Dr hab. Piotr Girdwoyń, prof. UW, dr Ewa Weigend, Freiburg im

P. Girdwoyń, E. Weigend, J. Widacki, J. Wójcikiewicz
Piotr Girdwoyń, Ewa Weigend, Jan Widacki, Józef Wójcikiewicz
W kwestii rzekomej aprobaty niemieckiego Sądu
NajwyŜszego dla badania poligraficznego
w procesie karnym
Streszczenie
Autorzy polemizują z poglądem R. Jaworskiego, jakoby Sąd NajwyŜszy
Republiki Federalnej Niemiec (BGH), w wyroku z dnia 17 grudnia 1998 r.,
generalnie dopuścił badanie poligraficzne (wariograficzne) podejrzanego
w postępowaniu przygotowawczym. Wykazują, Ŝe ów wyrok stanowić moŜe
jedynie podstawę do wnioskowania o ewentualnej przydatności dowodowej
testu „wiedzy o zdarzeniu” w postępowaniu przygotowawczym, co notabene
wyraźnie wynika zarówno z tezy przedmiotowego wyroku, jak i z ich wcześniejszych publikacji.
W numerze lutowym z 2009 r. „Prokuratury i Prawa” ukazał się artykuł
Ryszarda Jaworskiego zatytułowany „Aprobata niemieckiego Sądu NajwyŜszego dla uŜycia poligrafu w postępowaniu karnym”. W tym artykule Autor
dokonał, po 10 latach (sic!), ponownego, Jego zdaniem właściwego, odczytania wyroku Sądu NajwyŜszego Republiki Federalnej Niemiec (dalej BGH)
z dnia 17 grudnia 1998 r., zarzucając autorom niniejszej polemiki bądź szerzenie nieprawdy, bądź bezkrytyczne oparcie się na tej nieprawdziwej interpretacji. Tymczasem to właśnie artykuł R. Jaworskiego zawiera szereg błędnych stwierdzeń, które dla dobra czytelnika wymagają sprostowania.
I. Autor nie wie, czyj wyrok omawia, albowiem myli niemiecki Sąd NajwyŜszy, tj. NajwyŜszy Trybunał Związkowy (Bundesgerichtshof, BGH) z Trybunałem Konstytucyjnym, czyli Związkowym Sądem Konstytucyjnym (Bundesverfassungsgericht, BVerfG), błędnie przypisując temu pierwszemu nazwę i funkcje Trybunału Konstytucyjnego, powołując się w dodatku na podręcznik procesu karnego autorstwa S. Waltosia (s. 105)! Nb. R. Jaworski
myli takŜe (s. 111 in fine, s. 112 in principio) kodeks postępowania karnego
(Strafprozessordnung, StPO) z kodeksem karnym (Strafgesetzbuch, StGB)!
II. Warto – dla jasności i Autora – przytoczyć dosłownie tezy przedmiotowego wyroku. W oryginale brzmią one następująco: „1. Wirkt der Beschuldigte freiwillig an einer polygraphischen Untersuchung mit, so verstößt dies
nicht gegen Verfassungsgrundsätze oder StPO § 136a. 2. Die polygraphi-
180
Prokuratura
i Prawo 7−8, 2009
W kwestii rzekomej aprobaty niemieckiego Sądu...
sche Untersuchung mittels des Kontrollfragentests und – jedenfalls im Zeitpunkt der Hauptverhandlung – des Tatwissentests führt zu einem völlig ungeeigneten Beweismittel iSd StPO § 244 Abs 3 S 2 Alt 4“.
Według R. Jaworskiego tekst ten naleŜy przetłumaczyć jako: „1. JeŜeli
podejrzany dobrowolnie podda się badaniu przy uŜyciu poligrafu, nie powoduje to naruszenia zasad konstytucyjnych lub § 136a Kodeksu postępowania karnego. 2. Badanie poligraficzne za pomocą testu badań kontrolnych,
a – w trakcie postępowania głównego – za pomocą testów wiedzy o czynie,
prowadzi do całkowicie nieprzydatnego środka dowodowego w rozumieniu
§ 244 ust. 3 zdanie 2 4 Starego Kodeksu Postępowania Karnego” (s. 107).
Dla porządku jedynie naleŜy zauwaŜyć, Ŝe w artykule tym nie ma mowy
o Ŝadnym „starym kodeksie postępowania karnego”, natomiast wyraŜenie
“StPO § 244 Abs 3 S 2 Alt 4” naleŜy przetłumaczyć jako „paragraf 244 ustęp
trzeci, zdanie drugie, alternatywa czwarta”, bowiem wyraz „Alt”, skądinąd
znaczący w funkcji przymiotnika tyle co „stary”, tutaj stanowi skrót od rzeczownika die Alternative. Nawiasem mówiąc, treść przepisu § 244 ust. 3
rzeczywiście pełna jest alternatyw i osobie spoza kręgu niemieckojęzycznego moŜe sprawiać trudności ustalenie, o który element alternatywy chodzi:
„Ein Beweisantrag ist abzulehnen, wenn die Erhebung des Beweises unzulässig ist. Im übrigen darf ein Beweisantrag nur abgelehnt werden, wenn
eine Beweiserhebung wegen Offenkundigkeit überflüssig ist, wenn die Tatsache, die bewiesen werden soll, für die Entscheidung ohne Bedeutung oder
schon erwiesen ist, wenn das Beweismittel völlig ungeeignet oder wenn es
unerreichbar ist, wenn der Antrag zum Zweck der Prozeßverschleppung
gestellt ist oder wenn eine erhebliche Behauptung, die zur Entlastung des
Angeklagten bewiesen werden soll, so behandelt werden kann, als wäre die
behauptete Tatsache wahr“.
Tezy wyroku brzmią więc w rzeczywistości następująco: „1. Dobrowolne
badanie wariograficzne podejrzanego nie narusza ani zasad konstytucyjnych, ani § 136a StPO. 2. Badanie wariograficzne w postaci testu pytań kontrolnych i – w kaŜdym razie w postępowaniu jurysdykcyjnym – w postaci
testu wiedzy o zdarzeniu, prowadzi do całkowicie nieprzydatnego środka dowodowego w rozumieniu § 244 ustęp trzeci, zdanie 2, alternatywa 4 StPO”.
Takie właśnie tłumaczenie wyroku BGH przedstawiła E. Weigend w powołanej przez Autora publikacji1.
III. Tajemnicą Autora pozostaje, w jaki sposób wyczytał z publikacji niŜej
podpisanych, Ŝe BGH wydał „całkowity zakaz stosowania poligrafu” (s. 106).
Dla uzasadnienia tego nieprawdziwego poglądu R. Jaworski przytacza jeden
1
E. W e i g e n d, Dowód z badań poligraficznych w niemieckim i polskim procesie karnym
u progu XXI wieku, (w:) J. C z a p s k a, A. G a b e r l e, A. Ś w i a t ł o w s k i, A. Z o l l (red.), Zasady procesu karnego wobec wyzwań współczesności. Księga ku czci Profesora Stanisława
Waltosia, Warszawa 2000, s. 642.
Prokuratura
i Prawo 7−8, 2009
181
P. Girdwoyń, E. Weigend, J. Widacki, J. Wójcikiewicz
artykuł poświęcony wyłącznie badaniom wariograficznym2 oraz trzy pozycje
o charakterze opracowań na inny temat, mających charakter dydaktyczny,
w których problematyka poligrafu jest jedną z wielu i gdzie siłą rzeczy konieczne jest stosowanie uproszczeń i skrótów3. Jest więc tym bardziej dziwne, Ŝe Autor bezkompromisowo zarzucający innym, jakoby „miast dokonać
własnej analizy, bezkrytycznie cytują błędną interpretację E. Weigend”
(s. 106), nie sięga do opracowań krytykowanych autorów, w których wypowiadają się oni szerzej na temat tego właśnie wyroku i badań wariograficznych w ogólności4.
Jednak takŜe najbardziej przez R. Jaworskiego krytykowana i przywoływana E. Weigend pisze w swoim artykule przecieŜ jednoznacznie: „Niemniej
jednak z uzasadnienia wyroku BGH nie naleŜy wysuwać uogólniającego
wniosku o generalnej niejako nieprzydatności badań poligraficznych metodą
testową pytań o przestępstwo (…). Negatywną ocenę wartości dowodowej
testu tych pytań BGH odnosi wyraźnie tylko do postępowania jurysdykcyjnego”5. Takie ograniczenie wynika z tego, iŜ oskarŜony domagał się przeprowadzenia badania poligraficznego juŜ na etapie postępowania przed sądem,
co Landgericht (Sąd Krajowy) w Mannheim i BGH uznały słusznie za dowód
nieprzydatny w świetle § 244 ust. 3 zd. 2 StPO6.
IV. Nadinterpretacją Autora jest stwierdzenie, Ŝe (trafne) uznanie przez
BGH w punkcie 1 tezy, iŜ badanie poligraficzne, przeprowadzone za zgodą
podejrzanego, nie narusza art. 1 ust. 1 Konstytucji RFN i § 136a StPO, odnosi się do postępowania przygotowawczego i stanowi generalną aprobatę
dla takiego badania na tym etapie postępowania (s. 108 i 109 in principio).
OtóŜ, ten fragment tezy dotyczy wyłącznie kwestii praw jednostki, m.in. prawa do obrony i Ŝadną miarą nie jest wyrazem aprobaty BGH dla badania
poligraficznego w postępowaniu przygotowawczym. Inaczej rzecz się ma,
gdy chodzi o zdanie drugie tezy (zob. poniŜej).
V. W swoim odczytaniu wyroku BGH i poglądów innych autorów, R. Jaworski popada niekiedy w sprzeczność z rzeczywistością oraz zasadami
2
E. W e i g e n d, op. cit.
P. G i r d w o y ń, Zarys niemieckiego procesu karnego, Białystok 2006; J. W ó j c i k i e w i c z
(red.), Ekspertyza sądowa, Kraków 2002; J. W i d a c k i, Kryminalistyka, Warszawa 2008.
4
J. W i d a c k i, Badanie poligraficzne w polskim procesie karnym pod rządami kodeksu postępowania karnego z 1997 r., (w:) J. C z a p s k a, A. G a b e r l e, A. Ś w i a t ł o w s k i, A. Z o l l
(red.), Zasady procesu karnego wobec wyzwań współczesności. Księga ku czci Profesora
Stanisława Waltosia, Warszawa 2000, s. 660–662; P. G i r d w o y ń: Zarys kryminalistycznej
taktyki obrony, Kraków 2004, s. 271–282; M. K u l i c k i, J. W ó j c i k i e w i c z, Ekspertyza wariograficzna, (w:) J. W ó j c i k i e w i c z (red.), Ekspertyza sądowa. Zagadnienia wybrane,
Warszawa 2007, s. 276 – „Wynikałoby z tego, Ŝe BGH dopuszcza stosowanie testów GKT na
etapie postępowania przygotowawczego”.
5
E. W e i g e n d, op. cit., s. 649.
6
Ibidem.
3
182
Prokuratura
i Prawo 7−8, 2009
W kwestii rzekomej aprobaty niemieckiego Sądu...
logiki. Pisze mianowicie, cytując pogląd E. Weigend7: „Nieprawdziwa jest
równieŜ druga część tego zdania: «(…) testowe badanie wiedzy sprawcy
o czynie przestępnym jest zaś, zdaniem Sądu, na pewno nieprzydatne na
etapie postępowania przed Sądem». Informacja, jakoby test »wiedzy o czynie« został uznany w tym wyroku za środek dowodowy całkowicie nieprzydatny, wprowadza w błąd. Sąd wypowiedział pogląd całkowicie przeciwny:
wyniki testu «wiedzy o czynie» mają wartość dowodową dla sądu, ale tylko
wtedy, gdy test będzie wykonany w postępowaniu przygotowawczym”
(s. 109). Jak łatwo zauwaŜyć, R. Jaworski, w drodze sobie tylko znanego
toku myślowego, utoŜsamił dezaprobatę BGH dla testu „wiedzy o czynie”
w postępowaniu jurysdykcyjnym z rzekomym twierdzeniem E. Weigend
o jego „całkowitej nieprzydatności”. W efekcie polemizuje z wykreowanym
przez siebie poglądem, dochodząc do identycznej konkluzji jak BGH (i niŜej
podpisani)!
To nie „niewątpliwie zupełnie niekomunikatywny sposób zredagowania
sentencji wyroku z dnia 17 grudnia 1998 r.” (s. 112) jest źródłem błędnych
o nim informacji, lecz Autora niedostateczna znajomość języka niemieckiego. Dowodzi tego takŜe Jego wcześniejszy artykuł pt. „Polygraphische Untersuchungen in der polnischen Ermittlungspraxis”, opublikowany w Neue
Zeitschrift für Strafrecht 2008, nr 4, s. 195–198, a dotyczący m.in. przedmiotowego wyroku BGH.
Zgadzamy się z Autorem w jednym: nie istnieje potrzeba prowadzenia
w Polsce sporu o interpretację wyroku BGH z 1998 r., o ile jednak nie będzie
się do niego stosować interpretacji „Ŝyczeniowej”, to znaczy będzie się
w nim czytać to, co BGH rzeczywiście powiedział, nie zaś to, co Autor
chciałby, aby BGH wyraził. Krytyka naukowa jest konieczna i niezwykle poŜyteczna. Warunek wszakŜe jest jeden: trzeba rozumieć to, co się chce skrytykować.
German Supreme Court’s alleged approval of
polygraph examination in criminal proceedings
Abstract
The authors argue with the opinion of R. Jaworski that in the judgment of
17 December 1998, the German Supreme Court (BGH) generally permitted
the polygraph (variographic) examination of a suspected person in pre-trial
proceedings. The authors point out that the judgment may serve only a basis
7
Ibidem, s. 643 in principio.
Prokuratura
i Prawo 7−8, 2009
183
P. Girdwoyń, E. Weigend, J. Widacki, J. Wójcikiewicz
for a conclusion that the “event knowledge test” is likely to be useful evidence in pre-trial proceedings, which conclusion anyway clearly results both
from the thesis of the judgment, and from their earlier publications.
184
Prokuratura
i Prawo 7−8, 2009