D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich

Sygnatura akt II K 95/15
Ds. 1457/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 czerwca 2015 roku
Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl. II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący:SSR Daniel Masełko
Protokolant:Joanna Kopacz
przy udziale Prokuratora Roberta Fudali z Prokuratury Rejonowej w Ząbkowicach Śl.
po rozpoznaniu w dniu 25.06.2015 r.
sprawy
1. M. N. (1)
s. W. i I. z domu W.
ur. (...) w Z. Śl.
2. P. P. (1)
s. M. i A. z domu W.
ur. (...) w Z. Śl.
oskarżonych o to, że:
w dniu 27 października 2014 roku w Z., działając wspólnie i w porozumieniu, wiedząc że zagrożenie nie istnieje,
telefonicznie powiadomili dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w Z. o podłożeniu ładunku wybuchowego przy
Zespole Szkół Zawodowych im. (...) przy ul. (...), czym wywołali czynności policji i straży pożarnej mające na celu
uchylenie zagrożenia, a polegające na ewakuacji osób znajdujących się w budynku, sprawdzeniu pomieszczeń i terenu
wokół szkoły pod kątem ujawnienia ładunku wybuchowego, przy czym M. N. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się
będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z dnia 17 września 2012 roku (sygn.
akt II K 406/12) za czyn z art. 224a kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 maja
2012 roku do 24 czerwca 2012 roku i od 22 października 2012 roku do 21 czerwca 2013 roku
to jest o czyn z art. 224a kk w zw. z art. 64 § 1 kk- wobec M. N. (1)
oraz z art. 224 a kk- wobec P. P. (1)
I. Oskarżonego M. N. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w części wstępnej wyroku,
przyjmując iż M. N. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu Rejonowego w
Ząbkowicach Śląskich z dnia 17 września 2012 roku (sygn. akt II K 406/12) za czyn z art. 224a kk na karę 8 miesięcy
pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 maja 2012 roku do 24 maja 2012 roku i od 22 października 2012
roku do 21 czerwca 2013 roku, to jest występku z art. 224 a kk w zw. z art. 64§1 kk, za który na podstawie art. 224 a
kk w zw. z art. 64§1 kk wymierza karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności
II. Oskarżonego P. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to
jest występku z art. 224 a kk, za który na podstawie art. 224 a kk wymierza karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia
wolności
III. Na podstawie art. 69§1 i §2 kk i art. 70§2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo
oskarżonemu P. P. (1) zawiesza na okres próby lat 3 (trzech)
IV. Na podstawie art. 73§2 kk oddaje oskarżonego P. P. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego
V. Na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu M. N. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności
zatrzymanie od dnia 27.10.2014 r. do dnia 28.10.2014r.
VI. Na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu P. P. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności
zatrzymanie od dnia 27.10.2014 r. do dnia 28.10.2014 r.
VII. Zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek
Skarbu Państwa
Sygn. akt II K 95/15
UZASADNIENIE
Sąd na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił:
W dniu 27 października 2014 roku około godziny 11.30 na przestanku (...) w S., P. P. (1) który jechał na zajęcia do
Zespołu Szkół Zawodowych w Z. Śl., spotkał M. N. (1). Z nimi był obecny także D. S. (1), który uczęszczał do tej samej
szkoły co P. P.. Wszyscy pojechali autobusem do Z.. M. N. namawiał P. P. (1), aby ten zadzwonił na Policję i zgłosił
podłożenie ładunku wybuchowego w szkole. P. P. początkowo odmówił.
Od 12.00 do 18.00, P. P. (1) miał zajęcia w warsztacie przy ul. (...) w Z., które były prowadzone przez D. Z..
Oskarżony spóźnił się i przyjechał około godziny 13.00. M. N. (1) udał się najpierw do ośrodka zdrowia po czym około
godziny 14.00 przyszedł do warsztatu do P. P. (1). D. Z. wyraził zgodę, aby M. N. (1) pozostał w budynku. Następnie
niezauważeni przez nauczyciela wyszli razem i stanęli za warsztatem. Wówczas M. N. (1) poprosił P. P. (1), aby ten
kupił mu starter sieci (...) za kwotę 5 złotych. P. P. (1) wyraził zgodę i poszli razem do sklepu (...) przy ul. (...).
Towarzyszył im jeszcze D. S., który opuścił warsztaty. Gdy P. P. (1) zakupił za własne pieniądze starter dał go M.
N. (1), który włożył go do swojego telefonu marki S. z zamiarem wybrania numeru 997 i zawiadomienia Policji o
podłożeniu ładunku wybuchowego w/w szkole. Oskarżony, w drodze powrotnej na teren szkoły, w obawie, że jego
głos zostanie rozpoznany przez funkcjonariuszy policji, namawiał P. P. (1) do wykonania telefonu z informacją o
podłożonym ładunku wybuchowym w szkole. W końcu P. P. (1) uległ. M. N. wybrał numer 997 i oddał aparat P.
P., który powiedział funkcjonariuszowi Policji , iż w (...) przy ul. (...) w Z. został podłożony ładunek wybuchowy i
rozłączył się. Policja zawiadomiła o zgłoszeniu zastępcę dyrektora L. G. która zarządziła ewakuację szkoły w której
znajdowało się blisko 100 osób. W między czasie D. Z. zauważył, że nie ma P. P. na zajęciach. Po tym jak P. P. (1) wrócił
sam na zajęcia, przyszła zastępca dyrektora szkoły i poinformowała o zarządzonej ewakuacji w związku z alarmem o
podejrzeniu podłożenia ładunku wybuchowego.
Na miejsce zdarzenia przyjechała straż pożarna, służby ratownicze oraz (...). Sprawdzono teren wokół szkoły oraz
pomieszczenia w budynku. Nie ujawniono jednak żadnych przedmiotów, pakunków i innych rzeczy mogących mieć
związek z zawiadomieniem o podłożeniu bomby.
Dowód:
- protokoły przeszukania, k. 8-10, 18-20,
- zeznania D. Z., k. 46-47,
- zeznania L. G., k. 2-3,
- zeznania D. S. (1), k. 74-75,
- wyjaśnienia P. P. (1), k. 25-26, 27-28, 33-34,114,
- częściowe wyjaśnienia M. N. (1), k. 11-13, 27-28, 39-40, 114 .
M. N. (1) ma 33 lata. Posiada wykształcenie zawodowe. Jest kawalerem. Nie pracuje i pobiera zasiłek z (...) w wysokości
270 złotych. Nie był leczony ani psychiatrycznie ani neurologicznie. Dotychczas był wielokrotnie karany.
Między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z dnia 17 września 2012 roku (sygn. akt II K
406/12) za czyn z art. 224a kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 maja 2012 roku
do 24 maja 2012 roku i od 22 października 2012 roku do 21 czerwca 2013 roku.
Dowód:
- karta karna, k. 50-51,
- wyroki karne, k. 56-57,
- wyjaśnienia M. N. (1), k. 11-13, 27-28, 39-40, 114.
Oskarżony M. N. (1) w toku postępowania przygotowawczego początkowo nie przyznawał się do popełnienia
zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że to P. P. (1) wykonał telefon na numer alarmowy z informacją o podłożeniu ładunku
wybuchowego, ale nie namawiał go do tego czynu. Oskarżony twierdził, iż cała sytuacja nastąpiła z inicjatywy P. P. (1).
M. N. tylko pożyczył mu telefon, choć myślał, że P. P. (1) żartuje.
Na rozprawie sądowej M. N. (3) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.
Oskarżony złożył w trybie art. 387 kpk wniosek o wymierzenie mu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności.
Dowód:
- wyjaśnienia M. N. (1), k. 11-13, 27-28, 39-40, 114.
Oskarżony P. P. (1) w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu czynu. Podał, że na prośbę
M. N. (1) zakupił starter P., który następnie został włożony do telefonu M. N. (1), który miał zamiar zadzwonić na
Policję i poinformować o podłożeniu ładunku wybuchowego w (...) w Z., ale bał się, że jego głos zostanie rozpoznany,
dlatego namawiał P. P. (1) do wykonania tego telefonu, co jak wyjaśnił oskarżony, będąc w drodze powrotnej na zajęcia,
uczynił, gdy M. N. (1) podał mu telefon z już wykręconym numerem alarmowym.
Na rozprawie sądowej P. P. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.
Ponadto oskarżony wniósł w trybie art. 387 kpk wniosek o wymierzenie mu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz dozór kuratora w okresie próby.
Dowód:
- wyjaśnienia P. P. (1), k. 25-26, 27-28, 33-34,114.
Sąd zważył, co następuje.
W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że sprawstwo i wina M. N. nie budzi
wątpliwości.
Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania L. G., D. Z., D. S. (1) oraz wyjaśnienia P. P. (1) i częściowe M. N. (1).
Uzupełnieniem osobowych źródeł dowodowych jest dokumentacja w postaci protokołu użycia urządzenia kontrolno
– pomiarowego, protokołu przeszukania, protokołu zatrzymania rzeczy i osoby.
P. P. i M. N. na etapie postępowania przygotowawczego zgodnie twierdzili iż ten pierwszy rozmawiał z
funkcjonariuszem Policji i podał nieprawdziwe informację o podłożeniu bomby. Połączenie wykonano z telefonu
należącego do M. N..
M. N. (1) początkowo nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu, twierdząc, że myślał, że P. P. (1) tylko żartuje i
to jego obarczał winą za zdarzenie.
P. P. (1) konsekwentnie od samego początku przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Opisał że za namową M. N. (1),
poinformował dyżurnego Policji o podłożonym ładunku wybuchowym w szkole. Wcześniej kupił za swoje pieniądze
kartę (...). M. N. włożył ją do swojego aparatu i wybrał numer. Aparat oddał P. P. ponieważ Policja zna jego głos.
Wyjaśnienia P. P. znajdują potwierdzenie w zeznaniach D. S., który słyszał jak M. N. (1) namawiał P. P. (1) do
popełnienia przestępstwa (k. 75). P. P. (1) nie miał powodów, aby obciążać oskarżonego. Od samego początku
przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Podtrzymał swoje stanowisko na konfrontacji z M. N.. D. S. zna oskarżonego
tylko z widzenia, są dla siebie osobami obcymi, a wiec nie miał on żadnego interesu, aby obciążać M. N. (1).
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd nie miał wątpliwości, iż M. N. (1) towarzyszył zamiar popełnienia przestępstwa,
skoro oprócz tego że namawiał P. P. (1) do dokonania zgłoszenia to sam wybrał numer alarmowy. Tym bardziej,
że na rozprawie sądowej przyznał się do zarzucanego mu czynu, tym samym potwierdzając okoliczności zdarzenia
wskazane przez P. P. (1). Natomiast postawa M. N. z postępowania przygotowawczego wynikała z chęci uniknięcia
odpowiedzialności albowiem był on już karany za takie samo przestępstwo.
W ocenie Sądu brak jest również jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować rzetelność i prawidłowość sporządzonych
protokołów przeszukania i zatrzymania rzeczy zwłaszcza, tym bardziej, że oskarżeni w toku niniejszego postępowania
tego nie czynili.
Reasumując Sąd uznał iż okoliczności wynikające ze zgromadzonego materiału dowodowego tworzą logiczny ciąg
zdarzeń wzajemnie potwierdzających się i uzupełniających. Wynika z nich, że M. N. (1) i P. P. (1) w dniu 27
października 2014 roku działając wspólnie i w porozumieniu, wiedząc że zagrożenie nie istnieje, telefonicznie
powiadomili dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w Z. o podłożeniu ładunku wybuchowego przy Zespole Szkół
Zawodowych im. (...) przy ul. (...), co spowodowało, że na miejsce niepotrzebnie przybyły służby policji, straży
pożarnej, przeprowadzono ewakuację i sprawdzono budynek, teren przyległy. Tym samym oskarżeni wypełnili
znamiona występku z art. 224a kk.
Ustalając wymiar kary Sąd brał pod uwagę szkodliwość społeczną czynu, a w szczególności okoliczności jego
popełnienia, a także rodzaj naruszonych dóbr chronionych prawem, oraz obowiązków, motywację, postać zamiaru,
sposób postępowania sprawcy także po zdarzeniu, rodzaj wysokość szkód ich naprawienie.
M. N. (1) zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach art. 64§1 kk będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu
Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z dnia 17 września 2012 roku (sygn. akt II K 406/12) za czyn z art. 224a kk na
karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 maja 2012 roku do 24 maja 2012 roku i od 22
października 2012 roku do 21 czerwca 2013 roku
Na niekorzyść M. N. (1) uwzględniono w szczególności okoliczności zdarzeń. Oskarżony działał beż żadnego powodu,
do tego namawiając młodocianego kolegę do przestępstwa. Wywołał niepotrzebne działania służb publicznych.
Przeciwko oskarżonemu przemawia także dotychczasowa wielokrotna karalność skutkująca tym, że czynu dopuścił
się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 kk.
Na korzyść M. N. (1) uwzględniono to, iż ostatecznie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i nie utrudniał
postępowania sądowego.
Uwzględniając wniosek w trybie art. 387 kpk i wymierzając oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności
uznano, iż będzie ona adekwatna do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu.
W stosunku do M. N. (1) nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna dająca możliwość zastosowania
wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Świadczy tym dotychczasowy sposób życia
oskarżonego, który był już wielokrotnie karany, w szczególności za przestępstwo identyczne. Kara orzeczona w
powyższym kształcie zaspokoi poczucie sprawiedliwości społecznej, a także osiągnie swoje cele w zakresie prewencji
ogólnej i szczególnej.
Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zatrzymanie
od dnia 27.10.2014r. do 28.10.2014r.
Biorąc pod uwagę sytuację materialną i osobistą M. N. oraz fakt, iż utrzymuje się z zasiłku, na podstawie art. 624 §
1 kpk zwolniono go od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu
Państwa.