Liczba osób: 1 + 1. Opis Poszukiwanie skarbu

Poszukiwanie skarbu
Liczba osób: 1 + 1.
Opis
Na dworze, w różnych miejscach (drzewa, krzaki, kamienie,
kępki trawy), chowamy jakiś przedmiot. Zależnie od naszych
intencji może to być rzecz znana dziecku, np. ulubiona zabawka, lub rzecz nowa, atrakcyjna – coś słodkiego albo drobny
prezent. Jeśli jest to znana dziecku zabawka, mówimy mu, że
gdzieś w pobliżu schował się jego (powiedzmy) miś i teraz
spróbujemy go odnaleźć. Jeśli jest to coś nowego, to nie zdradzając, co to takiego, proponujemy odnalezienie schowanego
skarbu. Polecenia, jakie wydajemy dziecku, prowadząc je do
skarbu, zależą od jego wieku. Trzy-, czterolatkowi mama powie: „Idź do przodu, stań, idź w stronę ławki, omiń ją, stań, odwróć się w stronę huśtawki, idź do przodu, podejdź do tego
dużego krzaka, poszukaj na dole...”. Natomiast z pięcio-, sześciolatkiem można ćwiczyć znajomość strony prawej i lewej.
Jeśli dziecko jeszcze się myli (do czego ma prawo pięciolatek,
a i sześciolatkowi się zdarzy), proponujemy zawiązać na prawym nadgarstku kolorową wstążeczkę, albo po prostu na prawej dłoni zrobić kropkę flamastrem, jednocześnie informując
107
„poszukiwacza skarbu”, że jeśli zapomni, która to prawa strona
– wystarczy, żeby spojrzał, która rączka jest oznaczona. Większość pięciolatków liczy do dziesięciu. Polecenia można wydawać, wymieniając liczbę kroków, które dziecko ma do przejścia, np.: „Idź do przodu pięć kroków, stań, odwróć się w prawo, idź cztery kroki przed siebie, stań, teraz zrób osiem
kroków w lewo, stań, odwróć się w prawo, idź sześć kroków,
a teraz, uważnie rozglądając się, idź małymi kroczkami przed
siebie, cofnij się odrobinę, poszukaj wokół drzewa, które minąłeś”.
Uwagi
Dzieci lubią tego typu zabawy. Rozwijają one spostrzegawczość, orientację w przestrzeni i koordynację słuchowo-ruchową. Jeśli nie możemy wyjść z dzieckiem na dwór, to pobawmy
się w domu. Z pewnością znajdziemy wiele ciekawych kryjówek. Myślimy, że pięcio-, sześciolatek byłby zadowolony, gdyby to on mógł schować jakiś przedmiot, a mama szukałaby
skarbu. Jeśli umiałby określić: „Idź, mamo, w prawo, potem
w lewo”, to z pewnością oznaczałoby, że już nigdy nie zapomni, która ręka jest prawa, a która lewa.
108
Cień w parku
Liczba osób: parzysta.
Opis
Na początku zabawy proponujemy, aby w słoneczny dzień
zwrócić uwagę dziecka na nasze cienie: czy są długie czy
krótkie, gdzie się znajdują – za nami, przed nami czy może
z boku? Można obrysowywać kredą na asfalcie swoje cienie,
a potem je kolorować. Gdy dziecko oswoi się z cieniem, pobawmy się z nim inaczej. Jedna osoba, powiedzmy tata, porusza się, czyli spaceruje, biega, skacze na jednej nodze, na
obydwu nogach, robi różne figury, gimnastykuje się, a dziecko
jest jego cieniem. Dziecko stara się cały czas być zwrócone
twarzą do taty i wykonuje to, co robi tata. Potem następuje
zmiana ról. Dziecko robi wszystko, cokolwiek przyjdzie mu do
głowy, a tata jest jego cieniem. Gdy rodzic bawi się z dwójką
dzieci, ma dwa cienie.
109
Uwagi
Polecamy tę zabawę. Jeśli dobrze wytłumaczymy dzieciom,
na czym ona polega, to już trzylatek będzie się świetnie bawił.
Starsze dzieci nie potrzebują w parze dorosłego. Doskonale
radzą sobie z rówieśnikiem. Córeczka jednej z nas uwielbia te
zabawy, biega radośnie dookoła i udowadnia, że może być
równa albo większa od rodziców. Lubi robić różnorodne figury
i obserwować, jak „zachowuje się” jej cień.
110
Przeprawa przez rzekę
Liczba osób: przynajmniej 3 + osoba prowadząca.
Potrzebne: tyle kartek, ilu uczestników.
Opis
Ustalamy metę i start, które będą wyznaczać brzegi rwącej
rzeki. Zadanie polega na tym, aby wszyscy uczestnicy w bardzo specyficzny sposób przeprawili się na drugi brzeg rzeki.
1. Stajemy na starcie: pierwsza osoba trzyma w ręku tyle
kartek, ile jest osób. Kartki te symbolizują kamienie, po których
możemy przejść na drugą stronę.
2. Kładzie je kolejno przed sobą i przechodzi po nich do
przodu, a kolejne osoby szybko ruszają za nią, przeskakując
z kartki na kartkę.
3. Ostatnia osoba zbiera wolne kartki i podaje do przodu
tak, aby pierwsza mogła dalej podążać w stronę drugiego
brzegu.
4. Na jednej kartce może stanąć wiele osób, ale pod warunkiem, że nie dotkną ziemi nawet częścią stopy.
5. Kto dotknie ziemi, wraca na start.
111
6. Grupa musi pamiętać, że zadanie jest wykonane wtedy,
gdy wszystkie osoby znajdą się na mecie, a więc czasami
trzeba wracać po pechowców.
7. Jest jeszcze jedno utrudnienie – osoba prowadząca, która jest nurtem rzeki. Kartkami-kamieniami trzeba manipulować
tak, aby „nurt rzeki” ich nie porwał.
8. Jeśli choć przez chwilę kartka nie będzie zajęta, możemy
ją stracić, ale czasami nurt może okazać się łaskawy i oddać
kamienie.
9. Zadaniem osoby prowadzącej jest też oceniać, kto ma
wrócić na start.
10. Długość trasy ustalamy w zależności od liczby osób.
Uwagi
Można jeszcze bardziej utrudnić tę zabawę, np. podczas jej
trwania nie możemy porozumiewać się słowami. Zostają więc
tylko gesty.
Zabawa ta zachęca do ścisłej współpracy, uczy współdziałania, troski i odpowiedzialności za innych.
Powodzenia!!! Zapewniamy doskonałą zabawę!!!
112