zaświaty czyli czy pies ma duszę? - Och

Jerzy Andrzej Masłowski
ZAŚWIATY CZYLI CZY PIES MA DUSZĘ?
Czas trwania spektaklu 100 minut, bez przerwy
Autor: Jerzy Andrzej Masłowski
Reżyseria: Maria Seweryn
Kostiumy: Zofia de Ines
Scenografia: Małgorzata Domańska
Światło: Michał Nowakowski
Producent wykonawczy: Magda Kłosińska
PREMIERA 28 CZERWCA 2010
OBSADA: Viola Arlak, Małgorzata Bogdańska, Paulina Holtz, Krzysztof Pluskota oraz chihuahua
Gino Kardasz (Spooky)
fot. Robert Jaworski
Opis spektaklu:
Czarna komedia filozoficzna, jeśli można by tak określić gatunek tego tekstu. To opowieść o
trzech zabawnych kobietach, striptizerkach, które śpiesząc się na kolejny występ do restauracji,
nie chcąc zabić psa, który im wbiegł na drogę, uderzają w latarnię i giną w wypadku
samochodowym. Trafiają w Zaświaty i czekają na Sąd Ostateczny. Trafia za nimi także pies,
którego nikt tam nie chce. Podczas pobytu w poczekalni przed sądem odkrywają swoje lęki, fobie,
wątpliwości, śmieszności, tajemnice życiowe, ale także walczą o psa, o uznanie jego godności i
duszy. To bardzo zabawny tekst, odczarowujące polskie tradycje mówienia o śmierci i życiu po
śmierci, bawiący się stereotypami i oswajający strach i „polskie żałoby”. Opowiadający także
historie miłosną jaka się przydarza samotnym duszom - Aniołowi i jednej ze striptizerek.
Wzruszający i bardzo zabawny tekst przewracający nasze myślenie o tym co potem?. Cztery
wspaniałe role i debiut reżyserski Marii Seweryn. Czarna komedia, gatunek tak popularny i lubiany
na świecie, w Polsce jest gatunkiem rzadko prezentowanym. To tekst, którego głównym
bohaterem jest śmierć, lekki i odważny jednocześnie.
Fragmenty recenzji:
„Zaświaty, czyli czy pies ma duszę?” to poniekąd filozoficzny moralitet, psychologiczna komedia
pełna ważnych, życiowych wskazówek i pomysłów na radzenie sobie z tym, co trudne. Seweryn
zostawia sporo przestrzeni na własne domysły, dopowiedzenia i refleksje. Tworzy obraz bardzo
dynamiczny, wielowątkowy, umiejętnie przechodząc od tragedii do śmiechu. Nie zapomina
jednak o istotnym w przypadku takiego utworu miejscu na zadumę i przemyślenia. Ciekawy
spektakl pełen barw i kolorów – emocjonalnie i moralnie bogaty. Umiejętnie skonstruowany i
przeniesiony na deski sceniczne umożliwia widzom przeżycia głębokich uniesień i radosnych
ekscytacji. Sukces reżyserski Seweryn, kolejny sukces Och-Teatru.
Katarzyna Binkiewicz
*****
Pierwsze skrzypce gra Viola Arlak, kreując postać pewnej siebie, zawadiackiej kobiety, w młodości
molestowanej przez ojca. Bohaterkę Pauliny Holtz łączy tajemnicza więź z Aniołem Arkiem
(Krzysztof Pluskota), to nimfomanka, której brak ojca rekompensowała domowa dyktatura matki.
Z kolei Małgorzata Bogdańska (ta, która grała niedawno Jakieś Inne Baby w ,,Babach…”
Koterskiego) coraz wyraźniej umacnia swoją pozycję aktorską, bawiąc się w rolę już niemłodej,
znerwicowanej starej panny.
Szymon Spichalski
*****
Propozycja Och-teatru jest utrzymana w konwencji momentami przypominającej czarną komedię.
Pobudza do refleksji i prowokuje do odrzucenia stereotypów. Seweryn, która wyreżyserowała
spektakl w interesujący sposób pokazuje, że teatralna scena to także miejsce w którym powinno
się burzyć – i burzy się – utarte schematy myślowe.
Michał Janusz
IMPRESARIAT TEATRU POLONIA I OCH-TEATRU:
Iwona Gradkowska
kom. 609 062 817 / email: [email protected]
www.ochteatr.com.pl