Pobierz opis

„Kliniczne i
molekularne czynniki
prognostyczne i
predykcyjne w
leczeniu
niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) z zastosowaniem docetakselu jako
chemioterapii drugiej linii”
Michał Szczyrek, Katedra i Klinika Pneumonologii, Onkologii i Alergologii Uniwersytetu
Medycznego w Lublinie
STRESZCZENIE
Rak płuca jest najczęstszym nowotworem złośliwym u mężczyzn oraz jednym z
najczęstszych u kobiet. Choroba ze względu na skąpe początkowo i nieswoiste objawy
rozpoznawana jest późno, co powoduje trudności w prowadzeniu skutecznego leczenia i
pogarsza rokowanie. Niedrobnokomórkowy rak płuc stanowi jedną z najważniejszych
przyczyn zgonów również w województwie lubelskim - w roku 2009 z jego powodu zmarło
1154 osoby. Choroba wiąże się nie tylko z cierpieniem pacjentów, ale również ogromnymi
kosztami dla budżetu państwa i województwa. Z raportu NFZ (2011) wynika, że w ciągu
ostatnich ośmiu lat nakłady na leczenie chorych na raka płuca zwiększyły się dwukrotnie. W
Polsce tylko 15% pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca kwalifikuje się do
dającej szansę pełnego wyleczenia operacji, dla pozostałych jedynymi metodami leczenia
pozostają chemioterapia i radioterapia.
Zarówno w Polsce, jak i na świecie głównymi
czynnikami decydującymi o kwalifikacji chorego z niedrobnokomórkowym rakiem płuca do
chemioterapii, jak i wyboru jej rodzaju są typ histologiczny guza, stopień zaawansowania
klinicznego
oraz
stopień
sprawności
pacjenta
i
obecność
ewentualnych
chorób
towarzyszących.
W dwóch kluczowych badaniach TAX 317 i TAX 320 wykazano efektywność
docetakselu w leczeniu zaawansowanego NDRP po niepowodzeniu chemioterapii
pierwszorzutowej opartej na pochodnych platyny (Shepherd, Fossella). Zarówno mediana
przeżyć, jak i odsetek przeżyć 12 miesięcznych były znacząco wyższe w grupie otrzymującej
docetaksel. Kliniczna użyteczność większości czynników prognostycznych i predykcyjnych w
monoterapii opartej na docetakselu nie została jednak dotychczas potwierdzona. Celem pracy
jest wykrycie ewentualnych czynników klinicznych i molekularnych które mogą mieć wpływ
na
przebieg leczenia
docetakselem
u
chorych
z
miejscowo
zaawansowanym
i
zaawansowanym rakiem płuca po niepowodzeniu wcześniejszej terapii opartej na związkach
platyny.
Grupę badaną stanowią leczeni w Klinice Pneumonologii, Onkologii i Alergologii
Uniwersytetu
Medycznego
w
Lublinie
chorzy
z
miejscowo
zaawansowanym
i
zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca u których stosowano pierwszorzutową
chemioterapię opartą na związkach platyny. W drugiej linii podawano docetaksel w dawce
75mg/m2, a dodatkowo część chorych otrzymała erlotynib jako leczenie III rzutu. Oprócz
analizy czynników klinicznych, takich jak: rozpoznanie histopatologiczne, stopień
zaawansowania, wiek, płeć, palenie, stan sprawności, odpowiedź na I linię leczenia, czas od
diagnozy do rozpoczęcia leczenia docetakselem, utrata masy ciała oraz powikłania leczenia,
podjęto również próbę oceny czynnika molekularnego – poziomu ekspresji beta-tubuliny III.
W analizie statystycznej zaplanowano zastosowanie testu chi-kwadrat w celu
porównania liczebności grup o różnej odpowiedzi na leczenie i różnym czasie przeżycia w
zależności od cech osobniczych, czynników klinicznych i ekspresji βIII-tubuliny III. Do
porównania prawdopodobieństwa przeżycia pomiędzy grupami posłuży metoda KaplanaMeiera. Niezbędne obliczenia zostaną wykonane w programach Statistica oraz MedCalc.