Lahore (EE 37)

Lahore (EE 37)
Lahore, Lahore, Lahore
Pochodzenie
Na subkontynencie indyjskim od bardzo dawna hodowane były gołębie, które przypominają obecne lahory, dobrze znane na całym świecie. Nazwa ich pochodzi od miasta Lahore, które obecnie naleŜy do Pakistanu. Do
Europy zostały przywiezione w 1880 roku. Od tego
czasu rozpoczęła się intensywna praca nad ustabilizowaniem pokroju i rysunku przywiezionych gołębi.
Pierwsze lahory miały na nogach jedynie tzw. pończoszki i pokrojem przypominały gołębie lotne. W 1911
roku powstał klub hodowców lahore, co przyczyniło się
do ich rozpowszechnienia, przede wszystkim ustabilizowania ich eksterieru.
Obecnie lahory są hodowane nie tylko w europejFot. Zdzisław Jakubanis
skich krajach, ale na całym świecie.
Opis budowy
To stosunkowo duŜy i mocny gołąb, o bogatym upierzeniu na nogach i charakterystycznym rysunku. Jest gołębiem harmonijnie zbudowanym i o spokojnym usposobieniu.
Fot. Zdzisław Jakubanis
Lahory mają duŜą i szeroką głowę, ciemię delikatnie spłaszczone, czoło zaś dobrze
zaokrąglone, które tworzy z dziobem nieco rozwarty kąt. Dziób powinien być średniej
długości, mocny oraz cielistego koloru. Zdarza się, Ŝe przy woskówkach jest nieco
ciemniejszy, szczególnie u gołębi młodych. Nie jest to jednak wada.
Lahore
Oczy lahorów są duŜe i ciemne, obramowane bardzo wąskimi, czerwonymi brwiami.
Charakterystyczna jest średniej
długości, szeroka szyja, która jest
tylko lekko wygięta. Wychodzi z szerokiej i zaokrąglonej piersi, harmonizując z szerokimi plecami, nieznacznie opadającymi w kierunku średniej
długości ogona, składającego się
z szerokich sterówek. Na nim spoczywają skrzydła, które powinny być
szerokie i zwarte, chociaŜ całe upierzenie lahorów jest stosunkowo luźne.
Obok charakterystycznego rysunku w oczy rzucają się średniej długości, dobrze upierzone nogi, z sępimi
piórami.
Do duŜych wad zalicza się słaby
i długi korpus, wąską figurę, za
wysoką lub za głęboką postawę,
mocno opadające plecy, płaskie czoło
i opuszczone skrzydła.
Kolory i rysunek
Fot. Zdzisław Jakubanis
2
Lahory występują w kilku kolorach, a mianowicie czarnym, czerwonym, Ŝółtym, niebieskim, niebieskopłowym, czekoladowym (dun), czerwonopłowym, Ŝółtopłowym i srebrnym.
Niebieskie i niebieskopłowe występują
bez i z ciemnymi pasami.
Znane teŜ są grochowe niebieskie
i niebieskopłowe.
Na wystawach największe zainteresowanie budzi rysunek lahorów.
Białe jest gardło, przednia część szyi,
pierś, brzuch, łapcie, dolna część
grzbietu oraz ogon. Kolorowe zaś są
pozostałe części upierzenia, a więc
czoło, górna i tylna część głowy, tył
szyi, górna część pleców oraz całe
skrzydła. Pomiędzy barwną częścią
głowy a oczami przebiega biały pas.
Oko musi znajdować się w białym
polu.
Wszystkie kolory powinny być czyste. U czekoladowych występuje delikatny Ŝółty nalot. U samic w kolorze
niebieskim i srebrnym trochę ciem-
Lahore
niejszy odcień na tarczach skrzydeł jest dopuszczalny.
Wadami w kolorze i rysunku są wszelkiego rodzaju odstępstwa od wzorcowego
rysunku oraz białe pióra nad woskówkami, białe lotki, całe białe lub do przykrycia ogona kolorowe plecy, kolorowe upierzenie na piersiach, brzuchu i ogonie. TakŜe wadą są
nieczyste i matowe kolory.
Uwagi dotyczące hodowli
MoŜliwa jest hodowla w wolierach. Woliery jednak powinny być przestronne, jak
równie odpowiednio duŜe powinny być boksy do gniazdowania. Wymagane są właściwe dla gołębi łapciastych miejsca do odpoczynku.
Lahory dobrze opiekują się swoim potomstwem. Trudnością w hodowli jest uzyskanie właściwego rysunku.
Obrączka numer 11.
3