wersja w formacie pdf

Seminaria Sai w Brindawanie 1/1973
1.
Dyskurs wprowadzający
Obecnie w tym naszym wielkim kraju święte relacje między nauczycielem
a uczniem zanikły. Brakuje prawdy i dyscypliny, które są niezbędne dla dobrego życia.
Zanikły też oddanie i pewność siebie, które powinny być podstawowymi ideałami
w naszym zachowaniu. Ponadto, rozpleniły się pragnienia przy braku odpowiedzialności.
Wyrozumiałość jest pierwszorzędną cechą naszego życia. Powinniśmy zabiegać
o szacunek dla prawdy. W naszej kulturze szacunek dla matki stawia się nawet wyżej niż
własne życie.
Niestety, dzisiaj w takim właśnie kraju przyjęliśmy moralność, tradycje i postawy
innych krajów. Całkowicie pogrążyliśmy się w powierzchownościach. Co mam wam
powiedzieć? Dzieci naszej matki Indii nie zdają sobie sprawy z siły własnych tradycji,
niczym słoń, który nie zna własnej siły.
Drodzy uczniowie, nauczyciele i patroni edukacji!
Wynajdujemy rozmaite metody i sposoby, pragnąc poprawić kształcenie w tym kraju,
ale nie możemy zrozumieć, co w tych wszystkich przedsięwzięciach ma największe znaczenie.
Człowiek, który chodzi za pługiem w celu uprawiania roli, pracownik, który pracuje w
warsztacie, handlowiec, który prowadzi swój interes i poeta, który pisze swoje wiersze – w
istocie każda jednostka, która wykonuje swoje zadanie – wszyscy oni są studentami na
uniwersytecie tego świata. Poeta pisze coś i poprawia, rzemieślnik obrabia coś dłutem i
zmienia i tak dalej. Wszystkie te dzieła i zmiany są wynikiem ich wysiłku.
W tym stworzonym świecie nie ma niczego, co nie ma określonego zastosowania. W
tym kontekście, niezwykłe jest to, że człowiek czyni bezużytecznym własne życie. Wszystkie
religie i wszystkie kasty są tworem człowieka. Swoimi działaniami przyczyniamy się do
powstawania podziałów i różnic we wsiach i w miastach. Wieś dzieli się na dwie części: jedna
należy do bogatych, a druga – do biednych. W mieście mamy stare miasto i nowe osiedla. My
stwarzamy te różnice. Postępując tak, zapominamy, że pierwszym celem każdego jest
szczęście. Szczęście, prawda i poświęcenie stanowią bogactwo w skarbcu Boga. Możecie być
szczęśliwi tylko wtedy, gdy rozumiecie relacje, jakie powinny zachodzić między ludźmi. Jeśli
zadamy sobie pytanie, co oznacza szczęście, otrzymamy odpowiedź, że szczęściem jest brak
smutków. Dlatego, powinniśmy zastanowić się nad procesem pozbywania się smutku.
Między jedną gwiazdą a drugą i między jedną planetą a drugą istnieje światło, które
jaśnieje w przestrzeni kosmicznej. Tak samo, między jednym okresem smutku człowieka a
drugim powinno jaśnieć szczęście.
Zanim będziemy mogli cieszyć się takim szczęściem, powinniśmy dociekać
wewnętrznego znaczenia niektórych używanych słów i je rozumieć. Obok wszystkiego, co
człowiek robi mając na widoku miłość do siebie, nie może on nie brać pod uwagę kochania
innych. Bez rozwijania miłości do innych, nie będziecie mogli rozwijać miłości do siebie. Przez
ranienie innych sprowadza się smutek na siebie. W taki sam sposób zwycięstwo w każdej
1|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 1/1973
wojnie skutkuje następną wojną. Także szczęście, które dajecie innym, ostatecznie zaowocuje
waszym szczęściem.
Człowiek musi zrozumieć, że nie może otrzymać niczego bez dzielenia się tym z innymi
z otoczenia. Musicie wierzyć, że w stosownym czasie szczęście ludzi z otoczenia doprowadzi
do waszego własnego szczęścia. Życie implikuje śmierć, a przyjemność implikuje smutek. Tak
samo dzień implikuje noc. Uznajemy, że smutek i szczęście, noc i dzień stanowią różne rzeczy.
Nie jest to właściwe. Po właściwym zbadaniu stwierdzimy, że są one tym samym. Żelazo w
pierwotnym stanie jest czarne i twarde, ale gdy je rozgrzejemy, staje się czerwone i miękkie.
Taka zmiana nastąpiła na skutek zmiany, jaką wprowadziliśmy do naturalnego stanu żelaza.
Aby urzeczywistnić tę prawdę na zawsze, musimy brać udział w dobrych praktykach,
przebywać w dobrym towarzystwie i przyjmować dobre rady starszych. Ten święty kraj od
niepamiętnych czasów posiada dobre tradycje, wygłosił wiele duchowych prawd i znany jest z
wyjątkowo dobrych relacji nauczyciel-uczeń. Taki guru jak Wasisztha i taki uczeń jak Śri
Ramaćandra, guru Snadipa i uczniowie Kriszna i Balarama, guru Datta Gowinda i uczeń Adi
Śankara, guru Śuka Maharszi i uczeń Parikszit stworzyli święte tradycje naszego kraju, które
od tamtych czasów po dziś dzień stanowią świetlane przykłady dla wszystkich. W żadnej innej
części świata nie ma niczego podobnego do tych tradycji. Gdzie w dzisiejszym świecie szukać
takich nauczycieli albo takich uczniów? Niestety, nie ma dzisiaj takich relacji nauczyciela i
ucznia. Jedynie, gdy z całego serca i z czystym umysłem zaakceptujemy potrzebę i znaczenie
takich relacji, możemy w pełni skorzystać z naszych tradycji w tej materii. Współczesna
młodzież powinna zrozumieć prawdę takiego stwierdzenia, a w tym celu niezbędne jest, by
właściwie zrozumiała relacje człowieka z człowiekiem. Tylko wtedy można zrozumieć relacje
między człowiekiem a Bogiem, między stworzeniem a stwórcą, między narą (człowiekiem) a
Narajaną (Bogiem).
Nie ma nawet znaczenia to, że nie przeprowadza się wielkich reform w szkolnictwie,
ale smutne jest, że pod mianem edukacji nasza młodzież nabywa aż tak dziwnych manier, że
ich rodzice ze wstydu nie mogą publicznie podnieść głowy. Młodzież odniesie korzyść z
kształcenia tylko wtedy, gdy treści nauczania, które otrzymuje, będą ściśle powiązane z
ideałami poświęcenia, wyrozumiałości, prawdy i miłości. Uczniowie i studenci nie wyniosą korzyści z
edukacji, jeśli będzie ona pozbawiona tych szlachetnych zasad.
Edukacja nie polega na gromadzeniu informacji i faktów z licznych książek. Czytanie
książek może jedynie wzbogacić zasób informacji, które zbieracie, ale nigdy nie da wam
dobrych cech, ani nie przyczyni się do ich nabycia. Za dobrą edukację będziecie musieli uznać
proces, dzięki któremu wasz charakter poprawia się i dzięki któremu będziecie mogli używać
swojej inteligencji i wyostrzyć umysł tak, by odróżniać dobro od zła.
Uczniowie powinni starać się zdobyć siły w połączeniu z odpowiedzialnością. Powinni
także uznać potrzebę poznania mankamentów społeczeństwa i, ogólniej, ludzkości. Uczeń
musi posiadać trzy niezbywalne cechy: dyscyplinę, oddanie i obowiązkowość. Tylko z tymi
trzema cechami stanie się pożyteczny dla społeczeństwa. Wszyscy uczniowie i studenci
zaniedbują te trzy ważne cechy. Zachowują się w sposób, który każe innym myśleć, że zależy
im jedynie na zdobyciu wyższego stopnia, takiego jak magister czy inżynier. Można to też
podsumować mówiąc, że gonią za tzw. wyższą wiedzą, nie dbając o wiedzę ogólną. Jeśli ktoś
nie posiada zwykłego zdrowego rozsądku, niezależnie za jak wysoce wykształconego będzie
się uważał, będzie musiał zostać przyrównany do analfabety. Jeśli ktoś nie ma poczucia
dyscypliny, gdy nabędzie tylko biegłość w języku angielskim, a nie posiądzie nauk w sprawach
2|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai
Seminaria Sai w Brindawanie 1/1973
odnoszących się do atmy, czyli jaźni, jedynym skutkiem takiej edukacji będzie niewolnictwo.
Dzisiaj młodzieży brakuje nawet świadomości niezbędnej do uszanowania własnych
rodziców, którzy ich wychowali a także wiedzy o tym, jak się zachować w obecności starszych.
Wielu młodych ludzi nie wie, jakie nosić ubranie i kiedy. Czy takich ludzi, którzy nie posiadają
tej elementarnej wiedzy, można nazwać wykształconymi? Jeśli będziecie szanować starszych,
rodziców, nauczycieli i podtrzymywać świętość tych związków, będziecie szanowani w
przyszłości. Jeśli nie uszanujecie starszych, inni po prostu będą was ignorować.
Życie zawiera się w dążeniu człowieka do przejścia ze stanu „ja” do stanu „MY”. Gdyby
każdy stał się tak samolubny, że zawsze chciałby, by inni go szanowali i uważał, że liczą się
tylko jego sprawy, podczas gdy on sam nie życzy innym dobra ani innych nie szanuje, wszyscy
uczestniczylibyśmy w czymś, co można nazwać ruchem jednokierunkowym. Życie nie jest
ruchem jednokierunkowym. Powinniście zachowywać się tak, by darzyć innych szczęściem i
wtedy oczekiwać szczęścia od innych.
Drodzy uczniowie!
Człowiek nie może żyć w izolacji, niczym kropla oliwy na powierzchni wody. Człowiek
powinien zrozumieć, że jednostka i społeczeństwo razem tworzą świat. Szczęście jednostki
jest blisko związane ze szczęściem społeczeństwa. Powodzenie samego społeczeństwa jest
blisko związane ze szczęściem świata. Jeśli chcecie cieszyć się indywidualnym szczęściem,
musicie przyjąć, że tak jednostka, społeczeństwo jak i świat muszą być szczęśliwe.
To, że doszliśmy do etapu, na którym młodzież, tak chłopcy jak dziewczęta, czasem
schodzą na złe drogi, jest wynikiem wadliwego systemu kształcenia. Tak będzie dopóty,
dopóki system edukacyjny będzie w całości ograniczony do spraw materialnych. Nasze
metodyki kształcenia powinny uwzględniać aspekty duchowe, etyczne i moralne. Jedynie
wtedy istnieje możliwość naprawy tej sytuacji. Każdy młody człowiek powinien dołożyć
wysiłków, by wyrobić pewność siebie i wtedy może cieszyć się szczęściem i błogością.
Powinien też być gotowy na poświęcenie dla dobra innych. To zaprowadzi go do
samorealizacji. Wszystkie religie głoszą zasadniczo, że należy oczyścić umysł i poznać samego
siebie.
Nie powinniśmy czynić różnic między religiami ani kastami. Ostateczny cel wszystkich
religii i kast jest jeden i ten sam. Powinniśmy starać się zrozumieć jedność wszystkich i
tkwiącej w nich zasadniczej prawdy. W ciągu nadchodzącego miesiąca spotkacie się z
wieloma starszymi, którzy zdobyli znaczne doświadczenie i którzy będą wam opowiadać o
wielkich postaciach i wielkich tradycjach tego kraju, które przydały blasku naszej kulturze. Nie
zmarnujcie tej okazji. Powinniście zachować w sercu wszystko, co usłyszycie. Jest to coś
niczym klejnoty, które możecie potrzebować w przyszłości. Mam nadzieję, że po tym miesiącu
odejdziecie jako propagatorzy hinduskiej kultury i będziecie na nowo ustanawiać wiarę w nią.
Wy, którzy przybyliście tu, by uczestniczyć w tych seminariach, jesteście naprawdę
szczęściarzami. Nie marnotrawcie tego czasu. Wsłuchujcie się w to, czego się was uczy i w
przyszłości wcielajcie to w własne życie.
❋❋❋❋❋
Tłum. Kazik Borkowski
Źródło: http://www.sssbpt.info/english/sum1973.htm
(wersja robocza)
3|S t r o n a
© Organizacja Sathya Sai