Budowniczego, Kazimierza III Wielkiego

Niestety nie znalazł poparcia wniosek Kanclerza Jana Zamoyskiego z 1573 roku,
aby ograniczyć kandydowanie do osób urodzonych na terenach Unii PolskoLitewskiej. W związku z tym, ponieważ polskie prawo dopuszczało obcych
kandydatów do tronu, polska walna elekcja (zwana viritim, gdyż wyborcy
musieli stawić się osobiście) dawała okazję interwencji dla krajów sąsiedzkich.
Żadne z nich nie pragnęło niekorzystnych zmian w europejskiej równowadze sił,
jakie mogły wyniknąć z polskiej elekcji. Wykorzystując legalność zagranicznego
finansowania kampanii, obce rządy posługiwały się przekupstwem i dywersją,
aby zabezpieczyć swoje interesy w Polsce drogą korupcji.
Podstawowe Osiągnięcia Króla –
Budowniczego, Kazimierza III Wielkiego
Po koronacji w roku 1333 króla Kazimierza III Wielkiego (1310-1370), przed
legatem papieskim odbył się w Warszawie proces Zakonu Krzyżackiego.
Krzyżacy zostali ponownie wezwani to opuszczenia ziem polskich, w tym
Pomorza, oraz do wypłacenia Polsce odszkodowania.
Krzyżacy skutecznie odwołali się od wyroku trybunału warszawskiego do
Watykanu. Na mocy traktatu pokojowego podpisanego w Kaliszu w 1343 r.,
Zakon Krzyżacki uznał króla Polski za swojego zwierzchnika i zwrócił Polsce
Kujawy oraz ziemię dobrzyńską.
Król Kazimierz III Wielki znany był jako król-budowniczy. Wybudował osiem
znaczących zamków, dwieście budowli o przeznaczeniu handlowym i religijnym
dla wszelakich obrządków, oraz fortyfikacje miejskie z bogato zdobionymi
bramami. Budowle te wzniesiono w stylu gotyku nadwiślańskiego, łączącego
cegłę z kamieniem i zdobionego kamiennymi rzeźbami. Stanowiły one wspaniały
przykład gotyckiej architektury. W czasach panowania króla-budowniczego,
wysoką jakość sztuki polskiej zawdzięczano temu, że w późnośredniowiecznej
Polsce zarówno rzemieślnicy, jak i malarze oraz rzeźbiarze, musieli odbyć
podróż zagraniczną jako obowiązkowy element ich praktyki czeladniczej.
Dobrobyt panujący za czasów Kazimierza Wielkiego osiągnął swój szczyt dzięki
sprawiedliwemu zarządzaniu, reformie pieniądza, kodyfikacji praw, ochronie
chłopów przed wyzyskiem, oraz wzmocnieniu obrony kraju.
Pierwszy polski najazd na Ruś Halicką odbył się we współzawodnictwie z Litwą,
podczas wojny z Czechami o Śląsk (1341-1345). Na podstawie pokoju w
12