D - Sąd Rejonowy w Krośnie

Sygn. akt: I C 978/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 03 lutego 2016 r.
Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Bartłomiej Fiejdasz
Protokolant:
st. sekr. sądowy Agnieszka Woźniak
po rozpoznaniu w dniu 03 lutego 2016 r. na rozprawie
sprawy z powództwa R. L.
przeciwko (...) SA w W.
o zapłatę kwoty 5.473,40 zł
I. zasądza od strony pozwanej (...) SA
w W. na rzecz powoda R. L. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w K. kwotę 5 473,40 zł (słownie:
pięć tysięcy czterysta siedemdziesiąt trzy złote i 40/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
23 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty.
II. w pozostałym zakresie powództwo oddala.
III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 467,00 zł (słownie: jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt
siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 978/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 03 lutego 2016 r.
Powód R. L., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w K., wystąpił
z pozwem wniesionym w dniu 14 marca 2014 r. przeciwko (...) S.A. w W. o zasądzenie kwoty 5.473,40 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 29 listopada 2013 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu według załączonego
spisu kosztów.
Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że w dniu 10 października
2013 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki O. (...) o numerze
rejestracyjnym (...), stanowiący własność R. B.. Ochronę ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej
sprawcy wypadku zapewniała pozwana Spółka. Z uwagi na uszkodzenia pojazdu brak było możliwości kontynuowania
dalszej jazdy, wobec czego poszkodowany skorzystał z usług oferowanych przez powoda, polegających na holowaniu
uszkodzonego pojazdu, wstawieniu go na parking strzeżony, holowaniu uszkodzonego pojazdu do warsztatu celem
jego naprawy i wynajęciu pojazdu zastępczego w podobnej klasie do pojazdu poszkodowanego. Powód podał nadto,
że R. B. zrzekł się w części przysługującego mu odszkodowania na jego rzecz.
W dniu 21 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Krośnie wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, który został zaskarżony sprzeciwem z dnia
15 kwietnia 2014 r. przez pozwaną Spółkę. Zarzucając całkowitą niezasadność żądania pozwu, wniosła ona o oddalenie
powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych. Strona pozwana kwestionowała wysokość stawki najmu samochodu zastępczego, która jej
zdaniem jest zawyżona w stosunku do stawek możliwych do uzyskania na terenie K.. Ponadto pozwana wskazywała,
że zważywszy na zakres uszkodzeń czas postoju pojazdu na parkingu, jak również czas samej naprawy jest wydłużony,
a także zawyżone są koszty holowania. Dodatkowo podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 10 października 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód marki O.
(...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność R. B.. Ochronę ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności
cywilnej sprawcy kolizji zapewniał (...) S.A. w W..
/okoliczność niesporna/
W związku z tym, iż po kolizji samochód R. B. nie nadawał się do dalszej jazdy, zlecił on R. L., prowadzącemu
działalność gospodarczą pod firmą (...) w K. wykonanie kompleksowej usługi, w skład której wchodziło holowanie
uszkodzonego pojazdu na parking strzeżony powoda i jego przechowanie w tym miejscu, holowanie pojazdu
do warsztatu mechanicznego celem jego naprawy oraz wynajem samochodu zastępczego w podobnej klasie do
samochodu poszkodowanego. Po otrzymaniu decyzji pozwanej Spółki dotyczącej sposobu likwidacji szkody, R. B.
skontaktował się z mechanikiem J. G., który na parkingu powoda dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu i wstępnego
szacunku kosztów naprawy. Następnie w dniu 04 listopada 2013 r. pojazd został przetransportowany do warsztatu,
gdzie znajdował się do dnia 14 listopada 2013 r.
Koszty holowania pojazdu na parking strzeżony, a następnie do warsztatu wyniosły łącznie 615 zł, natomiast koszty
usługi parkingowej w okresie od
10 października 2013 r. do 04 listopada 2013 r., tj. 25 dni, wyniosły 615 zł. Ponadto R. B. zawarł z powodem umowę
wynajmu samochodu zastępczego marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który użytkował od
10 października 2013 r. do 14 listopada 2013 r., tj. 35 dni. Pojazd zastępczy był użytkowany przez poszkodowanego
codziennie, służył między innymi do dojazdów do pracy, odwożeniu dziecka do przedszkola oraz wyjazdów do rodziny.
R. B. nie posiadał innego samochodu zarówno prywatnego, jak i służbowego.
Całkowity koszt usług wykonanych przez powoda na rzecz poszkodowanego wyniósł 7.687,50 zł.
W dniu 23 grudnia 2013 r. pozwana Spółka przyznała powodowi odszkodowanie w wysokości 2.214,10 zł, na które
składały się koszty wynajęcia pojazdu zastępczego – 1.549,90 zł, koszty parkingu – 295,20 zł oraz koszty holowania
– 369,00 zł.
/dowód: zeznania świadka R. B. – k.80-81, zeznania świadka J. G. – k.81-82, zeznania powoda R. L. – k.132-133,
kopia umowy wypożyczenia samochodu zastępczego z dnia 10.10.2013 r. – k.9, kopia protokołu zdawczo-odbiorczego
z dnia 14.11.2013 r. – k.10, kopia faktury VAT nr F (...) z dnia 21.11.2013 r. – k.11, dokumenty zalegające w aktach
szkody nr PL (...) – k.46/
Stawki najmu pojazdów zastępczych stosowane przez powoda są stawkami nie odbiegającymi od stawek stosowanych
przez innych lokalnych przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów.
/dowód: elektroniczny wydruk cennika wypożyczalni samochodów (...) A (...) – k.68-70, opinia techniczna z dnia
04.03.2015 r. sporządzona przez biegłego
z zakresu techniki motoryzacyjnej S. G. – k.89/
W dniu 24 października 2014 r. pomiędzy R. B. a powodem doszło do zawarcia umowy o przelew wierzytelności w
zakresie zwrotu kosztów holowania
i przechowania pojazdu oraz wynajęcia pojazdu zastępczego w łącznej kwocie 7.687,50 zł. Pozwana Spółka została
zawiadomiona o przelewie wierzytelności pismem z dnia 24 października 2014 r.
/dowód: umowa o przelew wierzytelności z dnia 24.10.2014 r. – k.67, zawiadomienie dłużnika o przelewie
wierzytelności z dnia 24.10.2014 r. – k.64/
Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania złożone przez świadków
R. B. i J. G. oraz zeznania złożone przez powoda R. L.. Należy stwierdzić, iż są one spójne, logiczne, wzajemnie ze sobą
korespondują, a także znajdują pełne potwierdzenie
w treści dokumentów zaliczonych w poczet materiału dowodowego, autentyczności których nie kwestionowała żadna
ze stron.
Jako w pełni przekonujące ocenione zostały opinie sporządzone przez biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej S.
G. z dnia 04 marca 2015 r.
i 07 września 2015 r. W szczególności są one rzetelne, stanowcze i w pełni wyczerpujące, a nadto sporządziła je
osoba posiadająca stosowne kwalifikacje. Ponadto biegły w sposób jednoznaczny i przekonujący ustosunkował się do
zarzutów stawianych przez powoda, dlatego też Sąd nie miał podstaw, aby kwestionować wiarygodność tych opinii.
Odnośnie dokumentów prywatnych przedstawionych przez strony postępowania należy stwierdzić, iż nie było
podstaw do podważania ich wiarygodności czy rzetelności w szczególności, że strony w żadnym stopniu ich nie
kwestionowały.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo niemal w całości zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności, odnosząc się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej
po stronie powoda, należy uznać go za niezasadny. Legitymacja powoda wynika w sposób jednoznaczny z umowy
przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2014 r. (art. 509 § 1 kc). O dokonaniu tej czynności prawnej strona
pozwana została zawiadomiona pismem datowanym na
24 października 2014 r., a nadto w żaden sposób nie kwestionowała ważności
i autentyczności tej umowy.
Kwestią bezsporną pomiędzy stronami był fakt zapewnienia przez stronę pozwaną ochrony ubezpieczeniowej z
tytułu odpowiedzialności cywilnej dla sprawcy kolizji, w której został uszkodzony samochód poszkodowanego.
Odpowiedzialność ta wynika z zawartej umowy o ubezpieczenie. Dodatkowo, zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia
22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów
mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani
do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub
uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem
mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego
pojazdu (art. 35 cyt. ustawy).
Kwestionowana przez pozwaną Spółkę była natomiast wysokość stawki dziennej wynajmu samochodu zastępczego,
czasu przechowywania pojazdu na parkingu powoda oraz czasu naprawy, a także wysokość kosztów usługi holowania,
które jej zdaniem zostały zawyżone.
Zgodnie z treścią art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne
następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zaś zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, w
razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, osoba uczestnicząca w nim jest zobowiązana do
zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody. Podmiot zobowiązany do naprawienia szkody odpowiada
zatem tylko za wydatki celowe
i uzasadnione.
W ocenie Sądu, wszystkie dochodzone pozwem wydatki były celowe
i konieczne, jak również nie były one nadmierne i nie zwiększały wysokości poniesionej szkody.
Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do kosztów holowania należy stwierdzić, iż są one celowe i uzasadnione.
Powód dwukrotnie wykonał usługę tego rodzaju; wpierw w dniu 10 października 2013 r., kiedy to miała miejsce kolizja
z udziałem samochodu należącego do poszkodowanego, konieczne było przetransportowanie tego pojazdu na parking,
a następnie do warsztatu mechanicznego celem dokonania naprawy. Całkowity koszt tej usługi wyniósł 615 zł brutto
(2 x 307,50 zł). Holowanie pojazdu było niezbędne, zważywszy na charakter jego uszkodzeń, między innymi
uszkodzenie zderzaka i pasa tylnego. Kierowanie takim pojazdem po drodze publicznej naruszałoby zasady
bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wysokość poniesionych kosztów została udowodniona przez powoda dołączoną
do akt sprawy fakturą (k.11), której autentyczność nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Pomimo tego, iż
biegły w swojej opinii oszacował średnią stawkę za usługę holowania uszkodzonego w wyniku zdarzenia drogowego
pojazdu
w obrębie K. na kwotę 153,75 zł (k.89), to jednak w ocenie Sądu stawka wyliczona przez powoda zasługuje na
akceptację. Wynika to przede wszystkim
z kompleksowego charakteru usług jakie powód świadczył poszkodowanemu R. B. oraz okoliczności, iż usługa
holowania w przypadku dochodzenia płatności bezpośrednio od ubezpieczyciela jest droższa, między innymi ze
względu na koszty obsługi prawnej.
Przechowywanie samochodu na parkingu powoda również było uzasadnione
i celowe. Samochód w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony, a poszkodowany nie miał faktycznej możliwości jego
przechowywania, w szczególności, że pozostawienie pojazdu na osiedlowym parkingu przed blokiem mieszkalnym
narażałoby go na procesy korozyjne oraz kradzież części. Pozwana Spółka nie kwestionowała samej wysokości kosztu
usługi parkingowej, który wyniósł 615 zł brutto, lecz czas przechowywania i naprawy w warsztacie mechanicznym.
Należy stwierdzić, iż oba te okresy były uzasadnione. Pojazd poszkodowanego został przetransportowany na parking
bezpośrednio po przedmiotowej kolizji, a więc w dniu 10 października 2013 r. Następnie do momentu zakończenia
przez stronę pozwaną postępowania likwidacyjnego i podjęcia decyzji w kwestii, czy szkoda jest całkowita, czy też
możliwa jest naprawa pojazdu oraz do czasu wypłaty odszkodowania, R. B. nie mógł podjąć stosownych czynności
związanych z tą naprawą. Postępowanie dotyczące likwidacji szkody zakończyło się 28 października 2013 r., przy czym
należy uwzględnić dodatkowo czas konieczny do powiadomienia poszkodowanego
o sposobie naprawienia szkody (2-3 dni na doręczenie przesyłki). Po otrzymaniu rzeczonej decyzji R. B. skontaktował
się z mechanikiem J. G., który dokonał oględzin pojazdu i wstępnej wyceny kosztów naprawy. Następnie pojazd został
odholowany przez powoda do warsztatu.
Zatem przy uwzględnieniu powyższych okoliczności rzeczywisty okres naprawy mógł rozpocząć się najwcześniej
02 listopada 2013 r. (dzień 01 listopada jest dniem ustawowo wolnym od pracy). Nie można nadto uznać jako
nadmiernego okresu samej naprawy, która trwała do 14 listopada 2013 r. Dla dokonania stosownych napraw
konieczne było złożenie zamówienia na części, których mechanik nie miał do dyspozycji w warsztacie. Po otrzymaniu
zamówionych części, przystąpiono do prac naprawczych (k.81-82).
Za zasadny, celowy i uzasadniony należało także uznać najem samochodu zastępczego. Jak bowiem wynika ze
stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonym
w części motywacyjnej uchwały z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 5/11, Lex nr 1011468), jeżeli poszkodowany
nie mógł odtworzyć możliwości korzystania
z pojazdu mechanicznego przy pomocy innego, wolnego pojazdu, znajdującego się
w jego posiadaniu i nadającego się do wykorzystania, to wydatkiem celowym
i ekonomicznie uzasadnionym jest koszt najmu pojazdu zastępczego o zasadniczo podobnej klasie do pojazdu
zniszczonego lub uszkodzonego, jeśli stawki czynszu najmu odpowiadają stawkom obowiązującym na lokalnym rynku,
a poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego w czasie remontu pojazdu lub w okresie niezbędnym do zakupu
innego samochodu do realizacji czynności życia codziennego. W niniejszej sprawie najem samochodu zastępczego
trwał od daty powstania szkody i faktycznej niemożności użytkowania pojazdu, tj. 10 października 2013 r. do dnia
następującego po dniu zakończenia naprawy powstałych uszkodzeń, tj. 15 listopada 2013 r. Poszkodowany nie był
w posiadaniu innego pojazdu, w szczególności służbowego, natomiast potrzeba użytkowania samochodu wynikała z
konieczności codziennych dojazdów do pracy, odwożenia dziecka do przedszkola, czy też wyjazdów do rodziny, między
innymi w okolice (...).
Strona pozwana nie podważając okresu najmu pojazdu zastępczego, kwestionowała stawkę dzienną, którą powód
wyliczył na kwotę 184,50 zł brutto.
W ocenie Sądu wysokość tej stawki nie może być uznana za zbyt wygórowaną. Należy zauważyć, iż przedmiot
najmu, samochód P. (...) odpowiada klasie pojazdu uszkodzonego – O. (...) (k.89). Powód dla wykazania słuszności
dochodzonego w tym zakresie roszczenia, przedstawił w toku postępowania cennik najmu pojazdów zastępczych
lokalnej firmy konkurencyjnej, zgodnie z którym koszt najmu takiego samego pojazdu zastępczego waha się od 196,80
zł do 221,40 zł, w zależności od okresu trwania najmu (k.68). Okoliczność tę potwierdził w swojej opinii biegły, który
wskazał, że wysokość średniej stawki wynajmu samochodu osobowego o klasie
i standardzie odpowiadającym pojazdowi uszkodzonemu, w obrębie K., w okresie październik/listopad 2013 r.
wynosiła 184,50 zł brutto za dobę. Wobec powyższego należy dojść do wniosku, że przyjęta przez powoda stawka
dzienna najmu pojazdu zastępczego nie wykracza poza stawki funkcjonujące na lokalnym rynku. Należy nadto
zauważyć, że nie można wymagać od poszkodowanego, aby w każdej sytuacji szukał najtańszej możliwości wynajmu
takiego pojazdu. Niemniej jednak, koszty
z tym związane nie powinny być wygórowane ponad miarę przyjętą na rynku lokalnym. W ocenie Sądu powód
zadośćuczynił zasadzie wyrażonej w art. 6 kc
i udowodnił, że wysokość stawki dziennej najmu pojazdu zastępczego nie była nadmierna.
Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie powołanych przepisów, zasądził na rzecz powoda całą należność główną.
Zasądzona kwota stanowi różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną, a kwotą wynikającą z faktury z
dnia 21.11.2013 r. (7 687,50 zł – 2 214,10 zł).
Zgodnie z treścią art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może
żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem
okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak stanowi art. 455 kc, w przypadku zobowiązań
bezterminowych (do których zalicza się zobowiązanie do zapłaty odszkodowania) dłużnik popada w zwłokę po
wezwaniu go do spełnienia świadczenia przez wierzyciela. Reguła wynikająca z art. 455 kc ulega jednak modyfikacji w
odniesieniu do świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy
z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ubezpieczyciel jest zobowiązany spełnić świadczenie w terminie
trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty
odsetek od dnia 29 listopada 2013 r., tj. dnia następnego po upływie płatności faktury z dnia
21 listopada 2013 r. Stanowisko takie jest błędne, bowiem odsetki byłyby należne od dnia następującego po upływie
trzydziestu dni od doręczenia pozwanemu faktury. Niemniej jednak powód nie przedstawił dowodu doręczenia
tej faktury, należało zatem przyjąć, iż pozwana Spółka popadła w opóźnienie w spełnieniu świadczenia w dniu
wydania decyzji w przedmiocie zwrotu części kosztów, tj. 23 grudnia 2013 r. Mając to na uwadze, żądanie odsetek za
wcześniejszy okres należało oddalić.
Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znalazło podstawę w art. 100 zd. 2 kpc Zgodnie z tym przepisem Sąd może włożyć
na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego
żądania. Powództwo zostało oddalone jedynie w części dotyczącej okresu należnych odsetek, należało więc uznać, że
to na stronie pozwanej ciąży obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu jakie poniósł powód. Na koszty procesu
w niniejszej sprawie składają się: opłata sądowa – 250 zł (art. 28 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), koszty zastępstwa procesowego – 1.200 zł (§ 6 pkt 4
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( tekst. jedn. Dz. U z 2013
r. poz.461)) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.
ZARZĄDZENIE
1. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.
2. kal. 14 dni.