Zwierzęta - zagrożone gatunki


Ara błękitna

Kagu

Takahe

Syberyjski Żuraw Biały

Kulik Eskimoski

Pustułka maskareńska

Pelikan kędzierzawy

Kondor kalifornijski
back
Poziom zagrożenia:
Endangered (EN) przypisuje się im
bardzo wysokie ryzyko wymarcia
w niedalekiej przyszłości.
Występowanie: Toca Velha i Serra Branca - w stanie Bahia w Brazylii
Populacja: ok. 960 (rok 2008)
Wygląd: Jest dość dużą papugą o charakterystycznym niebieskim ubarwieniu.
Wymiary: do 86-90 cm.
Działania dla zachowania gatunku: Z tych powodów programem pomocy
i ochrony arę błekitną wspierają liczne organizacje, m.in: Fundação
Biodiversitas, SAVE Brasil, Loro Parque Fundación, Parrots International oraz
Fundacja Lymington, które są nadzorowane przez Brazylijski Instytut Ochrony
Środowiska, Zasobów Naturalnych i Energii Odnawialnej (IBAMA). Rezultatem
działań wymienionych organizacji jest, np. powołanie w 1993 Stacji
Biologicznej Canudos, która chroni skały piaskowca w rejonie występowania
papug.
back
Gatunek ptaka zamieszkującego Nową Kaledonię, będącego jedynym
przedstawicielem rodziny kagu (Rhynochetidae) z
rzędu słonecznicowych (Eurypygiformes)
Występowanie: Kagu występuje wyłącznie na wyspie Nowej Kaledonii. Jest
ptakiem leśnym i prowadzi naziemny tryb życia.
Cechy gatunku: Ubarwienie kagu jest koloru bladoszarego. Ptak ten ma
ozdobny czub z tyłu głowy. Jest nieco większy od kury domowej i ma od niej
dłuższe nogi.
Średnie rozmiary: Osiąga rozmiar 55 centymetrów i może ważyć nawet
kilogram.
Pożywienie: Kagu odżywia się wyłącznie pokarmem zwierzęcym. Poluje
na jaszczurki, owady, pająki, ślimaki a także stonogi, również te które ze
względu na swoją toksyczną wydzielinę nie nadają się na pożywienie dla
innych zwierząt.
back
Takahe jest największym przedstawicielem rodziny chruścielowatych
(Rallidae). Gatunek skrajnie zagrożony wyginięciem - w 2006 r. żyło 313 osobników
Występowanie: Park Narodowy Fiordland na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii
Cechy gatunku: Jest to krępy ptak, ze zredukowanymi skrzydłami, silnymi nogami
i masywnym dziobem. Dorosłe ptaki są zwykle purpurowo-niebieskie,
z zielonkawym tułowiem i skrzydłami. Czerwono-różowy dziób i różowe nogi. Brak
wyraźnego dymorfizmu płciowego, samice są nieco mniejsze. Młode mają jasnobrązowe
upierzenie.
Średnie rozmiary: długość ciała - 52-63 cm, masa ciała- 2,3-2,7 kg
Pożywienie: Żywi się różnego rodzaju pokarmem roślinnym, nasionami i łodygami roślin.
Pisklęta karmi owadami.
Ochrona: W ramach pomocy zagrożonego wyginięciem takahe prowadzone są różne
programy ochrony, m.in. programy ograniczania liczebności drapieżników oraz programy
sztucznej hodowli takahe, jednak działania te nie przynoszą spektakularnych efektów.
back
Jest to gatunek dużego ptaka z rodziny żurawi (Gruidae), gniazdującego w arktycznej
części Rosji - w Jakucji i zachodniej Syberii. Wschodnie populacje zimują na rzece Jangcy
oraz na jeziorze Poyang Hu w Chinach. Centralna populacja w Parku Narodowym
Keoladeo w Indiach. Natomiast zachodnia populacja w Isfahanie oraz Fereidoonkenarze
w Iranie.
Wygląd zewnętrzny:
Upierzenie śnieżno-białe poza czerwoną skórą na przedniej części głowy. Dziób czarny.
Nogi, podobnie jak głowa barwy czerwonej, jednak nieco bardziej jasnej. Długie nogi
i szyja zapewniają ptaku szerokie pole widzenia. Samiec jest nieco większy niż samica.
Rozmiary: Długość - 140 cm.
Waga: Ponad 10 kg
Środowisko
Zarówno podczas okresu zimowania, jak i gniazdowania zamieszkuje podmokłe tereny
bagienne.
Zasięg występowania
Od Syberii oraz Jakucji aż po tereny Iranu, Indii oraz Chin.
Pożywienie
Głównie ryby, płazy, małe gryzonie, czasami także większe owady.
back
Jest to gatunek ptaka brodzącego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Występowanie
Gniazduje na północy Kanady i na Alasce.
Zimuje od pd. Brazylii do środ. Argentyny.
Cechy gatunku
Jest jednym z najrzadszych ptaków na świecie. Liczebność jego populacji prawdopodobnie nie
przekracza 20 sztuk.
Wymiary średnie
Długość ciała ok. 29-34 cm.
Długość skrzydła 17-19cm
Biotop
Na lęgowiska wybiera tundrę, w przelotach prerie i nadbrzeżne łąki a zimuje na pampie.
Jaja
Jaja są zielone z brązowymi plamami.
Ochrona
W Kanadzie i USA objęty całkowitą ochroną, która przypuszczalnie przyszła za późno.
back
Jest to gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny głuptaków (Sulidae), jedyny przedstawiciel
rodzaju Papasula.
Cechy gatunku
Podstawową barwą upierzenia jest barwa biała, górna strona skrzydeł i ogon są czarnobrązowe.
Białe prążki na grzbiecie, które rozdzielają od siebie ciemne skrzydła, czarne kropkowania na
tylnej części grzbietu. Dziob u samców różowoszary, u samic różowy z czarnym zakończeniem;
stopy szare.
Rozmiary:
Długość ciała wynosi około 70 cm
Występowanie
Wyłącznie na Wyspie Bożego Narodzenia.
Zachowanie
Odbywa lęgi na drzewach.
Rozmnażanie
Jaja składa od kwietnia do lipca. Para odbywa lęgi tylko co dwa lata, występuje u nich długi cykl
rozmnażania.
Liczebność
Populacja składa się z 2000–3000 par. Głuptak czarnoskrzydły jest najrzadziej występującym
głuptakiem na świecie. Zagrożony wyginięciem.
Gatunek średniego ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae). Występuje
endemicznie na wyspie Mauritius w archipelagu Maskarenów.
Charakterystyka: Trochę mniejsza od pustułki, nieznacznie większa od pustułeczki. Samce są nieco
mniejsze od samic. Brzuch jasnokremowy w czarne, zwężające się ku dole plamki. Nogi żółte z
czarnymi pazurami. Spód ogona jasnokremowy w czarne, poprzeczne pasy. Cały wierzch ciała w
poprzeczne, grube, czarnobrązowe pasy. Jasne policzki i szary dziób z białą woskówką.
Wymiary długość ciała: 26-30,5 cm
długość skrzydła: ok. 45 cm
waga: ok. 250 g
Biotop: Lasy. Z powodu ich niszczenia gatunek jest zagrożony.
Pożywienie: Gekony, ważki, cykady, świerszczowate i małe ptaki.
Zachowanie: Żyją samotnie. 89% piskląt znajdowanych jest ponad 5km od gniazda, w którym się wykluły.
Status zagrożenia i ochrona: W 1974 roku jej liczebność spadła do 4 osobników - była najrzadszym
ptakiem świata. Został preprowadzany program rozmnażania jej w niewoli, obecnie populacja wynosi
ponad 800 osobników. Jest to wystarczająca liczba, by uznać pustułkę maskareńską za uratowaną.
Nadal jest najrzadszym sokołem na Ziemi.
Gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny pelikanów (Pelecanidae).
Występuje wyspowo, głównie w południowo-zachodniej Azji, poza tym w Europie: w
deltach Wołgi i Dunaju, być może pojedyncze stanowiska są na Bałkanach.
Cechy gatunku Upierzenie ciała białe z szaroniebieskim nalotem, srebrne pokrywy
skrzydeł. Lotki pierwszorzędowe czarne, drugorzędowe szare. Linia upierzenia na czole
prosta. Na głowie i szyi nastroszony czub. Dziób długi i potężny, żółty. W szacie godowej
worek skórny pod żuchwą jest pomarańczowo-czerwony, w spoczynkowej – różowy. Nogi
szaroniebieskie, żółta plama na piersi. Młode białe.
Wymiary średnie: Długość ciała ok. 160–175 cm Rozpiętość skrzydeł 280–290 cm
Masa ok. 11–15 kg
Biotop: Rozlewiska, duże jeziora, delty rzek z dużą ilością wysepek lub szerokim pasem
trzcin, rzadziej wybrzeża.
Gniazdo: Gnieździ się kolonijnie. Gniazda blisko siebie. Gniazda buduje z trzcin i innych
roślin, zazwyczaj na ziemi lub bardzo rzadko na drzewie.
Pożywienie :Niemal wyłącznie ryby.
Ochrona: Objęty ochroną gatunkową Czerwona księga VU, CITES 1A.
back
Gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny kondorowatych (Cathartidae), jedyny
przedstawiciel rodzaju Gymnogyps. Zamieszkuje góry północnej Kalifornii, a niegdyś całe Góry
Skaliste.
Cechy gatunku: Samiec większy od samicy. Upierzenie całego ciała czarne, jedynie pokrywy
podskrzydłowe białe. Głowa i szyja nagie. Pokrywa je pomarańczowa skóra, na bokach szyi
czerwona. Dziób żółty. Osobniki młodociane szarawe. Kondor kalifornijski jest tak ciężki, że aby
wzbić się w powietrze potrzebuje sprzyjających warunków. Podczas deszczu i pogody
bezwietrznej ptak ten nie lata. Często przesiaduje w stałych miejscach wypoczynkowych i
zażywa kąpieli słonecznej z rozłożonymi skrzydłami.
Wymiary średnie: Długość ciała ok. 100–125 cm
Rozpiętość skrzydeł ok. 280–320 cm
Masa ok. 8–14 kg
Biotop: Góry. Gniazdo: W szczelinie skalnej lub dużej dziupli sekwoi.
Pożywienie: Padlina dużych ssaków.
Ochrona: Gatunek chroniony. Przez pewien okres wymarły na wolności (1987–1992), gdy
schwytano pozostałe osiem osobników i dołączono je do żyjących w niewoli. Populacja liczyła
wówczas 30 osobników, obecnie trwają próby reintrodukcji. Największym zagrożeniem są
zatrucia. Obecnie żyją na świecie 332 kondory kalifornijskie, w tym 156 na wolności.

Cui-ui

Iglicznia

Babka biała

Pocierniec

Dorsz Bałtycki
back
To duża ryba endemiczna dla Pyramid Lake a przed
jego wysuszeniem w 20 wieku Winnemuca Lacke w
północje Nevadzie. Żywi się głównie na zooplankton
i ewentualnie na nanoplankton (jak glonów i
okrzemki).Maksymalny rozmiar męskiego osobnika to
około 53 cm (21 cali) i 1,6 kg ust 3,5 lb), natomiast
osobniki żeńskie osiągają około 64 cm w 25 cali) i
2,7 kg (6 funtów).Żywotność cui-ui wynosi zwykle
około czterdziestu lat, ale ryby nie osiągają
dojrzałości płciowej co najmniej do wieku ośmiu lat.
Cui-ui to nie tylko krytycznie zagrożony gatunen, ale
jest również jednym z nielicznych żyjących
członków tego rodzaju.
back
W 1993 roku w ogólnej populacji uzyskała milion, dzięki staraniom
amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska w analizie Truckee
powodów rzeki tarła i Nevada Departamentu Ochrony Środowiska
i EPA w kontynuacji w sprawie środków ochronnych. Powodem
dlaczego Cui-ui pozostaje krytycznie zagrożony jest najnowsza
historia zmian rekrutacji, pokazującym, że w wielu latach 1970 i
1980 nie było praktycznie żadnej rekrutacji z powodu
nieudanego tarła w niekorzystnej jakości wód i środowiska
naturalnego przepływu wody w rzece Truckee . Perspektywy
gatunku są bardziej pozytywne, ponieważ opublikowany plan
naprawczy opiera się na lepszym zrozumieniu Pyramid Lake i
jakości wód rzeki Truckee, ale potrzebne jest przyjęcie planu
ochrony przez Kongres Stanów Zjednoczonych.
back
Zasięg występowania
Występuje we wodach słodkich i słonawych basenu Morza Kaspijskiego, jest pospolitym
gatunkiem w zlewisku Wołgi, introdukowany do Morza Aralskiego Wcześniej był
opisany jako kaspijski podgatunek babki szczupłej, N. fluviatilis pallasi, obecnie
jednak charakteryzuje się go jako oddzielny gatunek, specyficzny dla zlewiska
Morza Kaspijskiego.
Występowanie
Głównie tropikalne wody oceaniczne, niektóre spotykane w wodach
słonawych i słodkich. W Bałtyku występuje iglicznia (Syngnathus typhle)
oraz wężynka (Nerophis ophidion).
Systematyka
Ponad 230 gatunków igliczniowatych zgrupowano w dwie podrodziny:
Hippocampinae, z liczącym ponad 50 gatunków rodzajem oraz
Hippocampus – koniki morskie
back
Ochrona:
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą
ochroną gatunkową.
back
Zasięg występowania
Występuje we wodach słodkich i słonawych basenu
Morza Kaspijskiego, jest pospolitym gatunkiem w
zlewisku Wołgi, introdukowany do Morza
Aralskiego. Wcześniej był opisany jako kaspijski
podgatunek babki szczupłej, N. fluviatilis
pallasi, obecnie jednak charakteryzuje się go
jako oddzielny gatunek, specyficzny dla zlewiska
Morza Kaspijskiego.
back
Osiąga do 22 cm długości. Grzbiet i ogon zielonobrunatne, a boki złociste.
Przed płetwą grzbietową ma od 13 do 16 nie połączonych ze sobą
kolców. Tarło odbywa w maju i czerwcu. Samiec buduje gniazdo
zawieszone wśród wodorostów na głębokości 30–90 cm. Po tarle samice
giną, a samce opiekują się przez pewien czas ikrą i wylęgłym narybkiem.
Jego pokarm stanowią skorupiaki i małe ryby. Siedliskiem jego są
przybrzeżne strefy mórz na głębokości do 10 m zarośnięte wodorostami.
Występuje wokół północnych wybrzeży Atlantyku wraz z przyległymi
morzami od Zatoki Biskajskiej, całe Morze Bałtyckie, aż do Przylądka
Północnego.
back
Ochrona:
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
back
Ubarwienie dorsza uzależnione jest od podgatunków tej ryby oraz jej
występowania, dla naszego bałtyckiego to:
- grzbiet ciemny, od brązowego do zielonkawego lub szaro oliwkowego, boki
nieco jaśniejsze, brzuch biały. Grzbiet, wierzch głowy i boki usiane są
licznymi ciemnymi plamkami. Płetwy ciemne, szaro oliwkowe, czasami na
płetwach grzbietowych pojawiają się ciemniejsze, skośne pasma.
Tęczówka srebrzysta lub złotawa. Przeciętna długość ciała u dorsza
żyjącego w Morzu Północnym wynosi 30-80 cm, a w Bałtyku 30-70 cm.
Przeciętny ciężar to 0,8-3 kg, maksymalny może wynosić 40 kg.
Największe osobniki dorsza atlantyckiego osiągają prawie 2 m długości.
Odżywianie:
Dorsz jest rybą drapieżną, żywi się głównie rybami z rodziny
śledziowatych i babkowatych, makrelami, narybkiem ryb
dorszowatych, skorupiakami. Powszechny jest kanibalizm, duże okazy
potrafią odżywiać się młodymi swojego gatunku
Rozmnażanie:
Tarło dorsza w Bałtyku rozpoczyna się w marcu i trwa aż do sierpnia.
Samica składa nawet pad 500 000 jaj na głębokich miejscach w morzu.
W czasie rozwoju jaja dorsza unoszone są w toni wodnej.
back
 Niedźwiedź
 Wielbłąd
 Panda
Dwugarbny
Wielka
 Nosorożec
 Pantera
 Wilk
Szary
Czarny
Śnieżna
Meksykański
back



Podgatunek niedźwiedzia brunatnego należącego do rodziny
niedźwiedziowatych.
Zamieszkuje Amerykę Północną w jej zachodniej części,
występuje również w Górach Skalistych. Długość ciała dochodzi
do ponad 3 m, masa do 700 kg. Ubarwienie sierści brązowe z
szarym lub srebrzystym nalotem. Grizzly jest podgatunkiem
niedźwiedzia brunatnego (Ursus arctos). Wszystkożerny, odżywia
się głównie pokarmem roślinnym, padliną, drobnymi zwierzętami,
poluje także na większe ssaki, przy czym ofiarą jego pada
również wyraźnie mniejszy baribal, zwany niedźwiedziem
czarnym.
Ponad 100 tysięcy niedźwiedzi grizzly przemierzało zachodnią
część Ameryki Północnej, od ubogich terenów Arktyki po góry i
wyżyny centralnego Meksyku i od Oceanu Spokojnego. Obecnie
północnoamerykańskie niedźwiedzie grizzly spotkać można
jedynie w Kolumbii Brytyjskiej, Jukonie, Terytoriach
Północnozachodnich, Albercie i na Alasce.
back





duży ssak parzystokopytny, gatunek wielbłąda występujący zarówno w stanie dzikim
(Camelus ferus) na stepach centralnej Azji (Mongolia i Chiny), jak również jako
zwierzę hodowlane (Camelus bactrianus). Sądzi się, że baktriany zostały
udomowione około 2500 r. p.n.e., prawdopodobnie w rejonie północnego Iranu lub
południowo-wschodniego Turkmenistanu, co było niezależne od procesu
udomowienia wielbłądów jednogarbnych - dromedarów. Baktrian różni się od
dromedara nieco tęższą budową, mniejszymi rozmiarami (w tym - krótszymi
nogami) i znacznie obfitszym owłosieniem.
Zdecydowana większość z szacowanej na 1,4 miliona sztuk obecnej populacji
baktrianów jest udomowiona; największa znana dzika populacja tych zwierząt żyjąca na pustyni Gobi - liczy około 1000 sztuk.
Wielbłądy są silnymi zwierzętami przystosowanymi do życia na piaszczystym terenie:
mają grubą skórę na kolanach i szerokie kopyta; ich nozdrza mogą się otwierać i
zamykać, chroniąc przed wdychaniem piasku. Grube futro pozwala zwierzęciu
zachować temperaturę ciała podczas zimnych pustynnych nocy oraz izoluje przed
upałem za dnia. Baktriany znane są także ze względu na swą gospodarkę wodną:
zwierzę może jednorazowo wypić nawet 120 litrów wody, by przez następnych kilka
dni nie pić w ogóle.
Baktriany mają około 2 metrów w kłębie (razem z garbami) i ważą nawet ponad 725
kg. Samce większe od samic. Są one roślinożerne, ich zasadnicza dieta składa się z
traw, liści i zbóż. Wiele spośród udomowionych baktrianów jest żywionych przez
ludzi.
Baktriany hodowane są przede wszystkim dla mleka, jako siła pociągowa i jako
wierzchowce.
back
Jedną z głównych przyczyn wymierania pandy wielkiej jest działalność
człowieka. Już w starożytności ludzie uważali jej futro za bardzo cenne.
Zwierzę to było zawsze rzadkie, futro więc posiadały tylko znamienite
osoby. Współcześnie ludzie niszczą naturalne środowisko pandy wycinając
lasy pod pola uprawne, co zaburza przemieszczanie się i rozmnażanie
zwierząt. Duży problem we współczesnym świecie stanowi także
kłusownictwo. Kolejną przyczyną zanikania pandy wielkiej jest masowe
obumieranie bambusów na rozległych przestrzeniach. Bambusy bowiem
mają to do siebie, że ich kwitnięcie poprzedza obumieranie pędów.
Sytuacja taka następuje około 40 lat. Takie regularne obumieranie pędów
bambusa jest problemem dopiero od czasu ograniczenia i rozdrobnienia
siedlisk pand. Dawniej bowiem wystarczyło, aby zwierzęta przeniosły się do
innej doliny aby znaleźć inny gatunek bambusa, lub ten, który wyginął w
.
poprzednim siedlisku, a w nowym rośnie w młodszym stadium
Na świecie jest coraz mniej pand także z powodu ich trudności w reprodukcji.
Samica pandy bowiem może urodzić nawet do trzech młodych, lecz zwykle
przeżywa tylko jedno. Następne młode rodzą się natomiast po dwóch
latach. Tak długi okres przejściowy powoduje, iż więcej pand umiera niż się
rodzi.
back
określany także mianem nosorożca zwyczajnego to również gatunek
krytycznie zagrożony wyginięciem. Wspomnieć tylko należy, iż przed
trzema laty zachodnioafrykański podgatunek tego zwierzęcia uzyskał
status wymarłego (łącznie wyszczególnia się sześć podgatunków). O ile
na początku minionego stulecia nosorożców czarnych było prawie sto
tysięcy, o tyle stan na dzień dzisiejszy oscyluje w okolicach trzech. Do
wyniszczenia w tak drastyczny sposób populacji przyczynił się
człowiek. Na nosorożce te bowiem polowano od zawsze ze względu na
ich rogi (mają je zarówno samce, jak i samice) – znakomicie się one
nadawały do wytwarzania broni, a ponadto medycyna Wschodu stosuje
go w wersji sproszkowanej jako rewelacyjny lek na wiele schorzeń,
przypisując mu jednocześnie właściwości wpływające na zwiększenie
libido. W warunkach naturalnych nosorożce spotkać można we
wschodniej oraz w centralnej części kontynentu afrykańskiego w
niektórych państwach – na przykład w Kenii oraz Republice Południowej
Afryki.
back
Na wolności żyje tylko 4 500-7 000
irbisów, w ogrodach zoologicznych
200. Główne zagrożenia stanowi
rozproszenie populacji (utrudnia to
zmienność genetyczną), lokalny
handel futrami tych zwierząt oraz
wykorzystywanie ich kości w chińskiej
medycynie. Gatunek znajduje się na
liście IUCN. Chroni go też CITES.
back
Podgatunek wilka szarego. Występuje w Ameryce Środkowej,
krytycznie zagrożony, w 1990 reintroduktowny na południe
Ameryki Północnej i do Meksyku, gdzie wyginął na wolności.
Najmniejszy z amerykańskich wilków, waży ok. 30–55 kg. Barwa
sierści zmienna, od czerwonawej po szarą, z czarną kryzą
wzdłuż grzbietu i z dłuższymi włosami na karku. Dieta
urozmaicona, od królików, poprzez gryzonie, muflony, aż do
jeleniowatych.
Wymieranie wilka szarego związane jest z rozwojem siedlisk
ludzkich, co doprowadza do znacznego ograniczania wilczego
środowiska. Wilk do przeżycia potrzebuje rozległego terenu – od
100 do 1000 km², zależnie od ilości pożywienia. Tak
komfortowe warunki może dzisiaj mieć tylko na obszarze
północnym, niezamieszkanym przez ludzi lub na słabo
zaludnionych terenach azjatyckich.
 Żółw
skórzasty
 Żółw błotny
 Jaszczurki (jaszczurka murowa, padalec
zwyczajny)
 Węże (wąż eskulapa, gniewosz plamisty, żmija
zygzakowata)
 Aligator missisipijski
 Krokodyl Amerykański
 Waran z Komode
back


Żółw skórzasty jest najrzadszym spośród
wszystkich żółwi morskich, największym
gatunkiem żółwia na świecie a także jednym z
najokazalszych, obok olbrzymich krokodyli,
współcześnie żyjących gadów. Może osiągnąć
długość 3 metrów i masę 800kg. W
przeciwieństwie do innych żółwi morskich, które
mają twardą, mocną skorupę, żółw skórzasty ma
pancerz składający się z setek nieregularnych
płytek kostnych, które pokryte są skórą. Nie
wytwarza on tarcz rogowych, toteż cała
powierzchnia ciała a także jego pancerz kostny,
pokrywa gruba, gładka skóra. W Unii Europejskiej
wpisany jest do Załącznika IV Dyrektywy
Siedliskowej, co zobowiązuje wszystkie państwa
Unii do zapewnienia mu systemu ścisłej ochrony
Żółw błotny jest to jedyny gatunek żółwia żyjący
na wolności na terenie Polski. Jest to gatunek
bardzo rzadki, objęty ścisłą ochroną, ponieważ
grozi mu wymarcie. Może żyć nawet ponad 120
lat. Wielkość jego pancerza dochodzi do 20 cm.
Żółwia błotnego można pomylić z innymi
gatunkami żółwi, które zbiegły z hodowli; może
tak się zdarzyć zwłaszcza w pobliżu dużych miast.
Samice dojrzałość osiągają dopiero w wieku około
10 lat, wówczas składają około 15 jaj do
wykopanych w pobliżu wody jam.
Żółw skórzasty
Żółw błotny
back

Jaszczurka murowa

Padalec zwyczajny
Jaszczurka murowa, murówka zwyczajna (Podarcis
muralis) – gad z rodziny jaszczurek właściwych.
Długość ciała osiąga do 22,5 cm. Jest Smukła, ma
długi, ostro zakończony ogon, małą głowę,
podstawową barwę ciała brązową lub szarą, bardzo
zmienną. Występuje W najcieplejszych rejonach
południowej części Europy Środkowej. Zamieszkuje
tereny kamieniste. Kamieniste nieużytki, winnice,
widne lasy; w południowej Europie spotykana także
na murach budynków. Jest owadożerna, żywi się
owadami, pająkami, stonogami. Murówka zwyczajna
jest jedną z najbardziej ciepłolubnych, a zarazem
najsilniej zagrożonych wyginięciem
środkowoeuropejskich jaszczurek. Często dochodzą
doniesienia o spotkaniu jej w Polsce.
Padalec zwyczajny (Anguis fragilis) – gatunek
jaszczurki z rodziny padalcowatych. Występuje na
terenie całej Polski i podlega ścisłej ochronie. Jest
niejadowity i nie stanowi żadnego zagrożenia dla
człowieka. Maksymalna długość ciała tej jaszczurki
wynosi 40–50 cm. Ponad połowę jej długości stanowi
ogon. Masa ciała dojrzałego płciowo osobnika wynosi
od kilkunastu do kilkudziesięciu gramów. Padalec nie
jest najszybszym zwierzęciem, więc pożywia się tym,
co zdoła dogonić. Jego łupem padają ślimaki,
stawonogi i ich larwy oraz inne małe bezkręgowce.
Czynnikiem, ograniczającym ich populację, jest
znikanie ich siedlisk.
back

Wąż eskulapa- Największy wąż żyjący w Polsce i Europie
Środkowej. Długość jego ciała może przekraczać 2 m.
Odżywia się myszami, małymi ssakami, jaszczurkami,
jajami, pisklętami, małymi ptakami oraz małymi
wężami. Czasem zjada też młode bezkręgowce. Nie jest
jadowity. Polując na zdobycz chwyta ją pyskiem i
owijając ciałem dusi a następnie połyka. Gatunek w
Polsce pod ochroną. Wpisany do Polskiej Czerwonej
Księgi Zwierząt
Wąż eskulapa


Żmija zygzakowata- gatunek jadowitego węża z rodziny
żmijowatych. Spotykana na obrzeżach lasów,
podmokłych łąkach, polanach leśnych. Lubi siedliska o
chłodnym mikroklimacie. Głównym pokarmem żmij są
małe ssaki owadożerne (ryjówki, krety) oraz gryzonie.
Chętnie przebywa pod kamieniami, krzewami lub wśród
korzeni drzew. Najczęściej ucieka przed napastnikiem,
atakuje w sytuacji, gdy jest osaczona. Najpierw jednak
zazwyczaj głośno syczy, stosunkowo rzadko kąsa. Żmija
zygzakowata podlega ochronie prawnej.
Gniewosz plamisty- Powszechnie spotykany w wielu
miejscach Europy i zachodniej Azji. Nieszkodliwy dla
ludzi, choć często mylony ze żmiją zygzakowatą. W
Polsce gatunek pod ochroną Występuje w miejscach
suchych i silnie nasłonecznionych, na terenach
kamienistych, w zaroślach i trawach. Jest rzadkim
gatunkiem. Odżywia się prawie wyłącznie jaszczurkami
w tym także padalcami, niekiedy osobnikami tego
samego gatunku. Gatunek pod ochroną. Wpisany do
Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt z kategorią
zagrożenia VU–gatunek wysokiego ryzyka, narażony na
wyginięcie.
Żmija zygzakowata
Gniewosz plamisty
back

Aligator missisipijski- Obecnie jest
wytępiony w wielu miejscach
całkowicie. Występuje nielicznie na
terenach Północnej Karoliny i
Południowego cypla Florydy. Ich skóry
stanowią cenny surowiec do wyrobów
galanteryjnych. Aligatory missisipijskie
żyją około 50 lat. W naturalnych
warunkach zwierzę to odżywia się
krabami, owadami, żabami, szczurami.
Nie biegają szybko na powierzchni,
lecz w wodzie poruszają się
błyskawicznie. Aligator ten jest już
dojrzały płciowo w wieku 6 lat.
Aligatory missisipijskie bardzo
przywiązują się do swojego
terytorium.
back

Krokodyl Amerykański- Jest to gatunek
gada z rodziny krokodylowatych.
Długość przeciętna tego krokodyla –
3,5 m. Krokodyle amerykańskie
spotykane są zarówno w wodzie
słodkiej jak i słonej, ale zazwyczaj
można je spotkać przy ujściach rzek i
w słonych lagunach wśród roślinności
mangrowe. Występowania tego gada:
Południowa Floryda i Wielkie Antyle,
Ameryka Środkowa i północna Ameryka
Południowa. Żywi się głównie rybami,
a poza tym zjada ptaki, małe ssaki,
kraby i żółwie. Swoje ofiary atakuje i
zjada pod wodą. Obecnie żyją tylko 23
gatunki krokodyli. Wszystkie krokodyle
są jajorodne. Samice są bardzo
opiekuńcze, a samce bywają
kanibalami (zjadają swoje młode).
Krokodyle te mają wydłużone ciało z
krótkimi, silnymi kończynami, bocznie
spłaszczony ogon i masywną czaszkę z
silnie umięśnionymi szczękami. Są
zwierzętami wodnymi, ale jaja
składają na lądzie. Krokodyl
Amerykański jest to największy
gatunek z rodziny krokodylowatych.
back

Waran z Komodo– gatunek gada z rodziny
waranów nazywany smokiem z Komodo.
To największa współcześnie żyjąca
jaszczurka. Odkryta w 1910 r. Aby ją
chronić założono w 1980 r. Park Narodowy
Komodo. Głowa duża i szeroka, szyja
gruba i masywna, baryłkowaty tułów, ogon
gruby u nasady, a w dalszej części bocznie
spłaszczony, równy połowie długości ciała.
Szeroka szczęka uzbrojona w 60 zębów.
Ciało pokryte ziarnistymi łuskami. Grzbiet
ciemnobrązowy, pokryty czarnymi
plamkami. Jego pokarm to większe
kręgowce, głównie ptaki i ssaki
odnotowano także kilka śmiertelnych
ataków na ludzi, warany są także
kanibalami. Warany z Komodo nie mają
wrogów naturalnych w ogniwie
pokarmowym, jedynym zagrożeniem dla
młodych waranów są dorosłe osobniki.
Występuje na na należących do Indonezji
wyspach Archipelagu Sundajskiego.
Osiąga do 3,5 m długości ciała i ciężar 180
kg. Samice są mniejsze. Aktywny w dzień,
prowadzi naziemny tryb życia.
back
Podstawowym kryterium wprowadzenia gatunku na listę zwierząt chronionych
jest stopień zagrożenia. To zagrożenie ocenia się biorąc pod uwagę przede
wszystkim wielkość populacji, wielkość zajmowanego przez populację areału,
zdolność odradzania się populacji, stan podstawowych siedlisk oraz tempo
zmian populacyjnych i środowiskowych. Kryteria te uwzględnione zostały w
czerwonych księgach. Ustawodawstwo bierze jednak pod uwagę również inne
motywy przemawiające za ochroną gatunków, takie jak: biocenotyczne,
gospodarcze, naukowe, edukacyjne, etyczne, estetyczne, historyczne i
kulturowe. Tym samym chroni się nie tylko wielkie rzadkości i gatunki ginące,
ale w dużej mierze również gatunki pospolite, jeszcze względnie bezpieczne.
Prawodawca bierze pod uwagę szerokie spektrum motywacyjne, m.in. rolę
gatunków w funkcjonowaniu i utrzymaniu stabilności biocenoz korzyści dla
gospodarki rolnej i leśnej Wśród nich jest grupa gatunków, których ochrona jest
trudna do konsekwentnego zrealizowania, w praktyce staje się do pewnego
stopnia fikcyjna. Uznano jednak, że samo przyznanie zwierzęciu czy grupie
zwierząt prawnego statusu ochronnego stawia je w pozycji wyróżnionej,
uczulającej społeczeństwo na ich ostrożne traktowanie. Ochrona gatunkowa ma
z założenia oddziaływać na świadomość społeczną i mobilizować społeczeństwo
do działań zapobiegawczych gdy wybranym przedstawicielom naszej fauny grozi
niebezpieczeństwo zagłady.
back
 Cała
prezentacja jest w całości
zrobiona przez uczniów klasy II B
(rocznik 1994) II Liceum
Ogólnokształcącego w Zabrzu i
wszelkiego rodzaju prawa autorskie są
zastrzeżone !
back