Nr akt BDF1/4900/86/87-88/3125

Warszawa, 25 stycznia 2010 r.
GŁÓWNA KOMISJA
ORZEKAJĄCA
w Sprawach o Naruszenie
Dyscypliny Finansów Publicznych
Nr akt BDF1/4900/86/87-88/3125
Orzeczenie
Główna Komisja Orzekająca w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych:
Przewodniczący:
Członkowie:
Protokolant:
Członek GKO:
Członek GKO:
Członek GKO:
Tomasz Słaboszowski
Przemysław Szelerski (spr.)
Teresa Warszawska
Anna Jedlińska
rozpoznała na rozprawie w dniu 25 stycznia 2010 r. przy udziale Zastępcy Głównego Rzecznika
Dyscypliny Finansów Publicznych – Roberta Wydry, odwołanie wniesione przez obrońcę Pani
(...) - pełniącej w czasie przypisanych jej czynów funkcję Kwestora Uniwersytetu Medycznego im.
(...), zam. (...) oraz Pana (...) - pełniącego w czasie przypisanych mu czynów funkcję Kanclerza
Uniwersytetu Medycznego im. (...), zam. (...) - od orzeczenia Resortowej Komisji Orzekającej w
sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa
WyŜszego z dnia 16 września 2009 r., sygn. akt: RKO-022/w-3-7/2009, w zakresie uznania:
1) Pani (...) za winną umyślnego naruszenia dyscypliny finansów publicznych określonego w art. 16
ust. l ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych polegającego na niewykonaniu zobowiązania jednostki sektora finansów publicznych, którego
skutkiem była zaplata w dniu 3 listopada 2008 r. umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej
części podatku od towarów i usług, niestanowiącej wydatków kwalifikowanych, w kwocie
15.967,70 zł;
2) Pana (...) za winnego umyślnego naruszenia dyscypliny finansów publicznych określonego w art.
16 ust. l ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych - polegającego
na niewykonaniu zobowiązania jednostki sektora finansów publicznych, którego skutkiem była
zaplata w dniu 3 listopada 2008 r. umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej części podatku
od towarów i usług, niestanowiącej wydatków kwalifikowanych, w kwocie 15.967,70 zł;
3) Pana (...)za winnego umyślnego naruszenia dyscypliny finansów publicznych określonego w art. 17
ust. l pkt 2 lit. b ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych –
polegającego na niedopełnieniu obowiązku przekazania ogłoszeń o udzielenie zamówienia
publicznego Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich, w związku z art. 32 ust. 2 i 4
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 164, poz.
1163 z późn. zm.), tj. podziałem zamówień na części, z których kaŜda została potraktowana jako
odrębne zamówienie o wartości nieprzekraczającej 211.000 euro, co stanowi naruszenie art. 40 ust.
3 ustawy – Prawo zamówień publicznych. Naruszenie dotyczyło przeprowadzenia 3 odrębnych
postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w kategorii „zakup wyposaŜenia laboratoriów"
oraz 8 odrębnych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w kategorii „zakup
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej
strona 2.
aparatury laboratoryjnej" o wartości poniŜej 211.000 euro kaŜde w ramach realizacji
przedmiotowego projektu.
Za naruszenie dyscypliny finansów publicznych przypisane Obwinionej (...), Komisja Orzekająca
I instancji wymierzyła jej karę upomnienia, a za czyny przypisane Obwinionemu (...) – karę
nagany. Ponadto obciąŜono Obwinionych obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz
Skarbu Państwa w wysokości po 257,83 zł.
Główna Komisja Orzekająca - biorąc pod uwagę zebrane w sprawie materiały - na podstawie:
art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny
finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114) – zwanej dalej ustawą,
− art. 147 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy,
− art. 78 ust. 1 pkt 2, ust 3 ustawy,
orzeka:
1.
2.
3.
4.
Uchyla orzeczenie Komisji Orzekającej I instancji w zaskarŜonej części.
Uniewinnia Obwinioną (...) i Obwinionego (...) od czynu określonego w art. 16 ust. l ustawy.
W zakresie zarzucanego Obwinionemu (...) czynu określonego w art. 17 ust. l pkt 2 lit. b ustawy,
przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania przez Komisję Orzekającą I instancji.
Na podstawie art. 167 ust. 2 ustawy, koszty postępowania w sprawie Obwinionej (...) ponosi
Skarb Państwa.
Pouczenie:
Orzeczenie niniejsze jest prawomocne w dniu jego wydania (art. 142 ustawy), w zakresie ust.
2 i 4.
Stosownie do art. 169 ustawy na niniejsze orzeczenie, w zakresie ust. 2 i 4 - w terminie 30 dni od
dnia jego doręczenia - słuŜy skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Skargę wnosi się za pośrednictwem Głównej Komisji Orzekającej.
W pozostałym zakresie na niniejsze orzeczenie środek zaskarŜenia nie przysługuje.
Przewodniczący
Składu Orzekającego GKO
/-/
Członkowie Składu Orzekającego GKO
/-/ /-/
Na oryginale właściwe podpisy.
Uzasadnienie
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 3.
Do Rzecznika dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa
WyŜszego wpłynęło zawiadomienie o ujawnionych okolicznościach wskazujących na naruszenie
dyscypliny finansów publicznych w Uniwersytecie Medycznym im. (...) popełnionych przez:
1) Pana (...) – Kanclerza Uniwersytetu Medycznego w (...),
2) Panią (...) – Kwestora Uniwersytetu Medycznego w (...).
Zawiadomienie złoŜył Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w (...) – pismo z dnia 13
stycznia 2009 r., nr UKS3091/W2E/42/2208/25/400.
Zawiadomienie opiera się na ustaleniach poczynionych w toku kontroli skarbowej
przeprowadzonej przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w (...), w Uniwersytecie
Medycznym w (...), w zakresie celowości i zgodności z prawem gospodarowania środkami
publicznymi oraz środkami pochodzącymi z Unii Europejskiej i wywiązywania się z warunków
finansowania pomocy w ramach realizacji Sektorowego Programu Operacyjnego „Wzrost
Konkurencyjności Przedsiębiorstw” – Projekt Nr WKP_1/1.4.2/2/2005/72/152/432 o nazwie
,,Inwestycja aparaturowa w laboratoriach Akademii Medycznej w (...)”.
Na
podstawie
umowy
z
dnia
10
sierpnia
2006
r.
nr
WKP
1/1.4.2/2/2005/72/152/432/2006/U, zawartej pomiędzy Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa
WyŜszego, jako Instytucją WdraŜającą, oraz ówczesną Akademią Medyczną (obecnie
Uniwersytetem Medycznym) w (...), jako Beneficjentem, projekt otrzymał dofinansowanie ze
środków publicznych w 100%, w tym: 75% z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i
25% ze środków budŜetowych państwa na naukę.
Zawiadomienie o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych ujawniało okoliczności
wskazujące na naruszenie dyscypliny finansów publicznych, tj. popełnienie czynu określonego
w:
1) art. 13 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie
dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114 z późn. zm.), dalej
powoływanej takŜe jako uondfp, polegającego na wykorzystaniu środków, pochodzących z Unii
Europejskiej, niezgodnie z przeznaczeniem, tj. wykazaniu we wnioskach o płatność od nr I do IV
za okres od 10 sierpnia 2006 r. do 02 marca 2007 r. zawyŜonej o 75.579,00 zł kwoty wydatków
kwalifikowanych podlegających w 100% dofinansowaniu z publicznych środków, poprzez
naruszenie Zasady nr 7 - „VAT i inne podatki oraz opłaty” określonej w rozporządzeniu Komisji
(WE) nr 448/2004 z 10 marca 2004 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1685/2000
ustanawiające szczegółowe zasady wprowadzenia rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999
w sprawie kwalifikowania wydatków związanych z projektami współfinansowanymi z Funduszy
Strukturalnych i uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1145/2003 (Dz. U. L 72 z 11.03.2004 r.),
2) art. 16 ust. 1 uondfp, polegającego na niewykonaniu zobowiązania jednostki sektora
finansów publicznych, którego skutkiem jest zapłata umownych odsetek od nienaleŜnie
zrefundowanej części podatku od towarów i usług (nie stanowiącej wydatków kwalifikowanych)
w wysokości 15.967,70 zł,
3) art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp, polegającego na naruszeniu przepisu art. 40 ust. 3
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. nr 19, poz. 177 ze
zm.), poprzez niedopełnienie obowiązku przekazania ogłoszeń o zamówieniu publicznym
Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich, w związku z naruszeniem postanowień
art. 32 ust. 2 i 4 ustawy - Prawo zamówień publicznych, tj. podziałem zamówień na części,
z których kaŜda została potraktowana jako odrębne zamówienie o wartości nieprzekraczającej
211.000 euro.
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 4.
W kwestii zarzutów dotyczących naruszenia art. 13 pkt 3 uondfp, wskazanych
w zawiadomieniu przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w (...), Rzecznik umorzył
postępowanie.
W zakresie pozostałych zarzutów Rzecznik dyscypliny finansów publicznych właściwy w
sprawach Resortowej Komisji Orzekającej przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa WyŜszego w dniu
15 maja 2009 r. postanowieniem własnym, wszczął postępowanie wyjaśniające wobec Pani (...)
oraz Pana (...).
W toku czynności wyjaśniających Rzecznik, wypełniając dyspozycję art. 79 uondfp,
postanowił o wspólnym rozpatrywaniu spraw i w konsekwencji o skierowaniu jednego wniosku
o ukaranie dotyczącego ww. naruszeń przeciwko obojgu Obwinionym pracownikom uczelni.
Rzecznik dyscypliny finansów publicznych złoŜył do Resortowej Komisji Orzekającej
w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa
WyŜszego wniosek o ukaranie z dnia 14 lipca 2009 r., nr RD-01/2/07/09.
OskarŜyciel wnosił o uznanie:
1) Pani (...), pełniącej w czasie domniemanego popełnienia naruszenia funkcję Kwestora
Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w (...),
2) Pana (...), pełniącego w czasie domniemanego popełnienia naruszenia funkcję
Kanclerza Uniwersytetu Medycznego w (...),
za winnych
1) naruszenia dyscypliny finansów publicznych, o którym mowa w art. 16 ust. 1 uondfp
polegającego na niewykonaniu zobowiązania jednostki sektora finansów publicznych, którego
skutkiem była zapłata umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej części podatku od
towarów i usług, nie stanowiącej wydatków kwalifikowanych w SPO WKP, w kwocie
15.967,70 zł;
2) oraz naruszenia dyscypliny finansów publicznych, o którym mowa w art. 17 ust. 1
pkt 2 lit. b uondfp, polegającego na niedopełnieniu obowiązku przekazania ogłoszeń
o zamówieniu publicznym Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich, w związku
z naruszeniem postanowień art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2006r. Nr 164, poz. 1163 z późn. zm.), tj. podziałem zamówień na części,
z których kaŜda została potraktowana jako odrębne zamówienie o wartości nieprzekraczającej
211.000 euro, co stanowi naruszenie art. 40 ust. 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych.
Naruszenie dotyczy przeprowadzenia 3 odrębnych postępowań o udzielenie zamówienia
publicznego w kategorii „zakup wyposaŜenia laboratoriów” oraz 8 odrębnych postępowań
o udzielenie zamówienia publicznego w kategorii „zakup aparatury laboratoryjnej” o wartości
poniŜej 211.000 euro kaŜde, w ramach realizacji projektu współfinansowanego ze środków Unii
Europejskiej.
Na rozprawie w dniu 16 września 2009 r. Zastępca Rzecznika dyscypliny finansów
publicznych wniósł, zgodnie z wnioskiem o ukaranie, o uznanie Obwinionych winnymi
naruszenia dyscypliny finansów publicznych i wymierzenie kary upomnienia. Rzecznik zastrzegł,
Ŝe sprawę odpowiedzialności Obwinionej w sprawie zamówień publicznych z uwagi na brak jej
podpisów na dokumentach, pozostawia do rozwaŜenia przez Komisję.
Resortowa Komisja Orzekająca w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa WyŜszego, orzeczeniem z dnia 16 września
2009 r., sygn. akt RKO-0022/w-3-7/2009 postanowiła:
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 5.
1) Obwinioną (...) uznać winną umyślnego naruszenia dyscypliny finansów publicznych
określonego w art. 16 ust. 1 uondfp – polegającego na niewykonaniu zobowiązania jednostki
sektora finansów publicznych, którego skutkiem była zaplata w dniu 3 listopada 2008 r.
umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej części podatku od towarów i usług,
niestanowiącej wydatków kwalifikowanych, w kwocie 15.967,70 zł;
2) uniewinnić Obwinioną (...) z zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych
określonego w art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp – polegającego na niedopełnieniu obowiązku
przekazania ogłoszeń o udzielenie zamówienia publicznego Urzędowi Oficjalnych Publikacji
Wspólnot Europejskich, w związku z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo
zamówień publicznych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 164, poz. 1163 z późn. zm.), tj. podziałem
zamówień na części, z których kaŜda została potraktowana jako odrębne zamówienie o wartości
nieprzekraczającej 211.000 euro, co stanowi naruszenie art. 40 ust. 3 ustawy - Prawo zamówień
publicznych;
3) Obwinionego (...) uznać winnym umyślnego naruszenia dyscypliny finansów
publicznych określonego w art. 16 ust. 1 uondfp – polegającego na niewykonaniu zobowiązania
jednostki sektora finansów publicznych, którego skutkiem była zapłata w dniu 3 listopada 2008 r.
umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej części podatku od towarów i usług, nie
stanowiącej wydatków kwalifikowanych, w kwocie 15.967,70 zł;
4) Obwinionego (...) uznać za winnego umyślnego naruszenia dyscypliny finansów
publicznych określonego w art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp – polegającego na nie dopełnieniu
obowiązku przekazania ogłoszeń o udzielenie zamówienia publicznego Urzędowi Oficjalnych
Publikacji Wspólnot Europejskich, w związku z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy - Prawo zamówień
publicznych, tj. podziałem zamówień na części, z których kaŜda została potraktowana jako
odrębne zamówienie o wartości nie przekraczającej 211.000 euro, co stanowi naruszenie art. 40
ust. 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych. Naruszenie dotyczyło przeprowadzenia 3
odrębnych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w kategorii „zakup wyposaŜenia
laboratoriów” oraz 8 odrębnych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w kategorii
„zakup aparatury laboratoryjnej” o wartości poniŜej 211.000 euro kaŜde, w ramach realizacji
przedmiotowego projektu.
Komisja Orzekająca I Instancji wymierzyła Obwinionej (...) karę upomnienia a
Obwinionemu (...) karę nagany oraz obciąŜyła ich obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania
na rzecz Skarbu Państwa w wysokość po 257,82 zł.
W uzasadnieniu Komisja podsumowała, Ŝe Obwinieni popełnili czyn zarzucany we
wniosku o ukaranie, gdyŜ swoim działaniem – podpisanie wniosków o płatność w zbiegu
z brakiem kontroli i nadzoru nad prawidłowym naliczaniem VAT w długim okresie czasu (przez
3 lata) – doprowadzili do konieczności zwrotu nienaleŜnie zrefundowanej części podatku od
towarów i usług wraz z naleŜnymi odsetkami, w wysokości wymienionej we wniosku o ukaranie.
Komisja oparła się na zebranej dokumentacji, w tym podpisanych przez Obwinionych
czterech WNIOSKACH BENEFICJENTA O PŁATNOŚĆ, w których kaŜdorazowo wnioskując
o zwrot zapłaconego podatku VAT w 100% jednocześnie podpisywali oświadczenie, Ŝe
„informacje zawarte we wniosku są zgodne z prawdą, a wydatki wykazane we wniosku zostały
zapłacone”.
Podstawą orzeczenia w I instancji był takŜe znajdujący się w aktach sprawy WNIOSEK
O DOFINANSOWANIE REALIZACJI PROJEKTU z dnia 18 listopada 2005 r., w którym
Obwinieni podpisali oświadczenie, Ŝe Beneficjent „nie będzie mógł w Ŝaden sposób odzyskać
poniesionego ostatecznie kosztu podatku VAT”.
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 6.
Resortowa Komisja Orzekająca zaznaczyła w uzasadnieniu, Ŝe w związku z wejściem
w Ŝycie z dniem 1 stycznia 2006 r. art. 27 ustawy z dnia 29 1ipca 2005 r. o niektórych formach
wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1484, z późn. zm.) sytuacja
prawna uczelni zmieniła się, gdyŜ usługi naukowo-badawcze zostały opodatkowane podatkiem
od towarów i usług (VAT) w wysokości 22%. Zatem Uniwersytet Medyczny w (...) stał się
podatnikiem „czynnym” – mającym moŜliwość pomniejszania podatku naleŜnego o podatek
naliczony – w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Tak więc w dacie podpisania umowy (10 sierpnia
2006 r.) Beneficjent miał moŜliwość odzyskania z Urzędu Skarbowego w części lub w całości
podatek VAT zapłacony przy zakupie aparatury i sprzętu laboratoryjnego objętego umową
WKP_1/1.4.2/2/2005/72/152/432/2006/U.
Komisja przyjęła, zgodnie z treścią Zasady nr 7: „VAT i inne podatki oraz opłaty”
zawartej w Rozporządzeniu Komisji (WE) nr 448/2004 z dnia 10 marca 2004 r. zmieniające
rozporządzenie (WE) nr 1685/2000 (...), Ŝe: „VAT podlegający zwrotowi nie moŜe, w Ŝadnym
przypadku, być uwaŜany za koszt kwalifikowany, nawet wtedy, gdy beneficjent końcowy lub
indywidualny odbiorca pomocy nie uzyska jego zwrotu.”.
Resortowa Komisja Orzekająca nie zgodziła się ze stanowiskiem obrony, Ŝe
„za określone czyny mogą odpowiadać tylko określeni pracownicy. Ci, którzy byli do tego
upowaŜnieni” a w przedstawionych dokumentach brak jest dowodu świadczącego
o wykonywaniu przez nich kwestionowanych czynności. Jednak nawet w przypadku istnienia
takich dowodów nie wyklucza to odpowiedzialności osób reprezentujących i podpisujących
dokumenty. Zarówno Kwestor – Pani (...), jak i Kanclerz – Pan (...), w przedstawionej sprawie
nie spełniali swoich obowiązków w zakresie nadzoru i kierowania administracją, wynikających
ze Statutu Uczelni, w szczególności z § 100 ust. 1 w związku z ust. 4.
W tym samym orzeczeniu Resortowej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa WyŜszego Obwiniona
została uniewinniona od zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych określonego
w art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp.
Komisja Orzekająca I Instancji stwierdziła w uzasadnieniu, Ŝe w zakresie objętym
wymienionym zarzutem naruszenia dyscypliny finansów publicznych Obwiniona, pełniąca
obowiązki Kwestora, nie uczestniczyła w procedurach zmierzających do udzielenia zamówień
publicznych. Z zakresu obowiązków wynikających ze Statutu Uczelni równieŜ nie wynika, aby
Kwestor miała jakikolwiek wpływ na tryb udzielania zamówień publicznych lub wykonywane
inne czynności w tym zakresie. Na dokumentach przetargowych załączonych do dokumentacji
nie widnieje w Ŝadnym miejscu podpis Kwestora.
Odnośnie do Obwinionego Resortowa Komisja Orzekająca stwierdziła, na podstawie
zgromadzonej dokumentacji, Ŝe brał on bezpośredni udział w procedurze zmierzającej do
wybrania najkorzystniejszej oferty w poszczególnych postępowaniach przetargowych, gdyŜ
podpisy Obwinionego jako kierownika zamawiającego widnieją na wszystkich dokumentach
przetargowych. Podpisy Obwiniony składał pod pieczątkami imiennymi jako działający
„z upowaŜnienia Rektora” lub „KANCLERZ”.
Komisja na podstawie treści § 100 ust. 4 Statutu Uczelni, ustaliła, Ŝe Kanclerz wykonuje
nałoŜone obowiązki przy pomocy trzech zastępców. W dokumentacji nie znalazły się dokumenty
świadczące o udziale Zastępcy Kanclerza w procedurach przetargowych, w przeciwieństwie do
udziału Kanclerza, a ponadto z treści przytoczonego przepisu Statutu wynika, Ŝe obowiązki
„wykonuje Kanclerz” a funkcje zastępców są pomocnicze. Ponadto z treści § 100 ust. 1 Statutu
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 7.
Uczelni wynika, Ŝe administracją i gospodarką Uniwersytetu kieruje kanclerz, który podejmuje
decyzje dotyczące mienia Uniwersytetu w zakresie zwykłego zarządu.
Tak więc Komisja Orzekająca I Instancji uznała, Ŝe za popełniony czyn określony
w art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp, odpowiedzialny jest Obwiniony.
Resortowa Komisja Orzekająca stwierdziła, Ŝe ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo
zamówień publicznych, nie zabrania składania ofert częściowych lub udzielania zamówień
w częściach, z których kaŜda stanowi przedmiot odrębnego postępowania (art. 32 ust. 4
wymienionej ustawy). Komisja ta stwierdziła, Ŝe zarzut w stosunku do Obwinionego nie dotyczył
udzielania odrębnych zamówień – zasadność podziału, których usiłował wykazać Obwiniony
w złoŜonych przez pełnomocnika wyjaśnieniach – lecz niezgodnego z prawem, błędnego
przyjęcia kaŜdorazowo wartości zamówienia dla poszczególnych postępowań, co naruszało
postanowienia art. 32 ust. 4 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy - Prawo zamówień publicznych i w
konsekwencji doprowadziło do niedopełnienia obowiązku przekazywania ogłoszeń
o zamówieniach do publikacji Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich,
co stanowiło naruszenie art. 40 ust. 3 ustawy - Prawo zamówień publicznych.
Odwołanie na korzyść Obwinionych wniósł pełnomocnik obojga Obwinionych
umocowany w toku całego postępowania. Odwołanie wniesione zostało w części uznania
Obwinionych winnymi naruszenia dyscypliny finansów publicznych, wymierzenia im kar
i obciąŜenia kosztami postępowania (pkt. 1 oraz 3-6 orzeczenia RKO).
W złoŜonym środku zaskarŜenia pełnomocnik Obwinionych wniósł o zmianę orzeczenia
poprzez uniewinnienie obojga Obwinionych od wszystkich zarzutów, ewentualnie o uchylenie
orzeczenia w zaskarŜonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Komisję
I Instancji. ZaskarŜonemu orzeczeniu w odwołaniu zarzuca się:
1)
błędne, nieznajdujące potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym ustalenie
winy umyślnej sprawców poprzez przyjęcie, Ŝe wyjaśnienia dotyczące podziału zamówienia
publicznego były wyjaśnieniami dotyczącymi Obwinionego, a nie działającego w tym zakresie
zastępcy dyrektora (...) oraz przyjęcie, Ŝe popełnienie czynu związanego z „brakiem kontroli i
nadzoru” dopuszcza moŜliwość przypisania osobie nienaleŜycie kontrolującej i nadzorującej
winy umyślnej za czyn innego pracownika,
2)
błędne zastosowanie kwalifikacji z art. 16 ust. 1 i 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp, do
czynów, odnośnie do których uznano po stronie obwinionych „brak kontroli i nadzoru” mimo, Ŝe
czyny penalizowane wyŜej wymienionymi przepisami są czynami sprawczymi,
a odpowiedzialności za czyn przewidziany w art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b uondfp nie moŜna
przypisać osobie nienaleŜycie wypełniającej swe obowiązki w zakresie kontroli,
3)
błędne i sprzeczne z ustawą przyjęcie, Ŝe zaniedbania w zakresie nadzoru,
stanowią niejako samodzielną podstawę odpowiedzialności,
4)
poczynienie ustaleń sprzecznych ze stanem faktycznym.
Obrońca, kwestionując zaskarŜone orzeczenie podniósł, Ŝe odpowiedzialność ponosić
moŜe wyłącznie osoba, która popełniła czyn karalny i której moŜna przypisać winę. Pełnomocnik
zaznaczył, iŜ ustawa przewiduje zasadniczo odpowiedzialność jedynie za sprawstwo – działanie
lub jego brak, a nie za nadzór. Argumentował dalej, iŜ ustawa, wśród czynów karalnych,
przewiduje odpowiedzialność kierownika jednostki „wskutek zaniedbania lub niewypełnienia
obowiązków w zakresie kontroli finansowej” w art. 5 ust.2, art. 11 ust. 2, i 6 ust.2, 17 ust.7 i 17a
ust. 5 uondfp. Obwinionym postawiono zarzuty popełnienia czynów określonych w art. 16 ust 1
i 17 ust.1 pkt 2 1it. b uondfp, a to są inne czyny.
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 8.
W rozpatrywanej sprawie Ŝadne z Obwinionych nie dokonało podziału zamówienia
publicznego ani nie popełniło czynów skutkujących naliczeniem odsetek w zakresie podatku
VAT. JeŜeli doszło do określonego czynu karalnego, to niewątpliwie popełniły go inne,
uprawnione do działania w tym zakresie osoby. Nie ma więc czynów (zaniechania)
Obwinionych, nie moŜe teŜ być mowy o ich winie, zatem i nie ma podstaw do pociągnięcia
Obwinionych do odpowiedzialności.
Bezpodstawne i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, zdaniem obrony, jest
uznanie przez Komisję orzekającą I Instancji winy umyślnej obojga Obwinionych. W odniesieniu
do obu zarzutów Komisja I Instancji zarzuca Obwinionym niespełnianie obowiązków w zakresie
nadzoru i kierowania w zakresie czynu pierwszego wiąŜe podpisanie określonego dokumentu
przez Obwinionych „z brakiem kontroli i nadzoru”, co samo w sobie wyklucza moŜliwość
przyjęcia winy umyślnej. Brak jest zgody dla stanowiska Komisji I Instancji, Ŝe treść wyjaśnień
złoŜonych przez Obwinionego, poprzez działającego w jego imieniu pełnomocnika,
wskazujących „przesłanki” dokonania podziału zamówienia „potwierdza świadome i celowe
dokonanie podziału zamówień publicznych przez Obwinionego”.
Pierwszoplanowym zarzutem Obrony wniesionym w imieniu Obwinionego jest zarzut, iŜ
to nie Obwiniony jest sprawcą zarzucanego czynu karalnego – dokonania podziału zamówienia.
Dowodzi on, Ŝe sprawy zamówień publicznych, zgodnie z podziałem obowiązków, naleŜą do
zastępcy Kanclerza – (...) i przez tegoŜ zastępcę „realizowane” było przedmiotowe zamówienie.
Skoro Obwiniony nie realizował tego zamówienia, nie dokonał jego podziału, to wszelkie
wyjaśnienia dotyczące podstaw podjętych decyzji mogły dotyczyć i pochodzić wyłącznie od
zastępcy Obwinionego, a nie od niego samego, gdyŜ nie Obwiniony podejmował te działania.
Dodatkowo Obrońca podniósł, iŜ błędne są ustalenia Komisji Orzekającej I Instancji
dotyczące niewykonania zobowiązania jednostki sektora finansów publicznych, którego skutkiem
była zapłata umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej części podatku VAT,
niestanowiącej wydatków kwalifikowanych, w kwocie 15.967,70 zł. W rzeczywistości, zdaniem
obrony, przyczyną powstałych nieprawidłowości nie były wnioski o płatności ale wadliwe
rozliczenie podatku VAT. To właśnie rozliczenie podatku VAT, dokonane przez upowaŜnionego
pracownika, stanowiło podstawę złoŜenia przez Obwinionych stosownego oświadczenia.
Zdaniem Obrońcy, wyznaczenie pracownika w trybie art. 31 Ordynacji podatkowej
wyklucza moŜliwość ich działania w tym zakresie. Czynem powodującym określony skutek
(zaplata umownych odsetek od nienaleŜnie zrefundowanej części podatku VAT, nie stanowiącej
wydatków kwalifikowanych) było w istocie wadliwe rozliczenie podatku VAT.
W zakresie zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych poprzez podział
zamówienia, Obrońca przedstawił następujące argumenty. Obwiniony wprawdzie kieruje
i nadzoruje prace administracji Uczelni, ale nie podejmował bezpośrednio Ŝadnych działań, ani
teŜ nie wydawał Ŝadnych poleceń odnośnie podziału zamówienia. Sprawy te, zgodnie
z podziałem obowiązków, naleŜały do zastępów kanclerza. Obrona postawiła tezę, iŜ
w rzeczywistości do podziału zamówień doszło w momencie zatwierdzania wniosków
o wszczęcie konkretnych zamówień publicznych. A wnioski te zatwierdzali zastępcy
Obwinionego, dyrektor Andrzej Sauer w odniesieniu do aparatury i dyrektor (...) w odniesieniu
do mebli.
W dalszej części odwołania Obrońca stwierdził, Ŝe postawienie w niniejszej sprawie
zarzutów osobom kierującym i nadzorującym jest niezgodne z rozwiązaniami przyjętymi
w ustawie; uznaniem bezkarności sprawców czynów i nieuzasadnionym uznaniem winy
Obwinionych.
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 9.
W toku rozprawy przed Główną Komisją Orzekającą w dniu 25 stycznia 2010 r. Zastępca
Głównego Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych wskazał, Ŝe brak jest znamion
niewykonania zobowiązania, którego skutkiem była zapłata odsetek. A zatem, tylko w tym
zakresie odwołanie jest zasadne. Rozprawa została przeprowadzona pod nieobecność Obrońcy
Obwinionych oraz ich samych.
Główna Komisja Orzekająca w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów
Publicznych, po przeprowadzeniu rozprawy, na podstawie zebranego materiału
dowodowego ujętego w aktach sprawy i odwołaniu, postanowiła uchylić zaskarŜone
orzeczenie w części i uniewinnić Obwinionych, a częściowo uchylić orzeczenie i przekazać
sprawę do ponownego rozpoznania przez Resortową Komisję Orzekającą w sprawach o
naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa WyŜszego.
Główna Komisja Orzekająca doszła do wniosku, Ŝe orzeczenie Resortowej Komisji
Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Nauki
i Szkolnictwa WyŜszego z dnia 16 września 2009 r., sygn. akt RKO-0022/w-3-7/2009, w
zakresie orzeczonego wobec Obwinionych naruszenia art. 16 ust. 1 uondfp nie moŜe się ostać,
jednakŜe nie z przyczyn wskazanych w odwołaniu. O wadliwości orzeczenia w tej części
zadecydował brak znamion popełnienia czynu karalnego.
Obwinione osoby zostały uznane winnymi umyślnego naruszenia dyscypliny finansów
publicznych określonego w art. 16 ust. 1 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny
finansów publicznych, polegającego na nie wykonaniu zobowiązania jednostki sektora finansów
publicznych, którego skutkiem była zapłata w dniu 3 listopada 2008 r. umownych odsetek od
nienaleŜnie zrefundowanej części podatku od towarów i usług, nie stanowiącej wydatków
kwalifikowanych, w kwocie 15.967,70 zł (punkt 1 i 3 orzeczenia RKO).
W rozpatrywanej sprawie obowiązek zapłaty odsetek wypływał z § 16 umowy z dnia 10
sierpnia 2006 r. nr WKP 1/1.4.2/2/2005/72/152/432/2006/U zawartej pomiędzy Ministerstwem
Nauki i Szkolnictwa WyŜszego oraz ówczesną Akademią Medyczną (obecnie Uniwersytetem
Medycznym) w (...) i był ściśle związany z rozwiązaniem tejŜe umowy oraz ziszczeniem się
przesłanek określonych w art. 30d ust 4 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach
publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, z późn. zm.). Nieobowiązująca ustawa
o finansach publicznych w art. 30d ust. 4 przewidywała natomiast, Ŝe w przypadku
wykorzystania środków pochodzących z budŜetu Unii Europejskiej niezgodnie
z przeznaczeniem, bez zachowania procedur zawartych w umowie lub innych procedur
obowiązujących przy wykorzystywaniu tych środków oraz w razie pobrania środków w sposób
nienaleŜny albo w nadmiernej wysokości podlegają one zwrotowi przez beneficjenta pomocy
udzielonej z tych środków wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości
podatkowych na rachunek, na którym są gromadzone lub z którego zostały wypłacone.
Zapis umowy w tym zakresie jest jasny i przewiduje, Ŝe w wyŜej wymienionych
przypadkach Beneficjent zwraca w całości środki przekazane na podstawie umowy na wezwanie
Instytucji WdraŜającej w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania wraz z odsetkami
w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych od dnia przekazania Beneficjentowi
środków do dnia ich zwrotu, na rachunek bankowy wskazany przez Instytucję WdraŜającą.
Zgodnie z postanowieniem § 16 ust. 1 umowy o dofinansowanie projektu, na wezwanie Instytucji
WdraŜającej (pismo Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa WyŜszego z dnia 22 października
2008 r.), Beneficjent zwrócił nienaleŜnie zrefundowaną część podatku od towarów i usług wraz
z odsetkami, naliczonymi jak dla zaległości podatkowych, za okres od daty przekazania dotacji
do daty zwrotu, na rachunki Ministerstwa Rozwoju Regionalnego oraz Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa WyŜszego, tj.:
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 10.
1) kwotę 68.272,55 zł, w tym: 56.733,75 zł zwrot VAT + 1 1.538,80 zł odsetki - część
EFRR (75% wysokości dofinansowania),
2) kwotę 23.340,15 zł, w tym: 18.911,25 zł zwrot VAT + 4.428,90 zł odsetki - część krajowa
(25% wysokości dofinansowania ze środków budŜetu państwa na naukę).
Główna Komisja Orzekająca nie znalazła podstaw, aby określony w § 16 ust. 1 umowy
z dnia 10 sierpnia 2006 r. nr WKP 1/1.4.2/2/2005/72/152/432/2006/U obowiązek zwrotu
środków uznać za niewykonane zobowiązanie. W tym teŜ zakresie Główna Komisja Orzekająca
podziela pogląd zaprezentowany w doktrynie, zgodnie z którym nie stanowi naruszenia sama
zapłata odsetek, kar lub opłat, jeŜeli nie była ona wynikiem niewykonania zobowiązania
(por. P. Gryska, T. Robaczyński, Dyscyplina finansów publicznych. Komentarz, Wydawnictwo
C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 150).
Warunkiem przypisania odpowiedzialności za delikt finansowy z art. 16 ust. 1 uondfp jest
dokonanie zapłaty odsetek, kar lub opłat związane węzłem przyczynowo-skutkowym
z niewykonaniem zobowiązania. Aby uznać, Ŝe doszło do naruszenia dyscypliny finansów
publicznych konieczne jest wystąpienie wszystkich tych elementów opisujących czyn łącznie.
Innymi słowy musi istnieć zobowiązanie jednostki sektora finansów publicznych, które wskutek
niewykonania tworzy dodatkowe zobowiązanie w postaci zapłaty odsetek, kar lub opłat.
W zarzucanych obwinionym czynach brak jest znamion naruszenia dyscypliny finansów
publicznych (art. 78 ust. 1 pkt 2 uondfp). Główna Komisja Orzekająca miała obowiązek
uwzględnić powyŜszą okoliczność z urzędu, stosownie do art. 78 ust. 2 uondfp. Natomiast,
zgodnie z art. 78 ust. 3 tej ustawy, stwierdzenie opisanej okoliczności po przeprowadzeniu
postępowania dowodowego obligowało do wydania orzeczenia o uniewinnieniu. Ustalenie
powyŜszego, jako najdalej idące i najbardziej korzystne dla obwinionych, uczyniło zbytecznym
szczegółowe rozwaŜanie argumentów podniesionych w odwołaniu zaskarŜonego orzeczenia.
Mając na uwadze niniejsze ustalenia, Główna Komisja Orzekająca orzekła jak w punkcie
1. i 2. sentencji.
Rozstrzygając kwestię drugiego z naruszeń ustawy (art. 17 ust.1 pkt 2 1it. b uondfp)
Główna Komisja Orzekająca uznała, Ŝe w czasie orzekania w sprawie o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych obowiązuje inny stan prawny niŜ w czasie dokonania naruszenia.
Zmiany w obszarze prawa zamówień publicznych obejmują istotne dla rozstrzygnięcia
niniejszej sprawy przepisy wykonawcze, które weszły w Ŝycie z dniem 1 stycznia 2010 r.
Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie kwot
wartości zamówień oraz konkursów, od których jest uzaleŜniony obowiązek przekazywania
ogłoszeń Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich (Dz. U. Nr 224, poz. 1795)
obniŜeniu uległ tzw. „próg unijny” i zamiast 211.000 euro (obowiązywał od dnia 25 maja 2006 r.
do 31 grudnia 2007 r., tj. w okresie popełnienia zarzucanych czynów) jest on równy aktualnie
193.000 euro.
Podobnie, rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie
średniego kursu złotego w stosunku do euro stanowiącego podstawę przeliczania wartości
zamówień publicznych spowodowało obniŜenie kursu złotego w stosunku do euro do 3,839 zł.
W okresie popełnienia czynów zarzucanych Obwinionemu zamawiający był zobowiązany do
przeliczania wartości szacunkowej zamówień publicznych po kursie 4,387 zł za euro.
Porównując oba porządki prawne na potrzeby ustalenia obowiązku przekazania
ogłoszenia o zamówieniu Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich, zgodnie
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 11.
z art. 40 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, naleŜy wskazać, Ŝe w okresie popełnienia
zarzucanych czynów obowiązek ten istniał powyŜej 925.657 zł szacunkowej wartości
zamówienia; natomiast po dniu 1 stycznia 2010 r. obowiązek przekazania wyŜej wymienionego
ogłoszenia dla publicznej uczelni wyŜszej istnieje juŜ dla zamówień szacowanych na 740.927 zł
i więcej.
Przenosząc powyŜsze rozwaŜania na grunt niniejszej sprawy, mając na względzie art. 24
ust. 1 uondfp, Główna Komisja Orzekająca uznała, Ŝe względniejsza dla sprawcy jest ustawa
(reŜim prawny) obowiązująca w czasie popełnienia naruszenia, i rozstrzygając niniejszą sprawę
w dacie 25 stycznia 2010 r. naleŜy stosować przepisy nieobowiązujące.
Jak wskazuje pogłębiona analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
w szczególności ustaleń zawartych w wyniku kontroli z dnia 5 grudnia 2008 r. znak: UKS
3091/W2E/42/22/08/21/016 oraz w zawiadomieniu Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w (...)
o ujawnionych okolicznościach wskazujących na naruszenie dyscypliny finansów publicznych z
dnia 13 stycznia 2009 r., znak UKS3091/W2E/42/22/08/25/400 zasadne jest uznanie, Ŝe doszło
do popełnienia czynu penalizowanego przez przepisy art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o
odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Miało miejsce popełnienie
czynu polegającego na naruszeniu przepisu art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. –
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. nr 19, poz. 177 ze zm.) poprzez niedopełnienie obowiązku
przekazania ogłoszenia o zamówieniu publicznym Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot
Europejskich.
Zamawiający juŜ we Wniosku o dofinansowanie z dnia 18 listopada 2005 r. (pkt 17.)
przewidział, Ŝe „Przedmiotem niniejszego Projektu jest realizacja inwestycji w zakresie zakupu
aparatury laboratoryjnej oraz wyposaŜenia niezbędnego do funkcjonowania laboratoriów. Zakup
aparatury i wyposaŜenia laboratoryjnego poprzedzony będzie procedurą przetargową zgodnie
z ustawą - Prawo zamówień publicznych. Ze względu na charakter zakupów będą prowadzone
dwa postępowania przetargowe”.
Planowane w ramach projektu wydatki podzielono na dwie kategorie (pkt 23. wniosku
o dofinansowanie):
1) zakup aparatury laboratoryjnej w planowanej kwocie netto - 2.037.680,37 zł,
2) zakup wyposaŜenia laboratoriów w planowanej kwocie netto - 1.083.045,08 z1.
Lista wydatków kwalifikowanych, stanowiąca załącznik Nr 2 do umowy
o dofinansowanie projektu WKP_1/1.4.2/2/2005/72/152/432/2006/U z dnia 10 sierpnia 2006 r.,
zawiera 323 pozycje wydatków kwalifikowanych podzielonych na dwie kategorie: zakup
aparatury laboratoryjnej oraz zakup wyposaŜenia laboratoriów.
Jak ustaliła kontrola skarbowa zamawiający przeprowadził:
- w kategorii „zakup wyposaŜenia laboratoriów” 3 postępowania o zamówienia publiczne
w trybie przetargu nieograniczonego (PN 56/06, PN 79/06 i PN 98/06) o wartości poniŜej
211.000 euro kaŜde, podczas gdy łączna wartość szacunkowa netto poszczególnych części
zamówienia na dostawę w kategorii „wyposaŜenie laboratoriów” wynosi 1.083.045,18 zł, co
stanowiło równowartość 246.876.04 euro.
- w kategorii „zakup aparatury laboratoryjnej" 8 postępowań o zamówienia publiczne
w trybie przetargu nieograniczonego (PN 75/06, PN 81/06, PN 83/06, PN 84/06, PN 85/06, PN
87/06, PN 97/06 i PN 02/07) o wartości poniŜej 211.000 euro kaŜde, podczas gdy łączna wartość
szacunkowa netto zamówień na dostawę w kategorii „aparatura laboratoryjna” wynosi
1.794.098,03 zł, co stanowiło równowartość 384.668,47 euro.
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 12.
Przedstawione działanie zamawiającego było niezgodne z przepisami art. 32 ust. 4 ustawy
Prawo zamówień publicznych. W konsekwencji spowodowało ono naruszenie przepisu art. 40
ust. 3 tej ustawy, tj. nie przekazano ogłoszeń o zamówieniach Urzędowi Oficjalnych Publikacji
Wspólnot Europejskich, pomimo ciąŜącego na zamawiającym w tym zakresie obowiązku.
GKO wskazuje, Ŝe zamawiający powinien był kaŜde z wyŜej postępowań przeprowadzić
zgodnie z ustawą - Prawo zamówień publicznych tak, jakby wartość szacunkowa kaŜdego z
zamówień przekraczała wartość 211.000 euro. Innymi słowy, ogłoszenia o zamówieniu w 3
postępowania o zamówienia publiczne w trybie przetargu nieograniczonego na zakup
wyposaŜenia laboratoriów oraz w 8 postępowań o zamówienia publiczne w trybie przetargu
nieograniczonego na zakup aparatury laboratoryjnej winny zostać przekazane Oficjalnych
Publikacji Wspólnot Europejskich.
Bardziej szczegółowa analiza prawna w tym zakresie, którą skład orzekający w sprawie
miał na względzie, została zaprezentowana przez Urząd Zamówień Publicznych w jednej z opinii
dostępnych w serwisie internetowym tegoŜ urzędu.
Główna Komisja Orzekająca przekazując sprawę do I Instancji, wskazuje na konieczność
zapoznania się przez Komisję Orzekającą z wyŜej wymienioną opinią, pt. „Szacowanie wartości
i udzielanie zamówień objętych projektem współfinansowanym ze środków Unii Europejskiej”.
Stosownie do art. 145 ust. 1 uondfp Główna Komisja Orzekająca rozpoznaje odwołanie
na podstawie materiału dowodowego zebranego przez komisję orzekającą oraz dokumentów
dołączonych do odwołania. Tylko w wyjątkowych przypadkach moŜliwe jest przeprowadzenie
postępowania dowodowego (art. 145 ust. 2). Na podstawie materiału dowodowego, jaki jest
w dyspozycji Głównej Komisji Orzekającej, nie moŜna ustalić, kto w imieniu i na rzecz uczelni
zawarł umowy w sprawie wyŜej wymienionych zamówień publicznych.
Skład orzekający w aktach sprawy odnalazł jedynie zestawienie przeprowadzonych
przetargów nieograniczonych oraz umów zawartych z dostawcami w ramach realizacji Projektu
(załącznik Nr 2 do wyniku kontroli z dnia 5 grudnia 2008 r.). Na tej podstawie moŜna jedynie
ustalić, Ŝe wynikiem wyŜej wymienionych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego
były następujące umowy:
1) w kategorii „wyposaŜenia laboratoriów”:
- Umowa dostawy Nr DZP-67/06 z dnia 8 listopada 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP- 2/07 z dnia 2 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP 16/07 z dnia 5 lutego 2007 r.,
2) w kategorii „aparatura laboratoryjna”:
- Umowa dostawy Nr DZP-80/06 z dnia 24 listopada 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-91/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-95/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-101/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-85/06 z dnia 7 lutego 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-96/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-98/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-102/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-5/07 z dnia 5 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-7/07 z dnia 8 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-8/07 z dnia 8 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-10/07 z dnia 10 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-12/07 z dnia 10 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-4/07 z dnia 5 stycznia 2007 r.,
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125
strona 13.
- Umowa dostawy Nr DZP-100/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-99/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-103/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-94/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-93/06 z dnia 27 grudnia 2006 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP- 6/07 z dnia 8 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-15/07 z dnia 26 stycznia 2007 r.,
- Umowa dostawy Nr DZP-14/07 z dnia 26 stycznia 2007 r.
Przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia, Główna Komisja Orzekająca wskazuje
na konieczność ustalenia sprawcy naruszenia, o którym mowa art. 17 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy
o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych i jednocześnie przypomina,
iŜ naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest udzielenie zamówienia publicznego
z naruszeniem przepisów o zamówieniach publicznych dotyczących obowiązku przekazania lub
zamieszczenia ogłoszenia w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego.
Resortowa Komisja Orzekająca zobowiązana jest uzupełnić materiał dowodowy o wyŜej
wymienione umowy w sprawie zamówień publicznych.
Wyjaśniając podstawy prawne niniejszego orzeczenia w omawianej części naleŜy przede
wszystkim podkreślić to, iŜ naruszenia określonego w art. 17 ust. 1 i 2 uondfp moŜe dopuścić się
tylko osoba, która udziela zamówienia publicznego. Odpowiedzialności tej nie moŜna przypisać
innej osobie, chociaŜby zatwierdziła ona wewnętrzny wniosek o rozpoczęcie postępowania,
ogłoszenie o zamówieniu publicznym, specyfikację istotnych warunków zamówienia, czy w
końcu zaakceptowała wybór najkorzystniejszej oferty zatwierdzając protokół postępowania.
Stanowisko to potwierdziła Główna Komisja Orzekająca oraz sądy administracyjne w licznych
orzeczeniach.
Mając na uwadze powyŜsze, na podstawie art. 145 ust. 2 uondfp, postanowiono jak
w punkcie 3. sentencji.
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej Nr BDF1/4900/86/87-88/09/3125