schwerer werde! Wart`, Hurensohn, ich will dir`s weisen, ich werd` dir

schwerer werde! Wart’, Hurensohn, ich will dir’s weisen, ich werd’ dir
schon heimleuchten!“ Und er packte den Pfaffen mit der einen, den Or­
ganisten mit der ändern Hand und schleuderte alle beide ins Wasser, daß
es aufbrodelte. Selbst kehrte er zu dem Frauenzimmer zurück, der Pfaffe
aber kam nun endlich nimmer wieder . . .
Aufgezeichnet in Ruda, Bez. Kaminka Strumitova, von A. Veretelnyk.
Parallelen: O. Rosdolśkyj, Hałyćki narodni noveli, S. 69—72, N. 25—26. — M. Drahomanov, Małor. narod. predańija i rasskasy, S. 155— 160. — J. Dunlop, Geschichte der
Prosadichtungen, S. 209—210. — A. de Montaiglon, Recueil general et complet des fabliaux,
Bd I, S. 13—23. — Les facetieuses nuits de Straparole (Paris 1857), I, S. 339—353. —
A. Keller, Dyocletianus Leben von Hans von Bühel, S. 61. — P. Cassel, Mischle Sindbad,
S. 175— 181.
333. Koły m ytropolit na zołotu horu liz.
Tak syło buło dałeko, jak wid nas na Łany jichaty po ksiendza. I tak
buw diek, tak jak wo u nas wony je (opowidacz wkazuje na prysutnoho
djaka z Sernyk) i łantwit każe: Na szo nam tak dałeko jichaty, nasz, każe,
diek tak uczenyj, jak ksiendz! Każe: Rejent! może by wy tagże tak widprawjeły, jak ksiendz? — Każe: — Ja dla czoho ńi . . . Tak toj widprawjeje,
pańi, rik, ńichto ne jide po ksiendza, taj ksiendz wziew taj podaw do
koncystoru. Koncystor widdaje do antropolity, antropolit każe, żeby śi wśi
ksiendzy zjichały z toji okołyći, kilko maje pid soboju, i toj diek wże maje
jichaty. Ałe pryjizdyt toj diek tamka, sze nema ksiendziw żadnych, ino
toj kardynał, ńiby hej słuha, ży usłuhuje koło toho antropolity. I każe:
Szo jegomość tak żywo pryjichały? — A bo to, każe, ja ne jest jegomoś­
ciom, ja buw za diaka, a mene obibrały za ksiendza . . — Majete, wy, każe,
hroszi? — Każe: Tu maju paru ryńskych. — Nu, każe, koły majete, to
budete sze j dziekanom. - Wziew win jeho, zawiw pid toje liżko, de antropolita spyt, położy w pid toje liżko i każe: Tu bud, doky ja ny pryjdu. —
Ałe prychodyt kochanka, pytaje śi antropolity: Jak śi zdaje ksiondzu proborszczu, jak ja jdu do ksiondza? — A antropolita każe: Tak my śi zdaje, jak
do Boha. — A ona jeho śi pytaje: Tobi jak śi zdaje, jak ty na mene lizesz?
— O, każe, tak jak na złotu horu. — Teperka, jak popryjizdyły wśi ksiondzy
i postawały w glid, kużdyj maje na hrudich na swojim munduri pryznaku
taku, koły wyświczenyj, a toj bidnyj diaczysko sydyt pid liżkom. Jak toj
antropolita wyjszow, tohdy toj piszow i wziaw jeho za ruku i wywiw, ne
maw de postawyty, toj piszow aż het na konec z samoho kraju. Taj antro­
polit prychodyt, każe: Ty śi tohdy wyśwityw, ty tohdy, a ty, każe, koły?
— Każe: Ja śi tohdy wyśwityw, jak antropolita na zołotu horu lizły. — A,
każe, to ty do seho czasu sze ne dziekanom? Ksiondzy proboszczy, ta
win dawno wże powynen buty dziekanom! Ja szcze chłopcem buw małym,
jak na złotu horu liz (wczyw śi, jak na złotu horu lizty, aby śi ny prochowznuw), (Zamitka słuchacza). — Pryjizdyt do domu, łantwit pytaje, każe: A
szoż tam, kume? — Każe: Szo, diekowaty Bohu dobre! — A wydyte, ja
wam kazaw, każe, chto maje hroszi, to mudryj! — Taj powidaje, każe:
Kume, wydyte, abyste znały, ja teper ne tak ksiendzom zistaw, ałe nawif
dziekanom!
Zap. w Sernykach, powit Bibrka, 1894 r.