Uchwała Nr IV/34/15 w sprawie rozpatrzenia skargi

Uchwała Nr IV/34/15
Rady Powiatu w Goleniowie
z dnia 26 marca 2015 r.
w sprawie rozpatrzenia skargi
Na podstawie art. 12 pkt 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (Dz. U. z 2013, poz. 595 i 645 z 2014 r. poz. 379 i poz. 1072) oraz w związku z
art. 228, art. 229 pkt 4 i art. 237 § 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) oraz w związku z § 19 ust. 2
Statutu Powiatu Goleniowskiego (Dz. Urz. Woj. Zach. z 1999r. Nr 3, poz. 24; z 2000r. Nr 13,
poz.
126;
z 2001r. Nr 36, poz. 833; z 2002 r. Nr 23, poz. 391, Nr 52, poz. 1140; z 2003r. Nr 1, poz. 14;
z 2004 r. Nr 5, poz. 62, Nr 83, poz. 1468; z 2007r. Nr 95, poz. 1651, Nr 105, poz. 1808)
Rada Powiatu w Goleniowie uc h w a l a , c o n a s t ę p u j e :
§ 1. Po rozpatrzeniu skargi mieszkańca Stargardu Szczecińskiego z dnia 06 grudnia 2014 r. na
działalność dyrektora Domu Pomocy Społecznej w Nowogardzie uznaje się skargę za
bezzasadną.
§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącemu Rady Powiatu w Goleniowie.
§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Przewodniczący Rady Powiatu
Kazimierz Ziemba
Uzasadnienie uchwały o negatywnym rozpatrzeniu skargi
W dniu 9 grudnia do Starostwa Powiatowego w Goleniowie wpłynęła skarga
mieszkańca Stargardu Szczecińskiego datowana na dzień 6 grudnia 2014 r. W dniu 8 stycznia
2015 r. Skarżący ponowił skargę w przedmiocie zarzutu bezprawnego naciskania na
Skarżącego na wymeldowanie podopiecznego z DPS. Oba pisma skierowano do Sekretarz
Powiatu w Goleniowie. Mając na uwadze treść przepisu art. 229 pkt 3 KPA stwierdzono
właściwość Rady Powiatu do rozpoznania objętej pismami skargi (tożsamość zarzutów
uprawnia do rozpoznania obu pism łącznie jako jednej skargi uzupełnionej w dniu 8 stycznia
2015 r.)
Przedmiotem skargi jest postępowanie dyrektor Domu Pomocy Społecznej
w Nowogardzie. Skarga koncentruje się na negatywnym nastawieniu wobec Skarżącego
i osoby znajdującej się pod jego opieką, wyrażającym się w bezprawnym w ocenie
Skarżącego domaganiu się od Skarżącego wymeldowania podopiecznego z uwagi na
przeniesienie podopiecznego do zakładu zamkniętego w innej miejscowości na mocy
postanowienia sądu opiekuńczego oraz w domaganiu się zabrania przez Skarżącego mienia
pozostawionego przez podopiecznego w placówce.
Dyrektor jednostki ustosunkowując się do wniesionej skargi uzasadniła treść prośby
o wymeldowanie wynikała z faktu niezamieszkiwania podopiecznego w DPS oraz utraty
przez niego statusu żądania wymeldowania podopiecznego Skarżącego treścią przepisów art.
33 i 24 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności oraz faktem, iż podopieczny
ma ustanowioną nieodpłatną służebność mieszkania a brak wymeldowania (niemożliwego na
wniosek DPS) skutkować może roszczeniem podopiecznego o „wpuszczenie” do DPS.
Analizując stan faktyczny pod względem przepisów aktualnie znajdujących
zastosowanie wskazać należy, iż zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o ewidencji
ludności i dowodach osobistych, osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego
trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym
ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego
miejsca.
Przepis ten w konsekwencji statuuje obowiązek dokonania wymeldowania w wypadku
zaistnienia przesłanek w nim wymienionych. Wskazać należy, iż w przepisie nie wskazano na
dobrowolność opuszczenia miejsca pobytu jako dodatkową przesłankę obowiązku, tym
niemniej orzecznictwo okoliczność tę szczególnie akcentuje.
Oceniając dostępne orzecznictwo oraz okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy,
iż zmiana miejsca pobytu podopiecznego nastąpiła na podstawie przepisów kodeksu karnego
wykonawczego, w związku z umorzeniem wobec niego postępowania karnego z uwagi na
przesłankę wymienioną w przepisie art. 17 § 1 pkt 2 KPK. Utrudnia to bezpośrednie
zastosowanie w sprawie orzecznictwa odnoszącego się do wymeldowania w związku
z pozbawieniem wolności na podstawie orzeczenia sądowego, albowiem pozbawienie
wolności jako karę dzieli z pozbawieniem wolności tytułem środka zabezpieczającego
właśnie element winy osoby wolności tej pozbawionej, tak akcentowany w orzecznictwie
dopuszczającym pozbawienie wolności jako przesłankę równoważną dobrowolności
opuszczenia.
Tym niemniej bezspornym jest, iż podopieczny Skarżącego nie przebywa w miejscu,
w którym posiada zameldowanie na pobyt stały, w związku z czym organ wystąpił do
właściwego sądu o wydanie orzeczenia w kwestii stosownego zobowiązania Skarżącego –
sprawa jest w toku.
W przedmiotowej sprawie brak jest zatem przesłanek dla uwzględnienia skargi, skoro
pogląd prezentowany przez Dyrektora DPS o istnieniu obowiązku wymeldowania w sprawie
trudno uznać za podnoszony z przyczyn niechęci wobec Skarżącego, albowiem został on
uzasadniony szczegółowo a uzasadnienie, jest logiczne i odnoszone do znanej organowi
wykładni przepisów prawa. Postępowanie Dyrektor DPS jest w ocenie organu wyrazem
dbałości o interes kierowanej jednostki i nie narusza przepisów prawa a nie stwierdzono, by
było ono powodowane przez inne czynniki.
Mając to na uwadze skargę należało uznać za bezzasadną, o czym należy powiadomić
Skarżącego przesyłając mu odpis wniesionej skargi z pouczeniem o treści przepisu art. 239 §1
KPA „W przypadku gdy skarga, w wyniku jej rozpatrzenia, została uznana za bezzasadną
i jej bezzasadność wykazano w odpowiedzi na skargę, a skarżący ponowił skargę bez
wskazania nowych okoliczności - organ właściwy do jej rozpatrzenia może podtrzymać swoje
poprzednie stanowisko z odpowiednią adnotacją w aktach sprawy - bez zawiadamiania
skarżącego.”
Opracowała: Komisja Rewizyjna