MD14 (Stirlinga Bella)

Matematyka dyskretna
© Andrzej Łachwa, UJ, 2014
[email protected]
14/15
Podziały i liczby Stirlinga
Liczba Stirlinga dla cykli (często nazywana liczbą Stirlinga pierwszego rodzaju) to liczba permutacji zbioru n‐elementowego złożonych z dokład‐
, że . nie k cykli, czyli takich permutacji , a więc że jest jedna permutacja zbioru pustego Przyjmujemy, że bez cykli (funkcja pusta). Z powodów technicznych, w przekształceniach rachunkowych wygodnie dla wszystkich jest mieć zdefiniowaną wartość przyjmujemy, że dla . , więc Przykład Lista permutacji złożonych z 2 cykli: Mamy 11 permutacji złożonych z dwóch cykli, zatem . Obserwacje (
)
, dla , , , , dla Dowody Pierwszy punkt jest natychmiastową konsekwencją faktu, że nie można podzielić niepustego zbioru na 0 części (cykli). Liczba opisuje permutacje o jednym cyklu. Każda taka permutacja . Wzorzec taki może być wypełniony jest zadana wzorcem n‐elementami na n! sposobów. Ale ten sam cykl ma wiele opisów różniących się jedynie przesunięciem. Zatem każdy n‐elementowy cykl może być zapisany według takiego wzorca na n sposobów, czyli liczba cykli na zbiorze n‐elementowym to drugiego. , co dowodzi punktu opisuje permutacje o n‐1 cyklach. Permutacja taka musi Liczba , czyli jest transpozycją. więc być typu Każda transpozycja jest jednoznacznie wyznaczona przez dwuelementowy
zbiór elementów, które ze sobą zamienia. Zatem transpozycji jest dokładnie tyle co podzbiorów 2‐elementowych, czyli , co dowodzi punktu trzeciego. Dla dowodu punktu czwartego zauważmy, że jedyną permutacją o n cyklach na zbiorze n‐elementowym jest identyczność. Równie łatwo jest stwierdzić, że zbiór n‐elementowy nie może być podzielony na więcej niż n niepustych części (mających stanowić cykle). Liczby Stirlinga dla cykli, podobnie jak współczynniki dwumianowe, można
generować używając zależności rekurencyjnej. Na jej podstawie można zbudować trójkąt Stirlinga dla cykli. Obserwacja
mamy Dla Dowód Niech x będzie wyróżnionym i ustalonym elementem n‐elementowego zbioru X. Permutacje zbioru X o k cyklach można podzielić na dwa typy, w których: 
x stanowi jednoelementowy cykl, 
x jest w cyklu co najmniej 2‐elementowym. W pierwszym przypadku pozostałe n1 elementów zbioru X muszą sposobów. W drugim uformować k1 cykli, co jest możliwe na przypadku, po usunięciu elementu x permutacje badanego typu wciąż będą mieć k cykli. Jest ich zatem tyle, co permutacji n‐1‐elementowego zbioru o k cyklach, czyli . Element x może rozbudować każdą permutację zbioru X {x} na n1 sposobów (wchodząc do cyklu jako następnik jednego z n1 elementów). Zatem permutacji drugiego typu jest dokładnie . W trójkącie Stirlinga dla cykli, n‐ty wiersz zawiera liczby permutacji zbioru cyklach. Zatem suma wszystkich tych n‐elementowego o kolejno wartości to liczba wszystkich permutacji zbioru n‐elementowego, czyli n!. Dostajemy stąd natychmiast: Obserwacja
Dla mamy Trójkąt Stirlinga dla cykli

1
1
2
6
24
120
720
5040
Ciekawy jest następujący związek liczb Stirlinga dla cykli z liczbami harmonicznymi . Obserwacja Dla mamy Dowód Dla n=0 tożsamość jest oczywista, a dla n>0 przybiera postać Pokażemy że obydwie liczby z naszej obserwacji to sumaryczna liczba cykli
we wszystkich permutacjach zbioru n‐elementowego, tzn. . 1)
Permutacji o i cyklach jest dokładnie mają więc cykli, czyli . W sumie permutacje o i cyklach
. 2)
Zliczymy najpierw ‐elementowe cykle zbudowane z elementów zbioru n‐
elementowego. Każdy taki cykl jest wyznaczony przez wypełnienie wzorca
, ale z dokładnością do przesunięcia. Wypełnień jest oczywiście tyle, ile injekcji postaci , czyli . Zatem zliczanych cykli ‐elementowych jest dokładnie . Każdy cykl i‐elementowy występuje w dokładnie n– i permutacjach zbioru n‐elementowego, gdyż tyle jest permutacji pozostałych n– i elementów. Zatem sumaryczna liczba cykli we wszystkich permutacjach zbioru n‐ele‐
mentowego wynosi: Liczby Sterlinga drugiego rodzaju
W liczbach Stirlinga dla cykli wypełnialiśmy wzorce postaci: w sposób injektywny i z dokładnością do: o
kolejności cykli, o
przesunięć cyklicznych w każdym z k cykli. Jeśli zupełnie zaniedbamy kolejność elementów w cyklach, dostaniemy wzorzec: czyli podział zbioru n‐elementowego na k parami rozłącznych podzbiorów. W podziale, podzbiory takie nazywamy blokami. Przypomnijmy, że podział zbioru X na k bloków wyznacza relację równoważności na zbiorze X o k klasach równoważności. (często nazywana liczbą Stirlinga Liczba Stirlinga dla podziałów drugiego rodzaju) to liczba podziałów zbioru n‐elementowego na dokładnie k bloki. Znów przyjmujemy, że oraz dla .
Przykład Lista podziałów na dwa bloki: Mamy 7 podziałów zbioru na dwa bloki, zatem Podział na jeden blok jest oczywiście 1.
Podział na cztery bloki też jest tylko 1.
Jak się za chwilę okaże podziałów .  4
na trzy bloki jest  2   6 .
 
Obserwacje (
)
, , dla , dla , , , dla , dla , . , , Dowody Pierwszy punkt jest oczywisty po zauważeniu, że w liczbach Stirlinga dla podziałów zliczamy te same obiekty co w liczbach Stirlinga dla cykli, ale po
zaniedbaniu kolejności elementów. Drugi punkt to stwierdzenie, że niepusty zbiór nie może zostać podzielony
na zero bloków. Trzeci punkt orzeka, że jest tylko jeden podział niepustego zbioru na jeden blok ‐ blok ten musi być całym dzielonym zbiorem. Dla dowodu czwartego załóżmy, że i niech . Zauważmy, że podział na dwa bloki jest zdeterminowany jednym z tych bloków ‐ drugi to
po prostu dopełnienie pierwszego. Niech więc blokiem determinującym podział, będzie blok zawierający x. Element x może stanowić blok ‐elementowego zbioru z dowolnym podzbiorem pozostałego poza podzbiorem pełnym, gdyż wtedy drugi blok byłby pusty. Zatem jest możliwości wyboru bloku dla x, i tym samym tyleż jest
dokładnie podziałów . Piąty punkt mówi o podziale zbioru n‐elementowego na n‐1 bloków. Zatem jeden z tych bloków musi być 2‐elementowy. Po wybraniu takiego bloku pozostałe bloki będą jednoelementowe. Podziałów jest zatem tyle na ile sposobów można wybrać 2‐elementowy podzbiór zbioru n‐
elementowego.
Dowody pozostałych dwóch własności są oczywiste. Liczby Stirlinga dla podziałów, podobnie jak współczynniki dwumianowe, czy liczby Stirlinga dla cykli można generować używając zależności rekurencyjnej. Na jej podstawie można zbudować trójkąt Stirlinga dla podziałów. Obserwacja (
)
Obserwacja ta pozwala na szybką konstrukcję trójkąta Stirlinga dla podziałów.
Trójkąt Stirlinga dla podziałów
Kilka wykładów wcześniej wskazaliśmy liczbę funkcji, liczbę injekcji i liczbę
bijekcji między zbiorami skończonymi. Przemilczeliśmy liczbę surjekcji, nie
mając jeszcze wtedy wystarczających narzędzi do ich zliczenia. Zauważmy wyznacza podział zbioru X na |Y| jednak, że każda surjekcja bloków. Nie dziwi więc następujący związek z liczbami Stirlinga dla podziałów. Obserwacja Dla skończonych zbiorów X, Y liczba surjekcji . wynosi
Dowód Niech . Jak już zauważyliśmy, surjekcja postaci
wyznacza pewien podział zbioru dodatkowo poetykietowany elementami zbioru na bloków . Nieetykietowanych podziałów jest oczywiście . Ponieważ każdy podział może być poetykietowany na sposobów, możemy zakończyć dowód. Obserwacja (
)
Dowód . Pojedynczy składnik Niech to liczba wyborów ciągu zbiorów elementowych. odpowiednio Rzeczywiście możemy wybrać na rozważanej sumy , sposobów,
na sposobów itd. Każdy taki ciąg zbiorów odpowiada jednoznacznie ciągowi bloków , gdzie
.
W podziale nie jest jednak istotne uporządkowanie bloków , co do rodziny bloków
oznacza, że powinniśmy przejść od ciągu , wydzielając tym samym każdy składnik sumy przez . Tak wydzielona suma to nic innego jak liczba podziałów zbioru n‐elemen‐
towego na Przykład bloków, czyli . Liczby Bella
W trójkącie Pascala n‐ty wiersz sumuje się do liczby podzbiorów zbioru n‐elementowego, czyli do . W trójkącie Stirlinga dla cykli n‐ty wiersz sumuje się do liczby permutacji zbioru n‐elementowego, czyli do n!. Zajmiemy się teraz sumą n‐tego wiersza trójkąta Stirlinga dla podziałów. Oczywiście suma taka to liczba wszystkich podziałów zbioru n‐elemento‐
wego, lub inaczej liczby wszystkich relacji równoważności na zbiorze n‐elementowym. Liczba Bella to liczba podziałów zbioru n‐elementowego, czyli Lista kilku pierwszych liczb Bella: Obserwacja
Liczby Bella spełniają następującą zależność rekurencyjną: Dowód Wybierzmy i ustalmy w ‐elementowym zbiorze pewien element
. Policzmy teraz ile jest podziałów zbioru takich, że blok zawierający x ma dokładnie i+1 elementów. Oczywiście pozostałe na i elementów tego bloku może zostać wybranych ze zbioru sposobów. Każdy taki blok możemy rozbudować do podziału zbioru na bloki. Podział taki jest oczywiście poprzez podzielenie pozostałych sposobów, skąd sumując po wszystkich możliwych możliwy na wartościach otrzymujemy Przykład
Podzielmy zbiór 5‐elementowy {a,b,c,d,e} na dokładnie 2 bloki, np. {a,c,d,e} i {b}. Podziałów takich jest 15. Podziałów na dokładnie 3 bloki jest 25. Należy do nich np. podział {a,b}, {c,d}, {e}.
Podziałów na dokładnie 4 bloki jest 10. Np. {a}, {b}, {c,d}, {e}. W sumie, dodając jeszcze jeden podział na 1 blok i 1 podział na 5 bloków, mamy liczbę wszystkich możliwych podziałów, czyli liczbę Bella B5=52. Bazy przestrzeni wielomianów
Przestrzeń wektorowa wszystkich wielomianów jednej zmiennej rzeczywistej ma naturalną bazę złożoną z jednomianów W różnicowym odpowiedniku twierdzenia Taylora zobaczyliśmy, że każdy wielomian można przedstawić jako kombinację liniową
dolnych potęg . mogą być Interesujące jest, że bazami dla przestrzeni wielomianów także górne potęgi , natomiast współczynniki przejścia między tymi trzema bazami są ściśle powiązane z liczbami Stirlinga.
W poniższych twierdzeniach rezygnujemy z ograniczeń na indeksy sumowania. Zakładamy jedynie, że przebiegają one liczby całkowite pamiętając, że i zerują się dla Twierdzenie 1 Dla oraz zachodzi Twierdzenie 2
Dla oraz zachodzi oraz .