Historia szkolnictwa w Pniewie - Zespół Szkół im. Żołnierzy Armii

„Od szkoły
parafialnej
do gimnazjum”
Zarys dziejów szkolnictwa w Pniewie
Pniewo 18 maja 2007r.
1
Od szkoły parafialnej do
gimnazjum
czyli dzieje szkolnictwa
w Pniewie
Wprowadzenie
Kurpie zawsze byli patriotami. Zawsze, wierni tradycji i kulturze Małej
Ojczyzny, czuli się obywatelami swej ziemi, a kiedy powstało polskie państwo,
także - Polakami. Starożytnym Rzymianom nie oddali bursztynu i nie dali się
pokonać (dlatego nazwali nas barbarzyńcami) ich potędze. W czasie potopu
szwedzkiego w swych lasach i domostwach ci, którzy nie mogli iść w bój, chronili
walczących (H. Sienkiewicz: Potop). Kiedy trzeba było, dzielnie stawali
do walki w obronie umiłowanej ojczystej ziemi. W czasach pokoju w domach uczyli
swe dzieci patriotyzmu, a troszcząc się o ich wszechstronną edukację, posyłali je
do szkoły, pniewskiej szkoły.. To dlatego mamy tak długą historię, którą z dumą
przekazuje się z pokolenia na pokolenie…
Szkoła w Pniewie funkcjonuje już ponad 200 lat. Niniejsze
opracowanie stanowi próbę uporządkowania dziejów szkolnictwa na terenie
Pniewa. Cennym źródłem, które było pomocne w ustaleniu niektórych faktów
związanych z funkcjonowaniem oświaty na terenie pniewskiej parafii były :
„Materiały do dziejów szkolnictwa na Mazowszu” T. 1. ks. prof. Mariana
Grzybowskiego oraz tegoż - „Szkolnictwo Elementarne na Mazowszu Północnym
na przełomie XVIII i XIX wieku w świetle wizytacji kościelnych”. Ciekawe informacje
w tym zakresie udało się pozyskać z Archiwum Zespołu Szkół w Pniewie
(dokumenty dotyczące przebiegu nauczania, arkusze ocen, kroniki szkolne).
W rezultacie powstało opracowanie, które daje ogólne rozeznanie
w funkcjonowaniu szkolnictwa na terenie pniewskiej parafii, zwłaszcza
w odniesieniu do miejscowej szkoły.
I. Przed rozbiorami
Pierwsza szkoła powstała przy parafii w 1781 roku. Zajęcia prowadził
we własnym domu miejscowy organista, Adam Malinowski, którego nazywano
człowiekiem dobrych obyczajów. Organista tylko dzieci uczy, jeśli je kto odda - jak
o nim napisał w powizytacyjnym sprawozdaniu do biskupa płockiego ówczesny
2
proboszcz Piotr Aleksander Góraj. Prawdopodobnie na zajęcia uczęszczały dzieci
zamożniejszych rolników, którzy mieli czym wynagrodzić nauczyciela za pracę.
Zupełnie możliwe, że taka szkoła parafialna istniała dużo wcześniej. Nie ma
jednak przekazów, materiałów i dokumentów potwierdzających ten fakt. Niemniej
księża w tym okresie byli zobowiązani utrzymać przynajmniej jedną szkołę stopnia
podstawowego w parafii i nauczyciela znającego język polski. Nauka obejmowała
ćwiczenia w zakresie czytania, pisania i rachunków. Z uwagi na dużą liczbę wiosek
i pokaźną ilość wiernych wchodzących w skład wspólnoty parafialnej takowa
szkoła mogła istnieć dużo wcześniej, to znaczy już w XVI czy na początku XVII
wieku. Tak było między innymi w najstarszej parafii na terenie Puszczy Białej,
w Zambskach Kościelnych – gmina Obryte.
II. Czasy istnienia Księstwa
Warszawskiego
26 stycznia 1807 roku Izba Edukacyjna utworzona przez Komisję Rządową
Księstwa Warszawskiego wydała zarządzenie zorganizowania miejskich i wiejskich
szkół elementarnych. Nauczaniem objęto dzieci do 6 lat w miastach i 8 lat na wsi.
W 1810 w Pniewie powstał budynek szkoły składający się z dwóch izb (dla
dziewcząt i chłopców), które mogły pomieścić przeszło 100 uczniów. Szkoła
najprawdopodobniej powstała dzięki staraniom księdza plebana, który znacząco
dopomógł w procesie jej organizowania, ponieważ oddał z gruntów plebańskich
plac pod budynek (jeden mórg miary chełmińskiej), dla nauczyciela przeznaczył
duży ogród, zaś na osobę nadzorującą proces edukacyjny powołał wikarego.
Porządnie wykonany, długi na 36 i szeroki na 15 łokci budynek szkoły
parafialnej postawiony z drzewa rżniętego został pokryty słomą,. W pierwszej jego
części była sala z wygodnymi ławkami, natomiast w drugiej zlokalizowano
oddzielną izbę dla dziewcząt. W budynku tym znajdowały się także mieszkanie
i komora (schowanie) dla nauczyciela. Pomieszczenia były ogrzewane przez dwa
piece ceglane. Budowę szkoły, majstrów , materiały i robociznę sfinansowało
Towarzystwo Szkolne, czyli mieszkańcy wiosek (około 25) należących do obwodu
szkolnego Pniewo.
60 uczniów rozpoczęło systematyczną naukę 01 października 1811 roku. Stało
się to możliwe dzięki staraniom Rady Szkolnej, w której skład weszli: miejscowy
proboszcz, ksiądz Józef Moczewski, nauczyciel Szymon Wyszkowski i niektórzy
obywatele parafii. Nauczyciel sprowadzony ze wsi Bogate, gdzie był nauczycielem
szkoły elementarnej, Jegomość Szymon Wyszkowski cieszył się w Pniewie dobrą
opinią i poważaniem wśród miejscowej ludności za kompetencje i przystojne
zachowanie. Za swą pracę otrzymywał ze składek Towarzystwa Szkolnego
wynagrodzenie w wysokości 200 zł gotówką i 200 zł w zbożu.
Niestety, nie zachowały się obszerniejsze przekazy dotyczące funkcjonowania
tej szkoły. Krótkie wzmianki na ten temat można odnaleźć jedynie w raportach
wizytacyjnych sporządzanych przez proboszcza lub wizytatora dla Kurii w Płocku.
W okresie Księstwa Warszawskiego zainteresowanie mieszkańców parafii
edukacją było jednak duże, a szkoła, dzięki zaangażowaniu miejscowej ludności
3
i Dozorowi Szkolnemu, przeżywała swój rozkwit. Program nauki obejmował
opanowanie sztuki czytania pisanego i drukowanego, sztuki pisania, rachunków
pamięciowych, naukę moralną i religię. Nauka odbywała się codziennie,
w godzinach 800 – do 1100 i 1400 - 1600. Najmłodsze dzieci początkowo przebywały
w szkole tylko godzinę, by nie zanudziły się lekcjami i bezczynnością w czasie, gdy
nauczyciel zajmował się uczniami starszymi. W przypadku, gdy rodzice musieli
korzystać z pomocy starszych dzieci, przez co nie posyłali ich do szkoły, byli
zobowiązani posłać je w niedzielę i w umówionym dniu.
III. XIX wiek
Dostępne źródła historyczne wskazują, że zainteresowanie szkołą
elementarną w parafii Pniewo było dosyć wysokie, zwłaszcza w okresie Księstwa
Warszawskiego. Niestety, od roku szkolonego 1821/22 widoczny jest wyraźny
spadek liczby uczniów, na co zdecydowany wpływ miały wieloetapowe działania
władz rosyjskich. Najpierw namiestnik Józef Zajączek, pod pozorem polepszenia
sytuacji materialnej, zwolnił chłopów z płacenia składek na szkołę, a w 1851 roku
wyszedł edykt władz carskich zwalniający ludność z obowiązku posyłania dzieci
do szkół elementarnych. Mimo to mieszkańcy pniewskiej parafii utrzymali
szkołę przez cały wiek XIX, co nie było zadaniem łatwym, zwłaszcza po upadku
powstania styczniowego i na przełomie wieków XIX na XX, kiedy wyraźnie
nasilił się proces rusyfikacji.
Trudno ustalić, jak dokładnie funkcjonowała pniewska szkoła w wieku XIX.
Należy jednak przypuszczać, że nauczanie stopnia podstawowego odbywało się
przez cały wiek XIX aż do roku 1915, mimo że był to okres niewoli narodowej.
Dokumentują to zapisy w protokołach powizytacyjnych:
Budynek był tylko porządny, ale szkółka rozprzężona. (1820r.).
Dom tylko jest, lecz ani nauczyciela, ani uczących się (1830r.).
Szkoła parafialna w Pniewie jest urzędowa i do tego dom szkolny i nauczyciel przez rząd
zatwierdzony. Prócz tego w kilku wsiach włościanie utrzymują sobie prywatnych
nauczycieli. (1865r.).
Dla dzieci chłopskich, choć jej utrzymanie łączyło się z pewnymi kosztami, była
dostępna szkoła parafialna.
Z protokołów wizytacji parafialnych wynika, że w latach 1819 - 1893 pracę
edukacyjną stopnia podstawowego w Pniewie prowadziło trzech nauczycieli:
Franciszek Okonecki, który miał w kolejnych latach około 30 uczniów obojga
płci (przy czym chłopcy stanowili liczniejszą grupę), uczył artykułów wiary, pacierza,
czytania, pisania, rachunków i obyczajności. Pobierał za to pensję 500 zł, miał
do swej dyspozycji mieszkanie i ogród. Jego szkołę często wizytował ksiądz wikary.
Duży wpływ na edukację dzieci miał proboszcz, który zachęcał okoliczną ludność,
aby oddawała swoje pociechy na naukę do szkoły.
Imć Pan Franciszek Kostecki, człowiek wielkich zdolności i dobrych obyczajów,
4
po ukończeniu Instytutu Nauczycielskiego pracował w elementarnej szkole
pniewskiej w latach 1848 – 1857. Otrzymywał za nią wynagrodzenie roczne:
75 rubli srebrnych ze składek parafian oraz 13 i 1/3 sążni deputatu opałowego
od rządu. W kolejnych latach uczył średnio 31 uczniów.
Imć Pan Antoni Kurowski prawdopodobnie pracę edukacyjną rozpoczął
w 1858 roku. W kolejnych latach uczył średnio 46 uczniów. Pod względem zdolności
i obyczajów człowiek pracowity, wykształcony, absolwent Instytutu Nauczycielskiego.
a swą pracę otrzymywał rocznie 75 rubli oraz 12 i ½ sążni półkubicznych drzewa.
IV. Początek
XX wieku
Te czasy znamy z oficjalnych dokumentów parafialnych i zapisów
w szkolnej kronice z 1949 roku. Jej twórcy, Pani Irena Pawłowska – sekretarka
Rady Pedagogicznej i kierownik szkoły Jan Nowociński spisali historię szkoły
na podstawie opowieści urodzonego w 1865 roku Karola Dąbkowskiego.
Według tegoż…
Po rewolucji w 1905 roku językiem urzędowym został rosyjski… Zgodnie
z wytycznymi władz zaborczych język polski był prowadzony w okrojonym
wymiarze (kilka godzin w tygodniu). Ówczesnymi nauczycielami, których
nazwiska li tylko znał Karol Dąbkowski, byli: Wojciechowski, Kurpiowski, Śleńdak
i Antoni Tałandziewicz. W 1915 roku (drugi rok I wojny światowej) drewniany
budynek szkoły w Pniewie został spalony. Na jego miejscu w latach 1917 – 1918,
dzięki staraniom A. Tałandziewicza, wzniesiono z czerwonej cegły nowy. Obecnie
mieści się w nim Kuźnia Kurpiowska.
V. Dwudziestolecie międzywojenne
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku w Pniewie funkcjonowała
jednoklasowa szkoła o czterech oddziałach. Pod kierownictwem Stefana
Kamionowskiego pracowali w niej do 1921 roku następujący nauczyciele: Józefa
Borkowska, Józef Gawroński i Zofia Brzózka. W ciągu kolejnych 8 lat szkoła została
rozwinięta do sześciu oddziałów. W latach 1928 – 1931 funkcję kierownika szkoły
pełniła Maria Deptulanka. Kierownicze stanowisko objął po niej Aleksander
Sosnowski, który, w związku ze zwiększającą się liczbą uczniów (dwie klasy uczyły
się w wynajętych na ten cel prywatnych domach), podjął starania związane
z budową nowego, drewnianego budynku szkolnego. Dnia 01 września 1936 roku
kierownikiem szkoły został Jan Nowociński. Tenże dokończył ostatecznie budowę
nowego obiektu i rozwinął szkołę do siedmiu oddziałów, w której pracowało pięciu
nauczycieli. Taki stan utrzymał się do 1939 roku.
5
VI. II wojna światowa. Hitlerowska
okupacja
01 września 1939 roku, podobnie jak w szkołach całego kraju, w Pniewie nie
odbyło się uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego. Zaczęła się II wojna światowa.
Na polskie ziemie wkroczyła niemiecka armia… Nie ominęła budynków pniewskiej
szkoły, które zaadaptowała na szpital wojskowy… W wyniku tegoż nauka została
przerwana. Na szczęście nie trwało to długo. Po kilku miesiącach szkoła w Pniewie
znalazła się w Generalnej Guberni. Dzięki staraniom mieszkańców i nauczycieli
rozpoczęła swoją działalność w izbie wynajętej u Tomasza Delugi. Od rana do nocy
uczyło się w niej 7 oddziałów. Taki stan trwał przez rok, po czym szkołę
przeniesiono do własnego budynku, w którym (aresztowany wcześniej kierownik)
Jan Nowociński ponownie zorganizował pracę edukacyjną, co z uwagi
na zniszczenie obiektów szkolnych (powybijane okna, zniszczone meble,
uszkodzone podłogi, wyważone drzwi) nie było łatwe.
W czasie okupacji zmniejszyła się liczba uczniów regularnie uczęszczających
na zajęcia. Jednak… w zasięgu kilku kilometrów nasza, pniewska, była jedyną
siedmioklasową szkołą, w której do 18 maja 1944r. uczyło pięcioro nauczycieli:
Jan Nowociński, Maria i Roman Jacniaccy, Edward Jakubiak oraz Henryk Jasiński.
Ludzie ci, oddani idei Małej Ojczyzny, z ogromnym zaangażowaniem
i poświęceniem organizowali w szkole niełatwą w tym trudnym historycznie czasie
pracę edukacyjną i wychowawczą. Prywatnie byli w strukturach podziemnego
ruchu oporu żołnierzami Armii Krajowej w XIV Placówce Pniewo – obwód Rajski
Ptak.
W drugim roku okupacji szkoła we własnym budynku realizowała
ograniczony (zgodnie ze wskazaniami i zaleceniami Zarządu Szkolnego
w Generalnym Gubernatorstwie) wymogami okupanta program i plan nauczania.
Jednak oddani nauczyciele przy zachowaniu pozorów legalności przekazywali
młodzieży wartościowe wychowawczo treści. Treści te dotyczyły polskości:
umiłowania ojczyzny i lokalnego patriotyzmu.
Na obsadę kadrową i sprawne funkcjonowanie szkoły w Pniewie znaczący
wpływ miały wydarzenia z 18 maja 1944r. W zachowanej kronice szkoły
znajdujemy zapis: Rankiem gestapo i żandarmeria łącznie ze strażą graniczną niemiecką
urządziły w Pniewie wielką obławę, podczas której schwytano i wywieziono nauczyciela
Jacniackiego Romana i zabito na miejscu nauczyciela Jakubiaka Edwarda, którego zwłoki
spoczywają na tutejszym cmentarzu. Od tego momentu do końca roku szkolnego pracę
edukacyjną w szkole prowadzili : kierownik Jan Nowociński, żona wywiezionego
do obozu w Stutthofie nauczyciela Jacniackiego, Maria, oraz Henryk Jasiński.
Do dziś w pamięci uczniów z lat 1940 – 44 tkwi podziw dla odwagi i determinacji,
jaką okazali ówcześni nauczyciele.
Ostatnie dni roku szkolnego 1943/44 były tragiczne dla mieszkańców Pniewa
i jego okolic, nie tylko dlatego że Niemcy zabrali im ukochanych nauczycieli…
Podczas łapanki okupanci aresztowali wszystkich mężczyzn, czyli 72 ... Wszystkich
(tymczasowo przetrzymywanych na placu przed parafialną świątynią
pod wezwaniem świętego Piotra i Pawła) przetransportowali do więzienia
6
w Pomiechówku, a następnie do obozu w Stutthofie. Tylko nieliczni wrócili
stamtąd…
VII. Okres powojenny do 1975 roku
Na początku września 1944 r. diametralnie zmieniła się sytuacja na terenach
na wschód od Narwi. Gdy 04 września 1944 r. do Pniewa wkroczyły, wypierając
Niemców za Narew, oddziały Armii Czerwonej, szkoła tymczasowo przerwała
zajęcia. Gdy tylko władze rosyjskie zezwoliły na uruchomienie działalności
edukacyjnej i wychowawczej w szkole w Pniewie (i na terenie gminy Zatory),
do działań przystąpił wspomniany wyżej kierownik Jan Nowociński, którego
wspomógł inspektor szkolny, Maksymilian Lisowski. W efekcie ich poczynań już
26 października 1944 rozpoczęły się w Pniewie z pokaźną liczbą uczniów (342)
w kasach I –VII zajęcia dydaktyczne. Odbywały się one w 6 salach zlokalizowanych
w dwóch budynkach: murowanym i drewnianym, pieszczotliwie i z sentymentem
nazywanych szumnie Szkołą nr 1 i Szkołą nr 2. Szkoła dysponowała działką
o powierzchni 1 hektara. Część budynku murowanego przeznaczona była
na mieszkania nauczycielskie. Charakterystycznym jest fakt, że tuż po zakończeniu
działań wojennych do szkoły powszechnej w Pniewie uczęszczały dzieci, które
miały przez okupację niemiecką przerwaną naukę. Dlatego lata 1946/47/48/ są
w funkcjonowaniu pniewskiej szkoły znamienne. Okazuje się bowiem, że dzieci
tego samego rocznika uczęszczały do klas od I do V. Zdarzały się przypadki,
że uczniowie w wieku 10 – 11 lat rozpoczynali naukę od klasy III lub IV, a nawet V.
Występowały też sytuacje przechodzenia o dwie klasy wyżej, czasami nawet o trzy,
tzn. z I do III, lub z III do V . Pojawiał się wówczas w dokumentacji szkolnej zapis
typu: po wakacyjnym przygotowaniu przechodzi z klasy.... do klasy… . Wiek uczniów był
więc zróżnicowany, dlatego starsi zaliczali w ciągu roku dwie, a nawet trzy klasy.
Okres powojenny nie był łatwy dla szkoły w Pniewie – brakowało
podręczników i pieniędzy na ich zakupienie. Nikt jednak się nie zrażał.
Najważniejsze były chęci do nauki. Mieszkańcy wioski i starsi uczniowie
uczestniczyli w pracach gospodarczych i remontowych: porządkowali izby szkolne,
teren wokół szkoły, by proces edukacyjny mógł się odbywać w godziwych
warunkach. Wyposażenie szkoły w sprzęt i pomoce naukowe było bardzo skromne:
ławki wieloosobowe, kałamarze, tablice drewniane, pomalowane na czarno,
drewniane wieszaki, apteczka i dzwonek szkolny. Do szkoły uczęszczało wielu
uczniów i często zdarzało się, że w ławkach czteroosobowych siedziało po 6-ciu
i więcej uczniów. Grono nauczycielskie poświęcało bardzo dużo uwagi problemom
wychowawczym: rozwijaniu koleżeństwa i przyjacielskich więzi, uczyło
przywiązania i szacunku dla tradycji regionu.
Rok szkolny 1945/46 został rozpoczęty w Szkole Podstawowej w Pniewie
przy obsadzie 10 nauczycieli. Wówczas podjęła pracę w tej szkole mieszkanka
Pniewa pani Jadwiga Kaczmarczyk, która pracowała w niej na stanowisku
nauczycielki do emerytury. Na stanowisku nauczyciela języka francuskiego
w klasie VI została zatrudniona pani Stefania Estkowska. W szkole wprowadzono
też naukę religii. Zajęcia prowadził ksiądz Jan Jeż. Czasowo na okres dwóch lat
wprowadzono również naukę języka angielskiego (1947 -1949). W roku szkolnym
7
1949/50 do szkoły w Pniewie wprowadzono naukę jednego języka, rosyjskiego .
Zajęcia z niego odbywały się nieprzerwanie do 1999roku.
W historii funkcjonowania Szkoły Podstawowej w Pniewie istotny wydaje się
fakt wprowadzenia do struktury organizacyjnej klasy VIII. Stało się to w 1947/48
roku szkolnym. Klasę VIII wprowadzono zgodnie z Rozporządzeniem Ministra
Oświaty z dnia 11 czerwca 1946 roku. Jednak szkoła z ośmioma klasami
funkcjonowała tylko jeden rok szkolny. W następnych latach powrócono
do siedmiu klas. Taki stan organizacyjny pod nazwą Szkoła Ogólnokształcąca
Stopnia Podstawowego z siedmioma klasami utrzymał się do 1966 roku.
W roku szkolnym 1965/66 nastąpiła zmiana struktury szkoły siedmioklasowej
na ośmioklasową szkołę podstawową. W takim kształcie organizacyjnym
funkcjonowała ona do 1999 roku.
Lata powojenne w funkcjonowaniu pniewskiej szkoły (do roku 1975)
charakteryzują się :
Stosunkowo dużą liczbą uczniów. Od 1945 do 1970 roku średni stan
liczebności uczniów w klasach I – VIII kształtował się w granicach 300 – 350
uczniów pobierających naukę w siedmiu, dziewięciu a nawet dwunastu
oddziałach. Klasy były dosyć liczne:30, 35, 40 uczniów.
Dużymi ruchami w obsadzie kadry nauczycielskiej, bowiem nauczycieli
często przenoszono urzędowo do innych szkół, a na ich miejsce zatrudniano
nowych. Dokonywano też częstych zmian w obsadzie kierownictwa szkoły.
W pracy edukacyjnej i wychowawczej szkoły podejmowane były zadania
o charakterze ideologicznym, czego wyrazem: czyny społeczne, apele, gazetki
klasowe, ścienne w korytarzu, komunistyczne hasła, propaganda sukcesu.
Wystrój pomieszczeń był zgodny z ówczesną polityką państwa. Młodzież
kierowana przez nauczycieli brała udział w programach słowno – muzycznych,
konkursach poezji i piosenki radzieckiej. W protokołach powizytacyjnych
i z posiedzeń Rady Pedagogicznej zwraca się uwagę na aktywizację uczniów
w zakresie promowania samorządności uczniowskiej, licznego udziału
w organizacjach szkolnych.
Kierownictwo szkoły nade wszystko dbało o świecki charakter edukacji,
co doprowadzi w roku 1958 do konfliktu między władzą szkolną, a częścią
rodziców. Zewnętrznym wyrazem tego sporu było usuwanie i ponowne
zawieszanie symboli religijnych w salach lekcyjnych. Konflikt rozwiązał
miejscowy proboszcz, który po zajęciach, zdjął krzyże i zaniósł je do kościoła.
Od roku szkolnego 1958/59 religia została usunięta z siatki godzin.
W szkole dosyć często pojawiali się wizytatorzy i inspektorzy oświaty,
by w ten sposób sprawować funkcję kontrolno – dyscyplinującą
nad kierownictwem szkoły i pracującymi w niej nauczycielami.
Baza lokalowa szkoły nie była wystarczająca: wysłużone izby lekcyjne,
przepełnione klasy, brak sali gimnastycznej, znikome wyposażenie w pomoce
dydaktyczne.
VIII. Okres 1975 – 1999
8
Proces ideologizacji szkoły postępował. Wychowanie przez pracę było
wiodącym zadaniem, dlatego uczniowie starszych klas brali udział w budowie,
urządzaniu i utrzymaniu boisk sportowych, uczestniczyli w gromadzeniu
materiałów do budowy pomnika w Pniewie (w roku 1985), włączali się w prace
porządkowe w pomieszczeniach szkolnych i na terenie przyszkolnym. W roku 1974
w budynkach Szkoły Podstawowej w Pniewie przeprowadzono prace remontowe:
odnowiono sale lekcyjne i naprawiono okna. W roku 1975 przeprowadzono
kapitalny remont budynku murowanego. Jednak działania te nie spełniły
oczekiwań rodziców i dyrekcji szkoły. W roku 1982 pojawiła się myśl
o przygotowaniach do budowy nowej szkoły. Dzięki staraniom ówczesnej pani
dyrektor Marii Czabaj podjęto zdecydowane działania administracyjne
i społeczne na rzecz uruchomienia procedury budowy nowego budynku szkoły
podstawowej. W roku 1983 powołano i zarejestrowano Społeczny Komitet Budowy
Szkoły w Pniewie, rozpoczęto gromadzenie pieniędzy na kupno działki celem
powiększenia terenu szkolnego. W 1985 r. zakupiono grunty o powierzchni 1,24 ha,
w rezultacie teren szkolny posiadał działkę o łącznej powierzchni 2,24 ha. W 1989 r.
wylano na niej ławy fundamentowe pod nowy obiekt. Z powodu braku funduszów
roboty przerwano. Wznowiono je po 13 września 1990 r.: rozpoczęto montaż płyt,
stawianie ścian, a społeczna praca mieszkańców Pniewa, Mystkówca Kalinówki
i Lutobroku zaowocowała nawiezieniem ziemi do wypełnienia fundamentów
(do wysokości 1.2m). Prace budowlane i wykończeniowe, którymi kierował inż.
Eugeniusz Kurpiowski trwały z przerwami do grudnia 1993r. Uroczyste otwarcie
nowego obiektu, którego wszystkie pomieszczenia zostały wyposażone w nowy
sprzęt i meble szkolne, nastąpiło 22 grudnia 1993 roku. Oddanie nowego obiektu
miało miejsce 22 grudnia 1993r.
W 1995 roku rozebrano drewniany budynek szkoły i zagospodarowano teren
przed nowym obiektem. W 1997 r. przy użyciu sprzętu mechanicznego i rolniczego
miejscowi rolnicy i strażacy wybudowali estetyczny i funkcjonalny plac sportowo –
rekreacyjny. Mieszkańcy Pniewa i Lutobroku postawili od strony drogi 120 m.
ogrodzenia.
IX. Wdrażanie założeń reformy
systemu edukacji
W 1998/99 roku szkolnym
Rok szkolny 1998 /99 był okresem przygotowawczym do wdrożenia reformy
ustroju szkolnego. Uchwałą Rady Gminy Zatory z dnia 8 marca 1999 r. utworzono
Zespół Szkół, w skład którego weszły: Publiczna Szkoła Podstawowa w Pniewie
i Publiczne Gimnazjum nr 2 w Pniewie. 26 kwietnia 1999 r. w wyniku konkursu
dyrektorem Zespołu Szkół w został mgr Ryszard Czabaj. Na starcie funkcjonowania
Zespołu Szkół w Pniewie szkoła prowadziła proces edukacyjny i wychowawczy
w 13 oddziałach: w tym 11 w szkole podstawowej i 2 w gimnazjum. W ciągu 3 lat
funkcjonowania gimnazjum liczba gimnazjalistów zwiększyła się do 130.
9
Staraniem nowego dyrektora Ryszarda Czabaja oraz wójta gminy,
Włodzimierza Kaczmarczyka, w maju 2000 roku rozpoczęto budowę sali
gimnastycznej (oraz zaplecza sportowo – rekreacyjnego) o wymiarach 12 x 24 m.
Prace z przerwami trwały do października 2002r. W dniu 12 października 2002r.
dokonano otwarcia wybudowanego obiektu sportowego. W uroczystym przecięciu
wstęgi uczestniczyli: Hanna Murawska - dyrektor Delegatury Mazowieckiego
Kuratorium Oświaty w Ciechanowie, Tadeusz Nalewajk - starosta pułtuski,
Włodzimierz Kaczmarczyk- wójt Gminy Zatory i Ryszard Czabaj - dyrektor
Zespołu Szkół. Pniewo otrzymało obiekt piękny i bogato wyposażony w sprzęt
sportowy.
We wrześniu 2004 roku nowym dyrektorem Zespołu Szkół w Pniewie został
mgr Krzysztof Gierek. W roku szkolnym 2004/2005 w Zespole Szkół w Pniewie
wykonano gruntowny remont świetlicy szkolnej i zaplecza kuchennego. Prace
remontowe przeprowadziła pułtuska firma BUDOMUR Zbigniewa Kowalczyka.
Oprócz prac remontowych zakupiono meble i sprzęt do wyposażenia świetlicy
i oddziału przedszkolnego i szatni.
W wakacje 2005 roku w Zespole Szkół wymieniono wszystkie okna, czym
poprawiono estetykę obiektu i zapewniono warunki do łatwiejszego utrzymania
optymalnej temperatury w pomieszczeniach. Przy drodze prowadzącej
do cmentarza zainstalowano ogrodzenie z metalowych przęseł. Od czoła szkoły
zamontowano sześciometrową bramę przesuwną, zmieniono usytuowanie
parkingu dla samochodów osobowych i pomalowano elewację budynku.
Bardzo pracowite dla dyrekcji szkoły, pracowników obsługi i organu
prowadzącego szkołę okazały się także wakacje 2006 roku. Dzięki finansowej
pomocy wójta Włodzimierza Kaczmarczyka przeprowadzono w szkole kapitalny
remont korytarzy i łazienek, który pochłonął 120 tyś. zł . W 8 łazienkach położono
glazurę i terakotę, wygrodzono kabiny, wymieniono drzwi, zamontowano nowe
umywalki, sedesy, pisuary i oświetlenie. W korytarzach położono antypoślizgowy
gres, wymieniono drzwi wejściowe, zainstalowano nowe drzwi do pracowni
uczniowskich, przebudowano klatkę schodową, ponadto pomalowano sufity
i ściany. Powyższe prace znacząco poprawiły estetykę pomieszczeń szkolnych,
dzięki czemu szkoła wygląda przyjemnie i przytulnie.
X. Pniewo, nasza Ojczyzna –
Kurpiowszczyzna
Współczesne Pniewo to między innymi ośrodek kultury, tradycji
i zwyczajów regionalnych związanych z Kurpiowszczyzną.
KUŹNIA KURPIOWSKA
Dzięki usilnym zabiegom i staraniom lokalnych twórczyń ludowych
współpracujących z władzami gminy i Starostwa Pułtuskiego w murowanym
budynku starej szkoły dnia 30 sierpnia 2003 roku została otwarta „Kuźnia
Kurpiowska”- swoista izba regionalna, centrum kurpiowskiej kultury, zwyczajów
i obrzędów związanych z Puszczą Białą. Kuźnia, bo jej animatorki wykuwają w niej
10
talenty, wskrzeszają to, co szło w zapomnienie… Tu także jest siedziba
stowarzyszenia Puszcza Biała Moja Mała Ojczyzna, które zostało zarejestrowane
w 2005 roku. Należą do niego twórczynie naszego regionu oraz władze gminy
i Pułtuska. Tworzeniu tegoż ośrodka przyświecała myśl zapisana w Karcie
regionalizmu polskiego:
„DBAŁOŚĆ O KULTURĘ RODZIMĄ... JEST NIEODZOWNA ZARÓWNO
DLA PODTRZYMANIA TOŻSAMOŚCI REGIONALNEJ JAK I NARODOWEJ”.
Otwarcie Ośrodka Kultury Regionalnej Puszcza Biała było ważnym
wydarzeniem w życiu mieszkańców Pniewa i całej Gminy Zatory. W czasie
uroczystości otwarcia wystąpił zespół kurpiowski Puszcza Biała z programem Wesele
Kurpiowskie. Od tamtego pamiętnego dnia w Kuźni prowadzone są warsztaty
dla młodzieży szkolnej na temat ochrony dziedzictwa kulturowego. Są one ciekawe
z wielu powodów. Należy zacząć od tego, że twórczynie pod kierunkiem etnografa
odtworzyły dawną chatę. Znajdują się w niej liczne pamiątki i eksponaty związane
ze sztuką ludową i folklorem Puszczy Białej, które udało się pozyskać
od mieszkańców okolicznych wiosek, uczniów Zespołu Szkół w Pniewie
oraz od Muzeum Regionalnego w Ostrołęce. Są w niej dawne meble, narzędzia
gospodarstwa domowego, stroje kurpiowskie, ozdoby, wycinanki, serwety, obrusy,
czyli to, co niegdyś służyło naszym przodkom do codziennego życia i rozrywki.
Kolejnym atutem jest to, że kustoszki z powołania zapraszają do współpracy
garncarza i wikliniarza, pod których kierunkiem młodzież może wypróbować swe
umiejętności. Nasze twórczynie z ogromną pasją i cierpliwością uczą latorośl,
jak wykonać palmę wielkanocną i wycinankę, jak ozdobić białym sitowiem
i kolorową wełną pisankę, wyczarować z bibuły kolorowy bukiet kwiatów. Pod ich
kierunkiem dzieci i młodzież nierzadko po raz pierwszy w życiu poznają tajniki
haftu. Podczas takich zajęć kobiety dzielą się swoją wiedzą dotyczącą regionalnej
kultury. Kolejną atrakcją serwowaną przez naszą Kuźnię jest degustacja potraw
kurpiowskich, które przygotowują według przepisów swoich matek i babć…
Ośrodek jest próbą ocalenia dorobku kulturowego naszych przodków
i kultywowania tradycji, zwyczajów i obrzędów. Tu rodzice i nauczyciele
przyprowadzają dzieci i młodzież na lekcje rodzimej historii, bowiem bogata
i precyzyjna wiedza (a taką dzielą się ze zwiedzającymi dzielne panie) o miejscu
swego zamieszkania stanowi dobry początek do zaangażowania w prace na rzecz
regionu. W Kuźni Kurpiowskiej toczy się wychowanie przez edukację regionalną,
która właściwie kształtuje młodego człowieka, bo pokazuje jego korzenie, daje
poczucie jedności ze społecznością lokalną, tworzy więzi z Małą Ojczyzną. Działania
związane z wykorzystaniem dziedzictwa kulturowego regionu dla celów
wychowawczych wydają się niezwykle ważne w obecnym czasie, gdy zewsząd
zalewa nas kultura masowa, gdy młodzi ludzie stają się obywatelami świata, ale brak
im korzeni i ukształtowanego systemu wartości. Warto też podkreślić, iż szacunek
dla tradycji i kultury regionalnej jest w dobie naszego wejścia do Unii Europejskiej
niezwykle ważny. O jego potrzebie najdobitniej, a także doskonałości odbywających
się tu w przyjaznej atmosferze warsztatów, świadczy fakt, że w murach naszej
poczciwej, starej szkoły niemalże codziennie pojawiają się wycieczki z różnych szkół
Mazowsza. Częstymi gośćmi bywają tu również ekipy telewizyjne Regionalnej Trójki.
Tu też odbywają się okolicznościowe spotkania z okazji dożynek gminnych
i diecezjalnych oraz z okazji Dnia Dziecka.
11
Opiekunem obiektu jest twórczyni ludowa Pani Halina Witkowska. Dzielnie
wspomagają ją w chwalebnej działalności panie: Danuta Wożnica i Marianna
Mięgoć.
Kobiety są w swoim skansenie oddanymi kustoszami, nauczycielkami,
sprzątaczkami, ogrodniczkami i twórczyniami ludowymi. Jeżdżą po polskim świecie
i zarażają kurpiowszczyzną. Należy w tym momencie dodać jeszcze jedną
niezwykłość tych pań: robią to spontanicznie, albowiem za swoją działalność,
poza własną satysfakcją i wdzięcznością uczniów, nie otrzymują żadnej innej
zapłaty.
KURPIOWSKI REGIONALIZM
Pniewo jest ośrodkiem, wokół którego skupia się twórczość ludowa Kurpiów
Puszczy Białej. Stąd pochodzą słynne dywany, narzuty, kilimy, chodniki, bukiety
kwiatów z papieru, maty słomiane, wycinanki, zdobione wydmuszki, hafty
na płótnie i tiulu. Wyroby pniewskich hafciarek zdobią domy i lokale wielu miast
i krajów Europy. Kurpiowskie pisanki zdobione kolorową wełną i białym sitowiem
są godną ozdobą każdego wielkanocnego stołu w Polsce. Wielorakość wzorów
kurpiowskich haftów znalazła wieczność w ozdobnej polichromii wykonanej
na sklepieniu miejscowego kościoła. Jedynie w Pniewie podczas święta Bożego Ciała
można podziwiać piękno stroju kurpiowskiego: cała asysta procesyjna ubrana
na ludowo tworzy niepowtarzalny widok.
Władysław Syrokomla, poeta Mazowsza, stwierdził:
„Wolno nie być głębokim badaczem, ale pod karą haniebnego wstydu, nie godzi się
nie znać ziemi, na której mieszkamy”.
Ta myśl towarzyszy działaniom w zakresie edukacji regionalnej podejmowanym
w naszej szkole. Nauczyciele w ramach ścieżki: „Edukacja regionalna – dziedzictwo
kulturowe w regionie” przybliżają historię miejscowości, mówią o zwyczajach,
obrzędach, tradycjach regionu Puszcza Biała. Przygotowują też ciekawe prezentacje
multimedialne pod hasłem „Moja Mała Ojczyzna”. Wciąż żywe są działania
związane z rokiem liturgicznym i przyrodniczym. Należy tu podkreślić wzorową
pracę członków Rady Pedagogicznej i uczniów Zespołu Szkół w Pniewie wokół
przygotowań do:
1. uroczystości dożynkowych,
2. środowiskowych obchodów Narodowego Święta Niepodległości i Rocznicy
Uchwalenia Konstytucji 3 Maja, kiedy, wspominamy bohaterów narodowych,
ale też czcimy ludzi zasłużonych dla społeczności lokalnej – zwłaszcza
żołnierzy AK z Pniewa i okolic,
3. wieczoru wróżb andrzejkowych,
4. wigilii szkolnych i klasowych,
5. balu karnawałowego,
6. imprez i uroczystości szkolnych, w których zawsze pojawiają się elementy
regionalizmu (Kolędnicy, Zapusty, topienie Marzanny, robienie pisanek,
przygotowanie koszyka i stołu wielkanocnego, wykonanie palm
wielkanocnych, kompozycji kwiatowych z bibuły i wycinanek).
12
Dbałość o kulturę lokalną, wskazanie na nasze korzenie jest próbą ocalenia
dorobku przodków, a także formą kultywowania tradycji, zwyczajów i obrzędów.
W tych działaniach wspiera nas Kuźnia Kurpiowska. Wychowanie przez edukację
regionalną jest formą właściwego kształtowania młodego człowieka, bo tworzy więź
z Małą Ojczyzną – Pniewem. Znajomość dziedzictwa kulturowego regionu, życia,
zwyczajów i obrzędów ludzi zamieszkujących od wieków Równinę Kurpiowską jest
niezwykle ważna zwłaszcza w obecnym czasie, gdy zewsząd zalewa nas kultura
masowa, gdy młodemu człowiekowi trudno tłumaczyć – czym jest prawda, piękno
i dobro. Młodzież ze środowisk wiejskich na te piękne wartości jest otwarta.
Z pewnością ma na to wpływ wychowanie w domach rodzinnych, ale także
działalność szkoły przy współpracy z Kuźnią Kurpiowską.,
Młodzież naszej szkoły z uwagą wsłuchuje się w historię Pniewa, Cieńszy,
Leman, Lutobroku, Topolnicy, Gładczyna, bo to ją interesuje, nierzadko zaskakuje,
w końcu wyzwala poczucie dumy.
Nauczyciele Zespołu Szkół w Pniewie dopracowali się skutecznych form i metod
pracy z młodzieżą. Praca badawcza w zakresie regionalizmu jest zapewne uciążliwa,
wymaga cierpliwości i czasu, ale za to przynosi wymierne efekty, daje trwałą
wiedzę. Nauczyciele historii i języka polskiego, przyrody i biologii, tak organizują
zajęcia i czas wolny uczniów, by pokazać młodemu człowiekowi jego środowisko,
ułatwić poczucie jedności ze społecznością lokalną, pokazać czym naprawdę jest
Mała Ojczyzna. Jest o czym mówić! Uczeń, zanim pozna historię kraju, Europy,
świata – musi dobrze zrozumieć to, co jest wokół niego, co ma w zasięgu ręki, co jest
mu bliskie i drogie: podwórko, miedza, las na horyzoncie, rzeka, znajomy staw,
pierwsza miłość, pamiątki rodzinne, kapliczki na skrzyżowaniu dróg. Wszystko
to ma swój niepowtarzalny urok i co ważniejsze – uczy szacunku dla dorobku
pokoleń. Powiem więcej – kurpiowskie malownicze krajobrazy, w które wpisują się
mało urodzajne gleby zajęte przez łąki, pastwiska, ugory, drogi polne, strumyki
czy oczka wodne – stają się dzisiaj atutem Północnego Mazowsza. Rozdrobnione,
ale ekologiczne, gospodarstwa pozwalają przyrodzie na zachowanie nienaruszonego
przez przemysł krajobrazu z różnorodnymi gatunkami zwierząt i roślin. To jest
nasze bogactwo. Powyższa problematyka jest omawiana na lekcjach przyrody,
biologii i godzinach do dyspozycji wychowawcy klasowego.
Dzisiejszy nauczyciel musi bowiem być profesjonalistą nie tylko w zakresie
nauczanego przedmiotu. Ma być także być na tyle plastyczny i oryginalny
w przekazywaniu wiedzy, by rzetelnie przygotować młodego człowieka
do podejmowania wyzwań, jakie niesie XXI wiek.
Tak oto prezentuje się ów kurpiowski (pniewski) regionalizm. Każdy z nas
zresztą jest w jakimś sensie regionalistą i nosi w sobie pewne własne wspomnienia
środowiskowe, które przez całe życie przekazuje się innym. My, nauczyciele, robimy
to najlepiej jak potrafimy. W tej niełatwej pracy wspomagają nas również rodzice,
za co im z serca dziękuję.
XI. Przebieg działań związanych z
nadaniem imienia
13
dla Zespołu Szkół w Pniewie
Od 1.09.2004r. Rada Pedagogiczna wspierana przez Radę Rodziców
i społeczność uczniowską podjęła starania na rzecz przygotowań do nadania
szkole imienia. Został powołany zespół ds. nadania imienia, który opracował
harmonogram działań zatytułowany PATRON SZKOŁY. W wyniku ankiety
przeprowadzonej wśród uczniów, ich rodziców i nauczycieli wyłoniono
w demokratyczny sposób patrona. Ankietowani w swoich propozycjach wyraźnie
wskazywali na Żołnierzy Armii Krajowej, choć pojawiło się kilka głosów, które
wybierały na patrona Ojca Świętego – Jana Pawła II. W wyniku głosów ankiet
i rozmów przeprowadzonych w klasach ostatecznie zdecydowano: Żołnierze
Armii Krajowej! Wybór ten okazał się ogromnym wyzwaniem i stał się w pracy
dydaktyczno – wychowawczej priorytetem szkoły, dlatego w trzyletnim
harmonogramie PATRON SZKOŁY znalazły się konkretne zadania z zakresu
wychowania patriotycznego i dziedzictwa kulturowego naszego regionu.
Przygotowując się do tego ważnego wydarzenia, wykonaliśmy szereg prac.
Należą do nich:
1.
2.
3.
4.
5.
Otoczenie stałą opieką Pomnika Obrońców Ojczyzny przez uczniów Zespołu
Szkół w Pniewie. Młodzież od lat troszczy się o miejsce pamięci, corocznie porządkuje
teren, składa wieńce, zapala znicze z okazji Narodowego Święta Niepodległości
i rocznicy pniewskiej łapanki.
Udział w kweście na rzecz odrestaurowania pomnika Obrońców Ojczyzny
( październik 2004r.).
Przygotowanie uroczystości z okazji Narodowego Święta Niepodległości
z udziałem kombatantów, żołnierzy, władz gminnych i powiatowych.
W programie uwzględniono istotne treści związane z funkcjonowaniem struktur AK
w Pniewie i okolicach, przybliżono historię pamiętnej łapanki z 18 maja 1944r. ,
odczytano Apel Poległych, zorganizowano koncert piosenki partyzanckiej i żołnierskiej
przy ognisku wraz z poczęstunkiem dla zaproszonych gości i uczestników spotkania.
Uczniowie pod kierunkiem nauczycieli j. polskiego i historii przeprowadzili
rozmowy i wywiady ze świadkami wydarzeń z 1944r., by uporządkować fakty
dotyczące pniewskiej łapanki i konspiracyjnych działań podejmowanych przez
mieszkańców Pniewa i okolic w czasie okupacji. Odbyło się spotkanie
z nauczycielem akademickim Panem dr Radosławem Lolo w zakresie
problematyki polskiego państwa podziemnego i funkcjonowania Armii
Krajowej. Podobne zagadnienia poruszył na spotkaniu z młodzieżą Zespołu
Szkół w Pniewie Pan Edward Malinowski – Przewodniczący Sekcji 13 Pułku
Piechoty z Pułtuska.
Na lekcjach historii, wiedzy o społeczeństwie j. polskiego nauczyciele omówili
z uczniami istotne zagadnienia dotyczące funkcjonowania AK na naszym
terenie. Zwrócono uwagę na lokalnych bohaterów, którzy odważnie
podejmowali konspiracyjną walkę z hitlerowskim okupantem w czasie
okupacji. Wskazano na konkretnych działaczy konspiracyjnych
funkcjonujących w strukturach AK z obwodu „Rajski Ptak”, zwłaszcza
w odniesieniu do Placówki nr 14 Pniewo. Omówiono rodzaj i specyfikę
14
podejmowanych działań przez AK na naszym terenie, wskazano
na nauczycieli pniewskiej szkoły, opracowując krótkie biogramy
o por . Edwardzie Jakubiaku ps. „Żyłka” i Romanie Jacniackim ps. „Zawieja”.
6. Przygotowano wykaz osób z Pniewa i okolic, które w wyniku łapanki zostały
zesłane do więzienia w Pomiechówku, a następnie do obozu w Sztutowie (nm.
Stutthof).
7. Nawiązano współpracę z Akademią Humanistyczną im. Aleksandra
Gieysztora w Pułtusku oraz Publiczną Szkołą Podstawową im. Żołnierzy
Armii Krajowej w Wyszkowie i Światowym Związkiem Żołnierzy Armii
Krajowej z siedzibą w Warszawie przy ulicy Zielnej.
8. Zorganizowano konkurs na logo szkoły oraz wycieczkę do Stutthofu, w której
wzięło udział 100 uczniów.
9. Przygotowano projekt ściany patrona i sztandaru. Przy pomocy ks. kan.
Adama Staniszewskiego zorganizowano kwestę , z której pieniądze
przeznaczono na sfinalizowanie przedsięwzięcia.
10. Zebrano materiały do opracowania folderu o naszej miejscowości, a w prasie
lokalnej pojawiły się artykuły: „Wojenne losy Pniewa”, „Armia Krajowa
w Pniewie i okolicach”. „Jesienne wspomnienie”.
Wojenne losy naszej miejscowości były mocno związane z Armią Krajową.
Nasza Placówka NR XIV PNIEWO wchodziła do obwodu „Rajski Ptak”. Wielu
mieszkańców wioski w strukturach tegoż polskiego państwa podziemnego
uczestniczyło w konspiracyjnych akcjach wymierzonych w hitlerowskiego
okupanta. Dla miejscowych bohaterów łapanka zorganizowana przez Niemców
18 maja 1944 roku zakończyła się tragicznie: przestały istnieć struktury AK, a jej
członkowie zostali wywiezieni do więzienia w Pomiechówku, a następnie
do obozu w Szczutowie, z którego tylko nieliczni wrócili… Nasza szkoła i lokalna
społeczność odczuwa silny związek z wojennymi i powojennymi losami żołnierzy
AK, bowiem ich działalności przyświecały najszlachetniejsze wartości: Bóg, honor,
Ojczyzna., a ich męstwo i odwaga zawsze są piękne i nie mogą zostać
zapomniane.
Nadanie imienia Żołnierzy Armii Krajowej Zespołowi Szkół w Pniewie,
co na mocy stosownych uchwał podjętych przez Radę Gminy w Zatorach nastąpi
18 maja 2007 roku, jest w rozumieniu nauczycieli i rodziców próbą zachowania
w pamięci naszych bohaterów, którzy oddali życie za wolność ojczyzny. Jest to
również wyraz czci dla tych, którzy cierpieli w więzieniach, obozach, a potem
powrócili schorowani do swoich rodzin. Pragniemy, by to zaszczytne imię było
pomocne w kształtowaniu i wychowaniu młodego człowieka. Chcemy,
by absolwent naszej szkoły znał rodzimą historię, dziedzictwo kulturowe
własnego regionu, był człowiekiem uczciwym i prawym.
XII. Współczesność – rok szkolny
2006/2007
15
Szkoła, którą kieruję od 01 września 2004 roku, liczy obecnie 340 uczniów.
W skład Zespołu Szkół w Pniewie wchodzi: Publiczna Szkoła Podstawowa
i Publiczne Gimnazjum nr 2. Uczniowie pobierają naukę w 17 oddziałach (dwie klasy
„O”, 9 klas szkoły podstawowej i 6 klas gimnazjalnych) pod kierunkiem
29 nauczycieli. Placówka zatrudnia 6 pracowników obsługi.
Misja szkoły zawiera się w słowach: Mniej uczyć, więcej kształcić, a najwięcej
wychowywać. W pracy edukacyjno – wychowawczej zwracamy uwagę na działania
związane z regionalizmem i dziedzictwem kulturowym Puszczy Białej. Na uwagę
zasługuje zaangażowanie nauczycieli w przygotowywanie uroczystości
o charakterze patriotycznym z okazji Narodowego Święta Niepodległości, rocznicy
Konstytucji 3 Maja i rocznicy pniewskiej łapanki, a także systematyczna praca
(do której aktywnie włączyli się rodzice i Kuźnia Kurpiowska) związana
z utrwalaniem śladów przeszłości.
W szkole funkcjonuje kilka kół zainteresowań, organizuje się wiele imprez
kulturalno-oświatowych i sportowych. Uczniowie pniewskiej szkoły zdobywają
nagrody na olimpiadach i konkursach organizowanych przez Kuratorium Oświaty
w Warszawie – Delegatura w Ciechanowie, Gminę Zatory i powiat pułtuski.
W szkole pracuje wykwalifikowana kadra nauczycielska, Wielu pedagogów
posiada kwalifikacje do prowadzenia zajęć z dwóch lub trzech przedmiotów,
co znacząco wpływa na jakość procesu edukacyjnego oraz ułatwia codzienną
organizację pracy w placówce.
XIII. Kierownicy i Dyrektorzy
Szkoły w Pniewie
Imię i nazwisko
Antoni
Tałandziewicz
Stefan
Kamionowski
Maria
Deptulanka
Aleksander
Sosnowski
Jan
Nowociński
Piotr
Siemieniewski
Krystyna
Czubkowska
(Regulska)
Maciej
Bania
Sprawowana funkcja
Kierownik szkoły
mgr Ryszard
Czabaj
Okres sprawowania funkcji
1917 - 1921
Kierownik szkoły
1921 - 1928
Kierownik szkoły
1928 – 1931
Kierownik szkoły
1931 – 1936
Kierownik szkoły
01.09.1936r. - 01.05.1950r.
Kierownik szkoły
01.09.1950r. - 30.06.1960r.
Kierownik szkoły
01.07.1960r. - 31.08.1972r.
Dyrektor szkoły
01.09.1972r. - 31.08.1973r.
Dyrektor szkoły
01.09.1973r. - 31.08.1982r.
16
mgr Maria
Czabaj
mgr Ryszard
Czabaj
mgr Krzysztof
Gierek
mgr Jolanta
Jackowska
Dyrektor szkoły
01.02.1982r. - 31.08.1999r.
Dyrektor Zespołu Szkół
w Pniewie
Dyrektor Zespołu Szkół
w Pniewie
Wicedyrektor Zespołu
Szkół w Pniewie
01.09.1999r. - 31.08.2004r.
01.09.2004r. do chwili obecnej
01.09.2004r. do chwili obecnej
Opracowanie :
Dyrektor Zespołu Szkół w PniewieKrzysztof Gierek przy współpracy Pani Barbary Radomskiej –
nauczyciela języka polskiego
17