Untitled - Stefan Darda

Dom na wyrębach
39
Odruchowo zamknąłem oczy. Kiedy je znów otworzyłem, kobieta,
wciąż z uniesioną do góry ręką, jakby płynąc, posuwiście oddalała się
od okna. Po chwili na moją twarz znów padło światło księżyca. Ciszę
mącił jedynie stukot cząsteczek szkła obsypujących się z pudeł i łóżka
na podłogę. Nie potrafiłem się ruszyć. Drżąc i nieustannie odmawiając
swoją modlitwę, zapadłem w głęboki sen.
14.
Obudziłem się, słysząc pogwizdywanie wilgi, która odzywała się
w przydomowym sadzie.
– Może wreszcie spadnie deszcz – pomyślałem.
Przez dłuższą chwilę leżałem nieruchomo, wsłuchując się w radosne
odgłosy letniego dnia. Lekki wiatr poruszał liśćmi za oknem, ptaki śpiewały jak najęte. Dziwny sen, który miałem w nocy, był zupełnie nierealny. Postanowiłem, że nie będę więcej mieszał wina z piwem. Nie miałem ochoty na kolejne koszmary, poza tym w głowie czułem pulsujący
ból, charakterystyczny dla ciężkich, poalkoholowych poranków.
Pragnienie było silniejsze od lenistwa, więc, starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów, zsunąłem nogi na podłogę i stanąłem przy
łóżku. Poczułem w lewej stopie piekące ukłucie i usiadłem spoglądając
w dół. Kałuża krwi powiększała się, a ja podniosłem głowę i wodziłem
wzrokiem z jednego końca pokoju na drugi.
Miałem dużo szczęścia, że tylko jeden kawałek szkła wbił mi się
w nogę. Padające przez okno światło odbijało się w tysiącach drobnych
kryształków. Były wszędzie. Nie tylko na podłodze, ale także na łóżku,
na taborecie i na nierozpakowanych pudłach z moimi rzeczami.
Jak w transie, raniąc opuszki palców, wygrzebałem z pięty kawałek szkła. Nie zważając na cieknącą krew, wsunąłem kapcie i wyszedłem z pokoju.
W kuchni, mijając wiekowy kredens z lustrem, zobaczyłem twarz faceta starszego ode mnie o jakieś dziesięć lat. Podkrążone, zdezorientowane
oczy patrzyły na mnie z nadzieją, że potrafię mu pomóc. Nie potrafiłem.
40
Stefan Darda
Było mi niedobrze, mimo to wziąłem butelkę z piwem. Poranione
palce pozostawiały na etykiecie czerwone plamy; nogi wyłożyłem na
stół, żeby zmniejszyć krwawienie ze stopy. Nie miałem siły ani ochoty na opatrzenie rany. Zresztą, ten akurat problem w ogóle mnie w tej
chwili nie obchodził.
Przesiedziałem tak, prawie nieruchomo, chyba ze dwie godziny. Jedyną aktywnością, jaką wykazywałem, było podnoszenie do ust butelki. Dwa razy wstałem też po następną.
* * *
Upał w kuchni był niemiłosierny. Dach nie miał żadnej izolacji, więc
eternit, za pośrednictwem stropu, oddawał temperaturę do wnętrza
domu. Po mojej twarzy i plecach spływał pot. Zupełnie na to nie zważając, wciąż próbowałem jakoś znaleźć się w sytuacji. Nigdy w życiu
nic takiego mi się nie przytrafiło. Musiałem spojrzeć prawdzie w oczy
– ostatniej nocy zdarzyło się coś, czego w żaden sposób nie potrafiłem
wyjaśnić.
Byłem pewien, że nie rzucałem butelkami. A nawet jeśli byłbym tak
bardzo pijany, że nie mógłbym sobie tego faktu przypomnieć, to nie
zdołałbym rozbić butelki w ten sposób na najtwardszym nawet betonie. Wgniecenie w ścianie było tak głębokie, że mogła się w nim zmieścić połowa mojej pięści. Największe cząstki roztrzaskanej butelki miały może pół centymetra średnicy, włączając w to szczyt szyjki i grube
denko, którego fragment wydobyłem z pięty.
Wreszcie musiałem się poddać. Uznałem, że nie jestem sobie w stanie tego wszystkiego wytłumaczyć. Ponieważ bez sensu było tak siedzieć przez cały dzień, wstałem i lekko się zataczając poszedłem do łazienki. Stopa już dawno przestała krwawić, więc biorąc kąpiel nie zaprzątałem sobie nią głowy.
Chłodna woda pobudziła mnie do działania. W pokoju strzepnąłem
wszystkie cząsteczki szkła z łóżka, zgarnąłem błyszczące drobinki z pudeł i taboretu, a następnie zamiotłem dokładnie podłogę. Na wszelki
wypadek starłem ją jeszcze mokrą ścierką.
Później wyszedłem, żeby obejrzeć teren na zewnątrz domu. Zdawałem sobie sprawę, że poszukiwania śladów na suchej, twardej ziemi
Dom na wyrębach
41
porośniętej zeschłą trawą, niewiele dadzą. Mimo to, niemal z nosem
przy ziemi, obszedłem budynek dookoła, szczególną uwagę zwracając
na fragment przy oknie, po którego drugiej stronie stało łóżko. Oczywiście niczego nie udało mi się znaleźć.
Słońce stało niemal w zenicie, zalewając ziemię kaskadami piekącego światła. Gdy zakończyłem obchód, byłem spocony jak mysz, a świeżość, którą odczuwałem po kąpieli, rozpłynęła się w gorącym powietrzu. Mimo to odczuwałem satysfakcję, że zrobiłem cokolwiek, wyrywając się ze stanu przygnębiającego otępienia.
Po powrocie do domu uznałem, że nie mogę znów pogrążyć się w myślach prowadzących donikąd. Byłem już prawie całkiem trzeźwy, więc
postanowiłem złożyć wizytę Jaszczukowi. Po prostu nie chciałem być
sam. Musiałem z kimś porozmawiać, choćby tym kimś miał być mój
sąsiad, po którym nie spodziewałem się niczego dobrego.
15.
Kończyłem pobieżną toaletę w łazience, kiedy rozległo się pukanie
do drzwi wejściowych. Nie zdążyłem nawet odłożyć ręcznika, kiedy
usłyszałem, że ktoś wchodzi do środka.
– Halo, panie Leśniewski! – usłyszałem.
Nie miałem dobrego dnia. Z równowagi mogło mnie wytrącić byle
co, ot choćby fakt, że ktoś bez zaproszenia włazi do mojego domu.
Szarpnąłem gwałtownie za klamkę i w sieni zastałem Kościuka, który
akurat pakował się do kuchni.
– Zawsze wchodzi pan bez pytania? – spytałem.
Policjant cofnął się z powrotem do korytarza.
– Dzień dobry panu. – Nie wyglądał nawet na zmieszanego. – Pukałem, ale pan nie otwierał, więc pomyślałem…
– Dzień dobry – przerwałem mało uprzejmie. – Nie pukał pan zbyt
długo.
– Ja tylko na chwilę – nie starał się nawet tłumaczyć. – Chciałem
tylko panu powiedzieć, że pana sąsiad wrócił…
42
Stefan Darda
– Wiem – przerwałem znów. – Widziałem wczoraj światło w oknie.
I co? Dowiedział pan się czegoś w mojej sprawie?
– Nie – odparł naburmuszony. – Nic nie widział, niczego nie słyszał…
– A dlaczego nie było go tyle czasu?
– A wie pan, o to już nie pytałem. A co to za różnica?
– Żadna. Dziękuję, że wpadł pan, żeby mnie poinformować jak sprawy stoją – wykonałem gest, jakbym go chciał odprowadzić do drzwi.
– Nie ma za co. No, będę już leciał – powiedział, mając najwyraźniej nadzieję, że będę starał się go zatrzymać.
– No cóż, trudno. Do widzenia, panie komendancie.
Zerknął na mnie tym swoim mało sympatycznym wzrokiem.
– Do widzenia, panie Marku. Przepraszam, jeśli w czymś przeszkodziłem.
– Nie, nie przeszkodził pan – złagodziłem ton. – Straszny dziś upał
i marnie się czuję.
Nie wyglądał na specjalnie przekonanego, ale uścisnął mi rękę i sobie poszedł. Nawet nie fatygowałem się, aby go odprowadzić. Wróciłem do łazienki.
Trochę byłem na siebie zły, że tak go potraktowałem, ale w obliczu
problemów, jakie zaprzątały mi głowę, ten akurat zdawał się być mało
istotny. Pomyślałem jednak, że podczas spotkania, które właśnie było
przede mną, nie zaszkodziłoby, gdybym był nieco milszy.
* * *
Jeszcze do poprzedniego wieczora dałbym sobie rękę uciąć, że w przestawianiu pudeł podczas mojej nieobecności paluchy maczał Jaszczuk.
Naturalnie, moja pewność ulotniła się wraz z poranną sennością.
Nie wiedziałem, o czym będę z nim rozmawiał. Po prostu szedłem
go poznać. Sunąłem w stronę sąsiedniego domu pełen niepewności i wewnętrznych rozterek. W pewnej chwili zatrzymałem się nawet, zastanawiając się, czy nie wrócić po dwie butelki piwa. W końcu jednak zdecydowałem, że mogłoby to być źle odebrane, więc ruszyłem dalej.
Było gdzieś przed trzecią. Zdawało się, że upał nie zelżał nawet odrobinę. Przyzwyczaiłem się do nieustannego grania świerszczy w takie gorące dni, niemniej jednak wciąż się nim cieszyłem.
Dom na wyrębach
43
Letnie granie świerszczy, rechot żab na wiosnę, kolory jesiennych
drzew… Człowiek staje oczarowany, wpatruje i wsłuchuje się z całych
sił, jak meloman na koncercie w filharmonii. Niezwykłość przyrody zachwyca przy sporadycznym kontakcie. Jak to się mówi – pomaga ładować akumulatory. Ja nie chciałem przeżywać ciągłej huśtawki poziomu
naładowania energii. Pewnie niejeden miłośnik filharmonii zazdrościł
zwykłemu cieciowi, który w niej pracuje. Zazdrościł, że taki cieć ma na
co dzień to, czym inni zachwycać się mogą tylko od święta, że jest poniekąd małą cząstką wielkiego misterium, którym jest choćby Requiem
Mozarta, czy IX Symfonia Beethovena.
Wierzyłem, że nigdy nie przestanę zachwycać się poszczególnymi
partiami świerszczych skrzypiec, że z każdym dniem bardziej zadziwiać
mnie będzie maestria ptasich altów czy sopranów. Miałem jednak nadzieję, że kiedyś przestanę czuć się jak odświętny widz. Chciałem zostać cieciem w filharmonii przyrody.
Szedłem ostrożnie, zadziwiony myślami, które nawiedziły mnie
akurat w tym momencie, czekając, aż gapowate, albo mniej rozważne
świerszcze, zdążą w ostatniej chwili uskoczyć przed moimi sandałami.
Dom sąsiada zbliżał się coraz bardziej; nawet jeśli chciałbym teraz zawrócić, było już za późno. Jeżeli Jaszczuk widział mnie przez okno, to
taka nagła rejterada niemal sprzed progu raczej nie wpłynęłaby pozytywnie na nasze sąsiedzkie stosunki. Jaszczuk mógłby pomyśleć – czemu zresztą trudno byłoby się dziwić – że z klepkami jego nowego sąsiada nie wszystko jest w najlepszym porządku.
Zapukałem do drzwi.
16.
Sąsiad musiał mnie obserwować przez okno. Nie zdążyłem nawet
cofnąć ręki, kiedy drzwi otworzyły się z impetem.
– Czego pan chce?
W drzwiach stał szczupły, wysoki mężczyzna. Z opowieści Kościuka
wywnioskowałem, że powinien mieć gdzieś około pięćdziesięciu pięciu
44
Stefan Darda
lat. Jego wygląd bynajmniej na to nie wskazywał. Dałbym mu jakieś
sześćdziesiąt pięć lat, albo nawet więcej. Zmarszczki głęboko wcinały się w zszarzałą twarz. Gęste, krótko ostrzyżone włosy były całkowicie siwe. Kilkudniowy zarost na szerokiej szczęce również. Zapadnięte,
czarne oczy patrzyły na mnie niechętnie, jednak bardzo uważnie.
Zaskoczyło mnie jego nieprzyjemne pytanie. Mimo wszystko, nie
tego się spodziewałem. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Postanowiłem więc poczekać i zobaczyć, co zrobi ten facet.
W międzyczasie bacznie mu się przyglądałem. Pomimo przygarbionej
sylwetki, jego ciało nie było ciałem starego człowieka. Był rozebrany od
pasa w górę, więc dokładnie widziałem muskularne barki. Na szyi miał
zawieszony złoty łańcuszek z niewielkim, również złotym medalikiem.
Żylaste ręce sprawiały wrażenie spracowanych i bardzo silnych.
Jaszczuk zauważył moje spojrzenie. Wsunął dłonie do kieszeni.
– Umie pan mówić?
– Umiem – odpowiedziałem nadspodziewanie spokojnym głosem.
– Po co pan przyszedł?
– Przyszedłem poznać nowego sąsiada. Miałem nadzieję, że będzie
to ktoś milszy od pana, panie Jaszczuk.
Jego napięte mięśnie zaczęły drgać pod skórą.
– Nie zapraszałem pana, więc może sobie pan darować te uwagi odnośnie do mojego zachowania. Nie zapraszałem pana ani do domu, ani
do Wyrębów.
– Nie potrzebuję pańskiego zaproszenia do Wyrębów. Miałem takie
samo prawo jak pan, aby się tu sprowadzić, panie Jaszczuk – ostatnie
dwa wyrazy niemal wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Nie potrzebuję również pańskiej zgody, aby tu mieszkać. Miałem jedynie nadzieję,
że nasze stosunki sąsiedzkie ułożą się w miarę normalnie. Jak widać,
byłem w błędzie. Szkoda.
Odwróciłem się na pięcie i zrobiłem kilka kroków
– Nie powinien był pan się tu sprowadzać. Na pańskim miejscu dokładnie przemyślałbym jeszcze tę decyzję – usłyszałem zza pleców. – Chyba, że znów za którymś razem chce mieć pan taki bałagan, jak ostatnio
po przyjeździe albo zastać w domu coś jeszcze mniej przyjemnego…
Zatrzymałem się.
Dom na wyrębach
45
– W każdej chwili znów mogę wejść do twojego domu – ciągnął
Jaszczuk cicho i monotonnie. – Wszystko jedno, czy jesteś w środku,
czy nie.
Odwróciłem się powoli.
– Co się tak gapisz, durniu? – podniósł głos. – I wspomnij coś Kościukowi, że to byłem ja, a puszczę ci tę twoją budę z dymem. Zresztą
i tak może to zrobię. A teraz możesz już spieprzać.
– Nie przywykłem do rozmów na tym poziomie – w dalszym ciągu
mój głos brzmiał zadziwiająco spokojnie. – Ale powiem panu jedno.
Jeśli tylko zobaczę pana na moim podwórku, a tym bardziej w domu,
rozwalę panu łeb. Może jest pan silniejszy ode mnie, ale za to ja na pewno lepiej strzelam.
Nie wiem, skąd mi to przyszło do głowy. Nie miałem pojęcia o strzelaniu i nie miałem broni. Bajka jednak przeszła mi gładko przez gardło
i – jak mi się zdaje – zabrzmiała całkiem przekonująco.
Jaszczuk stał w progu, świdrując mnie wzrokiem. Wytrzymałem
przez kilka sekund jego spojrzenie, po czym powoli odwróciłem się i poszedłem w stronę swojego domu. Dopiero po dłuższej chwili usłyszałem, jak drzwi zamykają się z hukiem za moimi plecami.
* * *
W domu otworzyłem sobie kolejne piwo. Miałem już dość przygód.
Byłem wściekły na Jaszczuka i na siebie. Szedłem do niego z nadzieją, że
rozmowa z nim choć trochę mnie uspokoi. Teraz dziwiła mnie moja naiwność – czego ja się spodziewałem po samotnym wilku w środku lasu,
któremu zamierzam zakłócać spokój? Że przyjmie mnie z otwartymi
rękami, wykrzykując, jak bardzo czekał na mnie od dwudziestu lat?
Znów siedziałem przy stole, pociągając z kolejnej butelki.
– Jak tak dalej pójdzie, zostanę alkoholikiem – pomyślałem.
Z drugiej jednak strony, miałem nadzieję, że ilość przygód w końcu
się wyczerpie i nie będę potrzebował wyskokowych trunków do uspokojenia nerwów.
W pewnej chwili wstałem i poszedłem do sypialni. Uklęknąłem przy
miejscu, w którym roztrzaskała się butelka i przez dłuższą chwilę przyglądałem się wgłębieniu.