D - Sąd Rejonowy w Bydgoszczy

Sygn. akt VIII GC 2005/15 upr
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 kwietnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący SSR Sylwia Roszak
Protokolant stażysta Paulina Piotrowska
po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016r. w Bydgoszczy na rozprawie
sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.
o zapłatę
oddala powództwo.
Sylwia Roszak
UZASADNIENIE
Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W.
kwoty 579,95 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 maja 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie
zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej K. R. i T. R. z tytułu szkody
komunikacyjnej z dnia 15 kwietnia 2015 r. w pojeździe marki T. (...) o nr rej. (...) z tytułu ubezpieczenia AC. Powód
wskazał, iż poszkodowani zgłosili szkodę pozwanemu z tytułu ubezpieczenia AC i pozwany zakład sporządził kalkulację
naprawy. W dniu 24 kwietnia 2015 roku poszkodowani zawarli z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością
zlecenie naprawy, w którym ustalono jej przedmiot i zakres. Warsztat zgodnie z treścią zlecenia naprawy zawartego z
poszkodowanym sporządził kalkulację naprawy numer (...) i przed przystąpieniem do naprawy wysłał ją pozwanemu.
Warsztat wykonując naprawę nie uwzględnił zastosowanych przez pozwany zakład ubezpieczeń potrąceń jako
niezgodnych z treścią zlecenia. Powód wskazał dalej, iż po dokonanej naprawie warsztat wystawił fakturę na kwotę
9412,91 zł, a pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 8832,96 zł. Podkreślił ponadto, że poszkodowani zawarli
polisę AC w kwocie brutto, a co za tym idzie odszkodowanie winno być wypłacone wraz z należnym podatkiem VAT.
Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 23 września 2015 roku Sąd Rejonowy w B. w
sprawie (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.
Pozwany w sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów
procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają Ogólne Warunki
Ubezpieczenia (...), na podstawie, których zwarto umowę ubezpieczenia pojazdu, w tym § 22 wskazujący na sposób
ustalania wysokości odszkodowania. Stwierdził, iż w oparciu o przedłożony kosztorys oraz faktury dokonał weryfikacji
kosztów naprawy przede wszystkim obniżając wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych
do poziomu 140/140 zł i wypłacił odszkodowanie w wysokości 8832,96 zł. Pozwany podał, iż brak jest podstaw do
wypłaty wyższego odszkodowania w świetle zawartej umowy.
W piśmie procesowym z dnia 11 grudnia 2015 r. powód podtrzymał dotychczasowe żądanie. Powołując się na art. 805 §
1 k.c. wskazał, iż treść umowy winna określać co najmniej sposób ustalenia świadczenia odszkodowawczego, tak, aby w
chwili zajścia wypadku objętego ubezpieczeniem możliwe było obiektywne zweryfikowanie wysokości odszkodowania,
bez odwoływania się do swobodnego uznania jednej ze stron, a w szczególności do swobodnego uznania strony
ubezpieczeniowej do świadczenia. Powód wskazał, iż w przedmiotowej sprawie postanowienia OWU AC nie spełniają
przedmiotowego kryterium.
Sąd ustalił, co następuje:
Poszkodowani K. R. i T. R. zawarli z pozwanym umowę ubezpieczenia autocasco samochodu osobowego marki T. (...),
o nr rejestracyjnym (...) w wariancie serwisowym. Integralną częścią tej umowy były Ogólne Warunki Ubezpieczenia
(...).
okoliczność bezsporna, nadto dowód: OWU (...) – k. 73-84 akt.
Strony tej umowy postanowiły, iż ustalenie wysokości szkody następuje po przedłożeniu faktur dokumentujących
naprawę pojazdu według uprzednio uzgodnionych z pozwanym kosztów i sposobu naprawy pojazdu przez zakład
dokonujący tej naprawy, w oparciu o średnią stawkę za 1 roboczogodzinę adekwatną do warsztatu naprawczego.
dowód: OWU(...) – k. 73-84 akt.
W wyniku kolizji z dnia 15 kwietnia 2015 r. pojazd marki T. (...), o numerze rejestracyjnym (...) należący do K. R. i T.
R. został uszkodzony. Szkoda była likwidowana przez pozwanego w ramach polisy autocasco.
okoliczności bezsporne, nadto dowód: protokół szkody w pojeździe -k. 12 -13 akt.
W dniu 24 kwietnia 2015 roku poszkodowani zawarli z warsztatem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w
B. zlecenie naprawy, w którym ustalono przedmiot i zakres naprawy. Warsztat sporządził kalkulację naprawy i przed
przystąpieniem do naprawy przedłożył ją pozwanemu. Warsztat dokonał naprawy pojazdu na podstawie sporządzonej
kalkulacji, nie uwzględniając potrąceń pozwanego i z tego tytułu wystawił poszkodowanym fakturę VAT na kwotę
9412,91 zł brutto.
dowód: zlecenie naprawy pojazdy – k. 14 akt, kalkulacja naprawy pojazdu – k. 15 – 20 akt, faktura za naprawę nr FV
(...) – k. 21 akt, faktura nr (...) – k. 23 akt, zeznania świadka M. D. –k . 121 akt (protokół skrócony k.120) .
W dniu 24 kwietnia 2015 r. poszkodowani K. R. i T. R. zbyli swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu
odszkodowania za uszkodzenie pojazdu na rzecz (...) sp. z o.o. , która z kolei w dniu 10 lipca 2015 roku zawarła umowę
z powodem o powierniczy przelew wierzytelności.
dowód :
umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 24.04.2015 r.– k. 24 akt, umowa o powierniczy przelew
wierzytelności z dnia 10.07.2015 r. – k. 33 akt.
Powód wzywał pozwanego do zapłaty odszkodowania w wysokości 9412,91 zł.
Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 12.08.2015 r. – k. 38 akt.
Ostatecznie pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd
wypłacił (...) sp. z o.o. kwotę 8832,96 zł, ustalając wysokość kosztów jednej roboczogodziny na kwotę po 140 zł.
okoliczność bezsporna, nadto dowód: decyzja o wypłacie – akta szkody na płycie CD k.90 1
Sąd zważył, co następuje:
Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz
zeznaniach świadka M. D..
Z uwagi na treść art. 328 § 2 k.p.c. Sąd poprzestał na wskazaniu dowodów, na których się oparł, natomiast nie omawiał
dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, albowiem żadnemu z nich nie odmówił wiarygodności.
Na podstawie art. 227 k.p.c. a contrario i art. 217 § 3 k.p.c. pominął wniosek dowodowy powoda o zwrócenie
się do wskazanych w pozwie warsztatów o przedłożenie cennika zawierającego informację o stosowanych przez te
warsztatu stawkach za roboczogodzinę. Należy bowiem zaznaczyć, że podane przez powoda warsztaty nie świadczą
usług w B. lub okolicach, gdzie miało miejsce zdarzenie. Poza tym szkoda była likwidowana w ramach dobrowolnego
ubezpieczenia auto casco, a więc strony łączyły postanowienia umowne przewidziane w ogólnych warunkach
ubezpieczeń. Jak wynika natomiast z OWU wysokość odszkodowania ustala się w oparciu o średnią stawkę za 1
roboczogodzinę adekwatną do warsztatu naprawczego. Skoro naprawę poszkodowani wykonywali w autoryzowanym
(...) na terenie miasta B., to adekwatnymi warsztatami są stawki za roboczogodzinę obowiązujące na terenie tego miast
w autoryzowanych warsztatach.
Roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.
Bezsporne było pomiędzy stronami, iż pozwany zawarł z poszkodowanymi K. R. i T. R. umowę ubezpieczenia autocasco
oraz, że poszkodowany przelał na (...) sp. z o.o. wierzytelność z tytułu szkody z dnia 15 kwietnia 2015 roku. Nie
było też kwestionowane przez pozwanego, iż doszło do przedmiotowego zdarzenia. Spór prawny w niniejszej sprawie
sprowadzał się natomiast wyłącznie do ustalenia wysokości należnego odszkodowania.
Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią
(przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z
wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
Cechą charakterystyczną przelewu jest nie wymaganie w zasadzie do jego dojścia do skutku zgody dłużnika. Istotne
jest to, że zmiana osoby wierzyciela w wyniku przelewu następuje zatem z zachowaniem tożsamości stosunku
zobowiązaniowego pod względem treści i przedmiotu.
Podstawę materialno – prawną żądania powoda stanowi art. 805 k.c. przy uwzględnieniu oczywiście art. 509 § 1
i 2 k.c. Zgodnie z art. 805 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone
świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.
Świadczenie zakładu ubezpieczeń przy ubezpieczeniu majątkowym polega zaś, stosownie do § 2 cytowanego artykułu,
w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie
wypadku. Z art. 805 § 1 k.c. wynika obowiązek zakładu ubezpieczeń zapłaty ubezpieczającemu odszkodowania za
szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, ale jego aktualizacja następuje dopiero wówczas, gdy
ubezpieczający udowodni, że zaistniał wypadek przewidziany umową ubezpieczenia, powstała szkoda w wykazywanej
przez niego wysokości oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy tymi zdarzeniami (postanowienie Sądu
Najwyższego z 22 lipca 2005 r. III CZP 49/05).
W przedmiotowej sprawie zasada odpowiedzialności nie była kwestionowana.
W ocenie Sądu, powód jednakże nie udowodnił wysokości szkody ponad kwotę wypłaconą przez pozwanego tj. ponad
kwotę 8832,96 zł.
Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.
Wspomniany przepis określa rozkład ciężaru dowodu, to jest wskazuje, jaki wpływ na wynik procesu ma
nieudowodnienie pewnych faktów. Innymi słowy precyzuje, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego
negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Powyższy przepis uprawnia Sąd do merytorycznego rozstrzygania
sprawy także w sytuacji, gdy nie udało się ustalić spornych okoliczności. Zawarta w art. 6 k.c. reguła rozkładu ciężaru
dowodu nie tylko zezwala, lecz wręcz nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swe roszczenie
na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu mającego znaczenie prawne, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. Przepis
art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie
wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa.
Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232,
art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku
wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów.
Sąd miał również na uwadze, iż w świetle art. 232 k.p.c. sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Nie
mniej jednak Sąd orzekający podziela pogląd Sądu Najwyższego zawarty w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku (II
CSK 293/07, publ. LEX nr 587510), iż zarówno przepis art. 3 k.p.c., jak i art. 232 k.p.c. zd. pierwsze jest adresowany
do stron, nie do sądu. To strony bowiem obowiązane są przedstawiać dowody. Sąd nie jest władny tego obowiązku
wymuszać, ani - poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami - zastępować stron w jego wypełnieniu (na podstawie art. 232
zd. 2 k.p.c.). W dalszej części Sąd Najwyższy podkreślił, iż ów ciężar (udowodnienia faktu) rozumieć należy z jednej
strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a
z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest
zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.
Nadto, w ocenie Sądu orzekającego Sąd nie ma obowiązku przeprowadzać dowodów z urzędu, jeżeli strony są
reprezentowane przez fachowych i profesjonalnych pełnomocników (tak też Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z
dnia 10 stycznia 2007 roku, I Aca 829/06, publ. LEX nr 331025).
Przenosząc treść wskazanych przepisów na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż to na powodzie ciążył obowiązek
udowodnienia wysokości roszczenia.
Należy zauważyć, iż poszkodowani zawarli z pozwanym umowę autocasco samochodu marki T. (...). Zgodnie z § 22 ust.
1 pkt 2) w wariancie serwisowym, w którym poszkodowani mieli zawartą umowę, ustala się wysokość odszkodowania,
w oparciu o średnią stawkę za 1 roboczogodzinę adekwatną do warsztatu naprawczego. Powód nie udowodnił, a w tym
zakresie, zgodnie z art. 6 k.c. ciężar spoczywał na nim, iż zastosowana stawka za roboczogodzinę w wysokości 160 zł
jest średnią stawką obowiązującą na lokalnym rynku.
Powód cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości szkody w oparciu o umowne
ustalenia. Nie można więc było ustalić, czy zastosowana stawka za roboczogodzinę przez warsztat (...) sp. z o.o.
była adekwatna do innych autoryzowanych warsztatów w tym okresie. Wbrew twierdzeniu powoda zawarta umowa
autocasco pomiędzy poszkodowanymi a pozwanym określa sposób ustalenia świadczenia odszkodowawczego, w taki
sposób, że w chwili zajścia wypadku objętego ubezpieczeniem możliwe było obiektywne zweryfikowanie wysokości
odszkodowania. Postanowienie odwołujące się bowiem do średnich stawek za jedną roboczogodzinę w adekwatnych
warsztatach naprawczych jest jasne i zrozumiałe i oznacza, iż w przypadku szkody likwidowanej z autocasco należy
uwzględnić średnie, czyli przeciętne stawki dla adekwatnych warsztatów, w którym była wykonywana naprawa, czyli
w niniejszym przypadku, do wysokości stawek obowiązujących w autoryzowanych warsztatach na lokalnym rynku.
Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż powód nie udowodnił, iż szkoda w pojeździe poszkodowanych ustalona
na podstawie wiążących postanowień umownych była wyższa niż wypłacone odszkodowanie w wysokości 8832,96 zł,
a tym samym, nie udowodnił, że jedna roboczogodzina w wysokości 160 zł nie była zawyżona w świetle postanowień
umownych.
Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 6 k.c. i art. 805 k.c. a contrario oddalił powództwo w zakresie dochodzonego
odszkodowania przewyższającej wypłaconą kwotę w wysokości 8832,96 zł
Z uwagi, iż pozwany wygrał sprawę, a nie poniósł kosztów procesu, Sąd o nich nie orzekał. SSR Sylwia Roszak