
dzieckiem ale również niepełnosprawnym dorosłym), a taką wartością jest sama
niepełnosprawność, zatem nie może być uzasadnionym powodem naruszenia przez
ustawodawcę konstytucyjnej zasady równości, tym bardziej mając na względzie, iż dodatek
jest kierowany do opiekuna a nie do niepełnosprawnego.
Powyższe twierdzenie determinuje wniosek, że w przedmiotowym art. 12 prawodawca
dokonał nieuprawnionego pominięcia legislacyjnego, dokonując arbitralnego określenia
(zawężenia) kręgu uprawnionych do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego wyłącznie do
opiekunów, których niepełnosprawni podopieczni stali się niepełnosprawni przed ukończeniem 18,
bądź w przypadku osób uczących się 25 roku życia (spełniający zakres ustawy z pkt. IV.2.),
ograniczając w ten sposób prawo do pomocy finansowej pozostałych opiekunów (spełniający
zakres ustawy z pkt. IV.1.), którzy posiadają przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego a
data powstania niepełnosprawności ich podopiecznych nie spełnia powyższego warunku
wiekowego, natomiast pozostają grupą opiekunów o cechach podobieństwa, a wręcz identyczności
(przesłanka relewancji) z uwzględnioną grupą opiekunów w literalnym zapisie art. 12
przedmiotowej ustawy.
Takie rozgraniczenie wiekowe powstania niepełnosprawności podopiecznych łamię zasadę
równości oraz godzi w społeczne poczucie sprawiedliwości u opiekunów charakteryzujących się
relewantną cechą (opieka nad niepełnosprawnym członkiem rodziny – nawet może istnieć to samo
spokrewnienie w linii prostej rodzic a dziecko, rezygnacja z pracy zawodowej na rzecz świadczenia
całodobowej pomocy nad członkiem rodziny i związana z tym utrata wynagrodzenia i
utrzymywanie się wyłącznie z uzyskanego świadczenia pielęgnacyjnego, pozostawanie w relacji z
niepełnosprawnym członkiem rodziny w obowiązku alimentacyjnym i wywiązywanie się z tego
obowiązku dobrowolnie odciążając w ten sposób państwo od konieczności zapewnienia
instytucjonalnej opieki tym osobom).
Takie zróżnicowanie opiekunów (ze względy tylko i wyłącznie czy niepełnosprawność
podopiecznego powstała przed ukończeniem 18, czy odpowiednio dla kontynuującego naukę, 25
roku życia i to niezależnie od jego wieku, a więc może być „niepełnosprawnym dorosłym” czy inna
osoba w rodzinie, która posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności i wymaga
stałej bądź długotrwałej codziennej pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych ale
jej niepełnosprawność powstała po ukończeniu 18, czy odpowiednio 25 roku życia) nie znajduje
żadnego racjonalnego uzasadnienia i nie wytrzymuje krytyki ze strony zapisów konstytucyjnych
mówiących o konieczności zachowania zasady równości i sprawiedliwości społecznej, ale także
o konieczności zapewnienia pomocy przez RP w zabezpieczaniu egzystencji
niepełnosprawnego, o nakazie ochrony i opieki nad rodziną w ogólnym przesłaniu, i łamie te
zasady nie tylko w aspekcie socjalno-ekonomicznym, ale przede wszystkim w społecznym
poczuciu sprawiedliwości i nie może w demokratycznym państwie prawa być ignorowane
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 10 z 17
przez władze. Wg bowiem literalnie obowiązującego przedmiotowego art. 12 (odczytywanego
przez odwołanie do ustawy z pkt. IV.2.) nieistotny jest wiek niepełnosprawnego (czy dziecko czy
osoba w podeszłym wieku – bez znaczenia), a jego wiek, w którym powstała niepełnosprawność,
zatem prawodawca zaadresował dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego do opiekuna, który
opiekuje się "dzieckiem" w wieku np. 40 lat, które może pozostawać na rencie socjalnej, bądź 25
lat, które może pobierać rentę rodzinną, ewentualnie posiadać alimenty itp. inne środki utrzymania
(własny dochód), i jego opiekun otrzyma dodatkowe wsparcie finansowe do świadczenia
pielęgnacyjnego, a drugi z rodziców osoby niepełnosprawnej może być nawet bardzo zamożnym
człowiekiem, a w sytuacji opiekunów, którzy podjęli się opieki nad niepełnosprawnymi członkami
rodziny, którzy stali się niepełnosprawni w późniejszym wieku niż to przewiduje literalnie
przedmiotowy art. 12 (odczytywany w swoim odwołaniu do ustawy z pkt IV.2.), mimo iż mogą być
w gorszej sytuacji materialnej, to nie uzyskają prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego,
zatem nie można w sposób niedyskryminujący dzielić prawo do dodatku do świadczenia
pielęgnacyjnego, dokonując przedmiotowego podziału opiekunów wyłącznie ze względu na
wiek, w którym podopieczny nabył niepełnosprawność, gdyż z tego jedynie faktu nie wynika
żadna dodatkowa, uzasadniona (tym bardziej konstytucyjnie) potrzeba dodatkowego
wsparcia i to dla opiekuna. Natomiast z chwilą kiedy prawodawca wprowadził w życie regulacje
rangi ustawy, będącej przecież aktem prawnym powszechnie obowiązującym, dokonał w nim
pominięcia legislacyjnego, to należy tę niezgodność z ustawą zasadniczą skorygować, gdyż
źródłem porządku prawnego jest na pierwszym miejscu Konstytucja i nie można w zgodzie z
Konstytucją faworyzować bądź dyskryminować adresatów norm prawa (opiekunów osób
niepełnosprawnych), różnicować, którzy charakteryzują się relewantną cechą, gdyż muszą być
traktowani równo i to w równym stopniu (tak w tym kraju orzeka Trybunał Konstytucyjny), a
wartości konstytucyjnie uzasadniającej odmienne traktowanie opiekunów (określonych w
zapisie ustawy z pkt. IV.1. a z pkt. IV.2.) ustawa z pkt. IV.2. nie prezentuje.
W tym miejscu należy przytoczyć treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
stanowiącego, iż konstytucyjna zasada równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji):
„polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się
daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowani równo. A więc według
jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących” (orzeczenie
z 9 marca 1988 r., sygn. U. 7/87, OTK w 1988 r., cz. I, poz. 1).
Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się również co do możliwości zróżnicowania sytuacji
prawnych tych podmiotów, ale wyłącznie w szczególnie umotywowanych przypadkach (wyrok TK
z dnia 18 lipca 2008 r. sygn. akt P 27/07). Wg bowiem Trybunału Konstytucyjnego:
„punktem wyjścia orzekania o zasadzie równości musi więc zawsze być ustalenie, czy istnieje
wspólność cechy relewantnej pomiędzy porównywanymi sytuacjami, a więc, innymi słowy, czy
zachodzi „podobieństwo” tych sytuacji. Wystąpienie takiego podobieństwa stanowi przesłankę
zastosowania zasady równości. Jeżeli więc zostaje stwierdzone, że sytuacje „podobne” zostały
przez prawo potraktowane odmiennie, to wskazuje to na możliwość naruszenia zasady równości.
Nie zawsze jednak odmienność potraktowania sytuacji podobnych jest konstytucyjnie
niedopuszczalna, bo mogą zachodzić wypadki, gdy będzie ona usprawiedliwiona. Wszelkie
odstępstwa od nakazu równego traktowania podmiotów podobnych muszą zawsze znajdować
uzasadnienie w odpowiednio przekonujących argumentach. Argumenty te muszą mieć: 1) charakter
relewantny (racjonalnie uzasadniony), a więc pozostawać w bezpośrednim związku z celem i
zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma, oraz służyć realizacji
tego celu i treści; 2) charakter proporcjonalny, a więc waga interesu, któremu ma służyć
różnicowanie sytuacji adresatów normy, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 11 z 17
interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych; 3)
jakiś związek z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi
odmienne potraktowanie podmiotów podobnych. Jedną z takich zasad konstytucyjnych jest zasada
sprawiedliwości społecznej (zob. orzeczenie z 3 września 1996 r., sygn. K. 10/96, OTK ZU nr
4/1996, poz. 33, s. 281). Dopiero brak owych przekonujących argumentów powoduje, że regulacja
różnicująca reżim prawny podmiotów czy sytuacji „podobnych” nabiera charakteru
niekonstytucyjnej dyskryminacji bądź uprzywilejowania.”
W treści tego samego orzeczenia czytamy, iż:
„Zgodnie z k.r.o. - nie wnikając w szczegóły zagadnienia - obowiązek alimentacyjny sprowadza się
do obowiązku dostarczania środków utrzymania (niekiedy także środków wychowania) i obciąża
krewnych w linii prostej (zstępnych i wstępnych) oraz rodzeństwo (art. 128 k.r.o.). Kodeks ustala
<> zobowiązanych, stanowiąc, że obowiązek ów obciąża zstępnych przed wstępnymi, wstępnych
przed rodzeństwem, a w razie gdyby było kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża krewnych
bliższych stopniem przed dalszymi (krewnych w tym samym stopniu obciąża w częściach
odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym; art. 129 k.r.o.). Obowiązek
alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje ponadto dopiero w braku osoby
zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie może zadośćuczynić obowiązkowi (lub gdy
uzyskanie od niej na czas środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi
trudnościami, art. 132 k.r.o.). (…) Nie ulega kwestii, że na tym tle ustawowa regulacja musi być
uznana za niesprawiedliwą i krzywdzącą. Skoro członek najbliższej rodziny (brat/siostra,
dziadek/babka czy też syn/córka - to ostatnie, choć trudniejsze do wyobrażenia, nie jest wszak
niemożliwe) wywiązuje się ze swych obowiązków - moralnych i prawnych - wobec ciężko chorego
krewnego i wymaga to odeń rezygnacji z zarobkowania, to winien on w tych działaniach
otrzymać odpowiednie wsparcie państwa. Wybranie z kręgu osób zobowiązanych do alimentacji
(a więc tych, na które państwo nakłada obowiązek opieki nad potrzebującą pomocy osobą
najbliższą) jedynie rodziców (naturalnych, przysposabiających, zastępczych) i przyznanie
wyłącznie im prawa do zasiłku stałego narusza konstytucyjną zasadę równości, a także zasadę
sprawiedliwości społecznej, pojmowaną nie w aspekcie socjalno-ekonomicznym, lecz odnoszoną
również do społecznego poczucia sprawiedliwości, które w demokratycznym państwie prawnym
nie powinno być przez ustawodawcę ignorowane (art. 2 Konstytucji), godzi też w konstytucyjne
nakazy ochrony i opieki nad rodziną w ogólności (art. 18 Konstytucji) oraz szczególnej pomocy
władz publicznych rodzinom w trudnej sytuacji materialnej i społecznej (art. 71 Konstytucji).”
Co prawda Trybunał w tym wypadku odnosi się do instytucji zasiłku stałego, jego funkcji, który
został następnie z mocy ustawy zastąpiony przez świadczenie pielęgnacyjne regulowane ustawą o
świadczeniach rodzinnych, a nie jak w przedmiotowym art. 12 ustawy do dodatku do świadczenia
pielęgnacyjnego, to nie mniej Trybunał Konstytucyjny jasno i wyraźnie podkreślił, iż skoro wpisz
kim jesteś dla niepełnoprawnego, np. syn córka itd. podjął/ęła się opieki nad swoją/im wpisz
kimm dla ciebie jest niepełnosprawny, np. matką, dziadkiem itd. to winien/nna w tej opiece
„otrzymać odpowiednie wsparcie państwa” i nie można w tym „odpowiednim wsparciu”
różnicować go/ją bez wyraźnych, konstytucyjnie uzasadnionych przesłanek, wyłączając go/ją
w dyskryminujący sposób z kręgu osób uprawnionych, gdyż narusza to konstytucyjną zasadę
równości. Ustawodawca wykazał się przedmiotową ustawą, iż rekompensata w postaci świadczenia
pielęgnacyjnego wymaga „dodatkowego wsparcia”, a zatem nie jest „odpowiednia” jak określił to
Trybunał Konstytucyjny, a zatem w uznaniu wpisz swoje imię i nazwisko nie można interpretować
przepisów art.12 ust.1 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. 2012 Nr 0, poz. 1548) z dnia 07.12.2012 r. literalnie, w zakresie w jakim
uniemożliwia nabycie prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego obciążonej obowiązkiem
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 12 z 17
alimentacyjnym osobie zdolnej do pracy, a otrzymującej świadczenie pielęgnacyjne na podstawie
dotychczas obowiązującej ustawy o świadczeniach rodzinnych (określonej w pkt. IV.1. skargi),
niezatrudnionej ze względu na konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem
rodziny, którego niepełnosprawność powstała po ukończeniu 18 roku życia, lub w przypadku osób
niepełnosprawnych kontynuujących naukę, po ukończeniu 25 roku życia, gdyż powstała zauważona
potrzeba zwiększenia pomocy państwowej, a dokonane pominięcie legislacyjne, niedające przez
literalnie odczytanie kwestionowanego artykułu ustawy prawa do przyznania dodatku do
świadczenia pielęgnacyjnego łamie nadrzędne przepisy konstytucyjne.
Ponadto „granice wykładni językowej nie są bezwzględne i ich przekroczenie jest
uzasadnione w sytuacji odwołania się do wartości konstytucyjnych” (wyroki NSA o sygn. akt I
OSK 722/09 i I OSK 723/09). A zatem literalne brzmienie kwestionowanego zapisu art. 12 ust. 1
ustawy nie ma charakteru bezwzględnego i przy odwołaniu się do zapisów konstytucyjnych nie jest
wcale literalnie wiążący, a także należy uznać, iż istnieje konieczność przyznania pierwszeństwa
wykładni pro konstytucyjnej nad literalnym zapisem.
Analizując zebrany w sprawie materiał i ustalone na jego podstawie okoliczności, należy
uznać, że SKO w wpisz miasto dokonało błędnej decyzji, z tego też względu niniejsze odwołanie
należy uznać za w pełni uzasadnione, stąd wpisz swoje imię i nazwisko wnosi jak na wstępie.
Poza uzasadnieniem wpisz swoje imię i nazwisko dodaje, iż ustawa o zmianie ustawy o
świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2012 nr 0, poz. 1548) z dnia
07.12.2012 r. to ewenement w skali europejskiej, nie przynoszący chluby temu krajowi. Nie znana
jest wpisz swoje imię i nazwisko trzecia taka sytuacja, aby ustawodawca z mocy ustawy pozbawiał
w RP uprawnionych praw nabytych, jakie uzyskali na mocy obowiązującej do 31.12.2012 r. ustawy
o świadczeniach rodzinnych. Pierwszym takim przypadkiem było pozbawienie z mocy ustawy praw
nabytych byłych agentów UB czy SB, praw bodaj emerytalnych (ale tutaj należy przychylić się do
orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, iż co najmniej wątpliwej materii były te prawa, gdyż jedynie
prawa słusznie nabyte podlegają konstytucyjnej ochronie). Aż ciężko nie pokusić się o porównanie i
zadanie retorycznego pytania: w tym kraju opiekunowie osób niepełnosprawnych, którzy są
całkowicie niesamodzielni, to „zbędny balast”? Cała przedmiotowa ustawa została sporządzona na
zamówienie rządu RP przez MPiPS, ale przy jest konstruowaniu nikt nie myślał o konsekwencjach
wprowadzonych regulacji, dramatach, które w wielu domach podopiecznych powstaną. Celem
nadrzędnym pomysłodawców było pozbawienie praw wszystkich opiekunów, stworzenie
uprzywilejowanej grupy opiekunów, i co widoczne gołym okiem „oszczędności”. Świadczenie
pielęgnacyjne w wysokości 520 zł, nawet wraz z dodatkiem w postaci 100 zł, to obciążenie dla 39
mln kraju? 620 zł dla opiekuna osoby niepełnosprawnej to upodlenie jego godności osobistej,
który nigdy by nie podjął się opieki nad osobą niepełnosprawną, gdyby ta tragedia życiowa nie
dotyczyła jego osoby bliskiej, w dodatku musiał zrezygnować ze swojego życia zawodowego a
nawet osobistego, aby móc podjąć się opieki, dokonał bardzo trudnego wyboru życiowego. W tym
kraju natomiast tworzy rząd fikcję, fikcję, która notorycznie powtarzana ma stać się prawdą, a nią
nie jest. W opinii merytorycznej rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach
rodzinnych oraz niektórych innych ustaw, jaki wpłynął do Sejmu RP w dniu 07.09.2012 r.
(dostępny pod adresem internetowym http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/PrzebiegProc.xsp?nr=724)
- druk sejmowy 724, czytamy m.in.:
„ Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wytyczyło niefortunny - z punktu widzenia celów
polityki rodzinnej - kierunek zmian w przepisach ustawy o świadczeniach rodzinnych, rozszerzając
krąg uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego na osoby, na których zgodnie z przepisami
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ciążą zobowiązania alimentacyjne wobec dorosłych osób
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 13 z 17
niepełnosprawnych”
(autorem jest Bożena Kłos, specjalista ds. społecznych w Biurze Analiz Społecznych)
„Niefortunny”? Trybunał Konstytucyjny stanowiący piecze nad literą prawa w aspekcie
zgodności jego z ustawą zasadniczą „niefortunnie” orzekł?
Rodzi się pytanie z opinii jakich „specjalistów” korzysta ten rząd, jeśli w ten sposób traktują
orzecznictwo TK?
Ale to nie koniec fałszu rządowego projektu.
Pod tym samym adresem strony internetowej czytamy uzasadnienie rządowego projektu, a w nim
takie poniżające sformułowania (to cytat z uzasadnienia rządowego projektu):
„Wśród grupy świadczeniobiorców, którzy uzyskali prawo do świadczenia pielęgnacyjnego po 2010
r. w wyniku rozszerzenia katalogu osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, w
połączeniu ze zniesieniem kryterium dochodowego, o którym mowa powyżej, aż 83% stanowią
osoby inne niż rodzice dzieci niepełnosprawnych pobierający świadczenie pielęgnacyjne. W tym
znaczną część stanowią osoby nadużywające pomocy finansowej ze strony państwa. Zauważalna
jest również postępująca tendencja do wyszukiwania przez osoby nieaktywne zawodowo osób
niepełnosprawnych w swoich rodzinach jedynie w celu uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego, bez
faktycznego sprawowania opieki nad taką osobą.”
Tu należy zatrzymać się i zwrócić szczególną uwagę na:
„(...)W tym znaczną część stanowią osoby nadużywające pomocy finansowej ze strony państwa.
Zauważalna jest również postępująca tendencja do wyszukiwania przez osoby nieaktywne
zawodowo osób niepełnosprawnych w swoich rodzinach jedynie w celu uzyskania świadczenia
pielęgnacyjnego, bez faktycznego sprawowania opieki nad taką osobą.”
Włos na głowie się jeży. Ile i czy w ogóle są takie osoby? Z tym pytaniem, w poszukiwaniach
odpowiedzi, należy zapoznać się z tą samą „opinią merytoryczną” projektu przedmiotowej ustawy
(druk sejmowy 724) autorstwa Bożeny Kłos, a w niej czytamy:
„W uzasadnieniu do projektu ustawy Rząd nie przedstawił szczegółowej analizy dotyczącej obecnie
wypłacanych świadczeń pielęgnacyjnych. Dla zmiany regulacji prawnych ważne są następujące
informacje: kto pobiera świadczenia (rodzaj pokrewieństwa), czy osoby sprawujące opiekę
zrezygnowały z zatrudnienia, czy też nigdy nie pracowały, nad kim jest sprawowana opieka, na
jakie okresy została orzeczona niepełnosprawność i tym samym jaki jest okres wypłacania
świadczenia pielęgnacyjnego, ile stwierdzono przypadków nadużywania prawa do świadczenia.
Informacje te pozwoliłyby na przeprowadzenie dokładniejszej diagnozy sytuacji i opracować
adekwatne rozwiązania prawne z szerszej systemowej perspektywy.”
W sposób oczywisty widać, iż uzasadnienie „rządowego projektu” ustawy to stwierdzenia bez
wykazania danych rzeczywistych, bo jeśli ktoś stwierdza w swojej argumentacji, iż jest
„postępująca tendencja do wyszukiwania przez osoby nieaktywne zawodowo osób
niepełnosprawnych w swoich rodzinach jedynie w celu uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego,
bez faktycznego sprawowania opieki nad taką osobą” to naturalnym jest zadanie pytania i
oczekiwanie jasnej i wyraźniej odpowiedzi „ile” jest tych osób? Ale to widocznie jest wiedza ściśle
tajna rządu RP, a raczej osoby w uzasadnieniu używającej stwierdzeń bez podania danych, bo ich
nie posiada, bo logiczna jest zasadnicza wątpliwość czy takie osoby w ogóle istnieją, skoro brak jest
danych. Jedyne dane jakie w uzasadnieniu projektu rząd przedstawił to „koszty” dla budżetu
państwa, koszty a nie nadużycia. Ograniczenie kosztów to jedyny cel tej ustawy, tylko wobec
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 14 z 17
których rodzin? Rodzin osób niepełnosprawnych. Społeczeństwo, które eliminuje z życia swoje
najsłabsze grupy społeczne, z czasem przestaje być społeczeństwem, bo samo siebie unicestwia
Załączniki:
1.
2.
3.
4.
skopiuj i wklej nazwę dowodu nr 1,
skopiuj i wklej nazwę dowodu nr 2,
skopiuj i wklej nazwę dowodu nr 3,
skopiuj i wklej nazwę dowodu nr 4.
podpisz się odręcznie
........................................................
wpisz swoje Imię i Nazwisko
(Skarżący/a)
Wyjaśnienie dla opiekunów (do usunięcia przez wydrukowaniem treści skargi)
Podzieliłem się z Wami efektem swojej pracy, tworząc szablon, wg którego możecie złożyć do SKO
w Waszym mieście (bądź innej instytucji, która wydała Wam decyzję o odmowie przyznania
przedmiotowego dodatku) skargę na decyzję SKO odmawiającej Wam prawa do dodatku do
świadczenia pielęgnacyjnego po 100 zł miesięcznie w okresie od stycznia do czerwca 2013 r.
W tekście uznałem na swoim przykładzie, iż wnioski składaliście do MOPSów, do Działów
Świadczeń Rozdinnych, natomiast zdaje sobie sprawę iż w sytuacjach innych opiekunów taki
wnioski mogliście kierować np. do GOPS. CŚS itd., stąd proszę zmienić sobie samodzielnie
miejsca wpisów MOPS na właściwy organ, do którego składaliście wnioski. To samo dotyczy
Prezydenta – może chodzić np. o Burmistrza - w tym wypadku również zmieńcie jego nazwę na
właściwą.
Pomoc jest przyznawana za styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj oraz czerwiec 2013 r. jeśli w tych
miesiącach posiadaliście prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, czyli jeśli np. macie decyzję od
marca 2013 r. to możecie się ubiegać o pomoc tylko za marzec, kwiecień i aż do czerwca. Ważne
jest, abyście złożyli w terminie 30 dni od dnia odebrania decyzji z SKO skargę (jeżeli składacie
skargę osobiście w siedzibie SKO liczy się data jego złożenia, jeżeli zaś wysyłacie Pocztą Polską
liczy się data stempla pocztowego, upływające dni liczy się w sposób ciągły, tzn. wlicza się soboty i
święta, natomiast jeśli ostatni dzień na wniesienie skargi przypada w dzień wolny od pracy, tzn
święto albo niedziele, to termin przedłuża się do pierwszego roboczego dnia po tych wolnych od
pracy).
Jeżeli będziecie się skarżyć osobiście w SKO to musicie wydrukować jeden egzemplarz
skargi wraz ze wszystkimi wymienionymi w jego treści dowodami (ten egzemplarz będzie dla
WSA) oraz jeden egzemplarz skargi bez drukowania dowodów (ten egzemplarz będzie dla Was,
musicie tylko na jego pierwszej stronie uzyskać w SKO pieczątkę o jego złożeniu – jest to dla Was
potwierdzenie złożenia odwołania przez SKO do WSA).
Pamiętajcie o podpisaniu odręcznym skargi (na końcu jej treści jest do tego przewidziane
miejsce) swoim imieniem i nazwiskiem – bez tego podpisu Wasze odwołanie jest nieważne.
Podpiszcie się również na każdej stronie wydrukowanych dowodów w ten sposób:
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 15 z 17
„za zgodność z oryginałem, data, imię i nazwisko”
wpisując datę i swoje dane.
Wszystko co napisałem niebieską i czerwoną czcionką w tym szablonie musicie usunąć przed
wydrukowaniem, i wpisać dane, które tam wskazałem (zmieniając czcionkę oczywiście na
czarną).
Samorządowe Kolegium Odwoławcze następnie sprawdzi czy w ustawowym terminie 30 dni od
odbioru decyzji SKO złożyliście odwołanie i jeśli zachowaliście ten termin przekaże Waszą
oryginalną skargę wraz ze swoim stanowiskiem do Sądu sporządzając przy tym kopie Waszej skargi
dla siebie. SKO ma kolejne 30 dni licząc od dnia złożenia przez Was skargi na przekazanie sprawy
wraz z aktami i swoim stanowiskiem do WSA (jeżeli tego nie uczyni można wnioskować do WSA o
grzywę dla SKO).
Następnie Sąd prześle Wam pocztą na wskazany przez Was adres zamieszkania skarżącego
(opiekuna) stanowisko SKO, ich argumentację, i oznaczy sygnaturę akt sprawy, na którą będziecie
się powoływali w kolejnych pismach do Sądu. Od momentu kiedy Sąd prześle Wam pierwszą
korespondencję nie kontaktujcie się już z SKO a tylko z WSA. Zostaniecie przez Sąd pouczeni, iż
możecie starać się o pomoc prawną z urzędu (w postaci adwokata) i jakie trzeba spełnić
wymagania.
Sąd będzie miał zadanie sprawdzić, czy ustawa zmieniająca z 2012 r. poz. 1548 jest zgodna z
Konstytucją. Może w tym celu samodzielnie dokonać takiej oceny bądź zawiesić postępowanie z
urzędu i skierować pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego.
Jeżeli WSA by uznał, iż ustawa jest zgodna z konstytucją, wówczas uzyskacie prawo złożenia
skargi kasacyjnej do NSA, ale nie możecie tego już uczynić osobiście, ale wyłącznie przez
adwokata (takie są warunki). Dla uczciwości dodam, że oddanie sprawy do NSA jest dla nas
bezpłatne. Adwokata można uzyskać z urzędu (również bezpłatnie, jeśli sytuacja dochodowa
opiekuna jest mizerna), ale muszę również napisać, iż jeśli się okaże, iż NSA nie przyzna
skarżącemu racji, to wówczas SKO będzie się PRAWDOPODOBNIE domagać zwrotu kosztów
zastępstwa swojego prawnika (to może być jakieś 200-300 zł) i tymi kosztami może zostać
obciążony skarżący, wszystko zależy od NSA. Jeżeli Wasza skarga kasacyjna trafi do NSA i NSA
uznałby że ustawa jest zgodna z Konstytucją to dopiero wówczas po orzeczeniu NSA uzyskujecie
prawo do złożenia indywidualnej skargi konstytucyjnej bezpośrednio do Trybunału
Konstytucyjnego (tę skargę może także złożyć jedynie prawnik w Waszym imieniu, również z
urzędu).
Jeżeli dojdzie do orzeczenia przez TK niekonstytucyjności wówczas na mocy tego orzeczenia
będziecie mieli 1 miesiąc (liczy się go od momentu ogłoszenia orzeczenia przez TK do momentu
złożenia wniosku do SKO) na wystąpienie z wnioskiem o wznowienie postępowania do SKO bądź
MOPS (tego jeszcze nie ustaliłem), w której powołacie się na orzeczenie TK i to niezależnie od
treści wyroków WSA i NSA. W ten sposób, mimo iż tusk nas ewidentnie oszukał, uzyskamy prawo
do równego traktowania i uzyskamy dodatki do świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie 100 zł za
każdy miesiąc.
Już WSA może uznać ustawę za niekonstytucyjną i przyznać skarżącemu rację. Wówczas nie
będziecie się już odwoływać do NSA ani TK, może to zrobić tylko już SKO, ale to nie nasz
problem tylko ich. Jeśli wyrok WSA uprawomocni się uzyskacie swoje pieniądze za dodatki z
wyrównaniem oczywiście. Jeżeli WSA nie chciałby wyrokować o zasądzeniu odsetek to po
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 16 z 17
wygranym procesie w WSA należy napisać pismo do SKO i wezwać ich do dobrowolnego
wypłacenia odsetek powołując się na treść wyroku oraz dodając iż jeśli tego sami dobrowolnie nie
uczynią to wniesiecie pozew cywilny o ich zapłatę co obciąży SKO dodatkowymi kosztami.
W sprawach niecierpiących zwłoki podaje swój e-mail do kontaktu, przy czym jak wiecie, każdy z
Nas jest mocno zajęty, stąd nie obiecuje, że odpowiem na każde wasze pytanie
[email protected]
pozdrawiam i powodzenia!
Wpisz datę sporządzenia skargi
Strona 17 z 17