Zasady redagowania rozpraw doktorskich

Uchwała Nr 101/2006
Senatu Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach
z dnia 26 kwietnia 2006 r.
w sprawie: zasad redagowania rozpraw doktorskich w Śląskiej Akademii Medycznej
w Katowicach
Na podstawie: § 61 ust. 3 Statutu Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach
Senat Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach
uchwala, co następuje:
§1
Ustala „Zasady redagowania rozpraw doktorskich w Śląskiej Akademii Medycznej
w Katowicach”, które stanowią Załącznik Nr 1 do niniejszej Uchwały.
§2
Wykonanie Uchwały powierza Dziekanom wydziałów uprawnionych do nadawania stopnia
naukowego doktora.
§3
Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia, z mocą obowiązującą od 1 października 2006 r.
§4
Z dniem 1 października 2006 r. tracą moc wcześniejsze wewnętrzne akty normatywne
obowiązujące w Akademii w tym zakresie.
Przewodniczący Senatu
Rektor Śląskiej Akademii Medycznej
Prof. dr hab. n. med. Ewa Małecka - Tendera
Załącznik Nr 1
do Uchwały Nr 101/2006
Senatu ŚAM
z dnia 26 kwietnia 2006 roku
ZASADY REDAGOWANIA ROZPRAW DOKTORSKICH
W ŚLĄSKIEJ AKADEMII MEDYCZNEJ
Opracowanie to przeznaczone jest dla doktorantów Śląskiej Akademii Medycznej, a jego
celem jest ujednolicenie redakcji rozpraw doktorskich tak, by ułatwić pracę doktorantom w jej
końcowym etapie oraz włączyć dysertacje do międzynarodowego systemu informacyjnego.
Praca powinna być zredagowana bez zarzutu pod względem stylistycznym, zgodnie z
obowiązującą pisownią, mianownictwem oraz niniejszym regulaminem. Skróty powinny być
wyjaśnione w tekście w miejscu, w którym pojawiają się po raz pierwszy. Zaleca się
używanie czcionki Arial lub Times New Roman o wymiarze 12 z zachowaniem 1,5
wierszowego odstępu między kolejnymi wierszami.
Elementy składowe doktoratu:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Karta tytułowa
Spis treści
Wykaz skrótów
Wykaz tabel i rycin (wykres lub fotografię określa się słowem rycina)
Tekst pracy
Piśmiennictwo
Streszczenia
Ad. 1. Pierwsza strona karty tytułowej powinna zawierać w kolejności następujące dane:
a)
b)
c)
d)
e)
f)
Imię i nazwisko autora
Tytuł pracy (bez kropki na końcu)
Podtytuł: Rozprawa na stopień doktora nauk … (podać właściwy)
Promotor: tytuł lub stopień naukowy, imię i nazwisko
Pełna nazwa uczelni, wydziału, katedry i kliniki (zakładu)
Rok obrony
Na odwrocie strony tytułowej (góra) należy podać adres służbowy autora rozprawy, włącznie
z adresem poczty elektronicznej (e-mail). W dolnej części strony proszę podać imiona i
nazwiska (wraz z tytułami lub stopniami) oraz miejsca pracy recenzentów.
Ad 2. Spis treści powinien charakteryzować się jasnym i logicznym podziałem doktoratu na
części, rozdziały itp. Tytuły poszczególnych rozdziałów muszą w jasny sposób określać ich
treść.
Ad. 3. Wykaz ten obejmuje listę (porządek alfabetyczny) wszystkich skrótów użytych w
pracy, podając obok po myślniku lub średniku ich pełną nazwę. Dopuszcza się skróty
anglojęzyczne w przypadku, gdy nie ma uznanego mianownictwa polskiego.
Ad. 4. Wykaz ten obejmuje opis tabel, rycin, ewentualnie innych materiałów pomocniczych,
które są kolejno ponumerowane (tabele – cyframi rzymskimi, ryciny – arabskimi). Jeśli w
pracy zamieszczono wykresy lub fotografie należy je nazywać rycinami. W tytule ryciny oraz
w tekście pracy można natomiast posługiwać się terminem: „wykres (fotografia)
zamieszczony (a) na rycinie”.
Ad. 5. Tekst pracy powinien zostać podzielony na 6 rozdziałów tj. Wstęp, Założenia i Cele
pracy, Materiał i Metody, Wyniki, Dyskusję oraz Wnioski. Zaleca się pisanie każdego
rozdziału od nowej strony.
W celu uściślenia terminologii lub przekazania dodatkowych informacji, zmierzających do
bliższego wyjaśnienia omawianej problematyki można stosować przypisy objaśniające.
Przypisy te umieszcza się u dołu tej samej strony tekstu, do którego się odnoszą (oddziela się
je od tekstu poziomą linią). Przypisy oznacza się kolejną literą alfabetu (indeks górny).
W przypadku wsparcia finansowego pracy należy ujawnić jego źródła.
Przypisy bibliograficzne (numery cytowanych prac) powinny być umieszczone w nawiasach
kwadratowych. W przypadku ważnych dla przeprowadzonych badań cytowań można
wyjątkowo powołać się na nazwisko pierwszego autora (bez imienia), a w nawiasie podać
odpowiedni numer z listy piśmiennictwa np. według Kokota i wsp. [8].
Przestrzega się przed przepisywaniem całych fragmentów tekstu z innych prac (plagiaryzm).
Jeśli publikuje się ryciny lub tabele pochodzące z innych prac (także z Internetu), to należy
uzyskać pisemną zgodę autora (autorów) na ich publikacje.
We wprowadzeniu („Wstęp”) muszą znajdować się najważniejsze informacje dotyczące
aktualnego stanu wiedzy na temat badanego problemu.
W rozdziale „Założenia i Cele pracy” należy w możliwie zwięzłej formie określić hipotezę
badawczą, cel (cele) pracy oraz wymienić najważniejsza pytania, na które mają odpowiedzieć
zaplanowane badania.
W części „Materiał i Metody” powinno się zamieścić wyczerpujące informacje o liczbie
osób lub zwierząt laboratoryjnych, biorących udział w badaniach. Liczby te muszą być
zgodne z przedstawionymi w tabelach lub na rycinach. Należy przedstawić demograficzną
charakterystyką badanych (np. wiek, płeć) oraz określić kryteria włączenia i wyłączenia do/z
badań. W przypadku badań interwencyjnych należy scharakteryzować wyznaczniki oceny
końcowej oraz opisać reguły randomizacji, zaślepienia i wyłączenia z badań w trakcie ich
trwania. Należy podać informację o zatwierdzeniu projektu pracy przez odpowiednią komisję
etyczną lub bioetyczną.
Dokładność opisu powinna umożliwiać ewentualne odtworzenie doświadczeń, co zwłaszcza
dotyczy sposobu rekrutacji badanych, ocenianych parametrów, metod ich pomiaru oraz
instrumentów badawczych. Szczególnie precyzyjnie należy opisywać metody, wprowadzane
po raz pierwszy przez autora pracy. Opis metod stosowanych przez innych autorów powinien
zostać opatrzony odpowiednim odnośnikiem literaturowym. Leki i inne substancje chemiczne
powinny zostać precyzyjnie określone, łącznie z nazwą generyczną, dawką i drogą podania.
Opis metod analizy statystycznej powinien być na tyle dokładny, by można było
zweryfikować wyniki obliczeń i ich moc statystyczną.
Wyniki powinny być przedstawiane w tabelach i na rycinach w logicznej kolejności. Należy
zadbać o to, by numeracja tabel i rycin była obecna w tekście. Pomiary długości, wysokości,
masy ciała i objętości należy wyrażać w jednostkach metrycznych (metry, kilogramy, litry)
lub ich przelicznikach dziesiętnych. Temperaturę należy wyrażać w stopniach Celsjusza, a
ciśnienie krwi w milimetrach słupa rtęci. Wszystkie wartości wyrażające stężenia związków
chemicznych muszą być podane w jednostkach systemu SI (International System of Units).
Wartości wyrażone w jednostkach alternatywnych i nienależących do układu SI można podać
w nawiasie.
Nie należy przedstawiać tych samych danych jednocześnie w tabelach i na rycinach. Nie
należy też opisywać całej zawartości tabel, szczególnie, jeśli dane nie mają istotnego
znaczenia dla wniosków płynących z pracy. Tabele muszą być „samoobjaśniające”, czyli
wystarczająco objaśnione przez układ i tytuł (nad tabelą) oraz legendę (pod tabelą). Tytuły i
objaśnienia (legenda) w przedstawionym porządku są również niezbędne dla opisania rycin.
Zaleca się umieszczanie tabel i rycin w pobliżu informacji tekstowych na ich temat. W
wyjątkowych sytuacjach tabele i ryciny można umieścić na końcu pracy (za streszczeniami).
W części „Dyskusja” (omówienie wyników) należy skoncentrować się na nowych i/lub
ważnych aspektach pracy. Należy unikać powtarzania fragmentów tekstu, obecnych w
rozdziale „Wyniki”. Dyskusja służy konfrontowaniu własnych wyników z wynikami
uzyskanymi przez innych badaczy. Należy przedstawić interpretację własnych wyników oraz
wytłumaczyć źródła ewentualnych różnic między wynikami własnych i innych badań
Dyskusja powinna zawierać część poświęconą praktycznym implikacjom publikacji, jak
również przedstawieniu zalet i ograniczeń własnej pracy.
Wnioski muszą w sposób bezpośredni wiązać się z celem pracy. Powinny one stanowić próbę
formułowania nowych hipotez lub praktycznych zaleceń. Należy bezwzględnie unikać
dosłownego powtarzania danych przedstawionych wcześniej w rozdziale „Wyniki” oraz
redagowania wniosków, które nie mają pełnego poparcia w uzyskanych wynikach oraz nie
pozostają w związku z wcześniej określonymi celami pracy.
Ad. 6. Piśmiennictwo powinno zawierać wszystkie ważne dla rozprawy pozycje literaturowe.
Większość pozycji piśmiennictwa powinna dotyczyć ostatnich 5 lat. Nie zaleca się
przekraczania 120 pozycji literaturowych. Spis piśmiennictwa powinien zostać ułożony
według kolejności cytowania w tekście (nie w porządku alfabetycznym).
W pracach zbiorowych należy wymienić wszystkich autorów publikacji, lecz gdy jest ich
więcej niż 6, wymienia się pierwszych trzech i wpisuje skrót „i wsp.”, a dla pozycji
anglojęzycznych „et al.”. Nie należy umieszczać znaków interpunkcyjnych po inicjałach
imion autorów, ani po tytule lub oficjalnym skrócie tytułu czasopisma. Tytuł musi być podany
w oryginalnym języku publikacji. Należy podać rok, tom (wolumin) oraz pierwszą i ostatnią
stronę artykułu. Dla czasopism, w których numeracja stron prowadzona jest oddzielnie dla
każdego zeszytu należy podać jego numer. Informacji nie publikowanych nie należy
umieszczać w zestawieniu piśmiennictwa, lecz opatrzyć uwagą w nawiasach (informacja
osobista) w tekście pracy. Należy ograniczyć do niezbędnego minimum cytowanie streszczeń
z konferencji naukowych opublikowanych w zeszytach zjazdowych lub regularnych pismach
medycznych. Należy unikać zamieszczania w spisie piśmiennictwa stron internetowych
niebędących odpowiednikiem czasopisma naukowego. Książki i podręczniki powinny być
wykorzystywane w dysertacji doktorskiej jako pozycje literaturowe zupełnie wyjątkowo, w
uzasadnionych przypadkach.
Poniżej przedstawiono przykłady prawidłowego zapisu artykułów, książek, rozdziałów w
książkach, doniesień zjazdowych, prac doktorskich oraz artykułów w formie elektronicznej.
Artykuł standardowy:
Lahita R, Kluger J, Drayer DE, Koffler D, Reidenberg MM. Antibodies to nuclear antigens in
patients treated with procainamide or acetylprocainamide. N Engl J Med 1979; 301: 13821385.
Książka:
Kaiser H. Praktyczna kortyzonoterapia. Warszawa: PZWL; 1991.
W przypadku autorów w roli wydawców
Norman IJ, Redfern SJ, ed. Mental Heath care for elderly people. New York: Churchill
Livingstone, 1996.
/W przypadku książki polskiej skrót „ed.” należy zastąpić skrótem „wyd.”/
Rozdział w książce:
Phillips SJ, Whisnant JP. Hypertension and stroke. [In:] Laragh JH, Brenner BM, ed.
Hypertension: pathophysiology, diagnosis and management. 2nd ed. New York: Raven Press;
1995: pp. 465-478.
Religia Z. Przeszczepy serca oraz serca i płuc u dzieci. [W:] Skalski JH, Religia Z, red.
Kardiochirurgia dziecięca. Katowice: Wydawnictwo Naukowe Śląsk; 2003: t. II, str. 384-401.
Doniesienie zjazdowe:
Martinelli AL, Brown D, Dusheiko GM. Correlation between the levels of HCV RNA in
serum and liver of patients with chronic hepatitis C (abstract). J Hepatol 1995; 23, suppl. 1:
175.
/W przypadku polskiego doniesienia zjazdowego słowo „abstract” należy zastąpić słowem
„streszczenie”/
Prace doktorskie
Jędrusik J. Ośrodkowe efekty wegetatywne tyreoliberyny: wpływ na układ krążenia i
oddychania u szczurów. Rozprawa doktorska. Śląska Akademia Medyczna, Katowice, 1991.
Artykuły w formie elektronicznej:
Drayer DE, Koffner D. Factors in the emergence of infectious diseases. Emerg Infect Dis
1995; Jan-Mar, 1(1). URL: http://www.cdc.gov/ncidod/EID/eid.htm
Ad.7. Na końcu pracy (po piśmiennictwie) należy umieścić 2 streszczenia, jedno w języku
polskim, a drugie w angielskim (tytuł: Abstract).
Streszczenie powinno być zwięzłym przedstawieniem założeń teoretycznych leżących u
podłoża pracy (Background), obiektu badań i zastosowanej metodologii (Material and
Methods), wyników (Results) i wniosków (Conclusions). Streszczenie powinno być
autonomiczną częścią rozprawy, tzn. nie może zawierać nieobjaśnionych skrótów, ani
odwoływać się do tekstu pracy. Streszczenie może przekraczać 400 słów.
Pod streszczeniem należy umieścić słowa kluczowe (Key-words) w ilości 2-7, zgodne z
wykazem haseł (Medical Subjects, Headings) Medline Thesaurus, który jest dostępny w
Bibliotece Głównej ŚAM.