psychologia kliniczna - Wydział Nauk Społecznych

Transkrypt

ROK AKADEMICKI 2015/2016
PSYCHOLOGIA KLINICZNA
OPIEKUN: PROF. UG DR HAB. MARIOLA BIDZAN
WPROWADZENIE
Zagadnienia realizowane w ramach ścieżki programowej Psychologia Kliniczna zakwalifikowano do 7 bloków
tematycznych:
1. Psychologia kliniczna zaburzeń psychicznych
2. Kliniczna psychologia zdrowia
3. Neuropsychologia
4. Psychologia rehabilitacji
5. Psychologia kliniczna dzieci i młodzieży
6. Diagnoza kliniczna
7. Terapia i pomoc psychologiczna
Absolwent ścieżki posiada wiedzę oraz umiejętności praktyczne z zakresu: psychologii klinicznej osób dorosłych,
(chociaż realizacja modułu Psychologia kliniczna młodzieży i dzieci poszerzy tą wiedzę i umiejętności na cykl całego
życia), w tym psychologii klinicznej zaburzeń psychicznych, neuropsychologii, klinicznej psychologii zdrowia (w tym
psychoprofilaktyki i promocji zdrowia), psychologii rehabilitacji. Absolwent posiada także podstawowe kompetencje
diagnostyczno - terapeutyczne odnoszące się zarówno do normy, jak i patologii według obowiązujących systemów
klasyfikacyjnych ICD-10 i DSM-IV-TR, mechanizmów powstawania zaburzeń o charakterze psychicznym,
neurologicznym i somatycznym, standardów sporządzania opinii psychologicznych dla różnych specjalistów i
placówek.
Realizacja tej ścieżki ma na celu przygotowanie studentów do pracy w roli psychologa z osobami z zaburzeniami
psychicznymi, z wszelkimi chorobami przewlekłymi o charakterze zaburzeń somatycznych, sensorycznych, ruchowych,
z osobami z niepełnosprawnością intelektualną, a także do praktyki psychologicznej, mającej na celu rozwój osobisty,
i pomnażanie zasobów osobistych.
Idealnym miejscem pracy dla absolwenta ścieżki Psychologii Klinicznej są szpitale, kliniki oraz instytucje medyczne,
zajmujące się diagnostyką i leczeniem zaburzeń psychicznych, terapią i rehabilitacją pacjentów z różnymi schorzeniami
somatycznymi, psychicznymi, zaburzeniami sensorycznymi (wzroku, słuchu), ruchu, a także ośrodki terapeutyczne i
wsparcia kryzysowego, poradnie zdrowia psychicznego, rodzinne i małżeńskie, ośrodki rehabilitacyjne, sanatoria,
domy pomocy społecznej, zakłady pracy chronionej, warsztaty terapii zajęciowej oraz szkoły specjalne i integracyjne,
organizacje pozarządowe, firmy świadczące usługi psychoedukacyjne, rozwojowe, wsparcia.
SEMESTR ZIMOWY
prowadzący
nazwa wykładu
dr Szulman-Wardal Aleksandra
B – Wstęp do psychologii rehabilitacji
30
prof. Tłokiński Waldemar
B - Neurologia kliniczna
30
prof. Jurkowlaniec – Kopeć Edyta
B - Wybrane aspekty plastyczności ośrodkowego układu
nerwowego
15
dr Glac Wojciech
B - Neurobiologiczne podłoże zmienności indywidualnej
15
dr Glac Wojciech
B - Neurobiologia uzależnień
30
prof. Henryk Olszewski
B – Psychogerontologia
30
dr Ziemowit Ciepielewski
B – Psychoneuroendokrynologia
30
dr Katarzyna Bojarska
B - Seksuologia kliniczna
30
dr Kozaka Joanna
B - Psychoonkologia
15
dr Goździewicz Agata
B - Psychologia zachowań agresywnych w ujęciu klinicznym i
rozwojowym
30
dr Szulc Marcin
B - Uzależnienie od substancji psychoaktywnych
30
dr Katarzyna Skrzypińska
B – Psychologia religii i duchowości
30
dr Budzińska Anna
B - Całościowe zaburzenia rozwoju – diagnoza i terapie
15
dr Beata Łukaszewska
B – Zaburzenia afektywne i zaburzenia zachowania w przebiegu
chorób neurodegeneracyjnych
15
prof. Wioleta Radziwiłowicz
C - Metody badań w psychologii klinicznej młodzieży
15
prof. Mariola Bidzan
C - Psychologiczne aspekty prokreacji
30
dr Aleksandra Lewandowska-Walter
C - Praca z rodziną w ujęciu systemowym
30
dr Joanna Kozaka
C - Wsparcie terapeutyczne osób z chorobą nowotworową
30
C - Podstawy psychofarmakoterapii
30
C - Proces umierania i żałoby - pomoc psychologiczna
15
dr Arkadiusz Mański
C - Rehabilitacja osób z zaburzeniami sprzężonymi oraz
wybranymi zespołami genetycznymi
15
dr Ewa Szcześniak
C - Psychologiczna terapia osób uzależnionych od alkoholu
30
dr Magdalena Chrzan - Dętkoś
C - Mentalizacja w praktyce klinicznej
15
dr Magdalena Chrzan - Dętkoś
C - Psychoterapia psychodynamiczna zaburzeń osobowości
15
dr Aleksandra Szulman-Wardal
C - Metoda MMPI-2 w praktyce psychologicznej
30
dr Ł. Bieleninik
liczba godzin
dr Aleksandra Szulman - Wardal
C - Praca z pacjentem przewlekle chorym w warunkach
szpitalnych
30
mgr Piotr Dąbrowski
C - Psychologiczne aspekty uczestnictwa w kulturze fizycznej
osób niepełnosprawnych
15
mgr, lek. dent. Wiesława Puchalska
C - Psychologia bólu
15
dr Beata Dutczak
C - Psychoedukacja osób psychotycznych
30
mgr Sebastian Golisz
C - Wykorzystanie psów w procesie rehabilitacji
15
mgr Patrycja Naumczyk
C - Jakościowa diagnoza funkcji poznawczych w normie i
patologii
30
C - Funkcjonalny rezonans magnetyczny (fMRI) - zastosowanie
kliniczne i naukowe
30
C - Nowoczesne techniki neuroobrazowe w praktyce klinicznej
30
SEMESTR LETNI
prof. Mariola Bidzan
B - Psychologia zdrowia
30
prof. Krzysztof Jodzio
B - Neuropsychologia kliniczna dorosłych
30
prof. Beata Pastwa-Wojciechowska
B - Psychologia zaburzeń osobowości
30
dr Joanna Kozaka
B - Psychologia kliniczna: teorie i terapie
30
prof. Wioletta Radziwiłłowicz
B - Zaburzenia afektywne
30
prof. Edyta Jurkowlaniec - Kopeć
B - Regulacja snu i czuwania
15
dr Magdalena Chrzan – Dętkoś
B - Zaburzenia psychiczne oraz rozwojowe w okresie wczesnego
dzieciństwa
15
dr Elżbieta Kaczorowska
B - Biologia sądowa z elementami entomologii sądowej
15
dr Grażyna Jerzemowska
B - Markery zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego
15
dr Marcin Szulc
B - Psychopatologia zjawisk społecznych
30
dr Marcin Szulc
B - Psychoterapia w zarysie
15
B - Podstawy dietetyki
30
dr Adrianna Kilikowska, dr Anna
Wysocka
B - Genetyczne uwarunkowania zaburzeń psychicznych
30
dr Dagmara Budnik - Przybylska
C - Psychologia agresji
30
C - Poradnictwo psychologiczno-seksuologiczne
30
C - Psychologia sensu życia
30
dr Joanna Kozaka
C - Wsparcie terapeutyczne osób z chorobą nowotworową
30
dr Joanna Kozaka
C - Praca z pacjentem w nurcie psychoanalitycznym
15
dr Joanna Kozaka
C - Rola psychologa w relacji między pacjentem a zespołem
leczącym
30
mgr Ilona Poćwierz - Marciniak
C - Metody terapeutyczne w rehabilitacji neuropsychologicznej
15
dr Agnieszka Fanslau
C - Nowe metody do badania procesów poznawczych u dzieci
15
C - Praca z osobami z wybranymi zespołami genetycznymi
30
C - Metody multisensoryczne w rehabilitacji osób z
niepełnosprawnością
30
OPIS KURSÓW Z POZIOMU B
(1) Nazwa przedmiotu
(2) Kod ECTS
Wybrane aspekty plastyczności ośrodkowego układu
nerwowego
(3) Nazwa jednostki prowadzącej kierunek
Wydział Nauk Społecznych / Instytut Psychologii
(4) Studia
Kierunek
Poziom
Studia pierwszego stopnia
(licencjackie)
lub
Studia drugiego stopnia
(magisterskie)
lub
Jednolite magisterskie
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
Moduł specjalnościowy
lub
specjalizacja (specjalizacja dotyczy wyłącznie
specjalizacji nauczycielskiej)
Psychologia
stacjonarne/niestacjonarne
NBP, PK
(5) Nazwisko osoby prowadzącej (osób prowadzących)
prof. Jurkowlaniec - Kopeć Edyta
(6) Formy zajęć, sposób ich realizacji i przypisana im liczba godzin
. Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
(7) Liczba punktów ECTS
2
wykład
. Sposób realizacji zajęć
.
zajęcia w sali dydaktycznej
Liczba godzin
15
(8) Cykl dydaktyczny
IV –V rok, semestr zimowy
(9) Status przedmiotu
fakultatywny
(10) Język wykładowy
Polski
(11) Metody dydaktyczne
(12) Forma i sposób zaliczenia oraz podstawowe kryteria oceny lub wymagania
egzaminacyjne
A. Sposób zaliczenia, zgodny z Regulaminem Studiów UG
egzamin
- wykład z prezentacją multimedialną
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny testowy
D. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
Uzyskanie 51% pozytywnych odpowiedzi na pytania zawarte w teście
E. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
arkusz egzaminu testowego
(13) Określenie przedmiotów wprowadzających wraz z wymogami wstępnymi
A. Wymagania formalne
Neuroanatomia funkcjonalna człowieka
B. Wymagania wstępne
Podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka, z uwzględnieniem ogólnej budowy układu nerwowego
(14) Cele kształcenia
Wykazanie roli procesów plastycznych w zdrowiu i chorobie człowieka
(15) Treści programowe
A. Problematyka wykładu
Rodzaje plastyczności mózgu: plastyczność rozwojowa, kompensacyjna i pamięciowa. Znaczenie procesów plastycznych wróznych etapach
rozwoju mózgu. Asymetria półkul mózgowych i metody oceny jej stopnia. Struktury mózgowe zaangażowane w procesach plastycznych – rola
kory przedczołowej i hipokampa. Podstawy uczenia się i pamięci. Zjawiska habituacji i sensytyzacji jako podłoże zmian plastycznych.
Klasyfikacja rodzajów pamięci w oparciu o czas jej trwania i przedmiot pamięci oraz metody oceny pamięci. Komórkowe i molekularne
podstawy pamięci. Znaczenie faz snu w procesach plastyczności mózgu i następstwa ich niedoboru. Długotrwałe wzmocnienie i osłabienie
synaptyczne jako podłoże modyfikacji połączeń międzykomórkowych, rola rytmu theta. Powstawanie śladów pamięciowych i ich
przechowywanie. Klasyfikacja zaburzeń pamięciowych. Naprawa uszkodzeń w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym i jej
skuteczność.
(16) Wykaz literatury
A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu):
1. Kossut M. (red.) 1994. Mechanizmy plastyczności mózgu. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
2. Górska T., Grabowska A., Zagrodzka J. (red.) 1997. Mózg a zachowanie. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
B. Literatura uzupełniająca
1. Maquet P., Smith C., Stickgold R. 2003. Sleep and brain plasticity. Oxford University Press, New York, USA.
Longstaff A. 2002. Neurobiologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
(17) Efekty kształcenia
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Student wykazuje znajomość rodzajów plastyczności ośrodkowej, podaje ich podział. Charakteryzuje zależną od
płci i ręczności asymetrię budowy półkul mózgowych , zna metody oceny jej stopnia. Potrafi powiązać zmiany na
poziomie komórkowym z powstawaniem śladów pamięciowych.
(17 B) Umiejętności
Na podstawie analizy czasu trwania i przedmiotu pamięci klasyfikuje rodzaje pamięci. Rozróżnia zaburzenia
pamięciowe na podstawie zdefiniowanych przez prowadzącego objawów.
(17 C) Kompetencje społeczne (postawy)
Student pracuje samodzielnie korzystając z dostępnych źródeł poleconych przez prowadzącego zajęcia. Potrafi
również zorganizować pracę całego zespołu, wyznaczając zadania etapowe.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Neurologia kliniczna
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
.
prof. dr hab. Waldemar Tłokiński
Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
4
wykład
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – zajęcia dydaktyczne z
udziałem prowadzącego; konsultacje z
. Liczba godzin
prowadzącym zajęcia; samodzielne studiowanie
30
literatury i materia-łów do zajęć; czas trwania
egzaminu
2 pkt ECTS (50-60 godz) – samodzielna praca
studenta – przygotowanie do egzaminu
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
- wykład
egzamin
B. Formy zaliczenia
Zajęcia 2 godz. tygodniowo
100 miejsc
Egzamin
I.
Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
J.
Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
Celem przedmiotu jest zaznajomienie studentów z zaburzeniami zachowania spowodowanymi procesami patologicznymi zachodzącymi w
mózgu
człowieka. Istotne przy tym jest rozróżnienie zmian będących domeną psychiatrii od zmian neurologicznych o wyraźnym podłożu
organicznym.
• Badanie neurologiczne: wywiad podmiotowy i przedmiotowy;
• Główne zespoły neurologiczne;
• Urazy mózgu
• Guzy mózgu;
• Choroby naczyniowe mózgu;
• Choroby neurodegeneracyjne: zaniki mózgu, choroba Parkinsona, choroba Huntingtona;
• Choroby demielinizacyjne;
• Neuroinfekcje;
• Padaczki
• Afazja w neurologii klinicznej.
1. Obowiązuje treść wykładów;
2. Podstawowa wiedza anatomiczna mózgowia (praca z atlasem anatomicznym);
3. Jako uzupełnienie: dowolnie wybrany podręcznik z neurologii klinicznej (dla studentów medycyny).
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Zdobywa wiedzę umożliwiającą być partnerem w rozmowie klinicznej z
neurologiem, poznaje pacjenta neurologicznego, jego stosunek do własnej
choroby, co wzbogaca sposoby komunikowania się z nim w czasie pobytu w klinice
K_W01
jak i później w czasie rekonwalescencji.
K_W02
K_W05
Student nabywa podstawowej orientacji odnośnie do zaburzeń zachowania
K_W11
uwarunkowanych organicznie uszkodzonym mózgowiem Potrafi odróżnić przedmiot
K_U02
zainteresowania neurologii od psychiatrii.
K_K01
K_K07
Poznana typologia głównych chorób neurologicznych (odniesionych do oun)
pozwala zbliżyć się do problematyki funkcjonowania mózgu ludzkiego w stanach
patologii organicznej.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychogerontologia
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
prof. UG, dr hab. Henryk Olszewski
4
egzaminu
.
wykład
Sposób realizacji zajęć
M. Liczba godzin
30

Polski
obowiązkowy dla specjalizacji Patologie
społeczne i psychologia sądowo-penitencjarna

fakultatywny
- wykład
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
N. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
egzamin z wykładów oraz wskazanej przez Prowadzącego problematyki z listy lektur
O. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
Celem zajęć jest ukazanie psychologicznej problematyki starzenia się człowieka, różnorodności determinant tego okresu rozwojowego, różnic
indywidualnych, pokazanie potencjałów rozwojowych, i form wspomagania rozwoju w tym wieku w celu zmiany negatywnego stereotypu
starości w
pozytywny
• Gerontologia jako nauka społeczna
• Podstawowe pojęcia: starość, starzenie się, wiek kalendarzowy, biologiczny, psychologiczny, społeczny. Fazy starości.
• Stereotyp starości – teoria etykietowania.
• Wymiar jakości życia z perspektywy starości a przystosowanie do emerytury.
• Bilans życia a filozofia życia.
• Struktura osobowości a pomyślne starzenie się. Wpływ środowiska na osobowość ludzi starszych.
• Niedostosowanie i jego przyczyny w wieku podeszłym.
• Osamotnienie a więzi społeczne ludzi starszych.
• Zapotrzebowanie na wsparcie społeczne a poczucie zagrożenia.
• Uniwersytet Trzeciego Wieku – geneza i zadania.
• Motywacja, treść i mechanizm lęków w starości.
• Poczucie humoru i egoizm u ludzi starych.
• Związek mądrości z wiekiem.
• Geny starości i zegary genetyczne.
• Sprawność intelektualna dojrzałego mózgu.
• Instytucje i organizacje wspierające ludzi starszych w Polsce i za granicą (Domy Pomocy Społecznej, Dzienne Domy Pomocy, Kluby Seniora,
UTW,
Hospicja, Org. Pozarządowe, Aktywność Samopomocowa)
• Cichocka M.(1993):Psychologiczne problemy starzenia się i starości. W: S .Krzymiński (red.):Zaburzenia psy-chiczne wieku podeszłego.
Warszawa: PZWL.
• Krawczyński M., Olszewski H., Sołowiej J., Tłokiński W. (1997): Wypełnianie starości. Trening ku życiu. Man-chester-Gdańsk: A.E.L.
Publishing
House.
• Leszczyńska-Rejchert A. (2005):Człowiek starszy I jego wspomaganie-w stronę pedagogiki staro-ści.Olsztyn.Wydawnictwo Uniwersytetu
Warmińsko-Mazurskiego.
• Obuchowski K.(2002): Starość i osobowość. Wydawnictwo Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego.
• Olszewski H. (1998): Starość i starzenie się. [w:] W. Szewczuk (red.): Encyklopedia Psychologii. Warszawa: Fun-dacja Innowacja, 855-858.
• Olszewski H. (2003): Starość i witaukt psychologiczny: atrybucja rozwoju. Gdańsk. Wydawnictwo uniwersytetu Gdańskiego.
• Brzezińska M. (2011): Proaktywna starość. Warszawa. Difin SA.
• Oleś P. (2011): Psychologia człowieka dorosłego.Warszawa. Wydawnictwo Naukowe PWN.
• Olszewski H. (2008): Otępienie czołowo-skroniowe. Ujęcie neuropsychologiczne. Kraków.Oficyna Wydawnicza Impuls.
• Stuart-Hamilton I. (2006): Psychologia starzenia się. Poznań.Zysk i S-ka.
• Susułowska M. (1989): Psychologia starzenia się i starości. Warszawa: PWN.
• Harwas-Napierała B.,Trempała J.(2003):Psychologia rozwoju człowieka. Warszawa: PWN Rozdz. 8.
(obszarowe i
kierunkowe)
Wiedza K_W08; K_W11
Umiejętności K_U01; K_U02
Kompetencje społeczne
(postawy) K_K01; K_K07
(17 A) Wiedza
Ma pogłębioną wiedzę z zakresu czynników psychicznych determinujących
zachowanie człowieka (emocji i motywacji, osobowości, temperamentu i inteligencji.
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych,
społecznych i filo-zoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka;
rozumie istotę funkcjonowania i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i
patologii.
Posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania
informacji na temat zjawisk społecznych rozmaitej natury, przy użyciu różnych
źródeł oraz interpretowania ich z punktu widzenia problemów psychologicznych,
zdrowotnych
Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz
powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów
psychologicznych, wychowawczych, pomo-cowych czy terapeutycznych, a także
diagnozowania i projektowania działań praktycznych
Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie
potrzebę ciągłego rozwoju osobistego i zawodowego.
Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, gotowy do komunikowania
się i współpra-cy z otoczeniem, w tym z osobami nie będącymi specjalistami w
danej dziedzinie oraz do aktyw-nego uczestnictwa w grupach i organizacjach
realizujących działania psychologiczne
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia religii i duchowości
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PMiPR
2
.
.
konwersatorium
Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
wykład konwersatoryjny
wykład z prezentacją multimedialną
praca w grupach
analiza tekstów z dyskusją
egzaminacyjne
zaliczenie na ocenę
B. Formy zaliczenia
- ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych
otrzymywanych w trakcie trwania semestru
- wykonanie pracy zaliczeniowej - projekt lub prezentacja
C. Podstawowe kryteria
Podstawowe kryteria
Aktywność w trakcie zajęć
Przeczytanie wskazanych fragmentów lektur
Zaliczenie przedmiotu w formie prezentacji
D. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
arkusz pracy zaliczeniowej
brak
1/ zalecana znajomość języka angielskiego na poziomie średnim,
2/ konwersatorium stanowi po części uzupełnienie wykładu z poprzedniego roku pod podobnym tytułem (Ps. religii i duchowości). NIE JEST
to jednak warunek konieczny, by przystąpić do zajęć.
Konwersatorium przybliża problematykę duchowości i religijności w ujęciu psychologicznym. Podstawowym jego celem jest praktyczna
analiza obu
fenomenów z punktu widzenia struktur i mechanizmów ludzkiego systemu poznawczego i osobowości. Szczególnie zostaną wzięte pod
uwagę
główne elementy składowe religijności i duchowości: poznawcze, emocjonalno-motywacyjne i działaniowe zarówno w ujęciu klinicznym jak i
ponadkulturowym. Kolejnym krokiem w edukacji będzie analiza korelatów omawianych zjawisk, metodologia ich badania, patologiczne
przejawy
oraz podsumowanie egzystencjalnych działań zmierzających w poszukiwaniu spraw ostatecznych.
Szczegółowa tematyka:
1/ Rozwojowe aspekty religijności i duchowości (stadia wiary wg Fowlera, koncepcja religijnego myślenia i gotowości do religii Goldmana,
rozwój
sądów religijnych wg Osera i stadia orientacji religijnej wg Kahoe i Meadow).
2/ Poznanie w religii i duchowości: percepcja, schematy-wierzenia, pamięć, wgląd itp.
3/ Specyfika przeżycia emocjonalnego w religii i duchowości (agape, uniesienie, lęk, fascynacja, trwoga).
4/ Motywy religijności w ujęciu współczesnym I (moralna samokontrola, sumienność, perfekcjonizm, patologia, kliniczne implikacje), II
(poczucie
wartości a obraz Boga, wdzięczność, współczucie), III (ciekawość a poznawczy racjonalizm; dogmatyzm-fundamentalizm).
5/ Życie duchowe i religijne a dobrostan i zdrowie człowieka (coping, spiritual resilience, conversion).
6/ Ponadkulturowe korelaty religijności i duchowości.
A.1. wykorzystywana podczas zajęć
Grom, B. (2009). Psychologia religii. Kraków: WAM.
Heszen-Niejodek, I., Gruszczyńska, E. (2004). Wymiar duchowy człowieka, jego znaczenie w
psychologii zdrowia i jego pomiar. Przegląd Psychologiczny, 47, 1,15-31.
Heszen I. (2006). Spiritual resources and physical health. Polish Psychological Bulletin, 37(2), 84-93
Paloutzian, R.F. & Park, C.L. (2005/2013). Handbook of the Psychology of Religion and Spirituality. New York- London: Guilford Press.
Skrzypińska, K. (2002). Pogląd na świat a poczucie sensu i zadowolenie z życia. Kraków, Impuls.
Skrzypińska, K (2005). From spirituality to religiousness – is this a one-way direction?, [w:] Antology of Social and Behavioral Science, T.
Maliszewski, W.J. Wojtowicz i J. Żerko (red.), 491-501. Szwecja, Uniwersytet w Linköping.
Skrzypińska, K. (2012). Granice duchowości - perspektywa pierwsza. Roczniki Psychologiczne, 1 (15), 75-96.
http://www.kul.pl/files/1024/Roczniki_Psychologiczne/2012/1/RPsych_2012_vol15_no1_075-096_SKRZYPINSKA.pdf
Skrzypińska, K. i Chudzik, I. (2012). Intricacies of the calling: Spirituality of Polish nuns. Women's Studies International Forum, 35, 314-322.
Skrzypińska, K. (2012). Codzienne i duchowe ścieżki kobiet środkowego wschodu - Nepalki, Tybetanki i Bhutanki. Człowiek i społeczeństwo, t.
XXXIII, s. 153-176. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Skrzypińska, K. i Atroszko, P. (w druku). Menedżerowie dusz czy duchowni biznesu? – rozwój człowieka na ścieżce powołania. Psychologia
Rozwojowa.
Hood, R., Hill, P., & Spilka, B. (2009). The psychology of religion: an empirical approach (4. wyd.). New York: Guilford Press.
Saucier, G. i Skrzypińska, K. (2006). Spiritual But Not Religious? Evidence for Two Independent Dispositions, Journal of Personality, 74, 5,
12571506.
Skrzypińska, K. i Karasiewicz, K. (2013). Granice duchowości - perspektywa druga - Kwestionariusz Sfery Duchowej. Roczniki Psychologiczne,
XVI,
3, 485-509.
Wulff, D. (1999). Psychologia religii. Warszawa: WSiP
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Student:
kierunkowe)
Ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych kierunkach rozwoju
psychologii, jej nurtach i systemach, rozumie ich historyczne i kulturowe
K_W03, K_W07, K_W08,
uwarunkowania (K_W03).
K_W10; K_U02, K_U04,
Ma pogłębioną wiedzę na temat specyfiki relacji społecznych, zjawisk społecznych
K_U08;
oraz rządzących nimi prawidłowości z punktu widzenia psychologii (K_W07).
K_K01, K_K03, K_K08.
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw
funkcjonowania człowieka (K_W08).
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych,
społecznych i filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka;
rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i
patologii (K_W10).
Student:
Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz
powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych
(K_U02).
Potrafi w sposób klarowny, spójny i precyzyjny wypowiadać się w mowie i na
piśmie w języku polskim i języku obcym, posiada umiejętność konstruowania
rozbudowanych ustnych i pisemnych uzasadnień na tematy dotyczące różnych
zagadnień psychologicznych z wykorzystaniem różnych ujęć teoretycznych,
korzystając z dorobku zarówno psychologii, jak i innych dyscyplin naukowych
(K_U04).
Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w celu
analizowania podejmowanych działań praktycznych (K_U08).
Student:
Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie
potrzebę ciągłego rozwoju osobistego i zawodowego (K_K01).
Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych
więzi w społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu
studiowanej dyscypliny naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa (K_K03).
Jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w badaniach naukowych (K_K08).
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Seksuologia kliniczna
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK, PSiPSP, PMiPR
.
4
egzaminu
konwersatorium
. Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
- wykład konwersatoryjny
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny z pytaniami (zadaniami) otwartymi
ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych otrzymywanych w
trakcie trwania semestru
S.
ocena z kolokwium/kolokwiów, odzwierciedlająca stopień przyswojenia materiału i
umiejętność samodzielnego, krytycznego wykorzystywania zdobytej wiedzy
obecność
przygotowanie do zajęć
wykonanie ewentualnych zadań dodatkowych przeznaczonych dla osób chętnych
T.
Wcześniejsze lub równoległe zaliczenie wprowadzającego kursu z seksuologii, czyli (w zależności od roku uzyskania zaliczenia):
- do roku akademickiego 2010/2011 – kursu pt. „Wstęp do seksuologii”
- w roku akademickim 2011/2012 – kursu pt. „Seksuologia kliniczna”
- w roku akademickim 2012/2013 – kursu pt. „Psychofizjologia seksualna i seksuologia społeczno-kulturowa”
Aby móc wziąć udział w zajęciach, należy móc udokumentować ukończenie kursu wprowadzającego.
Wymagana jest znajomość języka angielskiego na poziomie umożliwiającym czytanie, ponieważ część literatury przedmiotu, na której
opierają się zajęcia, dostępna jest wyłącznie w języku angielskim
Celem zajęć jest teoretyczne zaznajomienie osób uczestniczących z podstawowymi metodami diagnozy i pomocy psychologicznoseksuologicznej, a także z kryteriami diagnostycznymi podstawowych dysfunkcji, zaburzeń i problemów seksualnych, z którymi można
spotkać się w gabinecie seksuologicznym lub psychologicznym, z najczęstszym podłożem poszczególnych dysfunkcji i problemów oraz z
adekwatnymi metodami interwencji pomocowej. Kurs ma również na celu zaznajomienie uczestników z podstawowymi zasadami etycznymi
obowiązującymi psychologów-seksuologów oraz z różnicami pod względem zakresu kompetencji zawodowych pomiędzy psychologamiseksuologami a lekarzami-seksuologami. Nabyta wiedza przyda się zarówno tym osobom, które wiążą swoją przyszłość zawodową z
seksuologią, jak również tym, które będą zajmować się pozaseksuologiczną pracą pomocową, terapeutyczną lub psychoedukacyjną z
dorosłymi lub dziećmi (w gabinetach psychologicznych, szkołach i innych instytucjach).
 Seksuologia kliniczna jako dyscyplina teoretyczna i praktyczna
 Rodzaje problemów seksualnych a wskazania do interwencji seksuologicznej i jej typy
 Metody diagnostyczne i terapeutyczne w seksuologii
 Zasady zbierania wywiadu seksuologicznego – warunki etycznej i efektywnej praktyki seksuologicznej
 Seksuologiczne kategorie diagnostyczne w klasyfikacjach ICD-10 i DSM-IV-TR
 Dysfunkcje seksualne u kobiet i mężczyzn – uwarunkowania, diagnoza, pomoc, stan aktualnej debaty akademickiej, aspekty etyczne
 Seksualność dziecięca – przejawy zdrowej seksualności, pojęcie normy w seksualności dziecięcej, kryteria rozpoznawania zaburzeń
seksualności, diagnoza, pomoc, stan aktualnej debaty akademickiej, aspekty etyczne
 Parafilie a nietypowe ukierunkowanie potrzeb seksualnych – uwarunkowania, diagnoza, pomoc, stan aktualnej debaty akademickiej,
przemiany w zakresie myśli seksuologicznej i kryteriów interwencji seksuologicznej, aspekty etyczne (podstawy)
 Seksualność osób niepełnosprawnych intelektualnie – najczęstsze problemy i ich uwarunkowania, warunki skutecznej interwencji,
aspekty etyczne (podstawy)
 Transseksualność i inne przejawy transpłciowości – diagnoza, pomoc, prawna, chirurgiczna i hormonalna korekta płci, stan aktualnej
debaty akademickiej, aspekty etyczne (podstawy)
 Infekcje przenoszone drogą płciową i ich profilaktyka
 Metody regulacji płodności i ich skuteczność
A.1. wykorzystywana do przygotowania zajęć przez prowadzącą
American Psychiatric Association. (2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders: DSM-IV-TR (4th wyd.). Washington, DC:
American Psychiatric Association.
Bruck, M., Ceci, S. J., Francouer, E., & Renick, A. (1995). Anatomically detailed dolls do not facilitate preschoolers’ reports of a pediatric
examination involving genital touching. Journal of Experimental Psychology: Applied, 1(2), 95-109.
de Carufel, F., & Trudel, G. (2006). Effects of a new functional-sexological treatment for premature ejaculation. Journal of Sex & Marital
Therapy, 32(2), 97-114.
DeLoache, J. S., & Marzolf, D. P. (1995). The use of dolls to interview young children: Issues of symbolic representation. Journal of
Experimental Child Psychology, 60(1), 155-73.
Goodman, G. S., & Aman, C. (1990a). Children’s use of anatomically detailed dolls to recount an event. Child Development, 61(6), 1859.
Goodman, G. S., & Aman, C. (1990b). Children’s use of anatomically detailed dolls to recount an event. Child Development, 61(6), 1859-1871.
Haeberle, E. J. (2003). Sexual dysfunctions and their treatment. An open access course. Magnus Hirschfeld Archive for Sexology. HumboldtUniversität zu Berlin. Pobrano listopad 15, 2010, z http://www2.hu-berlin.de/sexology/ECE5/index.htm
Imieliński, K. (1990). Seksiatria: Patologia seksualna (T. 2). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health, Center for Communication Programs, & World Health Organization. (2011). Family
planning: a global handbook for providers. 2011 Update. Baltimore and Geneva: CCP and WHO.
Lev, A. I. (2004). Transgender emergence: Therapeutic guidelines for working with gender-variant people and their families. New York:
Haworth Clinical Practice Press.
Realmuto, G. M., Jensen, J. B., & Wescoe, S. (1990). Specificity and sensitivity of sexually anatomically correct dolls in substantiating abuse: A
pilot study. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 29(5), 743-746.
Sharlip, I. D. (2006). Guidelines for the diagnosis and management of premature ejaculation. Journal of Sexual Medicine, 3(s4), 309-317.
Thanasiu, P. L. (2004). Childhood sexuality: Discerning healthy from abnormal sexual behaviors. Journal of Mental Health Counseling, 26(4),
309-319.
Walsh, A. (2000). IMPROVE and CARE: Responding to Inappropriate Masturbation in People with Severe Intellectual Disabilities. Sexuality &
Disability, 18(1), 27.
World Health Organization. (1992). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Clinical Descriptions and Diagnostic Guidelines.
Albany, NY, USA: World Health Organization. Pobrano z http://site.ebrary.com/lib/ugdansk/docDetail.action?docID=10227094
World Health Organization. (1993). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Diagnostic Criteria for Research. Albany, NY,
USA: World Health Organization. Pobrano z http://site.ebrary.com/lib/ugdansk/docDetail.action?docID=10227086
Wciórka, J. (Red.). (2008). Kryteria diagnostyczne według DSM-IV-TR. Wrocław: Elsevier Urban & Partner.
World Health Organization. (2007). International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems 10th Revision. Version for
2007. World Health Organization. Pobrano listopad 15, 2010, z http://apps.who.int/classifications/apps/icd/icd10online/
A.2. studiowana samodzielnie przez studenta
Thanasiu, P. L. (2004). Childhood sexuality: Discerning healthy from abnormal sexual behaviors. Journal of Mental Health Counseling, 26(4),
309-319.
Leiblum, S. R., & Rosen, R. (Red.). (2005). Terapia zaburzeń seksualnych. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Osoba, która pomyślnie zaliczy kurs:
 Zna podstawowe metody diagnostyczne i terapeutyczne w seksuologii
 Zna zasady zbierania wywiadu seksuologicznego
 Rozumie warunki etycznej pomocy seksuologicznej
 Zna dysfunkcje seksualne u kobiet i mężczyzn, rozumie ich uwarunkowania, zna kryteria diagnostyczne oraz
wie, jakie są podstawowe metody interwencji pomocowej
 Rozumie uwarunkowania seksualności dziecięcej, rozróżnia jej przejawy, wie, które z nich wchodzą w zakres
normy i zna kryteria rozpoznawania, kiedy te przejawy poza nią wykraczają, zna teoretyczne podstawy
diagnozy seksualności dziecięcej
 Rozumie rozróżnienie pomiędzy parafilią a nietypowym ukierunkowaniem potrzeb seksualnych, rozróżnia
podstawowe parafilie, zna podstawowe zasady i etyczne aspekty pracy pomocowej z klientami o
nietypowym kierunku potrzeb seksualnych (w tym z parafiliami)
 Rozumie uwarunkowania i zna podstawowe przejawy najczęstszych problemów seksualności osób
niepełnosprawnych intelektualnie
 Posiada podstawowe informacje na temat pracy diagnostycznej i pomocowej z osobami transpłciowymi oraz
roli psychologa w procesie przygotowania transseksualnych klientów do tzw. korekty płci
 Posiada podstawowe informacje na temat infekcji przenoszonych drogą płciową i ich profilaktyki
 Posiada podstawowe informacje na temat metod regulacji płodności i ich skuteczności
 potrafi samodzielnie łączyć ze sobą rożne aspekty zdobytej wiedzy i wyciągać na tej podstawie własne
wnioski
 potrafi odróżnić między sobą poszczególne rodzaje dysfunkcji seksualnych na podstawie istotnych
symptomów
 potrafi poddać krytycznej analizie doniesienia potoczne i badawcze z dziedziny seksuologii klinicznej
 potrafi zidentyfikować problemy seksualne wymagające różnych rodzajów i stopni zaawansowania
interwencji seksuologicznej
 wykazuje się elastycznością myślenia i własnych postaw wobec seksualności, wynikającą z poszerzenia
wiedzy na temat uwarunkowań występujących wśród ludzi problemów i trudności związanych z płcią lub
seksualnością
 czuje się przygotowana do swobodnego porozumiewania się z osobami z wykształceniem seksuologicznym
 czuje się przygotowana do podjęcia merytorycznej dyskusji na tematy związane z treściami programowymi z
osobami niekształconymi w zakresie seksuologicznym
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychoonkologia
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK
dr Joanna Kozaka
2
wykład
W. Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny testowy/ z pytaniami (zadaniami)
X. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
Y.
Zapoznanie z psychologicznymi aspektami chorób nowotworowych.
Psychologiczne aspekty chorób nowotworowych ze szczególnym uwzględnieniem poszczególnych faz choroby.
Podstawowe medyczne aspekty chorób nowotworowych.
Funkcjonowanie chorych, ich bliskich, a także personelu wspomagającego pacjenta w sytuacji choroby onkologicznej.
A.1. wykorzystywana podczas zajęć:
Holland JC (1998) „Psycho-oncology” Oxford University Press, New York
Holland JC, Breitbart WS, Jacobsen PB, Lederberg MS, Loscalzo MJ, McCorkle R (2010) „Psycho-oncology” Oxford University Press, New York
de Walden-Gałuszko K (2010) „Psychoonkologia kliniczna” PZWL
red. de Walden-Gałuszko K (2000) „Psychoonkologia”, Biblioteka Psychiatrii Polskiej, Kraków
red. Kubacka-Jasiecka D, Łosiak W (1999) „Zmagając się z chorobą nowotworową”, Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków
red. Heszen I, Życińska J (2008) Psychologia zdrowia”, Wyd. SWPS „Academica”, Warszawa
czasopisma „Psychoonkologia” wydawane przez Polskie Towarzystwo Psychoonkologiczne
Ogińska-Bulik N, Juczyński Z (2008) Osobowość, stres a zdrowia”, Difin, Warszawa
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka w sytuacji
choroby nowotworowej (K_W08)
Potrafi wykorzystać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanej z nią medycyny
(onkologii) w celu analizy złożonych problemów psychologicznych w sytuacji choroby nowotworowej.
Jest wrażliwy na problemy dotyczące sytuacji psychologicznej chorych na raka (K_K08)
(18) Kontakt
[email protected]
Całościowe Zaburzenia Rozwoju - diagnoza i terapia
(2) Kod ECTS
.
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PDiM, PK
dr Budzińska Anna
2
konwersatorium
A. Sposób realizacji zajęć
B. Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
wykład konwersatoryjny / wykład z prezentacją
multimedialną
ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z dyskusją /
praca w grupach / analiza zdarzeń krytycznych
(przypadków) / dyskusja/ wywiady z
przedstawicielami innych kultur na temat specyfiki
opieki i wychowania dzieci, a także mechanizmów
rozwoju
zaliczenie bez oceny
B. Formy zaliczenia
obecność i aktywność na zajęciach
obecność na zajęciach oraz aktywność rozumiana jako uczestniczenie w ćwiczeniach,
zadaniach, dyskusjach
weryfikacja obecności oraz aktywność
Psychologia rozwoju człowieka
studentka/student zna podstawowe teorie i prawidłowości z zakresu psychologii rozwoju dziecka, prowadzenia wywiadu i obserwacji
Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z klasyfikacją Całościowych Zaburzeń Rozwoju, ze szczególnym skoncentrowaniem uwagi na
zaburzeniu autystycznym i zespole Aspergera. Opisane i pokazane są podstawowe zachowania charakterystyczne dla Całościowych Zaburzeń
Rozwojowych. Studenci uczą się rozpoznawania rodzaju zaburzenia w wyniku odpowiednio przeprowadzonego wywiadu i obserwacji.
Kolejnym krokiem jest wybór odpowiedniej terapii – opartej o udokumentowaną naukowo skuteczność.
 klasyfikacje Całościowych Zaburzeń Rozwojowych wg DSM IV tr i ICD 10
 opis zachowań charakterystycznych dla poszczególnych zaburzeń
 diagnoza Całościowych Zaburzeń Rozwojowych – wywiad i obserwacja
 rodzaje terapii
 wybór odpowiedniej terapii – opartej o naukowo udokumentowana skuteczność
najskuteczniejszy model terapii w odniesieniu do zaburzenia autystycznego i innych zaburzeń z grupy całościowych zaburzeń rozwoju
 Budzińska A., Wójcik, M. (2010). Zespół Aspergera. Księga pytań i odpowiedzi. Wydawnictwo Harmonia.
 Cooper, J.O., Heron, T. E. & Heward, W. L. (1987). Applied Behavior Analysis. Columbus, Ohio: Merrill Publishing Company.
 McClannahan L.E., Krantz P.J.Plany Aktywności dla dzieci z autyzmem, Gdańsk 2002 wyd. Stowarzyszenie Pomocy Osobom
Autystycznym
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W05
K_W06
K_W07
K_W09
K_U02
K_U03
K_K01
K_K03
K_K06
K_K07
(17 A) Wiedza
 Student/studentka ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat całościowych zaburzeń rozwoju
 ma pogłębioną wiedzę na temat specyfiki zaburzenia autystycznego i Zespołu Aspergera
 ma pogłębioną wiedzę na temat sposobu prowadzenia wywiadu i obserwacji pod kątem diagnozy
całościowych zaburzeń rozwoju
 zdobywa ogólne informacje na temat różnorodnych form terapii całościowych zaburzeń rozwoju
 Poznaje kryteria doboru skutecznej terapii w odniesieniu do całościowych zaburzeń rozwoju, poznaje
właściwe modele prowadzenia terapii i sposoby postępowania w przypadku kontaktu z dzieckiem z
autyzmem
 Potrafi wykorzystywać wiedzę teoretyczną do rozpoznawania zaburzeń z grupy całościowych zaburzeń
rozwoju na podstawie przeprowadzonego wywiadu i obserwacji
 Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy, rozumie potrzebę ciągłego rozwoju osobistego i
zawodowego w zakresie diagnozowania dzieci z zaburzeniami rozwoju
 Docenia znaczenie psychologii behawioralnej dla pomocy dzieciom z zaburzeniem autystycznym i zespołem
Aspergera
 Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy i postępowanie wobec osób z którymi i
dla których pracuje, wyraża taką postawę wśród innych i pośrednio modeluje to podejście wśród innych
 Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne związane z zaburzeniami rozwoju dzieci, odmiennością
form opieki i stylów wychowania, gotowy do komunikowania się i współpracy z otoczeniem, w tym z
osobami nie będącymi specjalistami w danej dziedzinie oraz do aktywnego uczestnictwa w grupach i
organizacjach realizujących działania związane ze wsparciem rozwoju dziecka.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Neurobiologiczne podłoże zmienności indywidualnej
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
Forma
Stacjonarne
lub
lub
Psychologia
lub
(magisterskie)
lub
Niestacjonarne
PK, NBP
dr Wojciech Glac
2
wykład
Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania,
skala ocen zgodna z regulaminem studiów UG,
Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu, Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego
Podstawowe wiadomości z budowy i funkcji ośrodkowego układu nerwowego
poznanie i zrozumienie fizjologicznego podłoża różnic międzyosobniczych, międzypłciowych i międzygatunkowych, umiejętność interpretacji
wyników badań dotyczących indywidualnej zmienności odpowiedzi różnych systemów fizjologicznych
metody różnicowania zwierząt oraz ludzi pod względem wybranych cech psychobehawioralnych (m.in. pozycji socjalnej / społecznej,
behawioru poszukiwania nowości / sensacji, wrażliwości na stres, wrażliwości na lęk, podatności na uzależnienia); przykłady różnic
występujących międzyosobniczo w ośrodkowym układzie nerwowym, autonomicznym układzie nerwowym, układzie hormonalnym i innych
systemach; zmienność międzyosobnicza odpowiedzi na obciążenie; podłoże zmienności indywidualnej na poziomie systemowym,
komórkowym i molekularnym, w tym podłoże różnic międzyosobniczych w obrębie wybranych struktur ośrodkowego układu nerwowego
oraz układu autonomicznego; fizjologiczne podłoże zmienności międzypłciowej, międzyrasowej i międzygatunkowej
Longstaff, „Neurobiologia”, PWN, Warszawa, 2002.
Ganong, „Fizjologia”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2007
Sadowski, „Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt”, PWN, Warszawa, 2005
Lewandowska, Orzeł-Gryglewska, „Fizjologia zwierząt i człowieka – przewodnik do ćwiczeń”, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2009
bieżąca literatura naukowa: oryginalne artykuły w czasopismach specjalistycznych
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
wymienia cechy różniące zwierzęta i ludzi o odmiennej charakterystyce behawioralnej, rozpoznaje typ
psychobehawioralny, płeć, stopień wrażliwości na stres i lęk lub stopień podatności na uzależnienia ludzi i
zwierząt na podstawie podanej charakterystyki
projektuje doświadczenie mające na celu zróżnicowanie ludzi i zwierząt pod kątem wybranej cechy
psychobehawioralnej, analizuje wyniki badań dotyczących indywidualnej zmienności odpowiedzi różnych
systemów fizjologicznych, ocenia stopień wrażliwości na stres lub podatności na uzależnienie zwierząt i ludzi na
podstawie podanej charakterystyki
jest świadomy indywidualnych różnic wśród ludzi i związanych z nimi ograniczeń lub przystosowań, zachowuje
ostrożność w wyrażaniu opinii na temat innych ludzi
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Neurobiologia uzależnień
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK
dr Wojciech Glac
4
egzaminu
wykład
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania,
skala ocen zgodna z regulaminem studiów UG,
Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu, Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego
Podstawowe wiadomości z budowy i funkcji ośrodkowego układu nerwowego
poznanie i zrozumienie mechanizmów prowadzących do uzależnienia od środków uzależniających i indywidualnego zróżnicowania
podatności na uzależnienia, poznanie właściwości i skutków przyjmowania głównych grup substancji uzależniających; umiejętność
rozpoznania uzależnienia i objawów przyjmowania substancji uzależniających
pojęcie uzależnienia; uzależnienia psychiczne i fizyczne; budowa i fizjologia mózgowego układu nagrody i innych układów transmiterowych
zaangażowanych w powstawanie uzależnień; właściwości, mechanizm działania i efekty obwodowe głównych grup farmakologicznych
środków nadużywanych przez człowieka – stymulantów, depresantów i psychodelików – m.in. psychostymulantów (np. amfetaminy, kokainy,
efedryny, kofeiny), nikotyny, depresantów sedatywnych (np. alkoholu, barbituranów, benzodiazepin), opioidów (np. morfiny, heroiny,
kodeiny, fentanylu), psychodelików stymulacyjnych (np. LSD, psylocybiny, meskaliny), dysocjantów (np. fencyklidyny, ketaminy, salwinoryny),
deliriantów (np. atropiny), kannabinoli i innych; zespół odstawienia; indywidualne zróżnicowanie podatności na uzależnienia i efektów
przyjmowania substancji uzależniających; leczenie uzależnień
Bijak i Lasoń (red.), „Neuropsychofarmakologia: dziś i jutro”, Instytut Farmakologii Klinicznej PAN, Wydawnictwo Palotyn, Kraków, 2000
Szukalski, „Narkotyki - kompendium wiedzy o środkach uzależniających”, Instytut Psychiatrii i Neurologii, Warszawa, 2005
Longstaff, „Neurobiologia”, PWN, Warszawa, 2002
bieżąca literatura naukowa: oryginalne artykuły w czasopismach specjalistycznych
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
definiuje uzależnienie, wyjaśnia proces powstawania uzależnienia, charakteryzuje substancje uzależniające,
rozróżnia uzależnienie fizyczne i psychiczne, wymienia efekty działania poszczególnych substancji uzależniających
klasyfikuje i porządkuje substancje uzależniające wg kryteriów szkodliwości, potencjału uzależniającego i typu
wywoływanego uzależnienia, porównuje mechanizmy i efekty działania różnych substancji uzależniających,
planuje doświadczenia mające na celu określenie udziału poszczególnych struktur i układów transmiterowych
ośrodkowego układu nerwowego w mechanizmie uzależnienia od różnych substancji uzależniających, przewiduje
podatność na uzależnienia osobników różniących się określonymi cechami psychobehawioralnymi oraz sytuacją
życiową
jest świadomy zagrożeń wynikających z przyjmowania substancji uzależniających, postrzega relację między
cechami psychobehawioralnymi i sytuacją społeczną osób ze swojego otoczenia a potencjalnym zagrożeniem ich
uzależnienia – wykazuje odpowiedzialną postawę wobec otoczenia, potrafi na czas dostrzec zagrożenie
uzależnienia wśród bliskich
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychoneuroendokrynologia
Katedra Fizjologii Zwierząt i Człowieka
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
4
egzaminu
wykład
Liczba godzin
30

Polski
społeczne i psychologia sądowo-penitencjarna

fakultatywny
- wykład problemowy
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
Test obejmuje pytania dotyczące treści programowych przedstawionych na wykładzie,
norma zaliczenia: min. 51%
1. Poznanie neurohormonalnych podstaw zachowania i celowego działania człowieka.
2. Zrozumienie znaczenia integracji układu nerwowego, hormonalnego i somatycznego w reakcjach pokarmowych, seksualnych i obronnych
dla
prawidłowego funkcjonowania organizmu człowieka.
3. Określenie mechanizmu i efektów zaburzeń funkconowania układów hormonalnych w aspekcie zachowania i procesów poznawczych
człowieka.
Czym zajmuje się psychoneuroendokrynologia. Interakcje pomiędzy osiami hormonalnymi, ośrodkowym układem nerwowym i zachowaniem.
Układy (osie) hormonalne wpływające na zachowanie człowieka. Homeostaza a allostaza. Obciążenie allostatyczne. Oś podwzgórzowoprzysadkowo-nadnerczowo-korowa i jej wpływ na procesy poznawcze i adaptacyjne. Wpływ genotypu i fenotypu na aktywność osi
hormonalnych. Hormony peptydowe (ACTH, hormon wzrostu, prolaktyna, oksytocyna) jako regulatory stanów emocjonalnych. Hormony
płciowe i ich wpływ na zachowanie. Hormony ciążowe. Psychoneuroendokrynologia stresu. Zespół stresu pourazowego.
Psychoneuroendokrynologia bólu. Ból nowotworowy. Rola cytokin w kształtowaniu stanów emocjonalnych. Neurohormonalne podłoże
depresji. Hormonalne konskwencje zaburzeń przyjmowania pokarmu. Psychoneuroendokrynologia sportu i wysiłku. Rola układów
hormonalnych w procesach pamięciowych.
Ganong W.F., Fizjologia. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2007
Kostowski W.I., Farmakologia. Podstawy Farmakoterapii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2008.
Lewandowska D., Orzeł-Gryglewska J. Fizjologia zwierząt i człowieka - przewodnik do ćwiczeń. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego,
2009.
Silbernagl S., Despopoulos A. Kieszonkowy atlas fizjologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1994.
Konturek S. J. Fizjologia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Elsevier Urban & Partner, Wrocław, 2007.
Sadowski B. Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa. 2005.
Ader R.. Psychoneuroimmunology. Fourth edition. Elsevier Academic Press, 2007.
Pfaff D.W. Hormones, Brain and Behavior. Second Edition. Elsevier Academic Press, 2009.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
-rozumie złożone zjawiska i procesy z zakresu neuroendokrynologii, w tym funkcjonowania osi hormonalnych
-dysponuje pogłębioną wiedzą z zakresu neuroendokrynologii i jej aspektów behawioralnych
- ma wiedzę w zakresie terminologii medycznej oraz w zakresie neuroendokrynologicznych i biologicznych
podstaw w stopniu niezbędnym dla wykonywania zawodu psychologa
Wiedza K_W05; K_W08;
-zna objawy i przyczyny zaburzeń i zmian chorobowych opierających się na dysfunkcjach układu hormonalnego i
K_W10
łączy je ze stanami emocjonalnymi człowieka
Umiejętności K_U12; K_U14; (17 B) Umiejętności
K_U15
-biegle wykorzystuje literaturę naukową z zakresu endokrynologii i psychologii klinicznej
Kompetencje społeczne
-klasyfikuje i porównuje układy hormonalne i umiejscawia ich działanie w określonych formach zachowania
(postawy) K_K07; K_K10
-rozpoznaje i diagnozuje zaburzenia i zagrożenia wynikające z wzajemnych interakcji pomiędzy układem
hormonalnym a zachowaniem człowieka
- określa wybrane modele zachowań prozdrowotnych podejmowanych przez człowieka
-dąży do całościowego obrazu organizmu jako układu autonomicznego, regulowanego ośrodkowo,
podlegającemu ciągłym zmianom adaptacyjnym
-odczuwa potrzebę uczenia się przez całe życie i aktualizowania wiedzy z zakresu neuroendokrynologii i
psychologii klinicznej
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia zachowań agresywnych w ujęciu
rozwojowym i klinicznym
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PDiM, PK, NBP
dr Agata Goździewicz
A. Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
4
(godziny zajęć: 30; czytanie i samodzielne analizowanie tekstów: 30;
nauka do egzaminu: 60 ; konsultacje: 5)
Wykład
B.
C.
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
egzamin
wykład
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny (pytania testowe)
 sprawdzenie wiedzy dotyczącej terminologii oraz sprawdzenie świadomości
znaczenia nauk psychologicznych w wyjaśnianiu zachowań agresywnych w
kontekście rozwoju jednostki i w odniesieniu do zaburzeń klinicznych: egzamin
 sprawdzenie umiejętności analizowania motywów i wzorów agresywnych
zachowań: egzamin
arkusz pracy egzaminacyjnej
A. Wymagania formalne:
psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wstęp do psychologii klinicznej dorosłego, wstęp do psychologii klinicznej dzieci i
młodzieży
B. Wymagania wstępne:
Celem wykładu jest nabycie wiedzy psychologicznej dotyczącej uwarunkowań agresji oraz zapoznanie studentów ze związkiem zmian
rozwojowych w ciągu życia z zachowaniami agresywnymi oraz zależnościami pomiędzy wybranymi zaburzeniami psychicznymi a
zachowaniami agresywnymi, jak też technikami pomiaru agresji oraz możliwościami jej profilaktyki i terapii.
 Pojęcie agresji oraz uwarunkowania agresji
 Techniki badania agresywnego zachowania
 Zmiany rozwojowe a zachowania agresywne
 Różnice indywidualne, rozwój psychiczny człowieka a zachowania agresywne
 Socjalizacja a zachowania agresywne
 Agresja w rodzinie
 Agresja w różnych obszarach życia społecznego
 Osobowość a agresja u ludzi dorosłych
 Agresja a wybrane zaburzenia psychiczne dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych
 Agresja a wybrane aspekty przestępczości dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych
1) Binczycka-Anholzer, M. (red.) (2001) Agresja i przemoc a zdrowie psychiczne. Warszawa-Poznań: Polskie Towarzystwo Higieny
Psychicznej.
2) Brzezińska, A. I. i Hornowska, E. (red.) (2007). Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR.
3) Frączek, A. i Zumkley, H. (red.) (1993). Socjalizacja a agresja. Warszawa: IPs PAN WSPS.
4) Kubacka-Jasiecka, D. (2006). Agresja i autoagresja z perspektywy obronno-adaptacyjnych dążeń Ja. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
5) Obuchowska, I. (1989). Przemoc w wychowaniu, Kwartalnik Pedagogiczny, 4, 134, 27-41
A.2. studiowana samodzielnie przez studenta:
1) Brzezińska, A. I. i Hornowska, E. (red.) (2007). Dzieci i młodzież wobec agresji i przemocy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR.
Krahé, B. (2005). Agresja. Gdańsk: GWP
1) Czub, M. (1992). Zachowania agresywne – agresja – osiąganie. Analiza zjawiska agresji jako istotnego czynnika w procesie socjalizacji,
Kwartalnik Pedagogiczny, 1, 141, 123-132.
2) Grochulska, J. (1993). Agresja u dzieci. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
3) Loeber, R. i Hay, D. (1997). Key issues in the development of aggression and violence from childhood to early adulthood, Annual Review
of Psychology, 48, 371-410.
4) Majchrzyk, Z. (2004). Nieletni, młodociani, dorośli zabójcy i mordercy. Gdzie kończy się norma a zaczyna patologia. Warszawa: Instytut
Psychiatrii i Neurologii.
5) Pastwa-Wojciechowska, B. (2004). Naruszanie norm prawnych w psychopatii. Analiza kryminologiczno-psychologiczna. Gdańsk:
Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
6) Ranschburg, J. (1993). Lęk, gniew, agresja. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
7) Wolińska, J. M. (2010). Agresywność młodzieży. Problem indywidualny i społeczny. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
- Student ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw zachowań agresywnych
kierunkowe)
przejawianych przez człowieka w kontekście zmian rozwojowych oraz zaburzeń psychicznych
- Student ma uporządkowaną wiedzę dotyczącą technik pomiaru zachowań agresywnych oraz możliwości ich
(K_W08)
profilaktyki i terapii
(K_W09)
- Student posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania informacji na temat
zachowań agresywnych, przy użyciu różnych źródeł oraz interpretowania ich z punktu widzenia psychologii
(K_U01)
zaburzeń i psychologii rozwoju człowieka
- Student potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii zachowań agresywnych w
(K_U02)
celu analizy złożonych problemów psychologicznych
(K_K03)
- Student docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w
(K_K08)
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu psychologii zachowań agresywnych
- Student jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w badaniach naukowych dotyczących zachowań
agresywnych człowieka
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Uzależnienia od substancji psychoaktywnych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
Forma
Stacjonarne
lub
(licencjackie)
lub
lub
Niestacjonarne
(magisterskie)
lub
Psychologia
PSiPSP, PK, NBP
dr Marcin Szulc
D. Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
Wykład
E.
F.
4
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – zajęcia dydaktyczne z udziałem
prowadzącego; konsultacje z prowadzącym zajęcia; samodzielne
studiowanie literatury i materiałów do zajęć; czas trwania egzaminu
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – samodzielna praca studenta –
przygotowanie do egzaminu
Liczba godzin
30
IV - V rok, semestr zimowy

fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny: testowy
Zadana literatura plus wiedza z wykładów. Egzamin testowy 20 pytaniowy, pytania
zamknięte, 4 możliwe odpowiedzi, jedna prawidłowa.
arkusz pracy egzaminacyjnej
wprowadzenie do psychologii, psychologia społeczna, psychologia rozwoju człowieka, wstęp do psychologii klinicznej dorosłego
Celem przedmiotu jest przedstawienie studentom koncepcji teoretycznych wchodzenia i trwania w nałogu a także typu środków i sposobu
ich działania na organizm wraz z konsekwencjami zdrowotnymi oraz leczenia i przeciwdziałania narkomanii.
1.
Specyfika rynku narkotykowego
narkobiznes
funkcjonowanie dilerów i odbiorców
prawo wobec narkotyków
promocja narkotyków w Internecie
skala osób hospitalizowanych w wyniku używania substancji psychoaktywnych
2.
Definicja pojęć i diagnozowanie
substancje psychoaktywne, opiaty, opioidy, substancje uzależniające, zależność psychiczna, zależność fizyczna, narkomania
jako choroba, narkomania jako objaw choroby
Diagnoza zagrożenia uzależnieniem wg DSM - IV R
Diagnoza uzależnienia według DSM - IV R
Diagnozowanie uzależnienia wg ICD - 10
3.
Teorie uzależnień od substancji psychoaktywnych
teorie biologiczne (genetyczne, neurologiczne, biochemiczne, bioelektryczne)
teorie psychologiczne (psychoanalityczne, behawioralne, afektywno – poznawcze, teorie charakterystyk indywidualnych,
teorie więzi interpersonalnych, systemowe)
teorie społeczne uzależnień
nastawienia społeczne wobec uzależnień
rozwój narkomanii na Świecie od lat 60
subkultura narkomańska
interaktywny model uzależnienia według van Dijka
4.
Profilaktyka uzależnień
5.
Leczenie uzależnień
substytucyjna kuracja metadonowa
społeczność terapeutyczna
6.
Prowadzenie pojazdów pod wpływem alkoholu
psychologia transportu
działanie alkoholu na organizm
kodeks drogowy wobec prowadzenia po użyciu i w stanie nietrzeźwości
pomiar trzeźwości (działanie alkomatu i poglądy policji w kwestii popularyzacji alkomatów wśród obywateli)
poczucie winy, kompetencje, obraz świata wartości kierowców zatrzymanych za nietrzeźwość (badania własne)
Rogala – Obłękowska J. (1999) Przyczyny narkomanii. Uniwersytet Warszawski. Instytut Stosowanych nauk Społecznych. Warszawa.
Rogala – Obłękowska J., (2000) Młodzież i narkotyki. Rodzinne czynniki ryzyka nałogu. Biblioteka Ossolineum. Warszawa.
Rogala – Obłękowska J., (2002) Narkoman w rodzinie. Uniwersytet Warszawski. Drukarnia Wydawnictw Normalizacyjnych Alfa – Wero.
Rogala – Obłękowska J. (1999) Przyczyny narkomanii. Uniwersytet Warszawski. Instytut Stosowanych nauk Społecznych. Warszawa.
Rogala – Obłękowska J., (2000) Młodzież i narkotyki. Rodzinne czynniki ryzyka nałogu. Biblioteka Ossolineum. Warszawa.
De Leon G. (2003) Społeczność terapeutyczna. Warszawa. Krajowe Biuro ds. Narkomanii.
Gossop M. „Narkomania – mity i rzeczywistość”, PWN Warszawa 1993
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Absolwent potrafi zidentyfikować i opisać specyfikę rynku narkotykowego i prawo wobec narkotyków. Rozumie
kierunkowe)
pojęcia psychologiczne oraz rozróżnia podstawowe biologiczno - psychologiczno – społeczne mechanizmy
uzależnień. Wymienia kryteria diagnozy zagrożenia uzależnienieniem i uzależnienia w oparciu o kodyfikacje DSMStudent nazywa
IV R oraz ICD-10.
podstawowe pojęcia z
zakresu psychologii
uzależnień. Rozróżnia i
potrafi opisać wybrane
teorie uzależnień, potrafi
dokonać klasyfikacji środków
psychoaktywnych, zna
parametry diagnozy
uzależnienia i zagrożenia
uzależnieniem, potrafi podać
ogólne formy terapii osób
uzależnionych i profilaktyki
uzależnień.
(18) Kontakt
[email protected]
Student potrafi porównywać podstawowe teorie uzależnień, zna mechanizmy i szacuje ryzyko postawania
uzależnienia. Zna motywy indywidualne i społeczne powstawania uzależnień. Poddaje krytyce koncepcje
uzależnień. Dyskutuje na temat wartości eksplanacyjnej teorii uzależnień w odniesieniu do współczesnych
problemów.
Absolwent dyskutuje na temat przyczyn uzależnień. Wykazuje krytycyzm analizując uwarunkowania uzależnień.
Chętnie podejmuje się gromadzenia i analizy informacji na temat współczesnych systemów profilaktyki
uzależnień.
(2) Kod ECTS
Wstęp do psychologii rehabilitacji
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Psychologia
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
NBP
4
egzaminu
wykład
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny z pytaniami (zadaniami) otwartymi
egzamin z wykładów oraz wskazanej przez prowadzącego problematyki z listy lektur
Arkusz egzaminu pisemnego
wstęp do psychologii klinicznej
Zapoznanie studentów z celowym i świadomym oddziaływaniem psychologicznym na osoby niepełnosprawne umysłowo, fi-zycznie, oraz
somatycznie i sensorycznie, gdzie niepełnosprawność może mieć charakter względnie trwałego stanu
1. Historia psychologii rehabilitacji w Polsce. Niepełnosprawność – osoba niepełnosprawna, terminy.
4. Postawy wobec osób niepełnosprawnych i możliwość kształtowania postaw. Koncepcje niepełnosprawności – konsekwencje dla organizacji
i
przebiegu procesu rehabilitacji. Definicje (rodzaje), kategorie i stopnie niepełnosprawności. Zróżnicowanie grupy osób niepełnosprawnych –
kryteria
statystyczne.
5. Rehabilitacja (pojęcie, cel, warunki efektywności, miejsce psychologii).
6. Niepełnosprawność umysłowa/upośledzenie. Definicja i różne klasyfikacje upośledzenia umysłowego i jej elementy
7. Niepełnosprawność motoryczna - narząd ruchu (struktura, rodzaje ruchów, klasyfikacja uszkodzeń).
8. Współwystąpienie stanu i procesu - niepełnosprawność spowodowana chorobą przewlekłą (ograniczenia w funkcjonowaniu: sfera
poznawcza,
osobowościowa, emocjonalna).
9. Niesłyszący, niedosłyszący - pojęcia; klasyfikacje niesłyszenia; środki techniczne w rehabilitacji.
10. Osoba niewidoma, niedowidząca, ociemniała, słabowidząca - widzenie człowieka (funkcje fizjologiczne, percepcja wzroko-wa, rodzaje
uszkodzeń
wzroku).
11. Diagnoza w rehabilitacji: definicja i rodzaje; przebieg procesu diagnostycznego – model trzech kroków.
12. Funkcjonowanie rodziny z osobą niepełnosprawną (dziecko, dorosły) – uwarunkowania kryzysów.
13. Wczesna interwencja – wczesna stymulacja dziecka w rozwoju (definicje, organizacja działań).
1. Kirenko J. (2006). Edukacja i rehabilitacja osób z upośledzeniem umysłowym. Lublin: Wydawnictwo Akademickie Wyższej Szkoły
SpołecznoPrzyrodniczej im. Wincentego Pola.
2. Kowalik S. (2007). Psychologia rehabilitacji. Warszawa: Wyd. AiP.
3. Krakowiak K. (2006). Studia i szkice o wychowaniu dzieci z uszkodzeniami słuchu. Lublin: Wydawnictwo KUL.
4. Ossowski R. (2005). Pedagogika niewidomych i niedowidzących. W: W. Dykcik (red.), Pedagogika specjalna. Poznań: Wyd. Naukowe UAM,
s.
179-189.
5. Otrębski W. (2007). Interakcyjny model rehabilitacji zawodowej osób z upośledzeniem umysłowym. Lublin: Wyd. KUL.
6. Piszczek M. (2006). Dziecko, którego rozwój emocjonalno-poznawczy nie przekracza pierwszego roku życia : diagno-za, zasady terapii i
ocena
efektów zajęć. Warszawa: Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej.
7. Smith D.D. (2009). Pedagogika specjalna. T. 1i T. 2. Warszawa: Wyd. APS, Wyd. Nauk. PWN.
8. Szczepankowski B. (2009). Wspomaganie rozwoju dziecka niesłyszącego. Audiologia pedagogiczna. Warszawa: Wy-dawnictwo UKSW.
9. Wyczesany J. (2009). Pedagogika upośledzonych umysłowo. Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls".
1. Kirenko J. (2006). Edukacja i rehabilitacja osób z upośledzeniem umysłowym. Lublin: Wydawnictwo Akademickie Wyższej Szkoły
SpołecznoPrzyrodniczej im. Wincentego Pola.
2. Szulman-Wardal A. (2011). Zaburzenia wzroku i słuchu oraz niepełnosprawność sprzężona obu analizatorów. Wybrane aspekty rehabilitacji
psycho-pedagogicznej. W: M. Bidzan, L. Budziński (red.), Rozwój poprzez terapię. GdańskWy-dawnictwo Gdańskiej Wyższej Szkoły
humanistycznej.
3. Tarkowska T. (2005). Psychologiczne problemy osób niepełnosprawnych ruchowo. W: J. Kiwerski (red.),
Rehabilitacja medyczna. Warszawa: Wyd. Lekarskie PZWL, s. 193-214.
1. Cytowska B. (2008). Idea wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju małego dziecka. W: B. Cytowska, B. Winczura (red.), Wczesna
interwencja
i wspomaganie rozwoju małego dziecka. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”, s. 15-26.
2. Bidzan M., Budziński W. (2011) (red.), Rozwój poprzez terapię. Interdyscyplinarne aspekty pedagogiki leczniczej, Gdańsk, Wyd. GWSH.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
K_W06; K_W10
kierunkowe)
Student:
- posiada współcześnie dostępną wiedzę z zakresu teorii rehabilitacji, teorii psychologii rehabilita-cji;
psychospołecznego funkcjonowania osób
niepełnosprawnych (w różnych rodzajach niepełno-sprawności, stopniach, wieku).
Zna i rozumie rolę, funkcję i zadania psychologa w realizacji pro-cesu wczesnej
interwencji, rehabilitacji (leczniczej, psycho-edukacyjnej, społecznej, zawodowej),
opieki krótko i długoterminowej,
- ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych,
społecznych i filozoficznych podstaw funkcjonowania osoby niepełnosprawnej
K_U06; K_U08
Student:
-potrafi w sposób klarowny, spójny i precyzyjny wypowiadać się w mowie i na piśmie
w języku polskim i języku obcym, posiada umiejętność konstruowania
rozbudowanych ustnych i pisemnych uzasadnień na tematy dotyczące różnych
zagadnień z zakresu psychologii rehabilitacji z wykorzy-staniem różnych ujęć
teoretycznych, korzystając z dorobku zarówno psychologii, jak i innych dyscyplin
naukowych.
- potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w celu
analizowania podej-mowanych działań praktycznych w stosunku do różnych
rodzajów niepełnosprawności; posiada umiejętności oceniania psychospołecznych
problemów osób z niepełnosrpawnością.
K_K01; K_K03
- ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie
potrzebę ciągłego rozwoju osobistego i zawodowego,
- docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych
więzi w społe-czeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z
zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa.
- wykazuje właściwą postawę wobec osób niepełnosprawnych. Zna mechanizmy
kształtowania prawidłowych postaw wobec tej grupy osób i potrafi je zastosować
wobec otoczenia.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Zaburzenia afektywne i zaburzenia zachowania w
chorobach neurodegeneracyjnych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP
2
1 pkt ECTS (25 – 30 godz) - zajęcia dydaktyczne z udziałem
studiowanie literatury i materiałów oraz przygotowanie do
poszczególnych zajęć;
1 pkt ECTS (25 – 30 godz) – samodzielna praca studenta –
przygotowywanie do kolokwiów zaliczeniowych;
wykład
Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zaliczenie pisemne: kolokwium
obecność na zajęciach, aktywność i zaliczenie pisemne
Arkusz kolokwium
Celem wykładu jest zapoznanie studentów z najnowszą wiedzą na temat otępień z szczególnym uwzględnieniem choroby Alzheimera,
otępienia czołowo skroniowego, i otępień o innej etiologii. Psycholog kliniczny posiadający wiedzę na temat chorób neurodegeneracyjnych
może wykorzystać ją w swojej praktyce zawodowej jak również w sposób przystepny ją przekazać - psychoedukacja rodziny, opiekunów, co
może wnieść wiele korzyści dla podniesienia jakości życia chorego i lepszego zrozumienia jego zachowania i odczuć.
1.Starzenie się układu nerwowego: zmiany funkcjonalne i czynnościowe mózgu
2. Etiopatogeneza i omówienie zmian neuropatologicznych w przebiegu choroby Alzheimera, FTD.
3. Zjawisko neuroplastyczności mózgu i nadzieje płynące z aktywizacji funkcjonalnej struktur mózgowych
4.Zaburzenia emocjonalne w przebiegu otępienia o różnej etiologii
5. Zaburzenia zachowania i obserwowane zmiany osobowościowe w przebiegu otępienia o różnej etiologii
1.Cummings Jeffrey, Mega S.Michael, Neuropsychiatry, Oxford 2003
2.Pąchalska Maria, Neuropsychologia kliniczna, Warszawa 2007
3.Szczudlik A.,Liberski P., Barcikowska (red.), Otępienie, Kraków 2004
4.Górska T.,Grabowska A.,Zagrodzka J., Mózg a zachowanie, Warszawa 2006
5.Gershenfeld Howard, Philibert Robert, Boehm Gary,Looking Forward in Geriatric Anxiety and Depression, American Journal of Geriatric
Psychiatry, 13:1027-1040, 2005
1. Pąchalska Maria, Neuropsychologia kliniczna, Warszawa 2007
1.Szczudlik A.,Liberski P., Barcikowska (red.), Otępienie, Kraków 2004
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W02,
K_W05,
K_W11
K_U11,
K_U10,
K_K07,
K_K08
(17 A) Wiedza
Zna na poziomie rozszerzonym terminologię z zakresu psychologii klinicznej i nauk o zdrowiu.
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę o jednostkach chorób otępiennych . Potrafi odpowiedzieć na kluczowe
pytania dotyczących przyczyn postepujacych zmian w funkcjonowaniu osób z choroba neurodegeneracyjną.
Ma uporządkowaną wiedzę na temat zasad i norm etycznych oraz etyki zawodowej; zna prawne, organizacyjne i
etyczne uwarunkowania wykonywanej działalności zawodowej
Posiada umiejętność interpretowania, analizowania przyczyn i przebiegu procesów i zjawisk związanych z
psychologicznym funkcjonowaniem człowieka istotnych dla psychologii klinicznej, merytorycznego
argumentowania z wykorzystaniem własnych poglądów oraz poglądów innych autorów, formułowania wniosków
oraz tworzenia syntetycznych podsumowań w omawianym temacie.
Potrafi ściśle współpracować, włączając w to umiejętność posługiwania się terminologią specjalistyczną, z
przedstawicielami różnych nauk: lekarzami, psychologami, pedagogami, nauczycielami, w celu zapewnienia
holistycznej opieki i terapii swoim pacjentom.
Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, gotowy do komunikowania się i współpracy z otoczeniem,
w tym z osobami nie będącymi specjalistami w danej dziedzinie oraz do aktywnego uczestnictwa w grupach i
organizacjach realizujących działania psychologiczne
Potrafi samodzielnie i krytycznie uzupełniać wiedzę i umiejętności, rozszerzone o wymiar interdyscyplinarny.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia zaburzeń osobowości
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK, NBP
prof. dr hab. Beata Pastwa-Wojciechowska
4
wykład
B.
C.
Liczba godzin
30
III –V rok, semestr letni

Polski
obligatoryjny dla specjalizacji: Patologie
społeczne i Psychologia sądowo-penitencjarna
oraz Psychologia kliniczna

fakultatywny
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
Końcowa ocena – egzamin
Arkusz egzaminu testowego
Psychologia osobowości, Psychologia różnic indywidualnych, Psychologia rozwojowa, Psychologia społeczna
zakres wiadomości – student ma podstawowy zakres wiedzy dotyczący rozwoju osobowości, prawidłowości i nieprawidłowości wpływających
na rozwój i funkcjonowanie społeczne człowieka
umiejętności - student potrafi określić i wykorzystać wiedzę dotyczącą mechanizmów rozwoju osobowości
kompetencji – student potrafi analizować omawiany zakres wiedzy w oparciu o zdobytą wiedzę z zakresu psychologii osobowości,
rozwojowej społecznej oraz różnic indywidualnych, student potrafi określić własne kompetencje do udzielania profesjonalnej pomocy
pacjentom z zaburzeniami osobowości
Celem przedmiotu jest nabycie wiedzy na temat koncepcji zaburzeń osobowości poprzez ukazanie etiopatogenezy znaczenia czynników
biologicznych, psychologicznych, i społeczno-kulturowych, poznanie mechanizmów dynamiki funkcjonowania osobowości oraz regulatorów
zachowania, student nabywa również wiedzę w zakresie możliwości pomocy osobom z zaburzeniami osobowości
- Modele i koncepcje zaburzeń osobowości
- Diagnoza osobowości
- Psychoterapia zaburzeń osobowości
-Zaburzenia osobowości – omówienie poszczególnych zaburzeń
a) wiązka A – schizoidalne, schizotypowe, paranoidalna
b) wiązka B – narcystyczne, antyspołeczne, histrioniczne, borderline
c) wiązka C - zależne, unikające, obsesyjno-kompulsywne
- Osobowość masochistyczna
-Osobowość sadystyczna
-Zaburzenia współwystępujące, podwójna diagnoza
Cierpiałkowska, L. (2004). Psychologia zaburzeń osobowości. Poznań, Wydawnictwo UAM
Jakubik, A. (2003). Zaburzenia osobowości. Warszawa, PZWL
Millon, T., Davis, R. (2005). Zaburzenia osobowości. Warszawa, Instytut Psychologii Zdrowia
Garson, R.C., Butcher, J.N., Mineczka, S. (2003). Psychologia zaburzeń. T.1> Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
McGrath, H., Edwards, H. (2010). Trudne osobowości. Jak radzić sobie ze szkodliwymi zachowaniami innych oraz własnymi. Poznań, Dom
Wydawniczy Rebis
Trzebińska, E. (2009). Szaleństwo bez utraty rozumu. Z badań nad mechanizmami osobowości. Warszawa, Wydawnictwo Academica
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Student:
kierunkowe)
Posiada wiedzę dotyczącą funkcjonowania człowieka i czynników wpływających na jego
prawidłowe/nieprawidłowe zachowanie, posiada pogłębioną i rozszerzoną wiedzę dotyczącą zagadnień diagnozy,
K_W01
terapii i pomocy osobom z zaburzeniami osobowości
K_W03
K_W06
Student:
K_W10
Posiada pogłębione umiejętności obserwowania zachowań człowieka i umie opisywać mechanizmy
K_U01
psychologiczne leżące u podstaw tych zachowań. Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną do
K_U02
analizowania funkcjonowania konkretnych jednostek
K_K01
K_K07
Student:
potrafi zastosować zdobytą wiedzę do pracy z pacjentem z zaburzeniami osobowości. Wykazuje wrażliwość na
problemy psychologiczne i społeczne oraz zna ich rolę i znaczenie dla funkcjonowania człowieka. Rozumie
potrzebę rozwoju własnego w celu prawidłowego rozwiązywania problemów diagnostycznych.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Biologia sądowa z elementami entomologii sądowej
(4) Studia
Kierunek
Poziom
Forma
Psychologia
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
PSiPSP, NBP, PK
dr Elżbieta Kaczorowska
wykład
B.
C.
Liczba godzin
2
1 pkt ECTS (25-30 godz) - zajęcia dydaktyczne z udziałem
1 pkt ECTS (25-30 godz) – samodzielna praca studenta –
15

Polski
fakultatywny

egzaminacyjne
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
kolokwium
Warunkiem zaliczenia jest:
- obecność na zajęciach (25%),
- zaliczenie kolokwium - testu (75%) (sprawdzenie założonych efektów kształcenia)
Arkusz kolokwium
podstawy biologii
student posiada podstawowe wiadomości z biologii
Zapoznanie się z biologią sądową jako nauką, jej gałęziami oraz jej historycznym rozwojem. Poznanie metod biologicznych stosowanych w
sądownictwie. Zrozumienie przydatności analiz biologicznych w kryminalistyce.
Zaznajomienie się z możliwościami wykorzystania wiedzy entomologicznej w badaniach kryminalistycznych
i prawnych.
Biologia sądowa jako nauka. Gałęzie biologii sądowej: botanika sądowa i farmaceutyczna, mikrobiologia sądowa, genetyka sądowa,
akarologia sądowa i entomologia sądowa. Wykorzystanie nauk biologicznych w identyfikacji śladów pochodzenia zwierzęcego. Zastosowanie
metod i analiz biologicznych do określenia charakteru miejsca zdarzenia i powiązania podejrzanego z miejscem przestępstwa. Wykorzystanie
właściwości ekologicznych roślin i zwierząt w określeniu czasu zdarzenia. Przegląd gatunków roślin będących źródłem narkotyków i używek.
Objawy zatruć toksynami roślinnymi i grzybowymi. Zastosowanie palinologii do ustalenia miejsca pochodzenia i dróg przemieszczania się
narkotyków i innych nielegalnie sprowadzanych towarów. Metody molekularne umożliwiające precyzyjne ustalenie tożsamości. Teoretyczne i
praktyczne metody identyfikacji i indywidualizacji materiału biologicznego, głównie śladów pochodzących od człowieka.
Entomologia sądowa jako nauka. Rys historyczny rozwoju entomologii sądowej. Stawonogi (Arthropoda) występujące na zwłokach. Czynniki
wpływające na faunę zwłok. Metody entomologiczne wykorzystywane do odtwarzania czasu zgonu zwłok ”świeżych” i „starych”. Inne
aspekty entomologii sądowej – Insecta notowane na Cannabis spp. oraz Insecta jako przyczyna zgonu. Choroby zawodowe i podstawowe
zoonozy. Entomotoksykologia. Wykorzystywanie analizy DNA w entomologii sądowej. Wpływ owadów (Insecta) na wyniki analizy śladów
krwi. Entomologia miejska i produktów przechowywanych.
Amendt J., et al. 2009. Current conceptions in Forensic Entomology. Springer.
Kaczorowska E., Draber-Mońko A. 2009. Wprowadzenie do entomologii sądowej. Wydawnictwo UG.
Coyle H.M. 2005. Forensic botany. Principles and applications to criminal casework. CRC Press LLC, Boca Raton, London, New York,
Washington D.C.
Pawłowski R. 1997. Medyczno-sądowe badanie śladów biologicznych. Kraków Zakamycze.
Byrd J.H., Castner J.L. 2009. Forensic entomology. The utility of arthropods in legal investigations. Second edition. CRC Press, Boca Raton,
London, New York, Washington D.C.
Connor J., Ferguson-Smith M. Podstawy genetyki medycznej. Warszawa, PZWL.
Smith K.G.V. 1986. A manual of forensic entomology. British Museum of Natural History, Cornell University Press, London.
Hołyst B. 2007. Kryminalistyka. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa.
Preben B., Preben D. 1990. Collins Guide to animal tracks and signs. Collins Sons & Co. London
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
B2_W01, B2_W04, B2_W05
kierunkowe)
Uczestnik:
B2_W0l, B2_W04,
zna cele biologii sądowej; rozumie, charakteryzuje i zna zastosowanie metod biologicznych (analizy pyłkowej,
B2_W05,
szczątków makroskopowych, palinologii, metod odtwarzania daty śmierci, metod ujawniania śladów
B2_U01, B2_U02, B2_U03,
biologicznych) wykorzystywanych
B2_U07,
w badaniach kryminalistycznych; zna rośliny narkotyczne, halucynogenne i trujące oraz owady kolonizujące
B2_K01, B2_K05,
zwłoki; (B2_W01, B2_W04)
B2_K07
dostrzega dynamiczny rozwój biologii sądowej jako nauki, powstawanie nowych kierunków oraz jej zastosowanie
w badaniach kryminalistycznych (B2_W05).
B2_U01, B2_U02, B2_U03, B2_U07
Uczestnik:
wybiera metody biologiczne w trakcie prób odtwarzania czasu i okoliczności przestępstwa (B2_U01);
biegle wykorzystuje literaturę naukową (przede wszystkim obcojęzyczną) z dziedziny biologia sądowa (B2_U02);
wykazuje umiejętność krytycznej analizy i selekcji informacji i danych związanych
z biologią sądową, zwłaszcza ze źródeł elektronicznych (internetowych) (B2_U03);
konfrontuje krytycznie informacje dotyczące biologii sądowej i praktycznych aspektów tej nauki pochodzące z
różnych źródeł i na tej podstawie wyciąga uzasadnione wnioski (B2_U07).
B2_K01, B2_K05, B2_K08
Uczestnik:
wykazuje samodzielność w działaniach nad zdobyciem informacji o rozwoju biologii sądowej jako nauki oraz
powstawaniu kolejnych subdziedzin w obrębie tej nauki (B2_K01);
ma nawyk korzystania z uznanych źródeł informacji naukowej, tj. polecanych podręczników oraz artykułów, a
przy rozstrzyganiu problemów praktycznych posługuje się zdobytą wiedzą oraz zasadami krytycznego
wnioskowania (B2_K05);
systematycznie aktualizuje wiedzę z biologii sądowej oraz jej nowo powstałych subdziedzin; zbiera informacje o
jej praktycznych zastosowaniach w sprawach kryminalnych i prawnych (B2_K08).
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Zaburzenia psychiczne oraz rozwojowe w okresie
wczesnego dzieciństwa
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PDiM, PK
dr Magdalena Chrzan-Dętkoś
2
konwersatorium
Liczba godzin
15

Polski
fakultatywny

wykład konwersatoryjny / wykład z prezentacją
multimedialną
egzaminacyjne
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
egzamin pisemny: testowy / z pytaniami (zadaniami) otwartymi / dłuższa wypowiedź
pisemna (rozwiązywanie problemu)
Arkusz egzaminu pisemnego
Celem wykładu jest zapoznawanie studentów z podstawowymi kategoriami diagnostycznymi dotyczącymi okresu wczesnego dzieciństwa.
Podczas zajęć omówione będą kryteria diagnozy takich zaburzeń jak zaburzenia komunikowania się, zaburzenia odżywania i jedzenia (pica,
zaburzenie przeżuwania, zaburzenie odżywania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie), tiki, lęk separacyjny, mutyzm wybiórczy,
reaktywne zaburzenia przywiązania, zaburzenia wydalania. Podczas zajęć omówione zostaną również czynniki przyczyniające się do
adaptacyjnych i nieadaptacyjnych wzorców rozwoju. Materiał teoretyczny ilustrowany będzie prezentacjami klinicznymi
Ocena rozwoju psychicznego i diagnoza dziecka w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa, wieoloosiowość procesu diagnozy;
Systemy klasyfikacji zaburzeń psychicznych i rozwojowych w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa (DSM IV-TR, ICD 10, RDC-PA, DC
0-3 R): podobieństwa i różnice
Omówienie kryteriów diagnostycznych poszczególnych zaburzeń psychicznych i rozwojowych:
Zaburzenia komunikowania się
Zaburzenia odżywania i jedzenia (pica, zaburzenie przeżuwania, zaburzenie odżywania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie)
Tiki (zespół Tourett’a, chroniczne zaburzenie z tikami ruchowymi lub głosowymi)
Mutyzm wybiórczy, lęk separacyjny, reaktywne zaburzenia przywiązania
Klasyfikacja diagnostyczna zaburzeń psychicznych i rozwojowych w okresie wczesnego dzieciństwa DC 0-3R: prezentacja wybranych zaburzeń
oraz przypadków klinicznych (zaburzenia po stresie traumatycznym, zaburzenia regulacji związane z przetwarzaniem bodźców sensorycznych,
zaburzenia tworzenia relacji i komunikowania).
 Namysłowa I. (red.) (2007) Psychiatria dzieci i młodzieży. Warszawa: PZWL
 Klasyfikacja Diagnostyczna zaburzeń psychicznych i rozwojowych w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa DC 0-3 R.
Wydanie poprawione. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Fundament.
 Pisula E. (2005) Małe dziecko z autyzmem. Gdańsk: GWP.
 Radziwiłowicz W. Depresja u dzieci i młodzieży. Analiza systeu rodzinnego – ujęcie kliniczne. Kraków: Wydawnictwo Impuls.
 Senator D. (2005) Wczesnodziecięca trauma relacyjna. Nowiny Psychologiczne, 1, s. 5-25.
 Zalewska M. (1998) Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą. Warszawa: WYd. Santorski i Co. (wybrane rozdziały).
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Studenci przyswoją informację niezbędne do prowadzenia diagnozy małego dziecka: definiowania
kierunkowe)
poszczególnych zaburzeń, wymieniania poszczególnych objawów, prowadzenia diagnozy różnicowej. Na
podstawie analizy listy objawów, historii życia, relacji z ważnymi osobami, doświadczanych stresorów
B2_W0l, B2_W04,
psychospołecznych będą umieli wyciągnąć odpowiednie wnioski diagnostyczne.
B2_W05,
B2_U01, B2_U02, B2_U03,
Studenci zdobędą teoretyczne podstawy do przeprowadzenia diagnozy małego dziecka. Materiały
B2_U07,
zaprezentowane podczas wykładów oraz przyswojone na podstawie samodzielnej lektury wyposażą studentów w
B2_K01, B2_K05,
umiejętności niezbędne do analizy materiału klinicznego oraz weryfikacji hipotez diagnostycznych. Student
B2_K07
będzie w stanie zaplanować postępowanie diagnostyczne oraz poddawać krytyce własne wstępne hipotezy i
założenia.
Student, poznając różnorodne, wieloczynnikowe uwarunkowania prowadzące do powstania zaburzeń życia
psychicznego małego dziecka, będzie umiał zachować ostrożność i samokrytycyzm w wyrażaniu sądów
dotyczących poszczególnych sytuacji klinicznych. Dyskusje podczas zajęć przygotują studentów do pracy w
zespole, polemiki, bronienia, ale też weryfikowania własnych sądów. Studenci uzyskają doświadczenia
wspierające ich w rozumieniu i akceptowaniu złożoności problemów klinicznych.
(18) Kontakt
[email protected]
Psychopatologia zjawisk społecznych
(2) Kod ECTS
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PR, PK, PSiPSP, NBP
dr Marcin Szulc
4
wykład
B.
C.
Liczba godzin
30
III - V rok, semestr letni

polski
Społeczne i Psychologia SądowoPenitencjarna

fakultatywny
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
Zadana literatura plus wiedza z wykładów. Egzamin testowy 20 pytaniowy, pytania
zamknięte, 4 możliwe odpowiedzi, jedna prawidłowa,
arkusz egzaminu pisemnego
Wprowadzenie do psychologii; Psychologia społeczna; Psychologia rozwoju człowieka; Wstęp do psychologii klinicznej dorosłego
Wprowadzenie do psychologii; Psychologia społeczna; Psychologia rozwoju człowieka; Wstęp do psychologii klinicznej dorosłego
Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z teoriami dewiacji społecznych oraz wybranymi obszarami patologii społecznych ze
szczególnym uwzględnieniem normy i psychopatologii okresu adolescencji
1. Wybrane teorie dewiacji społecznych
- teoria anomii
- teoria neutralizacji
- teoria stygmatyzacji
- teoria asocjacji dyferencyjnej
- teoria kontroli Hirscha
- teoria dewiacji jako aktu wyboru
2. Zachowania suicydalne
- epidemiologia zjawiska
- rys kulturowy
- uwarunkowania samobójstw
- syndrom presuicydalny Ringela
- specyfika samobójstw młodzieży
- czynniki ryzyka
- profilaktyka samobójstw
3. Agresja i przemoc wśród dzieci i młodzieży
- skala zjawiska
- uwarunkowania zachowań agresywnych młodzieży
- charakterystyka sprawców, ofiar i świadków przemocy
- formy przemocy szkolnej
- objawy fizyczne i psychiczne przemocy
- profilaktyka przemocy w szkole (programy przeciwdziałania przemocy)
4. Znaczenie mediów w kreowaniu agresji
- badania nad wpływem przemocy w mediach
- znaczenie desensytyzacji i torowania poznawczego
- school shooting – skala zjawiska i uwarunkowania (psychologia sprawców)
- wpływ brutalnych sportów
- przemoc w grach komputerowych
- krytyka wpływu mediów na kształtowanie agresji i przemocy u widzów
- unikanie nieprzyjemnych stanów (frustracje), efekt broni, przesunięcie pobudzenia, testosteron, zniewagi, kultura honoru
5. Problem uzależnień od substancji psychoaktywnych i uzależnień behawioralnych
- uzależnienie od alkoholu (skala zjawiska, typologia alkoholizmu, rozwój uzależnienia, uwarunkowania choroby alkoholowej)
- uzależnienie od narkotyków (skala zjawiska, podział i specyfika środków psychoaktywnych, rozwój i uwarun-kowania uzależnienia,
profilaktyka środowiskowa)
- uzależnienie od elektronicznych środków przekazu (skala zjawiska, kryteria diagnostyczne, fazy rozwoju, uwa-runkowania)
- uzależnienie od hazardu(skala zjawiska, kryteria diagnostyczne, fazy rozwoju, uwarunkowania)
- profilaktyka i leczenie uzależnień
6. Patologie seksualne
- prostytucja (prawne regulacje w Polsce, Europie i na Świecie, typologia prostytutek, prostytucja dzieci i mło-dzieży- sponsoring,
galerianki)
- pedofilia (skala zjawiska, uwarunkowania, sprawcy pedofilii, skutki wykorzystywania dzieci)
- pornografia dziecięca (regulacje prawne)
- kazirodztwo (skala zjawiska, typologia zachowań kazirodczych, uwarunkowania)
- procedura pomocy dziecku krzywdzonemu
7. Niebezpieczne grupy werbujące
- skala rozpowszechniania się sekt
- typologia sekt
- atrybuty sekt
- techniki zniewalania
- podstawy psychomanipulacji w sektach wg L. Festingera
8. Subkultury młodzieżowe
- specyfika okresu adolescencji
- zaburzenia opozycyjno - buntownicze
- bunt emocjonalny i behawioralny (norma czy patologia?)
- typologia i specyfika funkcjonowania podkultur młodzieżowych
- przykładowe subkultury młodzieżowe (portret psychologiczny metalowców i hip - hopowców)
9. Zjawisko ekskluzji społecznej
- uwarunkowania mobbingu w szkole i w zakładzie pracy
- bezdomność (rys historyczny, skala zjawiska, fazy rozwoju, wyjście z bezdomności)
- dzieci ulicy (uwarunkowania w Polsce i za granicą: emisja dokumentu „Dzieci z Dworca Leningradzkiego”, fazy rozwoju, pomoc i
profilaktyka)
Gierowski K.G, Lew – Starowicz Z., Mellibruda J. (2008) Psychopatologia zjawisk społecznych. Psychologia tom 3, wyd. J Strelau
(red) Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk
Pospiszyl I.,(2008) Patologie społeczne. Wydawnictwo Naukowe PWN Warsawa
Pospiszyl I.,(2008) Patologie społeczne. Wydawnictwo Naukowe PWN Warsawa
Hassan S. (1999) Psychomanipulacja w sektach, Łódź, Wydawnictwo „Ravi”
Hołyst B., (2002), Suicydologia, LEXISNEXIS
Szulc M. (1998) Struktura i nasilenie syndromu agresji u zwolenników muzyki heavy – metalowej. Kultura i Eduka-cja nr 3,
Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń
Szulc M., Kalka D. (2004) Obraz subkultury hip – hopowej widziany oczami jej uczestników. Oficyna Wydawnicza Impuls Kraków,
2004 pod red. E. Martynowicz
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Absolwent potrafi zidentyfikować i opisać obszary zagrożeń społecznych. Rozumie pojęcia psychologiczne oraz
kierunkowe)
rozróżnia podstawowe psychologiczno – społeczne mechanizmy dewiacji indywidualnej i społecznej. Potrafi
charakteryzować specyfikę poszczególnych wybranych dewiacji społecznych
Student nazywa
podstawowe pojęcia z
zakresu psychologii zagrożeń Student potrafi porządkować podstawowe zagrożenia społeczne, zna mechanizmy i szacuje ryzyko powstawania
społecznych. Rozróżnia i
zachowań niebezpiecznych. Zna motywy indywidualne i społeczne powstawania dewiacji.
potrafi opisać wybrane
koncepcje dewiacji
ZAbsolwent potrafi określić rodzaj niebezpieczeństwa społecznego. Wykazuje krytycyzm w analizie sytuacji
społecznych. Potrafi
dewiacyjnej. Jest zorientowany w obszarach zagrożeń i chętnie podejmuje inicjatywę w działaniach
charakteryzować specyfikę
profilaktycznych.
poszczególnych wybranych
dewiacji społecznych
(18) Kontakt
[email protected]
Psychologia zdrowia
(2) Kod ECTS
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK
prof. UG dr hab. Mariola Bidzan
4
egzaminu
C. Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
wykład
D. Sposób realizacji zajęć
E. Liczba godzin
30

Polski
obowiązkowy dla specjalizacji Psychologia
kliniczna

fakultatywny
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
test wyboru oraz pytania problemowe
FF. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
obecność na zajęciach 70%
znajomość problematyki z listy lektur podanej przez Prowadzącego zajęcia,
umiejętność opracowania studium przypadku i rozwiązania go w kontekście planowych
oddziaływań psychologicznych
GG. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
zaliczenie podstawowych, obligatoryjnych przedmiotów z zakresu psychologii
Zapoznanie uczestników z najnowszą wiedzą dotyczącą psychologicznych aspektów prokreacji, zarówno odnoszącą się do normy, jak i do
problemów
 źródła wyodrębnienia psychologii zdrowia,
 psychologia zdrowia jako dziedzina psychologii stosowanej-dziedziny badań oraz dziedziny zastosowań praktycznych,
 koncepcje zdrowia w psychologii i naukach pokrewnych,
 modele i podejścia stosowane w psychologii zdrowia,
 behawioralne i poznawcze uwarunkowań zdrowia i choroby,
 zagadnienia zdrowia i choroby w paradygmacie stresu psychologicznego
 jakość życia uwarunkowana stanem zdrowia
 implikacje praktyczne wynikające z dokonań psychologii zdrowia (tu przede wszystkim psychologiczna diagnoza zdrowia i choroby w
kontekście zdrowia, psychoprofilaktyka i promocja zdrowia, interwencje psychologiczne i rodzaje pomocy w psychologii zdrowia
oraz pokazanie zastosowania psychologii zdrowia w wybranych dziedzinach medycyny, m.in. w kardiologii, ginekologii i
położnictwie, dermatologii, urologii, reumatologii, chirurgii, onkologii).
 Bidzan M. (2008), Jakość życia pacjentek z różnym stopniem nasilenia wysiłkowego nietrzymania moczu, Kraków: Oficyna Wyd.
„Impuls”
 Heszen I., Sęk H. (2007), Psychologia zdrowia, Warszawa: Wyd. PWN
 Ogden J. (2007), Health Psychology, New York: Open University Press
 Pilecka W. [red.] (2011), Psychologia zdrowia dzieci i młodzieży. Perspektywa kliniczna, Kraków: Wyd. UJ
 Bielawska-Batorowicz E. (2006), Psychologiczne aspekty prokreacji, Katowice: Wyd. Naukowe „Śląsk”
 Pilecka W. [red.] (2011), Psychologia zdrowia dzieci i młodzieży. Perspektywa kliniczna, Kraków: Wyd. UJ
 Potemkowski A. [red.](2010), Psychologiczne aspekty stwardnienia rozsianego, Poznań: Wyd. Medyczne Termedia
 Sheridan C.L., Radmacher S.A. (1998), Psychologia zdrowia, Warszawa: instytut Psychologii Zdrowia
 Northrup Ch. (2011), Ciało kobiety, mądrość kobiety, Warszawa:L Zacharek Dom Wydawniczy
 Ogden J. (2007), Health Psychology, New York: Open University Press
 Materiały własne osoby prowadzącej, artykuły z Journal of Health Psychology, Medical Science Monitor, Health Psychology itp.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Student ma pogłębioną wiedzę na temat źródeł i miejsca psychologii zdrowia w systemie nauk oraz jej
przedmiotowych i metodologicznych powiązaniach z innymi dyscyplinami naukowymi. Student ma
uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat psychologii zdrowia jako dziedziny psychologii stosowanej
(dziedziny badań oraz dziedziny zastosowań praktycznych, w tym psychoprofilaktyki i promocji zdrowia). Student
K_W02, K_W05; K_W11
ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, społecznych i filozoficznych podstaw
funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i
dysharmonii, normy i patologii w kontekście klinicznej psychologii zdrowia.
K_U02; K_U09
Student potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanych z nią
dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, wychowawczych, pomocowych czy
terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych w tym związanych z
K_K01; K_K02, K-K03, K_K04, psychoprofilaktyką i promocją zdrowia. Student konstruuje plan oddziaływań diagnostycznych, profilaktycznych i
K_K07
pomocy psychologicznej dostosowany do konkretnych wymagań i oczekiwań jednostki i jej rodziny.
Potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i prognozować przebieg ich
rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w określonych obszarach praktycznych.
Student analizuje podłoże problemów zdrowotnych u jednostki i w rodzinie, rozpoznaje motywy lub przyczyny
konfliktów, potrafi wskazać pokazać zasoby i sposoby ich aktywizowania.
Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego rozwoju
osobistego i zawodowego.
Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w społeczeństwie, ma
pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i budowania warsztatu
pracy psychologa.
Student zachowuje ostrożność w wyrażaniu opinii dotyczących uwarunkowań biopsychospołecznych zdrowia.
Utożsamia się z wartościami, celami i zadaniami realizowanymi w praktyce psychologicznej, odznacza się
rozwagą, dojrzałością i zaangażowaniem w projektowaniu, planowaniu i realizowaniu działań psychologicznych.
Jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność, podejmuje trud i
odznacza się wytrwałością w podejmowaniu indywidualnych i zespołowych działań profesjonalnych w zakresie
psychologii; angażuje się we współpracę z innymi specjalistami.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Regulacja snu i czuwania
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK
prof. Jurkowlaniec - Kopeć Edyta
H. Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
.
2
ćwiczenia: audytoryjne
. Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
- ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z dyskusją
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
trakcie trwania semestru (w tym przygotowanie prezentacji ustnej)
KK. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
uzyskanie 51% punktów w odpowiedziach na pytania oraz pozytywnej oceny
przygotowanej prezentacji – ocena należy do prowadzącego zajęcia
LL. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
prezentacja
"Neuroanatomia funkcjonalna człowieka"
"Biologiczne podstawy funkcjonowania organizmu"
Podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka z uwzględnieniem ogólnej budowy układu nerwowego. Podstawy fizjologii
behawioralnej
Wykazanie znaczenia niezaburzonego snu dla prawidłowego funkcjonowania człowieka
B. Problematyka ćwiczeń
Metody badania czynności mózgu w czuwaniu i śnie. Udział poszczególnych struktur mózgowych w powstawaniu czuwania, snu
wolnofalowego i paradoksalnego. Zmiany snu w rozwoju filogenetycznym i ontogenetycznym. Chronobiologia rytmu sen – czuwanie;
zegar biologiczny i rola melatoniny. Następstwa deprywacji snu. Zaburzenia snu u człowieka; parasomnie, neurobiologiczne podstawy
bezsenności i narkolepsji.
A.1. Rowan J., Tolunsky E. 2004. Podstawy EEG z miniatlasem. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław.
A.2. Sadowski B. 2001. Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt. PWN, Warszawa.
1. Longstaff A. 2002. Neurobiologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
2. Kryger M.H., Roth T., Dement W.C. 2005. Principles and practice of sleep medicine. Elsevier, Saunders (wyd.), Philadelphia, USA.
3. Buzsaki G. 2006. Rhythms of the brain. Oxford University Press, New York, USA.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Student poznaje metody oceny poziomu aktywności mózgu i ich zastosowanie w badaniach snu. Wykazuje
kierunkowe)
znajomość mechanizmów indukcji faz snu na poziomie systemowym i komórkowym. Charakteryzuje zmiany snu
w przebiegu ontogenezy człowieka. Potrafi rozróżnić przyczyny zaburzeń snu i klasyfikować je.
Student szacuje przydatność metod obrazowania czynności mózgu pod kontem oceny jakości snu. Rozpoznaje
kryteria klasyfikacji faz snu. Wykrywa podstawowe zaburzenia snu na podstawie analizy zapisów
polisomnograficznych. Wnioskuje o niekorzystnych następstwach deprywacji snu.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Zaburzenia afektywne
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK, PDiM
prof. UG, dr hab. Wioletta Radziwiłłowicz
4
egzaminu
wykład
Liczba godzin
30

Polski
obowiązkowy dla specjalizacji Psychologia
kliniczna oraz Psychologia dzieci i młodzieży

fakultatywny
- wykład
egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
zgodne z kluczem odpowiedzi testowych w teście wielokrotnego
wyboru
psychopatologia, psychologia kliniczna dziecka
pełen zakres wiedzy z wyżej wymienionych przedmiotów studiów
Celem zajęć jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat biologicznych, psychologicznych i społecznych czynników oraz procesów
rozwojowych, które odgrywają rolę w etiologii depresji oraz innych zaburzeń afektywnych u dzieci, młodzieży i dorosłych oraz utrzymywaniu
się ich objawów. Omówione badania kliniczne mają implikacje praktyczne, gdyż zmiana kontekstowych (czyli rodzicielskich, rodzinnych i
społecznych) czynników ryzyka jest konieczna, by złagodzić trudności dzieci i młodzieży z zaburzeniami afektywnymi w realizacji kolejnych
zadań rozwojowych. Celem zajęć jest poszerzenie wiedzy klinicznej o rodzinie z osobami cierpiącymi na zaburzenia afektywne oraz
charakterystyka procesów wewnątrzrodzinnych, a także próba wyodrębnienia najważniejszych predyktorów, będących czynnikami ryzyka
bądź czynnikami ochronnymi.
1. Epidemiologia depresji oraz innych zaburzeń afektywnych (rozpowszechnienie w Polsce i na świecie, przyczyny uzyskiwania
zróżnicowanych wyników badań nad epidemiologią zaburzeń afektywnych).
2. Obraz kliniczny depresji oraz innych zaburzeń afektywnych.
3. Konsekwencje psychospołeczne depresji oraz innych zaburzeń afektywnych.
4. Modele depresji.
4.1. Mechanizmy biologiczne w etiologii zaburzeń afektywnych (czynniki genetyczne, struktura i funkcja ośrodkowego układu nerwowego,
podłoże hormonalne zaburzeń afektywnych).
4.2. Teorie psychologiczne (psychodynamiczne, poznawcze, interpersonalne, model rozwojowy – synteza wszystkich podejść).
5. Metody terapii osób z rozpoznaniem depresji i innych zaburzeń afektywnych (psychodynamiczna, interpersonalna, systemowa,
poznawczo-behawioralna).
1. Garland C. (2009), Czym jest trauma. Podejście psychoanalityczne, Oficyna Ingenium, Warszawa.
2. Greszta E. (2006), Depresja wieku dorastania. Zachowania rodziców jako czynnik ochronny lub czynnik ryzyka depresji u
dorastających dzieci, Wydawnictwo SWPS „Academica”, Warszawa.
3. Segal H. (2005), Pozycja depresyjna [w:] Wprowadzenie do teorii Melanie Klein, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk,
85-99.
4. Yapko M. (1996), Kiedy życie boli. Dyrektywy w leczeniu depresji. Strategiczna terapia krótkoterminowa, Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne, Gdańsk.
5. McCauley E., Pavlidis K., Kendall K. (2001), Developmental precursors of depression: the child and the social environment [in:] The
depressed child and adolescent, ed. I.M. Goodyer, Cambridge University Press, Cambridge, 46-78.
6. Huflejt-Łukasik M. (1994), Podejście psychodynamiczne [w:] Psychoterapia. Szkoły, zjawiska, techniki i specyficzne problemy, red.
L. Grzesiuk, PWN, Warszawa, 405-420.
7. Huflejt-Łukasik M. (1999), Depresja – wybrane modele teoretyczne (część pierwsza), „Nowiny Psychologiczne”, 1, 5-20.
8. Radziwiłłowicz W. (2010), Depresja u dzieci i młodzieży. Analiza systemu rodzinnego – ujęcie kliniczne, Oficyna Wydawnicza
Impuls, Kraków.
1. Lebovici S. (2008), Depresja dziecięca [w:] Psychoanaliza współcześnie. Dziecko w terapii, red. K. Walewska, MediPage, Warszawa,
39-53.
2. Walewska K. (2003), Adolescencja z perspektywy terapii, „Dialogi”, 1-2, 7-14.
3. Świtała J. (2005), Teorie relacji z obiektem Otto F. Kernberga i Williama R.D. Fairbairna – analiza porównawcza wybranych zagadnień
teoretycznych [w:] Współczesna psychoanaliza. Modele konfliktu i deficytu, red. L. Cierpiałkowska, J. Gościniak, Wydawnictwo
Naukowe UAM, Poznań, 113-148.
4. Kostowski W. (2004), Współczesne kierunki badań nad patomechanizmem stresu i depresji i ich znaczenie w kształtowaniu
poglądów na działanie leków przeciwdepresyjnych, „Psychiatria”, 1(2), 63-71.
5. Rybakowski J. (2008), Koncepcja spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej, „Psychiatria”, 5(3), 75-82.
6. Bierkowska B., Rybakowski J. (1994), Choroba afektywna dwubiegunowa z szybką zmianą faz, „Psychiatria Polska”, 28, 443-454.
7. Hauser J., Leszczyńska-Rodziewicz A. , Skibińska M. (2005), Wspólne podłoże genetyczne schizofrenii i choroby afektywnej
dwubiegunowej? „Psychiatria”, 2(3), 145-153.
8. Cuellar A.K., Johnson S.L, Winters R. (2006), Odrębności między depresją w chorobie afektywnej dwubiegunowej i jednobiegunowej,
„Psychiatria”, 3(1), 27-54.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
K_W10 Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, psychologicznych i społecznych podstaw
dysharmonii, normy i patologii.
K_U02 Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanych z nią
dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, pomocowych i terapeutycznych, a także
diagnozowania i projektowania działań praktycznych.
K_U07 Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania, racjonalnego oceniania złożonych sytuacji
psychologicznych oraz analizowania motywów i wzorów ludzkich zachowań
K_K03 Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w społeczeństwie,
ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i budowania
warsztatu pracy psychologa.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Markery zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
NBP, PK
dr Grażyna Jerzemowska
2
wykład
Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
- wykład z użyciem różnych metod audiowizualnych
jak prezentacja multimedialna, krótkie filmy
szkoleniowe
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: prezentacji multimedialnej,
skala ocen zgodna z regulaminem studiów UG
Neuroanatomia funkcjonalna człowieka oraz Fizjologia ośrodkowego układu nerwowego.
Podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka, z uwzględnieniem ogólnej budowy układu nerwowego
1. Zaznajomienie się z najnowszymi metodami oznaczania różnych markerów w celu mapowania mózgu podczas różnych zaburzeń
ośrodkowego układu nerwowego.
2. Zrozumienie znaczenia badań z użyciem najnowszych znaczników podczas diagnozy zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego.
Klasyfikacja zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego (OUN) wg WHO, podział topograficzny. Etiologia najczęstszych chorób OUN.
Diagnostyka z udziałem najnowszych metod neuroobrazowych. Badania typu TK, MRI, PET w diagnostyce guzów mózgu, depresji,
schizofrenii, autyzmu i padaczki. Markery osoczowe a zaburzenia OUN. Metody mapowania czynnościowego mózgu na poziomie
komórkowym i molekularnym w aspekcie uszkodzeń mechanicznych, schorzeń (np. choroba Parkinsona i Huntingtona) i zaburzeń w
funkcjonowaniu OUN (np. podczas depresji, schizofrenii, ADHD) oraz niektórych uzależnień. Markery zaburzeń chromosomalnych w
rozpoznawaniu wad OUN. Markery w terapiach genowych, komórkowych i tkankowych.
 1. Narkiewicz O., Moryś J. 2003. Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna. PZWL, Warszawa.
 2. Krzyżanowski J., Bogusławska-Zalewska R. "Neuroobrazowanie w praktyce psychiatrycznej", Medyk, 2006

 A.2. studiowana samodzielnie przez studenta:
 1. Górska T., Grabowska A., Zagrodzka J. (red.) 1997. Mózg a zachowanie. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
 2. Kossut M. (red.) 1994. Mechanizmy plastyczności mózgu. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
 1. Longstaff A. 2002. Neurobiologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
 2. Daniel B., Pruszyński B. "Anatomia radiologiczna Rtg - TK - MR - USG - SC", PZWL, 2005.
 3. Moeller T., Reif E. "Kieszonkowy atlas anatomii radiologicznej w przekrojach tomografii komputerowej i rezonansu
magnetycznego tom I - głowa i szyja", Medipage, 2007.
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W02, K_W05; K_W11
(17 A) Wiedza
Student definiuje najczęstsze zaburzenia OUN oraz opisuje przyczyny ich powstawania. Wymienia oraz wyjaśnia
najnowsze metody neuroobraozwe stosowane w diagnostyce zaburzeń OUN jak TK, MRI, PET. Potrafi
zidentyfikować markery osoczowe w diagnostyce zaburzeń OUN. Streszcza, na czym polegają metody
mapowania czynnościowego mózgu oraz potrafi wymienić markery zaburzeń chromosomalnych używanych przy
diagnostyce wad rozwojowych OUN.
Wykorzystując wiedzę na temat budowy i funkcji ośrodkowego układu nerwowego student klasyfikuje
najczęstsze zaburzenia w obrębie funkcjonowania OUN oraz analizuje przyczyny ich powstawania. Rozróżnia
zaburzenia OUN na podstawie zdefiniowanych przez prowadzącego objawów. Proponuje użycie poznanych
markerów w celu diagnostyki zaburzeń OUN. Przeprowadza klasyfikację stosowanych metod obrazowania
K_K01; K_K02, K-K03, K_K04, czynności mózgu pod względem rozdzielczości czasowej i przestrzennej, efektywności diagnostyki oraz kosztów
K_K07
metody.
K_U02; K_U09
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Neuropsychologia kliniczna dorosłych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
prof. UG, dr hab. Krzysztof Jodzio
4
wykład
Liczba godzin
30
III – V rok, semestr letni
fakultatywny
Polski
obowiązkowy dla ścieżki specjalizacyjnej
Psychologia Kliniczna
egzaminacyjne
wykład
egzamin
B. Formy zaliczenia
zgodne z kluczem odpowiedzi testowych w teście wielokrotnego
wyboru
arkusz egzaminu
Przekazanie studentom wiedzy na temat klinicznego aspektu relacji zachodzących pomiędzy mózgiem i zachowaniem, ze szczególnym
uwzględnieniem wybranych zaburzeń funkcjonowania osób dorosłych z nabytym uszkodzeniem mózgu o zróżnicowanej etiologii.
Przedmiot i zakres badań neuropsychologii klinicznej
Rozwój poglądów na związek mózg – zachowanie
Etiopatogeneza zaburzeń neurobehawioralnych
Syndromologiczna analiza zaburzeń neurobehawioralnych
Zaburzenia komunikacji po uszkodzeniu mózgu – afazja i objawy pokrewne
Neuropsychologiczna charakterystyka zespołów otępiennych
Dezorganizacja działania na przykładzie dysfunkcji wykonawczych
Zastosowanie wiedzy neuropsychologicznej poza kliniką chorób neurologicznych
Reedukacja i reintegracja osób z deficytem mózgowym
1. Herzyk A. (2005). Wprowadzenie do neuropsychologii klinicznej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe „Scholar”.
2. Jodzio K., Nyka W.M. (red.) (2008). Neuropsychologia medyczna. Wybrane zagadnienia (s. 13-66). Sopot:
Arche.
3. Jodzio K. (2011). Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej. Warszawa: Difin.
4. Prigatano G.P. (2009). Rehabilitacja neuropsychologiczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
5. Walsh K., Darby D. (2008). Neuropsychologia kliniczna Walsha. Gdańsk: GWP.
Wydawnictwo
Cummings J.L., Mega M.S. (2006). Neuropsychiatria. Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
K_W01; K_W03; K_W05; K_W08; K_W10
Wiedza na temat klinicznego aspektu relacji zachodzących pomiędzy mózgiem i zachowaniem, ze szczególnym
uwzględnieniem wybranych zaburzeń funkcjonowania osób dorosłych z nabytym uszkodzeniem mózgu o
zróżnicowanej etiologii. Wiedza szczegółowa zaś obejmuje treści programowe, powyżej już wyszczególnione.
K_U07; K_U08
Umiejętności (czyli wiedza proceduralna) niemożliwe do określenia, zważywszy na formę zajęć (wykład dla
bardzo dużej grupy studentów w auli uniwersyteckiej). Można jedynie ponownie wyrazić nadzieję (por. np.
Herzyk, 2000; Jodzio, 2011), że wykłady z neuropsychologii klinicznej dorosłych pogłębiają przeświadczenie
studentów, że pod wpływem dynamicznego rozwoju społeczno-kulturowego i ekonomicznego wielu krajów,
przekształceń demograficznych oraz postępu w naukach medycznych nieustannie zmienia się rzeczywistość
kliniczna, a tym samym rola i warunki pracy neuropsychologa, który staje przed nowymi wyzwaniami, lecz
wyposażony w udoskonalone techniki pomiarowe oraz dysponujący danymi „nowej generacji”, jak choćby
wynikami zaawansowanych badań neuroobrazowych.
Kompetencje społeczne praktycznie niemożliwe do weryfikacji, zważywszy na formę zajęć (wykład dla bardzo
dużej grupy studentów w auli uniwersyteckiej). Mówiąc zaś najogólniej, zajęcia mają uwrażliwić studentów na
złożone i nieraz dramatyczne problemy osób z rozmaitymi schorzeniami mózgu, którzy wiele wysiłku wkładają w
codzienne życie i konfrontację z trudną dla nich rzeczywistością
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia kliniczna: teorie i terapie
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
dr Joanna Kozaka
wykład
Liczba godzin
30
4
III–V rok, semestr letni
 obowiązkowy dla ścieżki specjalizacyjnej
Psychologia Kliniczna

fakultatywny
Polski
egzaminacyjne

wykład konwersatoryjny połączony z
prezentacją multimedialną
egzamin
B. Formy zaliczenia
ocena pozytywna z egzaminu pisemnego
arkusz egzaminu pismnego
wybór ścieżki klinicznej studiowania
dysponuje podstawową wiedzą, umiejętnościami oraz kompetencjami z zakresu głównych orientacji psychologicznych traktowanych jako
punkt wyjścia do realizacji treści przedmiotu „Teorie i terapie”.
Zapoznanie studentów z wiedzą -z perspektywy psychologii współczesnej- w zakresie głównych nurtów teoretycznych psychoterapii:
 podejście psychoanalityczne/ psychodynamiczne
 podejście poznawczo - behawioralne
 podejście humanistyczno - egzystencjalne
 podejście systemowe
wraz z centralnymi procesami, mechanizmami, technikami i procedurami terapii.
Czynniki odpowiedzialne za zmianę w procesie psychoterapii - model integracyjny.
Założenia o funkcjonowaniu człowieka, podstawowe teorie kliniczne, rozumienie zaburzonego zachowania, metody i kierunki w psychoterapii
- na podstawie analizy wiodących paradygmatów psychologicznych:
Psychoanalizy/ podejścia psychodynamicznego;
podejścia poznawczo - behawioralnego;
podejścia humanistyczno - egzystencjonalnego;
podejścia systemowego.
Synteza głównych systemów terapeutycznych- model transteoretyczny i jego zastosowanie w tzw. psychoterapii wyższego rzędu.
Ewaluacja skuteczności psychoterapii- analiza empiryczna.
Cave S. (2005). Terapie zaburzeń psychicznych. Gdańsk: GWP.
Gelso Ch.J., Hayes J.A. (2005). Relacja terapeutyczna. Gdańsk: GWP.
Grzesiuk L. (2006). Psychoterapia. (red., tom 1-2), Warszawa: Eneteia.
Heaton A.H., (2005). Podstawy umiejętności terapeutycznych. Gdańsk: GWP.
Kottler J.A., (2005). Skuteczny terapeuta. Gdańsk: GWP.
Prochaska J.O., Norcross J.C. (2006). Systemy psychoterapeutyczne. Analiza transteoretyczna. Warszawa: Instytut Psychologii Zdrowia PTP.
Rakowska J. (2005). Skuteczność psychoterapii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Sikorski W. (2009). Werbalne i niewerbalne oddziaływania w psychoterapii. Warszawa: Difin
Weeks G.R., L`Abrate L. (2000). Paradoks w psychoterapii. Gdańsk: GWP.
Zyss T. (2007). Przypadki kliniczne z psychiatrii i psychoterapii. (red.), Wrocław: Elsevier Urban & Partner.
Corey G. (2005). Teoria i praktyka poradnictwa i psychoterapii. Poznań: Wydawnictwo Zysk i Ska.
Czabała J.Cz. (2006). Czynniki leczące w psychoterapii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Drat- Ruszczak K., Drążkowska- Zielińska E. (2005). Podręcznik pomagania. Podstawy pomocy psychologicznej. Szkoły i kierunki psychoterapii.
Warszawa: Wydawnictwo SWPS „Academica”.
Grzesiuk L. (2006). Psychoterapia. (red., tom 2), Warszawa: Eneteia.
Lazarus A. (2000). Wyobraźnia w psychoterapii. Gdańsk: GWP.
Stirling J.D. (2005). Psychologia kliniczna. Psychopatologia. Gdańsk: GWP.
B.Literatura uzupełniająca
Edgan G. (1997). Kompetentne pomaganie. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka.
Grzesiuk L. (2006). Psychoterapia. (red., tom 3), Warszawa: Eneteia.
Kratochwil S. (2003). Podstawy psychoterapii. Poznań: Wydawnictwo Zysk i Ska.
Preston J. (2005). Zintegrowana terapia krótkoterminowa. Podejście poznawcze, psychodynamiczne, humanistyczne i neurobehawioralne.
Gdańsk: GWP.
(obszarowe i
kierunkowe)
Posiada wiedzę w zakresie rozumienia i interpretacji
mechanizmów zaburzonego
zachowania; procesów i
metod zmian służących
zdrowiu i dojrzałości
- w ujęciu współczesnej
psychoterapii.
(17 A) Wiedza
K_W03 Ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych kierunkach rozwoju psychologii, jej nurtach i
systemach, rozumie ich historyczne i kulturowe uwarunkowania
K_W05 Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą terminologię,
teorię i metodykę
K_W06 Ma pogłębioną wiedzę na temat rozwoju człowieka w cyklu życia zarówno w aspekcie biologicznym,
psychologicznym, jak i społecznym
K_W07 Ma pogłębioną wiedzę na temat specyfiki relacji społecznych, zjawisk społecznych oraz rządzących nimi
prawidłowości z punktu widzenia psychologii
K_W08 Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka
K_W10 Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych, społecznych i
filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i
dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii
K_U01 Posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania informacji na temat
zjawisk społecznych rozmaitej natury, przy użyciu różnych źródeł oraz interpretowania ich z punktu widzenia
problemów psychologicznych, zdrowotnych
dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, wychowawczych, pomocowych czy
terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych
K_U05 Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i sugestii, popierania
ich rozbudowaną argumentacją w kontekście wybranych perspektyw teoretycznych, poglądów różnych autorów,
kierując się przy tym zasadami etycznymi
K_U08 Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w celu analizowania podejmowanych
działań praktycznych
K_U09 Potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i prognozować
przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w określonych obszarach praktycznych
K_U10 Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla danej działalności psychologicznej sposób postępowania,
potrafi dobierać środki i metody pracy w celu efektywnego wykonania pojawiających się zadań zawodowych
K_K01 Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego rozwoju
osobistego i zawodowego
K_K03 Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w społeczeństwie,
ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i budowania
warsztatu pracy psychologa
K_K04 Utożsamia się z wartościami, celami i zadaniami realizowanymi w praktyce psychologicznej, odznacza się
rozwagą, dojrzałością i zaangażowaniem w projektowaniu, planowaniu i realizowaniu działań psychologicznych
K_K06 Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy, podejmowane decyzje i prowadzone
działania oraz ich skutki, czuje się odpowiedzialny wobec ludzi, dla których dobra stara się działać, wyraża taką
postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to podejście wśród innych
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychoterapia w zarysie
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK
dr Marcin Szulc
2
wykład
B.
C.
Liczba godzin
15

Polski
fakultatywny

egzaminacyjne
egzamin
B. Formy zaliczenia
Zadana literatura plus wiedza z wykładów. Egzamin testowy 20 pytaniowy, twierdzenia
złożone, 2 możliwe odpowiedzi(prawda / fałsz),
Arkusz egzaminu pisemnego/testowego
Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z historią psychoterapii oraz historią leczenia i podejścia do zaburzeń psychicznych na
przestrzeni dziejów a także ukazanie współczesnych nurtów teoretycznych w terapii w kontekście ewolucji psychoterapii. Poruszona zastanie
także specyfika terapii osób uzależnionych ze szczególnym wskazaniem na walory oddziaływania społeczności terapeutycznej jako złożonej
metody terapii osób uzależnionych wykorzystującej formy psychoterapii grupowej.
1.
Rozróżnienie psychoterapii od innych form pomocy psychologicznej
poradnictwo indywidualne
treningi wspomagające rozwój
interwencje kryzysowe
rehabilitacja
resocjalizacja
leczenie chorych somatycznie
2.
Zaburzenia psychiczne w perspektywie historycznej
podejście animistyczne, somatyczne i psychogenne
mesmeryzm, magnetyzm, hipnotyzm
początki leczenia psychiatrycznego
animalizm jako źródło okrucieństwa wobec pacjentów na przykładzie Jana III Hanowerskiego
początki humanitarnych sposobów leczenia chorych psychicznie (Vincenzo, Chiarugi, Joseph Daquin, Filip Pinel,
Schronisko Samuela Tuke’a w Anglii)
3.
Zakres działań psychoterapeuty (co może psychoterapeuta)
4.
Etyka terapeuty
podejście do pacjenta
praktyki zakazane
błędy jatroogenne
kształtowanie relacji z pacjentem (klientem)
5.
Czynniki leczące w psychoterapi
według Yaloma
według Czabały
specyficzne i niespecyficzne czynniki leczące w psychoterapii
6.
Metateoretyczne formy integracji psychoterapii
transteoretyczny model według Prochaski i Di Clemente
czynniki prowadzące do zmiany według Prochaski
7.
Szkoły i nurty w psychoterapii
terapia psychodynamiczna
terapia behawioralna
terapia poznawczo behawioralna
terapia egzystencjalno humanistyczna
terapia systemowo – interakcyjna
8.
Psychoterapia grupowa
Warunki i organizacja grup psychoterapeutycznych
Zastosowanie psychoterapii grupowej w leczeniu osób uzależnionych
Specyfika pracy z pacjentem uzależnionym
Zdrowienie z alkoholizmu w grupach AA
Terapia uzależnienia chemicznego według modelu Minnesota
Strategiczno - strukturalna psychoterapia uzależnienia
Terapie substytucyjne
Leczenie blokerami
Społeczność terapeutyczna na przykładzie ośrodka MONAR w Gdańsku
Etapy kariery terapeutycznej w MONARZE
Wymiary i domeny zmian w społeczności terapeutycznej wg de Leone
Czabała C. (1997) Czynniki leczące w psychoterapii. Warszawa. Wydawnictwo Naukowe PWN
De Leon G. (2003) Społeczność terapeutyczna. Warszawa. Krajowe Biuro ds. Narkomanii
Grzesiuk L. (2005). Psychoterapia - teoria. Podręcznik akademicki. Warszawa: Eneteia.
De Leon G. (2003) Społeczność terapeutyczna. Warszawa. Krajowe Biuro ds. Narkomanii
Grzesiuk L. (2006). Psychoterapia - badania i szkolenie. Podręcznik akademicki. Warszawa: Eneteia.
Grzesiuk L. (2006). Psychoterapia - praktyka. Podręcznik akademicki. Warszawa: Eneteia.
Dies R.R. (2003) Rola terapeuty w leczeniu grupowym. W: Bernard H.S., MacKenzie K.R (red), Podstawy terapii grupowej. Gdańsk. Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne
Drat-Ruszczak K., Drążkowska-Zielińska E. (2005). Podręcznik pomagania. Podstawy pomocy psychologicznej. Szkoły i kierunki psychoterapii.
Warszawa: Wydawnictwo Academica SWPS
Brzeziński J., Chyrowicz B., Toeplitz-Winiewska M., Poznaniak W. (2008) Etyka zawodu psychologa. Wydawnictwo Naukowe PWN
Szulc M. (2008) Procesy planowania w uwalnianiu się młodzieży z nałogu. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego
(obszarowe i
kierunkowe)
Student rozróżnia szkoły
psychoterapii. Zna historie
psychoterapii. Potrafi
wymienić czynniki leczące w
psychoterapii. Zna zasady
podejścia do pacjenta
(klienta). Zna metody
leczenia uzależnień.
(17 A) Wiedza
Absolwent definiuje pojęcie psychoterapii. Zna szkoły psychoterapii. Zna historie psychoterapii. Potrafi wymienić
czynniki leczące w psychoterapii. Zna zasady podejścia do pacjenta (klienta). Zna metody leczenia uzależnień z
zastosowaniem społeczności terapeutycznej, zna zasady stosowania terapii substytucyjnej.
Student potrafi porównywać poszczególne podejścia terapeutyczne. Analizuje i wyjaśnia podejście do pacjenta
na przestrzeni dziejów. Analizuje wpływ czynników leczących w psychoterapii. Szacuje i uzasadnia powody
stosowania metod leczenia uzależnień. Zna przyczyny i dyskutuje na temat stosowania terapii substytucyjnej.
Absolwent zachowuje ostrożność w formułowaniu diagnoz i wykazuje dystans wobec bezkrytycznego stosowania
podejść w psychoterapii. Wykazuje odpowiedzialność za pacjenta mając na uwadze delikatną materię z którą się
styka oraz motywacje pacjenta jako główne źródło postępów w terapii. Docenia rolę czynników niespecyficznych
w psychoterapii a więc aspektu relacyjnego z pacjentem.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Podstawy dietetyki
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
4
2 pkt ECTS (5- 60 godz) – zajęcia dydaktyczne z
udziałem prowadzącego; konsultacje z prowadzącym
zajęcia; samodzielne przygotowanie studenta do
zajęć zajęć; czas trwania egzaminu / zaliczenia
studenta – przygotowanie do egzaminu / zaliczenia ;
samodzielne studiowanie literatury i materiałów do
zajęć
konwersatorium
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
wykład konwersatoryjny; dyskusja, praca w grupach
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
kolokwia cząstkowe pisemne (zadania testowe otwarte), ocena pracy studenta
uzyskanie na kolokwiach 50%+1 punktów, czyli udzielenie poprawnych odpowiedzi na
ponad połowę pytań/zadań; obecność i aktywność na zajęciach; przygotowanie i
przedstawienie prezentacji multimedialnej (ocenie podlega kompletność i oryginalność
prezentacji); ocena końcowa stanowi średnią arytmetyczną ocen uzyskanych z
prezentacji oraz kolokwiów cząstkowych
arkusze kolokwium
Poznanie roli układu neurohormonalnego w regulacji pobierania pokarmu. Poznanie roli czynników biologicznych i środowiskowych
wpływających na odżywianie i styl życia człowieka w jego wszystkich fazach rozwojowych. Zrozumienie procesów wpływających na nawyki
żywieniowe. Poznanie norm żywienia. Umiejętność rozpoznawania zaburzeń odżywiania.
Czym zajmuje się dietetyka. Normy żywienia w fazach rozwojowych człowieka. Metody diagnostyczne w pomiarze parametrów
antropometrycznych. Problematyka nadwagi i otyłości. Klasyfikacja zaburzeń masy ciała. Typy otyłości, czynniki ryzyka oraz powikłania
otyłości. Neurobiologiczne i środowiskowe przyczyny nadwagi i otyłości. Diety stosowane przez osoby odchudzające się. Mechanizm kontroli
pobierania pokarmu. Zaburzenia odżywiania (jadłowstręt psychiczny, żarłoczność psychiczna, ortoreksja, bigoreksja) i ich podłoże
neurobiologiczne. Podstawowe zasady zrównoważonego odżywiania zgodne z zaleceniami IŻŻ. Sposoby modyfikacji i eliminacji
nieprawidłowych nawyków żywieniowych. Utrwalanie zmian w żywieniu osób z grup ryzyka oraz osób odchudzających się. Aktywność
fizyczna a zdrowe odżywianie.
Ciborowska H, Rudnicka A — Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka, Warszawa, 2014, PZWL
Peckenpaugh N.J. - Podstawy żywienia i dietoterapia, Wrocław, Elsevier Urban & Partner
Fairburn C., G. - Terapia poznawczo-behawioralna i zaburzenia odżywiania. Kraków 2013, Wydawnictwo UJ
Artykuły poglądowe oraz prace oryginalne związane z problematyką ćwiczeń wyszukiwane samodzielnie przez studentów oraz dostarczone
przez prowadzącego zajęcia
Gertig H., Przysławski J. - Bromatologia: zarys nauki o żywności i żywieniu, Warszawa, 2007, Wydaw. Lekarskie PZWL
Ogden J. – Psychologia odżywiania się. Kraków, 2011, Wydawnictwo UJ
Praktyczny podręcznik dietetyki - pod red. Mirosława Jarosza, Warszawa. 2010, Instytut Żywności i Żywienia
(obszarowe i
kierunkowe)
Wiedza
K_W01 K_W05 K_W08
K_W10
Umiejętności
K_U01 K_U09 K_U12 K_U13
K_U16
Kompetencje
K_K03 K_K07
(17 A) Wiedza
Zna terminologię używaną w psychologii oraz jej zastosowanie w dyscyplinach pokrewnych na poziomie
rozszerzonym
Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą terminologię, teorię i
metodykę
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych, społecznych i filozoficznych
podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i
dysharmonii, normy i patologii
Posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania informacji na temat zjawisk
społecznych rozmaitej natury, przy użyciu różnych źródeł oraz interpretowania ich z punktu widzenia problemów
psychologicznych, zdrowotnych
Potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i prognozować przebieg ich
rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w określonych obszarach praktycznych
Zna objawy i przyczyny wybrane metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny wybranych zaburzeń i
zmian chorobowych w zakresie niezbędnym dla studiowanego kierunku studiów
Zna objawy i przyczyny wybranych zaburzeń i zmian chorobowych, a także dysfunkcji społecznych oraz metody
ich oceny w zakresie niezbędnym dla dziedzin nauki i dyscyplin naukowych właściwych dla studiowanego
kierunku
Potrafi podjąć działania diagnostyczne, profilaktyczne, pielęgnacyjne, terapeutyczne i edukacyjne odpowiadające
potrzebom jednostki oraz grupy społecznej właściwe dla studiowanego kierunku studiów
pracy psychologa
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Genetyczne uwarunkowania zaburzeń psychicznych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
dr Adrianna Kilikowska, dr Anna Wysocka
4
wykład
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne


z wykorzystaniem: gry symulacyjne,
rozwiązywanie zadań
egzamin
B. Formy zaliczenia
egzamin obejmuje materiał z wykładu
egzamin pisemny oceniany jest wg wskaźnika procentowego („Regulamin Studiów
UG”)
arkusz egzaminu pisemnego
1. Zapoznanie studentów z podstawami genetyki z uwzględnieniem elementów genetyki zachowania.
2. Zrozumienie mechanizmów dziedziczenia chorób genetycznych.
3. Poznanie podstawowych metod badawczych genetyki zachowania.
4. Zapoznanie studentów z czynnikami genetycznymi w etiologii zaburzeń psychicznych.
5. Wprowadzenie podstaw genetyki molekularnej.
1. Wprowadzenie do genetyki człowieka i genetyki zachowania: I i II prawo Mendla, cechy mendlowskie człowieka; analiza rodowodów;
współdziałanie alleliczne i niealleliczne genów; geny letalne, semiletalne i subwitalne; odziedziczalność; antycypacja genetyczna;
imprinting genomowy; cechy sprzężone, ograniczone i związane z płcią; genetyka cech ilościowych; genetyka populacyjna.
2. Metody badawcze genetyki zachowania.
3. Podstawy genetyki molekularnej: budowa DNA i ekspresja genów; organizacja genomu człowieka; techniki molekularne stosowane w
badaniach genetycznych.
4. Czynniki genetyczne w etiologii zaburzeń psychicznych i niepełnosprawności intelektualnej: rodzaje i przyczyny mutacji; zaburzenia
dziedziczone monogenowo; zaburzenia wynikające z aberracji chromosomowych; zaburzenia o podłożu poligenowym.
5. Współczesne problemy genetyczne.
 Piątkowska B., Goc A., Dąbrowska G. Zbiór zadań i pytań z genetyki, cz. I Genetyka ogólna. Wydawnictwo UMK, Toruń 1998.
 Charon K. M., Świtoński M. Genetyka zwierząt. PWN Warszawa, 2000.
 Bal J. Biologia molekularna w medycynie – Elementy genetyki klinicznej. PWN Warszawa, 2006.
 Winter P.C., Hickey G.I., Fletcher H.L. Krótkie wykłady – Genetyka. PWN Warszawa, 2000.
 Oniszczenko W., Dragan W. Genetyka zachowania w psychologii i psychiatrii. Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, Warszawa,
2008.
 Drewa, G. Podstawy genetyki dla studentów i lekarzy. Volumed Wrocław, 1995.
 Korf, B. R. Genetyka człowieka. Rozwiązywanie problemów medycznych. PWN Warszawa, 2003.
 Plomin, R., DeFries, J.C., McClearn, G.E., McGuffin, P. Genetyka zachowania. PWN, Warszawa, 2001.
 Rybakowski, J., Hauser, J. (red). Genetyka molekularna zaburzeń psychicznych. Polskie Towarzystwo
Psychiatryczne, Kraków, 2002
 Zawadzki, B. Temperament-geny i środowisko. Porównania wewnątrz- i międzypopulacyjne. Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne, Gdańsk, 2002.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
K_W06; K_W10
rozumie rolę genów w rozwoju człowieka; rozumie, iż na indywidualność człowieka mają wpływ zarówno geny
jak i środowisko; potrafi zdefiniować podstawowe pojęcia genetyczne w aspekcie zaburzeń rozwoju; rozumie
prawa genetyki człowieka i mechanizmy dziedziczenia chorób genetycznych w przebiegu których występują
zaburzenia natury psychicznej; zna główne metody badawcze genetyki zachowania z uwzględnieniem wybranych
metod molekularnych; opisuje wybrane jednostki chorobowe;
K_U04; K_U05; K_U12; K_U13; K_U15; K_U17
potrafi przeprowadzić analizę rodowodu cechy uwarunkowanej monogenowo; rozwiązuje proste zadania
genetyczne; potrafi ocenić potencjalny udział czynników genetycznych w zaburzeniu psychicznym w kontekście
terapii pacjenta; potrafi zastosować wiedzę o określonych zaburzeniach genetycznych w rozszerzenie kryteriów
diagnostycznych i dostosowaniu podejścia terapeutycznego do pacjenta; dyskutuje na temat współczesnych
problemów genetycznych;
K_K01; K_K03; K_K06
zachowuje ostrożność w wyrażaniu opinii na temat niepełnosprawności intelektualnej u osób z zaburzeniami
genetycznymi; jest empatyczny i zorientowany na udzielanie wsparcia pacjentom z genetycznymi zaburzeniami
rozwoju; rozumie konieczność współpracy z zespołem specjalistów z dziedziny medycyny i żywienia dla
prawidłowej diagnozy i terapii pacjenta;
(18) Kontakt
dr Adrianna Kilikowska, [email protected]; dr Anna Wysocka, [email protected]
OPIS KURSÓW Z POZIOMU C
(2) Kod ECTS
Podstawy psychofarmakoterapii
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK
4
ćwiczenia audytoryjne
B.
C.
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zaliczenie kolokwium
zaliczenie pisemne
arkusz pracy zaliczeniowej/kolokwium
brak
znajomość psychopatologii i rodzajów chorób psychicznych
Zajęcia mają na celu zapoznanie studentów z podstawami farmakoterapii stosowanej w leczeniu wybranych chorób psychicznych. Omówione
będą zagadnienia objaśniające biologiczne podłoże chorób psychicznych i przyczynami dla których stosowane są leki w tych jednostkach
chorobowych. Student powinien zapoznać się z terminologią odnoszącą się do obszaru farmakologii, umieć zrozumieć specyfikę i
indywidualne różnice obserwowane wśród osób u których stosuje się farmakoterapię.
1. Wstęp – ustawa o ochronie zdrowia psychicznego.
2. Jak powstają i działają leki. Rys historyczny farmakoterapii.
3. Zaburzenia psychiczne w przebiegu różnych chorób somatycznych.
4. Biochemiczne uwarunkowania depresji, stosowane leki. Hipoteza monoaminowa.
5. Zespoły lękowe i charakterystyka działania benzodiazepin. Anksjolityki.
6. Działanie psychotropowe leków nasennych. Narkolepsja, insomnia, hipersomnia.
7. Choroba afektywna dwubiegunowa – charakterystyka i stosowana farmakoterapia.
8. Psychofarmakoterapia psychoz. Hipoteza dopaminowa.
9. ADHD – etiopatogeneza choroby i stosowana farmakoterapia.
10. Choroby neurodegeneracyjne Alzheimer, Parkinson i stosowana farmakoterapia.
1.Psychiatria t.2, t.3, red. A.Bilikiewicz, S.Pużyński, J.Rybakowski,J.Wciórka, Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2002
2.Psychiatria, Tomb D.A., Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2003
3.Podstawy psychofarmakologii depresji i choroby afektywnej dwubiegunowej, Stahl S.M., α – MEDICA PRESS, Bielsko-Biała 2003
4.O depresji.O manii. O nawracających zaburzeniach nastroju, Koszewska I., Habrat-Pragłowska E., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
2003
5.Choroba afektywna dwubiegunowa, Walden J., Grunze H., Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2004
1.Podstawy psychofarmakologii depresji i choroby afektywnej dwubiegunowej, Stahl S.M., α – MEDICA PRESS, Bielsko-Biała 2003
2.O depresji.O manii. O nawracających zaburzeniach nastroju, Koszewska I., Habrat-Pragłowska E., Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa
2003
3.Choroba afektywna dwubiegunowa, Walden J., Grunze H., Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2004
Pharmindex, Wydawca: UBM Medica 2011
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Zna na poziomie rozszerzonym terminologię z zakresu psychopatologii i farmakologii, nauk społecznych i nauk o
kierunkowe)
zdrowiu właściwych dla kierunku psychologia kliniczna.
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę o jednostkach chorób psychicznych, etiologii, sposobach leczenia . Potrafi
K_W05
odpowiedziec na kluczowe pytania dotyczące mechanizmów działania omówionych metod biologicznego
K_W07
leczenia chorób psychicznych.
K_W11
K_U02
K_U10
K_K05
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Mentalizacja w praktyce klinicznej
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK
ćwiczenia: warsztatowe
B. Sposób realizacji zajęć
C.
Liczba godzin
2
1 pkt ECTS (25 - 30 godz) - zajęcia dydaktyczne z udziałem
przygotowywanie pracy zaliczeniowej
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
analiza tekstów z dyskusją / dyskusja /
ćwiczenia laboratoryjne: wykonywanie
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie projektu lub prezentacji /
przeprowadzenie badań i prezentacja ich wyników (pisemna / ustna) / wykonanie
określonej pracy praktycznej
C. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
arkusz pracy zaliczeniowej/projektu
brak
brak
Teoria mentalizacji dostarcza modelu rozwoju psychicznego we wczesnym dzieciństwie w aspekcie rozwoju relacji przywiązania i rozwoju self
jednostki. Mentalizacja jest konstruktem używanym zarówno przez psychologów rozwoju, jak i psychoanalityków, a zasięg tego pojęcia
obejmuje liczne konstrukty bliskoznaczne takie jak funkcja refleksyjna, teoria umysłu, wgląd, wyobraźnia, inteligencja emocjonalna.
Celem przedmiotu jest zapoznanie z koncepcją mentalizacji, która, w świetle współczesnych badań, jest rdzeniem skutecznych oddziaływań
terapeutycznych zarówno psychoanalitycznych, poznawczych, interpersonalnych i systemowych, zarówno w pracy z dziećmi, osobami
dorosłymi, rodzinami, czy też parami.
A. Problematyka ćwiczeń
1. Mentalizacja – wprowadzenie do zagadnienia
2. Neurobiologiczne podstawy mentalizacji
3. Interwencje ukierunkowane na rozwój kompetencji związanych z mentalizacją w przypadku:.
- psychoterapii dzieci,
- leczenia urazu przywiązaniowego,
- terapii pacjentów z zaburzeniami osobowości,
- pracy z rodzicami leczonych dzieci oraz z rodzinami ,
- psychoedukacji.
Allen, J., Fonagy P., Bateman A., (2014). Mentalizowanie w praktyce klinicznej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Clarkin, P., Fonagy, P.& Gabbard G. (2014). Psychoterapia psychodynamiczna zaburzeń osobowości. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Białecka-Pikul, M. (2012). Narodziny i rozwój refleksji nad myśleniem. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Chrzan-Dętkoś, M. (2013). W poszukiwaniu znaczenia – psychodynamiczna terapia dziecka doświadczającego zaburzeń
eksternalizacyjnych. Psychoterapia, 3 (166), 61-69.
Fonagy,P., Luyten P., Strathearn, L. (2011). Borderline personality disorder, mentalization and the neurobiology of attachment. Infant
Mental Health Journal
Wallin, D. (2011). Przywiązanie w psychoterapii. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Uczestnicy kursy potrafią zdefiniować pojęcie mentalizacji, rozumieją jego znaczenie w pracy klinicznej z osobami
kierunkowe)
dorosłymi oraz dziećmi, potrafią streścić kluczowe badania badające efektywność strategii bazujących na
mentalizacji w pracy psychoterapeutycznej. Studenci potrafią opisać terminy związane z koncepcją mentalizacji,
znają jej zastosowania w odmiennych od siebie szkołach psychoterapii.
Umie wykorzystywać elementy metod psychologii klinicznej i psychoterapii:
Studenci potrafią zaprojektować interwencje mającą na celu zwiększenie kompetencji zwizanyach z mentlizacją.
Potrafią dyskutować i poddawać krytycznej ocenie swoje hipotezy odnośnie materiału klinicznego.
Potrafi krytycznie interpretować informacje z piśmiennictwa dotyczące psychologii i psychoterapii
Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w celu analizowania
podejmowanych działań praktycznych
Student pracuje samodzielnie korzystając z dostępnych źródeł poleconych przez prowadzącego zajęcia.
Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy i postępowanie wobec osób z którymi i dla
których pracuje, wyraża taką postawę wśród innych i pośrednio modeluje to podejście wśród innych
Analizuje i potrafi zaakceptować opinie członków zespołu i innych specjalistów dotyczące psychologii i
psychoterapii
Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i sugestii, popierania ich
rozbudowaną argumentacją w kontekście wybranych perspektyw teoretycznych, poglądów różnych autorów,
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologiczna terapia osób uzależnionych od alkoholu
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK
mgr Ewa Szcześniak
B.
C.
Liczba godzin
30
4
przygotowywanie do kolokwiów zaliczeniowych; realizacja pracy
zaliczeniowej, projektu, prezentacji
IV - V rok, semestr zimowy
fakultatywny
ćwiczenia audytoryjne: praca w grupach / analiza
zdarzeń krytycznych (przypadków) / dyskusja /
polski
egzaminacyjne
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zaliczenie ustne
brak
brak
Celem zajęć jest zapoznanie studentów z nowoczesnym modelem w psychoterapii uzależnienia od alkoholu realizowanym w wielu polskich
placówkach odwykowych, opierającym się na zrozumieniu mechanizmów uzależnienia i przygotowywaniu osobistych programów terapii.
 Nałogowa osobowość naszych czasów-zagrożenia i wyzwania.
 Kliniczne kryteria uzależnienia.
 Psychobiospołeczny model uzależnienia.
 Droga do uzależnienia.
 Koncepcja psychologicznych mechanizmów uzależnienia.
 Inne zaburzenia i problemy osób uzależnionych.
 Integracyjna koncepcja psychoterapii uzależnienia.
 Anonimowi Alkoholicy i program Dwunastu Kroków.
 Program terapeutyczny w placówkach terapii uzależnienia od alkoholu.
 Rola diagnozy w terapii uzależnienia od alkoholu.
 Rozpoczynanie procesu zdrowienia.
 Specyfika pracy z pacjentami zobowiązanymi do leczenia.
 Osobiste plany terapii (OPT).
 Praca nad uznaniem własnego uzależnienia oraz powstrzymywania się od picia.
 Rozbrajanie psychologicznych mechanizmów uzależnienia.
 Praca terapeutyczna nad zapobieganiem nawrotom.
Mellibruda J.; Sobolewska- Mellibruda Z.: Integracyjna psychoterapia uzależnień. Teoria i praktyka. IPZ PTP, Warszawa 2006.
Lindenmeyer J. : Ile możesz wypić? O nałogach i ich leczeniu, GWP, Gdańsk 2007.
Monti P. M.; Abrams D. B.; Kadden R. M.; Cooney N. L.: Psychologiczna terapia uzależnienia od alkoholu. IPZiT PTP, Warszawa 1994.
Woronowicz B. T.: Na zdrowie. PARPAMEDIA, Warszawa 2008.
(obszarowe i
kierunkowe)





(17 A) Wiedza
Student zna objawy uzależnienia od alkoholu, potrafi je wyjaśnić i scharakteryzować, rozróżnia picie ryzykowne i
szkodliwe. Potrafi wymienić fazy rozwoju choroby alkoholowej oraz wyjaśnić na czym polega upośledzona
zdolność kontroli nad piciem. Student rozumie czym jest biopsychospołeczny model uzależnienia. Rozpoznaje
Potrafi diagnozować
także psychologiczne mechanizmy uzależnienia od alkoholu oraz potrafi przedstawić sposób pracy
zespół uzależnienia
terapeutycznej nad ich rozbrajaniem. Potrafi zdefiniować pacjenta z podwójną diagnozą oraz wyjaśnić
spowodowany
charakterystyczne sposoby pracy dla danego zaburzenia. Student potrafi scharakteryzować także zobowiązanie
używaniem alkoholu
do leczenia oraz rodzaje placówek odwykowych w Polsce, a także wyjaśnić nad czym pracuje się w podstawowym
Zna różnice pomiędzy
programie terapii ZUA.
piciem ryzykownym,
szkodliwym a
uzależnieniem
Praca terapeutyczna z osobą uzależnioną wymaga od psychologa, psychoterapeuty nie tylko wiedzy teoretycznej
Rozumie potrzebę
o danym zaburzeniu, ale również konkretnych umiejętności. Po ukończeniu zajęć student potrafi zdiagnozować
pomocy osobom
uzależnienie spowodowane używaniem alkoholu, picie ryzykowne i szkodliwe oraz zaproponować pacjentowi
uzależnionym
adekwatny sposób leczenia. Student wyposażony w wiedzę na temat choroby alkoholowej i sposobów pracy
Wie czym jest podwójna terapeutycznej w początkowym kontakcie jest w stanie zaproponować optymalny sposób pomocy dla danego
diagnoza i jak należy
pacjenta oraz motywować go do podjęcia leczenia. Potrafi także formułować pytania pozwalające na
postępować z takim
zorientowanie się w rodzaju, jak i zakresie stosowanych przez osobę uzależnioną mechanizmów.
pacjentem
Potrafi wykorzystać
wiedzę psychologiczną Dzięki wiedzy i umiejętnościom nabytym podczas zajęć, ich uczestnik jest wrażliwy na pacjenta uzależnionego,
prezentuje postawę akceptacji i zrozumienia, potrafi zaproponować konstruktywne formy pomocy. Dąży do
do przeprowadzenia
nawiązania bezpiecznej relacji, jest zorientowany na potrzeby pacjenta. Potrafi wesprzeć i docenić wysiłek
wywiadu
diagnostycznego
pacjenta, dla którego zgłoszenie się po pomoc jest ogromnym wyzwaniem.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychoterapia psychodynamiczna zaburzeń
osobowości
Instytut Psychologii
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Psychologia
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
PSiPSP, PK
(7) Liczba punktów ECTS –
konwersatorium
2
C. Liczba godzin
15
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
analiza tekstów z dyskusją / dyskusja /
 zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie projektu lub prezentacji /
przeprowadzenie badań i prezentacja ich wyników (pisemna / ustna)
C.
Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego
przedmiotu
brak
brak
Zaburzenia osobowości, w zależności od badania występują u 2,1 -18% populacji. W populacji osób leczonych w szpitalach psychiatrycznych
jest to7,4 – 50% osób hospitalizowanych (Jakubik, 2002). Zajęcia mają na celu wprowadzenie do teorii i praktyki psychodynamicznej
związanej z leczeniem zaburzeń osobowości. Podczas zajęć uczestnicy zapoznają się z modelem osobowości i patologii osobowości opartym
na teorii relacji z obiektem oraz poznają psychodynamiczne metody terapii pacjentów z zaburzeniami osobowości z wiązki A, B, C według
klasyfikacji DSM IV. Studenci zapoznają się przeglądem badań na temat psychodynamicznych terapii zaburzeń osobowości.
Materiał teoretyczny ilustrowany analizą materiału wideo oraz analizą przypadków opisanych w zalecanym piśmiennictwie.
Wprowadzenie – czym jest podejście psychodynamiczne. Podstawy teoretyczne oraz praktyczne zastosowania – metody leczenia
(psychoterapia indywidualna, grupowa, rodzinna, małżeńska, szpital oparty na zasadach dynamicznych).
Psychoanalityczne koncepcje rozwoju człowieka: koncepcje Zygmunta Freuda, Melanii Klein, Donalda Winnicotta orz Margaret Mahler.
Rozwojowe rozumienie zaburzeń osobowości.
Podstawy psychoterapii psychoanalitycznej: pojęcia settingu, przeniesienia, przeciwprzeniesienia.
Superwizja w podejściu psychodynamicznym – analiza przypadków pacjentów z diagnozą zaburzeń osobowości na podstawie materiału
filmowego.
Diagnoza psychoanalityczna na przykładzie zaburzeń osobowości. Psychodynamiczne koncepcje leczenia zaburzeń osobowości z wiązki A, B
oraz C według Klasyfikacji DSM-IV (m.in. praca z osobami z diagnozą schizoidalnych, narcystycznych, histrionicznych, antyspołecznych,
obsesyjno-kompilsyjnych i zależnych zaburzeń osobowości).
Clarkin, P., Fonagy, P.& Gabbard G. (2014). Psychoterapia psychodynamiczna zaburzeń osobowości. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Gabbard G. (2009) Psychiatria psychodynamiczna. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
McWilliams N. (2009) Diagnoza psychoanalityczna. Gdańsk: GWP
Joseph B. (2008) Pozycja paranoidalno-schizoidalna. W: Budd S., Rusridger R. (2008) Współczesna psychoanaliza brytyjska.
Podstawowe zagadnienia. Warszwa: Oficyna Ingenium, s. 61 – 70.
McWillims N. (2012) Opracowywanie przypadku na potrzeby psychoterapii. Kraków: Wydawnictwo Uniwerstetu Jagiellońskiego.
Roth P. Pozycja depresyjna. W: Budd S., Rusridger R. (2008) Współczesna psychoanaliza brytyjska. Podstawowe zagadnienia.
Warszwa: Oficyna Ingenium, s. 71 – 84.
Wallin, D. (2011). Przywiązanie w psychoterapii. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Uczestnik zajęć zna badania dotyczące efektywności podejścia psychodynamicznego w leczeniu pacjentów z
kierunkowe)
diagnozą zaburzeń osobowości.
Potrafi scharakteryzować psychodynamiczne podejście do leczenia określonych zaburzeń osobowości. Wie, czym
podejście psychodynamiczne odróżnia się od pozostałych nurtów w psychoterapii.
Rozumie zasadność stosowania określonych strategii terapeutycznych dla przebiegu leczenia.
Potrafi sformułować diagnozę strukturalną bazującą na koncepcji O. Kernberga.
Potrafi krytycznie interpretować informacje z piśmiennictwa dotyczące psychologii i psychoterapii
Potrafi sprawnie posługiwać się ujęciami teoretycznymi w celu analizowania podejmowanych działań
praktycznych
Student pracuje samodzielnie korzystając z dostępnych źródeł poleconych przez prowadzącego zajęcia.
Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy i postępowanie wobec osób z którymi i dla
których pracuje, wyraża taką postawę wśród innych i pośrednio modeluje to podejście wśród innych
Analizuje i potrafi zaakceptować opinie członków zespołu i innych specjalistów dotyczące psychologii i
psychoterapii
Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i sugestii, popierania ich
rozbudowaną argumentacją w kontekście określonej perspektywy teoretycznej, poglądów różnych autorów,
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Wykorzystanie psów w procesie rehabilitacji
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK
mgr Sebastian Golisz
konwersatorium
ćwiczenia: terenowe, warsztatowe
2
zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG (teren szkoleniowy
Dog&Roll – Gdańsk Wrzeszcz, teren Państwowej Straży Pożarnej,
teren ćwiczeń Fundacji Dog IQ, miejsce organizacji zawodów
sportowych, inne organizacje)
C.
Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
konwersatorium z prezentacją multimedialną
ćwiczenia audytoryjne: praca w grupach / dyskusja / zaliczenie bez oceny
B. Formy zaliczenia
 wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie projektu lub prezentacji /
wykonanie określonej pracy praktycznej
D. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
wykonanie pracy zaliczeniowej (praktycznej, teoretycznej lub multimedialnej),
- uzyskanie ocen cząstkowych podczas trwania semestru,
- aktywna praca na zajęciach praktycznych,
- obecność.
E. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego
przedmiotu
F. arkusz pracy zaliczeniowej
Wykorzystanie warunkowania w procesie uczenia zwierząt.
Zaprezentowanie praktycznych umiejętności i możliwości wykorzystania uczenia zwierząt.
Wykorzystanie zmysłu węchu w pracy z psami.
- przegląd psich specjalności
- metody i techniki pracy z psami
- najważniejsze aspekty w pracy z psem
- zmysł węchu u psów
B. Problematyka ćwiczeń / konwersatorium / laboratorium
- praktyczne ćwiczenia podczas sytuacji treningowych
- zdobywanie umiejętności pozorowania
- projektowanie sytuacji treningowych w poszczególnych specjalnościach
Z. Włodarski (1998) Psychologia uczenia się. Tom 1. Wydawnictwo naukowe PWN
Ostaszewski P. (2000). Procesy warunkowania. - Strelau J. (red.). Psychologia. Podręcznik akademicki. Tom 2, Sopot, GWP, 97-116
Gerring R., Zimbardo P. (2003). Psychologia i życie. rozdział 6. Uczenie się i analiza zachowania. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe
PWN
Jagodzińska M. (2004). Nieświadome formy pamięci: przegląd badań i teorii. Przegląd Psychologiczny, 4, 345-366.
Czerniawska E., Czerniawska J.M. (2004). Pamięć węchowa: wprowadzenie w problematykę. Psychologia –Etologia -Genetyka, 10,
37-58.
Czerniawska E., Czerniawska J.M. (2005). Pamięć węchowa: jedyna w swoim rodzaju? Psychologia –Etologia -Genetyka, 11, 7-29.
Horowitz A. (2010). Oczami psa. Co psy widzą, czują i wiedzą. Warszawa: Czarna Owca
Jezierski T. (1999). Podstawy fizjologii węchu, uczenia się i etiologii zwierząt: wybrane zagadnienia z zakresu osmologii
kryminalistycznej; badania osmologiczne. wydawnictwo Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego KGP
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
definiuje pojęcia w specjalistycznej pracy z psem.
kierunkowe)
opisuje poszczególne psie specjalności.
wyjaśnia mechanizmy motywacji.
K_W01
charakteryzuje narząd węchu u psów.
K_W07
K_W11
planuje i projektuje sytuacje treningowe w wybranych specjalnościach.
K_U01
analizuje proces uczenia.
K_U07
organizuje zajęcia, przygotowuje je pod kątem uzyskania zakładanego efektu.
K_U10
proponuje własne rozwiązania problemu, sytuacji.
K_K07
K_K02
zachowuje otwartość na pomysły innych.
K_K01
wykazuje kreatywność w kierowaniu zespołem.
jest zorientowany na wykonanie zadania.
jest wrażliwy na funkcjonowanie innych osób i zwierząt.
wykazuje odpowiedzialność za bezpieczeństwo swoje i pozostałych osób w grupie.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Proces umierania i żałoby – pomoc
psychologiczna
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
2

Liczba godzin
15
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
elementy wykładu z prezentacją multimedialną
praca nad rozwojem własnym studenta
przygotowanie studium przypadku na podstawie 
spotkania konsultacyjnego z rodziną lub członkiemJ.
rodziny
K.
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie eseju
obecność na zajęciach, aktywność i zaliczenie pisemne
arkusz eseju
Celem zajęć jest zapoznanie studentów ze wybranymi koncepcjami psychologicznymi dotyczącymi zjawiska śmierci i umierania.
Przedstawione zostaną aspekty kliniczne, psychologiczne i międzykulturowe. Student powinien nauczyć w jaki sposób należy rozmawiać i
wspierać psychologicznie osobę umierającą i jej rodzinę i bliskich.
1. Psychologiczne aspekty śmierci i żałoby.
2. Wola życia i instynkt umierania – koncepcja wg. R. Kaustenbaum.
3. Czym jest śmierć i umieranie w ujeciu psychologii rozwojowej.
4. Pięć stadiów przeżywania żałoby wg. Elizabeth Kubler-Ross.
5. Studia przypadków - przykłady z kontrowersyjnej tematyki – „Życie po życiu”.
6. Omówienie psychologicznych przyczyn lęku przed myśleniem, rozmową o śmierci i przed kontaktem z osobami umierającymi.
A.1.
1.Kastenbaum R. (2000). The psychology of death. New York. Springer Publishing Company.
2.Morgan J.C. (2005). Psychology of death and dying. USA.Wipf & Stock Publishers.
3.Kubler- Ross E. (1998). On death and dying. New York. Scribner
4.Langner I.(2006). Choises of living: Coping with fear of dying. New York. Springer
5.Irish D.P. (1996). Ethnic variations in Dying, Death and Grief. Philadelphia. Taylor & Francis
1. Makselon J. (2000). Psychologiczne aspekty żałoby. Kraków. ATK.
Wyszukiwana samodzielnie przez studentów na zadany temat
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
K_W02, K_W05, K_W11
Zna na poziomie rozszerzonym terminologię z zakresu psychologii klinicznej i nauk o zdrowiu.
Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę o jednostkach chorób psychicznych, etiologii, sposobach leczenia . Potrafi
odpowiedziec na kluczowe pytania dotyczące mechanizmów psychologicznych wystepujacych u osób z chorobą
terminalną.
Ma uporządkowaną wiedzę na temat zasad i norm etycznych oraz etyki zawodowej; zna prawne, organizacyjne i
etyczne uwarunkowania wykonywanej działalności zawodowej
K_U11, K_U18
K_K07, K_K08
(18) Kontakt
[email protected]
Metoda MMPI-2 w praktyce psychologicznej
(2) Kod ECTS
.
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
4
M. Sposób realizacji zajęć

. Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
ćwiczenia: analiza tekstów z dyskusją, praca w
grupach, analiza przypadków
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
 zaliczenie pisemne – prezentacja przypadku

O. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
Student otrzymuje zaliczenie na podstawie:
 obecności na ćwiczeniach i aktywnego udziału w nich (10%)
 dokonaniu indywidualnych badań i ich interpretacji (20%)
 aplikacji wiedzy do praktycznej pracy z pacjentem (70%)
P. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
arkusz notatek z przeprowadzenia badań
zdobyta wiedza z zakresu diagnostyki osobowości, podstawowa wiedza z zakresu psychopatologii, ukończenie kursu z metody MMPI-2
Zajęcia poświęcone będą wykorzystaniu testu MMPI-2 w praktyce terapii psychologicznej, zarówno przy wyborze kluczowych obszarów do
terapii, wyborze sposobu podejścia, jak również monitorowania postępów terapii. Zaprezentowane zostaną sposoby tworzenia hipotez
terapeutycznych, planowania interwencji i budowania informacji zwrotnej dla pacjenta. Zajęcia poświęcone będą także analizie konkretnych
przypadków, w tym również przypadków prezentowanych przez studentów.
1. Wykorzystywanie testów psychologicznych w praktyce - koszty i korzyści dla terapii psychologicznej.
2.Krótkie przypomnienie testu MMPI-2
- jakie hipotezy na temat pacjenta można postawić w oparciu o wyniki skal kontrolnych,
- skale kliniczne i kody wysokopunktowe, jako dane szacunkowe w odniesieniu do stopnia w jakim pacjent potrzebuje pomocy
psychologicznej.
3.Skale dodatkowe w planowaniu procesu terapeutycznego:
- wskaźniki uzależnienia;
- określanie czynników mogących wpływać na postępy w terapii.
4.Wskaźniki treściowe w planowaniu i ocenianiu postępów w terapii psychologicznej:
- analiza pozycji krytycznych pod kątem specyficznych obszarów terapii,
- ograniczenia w wykorzystaniu skal klinicznych vs. skal zrestrukturyzowanych.
- wykorzystanie skal treściowych do planowania procesu terapii.
5.Wykorzystanie wyników MMPI-2 do przygotowania przez terapeutę feed-backu dla pacjenta.
6.Kwestionariusz Planowania Terapii.
7.Analiza przypadków.
Matkowski M. (1992). MMPI. Poznań: Pracownia Terapii i rozwoju osobowości.
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W05
K_W08
K_W12
K_U02
K_U07
K_K01
K_K03
K_K05
K_K08
(17 A) Wiedza
K_W05
K_W08
K_W12
Student:
- ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę z zakresu psychopatologii,
- posiada umiejętność zbierania, obliczania i interpretowania wyników testu MMPI-2 i potrafi tą wiedzę
zaaplikować do wykreowania schematu procesu terapeutycznego,
- posiadł wymagane zasady oraz normy etyczne konieczne do kontaktu z pacjentem oraz przeprowadzania,
interpretowania badań oraz zaproponowania oddziaływań interwencyjnych.
K_U02
K_U07
Student:
- scala wiedzę teoretyczną w celu złożonych analiz problemów psychopatologicznych,
- ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania i racjonalnego oceniania pacjenta oraz jego
wyników badań.
K_K03
K_K05
K_K08
Student:
- docenia wagę znajomości metody diagnostycznej koniecznej w warsztacie zawodowym psychologa klinicznego,
- jest przekonany o doniosłości i zachowania się profesjonalnego w kontakcie z badanym pacjentem,
- jest świadomy istnienia etycznego wymiaru dokonywanych badań naukowych metodą MMPI-2.
(18) Kontakt
[email protected]
Psychologiczne aspekty uczestnictwa w kulturze
fizycznej osób niepełnosprawnych
(2) Kod ECTS
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
dr Piotr Dąbrowski
4
.


zajęcia poza salą dydaktyczną – spotkanie studenta z rodziną w celu
przygotowania studium przypadku
Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
(12) Forma i sposób zaliczenia oraz podstawowe kryteria oceny lub
wymagania egzaminacyjne
ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z dyskusją / praca w
grupach / analiza zdarzeń krytycznych (przypadków) /
dyskusja / rozwiązywanie zadań
zaliczenie z oceną

B. Formy zaliczenia
zaliczenie ćwiczeń / kolokwium
T.
- obecność na zajęciach
- aktywność na zajęciach
- dyskusje na zajęciach,
- sprawdzenie przygotowania do zajęć oraz sprawdzenie wiedzy
dotyczącej podstaw teoretycznych,
U. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego
przedmiotu
arkusz kolokwium/pracy zaliczeniowej
Celem kursu jest nabycie wiedzy psychologicznych uwarunkować uczestnictwa w kulturze fizycznej osób niepełnosprawnych, zapoznanie z
metodami badań psychologicznych i możliwościami zastosowania ich w aktywności sportowej osób niepełnosprawnych. Wskazanie na różnice,
w funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych, w różnych dziedzinach kultury fizycznej.
 Przegląd problematyki, perspektywy i kierunki rozwoju współczesnej psychologii sportu w kontekście uczestnictwa w kulturze fizycznej
osób niepełnosprawnych
 Rozwój rehabilitacji w Polsce
 Wychowanie fizyczne osób niepełnosprawnych
 Sport niepełnosprawnych we współczesnym świecie
Historia sportu niepełnosprawnych
Organizacja sportu niepełnosprawnych na świecie i w Polsce
 Aktywność ruchowa i sport osób ze specjalnymi potrzebami
Specyfika wybranych dyscyplin w sporcie niepełnosprawnych
 Pomiar i ocena możliwości funkcjonalnych osób ze specjalnymi potrzebami
Tendencje rozwoju sportu niepełnosprawnych
 Wybrane metody badań psychologicznych i możliwości zastosowania ich w aktywności sportowej osób niepełnosprawnych
 Aktywność sportowa jako źródło zaspokajania potrzeb
 Problematyka motywacji w aktywności sportowej osób niepełnosprawnych
 Procesy emocjonalne związane z aktywnością sportową
 Odporność psychiczna sportowca i możliwości jej wzmacniania
 Osobowość i jej funkcje podmiotowe
 Temperament i jego związki z aktywnością sportową
Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu):
Bręczewski G. (2010) Wybrane psychospołeczne aspekty niepełnosprawności w kierunku rozwojowej wizji procesu rehabilitacji. AWF Poznań
Norgulec N., Kosmol A. (2008) Aktywność fizyczna w procesie usprawniania osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym.
Wydawnictwo AWF Warszawa
Strumińska A. (2007) Psychopedagogiczne aspekty hipoterapii dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie. Państwowe Wydawnictwo
Rolnicze i Leśne
Łuczyńska A. (2011) Psychologia sportu i aktywności fizycznej Zagadnienia kliniczne. PWN
Brukner P i Khan K (2012) Kliniczna Medycyna Sportowa., wydawnictwo DB Publishing
J, Gracz, T, Sankowski.(2000). Psychologia sportu. AWF Poznań
Bolach E. Sportowe gry zespołowe w usprawnianiu osób niewidomych i niedowidzących (1999) AWF Wrocław
Bohrynowska – Fic J. (1999) Właściwości i metodyka ćwiczeń fizycznych oraz sport inwalidzki wydawnictwo PZWL
Literatura uzupełniająca
Chojnacki K., Bolach E. (2008) Walory rewalidacyjne wybranych dyscyplin sportu uprawianych na wózkach., wydawnictwo AWF Kraków
Kosmol A. (2008) Teoria i praktyka sportu niepełnosprawnych. Wydawnictwo AWF Warszawa
Dobrucka I. (2003) Psychologia sportu – motywacja, jako podstawowy trening mentalny.
Medycyna Sportowa. – vol. 19. – nr. 2.
Mroczkowski H. (1998) Motywacje do osiągnięć do czego dążymy. – Lider. – nr. 1.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i kierunkowe)
K_W01 Zna terminologię używaną w psychologii oraz jej zastosowanie w dyscyplinach pokrewnych na
poziomie rozszerzonym
K_W01
K_W05 Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą
K_W11
terminologię, teorię i metodykę
K_U01
K_W10 Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicznych, społecznych i
K_U02
filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i
K_U10
dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii
K_K01
K_K07
K_U02 Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanych z
K_K02
nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, wychowawczych, pomocowych czy
terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań praktycznych
K_U05 Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i sugestii,
popierania ich rozbudowaną argumentacją w kontekście wybranych perspektyw teoretycznych, poglądów
różnych autorów z dziedziny psychologia sportu, kierując się przy tym zasadami etycznym
K_U07 Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania, racjonalnego oceniania złożonych
sytuacji psychologicznych oraz analizowania motywów i wzorów ludzkich zachowań
K_K01 Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego
rozwoju osobistego i zawodowego
K_K02 Jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność, podejmuje
trud i odznacza się wytrwałością w podejmowaniu indywidualnych i zespołowych działań profesjonalnych
w zakresie psychologii; angażuje się we współpracę
K-K03 Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny
naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa
K-K07 Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, gotowy do komunikowania się i współpracy z
otoczeniem, w tym z osobami nie będącymi specjalistami w danej dziedzinie oraz do aktywnego
uczestnictwa w grupach i organizacjach realizujących działania psychologiczne
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia bólu
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
mgr lek. Dent. Wiesława Puchalska
•
konwersatorium
•
W. Sposób realizacji zajęć

. Liczba godzin
15
2
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
konwersatorium z prezentacją multimedialną
ćwiczenia: praca w grupach, dyskusja, praca
indywidualna


Y.
Z.
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie prezentacji
aktywny udział w zajęciach
Obecność i aktywny udział w zajęciach
przydatne podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii człowieka, psychologii klinicznej, psychologii zdrowia
Zapoznanie uczestników z wiedzą dotyczącą wielopłaszczyznowej problematyki bólu - w ujęciu teoretycznym (definicje, klasyfikacje) i
praktycznym - psychologiczne aspekty bólu, metody badania przeżyć bólowych, farmakologiczne oraz niefarmakologiczne możliwości
usuwania bólu. Sposoby pomocy psychologicznej w łagodzeniu bólu.
Ból - definicja.
Anatomia, fizjologia, biochemia bólu (receptory, drogi przewodzące, ośrodki bólu).
Klasyfikacja bólu.
Kliniczno - psychologiczne aspekty bólu.
Metody badania i oceny bólu.
Metody usuwania, łagodzenia bólu.
B. Problematyka ćwiczeń / konwersatorium
Kliniczne aspekty bólu pacjenta jako jednostki w pracy psychologa - powiązania bólu z przeżyciami emocjonalnymi, wcześniejszymi
doświadczeniami, osobowością; sposoby mierzenia bólu - ćwiczenia praktyczne, niefarmakologiczne sposoby łagodzenia bólu - ćwiczenia.
Suchocka L. (2008): Psychologia bólu, Warszawa: Difin.
Golec A. (2004): Psychologiczne aspekty bólu. W: Wordliczek J., Dobrogowski J. (red.) (2004) Medycyna bólu, Warszawa: Wydawnictwo
Lekarskie PZWL.
Wordliczek J., Dobrogowski J. (red.) (2004) Medycyna bólu, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Wordliczek J., Dobrogowski J. (red.) (2002): Ból ostry, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Ernst E., Pittler M., Wider B. (red.) (2010): Terapie uzupełniające w leczeniu bólu, Wrocław: Elsevier Urban & Partner.
Domżał T. (1996): Ból - podstawowy objaw w medycynie, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Traczyk W. (red.) (2001): Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Indeks Leków Medycyny Praktycznej. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna.
Jarosz J., HilgierM. (2004): Zasady diagnostyki i leczenia bólu. W: De Walden - Gałuszko K. (red.): Podstawy opieki paliatywej, Warszawa:
Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Student/-ka ma pogłębioną wiedzę na temat pojęcie bólu, zna obecnie sformułowane klasyfikacje bólu, sposoby
pomiaru jego nasilenia. Rozumie znacznie wielopłaszczyznowej genezy bólu i jego złożony charakter. Potrafi
opisać sposoby farmakologiczne i niefarmakologiczne stosowane w zmniejszaniu bólu.





K_W01
K_W11
K_U01
K_U02
K_U10
K_K01
K_K07
K_K02
Studentka/student potrafi wybrać właściwy sposób pracy z pacjentem bólowym , umie ocenić swoje
ograniczenia.
Student/studentka wykazuje kreatywność w planowaniu pomocy pacjentom bólowym, jest zorientowany na
indywidualne podejście do każdego pacjenta bólowego, jest wrażliwy na jego skargi, dąży do zrozumienia
najbardziej subiektywnych odczuć.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologiczne aspekty prokreacji
Instytut Psychologii
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Psychologia
prof. UG, dr hab. Mariola Bidzan, dr Łucja Bieleninik
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
PR, PK, NBP. PDiM
(7) Liczba punktów ECTS –
4
E. Sposób realizacji zajęć
 zajęcia w sali dydaktycznej
 ćwiczenia praktyczne w Instytucie Położnictwa Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego
C. Liczba godzin 30
fakultatywny
polski
 ćwiczenia:
praca w grupach
gry symulacyjne
analiza przypadków
mini-wykład z prezentacją multimedialną
dyskusja
egzaminacyjne

zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
 aktywny udział w zajęciach
 przygotowanie mini-wykładu
 praca z pacjentkami na oddziale (rozmowa, wywiad, opracowanie studium przypadku pacjentki z problemami prokreacyjnymi wraz z
próba udzielenia wsparcia psychologicznego)
zaplanowaniem oddziaływań psychologicznych


znajomość problematyki z listy lektur podanej przez Prowadzącego zajęcia,
umiejętność opracowania studium przypadku i rozwiązania go w kontekście planowych
oddziaływań psychologicznych
F. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego
przedmiotu
arkusz opracowania studium przypadku
brak
Zapoznanie uczestników z najnowszą wiedzą dotyczącą psychologicznych aspektów prokreacji, zarówno odnoszącą się do normy, jak i do
problemów; nabycie praktycznych umiejętności klinicznych związanych z pracą z pacjentkami Kliniki Rozrodczości (dobór specyficznych
metod diagnostycznych, stawianie hipotez, formułowanie opinii psychologicznych, wyjaśnianie mechanizmów psychologicznych,
projektowanie terapii).
 Miejsce psychologii w badaniach nad prokreacją
 Bio-psycho-społeczny model prokreacji
 Psychologia prokreacji jako specjalność naukowa
 Rozwój psychofizyczny w prenatalnej fazie życia dziecka.
 Przebieg ciąży i porodu (reakcje emocjonalne, procesy poznawcze, więź emocjonalna z dzieckiem, ciąża wysokiego ryzyka, zaburzenia
emocjonalne w okresie ciąży i po porodzie)
 Diagnoza prenatalna
 Wcześniactwo, TTTS i inne zaburzenia w okresie okołoporodowym.
 Psychologiczne aspekty utrudnionej prokreacji (niepłodność małżeńska, samoistne poronienia, techniki wspomaganego rozrodu, prawne
i etyczne aspekty wspomaganej reprodukcji)
 Psychologiczne aspekty ciąży i porodu u nieletnich
 Pomoc psychologiczna w psychologii prokreacji
 Specyfika kontaktu i badania psychologicznego pacjentek w klinice położnictwa i chorób kobiecych
 Gretkowska M. (2001), Polka, Warszawa: Wyd. W.A.B.
 Bidzan M. (2010), Niepłodność w ujęciu bio-psycho-społecznym, Kraków: Oficyna Wyd. „Impuls”
 Bidzan M. (2007), Nastoletnie matki: psychologiczne aspekty ciąży, porodu, połogu, Kraków: Oficyna Wyd. „Impuls”
 Kornas-Biela D. (2010), Pedagogika prenatalna. Nowy obszar nauk o wychowanu, Lublin: Wyd. KUL
 Wasilewska-Pordes M. (2000), Depresja porodowa u kobiet, Kraków: Wyd. „RADAMSA”
 Bigos J., Mozer B. (2010, Dziecko z chmur, Warszawa: Wyd. „Nasza Księgarnia”
 Koszewska I. (2010). O depresji w ciąży i po porodzie, Warszawa: Wydawnictwo PZWL
 Jurczenko-Topolska I. (2005), Bociany przylatuja zimą, Warszawa: Wyd. Historia i Życie
 Odent M. (2010), Cesarskie cięcie a poród naturalny. Wątpliwości, konsekwencje, wyzwania, Wrocław: Fundacja Kobieta i
Natura.
 Podolska M. (2011), Niepłodność i jej następstwa psychologiczne, Szczecin: Wyd. Uniwersytetu Szczecińskiego
Materiały własne osób prowadzących, artykuły z Ginekologii Polskiej, Journal of Reproduction and Infant Psychology, Medical Science Monitor
itp.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Student ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat teorii w psychologii prokreacji, specyfice i procesach
dotyczących psychologicznych aspektów prokreacji, zna terminologię, teorię i metodykę obowiązująca w tej
dyscyplinie. Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat rozwoju psychoseksualnego człowieka w cyklu
K_W04, K_W06; K_W09,
życia zarówno w aspekcie biologicznym, psychologicznym, jak i społecznym. Student rozumie specyfikę
K_W11
funkcjonowania człowieka od okresu prenatalnego do okresu klimakterium. Student wyciąga proste wnioski
dotyczące podłoża problemów związanych z psychologicznymi aspektami prokreacji. Ma pogłębioną wiedzę z
K_U01, K_U02; K_U03,
zakresu czynników psychicznych determinujących zachowanie człowieka (emocji i motywacji, osobowości,
K_U09, K_U10, K_U11
temperamentu i inteligencji) w kontekście psychologii prokreacyjnej. Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na
K_K01; K_K03, K_K06, K_K07 temat biologicznych, pedagogicznych, społecznych i filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego
człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii w
odniesieniu do prokreacji człowieka.
Student posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwarzania informacji na temat
różnych aspektów psychologii prokreacji rozmaitej natury, przy użyciu różnych źródeł oraz interpretowania ich z
punktu widzenia problemów psychologicznych, zdrowotnych. Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę
teoretyczną z zakresu psychologii prokreacji oraz powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych
problemów psychologicznych, pomocowych czy terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań
praktycznych. Student potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych problemów psychologicznych i
prognozować przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych działań w określonych
obszarach praktycznych – potrafi analizować podłoże problemów prokreacyjnych, dokonać doboru specyficznych
metod diagnostycznych, postawić hipotezy, formułować opinię psychologiczną, wyjaśnić mechanizmy
psychologiczne, zaprojektować terapię i inne formy pomocy psychologicznej. Potrafi sprawnie porozumiewać się
przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych ze specjalistami w zakresie psychologii, jak i z innymi
specjalistami, przede wszystkim lekarzami. Potrafi pracować w zespole pełniąc różne role; umie przyjmować i
wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności organizacyjne pozwalające na realizację celów związanych z
projektowaniem i podejmowaniem działań profesjonalnych
osobistego i zawodowego. Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi
w społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i
budowania warsztatu pracy psychologa.
Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy, podejmowane decyzje i prowadzone
postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to podejście wśród innych. Jest wrażliwy na problemy
społeczne i psychologiczne, gotowy do komunikowania się i współpracy z otoczeniem, w tym z osobami
niebędącymi specjalistami w danej dziedzinie oraz do aktywnego uczestnictwa w grupach i organizacjach
realizujących działania psychologiczne.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Praca z rodziną w ujęciu systemowym
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PR, PK, PDiM, PSiPSP
dr Aleksandra Lewandowska-Walter
4


zajęcia poza salą dydaktyczną – spotkanie studenta z rodziną w
celu przygotowania studium przypadku
C. Liczba godzin
30
fakultatywny
Polski
egzaminacyjne
elementy wykładu z prezentacją multimedialną
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
praca nad rozwojem własnym studenta
przygotowanie studium przypadku na podstawie  kolokwium
spotkania konsultacyjnego z rodziną lub członkiem wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie studium przypadku
 aktywność w ramach ćwiczeń warsztatowych
rodziny
DD. Podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
Końcowa ocena będzie wypadkową oceny z kolokwium oraz z przygotowanego przez
studenta studium przypadku
EE. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego przedmiotu
Psychologia rozwoju człowieka, Wstęp do psychologii rodziny, Psychologia wychowawcza
zakres wiadomości – student zna mechanizmy funkcjonowania człowieka związane z kolejnymi fazami rozwojowymi, zna podstawowe teorie i
pojęcia z zakresu psychologii rodziny i psychologii wychowawczej,
umiejętności – student potrafi przeprowadzać wywiad kliniczny i obserwację zachowania, a także wnioskować na ich podstawie o
funkcjonowaniu człowieka; student potrafi wykorzystać wiedzę z zakresu psychologii rozwojowej, psychologii rodziny oraz psychologii
wychowawczej do analizowania problemów rodziny i jej członków
kompetencje – student jest odpowiedzialny za własne przygotowanie do przeprowadzenia rozmowy z rodziną, jest gotowy do współpracy w
grupie w ramach ćwiczeń warsztatowych, a także wykazuje gotowość do pogłębienia świadomości dotyczącej funkcjonowania rodziny
własnej
Celem przedmiotu jest nabycie wiedzy na temat funkcjonowania rodziny w ujęciu teorii systemów oraz nabycie umiejętności rozumienia
znaczenia problemu (symptomu) dla systemu rodzinnego. W trakcie zajęć studenci zapoznają się z zasadami rozmowy z rodziną i procesem
terapii rodzin oraz nabędą kompetencji w zakresie świadomości funkcjonowania własnej rodziny pochodzenia.
1. Systemowe rozumienie procesów rodzinnych. Podstawowe pojęcia.
2. Cykl życia rodziny. Kryzysy związane ze zmianami cyklu.
3. Komunikacja w rodzinie.
4. Zasady prowadzenia rozmowy z rodziną.
5. Proces terapii rodzin:
 pierwszy kontakt z rodziną
 interwencje terapeutyczne
 techniki terapeutyczne
 metoda genogramu.
6. Mity i sekrety rodzinne. Przekazy transgeneracyjne.
7. Ewolucja myślenia systemowego:
 Terapia systemowa jako dialog.
Terapia narracyjna.
De Barbaro B. (red.) Wprowadzenie do systemowego rozumienia rodziny. Collegium Medicum UJ, Kraków
Mudyń K. (2003) Zdarza się, że myślimy systemowo. W: Górniak L., Józefik B. (red.) „Ewolucja myślenia
systemowego w terapii rodzin.” Wydawnictwo UJ, Kraków.
Tryjarska, B. (2005). Pytania cyrkularne w systemowej terapii rodzin. Nowiny Psychologiczne, 4, 61-70
Ryś, M. (2001). Systemy rodzinne. Metody badań struktury rodziny pochodzenia i rodziny własnej. Warszawa: CMPPP.
McGoldrick M., Gerson R., Shellenberger S. (2007). Genogramy. Rozpoznanie i inetrwencja. Wydawnictwo Zysk i
S-ka, Poznań
Napier, A. (2008). Małżeństwo: krucha więź. W poszukiwaniu partnerstwa i trwałości. Kraków: Wydawnictwo Znak
Whitaker, C.A., Napier, A. (2006). Rodzinna karuzela. Terapia rodzin bez tajemnic. Kraków: Wydawnictwo Znak
Namysłowska I. (2000) Terapia rodzin. Instytut Psychiatrii i Neurologii. Warszawa
Deissler K.G. (1998) Terapia systemowa jako dialog. Wydawnictwo UJ, Kraków.
Satir V. (2000) Rodzina – tu powstaje człowiek. GWP, Gdańsk
Field D. (1999) Osobowości rodzinne. Oficyna Wydawnicza LOGOS
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Student:
kierunkowe)
posiada wiedzę dotyczącą funkcjonowania człowieka i rodziny według teorii systemowej
identyfikuje zasady pracy terapeuty rodzinnego oraz normy etyczne dotyczące pomocy psychologicznej dla
K_W01
rodzin
K_W11
K_U01
Student:
K_U02
Posiada pogłębione umiejętności obserwowania relacji rodzinnych
K_U10
Potrafi wykorzystać i integrować wiedzę z zakresu teorii systemowej funkcjonowania rodziny do analizowania
K_K01
problemów zgłaszanych przez rodziny i jej członków (funkcja objawu) oraz projektowania działań pomocowych /
K_K07
terapeutycznych
K_K02
Potrafi posługiwać się poznanymi narzędziami pracy terapeuty rodzinnego (pytania cyrkularne i reflektujące,
genogram, team reflektujący, pozytywna konotacja) w celu prowadzenia rozmowy z rodziną oraz oddziaływania
terapeutycznego
Student:
Rozumie potrzebę rozwoju własnego w celu zwiększania efektywności własnego oddziaływania terapeutycznego
Jest wrażliwy na problemy społeczne i psychologiczne, zwłaszcza na poziomie rodziny jako systemu
Samodzielnie projektuje działania pomocowe na podstawie wcześniejszego procesu diagnozy procesów
zachodzących w rodzinie
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Metody badań w psychologii klinicznej młodzieży
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP, PDiM
prof. UG, dr hab. Wioletta Radziwiłłowicz
B.
C.
Liczba godzin
15
2
1 pkt ECTS (25 – 30 godz) - zajęcia dydaktyczne z udziałem
1 pkt ECTS (25 – 30 godz) – samodzielna praca studenta –
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
ćwiczenia
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej, zgodnej ze sposobem realizacji zajęć
Umiejętne posługiwanie się metodami badań oraz zdolność całościowej interpretacji
wyników. Dobór metod najbardziej adekwatnych do prezentowanego przez osobę
problemu rozwojowego.
metodologia badań psychologicznych, psychologia rozwoju człowieka
Celem zajęć jest prezentacja metod badawczych stosowanych w okresie adolescencji. Są to metody oceniające system rodzinny oraz
funkcjonowanie emocjonalno-społeczne.
Problematyka ćwiczeń:
1.
2.
3.
4.
5.
Wprowadzenie w problematykę testów projekcyjnych.
Kwestionariusze badające obraz ciała oraz emocjonalną postawę wobec ciała.
Kwestionariusze dotyczące autonomii, tendencji izolacyjnych, osamotnienia, samowystarczalności, kontroli emocjonalnej, obron
psychologicznych, buntu młodzieńczego, dyskomfortu psychicznego oraz autodestruktywności.
Narzędzia oceniające funkcjonowanie systemu rodzinnego - Test Stosunków Rodzinnych, postawy rodzicielskie, kwestionariusz oparcia w
rodzinie, systemowe zasoby rodziny.
Kwestionariusz kompetencji społecznych, podskale przystosowania rodzinnego, rówieśniczego i szkolnego ze Skali Nieprzystosowania
Społecznego.
1. Święcicka M. red., (2011). Metody diagnozy w psychologii klinicznej dziecka i rodziny. Warszawa: Wyd. Paradygmat.
2. Bazińska R., Drat-Ruszczak K. (2000). Struktura narcyzmu w polskiej adaptacji kwestionariusza NPI Raskina i Halla. Czasopismo
Psychologiczne, 3-4, 171-88.
3. Bene E., Anthony J. (1993). Test Stosunków Rodzinnych. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyczny Poradnictwa WychowawczoZawodowego MEN.
4. Cash T.F. (1997). The body image workbook. An 8 step program. New York: MJF Books.
5. Di Nuovo S. (2000). Diagnoza zaburzeń osobowości typu „borderline” za pomocą testu Rorschacha. Przegląd Psychologiczny, 1,101114.
6. Dołęga Z. (2000). Autonomia w okresie dorastania. Czasopismo Psychologiczne, 1-2, 77-85.
7. Matczak A. (1998). Preferencje zawodowe młodzieży a kompetencje społeczne. Psychologia Wychowawcza,1,28-36.
8. Oleszkowicz A. (1988). Kwestionariusz do badania dyskomfortu psychicznego w kryzysie adolescencyjnym. Przegląd Psychologiczny,
2, 573-587.
9. Oleszkowicz A. (2006). Bunt młodzieńczy. Uwarunkowania. Formy. Skutki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
10. Piotrowska A. (1997). Z badań nad inteligencją społeczną. Psychologia Wychowawcza, 4, 289-300.
11. Plopa M. (2005). Psychologia rodziny. Teoria i badania. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
12. Radziwiłłowicz W., Reszka N. (2008). Zachowania autodestruktywne u dziewcząt z rozpoznaniem jadłowstrętu psychicznego.
Psychiatria, 4, 1-13.
13. Rembowski J. (1986). Metoda projekcyjna w psychologii dzieci i młodzieży. Warszawa: PWN.
14. Schafer R. (1989). Jak ta historia została opowiedziana? (s. 191-231) W: Wybrane zagadnienia testów projekcyjnych. Biblioteka
Psychologa Praktyka. T.III. PTP, Warszawa: Wydział Psychologii UW.
15. Schiep S. (1998). Ryzyko samobójstwa i próba jego diagnozy w świetle metody Rorschacha. Roczniki Psychologiczne, 1, 188-96.
16. Senejko A. (2001). Psychiczne i psychospołeczne obrony człowieka w ich teoretycznym i praktycznym wymiarze. Maszynopis
niepublikowany.
17. Sęk H. (red.) (1984). Metody projekcyjne. Tradycja i współczesność. Poznań: UAM.
18. Steinberg L. (2002). Autonomy (s. 286-316).W: Steinberg L.: Adolescence, London: McGraw-Hill.
19. Steinberg L., Silverberg S. (1986). The vicissitudes of autonomy in early adolescence. Child Development, 57, 841-851.
20. Suchańska A. (1994). Test Apercepcji Tematycznej. Przez analizę treści do analizy procesu. Poznań: UAM.
21. Suchańska A. (1998). Przejawy i uwarunkowania psychologiczne pośredniej autodestruktywności. Poznań: UAM.
22. Szafraniec J. (1985). Metoda Rorschacha w psychodiagnozie schizofrenii. Warszawa: Wyd. Akcydensowe.
23. Thompson J.K., Heinberg L.J., Altabe M., Tantleff-Dunn S. (1999). Exacting beauty: theory, assessment and treatment of body image
disturbance. Washington: APA.
24. Zwoliński M. (2000). Systemowe zasoby rodziny a poczucie koherencji u dorosłego człowieka. Przegląd Psychologiczny, 2, 139-156.
1. Niebrzydowski L. (1989). Psychologia wychowawcza. Samoświadomość, aktywność, stosunki interpersonalne. Warszawa: PWN.
2. Pytka L. (1995). Pedagogika resocjalizacyjna. Wybrane zagadnienia teoretyczne i metodyczne. Warszawa: WSPS.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
kierunkowe)
teorię i metodykę.
K_U06 Posiada rozwinięte umiejętności badawcze: rozróżnia orientacje w metodologii badań psychologicznych,
formułuje problemy badawcze, dobiera adekwatne metody badania, metody statystyczne i narzędzia badawcze,
konstruuje narzędzia badawcze, opracowuje, prezentuje i interpretuje wyniki badań, wyciąga wnioski, wskazuje
kierunki dalszych badań, w obrębie wybranej specjalizacji psychologii.
K_U07 Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania, racjonalnego oceniania złożonych sytuacji
psychologicznych oraz analizowania motywów i wzorów ludzkich zachowań
postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to podejście wśród innych.
K_K09 Samodzielnie podejmuje i inicjuje działania badawcze
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Wsparcie terapeutyczne osób z chorobą nowotworową
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
dr Joanna Kozaka


30
zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG: w Klinice
Onkologii i Radioterapii GUMed
C. Liczba godzin
4
fakultatywny
polski
egzaminacyjne



część: wykład problemowy, wykład z
ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z
dyskusją, metoda projektów (tworzenie
studium przypadku), praca w grupach, analiza
przypadków, dyskusja
ćwiczenia w terenie
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie studium przypadku na podstawie
rozmów z chorymi na raka
trakcie trwania semestru, na którą składa się ocena studium przypadku, aktywność na
zajęciach
przydatne wiadomości z psychologii klinicznej, psychologii zdrowia, umiejętności prowadzenia rozmowy psychologicznej
Zapoznanie się ze specyfiką pracy psychologa z osobami z chorobą nowotworową ze szczególnym uwzględnieniem metod pomocy
psychologicznej i psychoterapeutycznej.
Sytuacja psychologiczna chorych na raka na różnych etapach zmagania się z chorobą a także sytuacja psychologiczna ich bliskich. Sposoby
pomocy psychologicznej i psychoterapeutycznej dla tych osób. Specyfika pracy psychologa w różnych sytuacjach klinicznych: na oddziale
szpitalnym, w ambulatorium, hospicjum, a także na różnych etapach choroby: w trakcie diagnozowania, leczenia, w okresie remisji, nawrotu,
umierania. Sposoby pomocy psychologicznej dla bliskich chorych.
Holland JC, Breitbart WS, Jacobsen PB, Lederberg MS, Loscalzo MJ, McCorkle R (2010) „Psycho-oncology” Oxford University Press, New
York
czasopismo „Psychoonkologia”
Brzeziński JM, Cierpiałkowska L (2008) Zdrowie i choroba. GWP
Salmon P (2002) Psychologia w medycynie, GWP
Sek H, Pasikowski T Zdrowie-stres-zasoby (2001) Wyd Fundacji Humaniora, Poznań
Heszen I, Sek HJ (2007) Psychologia zdrowia PWN
red Kubacka+Jasiecka D, Ostrowski TM (2005) Psychologiczny wymiar zdrowia, kryzysu i choroby Wyd UJ
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Ma pogłębioną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka w sytuacji choroby
nowotworowej. Potrafi opisać sposoby pomocy psychologicznej chorym w trakcie zmagania z chorobą. Potrafi
charakteryzować funkcjonowanie chorego na różnych etapach leczenia raka.
Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla pracy z chorymi na raka sposób postępowania, potrafi dobierać środki i
metody w celu efektywnego wykonania pojawiających się zadań w pracy z taką grupą pacjentów.
Utożsamia się z wartościami, celami i zadaniami realizowanymi w praktyce psychologicznej z chorymi na raka,
odznacza się rozwagą, dojrzałością i zaangażowaniem w planowaniu i realizowaniu działań psychologicznych.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Praca z pacjentem przewlekle chorym w warunkach
szpitalnych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
ćwiczenia: terenowe
B.
C.
Liczba godzin
4
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne

ćwiczenia terenowe,
 praca w grupach
 praca z pacjentem
 analiza zdarzeń przypadków
 dyskusja
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: napisanie indywidualnego programu oddziaływań
psychologicznych dla konkretnego pacjenta
obecność na zajęciach (50%)
indywidualny program oddziaływań psychologicznych dla pacjenta (50%)
Wstęp do Psychologii Klinicznej
zagadnienia z szeroko pojętej psychologii klinicznej, diagnostyki psychologicznej, kontaktu z pacjentem
Założenia i cele tego przedmiotu, to wypracowanie umiejętności diagnostycznych oraz prognostycznych w pracy z pacjentem przewlekle
chorym w aspekcie psychospołecznego funkcjonowania osoby chorej,
Możliwość spotkania z pacjentem przewlekle chorym w sytuacji pobytu na oddziale szpitalnym. Szczególnie, zaś doświadczenie praktycznej
pracy z pacjentami przewlekle chorymi wybranych oddziałów: reumatologii, stacja dializ, hospicjum.
Uzyskanie podstawowych informacji o specyfice najczęściej spotykanych chorób doświadczanych przez pacjentów tych oddziałów.
Zaznajomienie ze specyfiką pracy wyżej wspomnianych oddziałów na rzecz pacjenta, zapoznanie się z objawami, sposobem leczenia –oraz
możliwościami prognostycznymi najczęstszych chorób z grup: reumatologicznych, nefrologicznych, onkologicznych.
Zaznajomienie się ze specyfiką pracy psychologa na wspomnianych oddziałach.
Wypracowanie specjalnych procedur postępowania z pacjentem przewlekle chorym oraz wykorzystanie narzędzi psychodiagnostycznych dla
ustalenia problemów psychospołecznych pacjenta, w celu zaradzenia im na drodze krótko i długoterminowej.
Napisanie indywidualnego programu oddziaływań psychologicznych dla konkretnego pacjenta.
A.1. obowiązkowa
Bereza B. (2005). Psychospołeczne aspekty doświadczania własnej choroby u osób z przewlekłą niewydolnością nerek. W: S. Steuden, M.
Ledwoch (red.). Wybrane zagadnienia z psychologii klinicznej i osobowości. Problemy człowieka chorego. Lublin. TN KUL. 15-38.
Popielski K. (2005). Psychologiczne aspekty doświadczenia schorzeń reumatycznych. Ru 2005; 43, 3: 160–165 U osób
z przewlekłą niewydolnością nerek. W: S. Steuden, M. Ledwoch (red.).
Bidzan M., Budziński W. (2011) (red.), Rozwój poprzez terapię. Interdyscyplinarne aspekty pedagogiki leczniczej, Gdańsk, Wyd. GWSH.
Bereza B. (2008). Doświadczanie własnej choroby przez pacjentów dializowanych. Lublin.
Wydawnictwo TN KUL.
De Walden Gałuszko K. (2001). Psychologiczne aspekty bólu. Przew. Lek. 2001, 4, 4, 58-59
Wlazło A. i.in. (2008). Wybrane zmienne psychologiczne u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów i chorobą Gravesa-Basedowa.
Neuropsychiatria i Neuropsychologia 2008; 3, 2: 71-79.
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W10
K_W05
K_U02
K_U07;
K_K03
K_K05
K_K08
(17 A) Wiedza
Student:
- zna specyfikę, prognostykę oraz sposób leczenia chorób, której najczęściej występują na wizytowanych
oddziałach,
- ma orientację, jakie metody badań może używać dla konkretnych grup pacjentów, które mają w konsekwencji
służyć ustaleniu oddziaływań psychologicznych,
- potrafi na podstawie swoich badań i obserwacji ustalić program oddziaływania psychologicznego dla
konkretnego pacjenta.
Student:
- ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania i racjonalnego oceniania sytuacji psychospołecznej
u konkretnego pacjenta,
- projektuje program oddziaływań wobec pacjenta,
- prowadzi profesjonalny kontakt z pacjentem z zachowaniem standardów etycznych.
Student:
- docenia wagę znajomości metody diagnostycznej koniecznej w warsztacie zawodowym psychologa klinicznego,
- jest przekonany o konieczności zachowania się profesjonalnego w kontakcie z badanym pacjentem,
- jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w kontakcie z pacjentem.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Rehabilitacja zaburzeń sprzężonych oraz wybranych
zespołów genetycznych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
dr Arkadiusz Mański;
ćwiczenia: audytoryjne - analiza przypadków (w sali z lustrem
2
weneckim)
zajęcia w sali dydaktycznej z lustrem weneckim
Liczba godzin
15
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
ćwiczenia audytoryjne w sali z lustrem weneckim:
analiza przypadków
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: wykonanie diagnozy funkcjonalnej obserwowanego
pacjenta
obecność na zajęciach (50%)
aktywny udział w zajęciach z efektem finalnym w postaci napisania diagnozy
funkcjonalnej (50%)
zaliczenie egzaminu wstęp do psychologii rehabilitacji, metody badań w psychologii rehabilitacji
znajomość podstaw diagnozy psychologicznej
*wprowadzenie do procesu diagnozy osoby z zespołem genetycznym perspektywy koncepcji pozytywnej i negatywnej – opartej na
deficytach, osoby niepełnosprawnej
*wyrobienie umiejętności opisu stanu faktycznego badanego, procedury programu rehabilitacyjnego oraz prognozy dalszego rozwoju osoby z
zaburzeniami sprzężonymi/zespołem genetycznym,
*zapoznanie uczestników z cechami wspólnymi i unikalnymi w wybranym zaburzeniu sprzężonym/zespole genetycznym,
*nabycie umiejętności weryfikacji nie tylko słabych, ale także mocnych stron w indywidualnym rozwoju osoby niepełnosprawnej.
Zaznajomienie słuchaczy z cechami charakterystycznymi wybranego zaburzenia sprzężonego/zespołu genetycznego na który cierpi pacjent,
który będzie podmiotem naszych spotkań.
Na kolejnych zajęciach będzie prowadzona obserwacja najważniejszych sfer funkcjonowania psychospołecznego osoby z zespołem
genetycznym (m.in. sfery: motoryczna, społeczna, emocjonalna, komunikacja).
Na podstawie obserwacji każdy student przygotuje własny opis funkcjonowania pacjenta w poszczególnych sferach na podstawie którego w
zespole wypracują program rehabilitacji dla obserwowanej osoby niepełnosprawnej.
Cytowska B., Winczura B., Stawarski A. (2008) Dzieci chore, niepełnosprawne i z utrudnieniami w rozwoju. Impuls Kraków
Drewa G. , Ferenc T. (2005) Podstawy genetyki dla studentów i lekarzy. Urban&Partner, Wrocław 2005
Plomin R. , DeFries J. , McLearn G. , McGuffin P. (2001) Genetyka zachowania. PWN, Warszawa 2001
Brzezinska, A. (2000). Dziecko w badaniach psychologicznych. W. J. Brzeziński, M. Toeplitz-Winiewska (red.), Etyczne dylematy psychologii (s.
221-254). Poznan: Wydawnictwo Fundacji Humaniora.
Kowalik S. (2007) Psychologia rehabilitacji. Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007
Kościelska M. (1995) Oblicza upośledzenia. PWN
Affolter F. (1997) Spostrzeganie, rzeczywistość, język. WSiP
Korniszewski L. (1994) Dziecko z zespołem wad wrodzonych – diagnostyka morfologiczna. PZWL
Kielin J. (2003) Profil osiągnięć ucznia. Przewodnik dla nauczycieli i terapeutów z placówek specjalnych. Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
Hahn S., Plawner L. (2004) Evaluation and management of children with holoprosencephaly. Pediatr Neurol 2004;31:79-88.
Alcock K. (2006) The development of oral motor control and language. Down Syndrome Research and Practice 11(1), 1-8.
Zaremba J. (2006) Genetyczna diagnoza. Panorama Medyczna Nr 2 (6).
Rondal J. (1997) Cases of exceptional language in mental retardation and Down Syndrome: explanatory perspectives. Down Research and
Practice vol 5.
Wygotski L. (2002) Wybrane prace psychologiczne II : dzieciństwo i dorastanie . Zysk i S-ka.
Slater R. (2007) Attachment: Theoretical development and critique. Educational Psychology in Practice, Vol. 23, No. 3, pp. 205–219
Bowlby J. (2007) Przywiązanie. PWN
Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., (1995) Dziecko wśród rówieśników i dorosłych. Zysk i S-ka
Brzezińska A., Czuba T., Lutomski G., Smykowski B. (1995) Dziecko w zabawie i świecie języka. Zysk i S-ka
Brzezińska A., Lutomski G., (1994) Dziecko w świecie ludzi i przedmiotów. Zysk i S-ka, Poznań
Tomasello, M. (2002) Kulturowe źródła ludzkiego poznania. PIW, Warszawa
Bruner J. (1978) Poza dostarczone informacje. PWN
Merleau-Ponty M. (2001) Fenomenologia percepcji. Aletheia
Kossowska M., Śmieja M., Śpiewak S. (2005) Społeczne ścieżki poznania. GWP
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Student:
kierunkowe)
K_W01, K_W10
- rozumie i zna terminologię używaną na terenie psychologii oraz genetyki,
- ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznego i psychospołecznego funkcjonowania pacjenta z
zaburzeniami sprzężonymi/genetycznymi
K_U02, K_U07
Student:
- potrafi integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz medycyny w celu całościowego
diagnozowania, prognozowania i tworzenia programu rehabilitacyjnego.
- ma pogłębione umiejętności obserwacyjne w celu tworzenia całościowej diagnozy koniecznej w procesie
rehabilitacyjnym osoby niepełnosprawnej
K_04, K_07
Student:
- utożsamia się z wartościami i celami realizowanymi w praktyce psychologicznej w pracy z pacjentem
niepełnosprawnym,
- jest wrażliwy na problem społeczny, którym jest niepełnosprawność, dąży do wykorzystania własnej wiedzy w
celach pomocowych osobom niepełnosprawnym na poziomie psychologicznym.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Funkcjonalny rezonans magnetyczny (fMRI) –
zastosowanie kliniczne i naukowe
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, PSiPSP
4
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
ćwiczenia warsztatowe: metoda projektów (projekt
badawczy), praca w grupach, analiza przypadków
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie analizy krytycznej artykułu oraz
projektu badawczego
zaliczenie przedmiotu Nowoczesne techniki neuroobrazowe
znajomość języka angielskiego
zapoznanie studentów z techniką funkcjonalnego rezonansu magnetycznego w zakresie jej podstaw fizycznych, ograniczeń i możliwości
zapoznanie studentów ze stosowanymi paradygmatami badawczymi techniki funkcjonalnego rezonansu magnetycznego
kształcenie umiejętności krytycznej lektury tekstów naukowych wykorzystujących technikę fMRI
kształcenie umiejętności projektowania badań przy użyciu techniki fMRI
podstawy fizyczne fMRI (zjawisko rezonansu, efekt BOLD)
podstawowe parametry obrazowania (FOV, TR, TE, slice)
podstawowe parametry analizy fMRI (korekcja ruchu, korekcja czasowa, wygładzanie przestrzenne, normalizacja przestrzenna)
statystyka badań funkcjonalnych pojedynczego przypadku (modelowanie GLM, kontrasty)
statystyka badań funkcjonalnych porównań grupowych (FFX, RFX)
podstawowe schematy badawcze (schemat blokowy, schemat eventowy)
artefakty i zakłócenia obrazu
zastosowanie fMRI do badań klinicznych
zastosowanie fMRI do badań naukowych
 Sttipich (2007) Clinical functional MRI
 Filippi (2009) fMRI techniques and protocols
 Jezzard, Matthews, Smith (2001) Functional MRI: An Introduction to Methods
 Friston (2006) Statistical parametric mapping
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
 student identyfikuje ograniczenia techniki funkcjonalnego rezonansu magnetycznego
kierunkowe)
 student wymienia i opisuje podstawowe schematy badawcze fMRI -ma uporządkowaną i pogłębioną
wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą terminologię, teorię i metodykę

K_W06
-Ma pogłębioną wiedzę na temat specyfiki relacji społecznych, zjawisk społecznych oraz rządzących nimi

K_U04

K_U06

K_K01
 student analizuje pracę naukową z zastosowaniem techniki fMRI pod kątem jej trafności i rzetelności
 student projektuje schemat badawczy do zaproponowanego problemu badawczego
 - student pracuje w zespole
 student wykazuje kreatywność w przygotowaniu projektów
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Jakościowa diagnoza funkcji poznawczych w normie i
patologii
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
4
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
ćwiczenia warsztatowe: praca w grupach, analiza
przypadków
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zaliczenie przygotowanie projektu diagnozy poznawczej zadanego przypadku w ujęciu
kliniczno-eksperymentalnym
zaliczenie na podstawie obecności i przygotowanego projektu
zaliczone przedmioty Neuropsychologia kliniczna dorosłych, Diagnoza neuropsychologiczna, Psychologia procesów poznawczych
podstawowa znajomość przebiegu procesów poznawczych człowieka, podstawowa znajomość neuroanatomii oraz organizacji funkcjonalnej
mózgowia
 kształcenie umiejętności projektowania jakościowej diagnozy funkcji poznawczych w ujęciu kliniczno-eksperymentalnym
 kształcenie umiejętności samodzielnego przygotowywania bodźców do prób klinicznych
 kształcenie umiejętności stawiania i weryfikowania hipotez nt. defektu podstawowego w przypadku zaburzeń funkcji poznawczych
 kształcenie umiejętności przeprowadzania jakościowej diagnozy funkcji poznawczych w ujęciu kliniczno-eksperymentalnym


Założenia teoretyczne metody kliniczno-eksperymentalnej, pojęcie „defektu podstawowego”
Przebieg procesów poznawczych oraz ich diagnoza w ujęciu kliniczno-eksperymentalnym:
o uwaga
o pamięć
o gnozja
o praksja
o język (produkcja, percepcja, komunikacja)
o myślenie i rozwiązywanie problemów
funkcje wykonawcze
 W. Łucki, (1995) Zestaw prób do badania procesów poznawczych u pacjentów z uszkodzeniami mózgu, Warszawa
 Jodzio (2011) Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej
 Łuria, A. (1996). Schemat badania neuropsychologicznego. Warszawa: PTP.
 Walsh, K. (1998). Neuropsychologia. Podejście kliniczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN
 Walsh, K.W. (2001). Jak rozumieć uszkodzenia mózgu. Podstawy diagnozy neuropsychologicznej. Warszawa: Instytut Psychiatrii i
Neurologii.
 Pąchalska, M. (2007). Neuropsychologia kliniczna. Urazy mózgu, tom 1 i 2. Warszawa. Wydawnictwo Naukowe PWN
 Borkowska, A., Szepietowska, E.M. (2000). Diagnoza neuropsychologiczna. Metodologia i metodyka. Lublin. Wydawnictwo UMCS.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
student szczegółowo opisuje mechanizmy przebiegu poszczególnych procesów poznawczych
kierunkowe)
student identyfikuje zalety i ograniczenia podejścia kliniczno-eksperymentalnego
K_W10
student samodzielnie tworzy próby kliniczne do jakościowej oceny funkcji poznawczych
K_U02
student samodzielnie przygotowuje bodźce do diagnozy jakościowej funkcji poznawczych
K_U04
student trafnie dobiera próby kliniczne do diagnozy zadanego przypadku (zarówno w normie, jak i patologii)
K_U06
student projektuje optymalny schemat pogłębionej diagnozy jakościowej zadanego przypadku (zarówno w
K_K09
normie, jak i patologii)
student dyskutuje zachowując krytycyzm w wyrażaniu opinii
student wykazuje kreatywność w przygotowaniu projektu diagnozy
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Nowoczesne techniki neuroobrazowe w praktyce
klinicznej
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
4
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
ćwiczenia audytoryjne: praca w grupach
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zaliczenie kolokwium
arkusz kolokwium
zaliczony przedmiot Neuropsychologia kliniczna dorosłych
znajomość języka angielskiego
zapoznanie studentów z technikami wykorzystywanymi w neuroobrazowaniu strukturalnym i czynnościowym
zapoznanie studentów z podstawami fizycznymi, najczęściej stosowaną metodyką badań, możliwościami oraz ograniczeniami nowoczesnych
technik neuroobrazowania strukturalnego i czynnościowego








historyczne metody neuroobrazowe
elektroencefalografia (EEG)
magnetoencefalografia (MEG)
metoda potencjałów wywołanych (ERP)
tomografia komputerowa (CT)
rezonans magnetyczny (MRI)
techniki wykorzystujące zjawisko rezonansu (fMRI, spektroskopia NMR, traktografia, wolumetria)
techniki łączone (fMRI-EEG, inne)
 techniki wykorzystujące zjawiska jądrowe (SPECT, PET)
 Hendee, Ritenour (2002) Medical imaging physics
 Tofts (2003) Quantitative MRI of the brain
 Jaśkowski (2004) Zarys psychofizjologii
 Jaśkowski (2009) Neuronauka poznawcza
 Lambert, Mazzola (2001) Nuclear magnetic resonance spectroscopy
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
student wymienia i opisuje podstawowe stosowane techniki neuroobrazowe
kierunkowe)
student identyfikuje zalety i wady poszczególnych technik
student opisuje podstawowe podejścia metodologiczne poszczególnych technik czynnościowych
K_W04
K_U06
student porównuje przydatność metodologiczną danych technik do prowadzenia określonych badań w zakresie
K_K01
neuroobrazowania
student proponuje optymalną technikę neuroobrazową do zadanego problemu badawczego
student dyskutuje zachowując krytycyzm w wyrażaniu opinii
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychoedukacja osób psychotycznych
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
dr Beata Dutczak
4
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
prezentacja multimedialna wprowadzająca w
tematykę
praktyka - przygotowanie przez studentów
wybranego warsztatu psychoedukacyjnego i
przeprowadzenie go na zajęciach
obecność, aktywność, przygotowanie i przeprowadzenie warsztatu
B. Formy zaliczenia
przygotowanie jednych zajęć psychoedukacyjnych na wybrany temat i
przeprowadzenie ich na zajęciach (symulacja)
przeprowadzenie warsztatu zgodnie z podanym schematem
przygotowane zajęcia
brak
Zdobycie wiedzy oraz doświadczenia w prowadzeniu psychoedukacji (na temat psychoz)
- wprowadzenie w tematykę psychoz (wprowadzenie do psychiatrii)
- specyfika pracy z pacjentem z rozpoznaniem psychozy
- cele i metody psychoedukacji
- dokonywanie odpowiedniej selekcji uczestników oraz określenie momentu rozpoczęcia psychoedukacji
- mechanizmy działania grup psychoedukacyjnych
- scenariusz spotkań psychoedukacyjnych
Autorski program psychoedukacyjny (wykorzystywany w Wojewódzkim Szpitalu Psychiatrycznym)
Freyberger H.J., Schneider W., Stieglitz R.D Kompendium psychiatrii, psychoterapii, medycyny psychosomatycznej, 2005, Warszawa
Kaplan H.I., Sadock B.J., Sadock V.A. Psychiatria kliniczna, 2004, Wrocław
Adam Bilikiewicz Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny, ,Warszawa
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
K_W01; K_W05; K_W11;
kierunkowe)
Zna terminologię używaną w psychologii oraz jej zastosowanie w dyscyplinach pokrewnych na poziomie
rozszerzonym. Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą
terminologię i metodykę. Student posiada wiedzę na temat zaburzeń psychicznych (ze szczególnym
uwzględnieniem psychoz), rozpoznaje ich objawy kryterialne, wymienia zachowania i cechy charakterystyczne dla
nich.
Ponadto ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę na temat biologicznych, społecznych podstaw funkcjonowania
człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcji, dysharmonii, normy i patologii.
K_U02; K_U08; K_U09; K_U11
Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii i psychiatrii w celu analizy
złożonych problemów psychologicznych, pomocowych czy terapeutycznych, a także diagnozowania i
projektowania działań praktycznych. Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w celu
analizowania podejmowanych działań praktycznych. Potrafi generować oryginalne rozwiązania złożonych
problemów psychologicznych i prognozować przebieg ich rozwiązywania oraz przewidywać skutki planowanych
działań w określonych obszarach praktycznych. Potrafi pracować w zespole pełniąc różne role; umie przyjmować
i wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności organizacyjne pozwalające na realizację celów związanych z
projektowaniem i podejmowaniem działań profesjonalnych
K_K02; K_K06; K_K07
pracy psychologa. Jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność,
podejmuje trud i odznacza się wytrwałością w podejmowaniu indywidualnych i zespołowych działań
profesjonalnych w zakresie psychologii; angażuje się we współpracę. Odznacza się odpowiedzialnością za własne
przygotowanie do pracy, podejmowane decyzje i prowadzone działania oraz ich skutki, czuje się odpowiedzialny
wobec ludzi, dla których dobra stara się działać, wyraża taką postawę w środowisku specjalistów i pośrednio
modeluje to podejście wśród innych.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Poradnictwo psychologiczno-seksuologiczne
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK, NBP
4
E.
F.
Liczba godzin
30
IV –V rok, semestr letni
fakultatywny
polski
egzaminacyjne

ćwiczenia audytoryjne: symulacja / analiza
przypadków / dyskusja / opracowywanie
własnych projektów rozwiązań analizowanych
problemów

zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przeprowadzenie badania diagnostycznego i pisemne
opracowanie wniosków diagnostycznych i wskazań terapeutycznych
ocena z semestralnej pracy zaliczeniowej
ocena indywidualnego nakładu pracy i postępów w rozwijaniu własnych umiejętności
w trakcie semestru
obecność
aktywność
przygotowanie do zajęć
wykonanie ewentualnych zadań dodatkowych przeznaczonych dla osób chętnych
Wcześniejsze zaliczenie dwóch wprowadzających kursów z seksuologii, czyli (w zależności od roku uzyskania zaliczenia):
Wymagany kurs I:
- do roku akademickiego 2010/2011 – kurs pt. „Wstęp do seksuologii”
- w roku akademickim 2011/2012 – kurs pt. „Seksuologia kliniczna”
- w roku akademickim 2012/2013 – kurs pt. „Psychofizjologia seksualna i seksuologia społeczno-kulturowa”
Wymagany kurs II:
- do roku akademickiego 2010/2011 – kurs pt. „Seksuologia kliniczna”
- w roku akademickim 2011/2012 – kurs pt. „Poradnictwo psychologiczno-seksuologiczne”
- w roku akademickim 2012/2013 – kurs pt. „Seksuologia kliniczna”
Aby móc wziąć udział w zajęciach, należy mieć zaliczone oba ww. kursy wstępne i móc to udokumentować.
 Celem kursu jest umożliwienie studentom, którzy w ramach dwóch wprowadzających kursów przyswoili już teoretyczną wiedzę z
zakresu psychofizjologii seksualnej i seksuologii klinicznej, nabywania i doskonalenia praktycznych umiejętności diagnostycznoterapeutycznych w zakresie pomocy psychologiczno-seksuologicznej oraz nabycia umiejętności opracowywania profesjonalnych
opinii psychologiczno-seksuologicznych. Celem zajęć jest stworzenie swego rodzaju pomostu pomiędzy ściśle teoretyczną wiedzą
seksuologiczną zaczerpniętą z literatury i zajęć teoretycznych, a rzeczywistą kliniczną praktyką pomocową poprzez zaopatrzenie
uczestniczek i uczestników w podstawową orientację praktyczną. Osoby uczestniczące w zajęciach poprzez zadania, ćwiczenia
symulacyjne i dyskusje będą miały sposobność praktycznego wykorzystania wcześniej zdobytej wiedzy teoretycznej w sposób
zbliżony do tego, w jaki jest ona wykorzystywana w rzeczywistej praktyce pomocowej. Oferowane zajęcia będą okazją do
praktycznego opanowania podstaw warsztatu seksuologicznego w „bezpiecznych”, bo symulowanych, warunkach zbierania
wywiadu, stawiania diagnozy, udzielania wskazówek pomocowych oraz pisania opinii psychologiczno-seksuologicznych. Wspólne
dyskusje oraz informacja zwrotna otrzymywana od innych będą przydatne w doskonaleniu warsztatu, przewidywaniu trudności,
które można napotkać w pracy zawodowej i wynajdywaniu sposobów ich rozwiązywania. Zajęcia prowadzone są w oparciu o
intensywne zaangażowanie i pracę własną osób uczestniczących, w tym również o regularne zadania domowe.
Stwarzanie warunków sprzyjających skutecznemu pomaganiu
Cele i zasady tworzenia sądowych (i innych) opinii psychologiczno-seksuologicznych. Podstawy seksuologii sądowej
Efektywne pomaganie – aspekty etyczne, tajemnica zawodowa, granice własnych kompetencji, interdyscyplinarna współpraca z lekarzami i
innymi specjalistami, dobre praktyki i unikanie złych praktyk
Konstruowanie własnych narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych
Kształcenie umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych w pomocowej pracy psychologiczno-seksuologicznej z indywidualnymi klientami
Kształcenie umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych w pomocowej pracy psychologiczno-seksuologicznej z parami
Kształcenie umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych w pomocowej pracy psychologiczno-seksuologicznej z dziećmi
Kształcenie umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych w pomocowej pracy psychologiczno-seksuologicznej z rodzinami
Kształcenie umiejętności opracowywania profesjonalnych opinii psychologiczno-seksuologicznych
American Psychiatric Association. (2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders: DSM-IV-TR (4th wyd.). Washington, DC:
American Psychiatric Association.
de Carufel, F., & Trudel, G. (2006). Effects of a new functional-sexological treatment for premature ejaculation. Journal of Sex & Marital
Therapy, 32(2), 97-114.
Haeberle, E. J. (2003). Basic human sexual anatomy & physiology. An open access course. Magnus Hirschfeld Archive for Sexology. HumboldtUniversität zu Berlin. Pobrano listopad 15, 2010, z http://www2.hu-berlin.de/sexology/ECE1/index.htm
Imieliński, K. (1990). Seksiatria: Psychofizjologia seksualna (T. 1). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Intersex Society of North America. (bez daty). What does ISNA recommend for children with intersex? Pobrano listopad 14, 2011, z
http://www.isna.org/faq/patient-centered
Leiblum, S. R., & Rosen, R. (Red.). (2005). Terapia zaburzeń seksualnych. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Lev, A. I. (2004). Transgender emergence: Therapeutic guidelines for working with gender-variant people and their families. New York:
Haworth Clinical Practice Press.
Lew-Starowicz, Z. (1997). Leczenie zaburzeń seksualnych. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Lew-Starowicz, Z. (2000). Seksuologia sądowa. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
Wciórka, J. (Red.). (2008). Kryteria diagnostyczne według DSM-IV-TR. Wrocław: Elsevier Urban & Partner.
World Health Organization. (1992). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Clinical Descriptions and Diagnostic Guidelines.
Albany, NY, USA: World Health Organization. Pobrano z http://site.ebrary.com/lib/ugdansk/docDetail.action?docID=10227094
World Health Organization. (1993). ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Diagnostic Criteria for Research. Albany, NY,
USA: World Health Organization. Pobrano z http://site.ebrary.com/lib/ugdansk/docDetail.action?docID=10227086
World Health Organization. (2007). International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems 10th Revision. Version for
2007. World Health Organization. Pobrano listopad 15, 2010, z http://apps.who.int/classifications/apps/icd/icd10online/
Zucker, K. J. (1999). Intersexuality and gender identity differentiation. Annual Review of Sex Research, 10, 1-69.
Zadaniem studentów na tym poziomie zaawansowania kursu jest samodzielne wyszukiwanie stosownej literatury.
Zadaniem studentów na tym poziomie zaawansowania kursu jest samodzielne wyszukiwanie stosownej literatury.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Osoba, która pomyślnie zaliczy kurs:
kierunkowe)
wie, w jakim celu opracowuje się opinie psychologiczno-seksuologiczne
rozumie zasady opracowywania profesjonalnych opinii psychologiczno-seksuologicznych, powody potrzeby
stosowania tych zasad i odpowiedzialność autorów opinii, która się z tym wiąże
ma podstawową wiedzę na temat seksuologii sądowej
rozumie ograniczenia związane z tworzeniem narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych w seksuologii i
psychologii i z interpretowaniem wyników ich stosowania
rozumie etyczne aspekty pomocowej i orzeczniczej pracy psychologiczno-seksuologicznej
zdaje sobie sprawę z roli schematów poznawczych – własnych i klientów – w efektywności komunikacji i
skuteczności pomagania i rozumie wagę potrzeby świadomego przełamywania własnych automatycznych
schematów, założeń i interpretacji oraz świadomego krytycyzmu wobec najbardziej narzucających się rozwiązań
potrafi samodzielnie przeprowadzić wywiad seksuologiczny i uczyć się unikać powielania własnych błędów
potrafi krytycznie spojrzeć na narzędzia diagnostyczne i terapeutyczne opracowane przez innych autorów pod
kątem ich przydatności do własnych potrzeb oraz poszukiwać ewentualnych kryjących się w nich pułapek
interpretacyjnych
dąży do unikania popełniania istotnych błędów merytorycznych przy tworzeniu własnych narzędzi
diagnostycznych lub terapeutycznych
potrafi identyfikować podstawowe błędy, które można łatwo popełnić przy stawianiu diagnozy psychologicznoseksuologicznej i stara się ich unikać
potrafi rozpoznać granice własnych kompetencji i orientuje się, jak należy postępować, aby tych granic nie
przekraczać
potrafi krytycznie formułować zalecenia pomocowe dla klientów
potrafi unikać podstawowych błędów przy pisaniu opinii psychologiczno-seksuologicznych
krytycznie podchodzi do przekonania o własnych kompetencjach jako specjalisty
ma motywację do samodzielnego poszukiwania możliwości poszerzania własnej wiedzy i umiejętności, zwłaszcza
w obszarach, w których dostrzega własne ograniczenia
dąży do tworzenia profesjonalnej relacji z klientem opartej na wzajemnym respekcie i do unikania tworzenia
relacji wyższości/niższości, dominacji/podległości, podmiotowości/uprzedmiotowienia
stara się unikać stosowania podwójnych standardów w pracy diagnostycznej i pomocowej
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Rola psychologa w relacji między pacjentem a zespołem
leczącym
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
dr Joanna Kozaka
4
ćwiczenia: część o charakterze audytoryjnym i terenowym

dwa miejsca realizacji zajęć:
zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG: w Klinice Onkologii
i Radioterapii GUMed
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
część: wykład problemowy, wykład z prezentacją
multimedialną
ćwiczenia audytoryjne: analiza tekstów z dyskusją,
metoda projektów (tworzenie studium przypadku),
praca w grupach, analiza przypadków, dyskusja
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zajęciach
brak
Zapoznanie z pracą i rolą psychologa w ośrodkach leczenia.
Sytuacja psychologa zatrudnionego świadczącego pomoc w ośrodkach leczenia.
Możliwości pracy psychologicznej z różnymi grupami sprawującymi opiekę nad chorym, np. z pielęgniarkami, lekarzami.
Poznanie specyfiki relacji lekarz-pacjent, a także relacji pacjenta z pozostałymi członkami zespołu leczącego.
Komunikacja w sytuacji zagrożenia zdrowia (np. Przekazywanie niepomyślnych informacji)
Konsekwencje pracy w sytuacji pomagania.
Holland JC, Breitbart WS, Jacobsen PB, Lederberg MS, Loscalzo MJ, McCorkle R (2010) „Psycho-oncology” Oxford University Press, New York
Salmon P Psychologia w medycynie (2002) GWP
czasopisma „Psychoonkologia”
Sek H, Pasikowski T Zdrowie-stres-zasoby. (2001) Wyd Fundacji Humaniora, Poznań
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Ma pogłębioną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka w sytuacji choroby, a
także w trakcie świadczenia pomocy osobom dotkniętym chorobą.
Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla pracy z chorymi i zespołem leczącym sposób postępowania. Potrafi
dobierać środki i metody pracy. K_U10
Jest wrażliwy na problemy psychologiczne, jakie istnieją w ośrodkach leczenia, gotowy do komunikowania się i
współpracy z otoczeniem, w tym z osobami nie będącymi specjalistami w danej dziedzinie. K_K07
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Metody terapeutyczne w rehabilitacji
neuropsychologicznej
Instytut Psychologii, Uniwersytet Gdański
(4) Studia
Kierunek
Poziom
Psychologia /
jednolite magisterskie
Neurobiopsychologia
Ilona Poćwierz-Marciniak
Forma
stacjonarne/niestacjonarna
PK, NBP
(7) Liczba punktów ECTS - 2
Ćwiczenia warsztatowe
Zajęcia w sali dydaktycznej
C. Liczba godzin
15
IV – V rok semestr letni
fakultatywny
egzaminacyjne
 ćwiczenia audytoryjne: praca w grupach / praca
indywidualna/ dyskusja / rozwiązywanie zadań A. Sposób zaliczenia, zgodny z Regulaminem Studiów UG
Zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
Przygotowanie pracy zaliczeniowej w postaci projektu metod terapeutycznych
Obecność na zajęciach, stopień dopasowania projektu do potrzeb pacjenta i celów
terapii
D. Sposób weryfikacji założonych efektów kształcenia w ramach danego
przedmiotu
A. Wymagania formalne – IV lub V rok studiów
B. Wymagania wstępne – ukończone zajęcia z diagnozy neuropsychologicznej
- poznanie różnorodnych metod terapeutycznych wykorzystywanych w rehabilitacji neuropsychologicznej
- nabycie umiejętności samodzielnego tworzenia metod terapeutycznych
- kształtowanie umiejętności dopasowania poziomu trudności metod do stanu pacjenta
Metody terapeutyczne w rehabilitacji:
- funkcji pamięciowych
- funkcji wzrokowo-przestrzennych
- funkcji językowych
- wybranych funkcji wykonawczych
A.2. studiowana samodzielnie przez studenta:
Prigatano G. (2009) Rehabilitacja neuropsychologiczna. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Łojek E., Bolewska A. (red) (2008) Wybrane zagadnienia rehabilitacji neuropsychologicznej. Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa.
Jodzio K., Wieczorek D. (1996) Metody terapii zaburzeń pamięci w przypadkach ogniskowych uszkodzeń mózgu. Przegląd Psychologiczny,
39(3-4), 41-63.
Jodzio K. (2006) Neuropsychologiczna terapia zaburzeń językowych, [W:] E. Martynowicz (red.) Od poczucia podmiotowości do bycia ofiarą
(181-206). Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Pąchalska M. (2008) Rehabilitacja neuropsychologiczna. Procesy poznawcze i emocjonalne. Wydawnictwo UMCS, Lublin.
Jodzio K. (2003) Mózgowe mechanizmy kompensacji zaburzeń językowych w afazji. Psychologia Jakości Życia, 2(2), 245-260.
Jodzio K. (2005) „Zdrowiejący mózg” – nowe spojrzenie na stary problem afazjologii, [W:] K. Jodzio (red.) Neuronalny świat umysłu (191217). Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Student ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych podstaw funkcjonowania psychicznego
człowieka; rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i patologii
(H2A_W05, M2_W02):
- Rozumie procesy plastyczności mózgu i rolę aktywizacji intelektualnej pacjenta
- Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii i neuropsychologii w celu analizy
złożonych problemów psychologicznych i terapeutycznych, a także diagnozowania i projektowania działań
praktycznych (S2A_U02, H2A_U01, M2_u04)
- Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i sugestii, popierania ich
rozbudowaną argumentacją w kontekście wybranych perspektyw teoretycznych, poglądów różnych autorów i
potrzeb danego pacjenta, kierując się przy tym zasadami etycznymi (S2A_U02, S2A_U03, S2A_U05, H2A_U06)
- Potrafi generować oryginalne rozwiązania problemów pacjenta, prognozować terapię oraz przewidywać
skutki planowanych działań w określonych obszarach praktycznych (S2A_U04, S2A_U07)
- Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla pacjenta po uszkodzeniu mózgu sposób postępowania, potrafi
dobierać środki i metody pracy w celu efektywnego przygotowania i przeprowadzenia terapii (S2A_U04,
S2A_U04)
osobistego i zawodowego (H2A_K01, S2A_K06, M2_K01)
Jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność, podejmuje trud i
psychologii; angażuje się we współpracę (H2A_K02, S2A_K01, S2A_K04)
Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy, podejmowane decyzje i prowadzone
postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to podejście wśród innych (S2A_K05 , S2A_K07)
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia agresji
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, PSiPSP
dr Dagmara Budnik- Przybylska
G. Formy zajęć, zgodne z zarządzeniem Rektora UG
4
H. Sposób realizacji zajęć
I.
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
ćwiczenia audytoryjne oraz warsztatowe: analiza
tekstów z dyskusją i praca w grupach, metoda
projektów
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie prezentacji oraz projektu pracy z grupą
sportowców, test z pytaniami otwartymi
- obecność na zajęciach
- aktywność na zajęciach
- sprawdzenie przygotowania do zajęć oraz znajomości tekstów analizowanych
samodzielnie przez studentów, dyskusje na zajęciach, analizy przypadków
- zaliczenie testu
- przygotowanie prezentacji oraz projektu
- sprawdzenie umiejętności pracy w zespole
brak
brak
 Zaznajomienie studentów z szeroko rozumianą tematyką agresji, agresywności i przemocy w różnych aspektach życia człowieka.
Ćwiczenia praktyczne w konstruowaniu programów profilaktycznych
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
Definicja agresji i agresywności, wstęp do teorii agresji, biologia agresji, lęk a agresja
Metody i narzędzia do mierzenia agresji i agresywności jako cechy
Agresja w kontekście rozwojowym, rola postaw rodzicielskich
a) Młodzież i agresja – rozwój agresji, agresja w szkole
Agresja a płeć
Agresja w ujęciu międzykulturowym
Agresja w mediach
Agresja w sporcie
Agresja zwierząt
Agresja i autoagresja osób niepełnosprawnych
Ćwiczenia profilaktyki agresji, rozwiązywanie konfliktów, radzenie sobie z negatywnymi emocjami
25. Wojciszke B., (2002) Kobiety i mężczyźni: odmienne spojrzenia na różnice, GWP, Gdańsk
26. Niehoff D. (2004) Biologia przemocy. Jak zrozumienie mózgu, zachowania i środowiska może przerwać błędne koło agresji, Media
Rodzina
27. Brannon L.,(2002) Psychologia rodzaju. Kobiety i mężczyźni: podobni czy różni., GWP Gdańsk
28. Kosewski M., (1977), Agresywni przestępcy, Wiedza Powszechna, Warszawa
29. Heitzman J. (2002), Stres w etiologii przestępstw agresywnych, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków
30. Dudała J., (2004): Fani chuligani. Rzecz o polskich kibolach, Wydawnictwo Akademickie Żak, Warszawa
31. Wolińska J.M. (2004) Agresywność młodzieży. Problem indywidualny i społeczny, Wydawnictwo UMCS Lublin, Lublin
32. Ghiglieri M. P.(2001), Ciemna strona człowieka, CiS, WAB, Warszawa
33. Krahe B., (2005), Agresja, GWP, Gdańsk
34. Buss D.M. (2001) Psychologia ewolucyjna. Jak wytłumaczyć społeczne zachowania człowieka? Najnowsze koncepcje., GWP, Gdańsk
35. Kopeć D (1999) Zachowanie autoagresywne osób z niepełnosprawnością intelektualną, Poznań
36. Mikrut A(2005) Agresja młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną, Wyd. Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków
37. Kmiecik-Baran (1994), Młodzież i przemoc. Warszawa
38. Sankowski T.(2001) Wybrane psychologiczne aspekty aktywności sportowej, AWF, Poznań
39. Siek S (1993), Wybrane metody badania osobowości, Akademia Teologii Katolickiej, Warszawa :
40. Supiński J. (red.), (2004) Agresja w kulturze fizycznej, AWF, Wrocław
41. Wojciszke B., (2002), Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa
1. Klaus W. Vopel (2003) Kreatywne rozwiązywanie konfliktów, Jedność, Kielce
2. Rosemarie Portmann (1999)Gry i zabawy przeciwko agresji, Jedność, Kielce
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
-Student zna terminologię używaną w psychologii agresji
kierunkowe)
- Student ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych koncepcjach i badaniach prowadzonych w
obszarze psychologii agresji, rozumie ich historyczne i kulturowe uwarunkowania
(K_W01)
-ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat specjalizacji psychologii, obejmującą terminologię, teorię i
(K_W03)
metodykę
(K_W05)
-Ma pogłębioną wiedzę na temat specyfiki relacji społecznych, zjawisk społecznych oraz rządzących nimi
(K_W07)
-Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanych z nią dyscyplin w
K_U02
celu analizy złożonych problemów psychologicznych, wychowawczych, pomocowych, a także diagnozowania i
K_U05
projektowania działań praktycznych
K_U06
K_U11
K_U10
-Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i sugestii, popierania ich
rozbudowaną argumentacją w kontekście wybranych perspektyw teoretycznych, poglądów różnych autorów,
-Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania oraz analizowania wzorów ludzkich zachowań
- Potrafi pracować w zespole; umie przyjmować i wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności
organizacyjne pozwalające na realizację celów związanych z treściami prezentowanymi podczas zajęć
Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla danej działalności psychologicznej sposób postępowania, potrafi
dobierać środki i metody pracy w celu efektywnego wykonania pojawiających się zadań zawodowych
-Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego rozwoju
osobistego i zawodowego
-Jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych i osobistych; wykazuje aktywność, podejmuje trud i
psychologii; angażuje się we współpracę
- Student docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawidłowych więzi w
społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywania wiedzy z zakresu psychologii
- Jest przekonany o konieczności i doniosłości zachowania się w sposób profesjonalny i przestrzega zasad etyki
zawodowej
- Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy i prowadzone działania oraz prezentację
ich efektów
(K_K01)
(K_K02)
(K_K03)
(K_K05)
(K_K06)
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Psychologia sensu życia
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
dr Dagmara Budnik- Przybylska
konwersatorium
B.
2
C.
Liczba godzin
15
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
praca w grupach
dyskusja
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
wykonanie pracy zaliczeniowej: przygotowanie teoretycznego projektu i
prezentacji (elektroniczna / ustna)
- wykonanie pracy zaliczeniowej - projekt lub prezentacja
Przeczytanie wskazanych lektur
Zaliczenie przedmiotu w formie prezentacji
zaliczenie zajęć z psychologii z poziomu A
zalecana znajomość języka angielskiego w stopniu średnim
Ćwiczenia przybliżają problematykę sensu życia człowieka w ujęciu psychologicznym. Podstawowym celem zajęć jest wskazanie
współczesnych
nurtów tłumaczących genezę, mechanizm oraz rolę poczucia sensu życia w ludzkiej egzystencji. Uczą studentów konstruowania i
prezentowania
materiału badawczego oraz projektowania badań własnych.
Program kursu przede wszystkim obejmuje rozumienie, genezę oraz funkcję poczucia sensu życia. Ilustruje konkretne jego treści i przejawy w
działaniu. Szczególny akcent położony jest na sferę sensu jako siły mo-tywacyjnej osobowości, będącej istotnym elementem rozwoju
człowieka i
źródłem homeostazy zarówno dla jednostki jak i grupy jaką jest rodzina. Zaproponowane ujęcie szczególnie nawiązuje do continuum
zdrowiechoroba,
w celu wskazania praktycznego znaczenia poczucia sensu - dla aplikacji terapeutycznej.
Szczegółowa tematyka:
1/ Kim jesteśmy i dokąd zmierzamy? Rozumienie, geneza i rola poczucia sensu w życiu człowieka.
2/ Pokonywanie niemocy i dążenie do zdrowia – filozofia Viktora Frankla i psychologia Aarona Antonov-skiego jako podstawa współczesnych
teorii
dotyczących sensu.
3/ Znaczenie noogennej sfery w życiu współczesnego człowieka – wartości i sens wg Kazimierza Popielskiego.
4/ Poczucie sensu życia jako istotny element sfery osobowości wg Roya Baumeistera.
5/ Rola duchowej przemiany wg Pawła Sochy w poczuciu sensu życia – dynamiczny i rozwojowy aspekt sensu.
6/ Model utrzymywania sensu życia wg Heinego, Vohsa i Proloux – sens życia jako status quo?
Antonovsky, A. (1995). Rozwikłanie tajemnicy zdrowia. Warszawa: Fundacja IPN.
Baumeister, R. (2001). Meanings of life. New York: Guilford Press.
Heine, S. J., Proulx, T., & Vohs, K. D. (2006). Meaning maintenance model: On the coherence of social motivations. Personality and Social
Psychology Review, 10, 88-110.
Frankl, V.E. (1978). Nieuświadomiony Bóg. Warszawa: PAX.
Frankl, V.E. (2009). Człowiek w poszukiwaniu sensu. Warszawa: Czarna Owca.
Popielski, K. (1994), Noetyczny wymiar osobowości. Psychologiczna analiza poczucia sensu życia. Lublin, Redakcja Wydawnictw KUL.
Skrzypińska, K. (2002). Pogląd na świat a poczucie sensu i zadowolenie z życia. Kraków: Impuls.
Socha, P. (2010). Duchowość jako przemiana. Materiały niepublikowane.
Czapiński, J. (2004/2008) (red.). Psychologia pozytywna. Warszawa: PWN.
Diener, E. i Biswas-Diener, R. (2008). Happiness. Unlocking the Mysteries of Psychological Wealth. Ox-ford: Blackwell Publishing.
Eid, M. i Larsen, R. J. (2008). The Science of Subjective Well-Being. New York: Guilford Press.
Emmons, R.A. (1999). The Psychology of Ultimate Concerns. Motivation and Spirituality in Personality. New York – London: Guilford Press.
Obuchowski, K. (1995). Przez galaktykę potrzeb. Poznań: Zysk i S-ka.
Popielski, K. (red) (2008). Wartości dla życia. Lublin: KUL.
Tatarkiewicz, W. (1962/1990). O szczęściu. Warszawa: PWN.
Trzebińska, E. (2008). Psychologia pozytywna. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Student
kierunkowe)
• Zna terminologię używaną w psychologii oraz jej zastosowanie w dyscy-plinach
pokrewnych na poziomie rozszerzonym (K_W01)
• Ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych kierunkach rozwoju
psychologii, jej nurtach i systemach, rozumie ich historyczne i kulturowe
uwarunkowania (K_W03)
• Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat psychologicznych podstaw
funkcjonowania człowieka (K_W08)
• Ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę na temat biologicznych, pedagogicz-nych,
społecznych i filozoficznych podstaw funkcjonowania psychicznego człowieka;
rozumie istotę funkcjonalności i dysfunkcjonalności, harmonii i dysharmonii, normy i
patologii (K_W10)
Student
• Posiada pogłębione umiejętności obserwowania, wyszukiwania i przetwa-rzania
informacji na temat zjawisk społecznych rozmaitej natury, przy użyciu różnych źródeł oraz interpretowania ich z
punktu widzenia proble-mów psychologicznych,
zdrowotnych (K_U01)
• Potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psycho-logii oraz
powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych proble-mów
psychologicznych, wychowawczych, pomocowych czy terapeutycz-nych, a także
diagnozowania i projektowania działań praktycznych (K_U02)
• Posiada pogłębione umiejętności prezentowania własnych pomysłów, wątpliwości i
sugestii, popierania ich rozbudowaną argumentacją w kon-tekście wybranych
perspektyw teoretycznych, poglądów różnych autorów, kierując się przy tym
zasadami etycznymi (K_U05)
• Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi w ce-lu
analizowania podejmowanych działań praktycznych (K_U08)
Student
• Ma pogłębioną świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozu-mie
potrzebę ciągłego rozwoju osobistego i zawodowego (K_K01)
• Docenia znaczenie nauk psychologicznych dla rozwoju jednostki i prawi-dłowych
więzi w społeczeństwie, ma pozytywne nastawienie do nabywa-nia wiedzy z
zakresu studiowanej dyscypliny naukowej i budowania warsztatu pracy psychologa
(K_K03)
• Odznacza się odpowiedzialnością za własne przygotowanie do pracy, podejmowane
decyzje i prowadzone działania oraz ich skutki, czuje się odpowiedzialny
wobec ludzi, dla których dobra stara się działać, wyraża taką postawę
w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to podejście wśród innych (K_K06)
• Jest świadomy istnienia etycznego wymiaru w badaniach naukowych (K_K08)
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Wsparcie terapeutyczne osób z chorobą nowotworową
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK, NBP
dr Joanna Kozaka
4


zajęcia poza pomieszczeniami dydaktycznymi UG: w Klinice
Onkologii i Radioterapii GUMed
C. Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne


część: wykład problemowy, wykład z
dyskusją, metoda projektów (tworzenie
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia

studium przypadku), praca w grupach, analiza
przypadków, dyskusja
zajęciach
Zapoznanie się ze specyfiką pracy psychologa z osobami z chorobą nowotworową ze szczególnym uwzględnieniem metod pomocy
psychologicznej i psychoterapeutycznej.
Sytuacja psychologiczna chorych na raka na różnych etapach zmagania się z chorobą a także sytuacja psychologiczna ich bliskich. Sposoby
pomocy psychologicznej i psychoterapeutycznej dla tych osób. Specyfika pracy psychologa w różnych sytuacjach klinicznych: na oddziale
szpitalnym, w ambulatorium, hospicjum, a także na różnych etapach choroby: w trakcie diagnozowania, leczenia, w okresie remisji, nawrotu,
umierania. Sposoby pomocy psychologicznej dla bliskich chorych.
Holland JC, Breitbart WS, Jacobsen PB, Lederberg MS, Loscalzo MJ, McCorkle R (2010) „Psycho-oncology” Oxford University Press, New
York
czasopismo „Psychoonkologia”
Salmon P (2002) Psychologia w medycynie, GWP
Sek H, Pasikowski T Zdrowie-stres-zasoby (2001) Wyd Fundacji Humaniora, Poznań
(obszarowe i
kierunkowe)
(17 A) Wiedza
Ma pogłębioną wiedzę na temat psychologicznych podstaw funkcjonowania człowieka w sytuacji choroby
nowotworowej. Potrafi opisać sposoby pomocy psychologicznej chorym w trakcie zmagania z chorobą. Potrafi
charakteryzować funkcjonowanie chorego na różnych etapach leczenia raka.
Potrafi wybrać i zastosować właściwy dla pracy z chorymi na raka sposób postępowania, potrafi dobierać środki i
metody w celu efektywnego wykonania pojawiających się zadań w pracy z taką grupą pacjentów.
Utożsamia się z wartościami, celami i zadaniami realizowanymi w praktyce psychologicznej z chorymi na raka,
odznacza się rozwagą, dojrzałością i zaangażowaniem w planowaniu i realizowaniu działań psychologicznych.
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Praca z pacjentem w nurcie psychoanalitycznym
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PSiPSP, PK
dr Joanna Kozaka
2
B.
C.
Liczba godzin
15
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
Zaliczenie z oceną
dyskusją / analiza zdarzeń krytycznych
(przypadków) / dyskusja
B. Formy zaliczenia
kolokwium
brak
brak
Celem zajęć jest zapoznanie studentów z rozumieniem psychoanalitycznych teorii i koncepcji, a przede wszystkim przedstawienie ich
klinicznego zastosowania w formie psychoterapii psychoanalitycznej. Ważne będzie zapoznanie z podstawami procesu terapeutycznego i
zjawiskach zachodzących w relacji pacjent-psychoterapeuta. Istotna część zajęć będzie miała na celu prezentację zastosowania teorii
psychoanalitycznej w konkretnych warunkach klinicznych i organizacyjnych, czyli zostanie omówiona psychoanalityczna psychoterapia
krótkoterminowa i długoterminowa, prowadzenie konsultacji i interwencji kryzysowej w rozumieniu psychoanalitycznym.
 Podstawy teorii psychoanalizy.
 Zasady psychoanalizy.
 Przebieg procesu psychoterapeutycznego i zjawiska relacji lekarz-pacjent.
 Przejawy nieświadomych procesów umysłowych i ich rola w życiu oraz odkrywanie w leczeniu analitycznym.
 Setting.
 Badania naukowe dotyczące efektywności psychoterapii psychoanalitycznej.
Leźnicka-Łoś Agnieszka (2012) Podstawy terapii psychoanalitycznej. Teoria i praktyka. Wyd. Imago
Budd S, Rusbridger R (2008) Współczesna psychoanaliza brytyjska. Oficyna Ingenium
McWilliams N (2009) Diagnoza psychoanalityczna. GWP
McWilliams N (2011) Psychoterapia psychoanalityczna. Harmonia Universalis
Quinodoz J-M (2012) Rozmowy z Hanną Segal. GWP
Hańbowski W (2007) W cieniu zmarłego obiektu. GWP
Hańbowski W (2013) Tożsamość psychoanalityka i inne studia przypadków. GWP
Steiner J (2010) Psychiczny azyl. Wyd. Imago
Steiner J (2012) Rosenfeld po latach. Artykuły na temat jego wpływu na praktykę kliniczną. GWP
Segal H (2005) Wprowadzenie do teorii Melanie Klein. GWP
Segal H (2006) Teoria Melanie Klein w praktyce klinicznej. GWP
(17 A) Wiedza
(obszarowe i
Ma uporządkowaną i pogłębioną wiedzę na temat podstaw psychoterapii psychoanalitycznej, obejmującą
kierunkowe)
terminologię, teorię i metodykę psychoanalizy (K_W05)
Ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych kierunkach rozwoju psychoanalizy, jej nurtach i
(K_W05), (K_W03)
systemach, rozumie ich historyczne i kulturowe uwarunkowania (K_W03)
Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi psychoterapii psychoanalitycznej w celu
analizowania podejmowanych działań praktycznych (K_UO8)
(K_UO8), (K_UO2)
Ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o współczesnych kierunkach rozwoju psychoanalizy, jej nurtach i
systemach, rozumie ich historyczne i kulturowe uwarunkowania (K_UO2)
(K_K01), (K_K05)
osobistego i zawodowego (K_K01)
Jest przekonany o konieczności i doniosłości zachowania się w sposób profesjonalny i przestrzega zasad etyki
zawodowej; dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z własną i cudzą pracą;
poszukuje optymalnych rozwiązań i możliwości korygowania nieprawidłowych działań psychologicznych (K_K05)
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Nowe metody do badania procesów poznawczych u
dzieci
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PDiM, PK
dr Agnieszka Fanslau
2
Liczba godzin
15
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
Zaliczenie bez oceny

dyskusją, praca w grupach, rozwiązywanie
zadań
B. Formy zaliczenia
aktywny udział w zajęciach
aktywny udział w ćwiczeniach 30%
lista obecności
metodologia badań psychologicznych, psychologia rozwoju człowieka
Celem zajęć jest prezentacja najnowszych metod diagnostycznych przeznaczonych dla dzieci w wieku przedszkolnym i młodszym wieku
szkolnym. Są to metody do diagnozy rozwoju poznawczego oraz funkcjonowania emocjonalno-społecznego
 Wprowadzenie w problematykę testów do badania procesów poznawczych i kompetencji społeczno-emocjonalnych u dzieci.
 Skale Inteligencji i Rozwoju (IDS).
 Test Słownikowy dla Dzieci (TSD).
 Test Szybkiego Nazywania (TSN).
 Neutralny Kulturowo Test Inteligencji Cattella (CFT 1-R).
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
Anastasi, A., Urbina, S. (1999). Testy psychologiczne. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych Polskiego
Towarzystwa Psychologicznego.
Bogdanowicz, M., Jaworowska, A., Krasowicz-Kupis, G., Matczak, A., PelC - Pękala, O., Pietras, I., Stańczak, J., Szczerbiński, M. (2008).
Diagnoza dysleksji u uczniów klasy III szkoły podstawowej. Przewodnik diagnostyczny. Warszawa: Pracownia Testów
Psychologicznych.
Cattell, R.B. (1971). Abilities: their structure, growth, and action. Boston: Houghton Mifflin Co.
Jaworowska, A. (2011). Starzenie się norm w testach inteligencji. Efekt Flynna na przykładzie wyników WISC - R. W: K. Wiejak, G.
Krasowicz-Kupis (red.), Kliniczne zastosowania skal inteligencji Wechslera (s. 17-31). Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych
Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.
Kail, R.V. (1984). The development of memory in children. New York: Freeman.
Saarni, C. (1999). The development of emotional competence. New York: Guilford.
Wadworth, B.J (1998). Teoria Piageta. Poznawczy i emocjonalny rozwój dziecka. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Walden, T., Smith, M.C. (1997). Emotion regulation. Motivation and Emotion, 21,7-25.
1. Matczak, A. (2003). Zarys psychologii rozwoju. Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
2. Krasowicz-Kupis, G. (2004). Rozwój świadomości językowej dziecka. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
3. Matczak, A. (2001). Rozwojowe i indywidualne zróżnicowanie operacyjności myślenia konkretnego a diagnoza możliwości
intelektualnych. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.
(obszarowe i
kierunkowe)
(18) Kontakt
[email protected]
(17 A) Wiedza
teorię i metodykę.
K_U06 Posiada rozwinięte umiejętności badawcze: rozróżnia orientacje w metodologii badań psychologicznych,
formułuje problemy badawcze, dobiera adekwatne metody badania, metody statystyczne i narzędzia badawcze,
opracowuje, prezentuje i interpretuje wyniki badań, wyciąga wnioski, wskazuje kierunki dalszych badań, w
obrębie wybranej specjalizacji psychologii.
postawę w środowisku specjalistów i pośrednio modeluje to podejście wśród innych.
K_K09 Samodzielnie podejmuje i inicjuje działania badawcze.
(2) Kod ECTS
Praca z osobami z wybranymi zespołami genetycznymi
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
lub
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
Psychologia
PK
4
przygotowywanie do testu zaliczeniowego
konserwatorium
Liczba godzin
15
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
Zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
test pisemny z pytaniami otwartymi
Test z zajęć oraz wskazanej przez prowadzącego problematyki z listy lektur
arkusz testu
brak
Zaprezentowanie studentom portretów psychologicznych i fenotypów behawioralnych osób z wybranymi zespołami genetycznymi.
 Wybrane zespoły genetyczne. Sposoby dziedziczenia i obraz osoby w obszarze fenotypu behawioralnego. Wyróżnienie domen zmienności
i niezmienności psychologicznej w obrazie osób z zespołami genetycznymi:
 Zespół Pradera-Williego.
 Zespół Angelmana.
 Achondroplazja.
 Choroba Huntingtona.
 Fenyloketonuria.
 Zespół CHARGE.
 Zespół Retta.
 Zespół Downa.
 Osoby z zespołami genetycznymi na różnych etapach życia:
 Dzieciństwo. Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju.
 Okres szkolny. Formy kształcenia. Rola psychologa w trafnym wyborze ścieżki edukacyjnej dla dziecka z zespołem genetycznym.
 Dorosłość. Wybór miejsca. Dylemat: być z innymi czy pozostać z bliskimi.
 Starość. Psycholog w środowisku osób starszych z zespołem genetycznym. Przybliżenie mało znanych rozwiązań pozwalających na
udzielanie systematycznej pomocy psychologicznej osobom z zespołami genetycznymi.
 Fenotyp behawioralny i wybrane specyficzne problemy psychologiczne. Wskazanie praktycznych rozwiązań dla psychologów.
 Zespół Pradera-Williego. Uzależnienie od jedzenia. Mroczna tajemnica nienasycenia.
 Zespół Angelmana. Kojący wpływ wody i substancji podobnych.
 Achondroplazja. Historia pewnego powszechnego złudzenia „Jest mały więc mało inteligentny”.
 Choroba Huntingtona. Postępująca degradacja ruchowa.
 Fenyloketonuria. Dieta pozwalająca myśleć.
 Zespół CHARGE. Niezależność do granic absurdu.
 Zespół Retta. Trudny kontakt.
 Zespół Downa. Tacy sami czy różni. Niebezpieczne upodobnienia w umysłach specjalistów.
1. Bobińska K., Pietras T., Gałecki P., (2012). Niepełnosprawność intelektualna – etiopatogeneza, epidemiologia, diagnoza, terapia.
Wrocław: Wydawnictwo Continuo.
2. Buchnat M., Pawelczak K., (2013) Nieznane? Poznane. Zaburzenia rozwojowe u dzieci z rzadkimi zespołami genetycznymi i
wadami wrodzonymi. Poznań: Wydawnictwo Naukowe.
3. Drewa G. , Ferenc T. (2005) Podstawy genetyki dla studentów i lekarzy. Wrocław: Urban&Partner.
4. Fletcher H., Hickey I., Winter P., (2010) Genetyka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
5. Goffman E. (2005) Piętno. Rozważania o zranionej tożsamości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
6. Kaczan T., Śmigiel R., (2012) Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju u dzieci z chorobami genetycznymi. Kraków: Impuls
7. Korniszewski L., (1994) Dziecko z zespołem wad wrodzonych. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
8. Kowalik S. (2007). Psychologia rehabilitacji. Warszawa: Wyd. AiP.
9. Plomin R. , DeFries J. , McLearn G. , McGuffin P. (2001) Genetyka zachowania. PWN, Warszawa 2001
10. Midro A.T., (2011) Istnieć, żyć i być kochanym. Możliwości wspomagania rozwoju dzieci z zespołami uwarunkowanymi
genetycznie. Kraków: Impuls
1. Bouras N., Holt G., (2010) Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania u osób niepełnosprawnych intelektualnie.
Wrocław: Elsevier Urban&Partner.
2. Buckley,S. (1993) Language development in children with Down’s syndrome. Down Syndrome Research and Practice 1,3 – 9.
3. Byrne,A.,Buckley,S. (1993) The significance of maternal speech styles for children with Down’s syndrome. Down Syndrome
Research and Practice 1 (3) 107 - 117.
4. Jones, O. (1980) Prelinguistic communication skills in Down’s syndrome and normal infants. In
Field,T.,Goldberg,D.,Stern,D.&Sostek,A. ( Eds ) High Risk infants and children: Interactions with adults and peers. Academic Press.
5. Kielin,J. (2003) Profil osiągnięć ucznia. Przewodnik dla nauczycieli i terapeutów z placówek specjalnych. Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
6. Rudzińska M. , Szczudlik A. (2008) Atlas ruchów mimowolnych. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2008
7. Quarrell O. (2003) Choroba Huntinghtona – fakty. Instytut Psychiatrii i Neurologii, Warszawa 2003
1.
Brzezińska I. i in. (2009) Droga do samodzielności. Jak wspomagać rozwój dzieci i młodzieży z ograniczeniami sprawności. Gdańsk:
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
2. Marcel G. (2001). Być i mieć. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX.
3. Nussbaum R.L., McInnes R.R., Willard H.F., (2007) Genetics in Medicine. Canada: Elsevier Saunders.
Witkowski T. (1997). O zmianę mentalności w stosunku do osób chorych i niepełnosprawnych. W: B. L. Block, W. Otrębski (red.)
Człowiek Nieuleczalnie chory. Lublin WNS KUL, 260-266.
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W06
K_W10
)
(17 A) Wiedza
K_W06; K_W10
Student:
- zna definicję fenotypu behawioralnego i zawiera ją w całościowym portrecie psychologicznym osoby z zespołem
genetycznym.
- dysponuje wiedzą o funkcjonowaniu osób z najczęściej występującymi zespołami genetycznymi.
- posiada wiedzę o roli psychologa w procesie rehabilitacji osoby z zespołem genetycznym na każdym etapie jej
życia.
K_U06; K_U08
Student:
- potrafi wskazać w obrazie osoby z zespołem genetycznym składowe fenotypu behawioralnego i rozpoznać jaką
funkcję pełnią w konkretnych sytuacjach.
- wyróżni w portrecie psychologicznym osoby z zespołem genetycznym mocne i słabe strony jako odniesienie do
programu rehabilitacji.
- będzie integrował informacje o osobie z zespołem genetycznym zawarte w opisach i opiniach z obrazem tej
osoby odzwierciedlonym w fenotypie behawioralnym.
- kompetentnie wytłumaczy innym ludziom jaką funkcję pełnią pewne unikalne zachowania i symptomy
prezentowane przez osoby z zespołem genetycznym oraz wskaże pewne rozwiązania w sytuacjach, gdy te
zachowania i symptomy staną się w środowisku dla tej osoby nieadaptacyjne
K_K01; K_K03
Student:
- rozumie potrzebę ciągłego uzupełniania wiedzy i umiejętności, szczególnie w tak interdyscyplinarnym obszarze
nauki jakim odkrywanie tajemnicy całościowego funkcjonowania osób cierpiących na rzadkie zespoły genetyczne.
- wykształci w sobie taki rodzaj cierpliwości i wytrwałości pozwalający na bezkolizyjne łączenie kreatywności z
ciężką pracą terapeutyczną nie dającą natychmiastowych rezultatów i sukcesów.
- jest wrażliwy na sygnały płynące od osób z widoczną niepełnosprawności, komunikujące potrzebę nawiązania
relacji terapeutycznej opartej z jednej strony na zaufaniu a z drugiej na bezgranicznym poświęceniu.
- odkryje wartości bliskie unikalnej hierarchii Schelerowskiej, co pozwoli znaleźć w sobie pokłady witalności i
duchowości.)
(18) Kontakt
[email protected]
(2) Kod ECTS
Metody multisensoryczne w rehabilitacji osób z
niepełnosprawnością
(4) Studia
Kierunek
Poziom
(licencjackie)
lub
(magisterskie)
Forma
Stacjonarne
lub
Niestacjonarne
lub
lub
Psychologia
PK
4
2 pkt ECTS (50 - 60 godz) – samodzielna praca stu-denta –
przygotowywanie do zaliczenia
Liczba godzin
30
fakultatywny
polski
egzaminacyjne
Zaliczenie z oceną
Ćwiczenia audytoryjne
B. Formy zaliczenia
Test zaliczeniowy z pytaniami otwartymi
Test z przeprowadzonych zajęc oraz wskazanej przez prowadzącego problematyki z
listy lektur
arkusz testu
brak
Nauczenie studentów praktycznego stosowania elementów wybranych metod multisensorycznych liczenia w rehabilitacji osób z
niepełnosprawnością intelektualną i zaburzeniami sprzężonymi.
 Metody multisensoryczne: definicje, rodzaje i zastosowania w edukacji i rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną i innymi
niepełnosprawnościami.
 Reprezentacje: enaktywna, ikoniczna i symboliczna w rozwoju liczby. Reprezentacja numeryczna, ujęcie McCloskeya i Macaruso i ujęcie
Campbella i Clarka.
 Kompetencje logiczno-matematyczne w strukturze kompetencji społecznych. Przykłady z Inwentarzy Gunzburga PAC - 1 i PAC - 2 oraz
innych skal diagnozy poziomu społecznego funkcjonowania.
 Numicon i SAB – wprowadzenie. Prezentacja materiałów. Założenia teoretyczne systemu. Obszary zastosowań.
 Reprezentacja liczby w Numicon i SAB.
 Wielozmysłowe ujęcie liczby i operacji na liczbach.
 Porównywanie wielkości.
 Algorytmy sensoryczne czterech podstawowych działań: dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia.
 Zalety i ograniczenia systemów.
 Numicon i SAB w rehabilitacji osób z zespołem Downa. Szczególny obszar rehabilitacji.
 Rehabilitacja społeczna a systemy multisensoryczne wspomagające liczenie.
 Monety i banknoty: rozpoznawanie i rozmienianie, dodawanie nominałów.
 Odkrywanie czasu: Zegar Charlotte.
 Mierzenie wielkości ciągłych.
 Pamięć sekwencji cyfr: numer telefonu, kody.
 Zakupy: wymiana z/bez reszty.
 Prezentacja użytkowników wybranych metod multisensorycznych: Numicon i SAB.
1. Bird, G. (2001) Number skills development for infants with Down Syndrome (0-5 years). Portsmounth. UK. The Down Syndrome
Educational Trust.
2. Bruner, J. (1978) Poza dostarczone informacje – studia z psychologii poznawania. Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Warszawa.
3. Buckley, S.J., Horner, V., Wing, T. (2001) The Numicon Approach. Down Syndrome Association Journal, 98, 18-22.
4.Campbell, J.I.D., Clark, J.M. (1988) An encoding-complex view of cognitive number processing. Journal of Experimental Psychology,
117, 204-214
5. Clark, J.M., Campbell, J.I.D. (1991) Integrated versus modular theories of number skills and acalculia. Brain and Cognition, 17, 204239
6. Coleman, K. (2003) Using numicon-a report from a special school. Down Syndrome News and Update 3(3), 83-95.
7. McCloskey, M., Macaruso, P. (1995) Representing and Using Numerical Information. American Psychologist, 50, 351-363
8. Nye, J., Buckley, S., Bird, G. (2005) Evaluating the Numicon system as a tool for teaching number skills to children with Down
syndrome. Down Syndrome News and Update 5(1), 2-13.
9.Tacon, R. , Atkinson, R. , Wing, T. (2004) Learning about numbers with patterns: using structured visual imagery (Numicon) to
teach arithmetic. BEAM Education. London
10. Uttley, W. (2003) Introducing numbers and Numicon to young children who find it difficult to sit and concentrate. Down
Syndrome News and Update, 3(1), 18-19.
1. Atkinson, R., Tacon, R., Wing, T. (1999) Numicon: Fundation Book. Brighton. UK.
2. Atkinson, R., Tacon, R., Wing, T. (2000) Numicon: Year 1 Teachers Book. Brighton. UK.
3. Atkinson, R., Tacon, R., Wing, T. (2003) Numicon: Year 2 Teachers Book . Brighton. UK.
4. Okoń, W. (1999) Dziesięć szkół alternatywnych. WSiP. Warszawa
6. Paivio, A. (1986) Mental representations. A dual coding approach. Oxford University Press. New York
7. Piaget, J., Inhelder, B. (1993) Psychologia dziecka. Wydawnictwo Siedmiogród
8. Semadeni, Z. (1973) Matematyka współczesna w nauczaniu dzieci. PWN. Warszawa
9. Stern, C. (1949) Children discover arithmetic. New York: Harper and Row
1. Vasta, R., Haith, M., Miller, S. (1995) Psychologia dziecka. WSiP. Warszawa
2. Wittgenstein, L. (2000) Dociekania filozoficzne. Wydawnictwo naukowe PWN. Warszawa
3. Wood, D. (2006) Jak dzieci uczą się i myślą. Społeczne konteksty rozwoju poznawczego. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego.
Kraków
4. Wygotski, L.S. (2006) Narzędzie i znak w rozwoju dziecka. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa
(obszarowe i
kierunkowe)
K_W06
K_W10
(17 A) Wiedza
K_W06; K_W10
Student:
- posiada wiedzę o istnieniu metod multisensorycznych w edukacji i rehabilitacji osób z różnymi trudnościami i
niepełnosprawnościami,
- zna teoretyczne podstawy uczenia i nauczania multisensorycznego, potrafi na wybranym etapie edukacji lub
rehabilitacji ucznia/pacjenta wskazać teoretyczne uzasadnienia zastosowanych rozwiązań zaradczych
prowadzących do pozytywnych wyników edukacji lub rehabilitacji,
- wie jak integrować daną metodę multisensoryczną z określonym profilem trudności ucznia/pacjenta, tak aby
uzyskiwać optymalne efekty rehabilitacyjne i edukacyjne,
K_U06; K_U08
Student:
- potrafi zastosować w praktyce elementy Numicon i SAB w procesie diagnozy stanu funkcji arytmetycznych,
- wykona diagnozę stanu umiejętności społecznych, w których reprezentacja numeryczna ma kluczowe znaczenie
i w oparciu o taką diagnozę sporządzi zalecenia, w których wskaże jakie obszary funkcjonowania i w jakim
zakresie wymagają oddziaływań.
- będzie u współpracował z nauczycielami i rehabilitantami w procesie wyjaśniania istoty trudności
psychologicznych uczniów/pacjentów oraz będzie wskazywał (sugerował) najbardziej optymalną z punktu
widzenia ucznia/pacjenta metodę oddziaływań w procesie edukacji i rehabilitacji.
K_K01; K_K03
Student:
- rozumie znaczenie ważności komunikacji psychologa z innymi specjalistami w procesie edukacji
i rehabilitacji. Uwzględnianie opinii innych specjalistów i samych osób rehabilitowanych pozwala na szersze tzn.
horyzontalne spojrzenie szczególnie w sytuacjach, gdzie rehabilitacja wymaga integrowania wiedzy
psychologicznej i innych dziedzin nauki.
- wykaże się wytrwałością mając świadomość, że edukacja i rehabilitacja to dziedziny efektów odległych przy
ciągłej i mrówczej pracy „tu i teraz”
- odkryje w sobie nie tylko dobrego i przenikliwego diagnostę lecz także wytrwałego i pracowitego terapeutę. W
tym symbolicznym powiązaniu „oka i ręki” leży potężne źródło dla rozwoju osobistego.
(18) Kontakt
[email protected]

psychologia kliniczna - Wydział Nauk Społecznych

Transkrypt

Podobne dokumenty