gazetka jesienna 20145015 - Przedszkole Samorządowe nr 46 w

Kwartalnik
dla
Rodziców i Dzieci nr 1/ 2014/2015
z Przedszkola Samorządowego nr 46 w Białymstoku
(wrzesień, październik, listopad)
Jesienne zagadki
i kolczastym płaszczyku (kasztan)
Spadłem nagle z drzewa,
leżę na trawniku
w brązowej koszulce
Po gałęziach skacze,
w dziupli sobie mieszka,
ma rudą kitę,
chętnie zje orzeszka (wiewiórka)
Berecik czerwony
ma białe kropeczki
nie chcą go brać dzieci
ani wiewióreczki (muchomor)
Włoskie czy laskowe
smaczne są i zdrowe (orzechy)
Ma króciutkie nóżki
i malutki ryjek,
chociaż igły nosi,
nigdy nic nie szyje (jeż)
a gdy odejdzie gdzieś w obce kraje,
śnieżna zawieja po niej zostaje (jesień)
Kiedy rośnie – to się zieleni.
Kiedy spada – złotem się mieni (liść)
Co to za ogrodnik? Konewki nie miewa,
a podlewa kwiaty, warzywa i drzewa
(deszcz)
Ma gruby brzuszek i ogonek mały.
Będzie z niego pewnie
barszczyk doskonały (burak)
Ma nóżkę, nie ma buta.
Ma kapelusz nie ma głowy.
Czasem gorzki i trujący,
częściej smaczny jest i zdrowy (grzyb)
Co to za pani, w złocie, w czerwieni,
sady pomaluje, lasy przemieni,
Kilka słów o konsekwencji w wychowaniu.
Wirująca zabawka
Ktoś kiedyś porównał konsekwencję w wychowaniu do rozkręconego bączka, dziecięcej zabawki,
która dotąd się kręci, póki nie zacznie się chybotać i „tracić równowagi". Tracąc ją gubi swój rytm i
upada. Analogicznie rodzic wprawiony w rytm swojej konsekwencji czuje się pewnie i stabilnie. Co
ważne, dziecko również odczuwa taką sytuację jako bezpieczną i ma jasne poczucie i świadomość
reguł panujących w relacji z rodzicami.
Wyznacznikiem praktycznej konsekwencji w stosunku do dziecka jest zbiór zasad i reguł dotyczący
wzajemnych relacji, jego obowiązków, praw, nagród oraz kar. Bycie konsekwentnym rodzicem jest
zadaniem niełatwym, wymagającym pewnego samozaparcia, wykreślenia z listy nawyków
jednorazowych aktów „przymykania oka" na łamanie zasad przez pociechę. Ulegania jego namowom,
płaczom, histeriom czy smutnym oczom tak bardzo działającym na emocje. Decyzja o zabronieniu
dziecku przysłowiowego już podjadania między posiłkami eliminuje możliwość ulegania prośbom o
chociaż jedno ciasteczko tuż przed obiadem.
Jak już wspomniałam dzieci podświadomie wyczuwają potrzebę konsekwencji, stałości, daje im
bowiem ona poczucie stabilności, znajomości jasnych zasad, dzięki którym same mogę kształtować
swoje zachowanie. Chcą mieć jasno sprecyzowane za co mogą zostać nagrodzone a za co może
spotkać je kara. Taka wiedza pozwala im modelować swoje zachowanie i niejednokrotnie unikać
niepożądanych przez rodziców zachowań.
Przemyślana kara
Istotnym elementem konsekwencji jest umiejętność rozsądnego wyznaczania kar i nagród. Sama
kwestia karania dzieci jest skomplikowana i zależy od indywidualnego różnicowania przez rodzica
spraw bardziej bądź mniej znaczących. Niezależnie jednak od tego co według kogo zasługuje na karę,
jeden aspekt powinien pozostawać niezmienny, mianowicie- odpowiedzialność za własne słowa,
która jest kolejną składową upragnionej konsekwencji.
Tak zwane „kary nierealizowalne" nie przynoszą zazwyczaj oczekiwanych efektów w postaci zmiany
zachowania dziecka, podobnie sprawa przedstawia się w przypadku nagród.
Przykłady:
Jak nie będzie porządku w pokoju, to powyrzucam wszystkie zabawki przez okno!
Gdy brokuły znikną z talerzyka, wyczaruję ci kucyka.
Powyższe stwierdzenia mają charakter „obietnic nierealizowalnych", czyli takich, które nigdy się nie
spełnią. Podczas upominania dziecka pod wpływem emocji padają niejednokrotnie słowa, które nie
znajdą odzwierciedlenia w rzeczywistości i nie staną się nigdy prawdziwą karą czy nagrodą dla
dziecka. Mało prawdopodobny wydaje się widok rodzica wyrzucającego całe stosy zabawek przez
okno lub usilnie starającego się wyczarować małego konika. Jednym słowem, takie „kary" bądź
„nagrody" są bezużyteczne, nie wnoszą niczego w życie i nie wpływają na zmianę postawy dziecka.
Zasadą konsekwentnego wychowywania jest myśl- „Rób to, o czym mówisz", niezrealizowane
obietnice zamiast służyć wychowaniu mogą niejednokrotnie przynieść odwrotny efekt w postaci
obniżenia motywacji u dziecka do działania, lub powtarzanie zabronionych czynności. Mówiąc Jeśli
jeszcze raz będziesz kopał piłkę w domu, zabiorę ci ją a następnie w przypadku powtórzenia takiego
zachowania, szybka reakcja w postaci odebrania dziecku piłki, powoduje, że zaczyna ono wierzy
w zapowiedzi rodzica i rozumieć, że słowa kierowane do niego nie są bez pokrycia w rzeczywistości.
Owo dotrzymywanie słowa danego dziecku, czy to w przypadku nagród czy kar wymaga od rodzica
dobrego przemyślenia swoich słów, tak aby dziecko otrzymywało jasny komunikat, a tym samym
wyznaczało zasady jego postępowania.
Ważny składnik- cierpliwość
Bycie konsekwentnym, przemyślenie swoich słów kierowanych do dziecka, wymaga od rodziców nie
lada wysiłku włożonego w opanowanie emocji i zdystansowanie się od problemu w przypadku
konfliktu. Oddzielenie własnych negatywnych emocji spowodowanych obniżeniem nastroju czy
przemęczeniem od emocji wywołanych zrzucaniem poduszek z kanapy przez dziecko wymaga analizy
i wsłuchania się w siebie. Owo rozróżnienie emocji jak i zrozumienie dziecięcego sposobu
pojmowania świata wymaga od rodzica wielkiej cnoty jaką niewątpliwie jest cierpliwość.
Wypielęgnowanie w sobie tej ważnej cechy w stosunku do dzieci jak i osób z najbliższego otoczenia,
wymaga czasu oraz treningu, jednakże efekty takiej pracy nad charakterem przynoszą
nieporównywalne owoce. Pomocne w wytworzeniu cierpliwości może okazać się poświęcanie
większej ilości czasu na daną czynność, niż może wydawać się konieczne; okazjonalne zezwolenie
dziecku na małe grymasy nad wyborem zabawki w znanej sieci restauracyjnej; czy zrozumienie, że
światem dzieci kierują niejednokrotnie inne potrzeby i inne pragnienia aniżeli praktycznym światem
dorosłych.
Do zapamiętania
Konsekwencja daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa, rozwija zaufanie do rodziców, a także uczy je
dotrzymywania raz danego słowa. Niezaprzeczalny pozostaje fakt, iż konsekwencja w wychowaniu
wymaga wiele cierpliwości i powtarzania w nieskończoność rzeczy oczywistych. Jednakże efekty raz
wypracowanej konsekwencji pozostają widoczne przez długi czas, kształtując w dzieciach pozytywne
wzorce osobowe, a także wzbogacając dzieci o umiejętności niezwykle przydatne w ich dalszym
życiu.
Źródło: http://www.uniwersytetdzieci.pl/
Zadanie I
Zaznacz jaką drogę musi przejść jeż, aby dotrzeć do jabłka, grzyba i gruszki.
Pokoloruj obrazek.
Zadanie II
Połącz w pary obrazki pasujące do siebie.
Wpływ działalności plastycznej dzieci
na ich wszechstronny rozwój.
W przedszkolu wychowanie plastyczne pełni szczególną rolę. Za pośrednictwem twórczej
ekspresji plastycznej i percepcji otaczającego świata dziecko gromadzi doświadczenia
zarówno poznawcze jak i twórcze.
W procesie tworzenia dziecko doznaje silnych przeżyć, które nie tylko wynikają z samego
działania lecz także z możliwości wyrażenia środkami plastycznymi własnych uczuć i myśli.
Przez wychowanie plastyczne rozumiemy czynność pedagogiczną podjętą przez
wychowawców w celu:
- uwrażliwiania dzieci na piękno natury i dzieł sztuk plastycznych,
- wzbogacenie przeżyć estetycznych w kontakcie z naturą i wytworami człowieka a zwłaszcza
z dziełami sztuk plastycznych,
- rozwijania wyobraźni i aktywności twórczej w dziedzinie plastyki,
- kształtowania umiejętności posługiwania się środkami plastyki,
- dostarczanie dzieciom wiadomości o sztuce.
U dzieci w wieku przedszkolnym ekspresja, pojęta jako indywidualna wypowiedź, wyraża się
zarówno w zabawach, jak i w procesie twórczości plastycznej.
Uzewnętrznia podświadome warstwy psychiki dziecka powodują tym samym wyzwalanie się
utrwalanych zahamowań i napięć.
Prace plastyczne dzieci pozwalają na ujawnienie odrębności każdej jednostki. Udana praca
plastyczna może pomóc w przezwyciężeniu niepowodzeń w innej dziedzinie działalności, a
więc staje się przez to źródłem nowych sił.
Działalność plastyczna dzieci wiąże się ściśle z wychowaniem moralnym. Wykonywane przez
dzieci prace plastyczne, rozmowy z nauczycielką na ich temat uczą je wnikliwej obserwacji
otoczenia, która często wiąże się również z jego oceną. Problemy zawarte w dziełach sztuki
oddziałowują na uczucia i wyobraźnię dzieci, uwrażliwiają na piękno i dobro w otaczającym
świecie.
Podstawowymi zadaniami działalności plastycznej dzieci w przedszkolu są:
1. Rozwijanie swobody w posługiwaniu się linią i plamą, kształtem i barwą na płaszczyźnie i
w przestrzeni- w różnych technikach plastycznych.
2. Uwrażliwianie dziecka na zjawiska otaczającej rzeczywistości - na światło, barwę, linię,
fakturę, ruch i przestrzeń, zapoczątkowanie pierwszych kontaktów z pięknem przyrody i
sztuki.
Te zadania, systematycznie rozwiązywane w warunkach przedszkolnych, spełniają wielorakie
funkcje np.
- kształtowanie postawy i inwencji twórczej dziecka,
- rozwijanie różnych form myślenia i postrzegania,
- pobudzanie i pogłębianie uczuć i doznań,
- rozwijanie zdolności emocjonalnego przeżywania wartości estetycznych,
- kształtowanie harmonijnie rozwiniętej osobowości,
- przestrzeganie zasad i norm współżycia w grupie,
- kształtowanie indywidualnych zainteresowań,
- wdrażanie do codziennego stosowania zasad estetyki w swym otoczeniu.
Do wyżej przedstawionych już zadań działalności plastycznej i funkcji jakie spełnia,
należałoby dodać funkcję terapeutyczną. Działalność plastyczna usuwa zahamowania i
poczuci niepewności, uczy wiary we własne siły, we własne możliwości twórcze.
Warunkiem koniecznym dla rozwoju twórczości plastycznej jest odpowiedni "styl
pedagogiczny", od którego zależy czy dziecko będzie chciało podejmować działalność
plastyczną, czy też całkowicie utraci upodobanie do niej.
Konieczna jest otwarta postawa wobec dzieci. Każde oddziaływanie motywujące winno
pobudzać wrażliwość, zachęcać do tworzenia i posługiwania się różnymi materiałami. Należy
uwzględnić indywidualne potrzeby dzieci, dawać im możliwość korzystania z różnych technik
plastycznych.
Dzieci powinny mieć czas na swobodne odkrywanie i eksperymentowanie. Sugerowanie przez
dorosłych sposobu przedstawiania świata spowodować może niechęć dziecka do twórczości
plastycznej, skłonność do kopiowania i niesamodzielność pracy. Rola nauczyciela, czy rodzica
powinna sprowadzać się do zachęcania dziecka do wypowiadania się w swój własny sposób i
do rozwijania odkrywczości. Każdej działalności dziecka powinna sprzyjać twórcza
atmosfera.
Przeżycia występujące w procesie tworzenia mogą stać się motywacją do dalszych wysiłków,
do powtórzenia osiągniętego sukcesu lub do doskonalenia czynności po to aby ten sukces
osiągnąć. Dziecko tworząc odwołuje się do swoich spostrzeżeń, wyraża swoje sądy- uczy się
niezależności myślenia. Postawa twórcza, którą przyjmuje dziecko w czasie zajęć
plastycznych, zaowocuje na pewno w przyszłości.
W roku szkolnym 2014/2015 realizujemy innowację pedagogiczną pt. „Od zachęty do
działania- stwarzanie warunków do działalności plastycznej dzieci.”
Źródło: http://www.szkolnictwo.pl/
Jesienią urodziny obchodziły następujące przedszkolaki:
„Biedronki”:
Kamil Karpiesiuk
Anna Gołowaczyk
„Pszczółki”:
Siembida Melania
Olaf Wierciński
Diana Gołowaczyk
Popławski Wiktor
Konończuk Lena
Stanisław Tomaszewski
Kacper Borys
Michał Borys
Aleksander Kiełsa
„Smerfy”:
Szymon Krupkowski
Natalia Bezubik
Radosław Łapiński
Anna Mariankowska
Przemysław Olszewski
Dawid Tkaczuk
„Krasnale”
Jakub Gordon
Hanna Hołowieszko
Mateusz Kowalski
Sebastian Majewski
Zofia Siebiestianiuk
Kesja Wigłasz
Krystian Fiedorczuk
Patryk Łuksza
Gabriela Suszczyńska
Hanna Karwowska
Fabian Sadowski
Bartosz Siniło
„Mrówki”:
Julia Borowska
Antonina Onoszko
Dominika Słabińska
Aleksandra Suchodoła
Szymon Guziejko
„Misie”
Oliwia Buraczewska
Kacper Kazperuk
Hanna Kopciewska
Julia Tomczak
Szymon Żukowski
Kajetan Białowarczuk
Ewa Dec
Gustaw Popławski
Stefan Popławski
Najlepsze życzenia przesyłają
wszystkie dzieciaki i panie!!!
Dzieci z grupy „Biedronki” oraz nauczycielki gorąco
dziękują:
mamie Stasia Tomaszewskiego za pomoc przy zakupie masy mocującej.
„Smerfy” i nauczycielki są wdzięczne:
•
mamie Filipa Fiedorczuk za notesy;
• mamie Leny Perkowskiej za artykuły papiernicze;
• mamie Mileny Onoszko za artykuły papiernicze;
• mamie Kingi Żuk za plakaty i artykuły papiernicze;
• dziadkowi Norberta Kloza za sadzonki drzew i krzewów;
• mamie Ani Jarmołowicz za artykuły papiernicze.
Wszystkim rodzicom, którzy wzbogacali kącik przyrodniczy w „dary jesieni.”
Pracowite „Pszczółki” wraz z nauczycielkami dziękują:
•
•
mamie Melanii Siembida za artykuły papiernicze.
„Krasnale” oraz nauczycielki pragną podziękować:
•
•
•
•
mamie Szymona Kowalskiego za artykuły papiernicze, puzzle, ozdoby
świąteczne;
tacie Julii Fornalskiej za styropianowe owoce;
mamie Mai Bortniczuk za artykuły papiernicze;
mamie Gabrysi Suszczyńskiej za pomoc w opiece nad dziećmi podczas wycieczki.
Dzieci z grupy „Misie” oraz nauczycielki dziękują:
•
rodzicom Kajtka Białowarczuka, Oli Gabrych, Damiana Jurczak, Ewy Dec,
Szymona Żukowskiego, Gustawa i Stefana Popławskich, Hani Pużuk, Kacpra
Kazberuk, Szymona Zdanowicza i Moniki Bieleckiej za pomoce do liczenia.
Najstarsza grupa, „Mrówki” i ich nauczycielki serdecznie dziękują:
• mamie Kacpra Antonowicz za kolorowe kartki ksero;
• mamie Hani Biszczuk za puzzle i układanki;
• mamie Szymona Poskrobko za nalepki.
Zestaw zabaw rozwijających dziecięcą wyobraźnię:
1. Kroczące komendy:
Włączamy relaksującą muzykę i chodzimy z dziećmi w kółeczku (zabawa może odbywać się
w pokoju albo na dworze). Co chwilę wydajemy polecenia np. „Teraz chodzimy tak, jakbyśmy
byli weseli/zmęczeni/posmarowani klejem/mieli 1 rok/mieli 80 lat/mieli ze sobą otwarty
parasol/mieli pod stopami gorące kamienie" etc.
2. Autorskie koszulki:
Każde dziecko chętnie wcieli się na moment w projektanta mody i samodzielnie ozdobi
swoją koszulkę. Dzięki temu powstanie niepowtarzalny element garderoby, a kto wie, może i
małe dzieło sztuki? Do wykonania autorskiej koszulki będziemy potrzebować zwykłego,
białego t- shirtu i farb do odzieży (mogą to też być zwykłe pisaki, najlepiej grubo piszące).
Malcy z pewnością będą zachwyceni możliwością bezkarnego „gryzmolenia” po ubranku, a
starszaki będą mogły stworzyć jedyny w swoim rodzaju ciuszek, w którym wyróżnią się
spośród rówieśników.
3. Drzewo genealogiczne:
Ciekawym, pouczającym i twórczym wyzwaniem dla całej rodziny będzie wspólne
stworzenie familijnego drzewa genealogicznego. Do jego wykonania potrzebny będzie duży
arkusz sztywniejszego papieru (dobrze sprawdzi się brystol) i, oczywiście, zdjęcia (lub ich
kserokopie, które można pokolorować). Przyklejamy fotografie od dołu (zaczynając od dzieci
– najmłodszego pokolenia), podpisujemy (bądź pozwalamy dziecku się podpisać) imieniem
nazwiskiem i datą urodzenia. Następnie umieszczamy na drzewku kolejne osoby. Jeśli
aktualnie brak zdjęć poszczególnych członków rodziny, te osoby dorysowujemy (podobnie z
prapraprapra... dziadkami, których fotografii nie posiadamy). Pracę wspólnie ozdabiamy w
sposób dowolnie wybrany. Ukończone dzieło możemy nawet oprawić i powiesić na ścianie.
4. Tajemnicza skrzynka:
Do wykonania skrzynki potrzebny będzie karton (np. po jakimś niedużym sprzęcie AGD lub
spore pudełko po butach), obklejamy wszystkie jego ścianki kolorowym papierem i
dekorujemy wspólnie z dzieckiem w sposób dowolny. Pamiętajmy, aby jedna ze ścian
pozostała ruchoma (by można było swobodnie umieszczać w pudełku różne przedmioty). W
innej ściance wycinamy otwór takiej wielkości, by dziecięca rączka z łatwością się tam
mieściła. Otwór możemy przesłonić bibułą. We wnętrzu skrzynki chowamy kilka
przedmiotów. Zadaniem dziecka jest wsunąć dłoń do środka i rozpoznawać rzeczy tam ukryte.
Inny wariant tej zabawy:
Do miękkiej torby/worka z materiału wkładamy kilka przedmiotów i polecamy malcowi, by
bez patrzenia, kierując się tylko dotykiem, wyciągnął np. jabłko, portfelik czy ołówek.
5. Domowe puzzle:
Pasjonujące będzie zarówno tworzenie własnych „domowych puzzli”, jak i ich układanie. Do
konstrukcji puzzli możemy wykorzystać kolorową ilustrację z czasopisma, zdjęcie dziecka lub
wydrukowaną grafikę z Internetu. Obrazek taki (warto go wcześniej podkleić od spodu, by był
sztywniejszy) tniemy wspólnie na dowolną ilość części (pamiętajmy tylko o dostosowaniu
poziomu trudności; im dziecko starsze i bardziej doświadczone „w układankach”, tym więcej
elementów wykonujemy), wycinamy w paseczki lub na kształt klasycznych puzzli. Następnym
zadaniem dziecka będzie ułożenie nowo powstałej układanki. Zabawę możemy później
urozmaicać, np. dzieląc już wykonane puzzle na więcej mniejszych kawałeczków.
Zespół redakcyjny:
mgr Judyta Truskolaska, mgr Marzena Grodzka