Indianka - koń sentymentalny Ewika

Forum dyskusyjne Nasza Szkapa - konie, jeźdźcy, jeździectwo i inne dyskusje
Indianka - koń sentymentalny Ewika
W zamierzeniu miało to być kilka zdań. Nie potrafię jednak opisać Indianki w kilku zdaniach. Trudno jest
mi wybrać cokolwiek do opisu Indianki. Wszystko co z nią związane było niestandardowe, począwszy od
zakupu. Dziadek w spadku zostawił mi pieniążki na konia :) Tata jednak na zakup nie chciał się zgodzić.
Indiankę upatrzyłam już sobie wcześniej. W końcu Babcia, która gnębiło, że wola dziadka nie zostanie
wypełniona (wyraźnie zaznaczył w testamencie na co te pieniążki mają zostać przekazane) zadzwoniła do
ojca mojej przyjaciółki i kazała zawieźć się do stajni. Tam dokonała zakupu i jeszcze postawiła pół litra,
czym ujęła za serca Lilę i Grzesia (szefowie Liljówki, stajni z którą jestem związana już od wielu lat).
Zakup konia był utrzymywany w tajemnicy przed moim ojcem jeszcze przed jakimś miesiąc, po czym tata
został postawiony przed faktem dokonanym :) Nie mogłam niestety od razu korzystać z uroków jazdy na
Indii, gdyż niedługo przed zakupem złamałam sobie nogę :( Przez mniej więcej dwa tygodnie patrzyłam,
jak Kasia jeździ na moim koniku. Co przeżyłam to moje. Jak się nietrudno domyśleć gdy tylko zdjęli mi
gipsik szybko się odkułam.
Indianka okazała się być konikiem bardzo uważnym i pojętnym. Łapała wszystko w lot, mnie czasem
pozostawiając w tyle. Kochała skakać i wykorzystywała ku temu każda okazję. Jeśli jazda miała się ku
końcowi, popręgi były popuszczone, a wodze luźne, ja musiałam mieć się na baczności. Jeśli na maneżu
stała jakaś przeszkoda, Indii krążyła, robiła pochody i gdy wystarczająco blisko podeszła.....siup! :)
Najpiękniejsze chwile przeżyłyśmy jednak w Piłce. Indii łaziła sobie po podwórku, zjadała śniadanie i
oglądała telewizję. Gdy wstawałam rano i wychodziłam na podwórko, a Indianka podchodziła żeby oprzeć
mi głowę na ramieniu i patrzyłyśmy sobie na wstające słońce, rosę na pajęczynach...... myślę że były to
najpiękniejsze chwilę w moim życiu. Zresztą to patrzenie było kolejnym dziwactwem Indii. Nie widziałam
tego u innych koni. Ona stawała, unosiła głowę i zaczynała się wpatrywać w jakiś odległy punkt. To było
bardzo charakterystyczne (Kasia twierdziła, że gdy spojrzało się wtedy na nią wprost miała zeza, ale ja
tam niczego takiego nie zauważyłam...) Te chwile zadumy zdarzały się jej w różnych okolicznościach.
Często podczas terenu. Jechałyśmy sobie stępem i w pewnym momencie Indii stawał i patrzyła. To też
były bardzo miłe chwile.
Każdy kto Indii znał mówił, że to dziwny koń. Znajomy ze stajni, Loczek używał jej jako środka
transportu. Gdy w czasie imprezy już coś wypił, a napitek tudzież soczek się skończył, Loko szedł do
stajni, brał uwiąz przyczepiał uwiąż do kantara, wskrabywał się na Indii (bez siodła i ogłowia) i mówił:
Indianka jedziemy do sklepu. I jechali. Pod sklepem zsiadał, zostawiał Indii pod sklepem, robił zakupy,
wsiadał i mówił : Indianka wracamy. I wracali :) Marcin, myślę, zapamiętał ją z powodu innej, dojść
niezwykłej jak na zwierzę cechy - Indii lubiła ogniska. Gdy rozpalaliśmy je w Piłce, przepychała się przed
siedzących :), ustawiała się bokiem do płomieni i zasypiała. Raz podczas drzemki postanowiła oprzeć się
o siedzącego nieopodal Marcina :)
Uznaliśmy też, że jest lepsza od niejednego psa obronnego. Pierwsze primo ;) - gdyby ktoś chciał nas
napaść w biały dzień, wystarczyło ja zawołać (przychodziła), powiedzieć coś w stylu "broń" i myślę, że
niejednego by wystraszył sam widok konia. Drugie primo :P - bardzo żałowałyśmy, że nie zdarzyła się
następująca sytuacja (a może się zdarzyła ?) - Indianka nie miała zamykanej stajni i mogła nocą na
podwórko wychodzić. Gdyby ktoś postanowił zakraść się, niewątpliwie zaciekawiona jakimś dźwiękiem
wyszłaby i obwąchała złodzieja. Teraz postawcie się na miejscu tego biednego człowieka, którego nagle w
ciemności zaczyna szturchać jakieś wielkie "coś" :) - zawał gwarantowany (albo zwrot kosztów ;) Opory
mieli też czasem goście, którym w czasie posiłku koń próbował zajrzeć do talerza ^_^
Takich historii znam mnóstwo, nie zmieszczą się wszystkie. O tym jak Indii polowała i jakie sztuki
wyczyniała by weterynarzowi utrudnić czynności poporodowe można poczytać na Naszej Szkapie do
czego gorąco zachęcam.
Indii lubiła sobie wyjrzeć przez drzwi stajni. Żal jej było zostawiać sianko, ale ciekawość kazała wyjrzeć:)
http://naszaszkapa.pl/naszaszkapa
Kreator PDF
Utworzono 7 March, 2017, 03:05
Forum dyskusyjne Nasza Szkapa - konie, jeźdźcy, jeździectwo i inne dyskusje
Żadna sjesta nie mogła przejść bokiem, bo a nuż coś będzie do zjedzenia? Na zdjęciu najwyraźniej
Indiance się poszczęściło:)
Zdjęcie bardzo Indiankowate :) - oni sobie telewizje oglądają, jedzą jabłka, a ja się nudzę. Jabłkiem
mogliby się podzielić. Hmmmmm czy ja się tu zmieszczę?
Indianka, jej synek i Aramis. W dniu przyjazd, gdy wszystko było jeszcze "trochę" nieposprzątane.
Koniom to nie przeszkadzało tak długo jak dostawały wieczorem duuużą porcję siana.
Lubię to zdjęcie Indii. Co prawda nie udało mi się uchwycić "zapatrzenia", ale zdjęcie robione chwilę po.
Poza tym Indianka miała wtedy niezłą kondycję, jabłuszka nawet na zadku jej wyszły :) Mięśnie miała
takie, że kiedyś na jej zadzie złamałam sobie paznokieć...
No, to ja na Indii... Indii w dobrej kondycji, i prawidłowo ustawiona głowa (potylica najwyższym
punktem), można więc pokazać.
Gdy ktoś kto jest mi światełkiem, gaśnie nagle w biały dzień
Niestety takie szczęście nie może trwać wiecznie... Indianka biega teraz po niebieskich stepach... Wierzę,
ze jeszcze ją spotkam i pogalopujemy jeszcze razem. Ale samotność to taka straszna trwoga, ogarnia
mnie, przenika mnie....
...bardzo Cię kocham, kocham Cię.
http://naszaszkapa.pl/naszaszkapa
Kreator PDF
Utworzono 7 March, 2017, 03:05