DEKALOG DLA RODZICÓW DZIECI DYSLEKTYCZNYCH NIE – „nie

DEKALOG DLA RODZICÓW DZIECI DYSLEKTYCZNYCH
1.
2.
3.
4.
5.
1.
2.
3.
4.
5.
NIE – „nie czyń Bliźniemu swemu co Tobie nie miłe”
Nie traktuj dziecka jako chore, kalekie, niezdolne, złe lub leniwe.
Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka, spodziewając się, że tym sposobem
zmobilizujesz je do pracy.
Nie łudź się, że dziecko „samo z tego wyrośnie”, „weźmie się w garść”,
„przysiądzie fałdów” lub , że ktoś je „wyleczy” czy „odmieni”.
Nie oczekuj, że bez specjalistycznej pomocy kłopoty twego dziecka ograniczą
się do trudności w czytaniu i pisaniu, a skończą się w młodszych klasach szkoły
podstawowej.
Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych sądząc, że tym sposobem zyskasz
czas na naukę, ale i też nie zwalniaj go od systematycznych ćwiczeń.
TAK – „strzeżonego Pan Bóg strzeże”
Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego
dziecka, w jego kłopotach szkolnych.
Staraj się zrozumieć swoje dziecko: jego potrzeby, możliwości i ograniczenia.
Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować czy twoje dziecko ma trudności, na
czym one polegają i co jest ich przyczyną – wyjaśnij swoje wątpliwości, omów
spostrzeżenia na drodze konsultacji z psychologiem, logopedą, pedagogiem i w
razie potrzeby z lekarzem.
Spróbuj pomóc swojemu dziecku – zaobserwuj w czasie codziennej pracy z
dzieckiem, co jest najskuteczniejsze dla przezwyciężenia jego trudności; w
razie potrzeby skorzystaj z literatury
i fachowej pomocy nauczyciela
terapeuty, logopedy. Bądź w stałym kontakcie z nauczycielem swojego dziecka i
pedagogiem szkolnym.
Chwal i nagradzaj swoje dziecko nie tyle za efekty pracy, co za włożony w nią
wysiłek oraz spraw, aby praca z dzieckiem stała się przyjemna dla was
obydwojga.
UWAGA: w każdej książce telefonicznej znajdziesz adresy poradni psychologiczno –
pedagogicznych, najbliższych twojego miejsca zamieszkania, gdzie możesz uzyskać
konsultację psychologa, pedagoga i logopedy.
Dysleksja rozwojowa – to zaburzenia manifestujące się trudnościami w nauce
czytania i pisania mimo stosowania obowiązujących metod nauczania, normalnej
inteligencji i sprzyjających warunków społeczno-kulturowych. Jest spowodowana
zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych i motorycznych.
- dysleksja – specyficzne trudności tylko w czytaniu (zaburzenia zarówno tempa
i techniki czytania, jak i stopnia rozumienia treści),
- dysortografia – specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni (dziecko
popełnia błędy ortograficzne mimo dobrej znajomości zasad pisowni),
- dysgrafia – trudności w opanowaniu poprawnej formy graficznej pisma (brzydkie,
koślawe litery, trudności z utrzymaniem się w linijce, litery w wyrazach nierówne).
Głęboka dysleksja rozwojowa – poważne zaburzenia w uczeniu się czytania
o specyficznym charakterze. Brak jest szczegółowej charakterystyki tej postaci
głębokich zaburzeń. Można zaproponowane tu podstawowe kryterium rozpoznania,
takie jak: zatrzymanie się na poziomie czytania elementarnego (klasa II)
i nieosiągnięcia poziomu czytania zaawansowanego lub opóźnienie o 3-4 lata
w zakresie umiejętności czytania. Tak poważnym zaburzeniom czytania zwykle
towarzyszą równie poważne zaburzenia opanowania poprawnej pisowni. Inną postać
tych zaburzeń cechuje istotne opóźnienie w czytaniu przy bardzo nasilonych
trudnościach w pisaniu zarówno w zakresie poprawności pisowni, jak i budowania
wypowiedzi na piśmie.
Mimo propagowania wiedzy na temat specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu,
wiele dzieci cierpi w szkole z powodu dysleksji rozwojowej, która w odpowiednim
czasie nie została rozpoznana i poddana leczeniu. Niektórzy rodzice nadal nie wiedzą,
na jaką pomoc może liczyć dziecko z dysleksją, jaką ochronę egzaminacyjną ma
prawnie zagwarantowaną i co robić, aby uchronić kolejne pokolenia przed tym
zaburzeniem.
Praca terapeutyczna z dzieckiem dyslektycznym wymaga aktywnej i efektywnej
współpracy nauczyciela, rodziców, terapeuty i oczywiście samego dziecka. Jego
motywacja jest tu nieoceniona.
Zalecenia dla rodziców
1. Kontakt z nauczycielem i placówkami specjalistycznymi.
Rodzice powinni zgłaszać nauczycielom wszelkie swoje niepokoje związane
z edukacją szkolną dziecka, a także domagać się badań diagnostycznych w poradni
psychologiczno-pedagogicznej. Bogatym źródłem wiedzy i pomocy są też oddziały
terenowe Polskiego Towarzystwa Dysleksji, znajdujące się we wszystkich miastach
wojewódzkich.
2. Pomoc dziecku w odrabianiu lekcji.
Dziecko należy stopniowo wdrażać do samodzielnego odrabiania zadań domowych.
Jednak w przypadku poważnych trudności i niechęci do nauki wywołanej licznymi
niepowodzeniami w tym zakresie, powinno mieć ono świadomość obecności rodziców
i ich czuwania nad tym, co dzieje się w jego zeszytach. Niektóre zadania mogą być
odrabiane w brudnopisie, a potem przedstawiane do konsultacji rodzicom. Okresy
samodzielności powinny stopniowo się wydłużać, a obecność dorosłej osoby
ograniczać do kontroli poszczególnych etapów realizacji pracy domowej.
3. Usprawnianie czytania i zapamiętywania.
Samodzielne czytanie lektur szkolnych nie przynosi dziecku dyslektycznemu
zadowolenia. Należy zatem podjąć działania, które uczynią te umiejętności
przyjemnością i zachęcą ucznia do czerpania radości z czytania. Wzbudzanie
motywacji do czytania odbywa się poprzez ukazanie praktycznych celów tej czynności,
jakimi są: poszukiwanie istotnych informacji, zdobywanie wiedzy, uzyskiwanie
odpowiedzi na pytania, poznawanie przygód bohaterów, pobudzanie wyobraźni i
myślenia, rozwijanie zainteresowań, nakłanianie do zastanowienia się nad jakimś
zagadnieniem, poznawanie różnorodnych sposobów wyrażania myśli
i poglądów.
Dlatego warto poznać dziecko i jego zamiłowania, a następnie podsuwać mu krótkie
opracowania, artykuły, broszurki na określony temat. Po przeczytaniu konieczna jest
rozmowa z dzieckiem o tym, czego dowiedziało się z tekstu.
Formy pomocy:
1. Pomoc nauczyciela i pedagoga szkolnego
2. Zespoły korekcyjno – kompensacyjne w szkole
3. Poradnie psychologiczno – pedagogiczne
4. Klasy terapeutyczne w masowych szkołach
5. Szkoły o profilu terapeutycznym
Opracowała:
Renata Bednarczyk nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej