liturgia słowa nieomylny - Parafia św. Augustyna w Warszawie
Transkrypt
liturgia słowa nieomylny - Parafia św. Augustyna w Warszawie
ISSN 2300-9233 ul. Nowolipki 18, 01-019 Warszawa MSZE ŚW.: dzień powszedni: 7 00 , 800, 900, 1830. niedziela: 700, 830, 1000, 1130, 1300, 1830 i 1945. Spowiedź św. na kaŜdej Mszy św. Kancelaria: od wtorku do piątku w godz. 900 - 1000; 1600 - 1745; tel.: 22-838-30-95 (tylko w godz. urzędowania), fax. 22-636-69-55. Konto parafii św. Augustyna: 56 1240 2063 1111 0010 0087 4213 VI niedziela zwykła LITURGIA SŁOWA Syr 15,15-20; Ps 119; 1 Kor 2,6-10; Mt 5,17-37 Jezus powiedział do swoich uczniów: Powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niŜ uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, Ŝe powiedziano przodkom: „Nie zabijaj”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: KaŜdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. Słyszeliście, Ŝe powiedziano przodkom: „Nie cudzołóŜ”. A Ja wam powiadam: KaŜdy, kto poŜądliwie patrzy na kobietę, juŜ w swoim sercu dopuścił się z nią cudzołóstwa. Słyszeliście równieŜ, Ŝe powiedziano przodkom: „Nie będziesz fałszywie przysięgał”, „lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi”. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie. Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi. – Oto słowo Pańskie. NIEOMYLNY Kościół jest podobny do stacji telewizyjnej, która przekazuje ludzkości program samego Boga. Chodzi w nim o wiadomości dotyczące szczęścia człowieka. Aby jednak nadawanie programu miało swój sens, ludzie muszą dysponować sprawnymi odbiornikami. Stąd teŜ Kościół nie moŜe się ograniczyć jedynie do przekazu samych wiadomości o Bogu i zbawieniu, lecz równieŜ musi ustawicznie zabiegać o moŜliwie dokładne ustawienie odbiorników. To część jego misji na Ziemi. Chodzi o doskonalenie wraŜliwości sumienia. Człowiek tylko wówczas moŜe właściwie spojrzeć na swoje Ŝycie religijne i moralne, jeśli ma dobrze ustawione sumienie. Doskonalenie zaś wraŜliwości sumienia dokonuje się przez obraz kontrolny, na którym są podane BoŜe przykazania ujęte w dekalog. Jeśli człowiek dobrze rozumie sens poszczególnych przykazań i sens ich całości, wówczas ideał Ŝycia, który nadaje telewizyjna stacja przekazująca BoŜe Objawienie, jest tak piękny, iŜ właściciel odbiornika nie potrafi nawet przez moment spoglądać na obraz zamazany, a gdyby się to stało, natychmiast sam ustawia ostrość obrazu. Jeśli jednak nie rozumie dekalogu, obraz BoŜego ideału Ŝycia jawi się nie tylko bez kolorów, ale zupełnie zdeformowany, jak w krzywym zwierciadle. Kościół jest zobowiązany do tego, by program był idealnie czysty, bez Ŝadnych domieszek. Ma przekazywać Prawdę objawioną, zawartą w Piśmie 16 lutego 2014 r. JakŜe często moŜna usłyszeć mądrych tego świata, którzy odrzucają BoŜe przykazania twierdząc, iŜ „nie cierpią” ograniczeń, Ŝe kochają wolność. Gdyby pojęli tajemnicę BoŜej mądrości, dostrzegliby, Ŝe Dekalog jest darem kochającego Ojca, który nie chce, by Jego dzieciom stała się krzywda. Ale człowiek jest wolny i moŜe wybierać. Jak to czynić, by potem nie Ŝałować? Módlmy się częściej do Ducha Świętego. On bowiem „przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego”. ks. Tomasz Bieliński, „Oremus” KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO 302 Stworzenie ma właściwą sobie dobroć i doskonałość, ale nie wyszło całkowicie wykończone z rąk Stwórcy. Jest ono stworzone "w drodze" (in statu viae) do ostatecznej doskonałości, którą ma dopiero osiągnąć i do której Bóg je przeznaczył. BoŜą Opatrznością nazywamy zrządzenia, przez które Bóg prowadzi swoje stworzenie do tej doskonałości: Wszystko zaś, co Bóg stworzył, zachowuje swoją Opatrznością i wszystkim rządzi, "sięgając potęŜnie od krańca do krańca i władając wszystkim z dobrocią" (Mdr 8,1), bo "wszystko odkryte i odsłonięte jest przed Jego oczami" (Hbr 4,13), nawet to, co ma stać się w przyszłości z wolnego działania Świętym i Tradycji. Nie moŜe jej zniekształcać w swym studio. Nie moŜe podawać ludzkich interpretacji, jeno samą czystą prawdę przekazaną przez Boga. W tym celu otrzymał specjalny dar – nieomylność. Za ten czysty przekaz odpowiedzialność ponoszą przede wszystkim biskupi, ale w pewnej mierze kaŜdy, kto odbiera program. Jeśli pojawia się coś, co nie harmonizuje z Ewangelią, kaŜdy wierny winien zgłaszać swoje zastrzeŜenia, stawiać pytania, domagać się wyjaśnienia. Trudniejsze zadanie Kościoła polega na ciągłym naprawianiu niszczonych przez nieuwagę, nieostroŜność, a czasem całkiem świadomie odbiorników, którymi są sumienia poszczególnych wiernych. Samo dotarcie do jednostki jest trudne, przekonanie zaś człowieka o potrzebie właściwego ustawienia sumienia jest jeszcze trudniejsze. Nie da się tego robić na siłę. To musi być gest dobrowolny. Czasem trzeba czekać latami. Jesteśmy dotknięci dziwną chorobą. Wiedząc, Ŝe nasze sumienia są uszkodzone i wymagają udoskonalenia, ociągamy się z ich naprawą. Większość ludzi podobna jest do małych dzieci, które wolą całą noc nie spać z powodu bólu zęba, byle nie iść do dentysty. Infantylna to postawa i nie da się jej usprawiedliwić. Gdyby udało się na większą skalę ustawić sumienia według przykazań dekalogu, Ŝycie społeczne zmieniłoby zupełnie swój kształt. Tak niewiele potrzeba, wystarczy udoskonalić wraŜliwość sumienia. Trzeba to jednak uczynić na wielką skalę. Los bowiem ludzi wraŜliwego sumienia w środowisku o zniekształconym sumieniu jest bardzo cięŜki. Taki człowiek staje się dla innych bolesnym wyrzutem sumienia i napotyka na zorganizowaną akcję wymierzoną przeciw niemu. Jeśli nie uda się zniszczyć jego sumienia, to zniszczą jego samego. Chrystus, mimo iŜ doskonale wiedział, jakie jest prawo tego świata, postanowił zająć się zniszczonymi sumieniami swoich słuchaczy. Potrafił zorganizować wspólnotę ludzi wraŜliwego sumienia i przekonać ich, iŜ mimo groźnych ataków świata muszą wytrwać i udowodnić, Ŝe o wartości człowieka nie decyduje nic innego, tylko dobrze ustawione sumienie. Kościół kontynuuje dzieło swego Mistrza. Ks. Edward Staniek NIE ZMIENIAĆ BOśEGO PRAWA Prawo ustanowione przez ludzi moŜna i trzeba nieustannie doskonalić. Tego wymaga Ŝycie. Inaczej jest z prawem Boga. Ono jest doskonałe, doskonalsze od grzesznego człowieka i dlatego nie moŜna go zmieniać, trzeba je wypełnić. Tymczasem wielu ludzi, traktując Prawo Boga identycznie jak prawo ludzkie, chce je zmieniać, chce je dostosowywać do swoich moŜliwości. Wielu sądzi, Ŝe jeśli prawo będzie łaskawe dla łamiących je, to Ŝycie będzie łatwiejsze. Wielki błąd. Usuwanie prawa lub znoszenie sankcji prawnych jest drogą wiodącą ku upadkowi człowieka. Jeśli będzie wolno kłamać, to na ziemi wszyscy staną się kłamcami, jeśli będzie wolno kraść, wszyscy będą złodziejami, jeśli będzie wolno zabijać, wszyscy będą mordercami, jeśli będzie wolno cudzołoŜyć, wszyscy będą cudzołoŜnikami. śycie zamieni się w piekło. Boskie Prawo pomaga doskonalić serce człowieka i normo- wać w duchu pokoju Ŝycie w społeczności. Im więcej szacunku dla tego Prawa, tym więcej dobra w sercach ludzi i we wspólnotach, jakie oni tworzą. Jedyna droga prawdziwego Ŝycia to droga dobrego poznania BoŜego Prawa i moŜliwie doskonałego jego wypełnienia. Im wcześniej człowiek to zrozumie, tym prostsze staje się jego Ŝycie. Znika wówczas bunt wobec Prawa. Nie jest ono bowiem przeszkodą, lecz pomocą, nie zniewala, lecz otwiera perspektywę wolności. Człowiek, który zna wartość prawa, kaŜde jego naruszenie chce moŜliwie szybko naprawić, wiedząc, Ŝe to jedynie słuszne działanie. Wierne zachowanie BoŜego Prawa wypełnia człowieka pokojem nieznanym dla świata. Radość ducha promieniuje na innych. Jezus jasno oświadczył: „Nie sądźcie, Ŝe przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić”. Jeśli Jezus, Syn Boga, stworzeń. 303 Świadectwa Pisma świętego na ten temat są jednomyślne: troska Opatrzności BoŜej jest konkretna i bezpośrednia; obejmuje sobą wszystko, od rzeczy najmniejszych aŜ do wielkich wydarzeń świata i historii. Księgi święte z mocą potwierdzają absolutną suwerenność Boga w biegu wydarzeń: „Nasz Bóg jest w niebie; czyni wszystko, co zechce” (Ps 115, 3), a o Chrystusie zostało powiedziane: „Ten, co otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera” (Ap 3, 7). „Wiele zamierzeń jest w sercu człowieka, lecz wola Pana się ziści” (Prz 19, 21). 304 Widzimy więc, Ŝe Duch Święty, główny Autor Pisma świętego, przypisuje często Bogu działania, nie wspominając przyczyn wtórnych. Nie jest to uproszczony „sposób mówienia”, ale dogłębne odwoływanie się do pierwszeństwa Boga i Jego absolutnego panowania nad historią i światem oraz wychowywanie do pokładania w Nim ufności. Modlitwa Psalmów jest wielką szkołą tego zaufania. 305 Jezus domaga się dziecięcego zawierzenia Opatrzności Ojca niebieskiego, który troszczy się o najmniejsze potrzeby swoich dzieci: „Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić?... Ojciec wasz niebieski wie, Ŝe tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o Królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane" (Mt 6, 31-33). C.d.n. nie zamierza znosić Prawa, to tym bardziej nie moŜe tego uczynić nikt inny na ziemi. NaleŜy moŜliwie szybko odbudować szacunek dla BoŜego Prawa, by nie traktować go, jak prawo ludzkie. BoŜe Prawo jest święte i niezmienne, jest niezawodnym punktem oparcia dla kaŜdego, kto chce Ŝycie wygrać. Ks. Edward Staniek 1 % NA RZECZ CARITAS NASZEJ PARAFII Zachęcamy do przekazania 1% podatku na cele charytatywne na rzecz Caritas naszej parafii. Poniżej załączamy fragment deklaracji PIT-37 z punktami dotyczącymi 1% ze zwróceniem uwagi na właściwe wypełnienie poszczególnych rubryk: - w pkt. 123 należy wpisać TYLKO numer KRS: 0000225750 - w pkt. 125 podać PZC w parafii św. Augustyna w Warszawie - w pkt. 126 koniecznie zaznaczyć: X Dziękujemy za zrozumienie i gotowość niesienia pomocy potrzebującym. KATEDRA ŚW. PIOTRA, CZYLI... Słowo „katedra” kojarzy się z kościołem biskupa. I słusznie, ale pierwotnie to słowo oznaczało podwyŜszone miejsce, z którego naucza biskup. Święto Katedry św. Piotra (22 lutego) jest jedyne w swoim rodzaju. Nie świętujemy Ŝadnej tajemnicy z Ŝycia Jezusa, nie wspominamy świętego lub rocznicy poświęcenia kościoła. Spoglądamy ze czcią na… krzesło. Chodzi o katedrę św. Piotra. Słowo „katedra” kojarzy się z kościołem biskupa. I słusznie, ale pierwotnie to słowo oznaczało podwyŜszone miejsce, z którego naucza biskup. Ten sens słowa „katedra” zachował się jeszcze w nazewnictwie uniwersyteckim. Profesorowie mają katedry, czyli kierują nauczaniem w jakiejś dziedzinie wiedzy. Wróćmy do Rzymu. W Bazylice św. Piotra znajdują się resztki drewnianego krzesła, na którym miał zasiadać sam św. Piotr. Ta relikwia znajduje się dzi- siaj w potęŜnej marmurowej rzeźbie autorstwa Berniniego, za głównym ołtarzem. Jest symbolem posługi papieskiej w Kościele. Prosty rybak znad Jeziora Galilejskiego usłyszał od Jezusa słowa: „Ty jesteś Piotr (skała), na tej skale zbuduję mój Kościół. (…) I tobie dam klucze królestwa niebieskiego” (Mt 16,18–19). Jezus wyznaczył Piotrowi miejsce pierwszego z Dwunastu. Przekazał mu wyjątkową odpowiedzialność za swoją owczarnię: „Paś owce moje!”. Dzieje Apostolskie oraz Listy św. Pawła potwierdzają, Ŝe Piotr zajmował pierwsze miejsce w Kościele pierwotnym. Z Jerozolimy Piotr wyrusza do Antiochii, która stała się pierwszą stolicą Apostolską (w dawnym mszale było osobne święto „katedry św. Piotra w Antiochii”). Później dociera do Rzymu, gdzie zakłada Kościół i ginie jako męczennik. Zostaje pogrzebany na cmentarzu za miastem. Dokładnie w miejscu, nad którym wznosi się bazylika nosząca jego imię. Potwierdziły to badania archeologiczne wykonane na polecenie papieŜa Piusa XII. Katedra św. Piotra przypomina o trwaniu misji, którą Jezus powierzył Rybakowi znad Jeziora Galilejskiego. KaŜdy kolejny biskup Rzymu jest jednocześnie pasterzem całego Kościoła. Podstawową jego funkcją jest strzeŜenie i przekazywanie drogocennej perły – Ewangelii. „Szymonie, Szymonie – mówił Jezus – (...) prosiłem za tobą, Ŝeby nie ustała twoja wiara. Ty natomiast, gdy się nawrócisz, utwierdzaj twoich braci” (Łk 22,31–32). PapieŜ jest pierwszym nauczycielem wiary w Kościele. Jednocześnie nigdy nie przestaje być uczniem Jezusa, pierwszym słuchającym Jego słów, pierwszym, który się nawraca. Nie tylko Kościół, takŜe świat bardzo potrzebuje Skały. ks. Tomasz Jaklewicz ŚWIĘTO KATEDRY ŚWIĘTEGO PIOTRA 22 lutego – Niektórzy stawiają sobie pytanie, czy chodzi o jakieś święto niedawno ustanowione, dzięki rozwijającej się nauce o pontyfikacie rzymskim w ostatnim wieku. Nie, chodzi tu o bardzo dawną, wywodzącą się jeszcze z trzeciego wieku uroczystość, róŜniącą się od święta obchodzonego w rocznicę męczeństwa Apostoła (29 czerwca). Od IV wieku święto nosi nazwę Natale Petri de cathedra. AŜ do ostatnich lat nasz kalendarz liturgiczny obejmował dwa święta Katedry świętego Piotra, jedno 18 stycznia dla stolicy Rzymu, drugie 22 lutego dla stolicy w Antiochii; uznano jednak, Ŝe to podwojenie nie miało Ŝadnych podstaw historycznych czy liturgicznych. Do czego kult ten się odnosi? Nasuwa się najpierw myśl o tej materialnej katedrze, to znaczy o tych szczątkach ka- tedry, na której Apostoł zasiadał, kiedy przewodniczył zebraniom wiernych, we wszystkich tych bowiem wspólnotach chrześcijańskich tron biskupa doznawał wielkiego szacunku. Po dziś dzień jeszcze kościół, w którym rezyduje i rządzi biskup, nosi nazwę kościoła katedralnego. Ale sprawa autentyczności materialnej relikwii dotyczy bardziej archeologii, aniŜeli liturgii. My wiemy, Ŝe sprawa ta ma za sobą długą i trudną historię, i Ŝe ten wspaniały i słynny pomnik z brązu, na polecenie papieŜa Urbana VIII wykonany przez Berniniego, w absydzie bazyliki, nosi nazwę "ołtarza Katedry". Abstrahując od tych cennych archeologicznych rzeczy, jakie on zawiera, pomnik ten ma przede wszystkim uczcić to, co rzeczy te oznaczają, to znaczy przywołać na pamięć to, co Katedra ta symbolizuje: powagę i 3 władzę pasterza i nauczyciela, który siedzi na tej katedrze. Katedra ta jest ujmowana i rozwaŜana bardziej w początkach jej utworzenia i w tradycji Kościoła, aniŜeli w swojej materialnej istocie. „To, co wchodzi w rachubę i co jest wzruszające, to właśnie uczczenie tej Katedry, która widziała, jak następowało po sobie tyle systemów, teorii, rozmaitych i sprzecznych ze sobą hipotez, walących się jedne po drugich, a ona jedyna nadal stoi i od dwu tysięcy lat daje pewność wielkiej katolickiej rodzinie. Bo juŜ tu na ziemi dane jest ludziom poznać pewne niewzruszone i najwyŜsze prawdy: prawdy jedynie prawdziwe i kojące lęki i niepokoje ludzkiego umysłu" (Galassi Paluzzi, S. Pietro in Vat., II, 65). A zatem w Katedrze świętego Piotra czcić będziemy tę władzę, którą Chrystus Pan powierzył Apostołowi, a która w Katedrze posiada swój symbol, swój dostępny ludowi obraz i swój kościelny wyraz. JakŜeŜ nie przypomnieć tego, Ŝe począwszy od III wieku wielki afrykański biskup i męczennik, święty Cyprian, posługiwał się tym słowem, dla wykazania, władzy, jaką Kościół rzymski czerpie z Katedry Piotrowej, skąd, jak on powiada, wypływa jedność hierarchii? (Ep. 59, 16; Bayard, Correspondence, II, 184). Gdy zaś chodzi o święto Katedry, wystarczy, Ŝe przytoczymy jedno zdanie z trzech kazań przypisywanych świętemu Augustynowi: „Poprzednicy nasi nadali temu ustanowieniu dzisiejszego święta miano Katedry, poniewaŜ, jak podają, Apostoł Piotr pierwszy tę stolicę biskupią zajmował. Słusznie więc Kościoły tak czczą pochodzenie tej stolicy, która Apostoł objął dla dobra Kościołów” (Serm. 190, 1; PL 39, 2100). Będzie to dobrze z naszej strony, jeŜeli święto to otoczymy czcią jemu właściwą, mając na myśli niezastąpioną i opatrznościową funkcję magisterium kościelnego, które w nauczaniu papieskim znajduje swój najbardziej uprawniony wyraz. Wiadomo, niestety, Ŝe dzisiaj niektóre prądy myśli, która jeszcze uwaŜa się za katolicką, pragnęłyby, aŜeby dla sformułowania obowiązujących prawd, wiary wspólnota wiernych PAPIEŻ FRANCISZEK POWIEDZIAŁ Eucharystia powinna nam uświadamiać, że osoby z którymi gromadzimy się na liturgii są naszymi braćmi i siostrami, uczestnictwo w niej powinno poszerzać nasze serce na przebaczenie braci i na pojednanie oraz prowadzić do jedności między wiarą a życiem. W Eucharystii Chrystus nieustannie ponawia dar z siebie, uczyniony na krzyżu a całe Jego życie jest aktem całkowitego udzielania siebie. Lubił On przebywać z ludźmi, dzielić ich pragnienia i problemy. Wskazuje to nam, że uczestnicząc we Mszy św. powinniśmy dostrzegać w innych biorących w niej udział naszych braci i siostry, i wychodzić do ubogich i chorych, zepchniętych na margines, rozpoznając w nich oblicze Chrystusa. W ofiarowanym przez nas chlebie i winie ponawiany jest dar ciała i krwi Chrystusa na odpuszczenie naszych grzechów. posiadała pierwszeństwo przed funkcją nauczania episkopatu i pontyfikatu rzymskiego, wbrew nauczaniu Pisma świętego i wbrew nauce Kościoła, otwarcie przez niedawny Sobór potwierdzonej. Te prądy myśli stanowią groźne niebezpieczeństwo dla autentycznego pojęcia o Kościele, dla jego bezpieczeństwa wewnętrznego i dla jego posłannictwa ewangelizacji w świecie. Gdy ze czcią odnosimy się, do magisterium hierarchicznego, oddajemy cześć Chrystusowi, jedynemu naszemu Nauczycielowi. Naszym jedynym nauczycielem jest Chrystus Pan, który tytuł ten wielekroć sobie nadawał (Mt 23,8; J 13,14); jedynie od niego pochodzi to słowo, które objawia Ojca (Mt 11, 27); od niego jedynie pochodzi prawda, która wyzwala (J 8,32), która drogi zbawienia otwiera. Od niego pochodzi Duch Święty (J 15,26), który oŜywia wiarę i miłość w jego Kościele. I on takŜe ustanowić chciał narzędzie pewne, którego przeznaczeniem jest przekazywać i zabezpieczać jego naukę; uczynił to przez nadanie Piotrowi i apostołom mandatu przekazywania z całą powagą i pewnością swojej myśli i swojej woli. Gdy więc, ze czcią odnosimy się do magisterium hierarchicznego Kościoła, to właśnie cześć oddajemy Chrystusowi, Nauczycielowi naszemu; tym samym uznajemy tę przedziwną równowagę funkcji, ustanowioną przez niego w tym celu, aby Kościół zawsze mógł się cieszyć pewnością objawionej prawdy, jednością tej samej wiary, świadomością swego autentycznego powołania, pokorną świadomością, Ŝe zawsze jest uczniem boskiego Mistrza, miłości, która zbiera go w jedyne zorganizowane Ciało mistyczne i uzdalnia je do dawania świadectwa Ewangelii ze spokojną pewnością. Oby Zbawiciel raczył zachować i pomnoŜyć, dla potrzeb naszych czasów, ten przesycony miłością kult, tę synowską i pełną zaufania część względem ustanowionego przez Chrystusa magisterium kościelnego. Niechaj łaskawie oręduje za nami Apostoł, który tego magisterium sam pierwszy otrzymał mandat, a który i dzisiaj takŜe, ze swojej Katedry rzymskiej, Naszą ręką wam błogosławi. Paweł VI, papieŜ OGŁOSZENIA WIZYTA DUSZPASTERSKA Poniedziałek 17 lutego – ul. Jana Pawła II 66 Środa 19 lutego – ul. Jana Pawła II 72 Piątek 21 lutego – ul. Jana Pawła II 72,74 Wtorek 18 lutego - ul. Jana Pawła II 68 Czwartek 20 lutego – ul. Jana Pawła II 64,70 Z okazji rozpoczynający się ferii zimowych, wszystkim, szczególnie dzieciom i młodzieŜy Ŝyczymy bezpiecznego wypoczynku i odzyskania sił fizycznych i duchowych. Konto parafii św. Augustyna: 56 1240 2063 1111 0010 0087 4213 Prosimy o ofiary na pokrycie kosztów druku gazetki. Ofiarodawcom składamy serdeczne „Bóg zapłać”. Redagują: ks. prał. Walenty Królak oraz parafianie. 4 www.swaugustyn.pl