historia dąbrowy górniczej - Gimnazjum nr 1 w Dąbrowie Górniczej

HISTORIA DĄBROWY GÓRNICZEJ
Założenie Dąbrowy to początek XVIII wieku. Związane było z odkryciem w 1785 roku w tej okolicy pokładów
węgla kamiennego.
Pierwsza wzmianka o Dąbrowie pojawiła się w 1755 roku, jako zapis w księgach starostwa siewierskiego w sprawie
sporu o las Rocha.
Dąbrowa zawdzięcza swój awans do rzędu miast, a także swoją obecną nazwę, górnictwu i ściśle z nim
związanemu hutnictwu. Przed podjęciem eksploatacji węgla kamiennego była niczym nie wyróżniającą się, czysto
rolniczą wsią, nie posiadającą ani własnego kościoła, ani karczmy.
Dąbrowa od chwili swego powstania należała do biskupów krakowskich i wchodziła w skład dóbr królewskich,
zarządzanych przez starostę będzińskiego.
Dużo wcześniej zasiedlone były tereny obecnych dzielnic Dąbrowy Górniczej: Gołonóg, Strzemieszyce, Błędów,
Ujejsce, Ząbkowice (kiedyś Bienie).
Największą role odgrywał Gołonóg o którym pisał już w swoich księgach Jan Długosz w roku 1400. Wymienia on
Gołonóg jako wieś zamieszkałą przez kilkunastu gospodarzy, w tym jednego rzemieślnika - kowala, bez własnego
kościoła, przynależną do parafii w Jaworznie, a później w Sławkowie. U schyłku XVII wieku, biskup krakowski,
Andrzej Trzebnicki, zbudował tu kościół i założył parafię p.w. św. Antoniego.
Gołonóg w 1787 roku liczył już 515 mieszkańców, podczas gdy Dąbrowa tylko 184.
Zupełnie przypadkowe odkrycie zalegających tuż pod ziemią pokładów węgla kamiennego
(1785 r.), odmieniło zupełnie istniejące otoczenie. Drogą do Będzina, tamtejsi kupcy, zaczęli masowo przewozić
wydobyty węgiel, by nim opalać w paleniskach domowych. Droga pokryta była drobnymi okruchami węgla i miału, co
nadało jej charakterystyczny czarny kolor. Drogę tą zaczęto nazywać "Czarną drogą". Pojawili się też pierwsi
zawodowo zajmujący się tym kopacze tego kruszcu.
W latach 80-tych XVIII w. wzrosło zainteresowanie węglem kamiennym, a było to związane z rozwojem manufaktur i
hut. Wieś rozwijała się coraz szybciej.
Wyrobiska pomiędzy Dąbrową i Gołonogiem eksploatowane były przez ludność miejscową, aż do trzeciego rozbioru,
kiedy to Dąbrowa przeszła pod panowanie pruskie.
W 1786 r. powstała kopalnia odkrywkowa "Reden", od nazwiska Fryderyka Redena - szefa Departamentu GórniczoHutniczego. Powstawały kolejne zakłady pracy: huta cynku "Konstanty", kopalnia „Ksawery”.
W latach 1833-1841 powstała Huta "Bankowa".
W 1845r. rozpoczęto budowę kolei żelaznej Warszawa-Wiedeń.
Dąbrowa stała się osadą przemysłową. Rozwój przemysłu pociągnął za sobą wzrost zatrudnienia a to z kolei gwałtowny
przyrost liczby mieszkańców.
18 sierpnia 1916 r. Dąbrowa uzyskała prawa miejskie.
Pierwszy prezydent – ADAM PIWOWAR.
W lipcu 1919 roku Rada Miejska zdecydowała o zmianie nazwy miasta Dąbrowa na Dąbrowa Górnicza.
W 1927 r. rozpoczęto budowę linii tramwajowej z Będzina do Redenu.
Od 4-go września 1939 r. do 27-go stycznia 1945 r., Dąbrowa Górnicza była pod okupacją niemiecką. W okresie
okupacji hitlerowskiej prowadzono ożywioną działalność konspiracyjną.
Po wojnie miasto bardzo szybko się odbudowało. Z kopalń "Paryż", "Flora" i "Reden" utworzono kopalnię "Gen.
Zawadzki".
W roku 1958 otwarto Pałac Kultury Zagłębia (obecnie Dąbrowski Pałac Kultury).
Budowę Huty "Katowice" rozpoczęto w kwietniu 1972 r. , a w 1976 Koksowni "Przyjaźń".
W 1981 r. w czasie stanu wojennego w Hucie Katowice wybuchł strajk okupacyjny. Huta została oblężona przez
oddziały ZOMO i wojsko. Grożono jej wysadzeniem.
SZKOLNY KONKURS HISTORYCZNY „DZIEJE DĄBROWY GÓRNICZEJ”
Dąbrowa na starych pocztówkach
HUTA CYNKU „ KONSTANTY”
Huta Bankowa
Konkurs ma formę testu pisemnego.
Zgłoszenia do konkursu przyjmuje pani Marta Archman-Orczykowska.
Zbierz wszystkie materiały i przygotuj się do konkursu!