Szesnaście lat temu tak samo słońce świeciło, Tak samo pachniały

Szesnaście lat temu tak samo słońce świeciło,
Tak samo pachniały kwiaty i ptaki śpiewały
Lecz dzieci Twoje nic nie cieszyło,
Dla nich dni smutku gwałtem się zbliżały.
Pamiętam sam, kiedy leżałaś w szpitalnym pokoju,
My koło Ciebie w trosce, niepokoju,
Staliśmy, czekając od Ciebie słowa, choć jednego,
Lub znaku ręki, choćby najmniejszego.
Dwie łezki tylko, co się z ócz stoczyły
Za wszelkie słowa do nas przemówiły.
To serce Twoje tak nad dziećmi łkało,
Bo je nad wszystko w świecie kochało.
Wtem dzwony z wieży donośnie zabiły,
Za chwilę śpiewy głośne je stłumiły,
I za oknami baldachim przepłynął;
A potem Chrystus, który ręką skinąłNa Ciebie.
I poszłaś, poszłaś na wieki…
Po Tobie został smutek wielki.
Dziś na Twym grobie nagrobek z granitu,
I czasem skromna wiązanka kwiatów,
Lecz w sercach naszych pomnik za złota,
Twa wielka miłość i matczyna cnota.
8 czerwca 1950 r. Antoni Kierczyński
Maria Kierczyńska została pochowana w najskromniejszej kwaterze
jeżyckiego cmentarza. Jej życie było krótkie, ale uczciwe, pełne
poświęceń.