Zapraszamy do lektury - IX Liceum Ogólnokształcące

Natura na boisku
IX Liceum Ogólnokształcącego
w Poznaniu
Klasa humanistyczna II e
Spis Treści:
3-4 – Świerk Biały Conica – Karolina Powrózek i
Aleksandra Oleksiak
5 - Koniczyna Biała – Michał Przychodzki i Kacper Kopeć
6 - Brzoza Brodawkowata – Elżbieta Suchecka i Lara
Malan-Woodgate
7– Sosna Zwyczajna – Paulina Bartczak i Roksana Kurek
8-9 – Głóg – Wiktoria Szkudlarek i Joanna Trzeciak
10-11– Forsycja – Zuzanna Burkowska i Klaudia Florysiak
12-13 – Akacja – Weronika Kidoń
14-15 – Mniszek Pospolity – Danuta Ziętkiewicz i
Dominika Babiak
16 – Mahonia – Weronika Mackiewicz
17-19 – Jarząb Pospolity – Patrycja Grotek i Dominik
Łubowski
20-21 – Jabłoń Royalty – Agata Malewicz
Świerk Biały Conica
Wiosną
oraz latem
Rośnie wolno i tworzy gęste, regularne, stożkowate, jak gdyby formowane korony
wysokości 1,5 m, a nawet wyższe. Pędy cienkie, wiotkie, młode skąpo owłosione. Igły
jasnozielone, długości do 10 mm, gęsto ustawione wokół pędów. Jedna z najpiękniejszych i
najczęściej uprawianych stożkowatych form świerka. Wymaga pełnego nasłonecznienia,
żyznej i starannie pielęgnowanej gleby. W czasie długotrwałej suszy należy intensywnie
podlewać. Bardzo często sadzony w parkach i czasem także w lasach. Jest wytrzymały na
niskie temperatury i na suszę, jednak najlepiej rośnie w wilgotnym klimacie i na żyznych
glebach. Przede wszystkim nadaje się do ogrodów skalnych, do małych przydomowych
ogródków, na rabaty i skarpy. Stosowany również na szpalery (nie przycinane) i na strzyżone
żywopłoty.
Koniczyna biała
Na boisku IX LO można znaleźć występującą w dużej ilości koniczynę białą (Trifolium
repens). Jest to gatunek rośliny występujący praktycznie w całej Europie. Rośnie dziko oraz
w uprawach na terenie całej Polski, porastając łąki, pastwiska i nieużytki. Posiada
właściwości lecznicze, można z niej uzyskać miód. Jej charakterystyczne cechy to: liście
trzylistkowe, kwiaty koloru białego. Koniczyna ta jest rośliną płożącą się, jej łodyga osiąga
maksymalnie 45 cm długości. Jeżeli chcielibyśmy zająć się jej uprawą to potrzebuje ona
gleby średnio żyznej, wilgotnej, najlepiej piaszczysto- gliniastej zasobną w wapń i azot,
o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Oczywiście im lepsza gleba tym większy
przyrost. Wysiew powinno się rozpocząć wczesną wiosną, od marca do kwietnia. Suszone
główki kwiatostanowe dodawane są do mieszanek ziołowych o działaniu
przeciwreumatycznym. Napar z kwiatostanów działa ogólnie wzmacniająco, antytoksycznie
i lekko przeciwbólowo. Kwiaty koniczyny białej są zapylane przez pszczoły i trzmiele. Z 1 ha
plantacji tej rośliny można uzyskać do 100kg miodu. Miód ten jest koloru słomkowego
o słodkim smaku. Działa uspokajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii.
Koniczyna biała z rozwiniętym
kwiatostanem.
Źródło: www.swiatkwiatow.pl
Brzoza Brodawkowata (Betula pendula)
Gatunek drzewa z rodziny brzozowatych. Wymieniana też pod nazwami: brzoza zwisła,
brzezina, brzoza biała. Występuje w chłodniejszych rejonach Azji i Europy oraz w Afryce
Północnej (Maroko), rozprzestrzenia się też w innych rejonach i jest uprawiana w wielu
krajach świata. W Polsce jest pospolita na całym niżu i w niższych położeniach górskich.
Cechy :
Wysokość brzozy brodawkowatej dochodzi do 25 m, przy
średnicach do ok. 60 cm; często także w postaci karłowatej.
Pień do wysokości ok. 12-15 m wolny od gałęzi,
cylindryczny, niekiedy zniekształcony przy odziomku; na
niekorzystnych siedliskach także skrzywiony. Kora
mlecznobiała, dająca się oddzierać cienkimi poprzecznymi
pasmami, wiekiem pstra, spękana w dolnej części pnia,
gruba i czarnawa. Młode pędy pokryte brodawkami. Liście
skrętoległe, pojedyncze, podwójnie ząbkowane, jajowato
zakończone lub trójkątne. Długość liścia do 7 cm,
szerokość ok. 3 cm, kolor zielony - na jesieni żółty.
Kwiatostany w postaci długich kotek. Nasiona to orzeszki
ok. 3mm, dookoła błoniasto oskrzydlone
Zastosowanie:
Liście brzozy brodawkowatej są jednym ze starszych leków
ludowych. Kiedyś świeżych liści brzozy używano do
okładów przeciw reumatyzmowi, a naparu z liści i pączków przy czerwonce i biegunce. Obecnie wyciąg z liści brzozy
stosuje się przy przewlekłych chorobach dróg moczowych.
Ma on także zastosowanie zewnętrzne przy niektórych
schorzeniach skóry oraz do pielęgnacji włosów.

drewno: Robi się z niego meble, sklejkę i drobne
przedmioty. Jest przetwarzane podczas suchej destylacji na
węgiel, kwas octowy, alkohol metylowy i smołę.

-Roślina ozdobna– chętnie sadzona w parkach i
ogrodach.
Sosna Zwyczajna
Sosna zwyczajna zwana także sosną pospolitą to drzewo iglaste z rodziny sosnowatych
(Pinaceae) występujące w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej. Jest drzewem
długowiecznym rosnącym na glebach ubogich, w zwartych lasach lub w zespołach
mieszanych.Posiada ona dwuigielne ulistnienie.
Wymagania: Sosna zwyczajna jest mało wymagającym gatunkiem, preferującym stanowiska
słoneczne. Odporna jest na suszę oraz mrozy. W przeciwieństwie do sosny czarnej (Pinus
nigra) nie jest odporna na zanieczyszczenia. Jest jednak bardzo tolerancyjna wobec podłoża.
Poradzi sobie na większości gleb, a także na podłoży piaszczystym, kamienistym i ubogim w
składniki odżywcze.
Cięcie: Sosna jest rośliną, która nie wymaga przycinania. Jeżeli jednak pojawią się pędy
uszkodzone przez śnieg, wiatr oraz mróz usuwamy je na wiosnę. Pamiętajmy jednak, aby
każdą powstałą ranę zabezpieczyć specjalną pastą ogrodniczą. Uchroni to roślinę przed
ewentualnymi infekcjami oraz przyspieszy gojenie się rany.
Nawożenie: Jest to istotny zabieg , zwłaszcza przez pierwsze kilka lat od momentu
posadzenia sosny w gruncie. Pierwsza dawka powinna zawsze wynosić połowę dawki
zalecanej przez producenta. Nawożenie mineralne i organiczne rozpoczynamy zawszę na
wiosnę, kończąc w czerwcu. Najlepsze są nawozy o spowolnionym działaniu, stosujemy je
jednorazowo w okresie wiosennym. Nawóz umieszczamy w otworach zrobionych blisko
rośliny.
Ujęcia sosny zwyczajnej wiosną
(21.03.2014r.)
Ujęcia sosny zwyczajnej latem
(20.05.2014r.)
Wykonały: Roksana Kurek i Paulina Bartczak, klasa IIe
GŁÓG
Należący do rodziny różowatych rodzaj głóg Crataegus, obejmuje liczne a zarazem zmienne
gatunki krzewów bądź niewysokich drzew liściastych występujących w : Europie, Azji,
Ameryce Północnej
Drzewo głogu znajduje się w szkolnym zagajniku IX LO
Jak zaobserwowałyśmy kwiaty mają białe i zebrane w baldachogrona, czasami pojedyncze,
kwitną w maju, bądź czerwcu.
Widać, że nasz nauczyciel od pszyry wkłada ogrom uczucia, by drzewo kwitło i wydawało
piękne kwiaty a my byśmy mogli cieszyć się walorem estetycznym, jeszcze wiosną przed
zakwitnięciem nasz głóg wyglądał jak zwykłe nierozpoznawalne drzewo.
Spotyka się około 200 gatunków głogu bardzo łatwo krzyżujących się ze sobą i trudnych do
rozpoznania. W Polsce spotykamy głównie głóg jednoszyjkowy, dwuszyjkowy i pośredni,
a w ogrodach głóg szkarłatny, owłosiony i wielkoowocowy.
Wykorzystanie
Nalewki oraz wyciągi sporządzane z tej rośliny dobrze wpływają na naczynie wieńcowe,
mięsień sercowy i układ nerwowy. Kwiaty wykorzystywane są do produkcji leków
nasercowych. Warto wiedzieć także, iż mają właściwości uspokajające, jest składnikiem
wielu mieszanek herbacianych. Wykorzystywane także do różnych przetworów np. soków,
konfitur i kisieli.
Crataegus laevigata – głóg dwuszyjkowy
Ma on formę wysokiego krzewu bądź niewielkiego drzewka, który osiąga do 4 -5 m
wysokości. Liście są odwrotnie jajowate, słupek znajduje się w dwóch szyjkach. Bardzo
ciekawą odmianą głogu jest Paul’s Scarlet, który ma piękne czerwone kwiaty, podobne
do małych różyczek.
Dokładne badając i obserwując nasz głóg znajdujący się przy szkole stwierdzamy, że jest to
gatunek dwuszyjkowy.
Owoce głogu
Tak będzie wyglądało nasze drzewo, kiedy pojawią się owoce, czyli we wrześniu.
Wymagania rośliny
Głóg w większości gatunków poradzi sobie na przeciętnym podłożu a nawet słabym. Jednak
najlepiej jest zapewnić mu podłoże piaszczysto- gliniaste , żyzne i próchnicze. Dość dobrze
znosi zanieczyszczenia i suszę, jedynie nie lubią przesadzania bo ich korzenie są wrośnięte
głęboko i rozlegle. Głogi możemy rozmnażać nasionami, zdrewniałymi sadzonkami oraz tez
przez okulizację.
Wiktoria Szkudlarek i Joanna Trzeciak Kl. II e
FORSYCJA
zwiastun wiosny
Okres wiosenny:
Roślina z boiska szkolnego. Zrobione w na początku kwietnia.
Okres letni:
Zdjęcie również pochodzi z boiska szkolnego. Zrobione pod koniec maja.
Opis:
Nazwa łacińska to Forsythia Vahl jednak potocznie mówi się na ten okaz forsycja. Forsycja
przywędrowała do Europy z Azji, a konkretnie z Chin. Jest to roślina bardzo popularna ze
względu na wczesny okres kwitnienia, w którym to obsypuje się niezliczoną ilością małych
żółtych kwiatów. Zaraz po przekwitnięciu(gdzieś pomiędzy kwietniem i majem) zamiast
kwiatów pojawiają się zielone liście i roślina traci na swoim uroku. Forsycje dorastają do 3
metrów wysokości. Ziemia pod forsycję nie musi być on bardzo żyzna, może być nawet
piaszczysta, byle nie gliniasta i podmokła, bo nie czuje się tam dobrze. Lubi stanowisko
słoneczne lub lekko zacienione. Należy je podlewać w okresach suszy. Dobrze pasują w kąt
działki albo obok altanki. Nadają się także do zastosowania jako roślina pnąca. Czasami się
spotyka wykorzystanie forsycji do bukietów lub na kwiat cięty. Wielu ogrodników sadzi ją w
miejscach pustych, których nie udało im się zagospodarować. Roślina jest odporna na lekki
mróz, ale w razie większego chłodu trzeba ją przykryć, aby nie obmarzły pąki.
Akacja
Robinia akacjowa, zwana u nas po prostu akacją (łac. Acacia Mill.) swoją nazwę zawdzięcza
francuskiemu ogrodnikowi Robinë, który w XII wieku sprowadził to drzewo do Francji. Jej
ojczyzną jest Ameryka Północna. Robinia w Europie zaaklimatyzowała się wręcz
perfekcyjnie. Pora kwitnienia przypada na przełom maja i czerwca i zależy od warunków
atmosferycznych w danym roku.
Kora na pniu robinii jest spękana, a na gałązkach u nasady liści znajdują się dwa ostre i
twarde ciernie, powstałe w wyniku przekształcenia przylistków. Chronią one pączek i młody
liść przed zwierzętami roślinożernymi. Robinia ma liście parzysto-pierzaste złożone.
Kwiatostany umieszczone w pachwinach liści tworzą pachnące, zwisające w dół, bielsze niż
niejedna suknia panny młodej grona pięknych kwiatów. Po zachodzie słońca wydzielają
upajającą woń. Drewno jest bardzo twarde, do niedawna przydatne w gospodarstwach
rolnych.
Akacja rośnie świetnie nawet na wydmach i żwirowatych piaskach. Lubi dużo przestrzeni i
światła. Jest otwarta na nowe roślinne znajomości, gdyż bardzo łatwo ją rozmnożyć z nasion,
które zazwyczaj utrzymują się na drzewie w zeschłych strąkach przez całą zimę aż do
wczesnej wiosny.
To prawdziwy zaszczyt dla boiska szkolnego 9 liceum w Poznaniu, że może on gościć w
swoich trawiastych zakątkach akację. Upiększa ona całą florę naszego pleneru jak i może
poszczycić się tym, że została wymieniona w Starym Testamencie w opisie głównych
materiałów, z których wykonano Arkę Przymierza i jej wyposażenie.
Akacja jest dowodem na to, że plener boiskowy naszej szkoły wita w swych progach tylko
dystyngowanych przedstawicieli roślinnej arystokracji - liczbę gatunków naszej rozkwitającą
w kolorach bieli damę ocenia się na ok.1300! Występują one w strefie tropikalnej i
subtropikalnej całego świata, głównie w międzyzwrotnikowej Afryce, szczególnie Etiopii,
Somalii, W Azji najliczniejsze w Indiach i na Półwyspie Indochińskim. Na półkuli zachodniej
północna granica zasięgu przebiega przez Teksas i Nowy Meksyk.Kongo i Rpa oraz Australii
i Tasmanii(tu największe bogactwo – ok. 950 gatunków).
Jak widać Akacja jest światowa i my jako przyrodnicy z przyjemnością wprowadzamy ją na
salony naszego boiska szkolnego. Z dumą zaprezentuję sesję naszej przepięknej modelki;
odpowiednio z przed oraz po rozkwicie.
MNISZEK POSPOLITY
Mniszek pospolity, mniszek lekarski - (Taraxacum officinale– gatunek rośliny wieloletniej z
rodziny astrowatych (Asteraceae). Potocznie nazywany mleczem (ze względu na sok
mleczny – jest to nazwa myląca, bowiem istnieje inny, całkiem odmienny, rodzaj roślin o
nazwie mlecz). Owocostan mniszka pospolitego jest nazywany dmuchawcem. Jest to gatunek
eurazjatycki, okołobiegunowy, występuje na obszarach o klimacie suboceanicznym. Roślina
kwitnie od kwietnia do sierpnia, zapylana jest przez owady. Nasiona roznoszone przez wiatr
na duże odległości. Jedna roślina wydaje w ciągu roku ok. 3000 nasion. W wieloletnich
uprawach rolnych, na użytkach zielonych oraz w sadach i ogrodach jest uciążliwym
chwastem. Sok mleczny znajdujący się we wszystkich częściach mniszka zawiera inulinę,
kwas krzemowy i lakton (laktukopikryna), witaminy z grup A, B, C, D, a korzeń mniszka
zawiera gorycze seskwiterpenowe.
Korzeń: gruby, spichrzowy i długi, prosty, tworzący rozgałęzienia tylko w kamienistej
glebie.
Łodyga: pusta w środku (dęta), głąbik początkowo wełniście owłosiony, później gładki,
zielony lub jasno brązowy. Osiąga wysokość 10–20 cm.
Liście: Liście zebrane w rozetę, głęboko pierzasto wcięte, podłużne, lśniące, nagie. Przez
środek liścia biegnie główna żyła mleczna z mlecznym sokiem.
Kwiaty: Obupłciowe, języczkowe tworzące po jednym koszyczku na każdym głąbiku.
Okrywa koszyczka złożona z kilku szeregów jajowatych lub lancetowatych listków. Ich
charakterystyczną cechą jest odginanie się w dół zewnętrznych listków okrywy w czasie
kwitnienia. Płatki korony zrośnięte, jasnożółte lub złocistożółte. Osiągając dojrzałość
kwiatostan zmienia się w kulisty dmuchawiec.
Owoce: Szarego koloru, żeberkowane i pokryte brodawkami niełupki z długim dzióbkiem (2–
3 razy dłuższym od owocu). Owoce zebrane są w owocostanie (dmuchawcu) tworzącym
puszystą kulę, każde posiada niewielki, parasolowaty aparat lotny powstały z puchu
kielichowego, zwiększający powierzchnię lotną. Mogą być przenoszone na bardzo dalekie
odległości.
ZASTOSOWANIE: Roślina lecznicza - korzeń mniszka do celów leczniczych należy
zbierać jesienią. Działanie: kwiat działa moczopędnie. Jego korzeń zawiera sporo soli
mineralnych, zwłaszcza potasu, kwasy organiczne, sterole, różne związki cukrowe, na
przykład inulinę, substancje goryczkowe (taraksacyna), cholinę. Odwar z korzeni lub nalewka
pomagają w schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy wszystkich
problemach wątrobowych; pomaga przy kłopotach trawiennych. Dzięki interferonowi podnosi
odporność organizmu, powinni więc go spożywać anemicy. Obniża poziom cholesterolu,
pomaga w leczeniu miażdżycy, początków cukrzycy,
MAHONIA (Mahonia Aquifolium)
Kategoria: Krzewy liściaste
Wysokość: 50-150cm
Stanowisko: nasłonecznione/lekko
zacienione
Zimozielon
e: tak
Termin
kwitnienia:
IV-V
Zastosowa
nie:
- funkcja
ozdobna
- funkcja
lecznicza dawniej
próbowano leczyć tą rośliną choroby skóry
- funkcja kulinarna - jagody można przerabia na galaretki i kompoty
- funkcja użytkowa - dawniej używana w barwiarstwie oraz do układania wieńców.
Uprawa:
Roślina adaptuje się łatwo, szczególnie w
zakrzewionych miejscach. Jej wymagania
glebowe to: gleba żyzna, umiarkowanie
wilgotna, uboga w wapń, o odczynie pH od
kwaśnego do obojętnego.
Symbolika:
Mahonia jest kwiatem stanowym Oregonu. g
Weronika Mackiewicz
Jarząb pospolity
Opis:
 Jarząb pospolity w naturalnym środowisku rośnie na terenie całej Europy oraz
Zachodniej Azji. Jest to drzewo, wysokości do 7-9 metrów. Jej kolorowe owoce mają
kształt kulek i są zebrane w kępy rosnące na całym drzewie bardzo obicie. Są jednym z
głównych pokarmów wielu ptaków. Wiszą na drzewie bardzo długo, bo od lata, aż do
końca zimy. Są on niewątpliwie największą ozdobą drzewa i nadają mu swój
niepowtarzalny urok. Liście są lekko podłużne, a jesienią zyskują czerwono – brązowej
barwy. Drzewo jest wtedy najpiękniejsze z całego roku. Gałęzie układają się luźno, a w
okresie kwitnienia pojawiają się na nich kwiaty o białym kolorze i zapachu
migdałowym. Jarzębina jest bardzo znanym drzewem, lubianym przez wszystkich.
Rozwój:
 Roślina wieloletnia, mega fanerofit. Żyje 80-100 lat (według niektórych źródeł tylko do
60 lat). Pojedyncze okazy osiągają znacznie starszy wiek, np. jedna z jarzębin w
Świnoujściu przekroczyła wiek 130 lat. Kwiaty przedsłupne, kwitną od maja do
czerwca[4]. Mają charakterystyczny zapach gorzkich migdałów. Owoce rozsiewane są
przeważnie przez ptaki (ornitochoria).
Uprawa
 Sadzonki jarzębiny kupuje się w sklepach, sadzi do ziemi i podlewa. Lubi stanowiska
nasłonecznione, ale nie przeszkadza jej półcień. Jarząb jest też rozmnażany przez
nasiona zawarte w owocach. Roznoszą je ptaki oraz wiatr.
Zastosowanie:
 Drzewa sadzi się w alejach i przy drogach. Jest odporne na zanieczyszczoną atmosferę,
dlatego nie przeszkadza mu dym i spaliny. Wielu ogrodników sadzi w swoich ogrodach
jarzębinę pojedynczo. Pięknie udekoruje wtedy każdy ogród
Pielęgnacja:
 Pielęgnacja jarzębiny jest bardzo prosta, gdyż głównie skupia się na jej regularnym,
niezbyt obfitym podlewaniu oraz usuwaniu uszkodzonych, chorych lub porażonych
pędów.
Zbiór i Konserwacja:
 Do celów leczniczych wykorzystuje się kwiaty i owoce. Kwiaty zbieramy na samym
początku kwitnienia, owoce dopiero gdy są dojrzałe. Owoce odrywamy ze szypułek i
rozkładamy cienką warstwą do suszenia, suszymy w temperaturze do 55⁰ C. Zioła
przechowujemy w suchych i zaciemnionych miejscach.
Przyprawa i jej zastosowanie:
 W gastronomi wykorzystuje się owoce jarzębiny w postaci świeżych owoców, suszu a
także przetworów konserwowych. Z owoców przygotowuje się soki, kompoty i
marmolady. Świeże owoce do doskonały dodatek do sosów i potraw z dziczyzny,
zwłaszcza tych bardziej tłustych. Przyprawa jest bardzo popularna w krajach
skandynawskich. Jarzą pospolity wykorzystywany jest również do produkcji
aromatycznych wódek oraz likierów.
Siedlisko:
 Lasy, zarośla, miedze. W Tatrach górska, krzewiasta odmiana (var. glabrata Wimm et
Gr.) dochodzi aż do piętra kosówki, stanowiąc znaczącą domieszkę do kosodrzewiny.
Jarzębina jest bardzo tolerancyjna pod względem wymagań środowiskowych. Jednak
najlepiej się czuje w silnie nasłonecznionych miejscach i na glebach przepuszczalnych
a nawet piaszczystych. Drzewo to jest odporne na zanieczyszczenia (nie przeszkadza
mu dym i spaliny).
Właściwości i działanie lecznicze:
 Substancje zawarte w owocach jarzębiny maja działanie moczopędne oraz
dezynfekują drogi moczowe. Bardzo dobrze wpływają na funkcjonowanie i pracę
żołądka, dwunastnicy i jelit. Owoce jarzębu pospolitego zawierają bardzo duża ilość
witaminy C, PP, K, E i P i są doskonałym źródłem tych witamin. Nie zaleca się
spożywania świeżych owoców, gdyż mogą wywoływać wymioty. Spożywamy owoce
gotowane lub suszone.
Kwitnienie:
 Jarząb pospolity kwitnie od maja do czerwca.
Zimowanie:
 Drzewo jarzębiny zimuje niemu si być przygotowywane do zimy. Jest odporne na mróz
i śnieg.
Jabłoń Royalty
Jabłoń w odmianie „Royalty” (Malus Royalty) jest bardzo interesującym drzewem
owocowym ze względu na rubinowoczerwone liście i kwiaty. Liście są błyszczące i rozwijają
się po kwitnieniu. Jabłoń posiada kwiaty w kolorze czerwonym bądź różowym. Drzewo
wytwarza również niewielkie owoce - jabłuszka o barwie ciemnoczerwonej, które stanowią
pożywienie dla ptaków. Jabłoń rośnie powoli, jej wysokość dochodzi do 6 m. Pokrój jest
wyprostowany, a korona - stożkowata. Lubi ona pełne nasłonecznienie (dlatego jest
drzewkiem sezonowym), oraz żyzną, umiarkowanie wilgotną glebę. Nadaje się do niewielkich
ogrodów przydomowych, a także do zieleni miejskiej. Okres kwitnienia drzewa przypada na
kwiecień.
KWIECIEŃ
CZERWIEC
Aby rajska jabłoń wyglądała zdrowo, obficie kwitła i owocowała, co jakiś czas dobrze jest
usuwać jej chore i suche gałązki. Drzewko wymaga również cięcia w celu nadania formy
koronie. Młode rośliny bardzo dobrze znoszą przycinanie, dlatego koronę powinno się
formować przez kilka pierwszych lat po posadzeniu. Zabieg ten sprawi, że roślina nabierze
ładnego pokroju, a jej gałęzie ułożone będą pod dużym kątem (zmniejsza to ryzyko
wyłamania gałęzi, np. pod ciężarem śniegu). W okresach suszy rajską jabłoń powinno się
podlewać.