modlitwa o pogłębienie miłości

MODLITWA O POGŁĘBIENIE MIŁOŚCI
Ćw. 232 - 237
CEL: Wewnętrzne doświadczenie Boga, aby miłość ku Niemu zapłonęła jeszcze
mocniej.
Dostrzeganie Boga we wszystkim i wszystkiego w Bogu.
Pogłębienie zaufania do Boga i wzmocnienie pragnienia zjednoczenia
własnej woli z wolą Boga.
Dostosowanie (dostrojenie) swojego życia do wizji (pragnienia) Boga dla
całego świata i dla mnie samego.

Fundament modlitwy o pogłębienie miłości (J15,1-17; 17,20-26)
o Bóg ofiarowuje każdemu człowiekowi swoją miłość oraz samego siebie.
o Bóg pragnie, aby każdy człowiek odpowiedział miłością na Jego miłość
tak, aby żył w serdecznej relacji z Bogiem i ostatecznie zjednoczył się z
Nim.
o Bóg pragnie stać się naszym najserdeczniejszym przyjacielem, naszą
największą miłością.
o Bóg nie narzuca nam swojego pragnienia. Jego realizacja jest
uzależniona od naszej wolnej odpowiedzi.
o Boża miłość oraz Boże pragnienie jest źródłem najgłębszych pragnień
człowieka.
o Zarówno pragnienie odpowiedzenia na Boże wezwanie, jak i sama
odpowiedź jest darem Boga, który powinniśmy pragnąć bardziej niż
wszystkie inne dary i o który powinniśmy ciągle prosić.
o Poprzez przyjęcie Bożej miłości oraz Bożej przyjaźni, człowiek zostaje
„przebóstwiony” i upodobniony do obrazu Jednorodzonego Syna Bożego
Jezusa Chrystusa.

Istota miłości (1Kor13; Rz15,1-6)
o Człowiek kocha drugą osobę, nie dlatego, że coś od niej otrzymał, ale
dlatego, że odkrył w tej osobie wewnętrzne dobro i piękno, dla którego
zapragnął poświęcić swoje życie. (Otrzymanie daru może pomóc w
odkryciu wewnętrznego dobra i piękna drugiej osoby.)
o Miłość jest pragnieniem prawdziwego dobra dla drugiej osoby, jest
obdarowaniem drugiej osoby wszystkim, co się posiada, jak również
sobą samym.
o Miłość łączy kochające się osoby. Jej celem nie jest szczęście, ale jedność.
Z tego powodu prawdziwa miłość trwa nie tylko wtedy, gdy jest źródłem
radości, ale także wtedy, gdy towarzyszy jej cierpienie.
o Miłość wyraża się nie tyle poprzez słowa lub uczucia, co uczynki.
28
MEDYTACJA I
CEL: Pełniejsze uświadomienie sobie otrzymanych od Boga darów.
 Dz17,22-28
 Łk11,9-13
o Wymień kilka darów, jakie w swoim dotychczasowym życiu
otrzymałeś od Boga. Który z nich jest dla ciebie najcenniejszy?
o Jakie dary otrzymałeś od Boga, podczas tych rekolekcji?
o Jakie uczucia wzbudzają w tobie te dary?
o Z jakiego powodu i w jakim celu Bóg obdarzył cię tym wszystkim?
o Jeśli odczuwasz wdzięczność, zastanów się nad tym, jak chciałbyś ją
wyrazić.
Zabierz, Panie, i przyjmij całą moją wolność, pamięć moją, mój rozum,
i całą moją wolę, wszystko, co mam i co posiadam.
Ty mi to, Panie wszystko dałeś, Tobie to zwracam.
Wszystko jest Twoje. Rozporządzaj tym według Twojej woli.
Daj mi tylko miłość Twoją i łaskę, a to mi wystarczy. Amen.
św. Ignacy Loyola (Ćw.234)
MEDYTACJA II
CEL: Wewnętrzne poznanie prawdy o tym, że Bóg jest obecny w każdym
stworzeniu, w każdym człowieku, jak również we mnie samym.
 J1,1-4
 Dz17,24-28
 Mk8,22-26
o Czy doświadczyłeś kiedyś Bożej obecności w przyrodzie?
o Czy doświadczyłeś kiedyś Bożej obecności w drugim człowieku?
o Czy doświadczyłeś kiedyś Bożej obecności w samym sobie?
MEDYTACJA III
CEL: Wewnętrzne poznanie prawdy o tym, że Bóg działa w każdym stworzeniu,
w każdym człowieku, jak również we mnie samym.
 J5,17
 J14,1-14
o Czy doświadczyłeś kiedyś Bożego działania w przyrodzie, lub
poprzez przyrodę?
o Czy doświadczyłeś kiedyś Bożego działania w drugim człowieku lub
poprzez drugiego człowieka?
o Czy doświadczyłeś kiedyś Bożego działania w samym sobie lub
poprze siebie?
29
MEDYTACJA IV
CEL: Wewnętrzne poznanie prawdy o tym, że Bóg jest obecny w każdym
stworzeniu, w każdym człowieku (nawet grzeszniku), w każdym
wydarzeniu (nawet w tym, które sprzeciwia się woli Bożej) i we wszystkim
oraz przez wszytko może dokonać upragnione przez siebie dobro.
 Mdr11,22-12,2
 J3,14-21
 Rz8,25-30
 Rz5,20-21
o Czy doświadczyłeś kiedyś jakiegoś dobra, które wypłynęło z twojego
niepowodzenia lub z wydarzenia, które nie było zgodne z twoim
oczekiwaniem?
o Czy doświadczyłeś kiedyś życzliwości lub otrzymałeś coś dobrego od
człowieka, którego nie lubisz, którego uważałeś za złego?
o Czy doświadczyłeś kiedyś pewnego dobra, które wypłynęło z jakiegoś
zła lub grzechu?
Łaska zapomnienia o sobie
(fragment z „Widzieliśmy Pana” JÓZEF AUGUSTYN SJ)
Cel i sens życia, a przez to własne zbawienie człowiek realizuje poprzez wyjście z siebie, zaparcie
się siebie samego, aby naśladować Jezusa (por. Mt 16, 24). Wzrastanie człowieka do coraz
pełniejszej wolności i pełniejszego oddawania Bogu chwały, czci i służenia Mu połączone jest
z umieraniem sobie.
V. E. Frankl, który wnikliwie zanalizował sytuację współczesnego człowieka, podkreśla, że jego
główną chorobą jest egzystencjalna pustka, poczucie bezsensu. Lęki, stany depresyjne i rozpacz
wynikają z koncentracji człowieka na sobie przy równoczesnej niechęci do zajęcia się jakąś dobrą
sprawą. Nie poprzez kontemplowanie siebie, ani przez samouwielbienie, ani przez krążenie myślami
wokół własnego lęku, uwalniamy się od niego, lecz poprzez poświęcenie, ofiarę z siebie i oddanie się
sprawie godnej takiego oddania (V.E. Frankl).
Jest łatwiej niż można sądzić znienawidzić siebie. Łaska jednak polega na tym, aby o sobie
zapomnieć (G. Bernanos). Łatwo jest znienawidzić siebie. Kiedy człowiek postawi siebie i swoją
doskonałość w centrum życia, to szybko znienawidzi siebie, ponieważ ciągle będzie odkrywał
w sobie ułomność, słabość, niedoskonałość, grzech. Jeżeli w centrum swojej uwagi postawi sukces,
również łatwo dojdzie do rozczarowania sobą, ponieważ nawet największy sukces nie zaspokaja
pragnienia, którym charakteryzuje się każda pycha. Jeżeli człowiek nastawia się na przyjemność,
przeżyje szybko głęboką frustrację, bo im bardziej idzie komuś o przyjemność, tym bardziej
przechodzi ona obok niego (V. E. Frankl).
Łaska polega na tym, aby o sobie zapomnieć. Zapomnieć o sobie, to właśnie znaczy stać się
wolnym wobec wszystkich stworzeń i oddać się do dyspozycji Boga, Jego uczynić centrum swojego
życia. Stać się wolnym oznacza chwałę Boga, Jego cześć, służbę Jemu uczynić swoją dobrą sprawą,
której poświęca się całe życie.
W końcowej rozmowie polecajmy Bogu nasze życie ze wszystkimi zniewoleniami, które nas
jeszcze trapią. Prośmy przede wszystkim o wielkie pragnienie powierzenia się Bogu, oddania Mu
chwały i czci i służenia Mu.
Oddając Stwórcy, jako naszemu Ojcu, całe życie, będziemy tym samym zdobywać wewnętrzną
wolność wobec wszystkich stworzeń, bo miłość Ojca okaże się dla nas wartością ponad wszystkie
inne wartości. A kiedy poczujemy się w pełni dziećmi Ojca usłyszymy Jego zapewnienie: Moje
dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy (Łk 15, 31). Wyrzekając się
nieuporządkowanej miłości do stworzeń odnajdujemy je wszystkie na powrót w miłującym nas
Bogu.
30