Kinezjologia (gr. kinein - poruszać się i logos

Kinezjologia (gr. kinein - poruszać się i logos - uczyć się) jest gałęzią nauki
zajmującą się ruchem.
Kinezjologia jest nauką interdyscyplinarną, korzysta z takich dziedzin jak: biologia, chemia, historia, fizyka, psychologia i socjologia.
Główne cele kinezjologii to:
 zrozumienie psychologicznych i fizjologicznych reakcji ludzkiego organizmu na
krótkotrwały i bardzo intensywny wysiłek fizyczny
 poznanie różnych form adaptacji organizmu ludzkiego na chroniczną lub długotrwałą aktywność fizyczna
 zrozumienie mechaniki ruchu i opisanie jej cech
 badanie procesów kontrolujących ruch i czynników wpływających na nabywanie
zdolności motorycznych
 wyjaśnienie psychologicznych efektów fizycznej aktywności na ludzkie zachowanie
„Ruch jest łącznikiem pomiędzy myślą a czynem” - M. Montessori
Praca z dziećmi opiera się głównie na metodzie, której twórcą jest Paul Dennison i jego
żona Gail Dennison (Metoda Dennisona). Jest to element programu Kinezjologii Edukacyjnej Gimnastyka Mózgu . Wykorzystywany jest także program wspomagania rozwoju
dzieci wieku od 0 do 6 lat „Zabawy fundamentalne”.
Gimnastyka Mózgu to metoda stymulacji naturalnych mechanizmów rozwoju osobowości dzieci. Dzięki wypracowanym sposobom „ożywienia” mechanizmów pracy mózgu,
przez naturalny, fizyczny ruch ciała.
W pracy z dziećmi korzystamy także z elementów muzykoterapii, relaksacji oraz artkinezjologii.
Dzięki metodom pracy:
 wspomagamy rozwój dziecka,
 pokonujemy trudności rozwojowe dzieci,
 rozwijamy twórcze myślenie dzieci,
 usprawniamy zaburzone funkcje wzrokowe, słuchowe, ruchowe,
pamięć, koncen-
trację uwagi oraz koordynację wzrokowo-ruchową a także skuteczne uczenie się,
 redukujemy napięcie wywołane stresem,
 przywracamy naturalny mechanizm rozwoju każdego dziecka,
 poprawiamy pamięć długo i krótkoterminową
 diagnozujemy ewentualne dysfunkcje.
Metody te są bardzo skuteczne w pracy z dziećmi:
 dyslektycznymi,
 mającymi trudności w nauce,
 dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo (ADHD),
 dziećmi z zaburzeniami zachowania.
W około 80 krajach Kinezjologia Edukacyjna jest uznawana za metodę wspierającą m.in.
proces uczenia się. W 1994 r. Narodowa Fundacja Uczenia w USA zatwierdziła program
Kinezjologii Edukacyjnej jako jednej z czołowych technologii dla „uczącego się społeczeństwa XXI wieku”. Kinezjologia Edukacyjna została również zatwierdzona przez Międzynarodową Fundację Kinezjologii Edukacyjnej (USA), oraz Międzynarodowy College Kinezjologii ze Szwajcarii.
Przykłady ćwiczeń kinezjologii edukacyjnej:
Ćwiczenie przypominające marsz w miejscu
Podnieś do góry prawe kolano i dotknij do niego lewą ręką (najlepiej łokciem), następnie
do podniesionego lewego kolana dotknij prawą ręką. Wykonuj takie ruchy naprzemienne
(jedna z podstawowych zasad), które usprawniają pisanie, słuchanie, czytanie i rozumienie, koordynację ruchową lewej i prawej strony ciała, wzmacniają oddech, powodują
wzrost energii, poprawiają wzrok i słuch.
Inne podobne ćwiczenia naprzemienne (zwane też krzyżowymi) w miejscu:
Podskoki raz na jednej nodze raz na drugiej, klepnięcie prawą ręką uniesionej z tyłu lewej
stopy itp.
„Leniwe ósemki” - ćwiczenie wykonuj rysując lub wodząc oczami za przedmiotem po
kształcie położonej ósemki (znaku nieskończoności). Ruch zaczynaj zawsze od środka w
lewo do góry - lewą ręką, następnie prawą ręką i kończ obydwoma rękoma połączonymi
razem.
Zastosowanie - koordynacja wzroku, obwodowe widzenie, aktywizacja mózgu dla przekraczania środkowej wizualnej linii, integracja półkul mózgowych, mechanizm czytania (ruch
oczu z lewej do prawej), rozpoznawanie znaków przy pisaniu, czytanie ze zrozumieniem.
Alfabetyczne ósemki - (modyfikacja leniwej ósemki), najpierw narysuj kilka leniwych
ósemek a potem wpisz w kształt leżącej ósemki małe litery alfabetu, zachowując kierunek
w lewo do góry.
Zastosowanie - zasady pisowni, twórcze pisanie, koordynacja ,,ręka - oko", rozpoznawanie i
kodowanie symboli, zdolności manualne, precyzja ruchów, ortografia.
Słoń - wykonujemy te same ruchy co przy "leniwych ósemkach" , tak jakby robił to słoń.
Kładziemy lewe ucho na lewym ramieniu i patrzymy wzdłuż wyciągniętego ramieniatrąby słonia (grzbietem dłoni do góry), nogi w kolanach lekko ugięte, mały rozkrok. Rysuj
ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Całe ciało prostuj.
Zastosowanie - przekroczenie środkowej audytywnej linii ciała, stymulacja mowy wewnętrznej, twórcze myślenie, słuchanie własnego głosu, rozwój pamięci długoterminowej,
zintegrowane widzenie, słyszenie i ruch; mowa, pismo, zapamiętywanie. Ćwiczenie to
rozluźnia mięśnie szyi i oczu.
Rysowanie oburącz - na płaszczyźnie przeznaczonej do rysowania narysuj oś symetrii na
wprost nosa, rysuj obydwoma rękoma jednocześnie tak, by rysunek z jednej strony był
zwierciadlanym odbiciem drugiej strony. Można rysować w powietrzu na planszy wyimaginowanej.
Zastosowanie - koordynacja, ,,ręka-oko", przekraczanie środkowej kinestetycznej linii ciała,
uświadomienie przestrzeni wokół siebie oraz wzrokowe rozróżnianie, śledzenie oczami za
ruchem ręki w różnych kierunkach, pisanie, umiejętności matematyczne.
Rowerek - ruchy naprzemienne na leżąco - wykonaj to ćwiczenie na miękkiej powierzchni. Podnieś ręce i głowę do góry, obejmij głowę dłońmi i podtrzymuj ją. Prawym łokciem
dotykaj lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana, itd. Oddychaj rytmicznie.
Zastosowanie - integracja lewej i prawej strony ciała, czytanie, umiejętność słuchania, pismo, zasady pisowni, matematyka.
Krążenie szyją -unosimy barki do góry, pochylamy głowę do przodu i łagodnie kołyszemy z boku na bok. Odchylamy głowę do tyłu i ćwiczymy krążenie tak jak poprzednio.
Powtarzamy to ćwiczenie przy barkach opuszczonych.
Zastosowanie - Usuwa napięcie, rozluźnia, poprawia przepływ krwi do mózgu.