doceksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach
download 
Reklamacja Transkrypt
eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach
Eksperyment Więzienie Concord, Dr'a Leary'ego: Badanie uzupełniające po 34 latach* (Dr. Leary's Concord Prison Experiment: A 34-Year Follow-Up Study) by Rick Doblin, M.P.P.** © Rick Doblin wersja ang. www.en.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl original report: http://www.maps.org/research-archive/1998_Doblin_ConcordPrisonFollow-up.pdf backup source: http://www.psilosophy.info/resources/1998_Doblin_ConcordPrisonFollow-up.pdf [ tłumaczenie: cjuchu ] Spis Tresci: Streszczenie Model eksperymentu pierwotnego Odnotowany wynik eksperymentu pierwotnego Geneza badania uzupełniającego Obiekty badań Metodologia Ograniczenia zestawu danych Ponowna analiza sprawozdanego sukcesu recydywizmu krótkoterminowego Naruszenia zwolnień warunkowych czy nowe przestępstwa? Długoterminowe wskaźniki recydywizmu Rozmowy uzupełniające Refleksje Leary'ego Wyższy standard Wnioski Notatki Odnośniki Streszczenie Badanie to jest długoterminowym uzupełnieniem do Eksperymentu Więzienie Concord, jednego z lepiej znanych badań w literaturze psychoterapii psychedelicznej. Eksperyment Więzienie Concord przeprowadzano od 1961 do 1963 przez grupę badaczy z Uniwersytetu Harvarda pod kierunkiem Timothy Leary'ego. Pierwotne badanie obejmowało poddanie grupowej psychoterapii wspartej psilocybiną 32 więźniów w celu zmniejszenia współczynnika recydywizmu. Niniejsze badanie uzupełniające objęło przeszukanie stanowego i federalnego rejestru, karnego wymiaru sprawiedliwości, 21 z początkowych 32 badanych, jak również osobistych wywiadów z dwoma badanymi i trzema badaczami: Timothy'm Leary'm, Ralph'em Metzner'em oraz Gunther'em Weil'em. Wyniki badania uzupełniającego wskazują, że opublikowane wnioski skutków leczenia były błędne. Niniejsze badanie uzupełniające wspiera nacisk kładziony w pierwotnych raportach na konieczność osadzenia wspieranej psilocybiną psychoterapii pensjonariuszy we wszechstronnym planie leczenia, który obejmuje nielekowe, grupowe programy wsparcia po zwolnieniu. Pomimo znacznych wysiłków zespołu badawczego by zapewnić wsparcie po zwolnieniu, pomoc ta nie była w tym studium dostatecznie osiągalna dla badanych. To czy nowy program wspieranej psilocybiną grupy psychoterapeutycznej i programów po zwolnieniu istotnie zredukuje współczynniki recydywizmu jest pytaniem empirycznym, zasługującym na postawienie w kontekście nowego eksperymentu. soma rights re-served 1 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl Słowa kluczowe - Eksperyment Więzienie Concord, Leary, psilocybina, psychedeliczny, psychoterapia, recydywizm. *Autor chciałby podziękować za pomoc Dr fil. Michael'owi Forciera, oraz pannie Janet Knight z Massachusetts Department of corrections, oraz za wsparcie finansowe z Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies (MAPS). **Zdający na Dr filoz. Porządku Publicznego, Kennedy School of Government, Harvard University. Korespondencję i prośby przedruku proszę adresować do Rick Doblin, M.P.P., 3 Francis Street, Belmoat, Massachusetts 02478-2218; lub [email protected]. Artykuł ten sprawozdaje wyniki długoterminowego (34 lata) badania uzupełniającego do Eksperymentu Więzienie Concord, jednego z najlepiej znanych badań w literaturze badawczej psychoterapii psychedelicznej.1 Eksperyment Więzienie Concord został pierwotnie przeprowadzony w czasie lat 1961 do 1963 przez zespół badaczy Harvardu pod kierownictwem Timothy Leary'ego (Riedlinger & Leary 1994; Leary 1969; Leary & Metzner 1968; Leary et al. 1965; Leary 1963). Eksperyment Więzienie Concord wynikał z podstawowych badań subiektywnych efektów psilocybiny (Leary, Litwin & Metzner 1963). Leary i wspólnicy odkryli, że 88% ich badanych w badaniu wstępnym sprawozdało, że dowiedziało się czegoś wartościowego o sobie i świecie, podczas gdy 62% twierdziło, że doznanie psilocybinowe zmieniło ich życie na lepsze. U niektórych badanych, podanie psilocybiny wytworzyło doznanie "mistyczne" lub "transcendentne" podobne do doznań nawrócenia religijnego. Na podstawie wstępnych dowodów, Leary przemyśliwał, że doznania psilocybinowe mogą być potężnym katalizatorem zmiany zachowania u badanych z kryminalnymi kartotekami. Badania określające zastosowanie psychoterapii psychedelicznej u badanych z kartotekami kryminalnymi były również przeprowadzane mniej więcej w tym samym czasie przez Tenenbaum'a, który podawał LSD przestępcom na tle seksualnym podczas ich uwięzienia w Stanowym Szpitalu Atascadero w Kalifornii (Tenenbaum 1961), i przez Arendsen'a Hein'a w Holandii, który podawał serie dawek LSD dwudziestu jeden notorycznym kryminalistom (Arendsen hein 1963). Badania te przyniosły obiecujące wyniki, lecz skupione były raczej na mierzeniu objawów, zachowania i zmian osobowości niż na recydywiźmie (powrót do więzienia przez naruszenie zwolnienia warunkowego lub w wyniku nowego przestępstwa). Model eksperymentu pierwotnego Eksperyment Więzienie Concord został opracowany do oszacowania zastosowania formy psychoterapii grupowej wspartej psilocybiną do zredukowania współczynnika recydywizmu. Jak opisali badacze, formą leczenia był "wspólny program grupowy; unikaliśmy ... tradycyjnych ról lekarz-pacjent, badacz-badany, ekspert-klient" (Leary et al. 1965). Badani w studium, wszyscy ochotnicy, byli uwięzieni w Massachusetts Correctional Institute - Concord, położonym poza Bostonem niedaleko Cambridge, gdzie znajduje się Uniwersytet Harvarda. Badani byli ograniczeni prawie wyłącznie do więźniów zbliżających się do daty potencjalnego zwolnienia warunkowego, z jedynie kilkoma badanymi zwolnionymi dalej jak rok po zakończeniu eksperymentu. Leary uważał, że recydywizm mógłby być obiektywną miarą zmiany zachowania, która bardziej przekonywująco zademonstruje efekty psychoterapii wspomaganej psychedelicznie niż subiektywne kwestionariusze raportów własnych i testy. Zostały również ocenione różnice między wartościami przed i po standaryzowanych testach funkcjonowania psychicznego. Pośród podanych testów były Minesocki Wielowymiarowy Kwestionariusz Osobowości (Minnesota Multiphasic Personality Inventory - MMPI - ang.), Tematyczny Test Apercepcji (Thematic Apperception Test - TAT - ang.), oraz Kalifornijski Kwestionariusz Osobowości (California Personality Inventory - CPI - ang.) Zastosowano leczenie eksperymentalne w kontekście terapii grupowej, gdzie każda grupa składała się z około czterech badanych i dwóch członków ekipy eksperymentalnej. Leczenie ogólnie zajęło sześć tygodni, organizowanych dwa razy w tygodniu spotkań, obejmujących dwa podania psilocybiny. Leczenie obejmowało wstępną baterię testów; przygotowawcze sesje nielekowe dwa razy w tygodniu przez dwa tygodnie (w ciągu których omawiano wyniki testów i przygotowywano do pierwszego doznania psilocybinowego); całodzienne grupowe doznanie psilocybinowe, z dawkami wahającymi się od 20 do 70 mg.; kilka sesji po-psilocybinowych poświęconych na omówienie i zintegrowanie początkowego doznania oraz przygotowanie do drugiego i zazwyczaj ostatniego podania psilocybiny; oraz kilka kolejnych sesji nielekowych. Po ostatniej sesji, ponownie soma rights re-served 2 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl podano identyczną baterię testów osobowościowych, których wyniki ponownie przekazano badanym. W ciągu dwóch lat w eksperymencie uczestniczyło 32 badanych. Do większości badanych grup został zaangażowany jeden badany, który zakończył cykl leczenia, by umożliwić nowym badanym kontakt z rówieśnikiem, który już przeszedł przez doświadczenie psilocybinowe. Kolejna metoda dostarczania emocjonalnego wsparcia badanym w ich często wyzywających doznaniach psilocybinowych, polegała na tym, że jeden z prowadzących przyjmował zazwyczaj psilocybinę dla okazania solidarności i ufności w jej leczniczy potencjał.2 Gdy badani, którzy zakończyli proces leczenia zostali zatwierdzeni do warunkowego zwolnienia, odbyły się dodatkowe spotkania grupy w celu zajęcia się szczegółami starań przy tworzeniu nowego życia poza więzieniem. Chociaż pierwotnie nie planowano żadnych spotkań grupowych po zwolnieniu, wkrótce uznano za konieczne wspierać wysiłki badanych w życiu zgodnie z prawem i w pozostaniu poza więzieniem. Grupa eksperymentalna poświęciła znaczny wysiłek by pozostać w kontakcie z badanymi na zwolnieniu warunkowym, tak by zapewnić trwałe wsparcie emocjonalne i ukierunkowywać na pracę i mieszkanie. By koordynować wysiłki po zwolnieniu została utworzona organizacja nonprofit Freedom Inc. Jednakże Leary zauważył, "Ta faza (po zwolnieniu warunkowym) naszego programu nigdy nie była w pełni rozwinięta. Zdajemy sobie teraz sprawę, że koniecznym jest zorganizowanie ośrodka resocjalizacji gdzie członkowie mogą się regularnie spotykać i omawiać wspólne problemy także w kwestii Anonimowych Alkoholików. Z praktycznych i materialnych powodów, byliśmy ograniczeni do nieregularnych indywidualnych kontaktów z członkami grupy" (Leary et al. 1965). Odnotowany wynik eksperymentu pierwotnego Ogólnie przyjmuje się, że Eksperyment Więzienie Concord miał trochę korzystny wynik (Grinspoon & Bakalar 1979), lub że był zadziwiającym sukcesem (Stevens 1987; Lee & Shlain 1985; Stafford 1979) w zmniejszaniu współczynnika recydywizmu. Ponadto, pewne pomiary psychologiczne ukazały zmiany, po których można by oczekiwać, że wesprą rozwój pozytywniejszych zachowań.3 Współczynniki recydywizmu grupy eksperymentalnej zostały wstępnie zmierzone 15 Stycznia 1963, wtedy 28 spośród 32 badanych było już zwolnionych od jednego do osiemnastu miesięcy (średnia dziesięć miesięcy po zwolnieniu). Na tym pierwszym uzupełnieniu, Leary sprawozdał w dwóch pracach, że skala recydywizmu wynosiła 32%, nieco więcej niż połowę tego co utrzymywał Leary wynosił oczekiwany 56% bazowy wskaźnik recydywizmu dla więźniów w Więzieniu Concord (Leary & Metzner 1968, Riedlinger & Leary 1994). W kolejnej pracy Leary sprawozdał z niewielką rozbieżnością, że współczynnik recydywizmu z 15 Stycznia 1963 wynosił jedynie 27% (Leary 1969). W swej autobiografii, Leary poinformował, że "Mieliśmy utrzymać na ulicy dwa razy więcej więźniów niż oczekiwana ilość" (Leary 1968). Bazowe wskaźniki recydywizmu zostały utworzone po przeglądzie kartotek 311 więźniów, którzy zostali wypuszczeni lub zwolnieni warunkowo z Concord w 1959. Badanie bazowego wskaźnika recydywizmu zostało przeprowadzone przez Metznera i Weil'a (1963), obaj byli studentami absolwentami stowarzyszonymi z Wydziałem Relacji Społecznych Harvardu oraz stanowili z Leary'm zespół badawczy w projekcie więziennym. Najdłuższym sprawozdanym okresem uzupełnienia był okres od zebrania danych w lipcu 1964, gdy zaraportowano ocenienie 27 badanych w czasie od 18 do 26 miesięcy po zwolnieniu (Leary et al. 1965). Od lipca 1964, całkowity współczynnik recydywizmu grupy eksperymentalnej został przedstawiony przez Leary'ego jako nie różniący się od oczekiwanych wskaźników bazowych, przy 41% grupy eksperymentalnej, zwolnionej podobno z więzienia oraz 59%, ponownie uwięzionych.4 Pomimo braku zmniejszenia w całkowitych współczynnikach recydywizmu, Leary wciąż utrzymywał, że leczenie eksperymentalne miało znacząco pozytywny wpływ. Leary sprawozdał, że w danych kontrolnych zebranych w badaniu wskaźnika bazowego, współczynnik recydywizmu wywołany był także nowymi przestępstwami i naruszeniami zwolnienia warunkowego. Jednak w grupie eksperymentalnej, odnotowano, że 52% powróciło z powodu naruszenia zwolnienia warunkowego, podczas gdy jedynie 7% zostało uwięzionych za nowe przestępstwa. Z całkowitym współczynnikiem recydywizmu 59%, Leary stwierdził, że oczekiwany procent badanych ponownie uwięzionych za nowe przestępstwa wynosiłby 29,5%, a oczekiwany procent badanych uwięzionych za naruszenie zwolnienia warunkowego również wynosiłby 29,5%. Rozbieżność między soma rights re-served 3 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl oczekiwanymi i faktycznymi liczbami badanych ponownie uwięzionych za naruszenie zwolnienia w porównaniu z nowymi przestępstwami został zaraportowany jako istotny na poziomie 0,01. Różnicę między recydywizmem dla pozornie mniej poważnych naruszeń zwolnienia warunkowego w porównaniu z nowymi przestępstwami uważano za oznakę trwałego, choć ograniczonego, sukcesu leczenia eksperymentalnego. Leary postawił hipotezę, że wyższy współczynnik recydywizmu w grupie eksperymentalnej związany raczej z naruszeniami zwolnienia warunkowego niż nowymi przestępstwami mógł być wynikiem tego, że grupa eksperymentalna była ściślej nadzorowana niż pozostali skazani na zwolnieniu warunkowym, skutkując podwyższoną ilością formalnych naruszeń zwolnienia warunkowego pomniejszej natury. Jak napisał Leary, "Główny wniosek można wyrazić następująco: półtora roku po zakończeniu programu, liczba nowych przestępstw została zredukowana. ..." (Leary et al. 1965). Geneza badania uzupełniającego Uznając historyczną ważność Eksperymentu Więzienie Concord, Massachusettański Wydział Korekt zachował wiele pierwotnych protokołów z eksperymentu. Michael Forcier, badacz o rozległym doświadczeniu przeprowadzając badanie dla Wydziału Korekt, był świadom ciągłego istnienia zbioru dokumentów z eksperymentu Więzienie Concord. Dokumenty te zawierały niezakodowaną listę imion badanych w eksperymencie, serie raportów postępu Leary'ego, korespondencję między Leary'm a Wydziałem, i trochę osobistych relacji spisanych przez badanych o ich subiektywnych doznaniach pod wpływem psilocybiny. W 1991, Forcier przeczytał artykuł niniejszego autora na odwrocie strony redakcyjnej o opublikowanym wcześniej dwudziestopięcioletnim badaniu uzupełniającym do Eksperymentu Wielki Piątek, innym głównym eksperymencie psilocybinowym, który zasponsorował Leary w czasie pobytu na Harvardzie (Doblin 1991). Przeprowadzony w 1962 przez doktora medycyny Waltera Pahnke, później doktora filozofii, ucznia działającego pod kierunkiem Leary'ego, Eksperyment Wielki Piątek został opracowany do oszacowania możliwości katalizowania przez psilocybinę doznań religijnych po przyjęciu przez ludzi o skłonnościach religijnych w otoczeniu religijnym. Po przeczytaniu o uzupełnieniu do eksperymentu Wielki Piątek, Forcier skontaktował się z autorem i zaoferował pomoc przy długoterminowym badaniu uzupełniającym do Eksperymentu Więzienie Concord. Po dość długiej procedurze, z biura, wówczas gubernatora Williama Weld'a, otrzymano zgodę na uzupełniające badania Concord. Obiekty badań To uzupełniające badanie zostało przeprowadzone w celu pomierzenia wpływu leczenia eksperymentalnego na współczynniki recydywizmu zarówno naruszeń zwolnienia warunkowego oraz nowych przestępstw podczas 2,5 rocznego zwolnienia, najdłuższego okresu czasu, dla którego zostały zgromadzone statystyki wskaźnika bazowego dla grupy kontrolnej, a także by zrewidować protokoły wzorców zachowania kryminalnego badanych na przestrzeni 34 lat. Celem drugorzędnym było odszukanie na rozmowę pierwotnych badanych w celu ustalenia, co uważali za długoterminowe konsekwencje ich uczestnictwa w eksperymencie, i by zebrać informacje o jakichkolwiek odnotowanych powiązaniach między doznaniami badanych pod wpływem psilocybiny a naturą późniejszej zmiany zachowania. Ze względu na znaczenie Eksperymentu Więzienie Concord w literaturze psychedelicznej, długoterminowe uzupełnienie zaoferowało również nowemu pokoleniu studentów oraz badaczy możliwość zwiększenia świadomości tego, co wówczas autor ten uważał za skutecznie sprawdzony sposób na zmianę zachowania. Miano także nadzieję, że uzupełnienie to pomoże skatalizować dodatkowe badania poszerzając i rozwijając pionierskie badanie Leary'ego i jego podobno obiecujące wyniki. Metodologia Eksperyment uzupełniający został opracowany głównie jako poszukiwanie kryminalnych historii badanych, stosując zarówno massachusettańską oraz federalną bazę danych. Dodatkowa część eksperymentu została zaplanowana by objąć wywiady z badanymi, którzy zostali zlokalizowani i byli skłonni do rozmowy. Rozważane było ponowne podanie tego samego zestawu miar psychologicznych zastosowanych przez Leary'ego, lecz soma rights re-served 4 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl zostało to odrzucone, gdyż nie było sposobu na połączenie jakichkolwiek nowo zdobytych wyników z rezultatami początkowymi, które zaraportowano jedynie jako średnie grupowe. Ograniczenia zestawu danych Kryminalne historie badanych w Eksperymencie Więzienie Concord z okresu czasu eksperymentu i kilku lat potem zawarte są jedynie w segregatorach magazynowanych w Departamencie Korekt. Eksperyment Więzienie Concord miał miejsce dużo przed tym nim skomputeryzowano rejestry Departamentu, sprawiając, że badanie uzupełniające przeprowadzono głównie poprzez fizyczne sprawdzenie rejestrów na miejscu w śródmiejskich biurach Bostońskich Departamentu Korekcji. Rejestry federalne były dostępne przez komputer. Mimo że lista nazwisk 32 badanych, którzy uczestniczyli w eksperymencie była w papierach zachowanych przez Departament Korekt, segregatory można znaleźć jedynie dla 21 badanych pierwotnych. W wyniku tego, nie ma sposobu na ustalenie dokładnego współczynnika recydywizmu całej grupy eksperymentalnej dla okresów czasu dłuższych niż poprzednio sprawozdane przez Leary'ego. Jednakże, całkowity współczynnik recydywizmu na lipiec 1964 dla grupy 21 badanych, których akta zlokalizowano jest dość podobny do współczynników sprawozdanych przez Leary'ego dla całej grupy eksperymentalnej, dowodząc, że utracone teczki tworzą prawdopodobnie przypadkowy podzbiór całej kohorty. W wyniku tego, współczynnik recydywizmu dla podgrupy 21 badanych w 2,5 letnim okresie po zwolnieniu jest przypuszczalnie podobny do tego z całej grupy. Ponadto, poprzez porównanie łącznych rejestrów z mniejszej grupy 21 badanych z lipca 1964 z tymi z większej grupy sprawozdanej przez Leary'ego (także z lipca 1964), możliwe jest obliczenie zarówno niższych jak i wyższych skoków dla współczynnika recydywizmu całej grupy 32 badanych w punkcie czasowym z 2,5 letniego okresu po uwolnieniu. Ponowna analiza sprawozdanego sukcesu recydywizmu krótkoterminowego W pierwszym uzupełnieniu Leary stwierdził niezwykłe zmniejszenie współczynników recydywizmu w krótkim okresie od stycznia 1963. Staranne przejrzenie wszystkich dokumentów źródłowych, wliczając badanie wskaźnika bazowego, dowodzi, że twierdzenia o wstępnym efekcie leczenia były błędne. Raport Leary'ego o radykalnym skutku leczenia był wynikiem omylnego zastosowania danych wskaźnika bazowego. By pokazać wstępny efekt leczenia w styczniu 1963, Leary porównał współczynniki recydywizmu jego grupy eksperymentalnej, która średnio od dziesięciu miesięcy przebywała poza więzieniem (32%) ze współczynnikami recydywizmu grupy wskaźnika bazowego (56%), która przebywała poza Więzieniem Concord średnio od 30 miesięcy, fakt, którego nie wyszczególnił. Różnica między dwoma współczynnikami została nazwana efektem leczenia. Jednakże, stosowne porównanie powinno zostać zrobione między współczynnikami recydywizmu eksperymentalnych i grupy kontrolnej w podobnych okresach czasu po uwolnieniu. Recydywizm jest, pośród innych czynników, funkcją tego jak długo ktoś przebywa poza więzieniem, przy współczynnikach rosnących z czasem: więcej czasu poza więzieniem stwarza więcej okazji na zachowanie przestępcze i zatrzymanie przez policję. Do dziś wadliwe porównanie Leary'ego nie było krytykowane, częściowo, ponieważ we wszystkich dokumentach, w których Leary sprawozdał dane z uzupełnienia w styczniu 1963, nie wspomniał, że liczba z badania wskaźnika bazowego, zastosowana do porównania, była dla współczynników recydywizmu z 30 miesięcy. Być może kolejnym elementem przesłaniającym tę okoliczność jest fakt, że badanie wskaźnika bazowego zostało opublikowane w czasopiśmie, które nie jest powszechnie dostępne. Również niesprawozdane przez Leary'ego, badanie wskaźnika bazowego zawierające wykres przedstawiający wskaźnik recydywizmu jako funkcję czasu. Leary mógł więc łatwo zdobyć zestawione współczynniki recydywizmu z tych samych okresów czasu po zwolnieniu. Gdy robione jest odpowiednie porównanie między grupą eksperymentalną i kontrolną dla identycznych okresów 10 miesięcznych po zwolnieniu, współczynnik recydywizmu dla grupy kontrolnej okazuje się wynosić 34,3%, w porównaniu z 32% grupy eksperymentalnej. Skutkuje to 2,3% zmniejszeniem wskaźników bazowych, nie 23% zmniejszeniem sprawozdanym przez Leary'ego. 2,3% zmniejszenie nie jest istotne i jest tym samym co stwierdzenie braku skutków leczenia. soma rights re-served 5 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl Naruszenia zwolnień warunkowych czy nowe przestępstwa? W uzupełnieniu z lipca 1964, Leary sprawozdał, że jedynie dwóch badanych powróciło do więzienia za nowe przestępstwa, podczas gdy 14 powróciło za naruszenie zwolnienia warunkowego5. Podstawą tezy Leary'ego, że w lipcu 1964 eksperyment Więzienie Concord pozostawał sukcesem jest nieproporcjonalna skala recydywizmu, ponoć w wyniku formalnych naruszeń zwolnienia zamiast nowych przestępstw, mimo, że nie było zmniejszenia w ogólnych współczynnikach recydywizmu, gdy porównano ze wskaźnikiem bazowym grupy kontrolnej. Leary twierdził, że wielu jego badanych powróciło do więzienia za niewielkie formalne naruszenia zwolnienia warunkowego. Postawił hipotezę, że te formalne naruszenia zwolnienia nastąpiły wskutek dodatkowego nadzoru badanych otrzymanego w wyniku uczestniczenia w eksperymencie psilocybinowym. Niestety, wyniki niniejszego uzupełnienia nie potwierdzają twierdzenia Leary'ego, że praktycznie wszyscy badani w jego badaniu, którzy powrócili do więzienia, powrócili jedynie za formalne naruszenia zwolnień warunkowych. Przez porównanie wniosków z uzupełnienia z wynikami Leary'ego, możliwe było, z pewną trudnością, rozpoznanie w jaki sposób metoda kategoryzacji Leary'ego odróżniała nowe przestępstwa od naruszeń zwolnień warunkowych. Metoda Leary'ego uznawała przyczynę pierwszego ponownego uwięzienia po zwolnieniu, ignorując wszystko, co miało miejsce po pierwszym ponownym uwięzieniu. W lipcu 1964, 12 z 18 badanych w podgrupie 21 badanych, którzy zostali zwolnieni przed tą datą, powróciło do więzienia. Metodą zliczania Leary'ego, tylko jeden z tych 12 powrócił za nowe przestępstwo, podczas gdy 11 powróciło za naruszenie zwolnienia warunkowego. Z 15 spośród 21 badanych, którzy powrócili do więzienia w ciągu 2,5 letniego zwolnienia, jedynie jeden powrócił za nowe przestępstwo, podczas gdy 14 powróciło za naruszenie zwolnienia warunkowego. Metoda Leary'ego, stosująca do określenia czy badany powrócił do więzienia za nowe przestępstwo czy naruszenie zwolnienia warunkowego, jedynie powód pierwszego ponownego uwięzienia, nie jest tak rzetelna jak się początkowo wydawała. Na przykład, wielu badanych eksperymentalnych aresztowanych za nowe przestępstwo podczas pobytu na warunkowym, natychmiast, lub wkrótce po powrocie do więzienia jako naruszający zwolnienie warunkowe w wyniku ostatniego aresztowania, było uznawanych winnymi i było skazywanych za nowe przestępstwo, wszystko podczas okresu uzupełniającego. Według zasad zliczania Leary'ego, badani ci byli uważani za naruszających zwolnienie warunkowe, ponieważ najpierw powrócili do więzienie za naruszenie tego zwolnienia. Nie byli uznawani za popełniających nowe przestępstwo pomimo faktu, że w rzeczywistości popełniali nowe przestępstwo, które bezpośrednio doprowadziło do szybkiego powrotu do więzienia (początkowo za naruszenie zwolnienia), a następnie do skazania za nowe przestępstwo. Jako kolejny przykład, kilku badanych najpierw powróciło do więzienia za naruszenie zwolnienia warunkowego, które nie było związane z aresztowaniem (z późniejszym skazaniem) za nowe przestępstwo, a następnie zostało zwolnionych w okresie uzupełniającym. Byli oni następnie aresztowani za nowe przestępstwo, skazywani, i za te nowe przestępstwo powracali do więzienia ponownie, wszystko podczas okresu uzupełniającego. Badani ci również byli zliczani jako ponownie uwięzieni za naruszenie zwolnień warunkowych a nie za nowe przestępstwa, gdyż ich pierwsze ponowne uwięzienie było za naruszenie zwolnienia warunkowego. Prawdą może być, że badani Leary'ego byli bardziej monitorowani niż inni więźniowie na warunkowym. Jeśli tak było, taki intensywny nadzór mógł przyczynić się do szybkiego powrotu do więzienia za naruszenie zwolnienia warunkowego i nowe przestępstwa, które zostały popełnione, lecz dla których system sądownictwa karnego potrzebował więcej czasu na skazanie. Więźniowie na warunkowym, którzy byli mniej nadzorowani mogli nie powracać do więzienia póki nie zostali faktycznie skazani za nowe przestępstwa. Gwałtowny związek między aresztowaniami za nowe przestępstwa i naruszeniami zwolnienia warunkowego przed nowymi skazaniami, połączony z zasadami zliczania Leary'ego, spowodował złudzenie, że w eksperymencie tym badani popełnili mniej nowych przestępstw i więcej formalnych naruszeń zwolnienia warunkowego. Zupełnie inaczej wyglądają wyniki, gdy recydywizm z powodu nowego przestępstwa zostanie określony jako powrót do więzienia podczas okresu uzupełnienia za jakikolwiek incydent, który skończył się późniejszym skazaniem za nowe przestępstwo (bez względu na to czy badany najpierw powrócił do więzienia za naruszenie zwolnienia warunkowego), a naruszenie zwolnienia warunkowego zostanie zdefiniowane jako powrót do więzienia za cokolwiek tuż przed incydentem, co doprowadziło do nowego przestępstwa (takiego jak nie meldowanie się u kuratora, nie utrzymanie pracy, zadawanie się ze znanymi przestępcami, lub podejrzenie o nowe przestępstwo, a także aresztowanie za nowe przestępstwo, lecz bez nowego skazania). Definicje te przedstawiają rozsądne kryterium; niniejszy autor nie jest pewien, czy w badaniu wskaźnika bazowego zastosowano dokładnie te soma rights re-served 6 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl definicje. Stosując powyższe definicje, okazuje się, że z 18 badanych, zwolnionych przed lipcem 1964, siedmiu (39%) powróciło do więzienia za nowe przestępstwo, pięciu (28%) powróciło za naruszenia zwolnienia warunkowego, a sześciu (33%) nie powróciło do więzienia. Z siedmiu, którzy powrócili do więzienia za nowe przestępstwa, jeden badany powrócił pierwszy raz za nowe przestępstwo podczas gdy sześciu powróciło w wyniku naruszeń zwolnienia warunkowego związanego z wydarzeniami, które skończyły się skazaniami za nowe przestępstwa. Z pięciu badanych, którzy powrócili za naruszenia zwolnienia warunkowego, dwóch powróciło za naruszenia zwolnienia warunkowego związane z podejrzeniem o nowe przestępstwa, lecz bez skazania. Jedynie trzech powróciło za formalne naruszenia zwolnienia warunkowego, w każdym przypadku głównie w wyniku problemów związanych ze stosowaniem alkoholu.6 Ze wszystkich 21 badanych ocenionych po 2,5 letnim zwolnieniu, ośmiu (38%) powróciło do więzienia za nowe przestępstwa, siedmiu (33%) powróciło do więzienia za naruszenia zwolnienia warunkowego, oraz sześciu (29%) nie powróciło do więzienia. Z ośmiu, którzy powrócili za nowe przestępstwa, jeden powrócił od razu za nowe przestępstwo a siedmiu powróciło za naruszenia zwolnienia warunkowego, powiązane z wydarzeniami, które skończyły się skazaniami za nowe przestępstwa. Z siedmiu, którzy powrócili za naruszenia zwolnienia warunkowego, czterech powróciło za naruszenia warunkowego związane z podejrzeniem bez skazania za nowe przestępstwo, a jedynie trzech powróciło za formalne naruszenie zwolnienia warunkowego, w każdym przypadku głównie w związku z problemami związanymi ze stosowaniem alkoholu.7 Ani w uzupełnieniu z lipca 1964, ani po 2,5 letnim zwolnieniu nie wystąpił niewspółmierny odsetek badanych, którzy powrócili do więzienia za naruszenia zwolnienia warunkowego w porównaniu z nowymi przestępstwami, gdy naruszenia zwolnienia są określone jako powroty do więzienia nie związane ze skazaniami za nowe przestępstwa, a recydywizm w wyniku nowego przestępstwa jest określony jako powrót do więzienia jedynie za przypadki związane z nowymi skazaniami. Jedynie niewielka mniejszość badanych, odesłanych do więzienia, powróciła za formalne naruszenia zwolnienia warunkowego, w lipcu 1964 tylko trzech z 12 (25%), a po 2,5 letnim zwolnieniu jedynie trzech z 15 (20%). Niezależnie czy wyniki eksperymentu Więzienie Concord były jakąś poprawą stosunku nowych przestępstw do naruszeń zwolnień warunkowych w badaniu wskaźnika bazowego, rozróżnienie między naruszeniami zwolnień jest w znacznym stopniu bez znaczenia gdyż większość tego, co Leary uważał za "naruszenia zwolnienia warunkowego" była powodowana wydarzeniami, które doprowadzały poźniej do skazań za nowe przestępstwa. Długoterminowe wskaźniki recydywizmu Z 21 badanych psilocybinowych, dla których mogą być odnalezione kartoteki, faktyczny wskaźnik recydywizmu po 2,5 latach (30 miesiącach) zwolnienia wynosił 71%, przy 15 z 21 osób podgrupy, które wróciły do więzienia. Ograniczony zakres możliwych wskaźników recydywizmu dla 2,5 letniego zwolnienia dla całej grupy eksperymentalnej 32 badanych wynosi 56% do 88%8. 71% wskaźnik recydywizmu grupy 21 jest jedynie jeden punkt procentowy poniżej środka zakresu możliwych wartości (72%), ponownie sugerując, że podgrupa jest prawdopodobnie losową grupą z całej grupy. Zakres możliwych wskaźników recydywizmu jest podobny do oczekiwanego bazowego wskaźnika recydywizmu 56% po 2,5 letnim zwolnieniu, i do poprzednio sprawozdanego wskaźnika recydywizmu 59% z lipca 1964. Stąd nie ma efektu leczenia, pod względem zmniejszonych wskaźników recydywizmu, dla najdłuższego okresu czasu, dla którego dostępne są statystyki wskaźnika bazowego dla grupy kontrolnej. Orzeczenie braku efektu leczenia po 2,5 letnim zwolnieniu nie jest zaskakujące, ze względu na brak takiego efektu w lipcu 1964, z badanymi po zwolnieniu od 18 do 26 miesięcy. Od 30 miesięcznego zwolnienia do czasu przeprowadzenia niniejszego długoterminowego uzupełnienia (kolejne 31,5 roku), całkowity współczynnik recydywizmu wyniósł 76%. Jeden z sześciu badanych, który pozostał na wolności przez pierwsze 2,5 roku zwolnienia, powrócił po tym czasie do więzienia za popełnienie nowego przestępstwa, podczas gdy pozostałych pięciu badanych nie zostało ponownie uwięzionych. soma rights re-served 7 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl Rozmowy uzupełniające Jedynie trzech badanych można było zlokalizować i skontaktować się z nimi telefonicznie. Dwóch zgodziło się na wywiad a jeden odmówił. Jeden z tych dwóch badanych, którzy zgodzili się na rozmowę powrócił do więzienia po uczestniczeniu w eksperymencie, a drugi nie. Zorganizowano specjalne spotkanie, na które autor przyprowadził dwóch badanych, którzy chcieli być przesłuchani, do domu Leary'ego na emocjonalne spotkanie i wywiad nagrywany na taśmę. Spotkanie odbyło się 20 stycznia 1996, kilka miesięcy przed śmiercią Leary'ego. W spotkaniu uczestniczył także Gunther Weil, jeden ze współbadaczy Leary'ego w eksperymencie. Obaj badani eksperymentalni wyrazili swą wdzięczność za możliwość uczestniczenia w eksperymencie. Obaj uważali, że odnieśli osobistą korzyść ze swych psilocybinowych doświadczeń i nie doznają żadnych negatywnych długoterminowych problemów związanych z psilocybinowym doświadczeniem. Obaj mają jaskrawe wspomnienia swych psilocybinowych doznań. Żaden nie wziął na własną rękę psychedeliku po eksperymencie. Badany, który powrócił do więzienia mówił o niezwykłym doznaniu, które miał pod wpływem psilocybiny. Opisał je jako, "bycie na powrót w łonie... Widzę film, to moich dwóch starszych braci, którzy mówią, 'Mamo, możemy iść się pobawić?' 'Pewnie, Bob, pewnie Al, możecie iść.' Ja mówię, 'Poczekajcie na mnie, też chcę iść.' Ona mówi, 'Ty nie możesz iść.' A ja mówię, 'Dlaczego?', a ona, 'Ponieważ nawet się jeszcze nie urodziłeś.' To było zabawne uczucie." Rozmyślał nad doznaniem i komentował, "Jestem głęboko przekonany, że nigdy nie musiałbym wracać do więzienia gdybym miał pomoc [po uwolnieniu], gdyby mnie ktoś prowadził, zainteresował. Kto do cholery chce odsiadywać?" Po jego ostatecznym zwolnieniu z więzienia, powiedział, że stał się bardziej odpowiedzialny, ożenił się i został ojcem. Poinformował, że jego syn również siedział w więzieniu, i zauważył, że chciałby, by jego syn mógł mieć doznanie psilocybinowe, ponieważ mogłoby mu to pomóc ujrzeć możliwości życiowe w nowym, bardziej odpowiedzialnym świetle. Badany, który nie powrócił do więzienia domyślał się, że był w stanie pozostać na wolności, głównie dlatego, że miał rodzinę, do której mógł wrócić po uwolnieniu. Przestępstwo za które poszedł do więzienia zostało popełnione sześć lat przed jego aresztowaniem, do którego mówił, że doszło, ponieważ powiedział o przestępstwie komuś, kto następnie powiedział policji. Badany ten sądził, że doznania psilocybinowe pomogły mu pozostać na wolności, mówiąc, "Wiem, że to coś [doznanie psilocybinowe] było dla mnie wspaniałe przez około dwa lata po tym jak to otrzymałem. Wiesz, żona i ja rozmawialiśmy o tym co jakiś czas, i raz zapytała mnie, 'Jak się czujesz?' a ja powiedziałem, 'Czuję się świetnie... ty i ja jesteśmy razem, więc coś z tego mam.'" Zastanawiał się nad treścią swego psilocybinowego doznania mówiąc, "Rozrywasz swoje życie i składasz je z powrotem." Refleksje Leary'ego Leary, choć osłabiony nieuleczalną chorobą, w pełni cieszył się spotkaniem z eks więźniami. Wspominał o euforii, jaką często odczuwał opuszczając więzienie po pomyślnej sesji eksperymentalnej, zdając sobie sprawę, że wniósł dozę mentalnej wolności ludziom za kratkami. Leary wspomniał również o kilku elementach projektu eksperymentalnego poza zastosowaniem psilocybiny, które uważał, że były ważne, lecz mogły być łatwo przegapione. Główna kwestia, na którą chciał zwrócić uwagę to, że "Nie było tajemnic. Daliśmy wam koledzy całą moc..." Więźniom przedstawiano wyniki wszystkich testów psychologicznych, które podano, mogli zdecydować o dawce, jaką chcieli dostać, a także uczestniczyli w decydowaniu, którzy z pozostałych więźniów mogą uczestniczyć w eksperymencie. W tamtych czasach, taki stopień otwartości był rzadki, lecz Leary zdecydował się być demokratyczny odnośnie informacji i procedur, by umożliwić badanym przejęcie większej kontroli nad swymi życiami. Leary szczegółowo omówił temat oddania kontroli. "Pełne ujawnienie, brak tajemnic, lecz jeden z nas [zespołu eksperymentalnego] miałby zawsze kontrolę, zdecydowaliśmy się na kompromis. Kiedyś naprawdę ją straciłem. W pewnym momencie, siedziałem mówiąc do grupy i stało się coś hipnotycznego. Wszyscy byli w tym jakby naprawdę, ja w tym byłem naprawdę, i nagle miałem taki przebłysk jakbyście wszyscy byli w mej sieci, jakby pająka. Dostałem pełną kontrolę, i czułem się z tym naprawdę żenująco. W następnej minucie się załamałem. soma rights re-served 8 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl Coś jakby oprzytomniałem i byłem na koi, a wy wszyscy na mnie patrzyliście jak Mama. Byłem zupełnie bezradny, lecz każdy był taki miły i czuły. To było niesamowite." Zapytany, jakie zmiany mógłby wprowadzić w projekcie eksperymentalnym gdyby miał powtórzyć eksperyment, pierwszą i jedyną zmianą, na którą zwrócił uwagę było, "Jedyną rzeczą byłoby utworzenie ośrodka resocjalizacyjnego. System wsparcia jest naprawdę potrzebny". Brak wsparcia po zwolnieniu był najważniejszym słabym ogniwem w interwencji terapeutycznej. Fakt ten został wcześnie dostrzeżony, a zespół doświadczalny poświęcił znaczą ilość czasu na utrzymywanie kontaktu z badanymi po zwolnieniu, próbując znaleźć im warunki mieszkaniowe i prace oraz oferując wsparcie emocjonalne. Założenie ośrodka resocjalizacyjnego było jednak poza możliwościami zespołu badawczego. Wyższy standard Gdy Leary opuścił Harvard, pozostawił za sobą naukę i skupił się na zostaniu agentem kulturowej przemiany najbardziej kontrowersyjnego rodzaju. Do chwili obecnej, generalnie przyjmowano, że cały jego naukowy wkład był miarodajny. W rzeczy samej, uzupełnienie niniejszego autora do Eksperymentu Wielki Piątek potwierdziło podstawowe wnioski tego sponsorowanego przez Leary'ego eksperymentu, mimo że autor wykrył niesprawozdany fakt, iż jeden z badanych w eksperymencie Wielki Piątek doświadczył trudnej reakcji i podczas przebiegu eksperymentu podano mu ważny środek uspokajający (Doblin 1991; Roberts & Jesse 1998). Niezależnie od jego motywacji, mylące raporty Leary'ego o sukcesie eksperymentu Więzienie Concord służą jako lekcja poglądowa na to, czego nie należy powtarzać. Przy obecnym wznowieniu badań nad terapeutycznym zastosowaniem leków psychedelicznych po trzech dekadach niemal całkowitej prohibicji, badacze psychedeliczni muszą trzymać się najwyższych standardów etycznych w celu zachowania dozy zaufania organów nadzorujących i opinii publicznej. Wnioski Niepowodzenie Eksperymentu Więzienie Concord w zmniejszeniu wskaźników recydywizmu nie powinno być interpretowane jako dowód na brak znaczenia psychedelików jako dodatków do psychoterapii przestępców. Niepowodzenie Eksperymentu Więzienie Concord powinno raczej ostatecznie pochować mit leków psychedelicznych jako magicznych pocisków, których spożycie automatycznie nada mądrości i spowoduje trwałą zmianę po zaledwie jednym czy nawet kilku doświadczeniach. Po przeczyszczającym i wnikliwym doznaniu psychedelicznym o wiele prawdopodobniej zajdzie zmiana osobowości, lecz tylko trwała ciężka praca po ustąpieniu leku posłuży zakotwiczeniu i utrwaleniu wszelkiego postępu w kierunku uzdrowienia i zmiany zachowania. Same doświadczenia na leku psychedelicznym nie są wystarczające w wytworzeniu trwałej zmiany. Leary, pisząc o ważności nastawienia i otoczenia, wiedział o tym tak jak każdy, i napisał, "Głównym wnioskiem naszego dwuletniego badania pilotażowego jest to, że instytucjonalne programy, aczkolwiek skuteczne, niewiele znaczą, gdy byli skazańcy trafią na ulicę. Napotkane naciski społeczne są tak przemożne, że zmiana jest bardzo trudna." (Leary 1969). Podczas wywiadu uzupełniającego, przeprowadzonego krótko przed swą śmiercią, Leary poświęcił czas na stałe powtarzanie tego, co uprzednio twierdził, że było główną lekcją z eksperymentu Więzienie Concord: kluczem do długotrwałej redukcji ogólnych wskaźników recydywizmu może być kombinacja grupowej psychoterapii wspomaganej psilocybiną, wymierzonej przed zwolnieniem wraz z rozległym programem uzupełniającym po zwolnieniu, modelowanym na grupach Anonimowych Alkoholików, oferującym wsparcie dla zwolnionych więźniów. Prawdopodobnym jest oczywiście, że programy po zwolnieniu dałyby pewne korzyści wszystkim ludziom zwolnionym z więzienia, niezależnie czy otrzymali grupową terapię wspomaganą psilocybiną, doradztwo w zakresie narkomanii, trening zawodowy, nielekową opiekę psychologiczną, jakikolwiek inny program mający zmniejszyć recydywizm, czy nawet zupełny brak opieki. Na skutek przemożnych efektów psychologicznych psilocybiny, programy po zwolnieniu dla badanych, którzy ją otrzymali, mogą różnić się zarówno treścią jak i ważnością od programów dla badanych, którzy przyjęli inne interwencje. To czy nowy program wspieranej psilocybiną grupy psychoterapeutycznej i programy po zwolnieniu znacznie zmniejszyłyby wskaźniki recydywizmu jest pytaniem empirycznym, które zasługuje na skierowanie w kontekście nowego eksperymentu. soma rights re-served 9 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl Notatki 1. Artykuł ten skorzystał z obszernej krytyki Ralpha Metzner'a a także z wnikliwego przeglądu Ricka Strassman'a, Toma Riedlinger'a, Gunthera Weil'a, Charlesa Grob'a oraz Boba Forte. 2. Relacje eksperymentalne prowadzących projekt można znaleźć w High Priest (Leary 1968) i w nadchodzącej relacji Metzner'a, "From Harvard to Zihuatanejo", w Festschrift Timothy Leary - Outside Looking In Leary'ego, zredagowaną przez Roberta Forte, opublikowaną przez Inner Traditions, New York. 3. Zmiany osobowości szczegółowo omówione są u Leary et. al. 1965, oraz Leary & Metzner 1968. W Kalifornijskim Inwentarzu Osobowości, istotne zmiany odnotowano na 12 z 18 skal (wliczając towarzyskość, dobre samopoczucie, uspołecznienie, tolerancję i sprawność intelektualną.) Nie było w zasadzie istotnych zmian w MMPI z wyjątkiem skali D malejącej od testu jeden do testu trzy. 4. Pewne zamieszanie może wynikać z faktu, że pierwszy artykuł o eksperymencie Więzienie Concord w czasopiśmie, który Leary opublikował (Leary et al. 1965) zawierał informacje o wskaźnikach recydywizmu z lipca 1964, ukazujących brak ogólnego zmniejszenia. Kolejne artykuły książkowe i czasopismowe Leary'ego (Leary 1969; Leary 1968; Leary & Metzner 1968) oraz przeglądy historyczne napisane przez autorów, z którymi Leary rozmawiał (Stevens 1987; Lee & Shlainn 1985; Stafford 1979), sprawozdają wskaźniki recydywizmu jedynie ze stycznia 1963, które jak twierdzi Leary ukazały dramatyczne zmniejszenie, i nawet nie wspomniał, że było późniejsze uzupełnienie w lipcu 1964, które ukazało brak całkowitego zmniejszenia. Zazwyczaj oczekuje się, że późniejsze prace i raporty zawierają najbardziej aktualne informacje. W wyniku początkowego zapoznania się z późniejszymi pracami i raportami, obecny autor jak również wielu innych ludzi, otrzymało pierwotnie mylne wrażenie, że po styczniu 1963 nie było uzupełnienia Eksperymentu Więzienie Concord, i że eksperyment zakończył się sukcesem w zmniejszeniu wskaźników recydywizmu. Tylko w jednej pracy po 1965 Leary ponownie wspomniał, że po styczniu 1963 było uzupełnienie, w którym wskaźniki recydywizmu nie były niższe niż oczekiwane. Leary nie był głównym autorem niniejszej pracy, która została spisana po niemal trzech dekadach od pracy z 1965 (Riedlinger & Leary 1994). 5. Raport Leary'ego o dwóch ludziach, którzy powrócili do więzienia za nowe przestępstwa w lipcu 1964 koliduje z jego raportem z 15 stycznia 1963, 18 miesięcy wcześniej, gdy twierdził, że za nowe przestępstwa do więzienia powróciło już troje ludzi. Badany #9 powrócił do więzienia za naruszenie zwolnienia warunkowego powiązane z nowym przestępstwem, za które nie został skazany, został zwolniony po dodatkowej odsiadce, a następnie powrócił za naruszenie zwolnienia warunkowego powiązane z kolejnym skazaniem za nowe przestępstwo. 6. Badany #2, #9, #13, #17, #19, oraz #21 powrócili do więzienia za naruszenia zwolnienia warunkowego spowodowane wydarzeniami, które skończyły się nowymi skazaniami. Badany #4 powrócił do więzienia za nowe przestępstwo. Badani #5 i #10 byli podejrzani o popełnienie nowych przestępstw, lecz nie zostali skazani, podczas gdy badani #12, #15, i #20 powrócili za problemy związane ze stosowaniem alkoholu. 7. Między uzupełnieniem z lipca 1964 a 2,5 letnim okresem po zwolnieniu, z Cocnord zostało zwolnionych trzech dodatkowych badanych. Badany #3 powrócił do więzienia za ucieczkę z warunkowego, lecz nie był podejrzany o popełnienie żadnych nowych przestępstw. Badany #6 powrócił za naruszenie zwolnienia warunkowego związanego z podejrzeniem o uczestniczenie w napadzie z bronią, za które nie został skazany. Badany #7 powrócił do więzienia za naruszenie zwolnienia warunkowego związanego z podejrzeniem o uczestniczenie w kradzieży, został zwolniony po dodatkowej odsiadce, a następnie powrócił i został skazany za napad z bronią. 8. W lipcu 1964 Leary sprawozdał, że z więzienia zostało zwolnionych 27 z 32 badanych. Z 27 zwolnionych, 16 powróciło a 11 nie, przy wskaźniku recydywizmu 59%. W podgrupie 21 badanych, 18 zostało zwolnionych przed lipcem 1964. Z tych 18 zwolnionych, 12 powróciło a sześciu nie, przy wskaźniku recydywizmu 67%. Stąd, dla dziewięciu badanych, którzy powrócili w lipcu 1964 i których kartotek nie zlokalizowano, proste odejmowanie wskazuje, że czterech musiało powrócić do więzienia (16 minus 12) a pięciu nie (11 minus 6). Było również pięciu badanych, którzy w lipcu 1964 nie zostali zwolnieni z więzienia. Z podgrupy 21 badanych, trzech zostało zwolnionych dopiero po lipcu 1964. Z tej trójki, dwóch powróciło do więzienia za naruszenia zwolnienia warunkowego w czasie 2,5 letniego zwolnienia, podczas gdy trzeci powrócił za nowe przestępstwo, soma rights re-served 10 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/ eksperyment więzienie concord - badanie uzupełniające po 34 latach www.psilosophy.info/whhnvxhrbyjgbbcvcganbrgl ale dopiero po 2,5 latach po zwolnieniu. Dlatego najlepszym możliwym wynikiem przy 2,5 letnim okresie po zwolnieniu byłoby 56% (18/32; 12 badanych z podgrupy 21, którzy wrócili do więzienia przed lipcem 1964, czterech badanych z brakujących akt, którzy jak sprawozdał Leary, powróciło w lipcu 1964, oraz dwóch badanych z podgrupy 21, którzy zostali zwolnieni z więzienia po lipcu 1964, a którzy powrócili w ciągu 2,5 letniego okresu po zwolnieniu). To dolne 56% jest dokładnie takie jak statystyka wskaźnika bazowego dla 2,5 letniego okresu po zwolnieniu. Najgorszym możliwym wynikiem przy 2,5 letnim okresie po zwolnieniu byłoby 88% (28/32). Odnośniki 1. Arendsen Hein, G.W. 1963. LSD in the Treatment of Criminal Psychopaths. London: Charles C. Thomas. 2. Doblin, R. 1991. The Good Friday Experiment - A twenty-five year follow-up and methodological critique. Journal of Transpersonal Psychology 23 (1): 1-28. 3. Grinspoon, L. & Bakalar, J. 1979. Psychedelic Drugs Reconsidered. New York: Basic Books. 4. Leary, T. 1969. The effects of consciousness-expanding drugs on prisoner rehabilitation. Psychedelic Review 10: 20-44. 5. Leary, T. [1968] 1995. High Priest. Berkeley: Ronin Press. 6. Leary, T. 1963. Report on the Harvard Psilocybin Project. Unpublished. January 15, 1963. 7. Leary, T. & Metzner, R. 1968. Use of psychedelic drugs in prisoner rehabilitation. British Journal of Social Psychiatry 2: 27-51. 8. Leary, T.; Metzner, R.; Presnell, M.; Weil, G.; Schwitzgebel, R. & Kinne, S. 1965. A new behavior change pattern using psilocybin. Psychotherapy: Theory, Research and Practice 2 (2): 61-72. 9. Leary, T.; Litwin, G. & Metzner, R. 1963. Reactions to psilocybin in a supportive environment. Journal of Nervous and Mental Diseases 137:561-73. 10. Lee, M. & Shlain, B. 1985. Acid Dreams: The CIA, LSD and the Sixties Rebellion. New York: Grove Press. 11. Metzner, R. & Weil, G. 1963. Predicting recidivism: Base rates for Massachusetts Correctional Institute, Concord. Journal of Criminal Law, Criminology and Police Science 54 (3): 307-16. 12. Riedlinger, T. & Leary, T. 1994. Strong medicine for prisoner reform: The Concord Prison Experiment. MAPS Bulletin 4 (4): 22-25. 13. Roberts, T. & Jesse, B. 1998. Recollections of the Good Friday Experiment: An interview with Huston Smith. Journal of Transpersonal Psychology 29(2): 99-104. 14. Stafford, P. 1979 . Psychedelics Encyclopedia. 3rd Ed. Berkeley: Ronin Press. Third Edition, 1992. 15. Stevens, J. 1987. Storming Heaven: LSD and the American Dream. New York: Atlantic Monthly Press. 16. Tenenbaum, B. 1961. Group therapy with LSD-25. Diseases of the Nervous System 22: 459-92. [ tłumaczenie: cjuchu ] soma rights re-served 11 od 24.08.2012 na http://www.psilosophy.info/
