Dotyczy: WOOŚ-II-4242.277.2013.OŁ wyjaśnienia do raportu o

Dotyczy: WOOŚ-II-4242.277.2013.OŁ
wyjaśnienia do raportu o oddziaływaniu
na środowisko przedsięwzięcia:
Zmiana sposobu użytkowania budynku
przemysłowego na działce 587/5 w Grzebowilku,
Gmina Siennica, przy ul. Mazowieckiej 1, dla potrzeb
instalacji odzyskiwania aluminium z odpadowych
materiałów kompozytowych Al/PE PT.AL-300
Etap :
Decyzji środowiskowej do pozwolenia
na zmianę sposobu użytkowania budynku
Inwestor :
Contra Vastum Sp. z o.o.
05-300 Mińsk Mazowiecki ul. Szczepankowskiej 7
Wykonawca:
Listopad 2013 rok
2
Regionalny Dyrektor
Ochrony Środowiska
w Warszawie
za pośrednictwem Wójta Gminy Siennica
W odpowiedzi na Państwa wezwanie z dnia 12 listopada 2013r. znak WOOŚ-II-4242.277.2013.OŁ
wyjaśniamy:
Odnośnie wystarczalności oczyszczania gazów (czystości gazów) informacje zawarto w wyjaśnieniach
do wezwania z dnia 16 października 2013r. znak WOOŚ-II-4242.277.2013.OŁ. Z wsadu do procesu,
jego przebiegu, a przede wszystkim zachodzącej reakcji chemicznej rozkładu, wynika że nie ma
fizycznej i chemicznej możliwości aby były zanieczyszczone (wykazano to w wyjaśnieniu). Ponieważ
instalacja jest prototypowa nie ma aktualnie możliwości potwierdzenia badaniami wyniku przebiegu
reakcji w procesie. Organ oczywiście może taki obowiązek nałożyć w ramach analizy porealizacyjnej.
Jednocześnie inwestor, gdyby miał jakiekolwiek podejrzenia że gaz nie będzie czysty zastosowałby
przed jego podanie do spalania urządzenia oczyszczające (np. płuczki, węgiel aktywny, złoże wapienne
itp.) ale musiałby być jakiekolwiek przesłanki do takich działań (prawdopodobne zanieczyszczenia).
Dodatkową opinię, niezależną od inwestora i wykonawcy raportu, w tej sprawie załączamy do
niniejszego wyjaśnienia.
Nadmieniamy, pomimo odmiennego stanowiska Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska
w Warszawie, naszym zdaniem planowana instalacja nie jest jednak zaliczana do spalarni lub
współspalarni w świetle DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2010/75/UE
z dnia 24 listopada 2010r.
w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie
zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz. U. U.E. 17.12.2010), ponieważ nie zachodzą tu procesy spalania,
utleniania, pirolizy, zgazowania lub plazmowe (które wskazano w definicjach w tej Dyrektywie).
W każdym z ww. procesów termicznego przekształcania powstają tzw. pozostałości zdefiniowana
w artykuł 43 Dyrektywy odpad płynny lub stały wytworzony przez spalarnię odpadów lub
współspalarnię odpadów. W ocenianym procesie technologicznym zachodzi reakcja chemiczna rozpadu,
wspomagana katalizatorem (ceramicznym) i nie ma żadnej pozostałości. Organ jednak ww. reakcję
traktuje jako pirolizę, w której poza gazem pizolitycznym zawsze pozostają popioły.
Ponieważ stanowisko organu jest niezmienne poniżej odnosimy się do uwag zawartych
w wezwaniu - utraty statutu odpadu.
1.
Warunki utraty statutu odpadów w obowiązującym stanie prawnym , zawierają:
- ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. 2013.21 z późn. zm.).
W ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach regulacje w danym zakresie zawiera art. 14. Przepis ten
w ust. 1 stanowi, że określone rodzaje odpadów przestają być odpadami, jeżeli na skutek poddania ich
odzyskowi, w tym recyklingowi, spełniają:
1) łącznie następujące warunki:
a) przedmiot lub substancja są powszechnie stosowane do konkretnych celów,
b) istnieje rynek takich przedmiotów lub substancji lub popyt na nie,
c) dany przedmiot lub substancja spełniają wymagania techniczne dla zastosowania do konkretnych
celów oraz wymagania określone w przepisach i w normach mających zastosowanie do produktu,
3
d) zastosowanie przedmiotu lub substancji nie prowadzi do negatywnych skutków dla życia, zdrowia
ludzi lub środowiska;
2) wymagania określone przez przepisy Unii Europejskiej.
- DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2008/98/WE z dnia 19 listopada
2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz. U. U.E. 22.11.2008). Zgodnie
z artykuł 6 utrata statusu odpadu ust. 1 niektóre określone rodzaje odpadów przestają być odpadami
w rozumieniu art. 3 pkt 1, gdy zostały poddane procesowi odzysku, w tym recyklingu, i spełniają ścisłe
kryteria, opracowane zgodnie z następującymi warunkami:
a) dana substancja lub przedmiot jest powszechnie stosowana do konkretnych celów;
b) istnieje rynek takich substancji lub przedmiotów bądź popyt na nie;
c) dana substancja lub przedmiot spełniają wymagania techniczne dla konkretnych celów oraz wymagania
obowiązujących przepisów i norm mających zastosowanie do produktów; oraz
d) zastosowanie danej substancji lub przedmiotu nie prowadzi do ogólnych niekorzystnych skutków dla
środowiska lub zdrowia ludzkiego;
W koniecznych przypadkach kryteria obejmują wartości dopuszczalne zanieczyszczeń i uwzględniają
jakiekolwiek potencjalne niekorzystne oddziaływanie substancji lub przedmiotu na środowisko naturalne.
Dodatkowo zgodnie z art.5 produkty uboczne ust. 1 substancja lub przedmiot, powstające w wyniku
procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkowanie, mogą być uznane za
produkt uboczny, a nie za odpady, o których mowa w art. 3 pkt 1, wyłącznie jeżeli spełnione są
następujące warunki:
a) dalsze wykorzystywanie danej substancji lub tego przedmiotu jest pewne;
b) dana substancja lub przedmiot mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez jakiegokolwiek dalszego
przetwarzania innego niż normalna praktyka przemysłowa;
c) dana substancja lub przedmiot są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego; oraz
d) dalsze wykorzystywanie jest zgodne z prawem, tzn. dana substancja lub przedmiot spełniają wszelkie
istotne wymagania dla określonego zastosowania w zakresie produktu, ochrony środowiska i zdrowia
ludzkiego, i nie doprowadzi do ogólnych niekorzystnych oddziaływań na środowisko lub zdrowie
ludzkie.
Nie ma wątpliwości, że uzyskany w procesie technologicznym gaz spełnia warunki Dyrektywy dla
produktu ubocznego, ponieważ jego wykorzystanie jest włączone w sam proces (wykorzystanie pewne
i bezpośrednie), gaz powstaje w procesie którego celem jest odzysk – głownie aluminium i frakcji ciekłej
(integralność procesu) i jego spalanie nie powoduje zanieczyszczenia środowiska (spełnia wymagania
prawne w zakresie emisji i jakości powietrza – wykazano w obliczeniach w raporcie oraz w pkt 2
niniejszego wyjaśnień).
Warunki utraty statutu odpadu w Dyrektywie i Ustawie są zbieżne, z wyjątkiem obowiązku zawartego
w ustawie dotyczącego spełniania wymagań przepisów UE (art. 14 ust. 2 u.o.o.). W tym przypadku
wymogi przepisów UE są zbieżne z krajowymi, dodatkowo wykazano, że gaz wg wymagań Dyrektywy
jest produktem ubocznym (art. 5 ust. 1 Dyrektywy).
Zgodnie z art. 42 ust. 1 DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2010/75/UE z dnia
24 listopada 2010r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich
kontrola) (Dz.U. U.E. 17.12.2010), przepisy dotyczące spalarni i współspalarni odpadów nie mają
zastosowania do instalacji do zgazowania lub pirolizy, jeżeli gazy powstałe w wyniku tego przetwarzania
termicznego odpadów są oczyszczone w takim stopniu, że przed spaleniem nie są już odpadami i nie mogą
spowodować emisji większych niż w wyniku spalania gazu ziemnego.
To, że gaz nie jest zanieczyszczony (nie wymaga oczyszczenia, jest wystarczająco oczyszczony) wykazano
w wyjaśnieniach do wezwania z dnia 16 października 2013r. znak WOOŚ-II-4242.277.2013.OŁ, o czym
wspomniano na wstępie.
4
Proszę zauważyć, ze bardzo zbliżony gaz otrzymujemy w procesie krakingu ropy naftowej, gdzie
w pierwszej fazie oddzielane są gazy, z których wytwarzany jest głównie gaz propan-butan.
W odniesieniu do warunków utraty statutu odpadów:
- odpad (w pierwszej kolejności odpady AL.-polietylenu, a później gaz) w procesie poddawany jest jak
najbardziej procesowi odzysku,
- gaz procesowe (pizolityczny, z odgazowania, rozkładu biologicznego itp.) w obecnych czasach
powszechnie są wykorzystywany do celów wytwarzania energii (spalane) lub w procesach chemicznych
(przetwarzany na inne substancje), tym bardziej gaz niezanieczyszczony,
- wytworzony w procesie gaz spełnia wymagania techniczne dla potrzeb spalania w planowanej instalacji,
świadczy o tym jego skład zbliżony do gazu propan butan. Odpowiedni dobrano w procesie
technologicznym urządzenie do jego spalania – palnik, gaz musi być wcześniej sprężony w zbiorniku
i zmieszany z powietrzem w palniku (normalny proces przy spalaniu gazu),
- emisje ze spalania gazu procesowego są relatywnie niższe od spalania gazu ziemnego (wykazano w pkt 2
tego wyjaśnienia).
Nie powodują w żadnym stopniu zanieczyszczenia powietrza wokół instalacji (wyniki obliczeń
w raporcie dla wszystkich źródeł wraz z transportem wskazują, ze zasadniczo stężenia są niższe od 10 %
dopuszczalnych lub odniesienia w powietrzu).
2.
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010r.
w sprawie emisji przemysłowych wymaga aby spalanie gazu procesowego nie powodowało emisji
większych niż w wyniku spalania gazu ziemnego.
Z procesów spalania gazu ziemnego emitowane są do powietrza głównie tlenki azotu, w mniejszym stopniu
tlenku węgla oraz w niewielkim lub śladowym dwutlenku siarki (w zależności od zawartości siarki w gazie
do 40 mg/m3) i pyłu zawieszonego PM2.5 (w zależności od pozostałości po spopielaniu ponieważ gaz
ziemny zawiera śladowe ilości części stałych).
W przypadku gazu procesowego nie jest on zanieczyszczony siarką ani częściami stałymi, pomimo że
w raporcie kierując się podobieństwem do gazu propan butan i progiem bezpieczeństwa jakości powietrza,
przyjęto wskaźniki tych zanieczyszczeń jak dla propan butan i to w maksymalnej ilości (gaz ciekły,
w przeciwieństwie do danego procesowego, powstaje z ropy naftowej zawierającej siarkę i części stałe).
W związku z powyższy z uzyskanego gazu procesowego emitowane są tylko tlenki azotu i tlenek węgla.
Emisja ze spalania gazu procesowego wg raportu (w kg/h ) wynosi:
ESO2 = 0.0 kg/h
ENO2 = 0.0890 kg/h + 0.1152 kg/h = 0.2042 kg/h
ECO
= 0.0250 kg/h + 0.0324 kg/h = 0.0574 kg/h
EPM10 = 0.0 kg/h
W celu porównania emisji należy w pierwszej kolejności określić ekwiwalentna ilość gazu ziemnego, jaka
odpowiada energii uzyskanej ze spalania gazu procesowego tj . palnik 0.40 KW przy sprawności 90 %
i agregat 0.23 KW przy sprawności 40 %.
Bkocioł = (400/0.90 + 230/0.40) : 35 000
= 0.029 m3/s ( 105 m3/h)
5
Emisja dla gazu ziemnego:
ESO2 = 105 x 2 x 40 x 10-6
= 0.0084 kg/h
ENO2 = 105 x 1920 x 10-6
= 0.2016 kg/h
ECO = 105 x 270 x 10-6
= 0.0284 kg/h
EPM10 = 105 x 14.5 x 10-6
= 0.0015 kg/h
Emisja równoważna :
Emisja równoważna to wielkość ogólna emisji zanieczyszczeń pochodzących z określonego (ocenianego)
źródła zanieczyszczeń przeliczona na dwutlenek siarki. Oblicza się ją poprzez sumowanie rzeczywistych
emisji poszczególnych rodzajów zanieczyszczeń z danego źródła i pomnożonych przez ich współczynniki
toksyczności wg wzoru:
n
Er = ∑Et x Kt
t=1
gdzie :
Er - emisja równoważna źródeł emisji,
t - liczba różnych zanieczyszczeń emitowanych ze źródła,
Et - emisja rzeczywista zanieczyszczenia o indeksie t,
Kt- współczynnik toksyczności zanieczyszczenia o indeksie t, wyrażający stosunek dopuszczalnej
średniorocznej wartości stężenia dwutlenku siarki ( SSO2) do dopuszczalnej średniorocznej wartości
stężenia danego zanieczyszczenia (SN)-dla CO wartość odniesienia przyjęto wg wcześniej
obowiązujących stężeń odniesienia.
Kt =
Emisja równoważna uwzględnia fakt, że w danym czasie ze źródła emitowane są różne substancje o różnych
właściwościach.
Emisja równoważna ze spalania gazu procesowego:
ER = 0.2042 x 20/40 + 0.0574 x 20/2000 = 0.10267 kg/h
Emisja równoważna ze spalania gazu ziemnego :
ER = 0.0084 + 0.2016 x 20/40 + 0.0284 x 20/2000 + 0.0015 x 20/280 = 0.10959 kg/h
Porównanie emisji :
Emisja równoważna
Gaz procesowy
0.10267 kg/h
Gaz ziemny
0.10959 kg/h