2. RENESANS

2. RENESANS
Termin renesans, czyli odrodzenie wiąże się przede wszystkim z historią sztuki i oznacza
nawiązanie do kultury antycznej. Okres ten obejmuje lata ok. 1450 – 1600.
Charakterystyczne cechy:
1. Tonalność.
W tym czasie skale modalne stopniowo przeobrażają się skalę i molową. Rozwija się myslenie
harmoniczne, ważne znaczenie zyskują akordy.
2. Faktura.
Renesans był okresem szczytowego rozwoju polifonii wokalnej a’capella. Zarówno religijnej
jak i świeckiej. Najbardziej typową fakturą była faktura 4 – glosowa z głosem basowym jako
podstawą.
3. Formy i gatunki.
Rozwijające się zarówno formy muzyki religijnej: motety i msze (w języku łacińskim), jak i
świeckiej: madrygały, chanson oraz inne pieśni w językach narodowych. Nadaj dominują
utwory z tekstem. Muzyka podkreśla nastój poezji, często zawiera elementy ilustracyjne.
Pod koniec XVI wieku powstają pierwsze samodzielne utwory instrumentalne. Wynalazek
druku przyczynia się do większego rozpowszechnienia utworów muzycznych.
4. Instrumenty.
W Renesansie bardzo rozwinięto budowę organów, np. wynaleziono podwójną klawiaturę ręczną i
klawiaturę nożną. Innym ważnym instrumentem klawiszowym renesansu był klawesyn. Okres ten
przyczynił się także do rozwoju instrumentów stroikowych, np: flety poprzeczne i podłużne,
piszczałki czy fagoty. Epoce tej zawdzięczamy wynalezienie puzonu i obecnej formy trąbki.
5. Ośrodki muzyczne i ich przedstawiciele.
Główne ośrodki muzyczne to Niderlandy i Wlochy:
1. Szkoła Franko – flamandzka (Josquin des Pres, Orlando di Lasso)
2. Szkoła rzymska (Giovanni Pierluigi da Palastrina)
3. Szkoła wenecka (Andrea i Givanni Gabrieli, Claudio Monteverdi)
Ważną rolę odgrywały również inne ośrodki narodowe:





Niemiecki
Francuski
Hiszpański
Angielski
Polski (Mikołaj z Krakowa, Mikołaj Gomółka, Wacław z Szamotuł, Mikołaj Zieleński).