Objawy - Marcinek

AIDS
1. AIDS- oznacza zespół nabytych niedoborów odpornościowych. Jest
to schorzenie układu immunologicznego spowodowane zakażeniem
retrovirusem HIV.
2. Jak dochodzi do zakażenia?
a)przez kontakt seksualny,
b)przez kontakt z zakażona krwią,
c)z matki na dziecko podczas ciąży , porodu
i karmienia piersią.
Atak wirusa
3. Przyczyną wywołującą chorobę
AIDS jest HIV, czyli ludzki wirus
upośledzenia odporności. Istnieją
dwa typy odpowiedzialne na AIDS:
HIV-1 i HIV-2.
4. Objawy wirusa HIV:
*zaburzenia czucia,
*zaburzenie równowagi,
*bóle głowy
*zmiany zanikowe w korze mózgowej,
*guzy chłonne (chłoniaki),
*gruźlica,
*bóle brzucha, biegunki
* w jamie ustnej opryszczka
*na skórze często pojawiają się wykwity półpaśca
5. Jak leczyć?
W leczeniu stosuje się najczęściej leki tzw. antyretrowirusowe, które
hamują namnażanie się wirusów wewnątrz zdrowych komórek. Jednakże
leczenie często powoduje wystąpienie skutków ubocznych -od nudności
do poważnych kłopotów z wątrobą, uszkodzenia nerwów i trzustki.
5. Występowanie wirusa:
* Afryka Subsaharyjska
* Europa
* Ameryka Południowa
* Azja
Budowa wirusa HIV
1. nić RNA
2. enzym odwrotna transryptaza
3. enzym integraza
4. zewnętrzna otoczka wirusa
utworzona:
a. ze struktur lipidowych,
b. z białka,
5. rdzeń zbudowany z białka,
6. otoczka rdzenia
Źródła : http://www.psseswidnica.pl/szczepienia/hiv.php, www.wikipedia.pl,
www.aids.gov.pl
Ebola
Co wywołuje Ebole?
Wywoływana jest przez wirus Ebola, który jest zaliczany do rodziny filowirusów.
Sklasyfikowano cztery jego biotypy, z których trzy (Ebola-Zaire, Ebola-Sudan, Ebola-Ivory Coast) są
chorobotwórcze dla człowieka i wywołują afrykańską gorączkę krwotoczną. Jest to jedna z
najgroźniejszych chorób zakaźnych. Większość przypadków kończy się śmiercią z wykrwawienia.
Naturalnym rezerwuarem są prawdopodobnie gryzonie i małpy Saba. Najczęściej występuje w krajach
tropikalnych. Okres choroby trwa do ok. 2 tygodni, przy czym śmiertelność waha się w granicach 60 - 90%.
Objawy
Pierwsze objawy gorączki krwotocznej przypominają objawy grypy - wysoka temperatura, bóle mięśni,
biegunka. W miarę postępu chory odczuwa wymioty, bóle brzucha i klatki piersiowej, pojawia się wysypka.
W szczytowej fazie choroby, wirus powoduje zatkanie naczyń włosowatych, co objawia się obfitymi
krwawieniami ze wszystkich jam ciała, a nawet porów skóry. Chory umiera z powodu zbyt wysokiej
temperatury i/lub licznych krwotoków wewnętrznych. Reakcja immunologiczna ze strony organizmu
przychodzi zbyt późno i jest zbyt słaba, aby zahamować postęp wirusa.
W jaki sposób można się zarazić?
Zarażenie następuje po bezpośrednim kontakcie z chorym. Jedyny znany szczep, który przenosi się drogą
kropelkową - Ebola Reston - nie jest szkodliwy dla człowieka.
Gdzie można się zarazić?
Największą liczbę zachorowań zanotowana na terenie Afryki centralnej, w czasie ostatniego
pięćdziesięciolecia wybuchło tam prawdopodobnie sześć epidemii wywołanych różnymi szczepami, w
których zmarło około 750 osób na 1000 zainfekowanych.
Jak leczyć?
Choroba ta jest nieuleczalna, nie ma znanych szczepionek. Jedynym sposobem, aby się nie zarazić jest
profilaktyka. Przyczyny epidemii leżały głównie w obyczajach ludności i bardzo niskim standardzie służby
zdrowia w krajach rozwijających się - używano wielokrotnie tych samych igieł i strzykawek, brak było
podstawowych środków medycznych i przeszkolenia personelu.
Źródła:
www.biolog.pl
www.ebola.medserwis.pl
www.portalwiedzy.onet.pl
GRYPA
Grypa jest chorobą zakaźną, którą wywołują wirusy. Wirusy grypy ulegają częstym zmianom
genetycznym (tzw. mutacjom), co powoduje, że w każdym sezonie wiele osób może zachorować na grypę.
Jak można się zrazić?
Zarażenie grypą następuje drogą kropelkową. Gdy osoba chora na grypę mówi, kaszle lub kicha
wydala niewielkie kropelki śliny razem z wirusem, które trafiają do dróg oddechowych innych osób. W ten
sposób wirus dostaje się do organizmu, a potem zaczyna się rozwijać i powoduje grypę.
Zarażenie może również nastąpić poprzez kontakt bezpośredni. Jeśli chora osoba na grypę dotyka
swoich ust lub nosa, np. podczas oczyszczania nosa chusteczką, na rękach pozostają jej mikroskopijne
ślady śluzu wraz z wirusem. Dotknięcie tą ręką innej osoby powoduje przekazanie wirusów, a następnie ich
rozsiew podczas dotykania ust i nosa np. podczas ziewania.
Osoba chora na grypę zaraża inne osoby już na 2-3 dni przed wystąpieniem objawów grypy, zaraża
także w trakcie występowania objawów ostrej choroby, oraz około 3-5 dni po ich ustąpieniu.
Objawy
Objawy grypy pojawiają się nagle tj. w ciągu kilku godzin. Do najważniejszych należą: wysoka gorączka
(powyżej 38°C), dreszcze, suchy i męczący kaszel, katar, mogą wystąpić krwawienia z nosa, silne
bóle głowy, bóle mięśni, uczucie rozbicia i wyczerpania, brak apetytu . Zwykle nie ma kataru ani
zapalenia spojówek. Nie wszystkie objawy muszą być obecne dla stwierdzenia grypy. Objawy
niepowikłanej grypy ustępują po około tygodniu. Najdłużej utrzymującym się objawem jest kaszel, który
może trwać kolejny tydzień po ustąpieniu ostrych objawów. Również niektóre osoby po przechorowaniu
grypy mogą odczuwać osłabienie przez dłuższy czas.
Mogą wystąpić powikłania. Do najczęstszych należą: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie
zatok, zapalenie ucha, zaostrzenie już istniejących chorób np. chorób układu krążenia (niewydolność
krążenia), chorób układu oddechowego (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli i inne).
Jak leczyć?
W niepowikłanych przypadkach grypy o łagodnym przebiegu można zastosować postępowanie
objawowe. Można zażywać środki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, środki zmniejszające obrzęk
błony śluzowej jam nosowych. Przy wystąpieniu suchego i męczącego kaszlu można stosować środki
przeciwkaszlowe. Należy odpoczywać w domu, wypijać dużą ilość płynów, zwłaszcza w pierwszej
fazie choroby i podczas gorączki. Uwaga ta odnosi się głównie do dzieci i osób starszych, szczególnie
narażonych na odwodnienie.
Dostępne są leki przeciwwirusowe działające na wirus grypy. Jednak warunkiem powodzenia terapii
jest ich zastosowanie najpóźniej w ciągu czterdziestu ośmiu godzin od pojawienia się pierwszych objawów.
Stosowanie tych leków może być uzasadnione tylko w okresie epidemii grypy.
Źródło: www.grypa.pl
Kłykciny kończyste
Kłykciny kończyste (grec. condyllomata accuminata) to drobnobrodawkowate wykwity najczęściej na
śluzówce przedsionka pochwy, ścianach pochwy i odbycie. U mężczyzn typową lokalizacją jest rowek
zażołędny penisa, ale występują również na napletku i w ujściu cewki moczowej. Nietypową lokalizacją
kłykcin kończystych może być śluzówka czerwieni wargowej, jamy ustnej, migdałków podniebiennych, a u
noworodków urodzonych przez matki z rozległymi kłykciami sromu opisywano kłykciny gardła i krtani
mogące stanowić przyczynę niewydolności oddechowej noworodka. Wykonanie ciecia cesarskiego nie
eliminuje ryzyka przeniesienia infekcji HPV na noworodka, gdyż wirus bez trudu pokonuje barierę
łożyskową. Wielkość ich waha się od 1 mm do 2 cm. W obrazie kolposkopowym pojedyncze kłykciny
wyrastają bezpośrednio z poziomu nabłonka, układają się w rzędy, są prawie równej wysokości, a we
wnętrzu każdej kłykciny można dostrzec naczynie krwionośne o kształcie przypominającym wsuwkę do
włosów.
Czynnikami patogennymi jest w 60% wirus HPV 6, a w 30% wirus HPV 11 przenoszone drogą
płciową. Rzadziej spotykane są infekcje wirusami HPV 16 i 18.
Objawem choroby może być występowanie niekiedy kilku niewielkich grudek (narośli) w okolicach odbytu
lub narządów płciowych. W przypadku większego zaawansowania mogą to być twory "kalafiorowate",
rozległe wykwity wokół i/lub wewnątrz odbytu, również głęboko naciekający guz mogący ulegać
zezłośliwieniu. Zmiany przyodbytowe można zaobserwować samemu. Zmiany wewnątrz odbytu mogą
powodować pieczenie, świąd, uczucie wilgotności, niekiedy niewielkie krwawienie przy defekacji,
sporadycznie niewielki ból. Objawy często pacjenci mylą z dolegliwościami hemoroidalnymi.
Chorobę rozpoznajemy na podstawie badań klinicznych oraz histopatologicznych (wycinek tkanki badamy
pod mikroskopem). Część zakażeń może przebiegać bezobjawowo (bez widocznych dla oka zmian). Duża
część zakażeń wirusami z grupy HPV ustępuje samoistnie dzięki odporności organizmu. Bezobjawowe
zakażenie oraz możliwość wystąpienia naturalnej reakcji odpornościowej u jednego człowieka powoduje, iż
możemy nigdy się nie dowiedzieć, iż zakażenie miało miejsce. Utrzymywane w tym czasie kontakty płciowe
nie dają tej samej gwarancji partnerowi.
Leczenie jest trudne i długotrwałe, istnieje możliwość nawrotów choroby i współistnienie z innymi
chorobami. Leczeniem miejscowym najczęściej zajmują się dermatolodzy. Lekarz może wybrać specjalną
maść lub roztwór przeznaczone do stosowania miejscowego na kłykciny. W przypadku nieskuteczności
leczenia farmokologicznego stosuje się metody chirurgiczne: krioterapia, wycięcie, koagulacja, laser.
Obecnie kriochirurgia jest metodą preferowaną, dzięki niej otrzymujemy najlepsze wyniki w leczeniu kłykcin
kończystych. Innym sposobem jest immunoterapia (rzadziej stosowana - niewielki odsetek odpowiedzi i
koszty). Polega ona na stosowaniu autoszczepionki szczególnie w przypadku zmian rozległych, nawrotów,
nieskuteczności innych metod oraz na podawaniu interferonu (blokowanie replikacji wirusa).
Profilaktyka to m.in. ograniczenie liczby partnerów seksualnych, brak kontaktu z osobami zarażonymi,
regularne wizyty u ginekologa i wykonywanie cytologii u kobiet.
Bibliografia:
1) Tadeusz Pisarski, Położnictwo i ginekologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL,
Warszawa 2002
2) http://www.zdrowemiasto.pl
3) http://www.kolposkopia.pl
Opryszczka
Opryszczka(febra, zimno, skwarka)- to powszechnie występujące i nawracające schorzenie skóry i błon
śluzowych. Wywołuje ją Herpes simplex – wirus, którego nosicielem jest większość z nas.







potrafi „żyć” w naszym organizmie przez kilka lat, aby objawić się w najmniej spodziewanym
momencie(pod wpływem bodźców takich jak stres, zmęczenie czy obniżenie odporności)
lekceważenie jej może być przyczyną różnorakich powikłań
do zakażenia pierwotnego dochodzi zwykle w dzieciństwie
dzięki swej budowie wirus jest samowystarczalny i może atakować wiele typów komórek
ma tendencje do nawrotów
Herpes simplex produkuje białka, które zaburzają prawidłowe działanie układu odpornościowego,
dlatego nie jest on przez niego wykrywalny
groźne może być przeniesienie wirusa z ust do oka, może wtedy dojść do wirusowego zapalenia
spojówki i rogówki, w skrajnych przypadkach prowadzącego nawet do trwałego uszkodzenia wzroku
lub całkowitej jego utraty
Typy:
 HSV-1, który wywołuje tzw. opryszczkę wargową. zazwyczaj atakuje jamę ustno-gardłową,
mózg i opony mózgowo-rdzeniowe. Nieleczona dziecięca opryszczka jest bardzo
niebezpieczna i grozi śmiercią.
 HSV-2- wywołuje zakażenie narządów płciowych i pozostałych części ciała umiejscowionych
poniżej pasa; mogą nim być też zarażone noworodki, dlatego jeżeli u ciężarnej zostanie on
wykryty lekarz decyduje się na cesarskie cięcie;
narażone na powikłania przy zakażeniu wirusem opryszczki są niemowlęta, osoby starsze,
chorzy na AIDS, cierpiący na białaczkę oraz osoby, które przeszły operację przeszczepu
organów; najpierw na narządach płciowych pojawiają się swędzące pęcherzyki, które
przeobrażają się w bolesne ranki. U kobiet owrzodzenia mogą powstać również w pochwie,
szyjce macicy i w cewce moczowej. Opryszczce płciowej może towarzyszyć gorączka, ból
przy oddawaniu moczu, złe samopoczucie i powiększenie węzłów chłonnych
Drogi zarażenia:
 Droga płciowa
 Droga kropelkowa
Objawy:
 mrowienie-zakażone miejsce zaczyna swędzieć i piec, okres ten trwa
ok1-2 dni
 pęcherzyk-w miejscu tym powstaje grudka, która przekształca się w bolesne i łatwo
rozprzestrzeniające się pęcherzyki
 sączenie-z pękających pęcherzyków sączy się przezroczysty płyn
 strup-pęcherzyk zaczyna zasychać i goić się, nie wolno go wtedy zdrapywać, gdyż może pozostać
blizna
Leczenie:
 W walce z tą chorobą skuteczny jest acyklowir. Jest to substancja, która
działa po wniknięciu do komórki zarażonej wirusem, skutecznie hamując
namnażanie i rozwój wirusa. Warto też zastosować preparat antywirusowy
 Warto wzbogacić dietę o produkty zawierające naturalne kultury bakterii
(jogurty, kefiry, maślanki) oraz duże ilości witamin: C, B6, B12. Należy
unikać wyziębienia i przegrzania ciała, a w słoneczne dni wielokrotnie
smarować usta pomadką z filtrem UV.
Występowanie:
 Umiarkowana strefa klimatyczna, gdzie gwałtowne nieraz zmiany pogody sprzyjają infekcjom
 Szacuje się, że z powodu dolegliwości wywołanych przez Herpes simplex cierpi ok. 40% ludzi na
świecie, a 80% jest jego nosicielami. Szczególnie dużo przypadków zachorowań notuje się w
krajach Dalekiego Wschodu, w Ameryce Północnej oraz w Europie. W Polsce odsetek chorych jest
nawet o 50% wyższy niż w innych krajach europejskich
Bibliografia:
WWW.poradnikzdrowie.pl
WWW.biomedical.pl
RAK SZYJKI MACICY
GDZIE ROZWIJA SIĘ RAK SZYJKI MACICY I JAKI WIRUS GO POWODUJE?
Rak szyjki macicy – jeden z około 200 różnych typów raka rozwija się w obrębie szyjki macicy, tej części macicy w kształcie stożka,
która łączy górną część macicy (trzon macicy) z pochwą. Rak szyjki macicy rozwija się, kiedy uszkodzone komórki nabłonka
zakażone wirusem HPV zaczynają się dzielić bez kontroli. Komórki te mogą się gromadzić w jednym miejscu tworząc guz. Guzy
łagodne nie naciekają i z reguły są nieszkodliwe. Guzy złośliwe mogą naciekać okoliczne tkanki i stanowić poważne zagrożenie dla
życia.
Za powstawanie raka szyjki macicy odpowiedzialne są niektóre typy wirusa brodawczaka ludzkiego – HPV. Wirus ten występuje
powszechnie we wszystkich populacjach na całym świecie. Około połowa populacji w jakimś punkcie swojego życia ulega
zakażeniu HPV.
KTO JEST NARAŻONY NA INFEKCJĘ HPV I JAK CZĘSTO DOCHODZI DO ROZWOJU RAKA?
W skali całego świata rak szyjki macicy jest drugim co do częstości rakiem, który dotyka kobiety
[11]
przyczyną zgonów wśród kobiet z powodu raka .
[12]
Prawie 80% przypadków raka szyjki macicy dotyczy krajów rozwijających się .
[10]
i drugą, co do częstości
Globalnie, co roku notuje się ok. 500 000 nowych zachorowań, a około 300 000 kobiet umiera z powodu raka szyjki macicy.
Szacuje się, że na świecie liczba kobiet chorych na raka szyjki macicy sięga 1,4 miliona. W Polsce zapada na ten typ raka ponad 3
600 kobiet rocznie, z czego umiera co roku ok. 2000 – jest to jeden z najwyższych wskaźników w Europie (9,4/100 000). Rak szyjki
macicy atakuje cicho i powoli. Średni czas rozwoju choroby wynosi od 5 do 10 lat. Przez wiele lat choroba rozwija się niemal
bezobjawowo.
Wszystkie aktywne płciowo kobiety narażone są na ryzyko infekcji HPV. Do zarażenia wirusem dochodzi poprzez bezpośredni
kontakt skórny narządów płciowych.
Ryzyko zakażenia HPV rozpoczyna się z chwilą pierwszych kontaktów z partnerem i trwa przez cały okres aktywności płciowej. W
zarażeniu HPV istotne są czynniki dodatkowe, w tym np. palenie tytoniu czy liczba wcześniejszych partnerek partnera.
JAKIE SĄ OBJAWY?
Zazwyczaj jako pierwszy sygnał nieprawidłowości pojawia się krwawienie niezwiązane z miesiączką, mogą także występować
krwawienia po stosunku. W następnym okresie dołączają się upławy i bóle w okolicy krzyżowo-lędźwiowej lub pośladków. W
bardzo zaawansowanych stadiach choroby występuje obrzęk kończyny dolnej.
JAKA JEST MOŻLIWA PROFILAKTYKA?
Rak szyjki macicy nie musi być wyrokiem.Cytologia pozwala na wykrycie zmian, które w następstwie długotrwałegozakażenia HPV
już zdążyły się rozwinąć i najczęściej wymagają leczenia. Badania cytologiczne warto robić co roku, a najrzadziej co trzy lata korzystając także z bezpłatnego ogólnopolskiego programu profilaktyki raka szyjki macicy. Niestety, zaledwie co piąta Polka chodzi
regularnie do ginekologa i wykonuje badania cytologiczne. W ubiegłym roku, mimo bardzo wielu apeli, nieznaczna grupa kobiet w
wieku od 25 do 59 lat skorzystała z bezpłatnych badań cytologicznych w ramach Narodowego Programu Profi laktyki Raka Szyjki
Macicy finansowanego przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Od 2006 roku kobiety mają też jeszcze jeden oręż w walce z rakiem
szyjki macicy. Mogą zaszczepić się przeciwko typom wirusa HPV najczęściej odpowiedzialnym za rozwój tej choroby. Ponieważ
szczepionki przeciw HPV są najbardziej skuteczne u kobiet, które nie zetknęły się jeszcze z wirusem, programy szczepień powinny
być skierowane przede wszystkim do dziewczynek w wieku od 9-10 do 13 lat.
Wirus brodawczaka ludzkiego

Wykres przedstawiający zachorowalność i umieralność na raka szyjki macicy:
Źródła wykorzystane w pracy:
http://www.profilaktykahpv.pl
http://www.profilaktykarsm.pl
http://www.cmp.med.pl
http://www.profilaktykarakaszyjkimacicy.pl
(łac. rubella) – choroba zakaźna wieku dziecięcego wywoływana przez wirus
różyczki. Zapadalność na tę chorobę jest bardzo duża. Często przebiega ona
bezobjawowo. Szczególnie uważać na tą chorobę muszą kobiety, które są w
pierwszych tygodniach ciąży, gdyż dla nich staje się śmiertelnie
niebezpieczna.
Zakażenie różyczką
Dochodzi do niego drogą kropelkową. Okres wylęgania wynosi od 2-3 tygodni,
a 7 dni przed wystąpieniem wysypki zaczyna się okres zaraźliwości, który
kończy się 3-5 dni po wystąpieniu wysypki. Choroba powoduje trwałą
odporność.
Objawy różyczki
Początkowym i zarazem bardzo charakterystycznym objawem dla tej choroby
jest drobna, różowa wysypka, która jest widoczna od czoła w dół ciała.
Dodatkowo występuje gorączka, a z czasem małe plamki zlewają się w jedną,
dając wrażenie czerwonej skóry. Różyczce nieodłącznie towarzyszy
powiększenie węzłów chłonnych i ból przy ich dotykaniu.
Leczenie różyczki
Różyczka nie wymaga specjalnych leków do jej zwalczenia. Choremu podaje
się przeważnie leki, które powodują spadek gorączki, a w łóżku powinien
przeleżeć, co najmniej 4 dni. Ciężarnym kobietą, które miały kontakt z osobą
chorą zaleca się podanie gamma-globuliny. Aby zapobiec różyczce stosuje
się odpowiednie szczepienia dla dzieci w wieku do 13 lat ze szczególną
uwagą na dziewczynki.
Źródło:
www.bionotatki.biolog.pl
www.e-medycyna.net
www.forumzdrowia.pl
www.biomedical.pl
www.sekretyzdrowia.eu
WZW
Najczęściej wątrobę atakują wirusy zapaleń wątroby A(wirus HAV),
B(HBV), C(HCV), D(HDV) i E(HEV).
Wirusy zapalenia wątroby można dzielimy na dwie grupy. Należące do
pierwszej (wirusy A i E ) to takie,
którymi zakazić się można drogą pokarmową(fekalno-oralna) i powodują
one tak zwane żółtaczki pokarmowe. Należące do drugiej(B,C,D) drogą
krwiopochodną lub przez kontakty seksualne.
Wirusowe zapalenie wątroby typu A (WZW A) czyli „Żółtaczka
pokarmowa"
Do zakażenia tym wirusem dochodzi na drodze pokarmowej. Po
wniknięciu wirusa do organizmu następuje okres wylęgania choroby objawy pojawiają się dopiero po kilku tygodniach - najczęściej po około
sześciu.
Objawy. Typowe dolegliwości to: męczliwość, nudności, wymioty, ból
brzucha, bóle mięśni i stawów. Jeśli wystąpi żółtaczka, towarzyszy jej
ciemne zabarwienie moczu i jasne, odbarwione stolce. Żółtaczkę
najwcześniej można zaobserwować na twardówkach oczu, które
przybierają żółty odcień.
Rozpoznanie. Stawia się je na podstawie typowych dolegliwości oraz
wyników badań laboratoryjnych. Przede wszystkim, należy potwierdzić
obecność wirusa w organizmie.
Zapobieganie. Zalecane jest ścisłe przestrzeganie zasad higieny. Przed
spożywaniem posiłków a także podczas ich przygotowywania należy
obowiązkowo myć ręce. W 1992 roku wprowadzono szczepionkę
chroniącą przed zakażeniem wirusem HAV. Jej skuteczność wynosi od
94% do 100%.
Wirusowe zapalenie wątroby typu E
Ma podobny przebieg jak WZW A. Występuje w krajach Dalekiego
Wschodu. Rokowanie jest dobre, z
wyjątkiem kobiet w III trymestrze ciąży, dla których choroba może się
skończyć ostrą niewydolnością wątroby.
Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B)
Wirus HBV jest bardzo wysoce zakaźny. Do zakażenia może dojść nawet
w wyniku kontaktu uszkodzonej skóry ze skażonym materiałem. Wiele
osób zakaża się nim podczas drobnych zabiegów kosmetycznych.
Choroba ujawnia się po 1-6miesiącach od zakażenia, a jej przebieg jest
zwykle cięższy niż w przypadku WZW A.
Objawy. W początkowym okresie uporczywe bóle mięśni i stawów, które
ustępują z chwilą pojawienia się żółtaczki i
objawów ze strony przewodu pokarmowego (patrz: WZW A).
Rozpoznanie. Podobnie jak w przypadku WZW A, ustala się je na
podstawie objawów i badań wykrywających antygeny wirusa i skierowane
przeciwko nim przeciwciała.
Przebieg, leczenie, rokowanie. Ostre zapalenie wątroby z żółtaczką i
rozległym uszkodzeniem komórek wątrobowych trwa przeciętnie 4-6
tygodni, ale może się wydłużyć nawet do 24 tygodni.
Leczenie ostrego zapalenia wątroby typu B jest takie samo, jak zapalenia
typu A
Przebieg WZW B może być różny:
1.Około 90% pacjentów po przechorowaniu ostrej fazy powoli wraca do
zdrowia, a organizm zwalcza wirusa w ciągu 6 miesięcy. W części
przypadków wirus nie zostaje jednak wyeliminowany całkowicie. Pacjent
jest wówczas zdrowy fizycznie, ale pozostaje nosicielem wirusa i może
zakażać innych.
2.W około 10% przypadków układ odpornościowy nie jest w stanie
zwalczyć wirusa i ostre zapalenie wątroby
przechodzi w zapalenie przewlekłe. Ich wątroba jest powoli, ale
konsekwentnie niszczona. Efektem jest marskość wątroby. Będąca jej
konsekwencją niewydolność wątroby stanowi wskazanie do przeszczepu
tego narządu, który jest jedyną szansą na ocalenie życia. W marskiej
wątrobie może także rozwinąć się rak. Dzięki rozwojowi medycyny od kilku
lat przewlekłe WZW typu B można leczyć. Jednak skuteczność leczenia
nie zawsze udaje się osiągnąć zamierzony efekt.
3.Około 1% przypadków WZW typu B ma przebieg piorunujący i w ciągu
kilku tygodni, a nawet dni, u chorych
dochodzi do niewydolności wątroby. Ponieważ nie można żyć bez
sprawnej wątroby, jedynym ratunkiem w tych przypadkach jest jej
przeszczep.
Zapobieganie. Nieocenioną korzyść w zapobieganiu WZW typu B
przyniosło opracowanie szczepionki chroniącej przed tą groźną chorobą.
W profilaktyce WZW typu B nie należy lekceważyć prezerwatyw, które w
dużym stopniu zabezpieczają przed szerzeniem się drogą płciową wirusa
HIV.
Wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C)
Wirus HCV jest przenoszony w ten sam sposób, co HBV. Jest jednak
znacznie mniej zakaźny.
Wirus łatwo szerzy się wśród
narkomanów.
Objawy. Zdecydowana większość infekcji przebiega bezobjawowo. Po
okresie wylęgania choroby, który trwa do 6 miesięcy, mogą pojawić się
objawy grypopodobne, bóle mięśni i stawów lub łagodne zaburzenia
gastryczne. Żółtaczka
występuje rzadko, u około 20% chorych. Przewlekłe zapalenie wątroby
typu C może manifestować się nieswoistymi
objawami, takimi jak: osłabienie, bóle mięśniowe, świąd skóry, suchość
błon śluzowych, obniżony nastrój.
Rozpoznanie. Ze wzgląd na bezobjawowy lub skąpoobjawowy przebieg,
większość osób nie jest świadoma
zakażenia wirusem HCV. Rozpoznanie stawia się często przypadkowo,
podczas innych badań. Część
pacjentów dowiaduje się, że chorują na przewlekłe zapalenie wątroby typu
C, dopiero po kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu latach od zakażenia, gdy
mają już zaawansowaną marskość wątroby.
Przebieg , leczenie, rokowanie. Ostre zapalenie wątroby typu C daje
skąpe objawy i dlatego najczęściej nie jest wykrywane. Niestety,
większość przypadków ostrych (50-80%) przechodzi w przewlekłe
zapalenie wątroby. Tylko kilkanaście procent pacjentów eliminuje wirusa z
organizmu samoistnie. Przebieg jest skryty i cechuje się powolną
progresją. Po 20-25 latach trwania choroby u 5-20% pacjentów rozwija się
marskość wątroby.
Przewlekle zapalenie wątroby typu C można leczyć. Leczenie jest
obarczone znacznym odsetkiem skutków ubocznych i dość trudno
dostępne. Chorych obowiązuje całkowity zakaz spożywania alkoholu.
Zapobieganie. Niestety, dotychczas nie opracowano skutecznej
szczepionki chroniącej przed zakażeniem HCV. Trudno też liczyć na
absolutną sterylność narzędzi szpitalnych. Przed zakażeniem na drodze
kontaktów płciowych można się ustrzec dzięki stosowaniu prezerwatyw.
Podsumowanie
Coraz wyższy poziom higieny, a także coraz lepsze metody sterylizacji
sprzętu chirurgicznego oraz dostępność szczepionek przeciw WZW B i
WZW A sprawiły, że do zakażeń wirusowym zapaleniem wątroby dochodzi
coraz rzadziej. Niestety, ciągle duży problem stanowią infekcje wywołane
przez HCV. Szczególnie ważną rolę w profilaktyce WZW odegrało
wprowadzenie obowiązkowych szczepień dzieci przeciwko WZW B.
Źródła:
Forumzdrowia.pl
INACZEJ:
Ostre zapalenie migdałków podniebiennych i błony śluzowej gardła.
PRZYCZYNY:
Angina wywołana jest przez bakterie paciorkowców (głównie przez paciorkowce ropne grupy A) . U wielu
osób drobnoustrój ten bytuje na migdałkach w sposób bezobjawowy, ale w przypadku gwałtownego
oziębienia czy przegrzania, czy innego osłabienia lokalnej odporności – a więc w niesprzyjających warunkach
– z niewinnego kolonizatora staje się groźnym agresorem i powoduje anginę paciorkowcową. Anginie służy
ponadto zapalenie gardła.
JAK SIĘ MOŻNA ZARAZID?
Angina to choroba zakaźna – roznosi się drogą kropelkową. Możemy zarazid się nią także przez dotyk (gdy
dotkniemy jakiś przedmiot, który wcześniej dotykał chory, bakterie anginy przedostaną się na nasze ręce, a
następnie po dotknięciu własnego nosa czy ust nastąpi zakażenie).
OBJAWY:










Ból gardła nasilający się przy połykaniu
Przekrwione gardło
Wysoka gorączka
Powiększone i bolesne węzły chłonne szyi
Ból ucha, głowy
Złe samopoczucie
Przekrwione i powiększone migdałki, może wydobywad się z nich ropa
Brak apetytu
Nieprzyjemny zapach z ust
Możliwe wymioty i bole brzucha
BŁONICA:
Ta postad anginy dotyczy przede wszystkim dzieci. Na szczęście większośd z nich jest na nią odporna dzięki
szczepieniu di-te-per (przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi). Błonica objawia się tak samo jak każda inna
angina, ale dodatkowo na migdałkach dziecka pojawia się białawy nalot.
Chore dzieci leczy się w szpitalu antybiotykami i surowicą.
JAK LECZYD?
Angina bakteryjna wymaga porady lekarza. Wczesne podanie antybiotyku w anginie paciorkowcowej może
zapobiec powikłaniom. Brak poprawy po 3-4 dobach antybiotykoterapii może świadczyd o nieskuteczności
stosowanego leku. Leczenie anginy paciorkowcowej, którego celem jest przede wszystkim eliminacja
drobnoustroju, powinno byd prowadzone przez 10 dni. Niestety bakterie wywołujące anginę potrafią
nabywad opornośd zarówno na leki jak i na działania obronne ludzkiego układu odpornościowego.
Należy pamiętad, że gorączka może powodowad odwodnienie organizmu, w związku z czym osoba chora
powinna więc dużo pid.
WYSTĘPOWANIE:
Zakażenia najczęściej występują w klimacie umiarkowanym z kumulacją zachorowao w miesiącach zimowych
i wczesną wiosną.
Na anginę możemy jednak zachorowad także latem z uwagi na występowanie nagłych różnic temperatur
związanych np. z piciem schłodzonych napojów, jedzeniem lodów czy kąpielami w zimnej wodzie podczas
upalnych dni.
ŹRÓDŁA:
www.pfm.pl
www.biomedical.pl
BORELIOZA
1. Informacje ogólne:
Krętkowica kleszczowa, zwana też boreliozą lub chorobą z Lyme, jest przewlekłą infekcją
bakteryjną, w której przebiegu dochodzi do zajęcia przez proces chorobowy skóry i/lub
wielu narządów i układów wewnętrznych. Wywoływana przez bakterie należące do krętków.
2. Cykl rozwojowy i objawy:
Czynnikiem etiologicznym jest krętek z rodziny Spirochetaceae. Wyróżnia się 4 subtypy krętków: Borrelia burgdorferi, Borrelia
garini, Borrelia afzeli i Borrelia japonica. Do infekcji dochodzi w wyniku ukąszenia przez kleszcza z rodzaju Ixodes, zakażonego
patogennymi krętkami. Choroba z Lyme występuje na całym świecie. Różnice w częstości pojawiania się pewnych objawów
choroby w USA i Europie przypisuje się różnicom w budowie molekularnej Borrelia.
Nieleczona borelioza przebiega u człowieka w 3 etapach:

etap infekcji zlokalizowanej:
o erythema migrans - rumień wędrujący - w miejscu ukąszenia przez kleszcza pojawia się rumieniowa zmiana na
skórze (często przemieszczająca się obwodowo); występuje nie we wszystkich przypadkach choroby.
o objawy grypopodobne.

etap infekcji rozproszonej:
o nawracające dolegliwości stawowe,
o objawy podrażnienia lub zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i nerwów obwodowych,
o zapalenie mięśnia sercowego.

etap infekcji przewlekłej:
o niedowład, porażenie nerwów obwodowych,
o zaburzenia czucia,
o zaburzenia psychiczne,
o zaburzenia pamięci,
o zanikowe zapalenie skóry,
o bóle mięśniowo-stawowe,
o przewlekłe zmęczenie.
3.
Zapobieganie:
noszenie odpowiedniego ubioru (koszula z długimi rękawami, długie spodnie, zakryte buty), unikanie wypraw w rejony, w
których jest dużo kleszczy, unikanie chodzenia w wysokiej trawie i krzakach, unikanie chodzenia po lesie, łące, niesiadanie na
zwalonych pniach drzewnych (jest to ulubione miejsce przebywania młodocianych form kleszczy, tzw. nimf), stosowanie
środków odstraszających kleszcze, zwłaszcza tych zawierających DEET, sprawdzanie ciała po pobycie w lesie.
4. Leczenie:
W leczeniu boreliozy podstawowe znaczenie mają antybiotyki, głównie penicyliny i cefalosporyny, a w postaci wczesnej skórnej
także doksycyklina i erytromycyna. Czas leczenia uzależniony jest od postaci i długości trwania zakażenia. W ECM trwa 21 dni,
a zmiany skórne mogą ustąpić już po kilku dniach. Jednak terapię należy kontynuować, ponieważ zdarzają się nawroty.
Bibliografia:
Borelioza – Wikipedia, wolna encyklopedia
Borelioza - choroba przenoszona przez kleszcze (Sluzba Zdrowia nr 57-60; 20-31 lipca 2000)
Dur brzuszny (Łac.: typhus abdominalis) jest ostrą chorobą zakaźną,
bakteryjną
wywoływaną przez pałeczkę duru brzusznego
(Salmonella typhi). Najczęściej występuje w krajach o niskim
standardzie sanitarno-epidemiologicznym.
Częstość zachorowań :
Dur brzuszny stał się chorobą rzadko spotykaną w Europie
Środkowej.
Stosunkowo
duże
jest
niebezpieczeństwo
zachorowania w Afryce Północnej i Środkowej. W sprzyjających
warunkach, przy zaistnieniu dodatkowych czynników, dur
brzuszny może rozprzestrzeniać się w postaci epidemii
Źródła zakażeń i drogi szerzenia się duru brzusznego obejmują:
 wodę - zwłaszcza zakażenie źródła zaopatrzenia w wodę lub naturalnych zbiorników wodnych może
doprowadzić do wybuchu epidemii,
 zakażone produkty spożywcze - lody, sałatki, mięso, a zwłaszcza mleko, które jest wyjątkowo
korzystnym środowiskiem dla rozwoju bakterii,
 owady - zwłaszcza muchy,
 bezpośredni kontakt z chorym lub nosicielem - przy nieprzestrzeganiu zasad higieny.
Pałeczki duru brzusznego po wniknięciu do przewodu pokarmowego umiejscawiają się w dalszym odcinku
jelita cienkiego (tzw. jelicie krętym), skąd - wnikając przez nabłonek jelitowy - dostają się do układu
limfatycznego, w którym się mnożą. Okres wylęgania to ok. 2 tygodnie.
Objawy :
Początkowe objawy są niecharakterystyczne, takie jak pogorszenie samopoczucia, niezbyt silne bóle głowy,
utrata łaknienia, stany podgorączkowe. W ciągu 4-6 dni objawy te stosunkowo szybko przybierają na sile.
Gorączka ustala się na stałym poziomie 39 – 40 oC. Wtedy też rozpoczyna się okres pełnego rozwoju choroby,
trwający ok. 2-3 tygodni. Chory jest apatyczny, odurzony, aż do całkowitego zamroczenia. Typowy dla duru
brzusznego jest wygląd języka (w środku pokryty suchym brunatnym nalotem, na krawędziach żywoczerwony).
Powiększeniu ulega wątroba i śledziona. Brzuch jest wzdęty, bolesny. Początkowo występują zaparcia, następnie
pojawia się biegunka i częste oddawanie grochowatych stolców. Około 10 dnia choroby na skórze dolnej części
klatki piersiowej i brzucha pojawia się charakterystyczna wysypka, tzw. różyczka durowa. Są to drobne,
bladoróżowe plamki, nieznacznie uniesione ponad otaczającą skórę, znikające przy ucisku i rozciąganiu skóry.
Wysypka utrzymuje się kilka dni, po czym znika, pozostawiając lekkie przebarwienie skóry. Około 4 tygodnia
choroby temperatura ciała zaczyna ulegać wahaniom i w końcu normalizuje się. Następujący okres zdrowienia
cechuje znacznie wzmożone łaknienie, chwiejność usposobienia, drażliwość oraz zmiany troficzne skóry,
włosów i paznokci.
Zagrożenie :
Dur brzuszny może spowodować zapalenia: jelit, mięśnia sercowego, płuc, opon mózgowych i pęcherzyka
żółciowego. Mimo leczenia 1% osób chorych na dur brzuszny umiera.
Zapobieganie :
 czynne – polega na okresowym szczepieniu, szczególnie w okresach epidemicznych lub przy
planowanym wyjeździe na tereny o większej zachorowalności.
 bierne – dotyczy skrupulatnego przestrzegania higieny osobistej (mycie rąk przed jedzeniem,
gotowanie wody pitnej, itp.).
Odporność po szczepieniu :
Szczepienie chroni przed zachorowaniem na dur brzuszny przez okres co najmniej jednego roku,
przypuszczalnie do trzech lat. Jednak szczepionka uodpornia niewiele ponad 60% szczepionych.
Zalecenia :
Szczepienie przeciw durowi brzusznemu jest konieczne tylko w przypadku osób specjalnie narażonych
na zakażenie tą chorobą.
Źródła :
www.biomedical.pl
www.nasze-choroby.pl
Co to za choroba?
Kiła to przewlekła choroba zakaźna przenoszona głównie drogą płciową.
Czynniki wywołujące kiłę
Chorobę tę wywołują bakterie o nazwie krętki blade, które rozprzestrzeniają się po całym
organizmie. Dlatego krętek blady może być obecny w wydzielinie błony śluzowej jamy ustnej, sromu, a
także na skórze okolic narządów płciowych i odbytu.
Jak można się zarazić?
Kiłą najłatwiej zarazić się przez bezpośredni kontakt z owrzodzeniem pierwotnym najczęściej w
czasie stosunków seksualnych. Krętki wnikają do organizmu przez drobne uszkodzenia naskórka lub błon
śluzowych. Chora matka może przenieść zakażenie na płód, co powoduje duże ryzyko zgony płodu lub
urodzenia dziecka z poważnymi wadami układu nerwowego i narządów (tzw. kiła wrodzona). Przez to, że
krętki blade rozprzestrzeniają się po całym organizmie, zarazić się możemy nawet przez pocałunek.
Przebieg i objawy
Stadium
kiły
Kiła pierwotna
Kiła wtórna
Kiła utajona
Kiła późna
Objawy
Bezbolesne owrzodzenie pojawiające się w
okolicach narządów płciowych, na języku, wargach
lub innych częściach ciała
Zakaźna wysypka skórna w postaci plamek i grudek
występująca głownie na dłoniach i stopach;
gorączka, bóle głowy i gardła, zapalenie opon
mózgowych, utrata włosów, powiększenie węzłów
chłonnych, utrata wagi
Brak objawów
Objawy ze strony wielu narządów np. serca,
mózgu, kości, stawów, oczu, wątroby
Czas występowania
3 - 90 dni od zarażenia
(najczęściej ok. 3 tygodni)
3 - 6 tygodni po wystąpieniu
owrzodzenia pierwotnego
Ok. 1 rok od zarażenia
Nawet do 30 lat od zarażenia
Jak wykryć chorobę?
Należy wykonać badanie serologiczne krwi na odczyn VDRL lub USR.
Leczenie
Krętki blade są wrażliwe na penicylinę, która jest w pełni skutecznym lekiem w kile. Leczenie musi
być prowadzone pod kierunkiem lekarza. Im wcześniej przeprowadza się leczenie, tym jest ono krótsze. Po
ukończeniu leczenia konieczna jest zawsze kontrola lekarska.
Źródła:
http://www.wenerologia.info/art/wen_art007.html
http://www.vns.pl/_zdrowie/plciowy/kila.html
http://www.poradnikzdrowie.pl/
KRZTUSIEC
(Dawniej i potocznie KOKLUSZ)
A oto bakteria, która wywołuje tę chorobę:
Bordetella pertussis (pałeczka krztuśca)
Jak można się zakazid?
Krztusiec przenosi się drogą kropelkową. Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą
lub zakażonymi przedmiotami.
Objawy choroby można podzielid na 3 fazy:
FAZA
OBJAWY
Faza kataralna
- katar
- suchy kaszel
- kichanie
- niewysoka gorączka
- zapalenie spojówek
Faza
napadowego
kaszlu
-
Faza zdrowienia
-
-
kaszel stopniowo nasila się przechodząc w kaszel
napadowy
ciężkie ataki kaszlu często kooczą się wymiotami
napady występują najczęściej w nocy, zwłaszcza
nad ranem
zmniejszenie częstości i nasilenia kaszlu
systematyczna poprawa stanu chorego
CZAS TRWANIA
1-2 tygodnie
Nawet do 10 tygodni
Ok. 2 tygodnie
Leczenie krztuśca to długotrwały proces:
-
Antybiotykoterapia połączona z leczeniem objawowym łagodzącym kaszel, zmniejszającym wymioty i
uspokajającym
Częste wietrzenie i nawilżanie pokoju chorego, gdyż chłodne i wilgotne powietrze prowokuje mniej ataków
kaszlu, niż powietrze ciepłe i suche
Leczenie trwa kilka tygodni, a objawy mniej nasilone mogą się utrzymywad miesiącami
Możliwe powikłania:
Bakteryjne
 Zapalenie płuc
 Zapalenie ucha środkowego
 Odmiedniczkowe zapalenie
nerek
 Biegunka
Neurologiczne





Drgawki
Zaburzenia świadomości
Uszkodzenia wzroku i
słuchu
Niedowłady i porażenia
kooczyn
Zapalenie mózgu i opon
mózgowo-rdzeniowych
Co robid, by się nie zarazid, czyli profilaktyka:
Zapobiegad wystąpieniu choroby możemy wyłącznie przez szczepienia , ale niestety nawet po pełnym ich cyklu,
odpornośd zmniejsza się po upływie 5 –10 lat.
Odpornośd zdobywamy także po przechorowaniu, ale ona też nie trwa wiecznie
Bibliografia:
www.ochoroba.pl
www.linemed.pl
www.grabieniec.pl
www.zakazne.choroby.biz
www.doz.pl
LISTERIOZA (łac. Listeriosis) - bakteryjna choroba zakaźna zwierząt i ludzi. Odzwierzęcą
chorobę u ludzi, czyli zoonozę, wywołują Gram-dodatnie pałeczki Listeria monocytogenes,
które charakteryzują się szerokim rozpowszechnieniem (występuje na całym świecie),
szybkim wzrostem i znaczną liczbą gatunków, które atakują. Chorują: owce, świnie, bydło,
konie, zające, króliki, kury, świnki morskie, szynszyle.
Znanych jest obecnie 13 odmian serologicznych gatunku Listeria monocytogenes
patogennego dla człowieka. Inne gatunki bakterii rodzaju Listeria nie mają istotnego
znaczenia w wywoływaniu choroby u ludzi.
Epidemiologia
Rezerwuarem bakterii są zwierzęta, dlatego chorobę określa się mianem zoonozy.
Zakażenia u ludzi wywoływane są najczęściej przez żywność zawierającą bakterie L.
monocytogenes (nabiał, surowe owoce i warzywa). W 2005 roku w Polsce zanotowano
22 zachorowania na listeriozę. Najczęściej chorują osoby z grupy ryzyka: kobiety w
ciąży, noworodki, ludzie starsi i osoby z upośledzeniem odporności. Zakażenie Listeria
monocytogenes należy do grupy zakażeń oportunistycznych.
Przebieg choroby
Okres wylęgania choroby wynosi od kilku dni do 3 miesięcy. Przebieg choroby może
być ciężki i prowadzić do śmierci.
Objawy w okresie noworodkowym:


zakażenie wczesne (objawy w 1 tygodniu życia): posocznica, ropna ziarnica
noworodków, ostra niewydolność oddechowa
zakażenie późne (objawy po ukończeniu 2 tygodnia życia): zapalenie opon mózgowordzeniowych.
Objawy w późniejszym okresie życia:




wymioty
biegunka
posocznica
zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
Zakażenie może być bezpośrednią przyczyną
poronień u kobiet. Powoduje niepłodność,
nieprawidłowy przebieg ciąży, powstawanie u
noworodków wad rozwojowych.
Pałeczki Listeria monocytogenes
Diagnostyka
Chorobę u ludzi rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych oraz badań
diagnostycznych (np. posiew, PCR), które udowodnią obecność Listeria monocytogenes we
krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym, wydzielinie z pochwy, stolcu czy smółce u noworodków,
innym materiale tkankowym

objawy grypopodobne.
Leczenie
Jedyną metodą leczenia jest
antybiotykoterapia. Stosuje się
amoksycylinę z aminoglikozydem,
kotrimoksazol, makrolidy.
Zapobieganie
Podstawą profilaktyki jest przestrzeganie
zasad higieny. Osoby z obniżoną
odpornością nie powinny spożywać
produktów wytworzonych z surowego mleka.
Bakterie Listeria
Źródła
http://images.google.pl/imgres?imgurl=http://veterynaria.pl/uploads/galery/listerioza/1.jpg&
imgrefurl=http://www.veterynaria.pl/articles.php%3Fid%3D8&usg=__5Ez4QBV9qB5FW8zOm
vscO4mrxRo=&h=270&w=250&sz=21&hl=pl&start=12&sig2=x5vRlQ8pe519PXcNxaCS2g&tb
nid=YiS87VmkmxwdcM:&tbnh=113&tbnw=105&prev=/images%3Fq%3Dlisterioza%26gbv%3
D2%26hl%3Dpl&ei=6bXMSrfdEsixsga_jMmVDQ
http://special.novinky.cz/2007/foto/ekonomika/hracky-listerioza2.jpg
http://veterynaria.pl/uploads/galery/listerioza/1.jpg
Rzeżączka
Rzeżączka to jedna z najbardziej rozpowszechnionych chorób przenoszonych drogą płciową
(wenerycznych). Chorobę wywołuje
bakteria dwoinka rzeżączki, zwana po
łacinie Neisseria gonorrhoeae. Ten
drobnoustrój żyje w wilgotnych i ciepłych
okolicach ciała, włączając w to drogi
moczowo-płciowe, jamę ustną i odbytnicę.
Tam znajduje warunki do szybkiego
wzrostu i rozmnażania. Zakażenia drogą
pozapłciową spotykane są niekiedy u
dziewczynek przed okresem pokwitania,
ponieważ w tym wieku wrażliwa jest również na zarazki błona śluzowa przedsionka pochwy. Może ona
zaatakowad cewkę moczową, genitalia, odbyt, oczy, jamę ustną i gardło. U kobiet początkowym miejscem
zakażenia jest zwykle szyjka macicy, natomiast u mężczyzn cewka moczowa. Stamtąd infekcja
rozprzestrzenia się dalej. U kobiet może prowadzid do zapalenia narządów miednicy mniejszej, ciąży
pozamacicznej, problemów z menstruacją, infekcji oczu, zapaleo. U mężczyzn powoduje prostatę,
bezpłodnośd, zapalenie jąder, rany cewki moczowej.
Zarażeni rzeżączką często nie wiedzą o swojej chorobie, a niektórzy nawet przy występowaniu jej objawów
nie zgłaszają się do lekarza. Początkowe objawy u kobiet bywają bardzo dyskretne i słabo wyrażone więcej,
może zdarzyd się, że kobieta w ogóle nie będzie odczuwała żadnych dolegliwości (nawet 80% zakażeo), a
mimo to infekcja będzie ciągnąd się miesiącami. W przypadkach przebiegających z objawami rozwijają się
one do 10 dni po stosunku seksualnym z zarażonym partnerem. Początkowo chora odczuwa ból lub
pieczenie przy oddawaniu moczu i może pojawid się krwista bądź żółtawa wydzielina z pochwy (upławy).
Zdarza się i tak, że wydzielina występuje bez sensacji w oddawaniu moczu, lub odwrotnie - ból i pieczenie
bez wydzieliny. Jeśli zakażenie postępuje dalej, rozprzestrzeniając się w tkankach miednicy, to pojawia się
ból w dole brzucha, krwawienia między miesiączkowe, wymioty i gorączka.
U mężczyzn choroba jest zwykle bardziej widoczna. Okres wylęgania choroby (czyli od momentu zakażenia
do pierwszych objawów) wynosi od 2 do 6 dni. Pojawia się wydzielina z cewki moczowej oraz palenie i ból
podczas oddawania moczu. Objawy mają zwykle większe niż u kobiet nasilenie. Na szczęście leczenie
rzeżączki jest bardzo łatwe. Zakażenie rzeżączkowe może byd leczone wyłącznie antybiotykami. Ze względu
na to, że niektóre szczepy rzeżączki stają się oporne na niektóre antybiotyki (penicylinę, tetracyklinę),
dlatego też, jeżeli objawy nie przechodzą mimo pełnego kursu leczenia, czasem kurację antybiotykami
trzeba powtórzyd po wykonaniu oznaczenia antybiotykowrażliwości bakterii. Wszyscy partnerzy osoby
zakażonej muszą byd także poddani leczeniu. Najlepszym sposobem uniknięcia zakażenia jest używanie
prezerwatywy. Nieleczona rzeżączka zarówno u mężczyzn, jak i kobiet zajmuje coraz wyższe odcinki układu
moczowo-płciowego, doprowadzając do rozmaitych powikłao (np. zapalenia przydatków u kobiety,
najądrzy u mężczyzn, zapalenia stawów, a nawet posocznicy). Z powodu dużego ryzyka i możliwości
łatwego przeoczenia choroby bardzo ważnym zagadnieniem staje się jej zapobieganie. Najważniejszym
środkiem wydaje się tutaj regularne i prawidłowe stosowanie prezerwatywy przez mężczyzn. Należy dodad,
że podstawowym czynnikiem ryzyka są stosunki seksualne z więcej niż jednym partnerem lub z osobą,
która sama ma wielu innych partnerów.
Tężec
Łukowate wyprężenie ciała wywołane tężcem (obraz z 1809 roku)
Nie trzeba wyjeżdżać w tropiki, aby zarazić się groźnymi chorobami. Jedną z nich jest tężec. Ryzyko czai się
wszędzie, bo ta ostra choroba zakaźna występuje na całym świecie. Uwaga! Nawet drobne skaleczenie może
prowadzić do groźnego dla życia zakażenia tężcem. W Polsce w 1999 roku zarejestrowano 21, a w 2000 14
zachorowań na tężec. Śmiertelność w wypadku zachorowania wynosi ok. 30% .
Do zakażenia tężcem dochodzi podczas zranienia i zabrudzenia rany, najczęściej ziemią. Najbardziej narażone
na zakażenie są osoby, które uległy zranieniu podczas prac rolnych, w ogrodzie lub działce. Do rany wraz z brudem i
ziemią wnikają zarazki powodujące tężec - bakterie zwane laseczkami tężca. Produkują one silną truciznę, zwaną
tetanospazminą. Już 0,01 mg tej toksyny stanowi dawkę śmiertelną dla człowieka. Toksyna wędruje wzdłuż nerwów i
uszkadza centralny układ nerwowy, powodując objawy choroby po kilku do kilkunastu dniach od zakażenia.
Tężec może przybrać trzy formy. Najłagodniejsza w przebiegu jest postać miejscowa. Charakteryzuje się
bólem, sztywnością i skurczem mięśni w okolicy zranienia. Objawy te utrzymują się do kilku tygodni. Mogą ustąpić
samoistnie lub też poprzedzać objawy tężca uogólnionego.
Druga postać jest najczęstsza. Objawy, niestety są niecharakterystyczne i utrudniają szybkie rozpoznanie.
Infekcja zaczyna się od rozdrażnienia, bólów głowy, uczucia napięcia w różnych grupach mięśniowych. Czasem w
okolicy zranienia pojawiają się drętwienia czy mrowienia. W połowie zachorowań początkowym symptomem jest
także szczękościsk spowodowany skurczem mięśni twarzy. Tworzy on na buzi chorego przymusowy uśmiech, zwany
"uśmiechem sardonicznym"
Wraz z rozwojem zakażenia pojawia się sztywność karku, zaburzenia połykania, skurcz mięśni grzbietu powodujący
odgięcie ciała ku tyłowi. Uszkodzenie układu nerwowego i mięśniowego prowadzi też do drgawek. Niekiedy skurcze
są tak silne, że powodują m.in. złamania kręgosłupa, wylewy do mięśni i uszkodzenia języka.
Ostatnią formą jest postać mózgowa tężca. Rozwija się gdy do infekcji dochodzi w obszarze twarzy i głowy.
Występuje wówczas porażenie nerwów tej okolicy.
Leczenie
Leczenie przeżuwaczy i świń nie daje efektów, w związku z tym zwierzęta te poddaje się ubojowi. U koni
śmiertelność wynosi ponad 50%.
Człowieka leczymy poprzez oczyszczenie zakażonego miejsca, podanie surowicy przeciwtężcowej
(antytoksyny) oraz anatoksyny. Leczenie ludzi odbywa się w warunkach szpitalnych, na oddziałach intensywnej
opieki medycznej.
Zapobieganie
Jedyną metodą zapobiegania tej chorobie są szczepienia przeciw tężcowe. Szczepienia te są bardzo skuteczne,
a zarazem bezpieczne.
Wszystkie dzieci w Polsce szczepione są bezpłatnie przeciw tężcowi. Najczęściej chorują natomiast osoby
starsze, u których przebieg choroby jest bardzo ciężki i często kończy się zgonem. Aby uchronić osobę dorosłą przed
zachorowaniem, konieczne jest powtarzanie podawania dawek tej szczepionki w odpowiednich odstępach czasu w
ciągu całego życia, nie rzadziej niż co 10 lat. Szczepienie jest ważne 8 lat.
U osób skaleczonych podstawowym elementem profilaktyki jest właściwe chirurgiczne opracowanie rany,
dzięki czemu usuwa się zarodniki tężca, ciała obce, tkanki martwicze oraz przywraca się ukrwienie, zatem
utlenowanie tkanek - wiadomo, że tężec rozwija się w środowisku beztlenowym. Podaje się również antybiotyki
(penicyliny, cefalosporyny, tetracykliny) W wybranych przypadkach istnieje celowość podanie profilaktyczne
surowicy przeciwtężcowej czyli anty-toksyny.
Źródła:
http://www.odyssei.com/pl/Tezec.php
http://pl.wikipedia.org/wiki/Tężec
Drożdżyca, zwana również kandydozą jest przewlekłym zakażeniem wywołanym przez drożdżaka (Candida
Albicans). Atakuje on skórę, paznokcie oraz błony śluzowate układu moczowo-płciowego, oddechowego i
pokarmowego. Grzyb ten jest wszechobecny w naszym
środowisku, ale stwarza zagrożenie dopiero przy obniżonej
odporności organizmu i jednoczesnym zaburzeniu składu
flory bakteryjnej jelit. Rozprzestrzenia się wówczas po
całym organizmie. Z 196 znanych rodzajów Candida tylko
15 ma właściwości chorobotwórcze.
Głównym czynnikiem (poza obniżeniem odporności) który
sprzyja chorobie, jest nadmierne spożywanie antybiotyków
o szerokim spectrum działania. Jest to środek, który usuwa
bez wyjątku wszystkie bakterie, także spełniające
pozytywną rolę w naszym organizmie. Jest to początek
problemów z równowagą mikroflory jelitowej.
Inne powody to:

Nieprawidłowa dieta, tzn. zawierająca produkty bogate w cukry proste, wysokosłodzone (słodycze, cola),
mięso nafaszerowane sterydami, hormonami i antybiotykami (stosowane, ponieważ powodują one szybszy
wzrost i wydajność zwierząt). Nie psująca się żywność zawiera wiele konserwantów, a przy tym żadnych
składników odżywczych. Brak w diecie warzyw i owoców, konsumpcja produktów typu fast food.
 Używki. Alkohol jest produktem połączenia cukrów i drożdży, wobec tego jest doskonałą pożywką dla
grzybów, kawa natomiast ma zły wpływ na pozytywne bakterie w naszym organizmie. Liście tytoniu są
maczane w melasie cukrowej w celu podwyższenia walorów smakowych. W krajach takich jak Indie czy
Chiny, gdzie tytoń nie jest słodzony, zapadalność na raka płuc wśród palaczy jest wielokrotnie niższa.
 Niewydolność nerek
 Leki antykoncepcyjne
 Picie nieprzegotowanej wody
 Hormony sterydowe
 Używanie wspólnych ręczników, mydła, kostiumów kąpielowych
 Przebywanie i praca w pomieszczeniach wilgotnych, zakurzonych, klimatyzowanych
 Wielokrotne ciąże
 Stres
 Brak snu
Objawy drożdżycy można podzielić na układy, które atakują.
W przypadku układu pokarmowego, może występować: suchość
w ustach i gardle, metaliczny smak, biały nalot na języku,
nieprzyjemny zapach z ust, zaparcia, biegunki, alergie
pokarmowe, zgaga, bóle brzucha.
Narządy rozrodcze: zapalenie pęcherza i dróg moczowych,
prostaty, uczucie swędzenia i pieczenia przy oddawaniu moczu,
częste oddawanie moczu, zanik popędu płciowego, impotencja,
poronienia, bezpłodność.
Skóra: potliwość, obniżona temperatura ciała, egzema, grzybice skórne, pseudołuszczyca, wypryski skórne, trądzik.
W przypadku zaburzeń psychicznych, mogą pojawić się trudności z koncentracją, zmienność nastrojów, napady
paniki i lęku, chroniczne zmęczenie i sen ność, brak energii, stany depresyjne, bóle głowy, zaburzenia snu i choroby
psychiczne (kiedy drożdżaki rozrastają się nadmiernie, w organizmie
uwalniane są toksyny, które działają na centralny układ nerwowy, może to
spowodować wiele zaburzeń psychicznych, a u dzieci opóźnienie w
rozwoju)
Proces przerostu candidy może trwać nawet dziesiątki lat, ponieważ często
nie zostaje on wykryty, a pacjent jest leczony na inne dolegliwości (tak jak
np. przy chorobach psychicznych)
Leczenie zakażenia drożdżakami jest długotrwałym procesem,
wymagającym cierpliwości. Można je podzielić na poszczególne etapy
1.Zmiana diety celem zagłodzenia drożdży i powstrzymania ich
rozwoju.
2.
Eliminacja
nadmiaru
candidy
przy
użyciu
3. Oczyszczenie organizmu z nagromadzonych trucizn i obumarłych drożdży.
lekarstw
i
ziół.
4.Naprawa przeciekającego jelita i systemu immunologicznego.
Najczęściej stosowane leki antygrzybicze to m.in. Lamisil, Diflucan, Sporanox, Nystatin.
Niektóre z nich mogą jednak spowodować uszkodzenie wątroby. Dlatego podczas leczenia ważne jest regularne
robienie testów wątrobowych. Można też spróbować wyeliminować drożdże przy pomocy nie dających efektów
ubocznych ziół. Podczas kuracji ważne jest też przyjmowanie priobiotyków, które odbudują florę bakteryjną.
Aby uniknąć drożdżycy należy przestrzegać kilku prostych zasad.
-unikać chodzenia boso w publicznych łaźniach, basenach, sanitariatach
-unikać bezpośredniego kontaktu skóry odsłoniętej z przedmiotami stale wilgotnymi (np. -kafelkami na obrzeżach
basenów, wykładzinami w kabinach prysznicowych, itp.)
-badać swoją skórę, śluzówki, paznokcie po długotrwałej antybiotykoterapii, sterydoterapii,
-podczas antybiotykoterapii zażywać probiotyki
-unikać kontaktów seksualnych z zakażonymi partnerami
-używać jedynie osobistych przyborów toaletowych
-używać przewiewnej, wykonanej z włókien naturalnych bielizny osobistej,
Drożdżyca jest chorobą na skalę światową, jest bardzo rozpowszechniona, zwłaszcza w krajach rozwiniętych.
Bibliografia: www.candida.info.pl , www.candida.peet.pl
Skłonnośd do rozwoju grzybicy może mied różne przyczyny. Infekcji grzybiczej sprzyja przyjmowanie dużej
ilości leków i nieodpowiedni styl życia. Wszędzie czyhają na nas niebezpieczeostwa:
ALKOHOL: Nie dostarcza błonnika, witamin, ani innych wartościowych
składników odżywczych. Ponadto alkohol zabija “dobre” bakterie, słabnie
odpornośd organizmu i drobnoustroje chorobotwórcze mają ułatwione zadanie.
Dotyczy to zwłaszcza grzybów ponieważ alkohol należy do ich ulubionych
pokarmów, stąd w trakcje kuracji antygrzybicznej alkohole są surowo
zabronione!
CUKIER: Grzyby fermentują cukier do alkoholu, stwarzając sobie w ten sposób
idealne warunki do życia. Powinien zostad wyeliminowany podczas leczenia.
PALENIE: Osłabia organizm co ułatwia zaatakowanie go przez grzyby.
LEKI: Antybiotyki niszczą nie tylko bakterie chorobotwórcze ale również
bakterie pożyteczne - te, które żyją we wszystkich błonach śluzowych, na skórze
i pomagają organizmowi zachowad zdrowie! Zniszczenie pożytecznych bakterii naturalnego wroga grzybów chorobotwórczych ułatwia tym ostatnim dostęp do ludzkiego organizmu.
BŁĘDY ŻYWIENIOWE, STRES: Powodują przeciążenie organizmu, jego osłabienie, a niedobór w diecie nie
pozwalają rozwijad się bakteriom „dobrym”, których potrzebujemy.
Grzybica paznokci to schorzenie skóry spowodowane przez różne gatunki grzybów. Grzybicę można
złapad przez kontakt z jej zarodnikami.
Grzybicą można się zarazid w banalny sposób. Rozprzestrzenia się w miejscach, które są ciepłe i wilgotne.
Szczególnie zagrożone są osoby aktywne zawodowo, które większośd dnia spędzają w ściśle przylegających
do stóp, nieprzewiewnych butach. Znakomite warunki dla grzybicy panują też w internatach,
akademikach, ale też na basenach czy siłowniach. Można się zarazid nawet przez chodzenie boso po
dywanie, po którym wcześniej chodziła zarażona osoba. Czasami wystarczy jedno wyjście na basen czy
siłownię, a nawet przymierzanie w sklepie butów, które mierzyła wcześniej chora osoba czy użycie jej
ręcznika.
Paznokcie stóp są bardziej zagrożone od palców dłoni. Zakażenie najpierw obejmuje duży palec, następnie
rozprzestrzenia się na kolejne palce.
Objawy grzybicy nie są przyjemne. Zaczyna się od przebarwienia bocznej
części płytki paznokcia na mętny biały , żółty lub czarny kolor. Następnie
płytka zaczyna grubied i unosid się, a zmiana zabarwienia zaczyna powoli
rozchodzi się na cały paznokied, który boli przy najmniejszym ucisku.
Dochodzi do sytuacji, kiedy trudno jest chodzid, bo nawet najwygodniejsze
buty urażają chore palce, trudno wykonywad najprostsze prace domowe
czy biurowe.
Często zastanawiamy się jak leczyd? W zdecydowanej większości przypadków zastosowanie
przeciwgrzybicznego skutecznie eliminuje
grzybicę.
Leczenie należy rozpocząd, gdy tylko
zauważymy pierwsze objawy grzybicy –
najczęściej to zaczerwienienie lub złuszczanie naskórka. Błędne
jest przekonanie, że grzybicę można wyleczyd domowymi metodami.
leku
Częste mycie nóg czy ich moczenie mogą nawet nasilid objawy choroby, bo to właśnie wilgod jest
najlepszym środowiskiem dla rozwoju grzybów. Ważne jest jak najszybsze zastosowanie leku
przeciwgrzybicznego. Skuteczne preparaty przeciwgrzybiczne, pozwalają uporad się z chorobą już po
siedmiu dniach. Co bardzo ważne w przypadku grzybicy, która - nieleczona - systematycznie nawraca,
środki przeciwgrzybiczne mogą na długi czas minimalizowad ryzyko nawrotu choroby.
Grzybica skóry stóp, a w szczególności grzybica paznokci
jest wysoce zakaźna. Dopóki zmiany znajdujące się na
paznokciach nie ustąpią, stanowią potencjalne źródło
zakażenia.
Profilaktyka:
nie korzystanie ze wspólnego ręcznika
posiadanie swoich nożyczek lub cążków do paznokci i nie pożyczanie ich
korzystanie z publicznych miejsc (np. basen, siłownia) tylko we własnych klapkach
dokładne mycie i odkażanie wanny po każdej kąpieli
krótkie obcinanie paznokci
noszenie wygodnego, przewiewnego obuwia i bawełnianych lub wełnianych skarpet
Nie chodzid boso w miejscach skupisk bakteryjnych (np. kąpieliska, sanatoria, akademiki itd.)
Źródła z których korzystałam to:
www.grzybica.info.pl
www.grzybica.org.pl
www.grzybica.e-zdrowie.info
www.choroby.paznokci.com
Grzybica skóry
Grzybica skóry jest wywołana przez pasożyty świata
roślinnego, którymi są grzyby chorobotwórcze. Głównie
oddziaływują ze zrogowaciałymi tworami skóry, np.:
paznokciami, włosami czy naskórkiem, aczkolwiek mogą
przenikać też do głębiej położonych tkanek. W
zakażeniach skóry biorą udział gł.. dermatofity,
pasożytujące na zrogowaciałych strukturach. Patogennych
dla człowieka jest 40 znanych gatunków dermatofitów, z
których najczęstszą przyczyną zachorowań jest
Trichophyton.
Rozpoznajemy kilka odmian grzybicy ze względu na lokalizacje przebiegu choroby. Są to grzybice
m.in.: skóry owłosionej, nieowłosionej, stóp, paznokci czy rąk. Przyczyny choroby są bardzo różne,
zależą głównie od miejsca w którym się zakaziliśmy. Zarazić możemy się poprzez :
 kontakt z innym człowiekiem, zwierzęciem lub zainfekowaną glebą,
 drogą pośrednią przez dotykanie przedmiotów powszechnego użytku (również stąpanie
boso po podłożu ogólnego dostępu jak np.: podłogi w szatniach czy na basenach),
 wspólne ubrania, obuwie, szczotka do włosów.
Infekcji grzybiczej sprzyjają:
 schorzenia metaboliczne i endokrynologiczne,
 zaburzenia odporności związane z infekcją wirusem HIV lub stosowaniem leków
immunosupresyjnych
 atopia,
 nadmierna potliwość,
 uszkodzenia naskórka,
 miejscowa aplikacja preparatów kortykosteroidowych,
 warunki klimatyczne (im cieplej, i im bardziej wilgotno, tym większa możliwość
zakażenia).
Zarazić się może każdy, niezależnie od płci i wieku, jednak najbardziej podatne na trichofity są dzieci,
a zakażenie nie powoduje odporności na zachorowania w przyszłości. Grzyby mogą przeżyć nawet rok
bez kontaktu z żywą istotą.
Objawy:
 zaczerwienione, swędzące ogniska chorobowe,
stopniowo powiększające się,
 łuszczenie się naskórka na brzegach oraz na środku
ognisk (przypomina to drobne pęcherzyki),
 zmiany skórne przypominające łuszczycę,
 zmacerowana skóra pod piersiami, fałdami skóry, bądź
po wewnętrznej stronie ud,
 wysypka,
 łamliwość włosów w obrębie ogniska złuszczającej się
skóry, bądź w odmianie głębokiej zakażeniu ulega włos
i mieszek włosowy, tworząc zapalny, guzowaty naciek ropny (grzybica skóry owłosionej),
 tarczki woszczynowe(kolnie grzybów wokół torebki włosowej), zmiany we włosach(brak
połysku i barwnika, przejściowe łysienie), blizny (grzybica woszczynowa),
 rumienie, swąd (grzybica owłosionej skóry brody),
 okrągłe/owalne wykwity szerzące się obwodowo a ustępujące i zanikające w części
środkowej, stan zapalny i obrzęki chorych obszarów,
 pojawiające się na wykwitach strupy, nadżerki, krostki czy łuski.
Sposoby leczenia są bardzo różne, można stosować specjalne maści, jednak przynoszą one tylko
chwilową poprawę co prowadzi do nawrotów choroby. Najlepiej zacząć od zniszczenia grzybic
wewnętrznych (kuracja oczyszczająca), następnie należy podnieść odporność organizmu przez
dostarczenie mu naturalnych suplementów diety i składników makro- i mikroelementów w postaci
chelatowej oraz nienasyconych kwasów tłuszczowych. Ważna też jest nasza dieta, powinna być
niskowęglowodanowa najlepiej bez cukru. Musimy też w niej uwzględnić składniki zawierające błonnik
i bakterie z rodziny Acidophilus. Zainfekowane obszary należy przemywać roztworem wody i octu lub
smarować maścią nagietkową. Najważniejsza mimo wszystko jest konsultacja z lekarzem, który
doradzi co najskuteczniej poradzi sobie z daną grzybicą (zaleci kremy, zasypki, płyny, bądź najlepsze
na grzybicę skórną leki doustne). Według specjalistów największe efekty uzyskuje się dzięki lekom z
terbinafiną, które nie tylko hamują rozwój grzybów, ale również działają grzybobójczo, skracając czas
leczenia i zmniejszają możliwość nawrotów choroby.
Co robić, aby nie zarazić się grzybicą? Musimy pamiętać o ciągłym wzmacnianiu systemu
odpornościowego( dostarczanie witamin ), jak również o higienie (mycie rąk, miejsc bardziej potliwych i
in.). Należy pamiętać, o noszeniu obuwia w miejscach przez, które przewija się sporo ludzi (i raczej nie
pożyczać swoich pantofli) , a w czasie lata nosić lekkie buty, aby stopa mogła ‘’oddychać”. Zimą nośmy
bawełniane skarpety (nie sztuczne!) i zmieniajmy je przynajmniej raz dziennie. Pamiętajmy o
dokładnym wycieraniu stóp po ich umyciu oraz o tym, aby każdy członek rodziny miał własny ręcznik.
Bardzo ważnie jest także uczęszczanie do sprawdzonych zakładów fryzjerskich czy innych lokali z
usługami tego typu, gdyż wiemy, że nie wszędzie przestrzegane są zasady higieny i sterylizacji
sprzętów. Nie można zapomnieć tez o unikaniu bezpośredniego kontaktu z bezdomnymi zwierzętami.
Bibliografia :
www.e-grzybica.com
www.grzybica.net.pl
www.biomedical.pl
MALARIA - ZIMNICA
Malaria (polska nazwa - zimnica) jest jedną z trzech najważniejszych, oprócz AIDS i gruźlicy, chorób zakaźnych w
świecie oraz groźnym i bardzo złożonym problemem zdrowotnym XXI wieku.
Co to jest malaria?
Choroba zakaźna, którą wywołują drobne pasożyty atakujące czerwone krwinki organizmie.
Nie bezpieczna choroba pasożytnicza grożąca turystom w ciepłych strefach klimatycznych.
Wystarczy jedno ukąszenie przez zakażonego komara by zachorować.
Śmierć może nastąpić w ciągu 24 godzin od pierwszych objawów choroby.
Zarażonych jest około 300 milionów ludzi na całym świecie, a rocznie umiera 1,5 miliona z nich.
Zarażeniu ulec można w ponad 100 krajach świata, niewykluczone więc, że jeden z nich znajdzie się na trasie Twojej
podróży.
Jak przenosi się malaria?
* Rozprzestrzenia się za pośrednictwem zakażonych komarów- np. widliszek. Takich niebezpiecznych komarów jest około
60 gatunków, w różnym stopniu wrażliwych na środki zwalczające owady.
* Przenosić się z człowieka na człowieka, gdy dochodzi do kontaktu z zakażoną krwią.
* Największe ryzyko ukąszenia przez ten gatunek komara występuje pomiędzy zachodem a wschodem słońca.
* Jeśli zdrowy komar ukąsi chorego na malarię, będzie przenosił chorobę na innych ludzi przy kolejnych ukąszeniach.
* Odmiany malarii dotyczące człowieka są wywoływane przez 4 różne odmiany pasożytów Plasmodium: Plasmodium
falciparum- wywołuje najcięższą odmianę malarii najczęściej prowadzi do zgonu, Plasmodium vivat,, Plasmodium ovale,
Plasmodium malariae.
Największe ryzyko zarażenia występuje pod koniec pory deszczowej.
Obszary występowania malarii!!
Na zielono zaznaczono obszary występowania malarii. Jasnozielonym
kolorem oznaczone są obszary ograniczonego ryzyka.
Obszar występowania malarii obejmuje 40% kuli ziemskiej – głównie
najbiedniejsze kraje Afryki, Ameryki Południowej oraz południowo wschodniej Azji.- w ponad 100 krajach, które rocznie odwiedza ponad
125 mln turystów.
Najnowsze badania pokazują, że co trzeci przypadek zachorowania na malarię ma miejsce w południowowschodniej Azji a ponad 2/3 przypadków w Afryce.
Niestety zdarza się, że w niektórych przypadkach malaria ma ciężki i gwałtowny przebieg a nawet prowadzi do
śmierci, zwłaszcza u osób chorujących po raz pierwszy w życiu.
Należy także pamiętać o
(profilaktyka):
1.Zwracaniu uwagi na przykrycie ciała podczas snu.
2.Spryskiwaniu odkrytych części ciała oraz ubrania środkami odstraszającymi owady.
3.Używaniu siatki przeciw owadom (która najpierw powinna zostać spryskana środkami odstraszającymi owady).
4.Używaniu klimatyzacji w pokoju i utrzymywaniu niskiej temperatury powietrza, (komary nie lubią zimna); ważne
jest utrzymanie tej samej temperatury przez cały dzień a w nocy nie otwieranie okien.
Rozwój zarodźca malarii
Pasożyty rozwijają się w jelicie komarów, a później są przenoszone z
ich śliną za każdym razem, kiedy samica pobiera swoją kolejną porcję
krwi. Z krwią trafiają do komórek naszej wątroby i bardzo intensywnie
się tam mnożą. Po 9-16 dniach wracają do krwi i przechodzą do
czerwonych ciałek (erytrocytów), gdzie po raz kolejny ulegają
podziałom, doprowadzając w końcu do zniszczenia całej komórki.
Wywołuje to gorączkę i niedokrwistość. W szczególnie niebezpiecznej
mózgowej postaci malarii( zarodziec sierpowaty- Plasmodium
falciparum ) zarażone erytrocyty blokują naczynia krwionośne w
mózgu, co doprowadza do jego niedokrwienia i śmierci.
Rozpoznanie malarii potwierdza badanie tzw. grubej
kropli krwi!
Objawy malarii:
Dolegliwości pojawiają się po okresie około 7dni.
-Początkowe objawy malarii mogą być łagodne i trudne do rozpoznania. Mogą mylić się z objawami grypy.
-Wraz z rozwojem choroby mogą wystąpić: gorączka, dreszcze, bóle mięśni, osłabienie, wymioty, kaszel, biegunka,
ból brzucha.
-W najcięższych przypadkach malarii, mogą także dołączyć objawy ostrej niewydolności nerek, drgawki,
niewydolność układu krążenia w konsekwencji wywołujące śpiączkę i śmierć.
-Pasożyty malarii mogą być obecne w organizmie od tygodnia do roku po ukąszeniu przez zakażonego komara.
Leczenie: chinina- podawana tylko w przypadku wykrycia najcięższej postaci malarii(nawet dożylnie), mepakryna,
chlorochina- wywołuje niewiele działań ubocznych w porównaniu z wcześniej wymienionymi lekami, Malarona95% skuteczne w zwalczaniu opornych na inne leki szczepów Plasmodium falciparum.
Profilaktyka: lekiem stosowanym w profilaktyce może być znana i szeroko stosowana w Polsce doksycyklina, poza
tym używa się preparatów meflochiny. Niektórzy lekarze proponują też zabieranie ze sobą leczniczej dawki Malarona
- nowego leku, który jest bardzo skuteczny w leczeniu malarii, nawet tej opornej na inne leki. Niestety jest on również
bardzo drogi.
Źródła z których korzystałam:
http://resmedica.pl/archiwum/zdart8997.html
http://abc.onet.pl/32312,kontent.html
http://abc.onet.pl/32833,1472693,,co_to_jest_malaria_i_jak_sie_mozna_nia_zarazic,kontent.html
http://www.africangamesafari.com/malaria.html
http://www.szczepienia.pl/media/index.php?id=446
Rzęsistkowica
Jak zarazić się rzęsistkiem?
Zarażenie rzęsistkiem odbywa się łatwo i
niezauważalnie. To sprytny, bezlitosny i podstępny pasożyt. Wczesne stadium
zarażenia rzęsistkiem to wczesne stadium raka. Można się nim zarazić, poprzez:





Kontakt bezpośredni – podczas kontaktów płciowych i pocałunków, w życiu płodowym,
podczas porodu (w drogach rodnych zakażonej matki)
Kontakt pośredni – woda (łaźnie, baseny, wanny, woda pitna)
Żywność – zarażone mięso i ryby, warzywa, owoce i przetwory mleczne
Przedmioty codziennego użytku – wspólna wanna, gąbka, ręczniki, naczynia, pościel,
bielizna itp.
Skupiska ludzi – szkoła, żłobek, rodzina zarażona, karmienie piersią. Koty, psy i inne
zwierzęta domowe to szczególnie niebezpieczne źródła zakażenia rzęsistkiem.
W niekorzystnych warunkach dla siebie np. w wyniku działania naszego systemu
immunologicznego rzęsistki posiadają wyjątkową zdolność tj. mogą wydzielać
substancje rogowe lub galaretowate, które tworzą dookoła ochronną otoczkę.
Rezultatem jest nowotwór - kolonia rzęsistków upodabniająca się do chrząstki
(włókniak, mięśniak) lub gęsty “kisiel” (torbiel).
Objawy zarażenia.
To podstępny i najgorszy jednokomórkowy pasożyt podobnie jak lamblie, toksoplazma, ameba.
Dlaczego? Powoduje on wolno rozwijającą się chorobę zakaźną. Takiej choroby człowiek nawet
nie zauważa. Powoli traci zdolność do pracy, blednie, chudnie, staje się markotny i
obojętny. Kolejne wizyty u lekarza nie przynoszą żadnych wyjaśnień naszego złego
samopoczucia. A te jednokomórkowe pasożyty będą żyć w organizmie człowieka przez 10, 20,
30 lat powoli kolonizując go i tworząc dla siebie dogodne warunki do rozmnażania. Zakażenie
rzęsistkiem powoduje chorobę zwana rzęsistkowica (trichomonaza, trichomonodoza). Objawy
rzęsistkowicy pochwowej u kobiet: żółtawozielonkawe upławy - bardzo obfite, pieniste,
cuchnące, o barwie przeważnie żółtej lub zielonkawej, świąd i pieczenie w pochwie,
niekiedy ból w okolicy krocza, bolesne parcie na mocz, bóle w podbrzuszu.
Występowanie.
Protisty te występują na całym świecie. Natomiast częstość występowania rzęsistkowicy jest
zmienna. Osoby mające stałych partnerów seksualnych i znajdujące się pod dobrą opieką
ginekologiczną chorują rzadko (5%). Natomiast schorzenie to występuje aż u 35 -50% osób
nie przestrzegających higieny i często zmieniających
partnerów seksualnych.
Profilaktyka i leczenie.
Leczenie polega na zniszczeniu pasożytów oraz
usuniecie toksyn ich przemiany materii z naszego
organizmu. W przypadku rzęsitkowicy pochwowej
powinno się leczyć oboje partnerów jednocześnie. W
przeciwnym wypadku kuracja nie ma sensu. Łatwość
zakażeń cewki moczowej oraz gruczołów okołocewkowych u kobiet decyduje o konieczności
ogólnoustrojowego stosowania chemioterapeutyków jako jedynej metody umożliwiającej
trwałe wyleczenie. Możliwe jest też wyleczenie samoistne, lecz szansa na to jest bardzo
niska.
By uniknąć zakażenia, należy nie używać tych samych ręczników, których używają inni
domownicy, utrzymywać kontakty seksualne z jednym, zdrowym partnerem, unikać
publicznych basenów. Należy co najmniej raz do roku wykonywać badania kontrolne.
Źródła:

www.gronkowiec.eu

www.e-pasozyty.pl

www.pfm.pl

www.elif.pl

www.forum.gazeta.pl

zdjęcia: wikipedia, insomnia.pl
Bąblowica
U człowieka bąblowica jest wywołana przez pęcherzykowatą postać larwalną tasiemca z
rodzaju Echinococcus. Istnieją co najmniej 4 gatunki Echinococcus; spośród nich najbardziej powszechnie
występujący jest E. granulosus, a najbardziej złośliwy w sensie klinicznym – E. multilocularis.
Nosicielami tego pasożyta są leśne zwierzęta mięsożerne, głównie lisy. Bąblowce przenosić mogą
także psy i koty. Człony tasiemca i jego jaja są przez zwierzęta wydalane na leśne runo i pozostają na
jagodach, poziomkach, grzybach, trawie. Gdy te zostają zjedzone przez myszy, nornice i szczury, w jelitach
gryzoni wylęgają się larwy, przedostają do krwi, potem do wątroby, gdzie przechodzą przekształcenie w
kolejną formę rozwojową. Jeśli gryzonia zje teraz lis, w jego organizmie larwa zamienia się w tasiemca i
cykl się zamyka. Człowiek zaraża się niejako przy okazji, jedząc niemyte jagody i owoce leśne (poziomki,
borówki, maliny itp.), do których mogą być przyczepione jaja bąblowca. Larwa tasiemca wieńcogłowego
osiedla się w narządach wewnętrznych człowieka, dając objawy kliniczne guza (torbieli). Torbiele rozwijają
się najczęściej w wątrobie, płucach i mózgu, ale mogą tworzyć się także w nerkach, śledzionie, kościach i
oku.
Postać dojrzała Tasiemca Bąblowcowego występuje w jelicie cienkim psa. Jest ona bardzo mała, nie
przekracza 6 mm długości, składa się z uzbrojonej główki i 3 członów. Jajo jest podobne do jaj T. saginata.
Pęcherzykowata postać larwalna, nosząca nazwę bąblowca, składa się z 3 rodzajów pęcherzy:
macierzystego, potomnych i torebek lęgowych.
Pęcherz macierzysty rozwija się z onkosfery. Ściana jego składa się z 2 warstw: zewnętrznej grubej,
oskórkowej, i wewnętrznej- twórczej, cienkiej i syncytialnej.
Warstwa twórcza daje początek pęcherzom potomnym; u człowieka występują tylko pęcherze potomne
wewnątrz macierzystego (endogenna forma bąblowca).
W obydwu rodzajach pęcherzy mogą powstać torebki lęgowe uszypułowane, zawierające wewnątrz
kilkanaście główek tasiemca. Delikatne torebki lęgowe często ulegają rozerwaniu, a uwolnione z nich
główki wchodzą w skład piasku bąblowcowego, osadzającego się na dnie pęcherza macierzystego lub
potomnych.
Bąblowiec rośnie bardzo wolno; po miesiącu ma średnicę 1 mm, wielkość 1 cm uzyskuje w ciągu ½1 roku, do rozmiarów maksymalnych – średnicy kilkunastu lub kilkudziesięciu centymetrów – bąblowiec
dorasta w ciągu kilku do kilkudziesięciu lat.
Główki zawarte w torebkach lęgowych lub piasku bąblowcowym dają początek postaciom
dojrzałym tasiemca, jeżeli trafią do przewodu pokarmowego psa. Z główek uwolnionych do jam ciała lub
narządów wewnętrznych człowieka mogą powstawać nowe pęcherze, powodując wtórną bąblowicę.
Torbiele w płatkach zastawek dwu- i trójdzielnej w sercu bydła, stwierdzone w badaniu poubojowym
Bibliografia:
1) http://magwet.pl
2) http://www.pasozyty.eu
3) http://taenia-saginata.blog.onet.pl
Glistnica = askarioza
Sposoby zakażenia:
Jaja dostają się do układu pokarmowego najczęściej z ziemi, spożyte z zainfekowanym pokarmem.
Ma to miejsce również w przypadku spożywania niedomytych warzyw, podlewanych nawozem ludzkim lub pokarmów,
na których siadały muchy przenoszące jaja tego pasożyta. Jaja dostają się do światła jelita, z których wykluwają się
larwy.
Objawy:
Objawy ze strony płuc związane z wędrówką larw, to :
- kaszel
- plwocina podbarwiona krwią
Więcej objawów jest ze strony układu pokarmowego:
- bóle brzuch
- brak łaknienia
- wzdęcia wymioty
- biegunki lub zaparcia
- tłuszczowe stolce
- zmniejszone wchłanianie witaminy A
- objawy niedrożności jelit (w przypadku dużej ilości pasożytów)- silne, kolkowe bóle brzucha, wymioty podbarwione
żółcią
Mogą również wystąpić objawy, jako skutek działania toksyn:
- gorączka
- spowolnione tempo wzrostu dziecka
- wychudzenie
- zaburzenia ze strony układu nerwowego
- nadmierne pobudzenie (np. zgrzytanie zębami podczas snu)
- alergizacja ( obrzęk powiek, zapalenie spojówek, nieżyt nosa, wysypki skórne)
Oprócz tego w stolcu można czasem zauważyć obecność robaków ok.25-cio centymetrowych, różowych.
Profilaktyka:
Jest to dosyć trudne, a jedynym sposobem jest dostateczna dbałość o higienę, czyli mycie rąk przed każdym
posiłkiem, spożywanie tylko umytych warzyw i owoców.
Leczenie:
Jest farmakologiczne polega najczęściej na jednorazowym podaniu leku (czasem leczenie
należy powtórzyć po 3-6 miesiącach).
Lekami w leczeniu askariozy są:
- mebendazol
- zentel
- pyrantelum
Występowanie:
Na całym świecie, jednak przeważa w rejonach o cieplejszym i wilgotnym klimacie.
http://www.poradnikmedyczny.pl/mod/archiwum/840_glistnica_askarioza.html
Autor: Marzena Piątkowska
Recenzent: Doc. dr hab.n.med. Halina Woś
Owsica to choroba inwazyjna przewodu pokarmowego, wywołana owsikiem ludzkim. Inwazja owsika ma
zwykle przebieg przewlekły. Jest to choroba powszechna.
W jaki sposób można się zarazić?
Owsik przenosi się łatwo drogą pokarmową i inhalacyjną. Do zakażenia
dochodzi przez styczność z kurzem, który zawiera cząstki stolca wraz z
jajami owsików, mogą przyczynić się do niego również zanieczyszczone
palce, co spowodowane jest brakiem nawyków higienicznych (ssanie
palców, obgryzanie paznokci, niemyte ręce szczególnie po toalecie) oraz
przedmioty, jak np. bielizna, ręcznik, zanieczyszczone pożywienie.
Kto jest najbardziej podatny na zakażenie i gdzie najłatwiej się zarazić?
Zarażenie szerzy się często w środowisku rodzinnym oraz w placówkach dziecięcych, szczególnie u dzieci
w wieku przedszkolnym i szkolnym. Może być również traktowana jako inwazja zawodowa u nauczycieli,
personelu oddziałów dziecięcych, sprzątaczek. Inwazyjne jaja owsika zachowują żywotność co najmniej
przez kilka tygodni, zwłaszcza w pomieszczeniach klimatyzowanych, o stałej temperaturze i odpowiedniej
wilgotności. Stąd też środowisko zewnętrzne, np. mieszkania, sypialnie internatów, klasy szkolne lub
pomieszczenia przedszkolne, może być traktowane jako rezerwuar inwazji.
Objawy:














świąd odbytu, nasilający się zwykle w godzinach wieczornych
zaczerwieniona skóra w okolicy odbytu oraz zmiany wypryskowe
niepokój i podniecenie ruchowe
zgrzytanie zębami
obgryzanie paznokci
trudności w skupieniu uwagi
bezsenność
ból głowy
osłabienie
brak apetytu
nudności, bóle w jamie brzusznej
anemia
podkrążone oczy
zmiany zapalne narządu rodnego- gdy owsiki dostaną się do sromu i pochwy
Białawe samice owsików o kształcie nitkowatym można dojrzeć gołym okiem w świeżym kale lub
przy oglądaniu wieczorem okolicy odbytu śpiącego dziecka (najlepiej 2 godziny po zaśnięciu, gdy
odbywa się proces składania jaj).
Profilaktyka oraz postępowanie w przypadku zarażenia owsikiem:
 Przestrzeganie higieny osobistej (regularna zmiana bielizny, mycie
rąk),
 Utrzymywanie mieszkania w czystości
 Osobne łóżko, oddzielne pomieszczenia sypialne
 Spanie w pidżamach (spodnie utrudniają rozprzestrzenianie się
inwazyjnych jaj pasożyta)
 Podmywanie w okolicy odbytu rano po obudzeniu się (letnia woda
i mydło zmywają 90% jaj pasożyta złożonych w okolicy odbytu w ciągu nocy).
 Gotowanie pościeli i ręczników
 Podczas kuracji na noc należy zakładać dziecku obcisłe majtki, które rano należy wyprać i
wygotować
 Mycie zabawek, dezynfekcja przedmiotów osobistego użytku
 Obcinanie krótko paznokci, aby nie dopuścić do wtórnego zakażenia
Leczenie:
Oprócz wyżej wymienionych sposobów na walkę z pasożytem, w celu jego wyeliminowania z organizmu
należy sięgnąd po kuracje odpowiednimi lekami. Bez nich nie jesteśmy w stanie zakooczyd choroby.
Ważne jest, aby zastosowad je możliwie jak najszybciej.
Jeżeli choroba nie będzie wyleczona, łatwo dochodzi do kolejnego
samo zarażenia się, gdyż wydalane z kałem jaja owsików są
inwazyjne już po kilku godzinach.
Bibliografia:
www.pasozyty.eu/choroby-pasozytnicze/owsica-owsik-ludzki
www.sekretyzdrowia.eu\chorobypasozytnicze
Schistosomatoza
Co ją wywołuje? Przywra krwi ! Pierwszym stadium rozwoju jest miracidium. Larwa ta żyje ok. 48
godzin. W tym czasie wnika do organizmu ślimaka. Tam przekształca się w sporocystę. Sporocysta
rozmnaża się partenogenetycznie dając
drugie pokolenie sporocyst, a następnie
cerkarie, które opuszczają ciało ślimaka i
wwiercają się w skórę żywiciela
ostatecznego. Wędrują z krwią do płuc,
potem do serca a na koniec do dużego
obiegu krwi. Tam osiągają dojrzałość. Po
kopulacji samice wędrują do naczyń
włosowatych pęcherza moczowego i tam
składają jaja. Jaja posiadają kolec, dzięki
któremu dostają się do wnętrza pęcherza
moczowego, a potem z moczem do wody,
gdzie wykluwa się z nich miracidium.
Jak się zarazić? Kontakt człowieka z
wodą jest niezbędny do zarażenia się przywrami, Zarażamy się więc poprzez kąpiel w wodach na obszarach
endemicznego występowania choroby.
Objawy : Często przebiega bezobjawowo. Ostra schistosomatoza może wystąpić wiele tygodni po
zarażeniu. Objawia się niecharakterystycznie: gorączką, kaszlem, bólem brzucha, biegunką,
hepatosplenomegalią i eozynofilią. Niekiedy występuje zajęcie ośrodkowego układu nerwowego; choroba
ziarniniakowa mózgu , choroba ziarniniakowa rdzenia kręgowego, może doprowadzić do poprzecznego
zapalenia rdzenia z porażeniem wiotkim. Przedłużająca się infekcja może wywołać reakcję ziarniniakową i
włóknienie w zajętych narządach, co prowadzi do polipowatości jelit z krwistą biegunką., nadciśnienia
wrotnego z krwawymi wymiotami i splenomegalią, przewlekłe
zapalenia pęcherza i cewki moczowej z dyzurią i krwiomoczem
(niekiedy prowadzącego do raka pęcherza moczowego),
nadciśnienia płucnego, kłębuszkowego zapalenia nerek, zmian w
ośrodkowym układzie nerwowym. Rzadkim powikłaniem jest
przypadkowe dostanie się jaj pasożyta do przysadki mózgowej i w
efekcie rozwinięcie karłowatości przysadkowej.
Wysypka pęcherzykowa w
początkowym okresie
schistosomatozy.
Występowanie:
Północna
Indie,
Południowa,
Chiny,
wokół
sztucznych
głównie na
Afryka, Bliski Wschód,
Australia, Ameryka
Ameryka Środkowa,
Indonezja. Szczególnie
naturalnych i
zbiorników wodnych
polach ryżowych.
Profilaktyka:
~Aby uniknąć zarażenia przywrą należy
myć się jedynie przegotowaną lub
przefiltrowaną wodą i unikać kąpieli w
otwartych zbiornikach wodnych na
obszarach endemicznego występowania
choroby.
~ Przecięcie dróg szerzenia – usuwanie
wydalin zawierających jaja pasożyta w taki
sposób, aby nie mogły się dostać do
zbiorników wodnych zamieszkałych przez
żywicieli pośrednich Schistosoma;
osuszanie terenów stanowiących lęgowiska
ślimaków oraz stosowanie środków
ślimakobójczych; zaopatrywanie ludności w wolną od cerkarii wodę zarówno do picia, kąpieli, jak i do
celów gospodarczych; dostarczanie odzieży ochronnej osobom zmuszonym do pracy w wodzie
zanieczyszczonej cerkariami, np. na ryżowiskach; krzewienie oświaty sanitarnej z zakresu sposobów
szerzenia się inwazji i metod ochrony przed zakażeniem. zwiększenie odporności, nie można wypasać też
bydła na terenach podmokłych.
~Szczepionka przeciwko schistosomatozie
Korzystałam z :
http://www.medycyna.czytaj-szybko.pl/?title=Przywra_krwi
http://www.pasozyty.eu/choroby-pasozytnicze/bilharcjoza/
wikipedii i pobierałam obrazki z różnych stron
Świerzb
O chorobie
Świerzb to zakaźna choroba pasożytnicza skóry, która wywoływana jest przez roztocze (Sarcoptes
hominisi) zwane świerzbowcem ludzkim. Tylko żeńskie osobniki wnikają w naskórek. Zapłodniona na
powierzchni skóry samiczka, drąży w naskórku norę świerzbowcową przypominającą korytarzyk w
kształcie litery C lub S o długości 0,3-0,4 mm (chociaż u osób dbających o higienę nie będą one
widoczne) i tam składa jaja. W ciągu kolejnych 4-6 dni z jaj wylęgają się larwy, które przedostają się na
powierzchnię skóry i tam przechodzą kilka przeobrażeń aż do momentu osiągnięcia dorosłej, dojrzałej
płciowo postaci.
Objawy i występowanie
Objawia się przede wszystkim poprzez silny świąd, nasilający się w porze nocnej po rozgrzaniu ciała w pościeli i zaczerwienienie. Jako wtórne
zmiany pojawiają się przeczosy (linijne nadżerki naskórka spowodowane intensywnym drapaniem), grudki oraz plamy.
Najczęściej świerzbowiec umiejscawia się w okolicy pępka, pośladków, narządów płciowych i pach oraz na zewnętrznych powierzchniach łokci oraz
okolicach międzypalcowych. Natomiast u małych dzieci tj. do 3 roku życia świerzbowiec umiejscawia się na dłoniach i podeszwac h (szczególnie
boczne powierzchnie palców rąk). Zakażeniu sprzyja obniżenie odporności. Chorują najczęściej dzieci, które zarażają się głównie
podczas zabaw. W ciężkich chorobach układowych (np. AIDS, choroby hematologiczne oraz psychiczne) może wystąpić ciężka
postać, charakteryzująca się nadmierną hiperkeratozą, jest to tzw. świerzb norweski.
To nie prawda, że świerzb występuje tylko u osób zaniedbanych, nie dbających o higienę osobistą – może wystąpić u wszystkich mających
styczność ze świerzbowcem.
W ostatnim czasie na świecie wzrosła liczba zakażeń świerzbowcem, zakazić się można pr zez:
- kontakt bezpośredni z osobą chorą – wystarczy zwykłe podanie ręki
- kontakt z zakażonymi przedmiotami - ręczniki, pościel itp. (rzadko). Choć świerzbowce poza skórą człowieka mogą przeżyć tylko 3-4 dni
Rozpoznanie i leczenie




stwierdzenie charakterystycznych norek świerzbowcowych (dobrze widoczne po zabarwieniu nalewką jodową)
charakterystyczny świąd nasilający się w nocy
przeczosy w miejscach typowych
wywiad ukierunkowany na występowanie podobnych objawów wśród osób z otoczenia chorego

nie zajmuje okolicy międzyłopatkowej oraz twarzy, z wyjątkiem świerzbu norweskiego.
Należy wtedy bardzo dbać o higienę całej rodziny. Częste kąpiele, pranie bielizny i odzieży oraz ich prasowanie (wystarczy tej bielizny i ubrań nie
nosić przez 2 tygodnie bez dodatkowej dezynfekcji). Bieliznę należy zmieniać codziennie na nową.
Leczenie trwa kilka dni 3-4, rozpoczyna się je i kończy kąpielą. Świerzb najczęściej zwalcza się stosując maści zawierające lindan.
Smarowanie przez kolejne 3 dni, stosowanie kąpieli i zmiana bielizny. Bieliznę, pościel, ręczniki używane podczas choroby należy
po wypraniu odstawić i nie stosować przez okres 2 tygodni.
Profilaktyka
Należy pamiętać o leczeniu całej rodziny, aby zapobiec ponownym zakażeniom.
Źródło: Wikipedia
Autor: Marzena Piątkowska
Recenzent: Doc.dr hab. Halina Woś
Weryfikacja merytoryczna : Lek. med. Jan Paradowski
TASIEMIEC NIEUZBROJONY
1. Informacje ogólne
Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) jest pasożytem człowieka gnieżdżącym się w
jelicie cienkim. Do rozwoju potrzebuje dwóch żywicieli: bydło rogate (larwy) i człowieka (dorosłe
osobniki tasiemca). Dojrzały tasiemiec zbudowany jest z główki, którą przytwierdza się do ściany
jelita (ma 4 przyssawki), i ok. 2000 członów. Jego ciało jest taśmowate i podzielone na segmenty,
może osiągnąć nawet 15m długości. Nie posiada układu pokarmowego, potrzebne substancje
wchłania całą powierzchnią ciała bezpośrednio z mleczka pokarmowego. Wywołuje tasiemczycę
(cestodozę).
2. Cykl rozwojowy
Bydło zaraża się roślinnością lub wodą zanieczyszczoną odchodami ludzkimi z segmentami
tasiemca, zawierającymi jaja. W żołądku następuje oswobodzenie wągrów. Przebijają one ścianę
przewodu pokarmowego i wnikają do naczyń krwionośnych lub limfatycznych. Prąd krwi lub limfy
przenosi je do tkanki łącznej i mięśni. W mięśniach osiedlają się w formie pęcherzyków z
czerwiochem. Człowiek zakaża się po spożyciu surowego (metka, tatar), niedogotowanego lub
niedosmażonego (np. na grillu) mięsa wołowego. W przewodzie pokarmowym człowieka zachodzi
rozwój wągra w postać dorosłą z członami.
3. Objawy
 Ból brzucha
 Mdłości
 Zwiększone łaknienie
 Wymioty
 Chudnięcie lub duża nadwaga
4. Profilaktyka
 Jedzenie mięsa z pewnego źródła (przebadanego przez służbę sanitarno –
weterynaryjną)
 Jedzenie dobrze dogotowanego lub przesmażonego mięsa
 Poprawienie warunków hodowli bydła (nie wylewanie ludzkich odchodów na łąki, na
których pasie się bydło)
5. Leczenie
Kuracja odrobaczania powinna trwać minimum kilka miesięcy, ponieważ za pierwszym
razem nie zawsze udaje się usunąć całego robaka. Często wydostają się na zewnątrz same
człony, a w jelicie pozostaje mocno przytwierdzona główka, z której po pewnym czasie mogą
wyrosnąć nowe człony i po 3 – 4 miesiącach z pozostałej główki tasiemca odrasta nowy pasożyt.
Bibliografia:
http://www.igya.pl/pasozyty/tasiemiec_nieuzbrojony_taenia_saginata.html
http://gronkowiec.eu/pasozyty-jelita-tasiemiec-nieuzbrojony-objawy-zakazenia-tasiemczyca-taeniasaginata-kuracja-odrobaczanie-ziola.html
TASIEMIEC UZBROJONY (Taenia solium) – Pasożyt dwudomowy: żywicielem
pośrednim jest świnia lub dzik, żywicielem ostatecznym jest człowiek. Jeden z
dwóch głównych gatunków tasiemców (Cestoda), które pasożytują w
przewodach pokarmowych kręgowców, w tym człowieka. W przeciwieostwie do
tasiemca nieuzbrojonego posiada on haczyki, za pomocą których przytwierdza
się do ściany jelita cienkiego.
Tasiemce mają długie, płaskie ciało, przypominające wyglądem tasiemkę. Są
wysoce wyspecjalizowane do pasożytniczego trybu życia. Ciało tasiemca składa
się z szeregu powtarzających się segmentów zwanych proglotydami. Każdy taki segment jest kompletną maszyną
rozrodczą, wyposażoną w narządy męskie i żeoskie, produkującą do 100 tys. jaj. Przyczyną produkcji tak dużej ilości
jaj jest skomplikowany cykl rozwojowy pasożyta. Proglotydy najdalej odsunięte od główki, zwane macicznymi,
zawierają dojrzałe jaja. Segmenty te odrywają się kolejno od ciała tasiemca i wraz z kałem opuszczają organizm
żywiciela ostatecznego. Długośd dorosłego pasożyta może wynosid nawet 20 metrów.
CYKL ROZWOJOWY
Żywicielem pośrednim jest świnia, która zaraża się spożywając pokarm zarażony jajami tasiemca (1) znajdującymi się
w odchodach ludzkich.
W przewodzie pokarmowym świni powstają larwy - onkosfery (2).
Taka larwa ma sztyleciki, dzięki którym przebija ścianki przewodu pokarmowego, a następnie naczyo krwionośnych i
wraz z krwią dostaje się do mięśni. Tam otorbia się i przekształca w wągra (3)
- kolejne stadium larwalne. Wągier przypomina pęcherzyk, a wewnątrz niego znajduje się główka tasiemca. Zarażone
wągrami tasiemca mięso wieprzowe (4), z reguły pochodzące z pokątnego uboju i nie poddane badaniom kontroli
sanitarnej, staje się źródłem zarażenia człowieka. W przewodzie pokarmowym człowieka z wągra wycofuje się
główka tasiemca, pęcherzyk zaś opada (5). Główka zaopatrzona w przyssawki i wieniec haczyków (6) przyczepia się
do ściany jelita cienkiego. Szyjka rozpoczyna produkcję członów (7),
z których ostatnie, dojrzałe człony (8) zawierają silnie rozbudowany układ rozrodczy (w szczególności macicę
wypełnioną jajami). Podczas defekacji (wypróżniania) kał wraz z jajami czy nawet oderwanymi członami tasiemca
wydalany jest na zewnątrz. Tasiemiec żyje około 20 lat.
OBJAWY CHOROBOWE:







anemia
awitaminoza
słabośd
bule brzucha
nudności
zgaga
wychudzenie
PROFILAKTYKA

Środki ostrożności zapobiegające zarażeniu się tasiemcem uzbrojonym to przestrzeganie czystości na terenie
gospodarstwa i miejsca chowu świo

Spożywad mięso tylko dobrze ugotowane lub usmażone (wieprzowina, wołowina, szaszłyki, steki i inne),
dużym zagrożeniem jest spożywanie surowego miesa mielonego
W każdej chwili naszego życia jesteśmy narażeni na infestacje pasożytami, należy przynajmniej 2-3 razy w roku
systematycznie dokonywad profilaktyki oczyszczania organizmu z pasożytów oraz odtruwania z toksyn.
LECZENIE
Zalecenia ogólne
Leczenie prowadzi się w domu. Badanie kału powinno się wykonad również u członków rodziny chorego.
Dieta nie ma znaczenia.
Nie ma ograniczeo odnośnie aktywności fizycznej.
Leczenie farmakologiczne
Preparaty stosowane w zakażeniu tasiemcem są bardzo skuteczne. W leczeniu stosuje się prazykwantel lub
niklozamid; lek przyjmuje się jednorazowo.
Po 3-6 tygodniach sprawdza się skutecznośd leczenia badając kał.
W razie niepowodzenia kurację się powtarza.
WYSTĘPOWANIE
Tasiemiec uzbrojony jest pasożytem kosmopolitycznym występującym na całym świecie w jelicie cienkim człowieka
głównie w krajach o niskim stopniu higieny,
źródła:
http://www.pasozyty.eu/choroby-pasozytnicze/tasiemczyce/tasiemiec-uzbrojony/
http://www.e-pasozyty.pl/pasozyty-dzieciece/tasiemce/tasiemiec-uzbrojony/
http://gronkowiec.eu/pasozyty-tasiemiec-uzbrojony-objawy-zakazenia-wagrzyca-ordobaczanie-kuracja-naturalnaziola.html
http://www.igya.pl/pasozyty/tasiemiec_uzbrojony_taenia_solium.html
Włosień kręty (Trichinella spiralis) należy do nicieni. Jest jednym z najgroźniejszych pasożytów człowieka
- wywołuje chorobę włośnicę (trychinozę), która może mieć ciężki przebieg, kończący się niekiedy
śmiercią.
Cykl rozwojowy
Należy do pasożytów poliksenicznych (wielodomowych) tzn. może występować u różnych gatunków
mięsożernych lub wszystkożernych (świnia, lis, kot, niedźwiedź, wilk, szczur czy człowiek).
Zakażenie następuje po zjedzeniu zakażonego mięsa świni lub dzika albo jego przetworów zawierających
inwazyjne larwy włośnia krętego, nie poddanych odpowiedniej obróbce termicznej. Gotowanie kilograma
mięsa w całości musi trwać przeszło pół godziny, aby zginęły wszystkie larwy. W żołądku człowieka, pod
wpływem enzymów trawiennych, otorbione larwy (znajdujące się wcześniej w mięśniach zwierzęcia)
wydostają się z otoczek, a następnie przedostają się do jelita cienkiego. Tam w ciągu 48-72 godzin osiągają
dojrzałość płciową i kopulują. Samice rodzą żywe larwy, każda samica około 1500. Z węzłów chłonnych
larwy dostają się do krwi, a wraz z nią do mięśni poprzecznie prążkowanych. Po wniknięciu do włókna
mięśniowego zwijają się spiralnie i otorbiają. Niektóre giną, inne zachowują zdolność do zarażania nawet
przez kilkadziesiąt lat (nawet 50). Te, które przetrwają mogą powodować poważne zaburzenia w
organizmie, a nawet prowadzić do śmierci.
Zapobieganie zakażeniu



spożywanie mięsa pochodzącego z pewnego źródła, które było poddane badaniu poubojowemu na
obecność larw włośni, kupowane w sklepach
wystrzeganie się wyrobów z dziczyzny niewiadomego pochodzenia
unikanie mięsa i jego przetworów niedogotowanych oraz półsurowych wędlin np. metka, biała
kiełbasa z nieznanego źródła.
Wykrywanie włośni w produktach spożywczych
Wykrywanie włośni w mięsie jest stosunkowo łatwe, choć czasochłonne. Do punktu badań trafia najczęściej
próbka zbiorcza, którą poddaje się obróbce mechanicznej, trawi się je w specjalnym roztworze składającym
się z enzymów trawiennych oraz wody. Podczas wirowania dochodzi do ostatecznego rozpuszczenia osłonki
wapniowej i larwy swobodnie opadają na dno. Próbkę umieszcza się na szkiełku podzielonym na sektory i
pod powiększeniem trychinoskopu szuka się larw.
Objawy i przebieg
Objawy uzależnione są od stopnia inwazji i charakteryzują się m.in. wysoką gorączką, bolesnością mięśni, bólami
brzucha, biegunką i charakterystycznym dla ludzi obrzękiem twarzy (reakcja alergiczna). We krwi stwierdza się
wysoką leukocytozę i eozynofilię. Choroba może być śmiertelna. Jedynym sposobem zapobiegania zarażeniu jest
poubojowe badanie mięsa świń, dzików czy koni.
Możliwe są ciężkie powikłania: zapalenie mięśnia sercowego (myocarditis), zapalenie płuc (pneumonia), zapalenie
mózgu (encephalitis).
Leczenie włośnicy:
Celem leczenia jest wyeliminowanie lub ograniczenie do minimum (eliminacja) obecności pasożytów w ustroju oraz
łagodzenie objawów choroby. Chorego leczy się zwykle w domu, jedynie powikłania choroby wymagają
hospitalizacji. W ostrej fazie choroby należy leżeć w łóżku. Dieta nie ma znaczenia dla skuteczności terapii.
U większości osób odpowiednie leczenie prowadzi do wyzdrowienia, chociaż ciężkie powikłania mogą stanowić
zagrożenie dla życia.
Leczenie farmakologiczne :
W leczeniu włośnicy stosuje się leki przeciwpasożytnicze (tiabendazol). W przypadku nasilonej gorączki i bólów
mięśniowych leki przeciwgorączkowe i przeciwzapalne. Ponadto w przypadku nasilonych objawów uczuleniowych
kortykosterydy.
Źródła: Wikipedia, pasożyty.com.pl
Cysty włośnia krętego
Larwa włośnia krętego
Zwinięta otorbiona larwa włośnia krętego
Pluskwa domowa
Pluskwa domowa występuje praktycznie we
wszystkich krajach (kiedyś nazywana
problemem krajów trzeciego świata).
Pluskwy są to niestety szkodniki niezwykle
odporne na przeciwności losowe. Dowiodły
tego, przetrzymując pożary, mróz i głód
podczas II Wojny Światowej. Objawiły się
i szybko rozmnożyły natychmiast po
powrocie pierwszych mieszkańców stolicy.
Żyją one w środowisku ludzkim. Najczęściej
można je spotkać w szparach łóżek,
tapczanów, w szczelinach ścian, pod ramami
obrazów, na wyściełanych częściach mebli, zasłonach i żaluzjach na przedmiotach domowych, pod
krzesłami, kanapami, pomiędzy poduszkami kanap i foteli, pod chodnikami, dywanikami i brzegami
dywanów, pomiędzy fałdami firanek, szufladach, za listwami przypodłogowymi i wokół futryn
okiennych i drzwiowych.
Jest to owad brunatny, spłaszczony, o skrzydełkach zredukowanych i czułkach; owłosiony, dorastający do 5
mm długości. Żywią się
krwią ludzi, podobnie jak
ich larwy. W razie braku
człowieka atakują inne
ssaki, a nawet ptaki.
Pluskwa nie fruwa, bo nie
ma skrzydeł. Utraciła je
w związku
z przystosowaniem się do
pasożytniczego trybu
życia. Za to biega
doskonale. W ciągu jednej
minuty może pokonać
odległość 1 m. Obecność
pluskw w pomieszczeniu
zdradza
charakterystyczny,
nieprzyjemny zapach.
Pochodzi on od substancji
wydzielanych przez
pasożyty ze specjalnych
gruczołów tułowiowych.
W miejscach przebywania pluskwy pozostawiają kał w postaci brunatnych plamek, które trudno jest
usunąć. Ponadto, pościel może być zakrwawiona.
Jaja są składane wiosną, po kilkadziesiąt sztuk. Larwy wylęgają się z jaj po 3 tygodniach. Okres
larwalny trwa około 2 miesiące.
Pluskwy aktywne są jedynie nocą, a za dnia siedzą w ukryciach. Na człowieka napadają w nocy,
podczas jego snu. Przebijają skórę w najdelikatniejszych miejscach i pobierają krew z naczyń
włosowatych. Krew pije prze 1-15 minut (najczęściej 3-5 minut). Ilość pobranej krwi może
przewyższać ciężar pasożyta. Samice pobierają częściej krew i w większych ilościach niż samce, gdyż
im
jest
potrzebna
do
produkcji
znacznej
liczby
jaj.
Moment ukłucia nie jest bolesny, gdyż podczas ssania wpuszczana jest do ranki znieczulająca
wydzielina gruczołów ślinowych, która jednocześnie zapobiega krzepnięciu krwi. Po upływie kilku
minut (do kilku godzin) występuje uczucie swędzenia i pieczenia, a w miejscach ukłuć pojawiają się
białawe pęcherzyki. Rozdrapywanie tych pęcherzyków może być powodem innych chorób skóry.
Na szczęście,
pluskwa
domowa
nie
przenosi
groźnych
chorób
zakaźnych.
U niektórych osób wywołują miejscowe, a czasem ogólne odczyny uczuleniowe.
Czy pluskwy przenoszą choroby zakaźne?
Nie są znane przypadki przekazania choroby zakaźnej przez pluskwy.
Drapanie pogryzionych miejsc może spowodować infekcję.
Jak należy się chronić przed pluskwami?
Należy często i bardzo dokładnie sprzątać mieszkanie, zachować ostrożność podczas kupowania
nowych mebli (należy je dokładnie obejrzeć zwłaszcza kupując używane meble), również podczas
podróży należy wracać uwagę na czystość pokoju oraz na to, czy nie ma pluskw w bagażu. Należy
także często zmieniać posłanie na łóżku oraz po podróży wyprać wszystkie ubrania. Bardzo ważne
jest też, aby zaklejać wszystkie szpary i dziury w ścianach, ponieważ często chodzą one po rurach i
przewodach wentylacyjnych.
Jak wyglądają ugryzienia pluskiew?
Gryząc, pluskwy wstrzykują ślinę, przez co w miejscu ugryzienia skóra staje się podrażniona lub
pojawia się stan zapalny. Zmiany skórne po ugryzieniu pluskwy mogą być niezauważalnie lub
podobnie do ugryzień komara. Ukąszenia najczęściej pojawiają się na odsłoniętych częściach ciała np.
ręce, nogi czy twarz.
Jak leczyć ugryzienia pluskiew?
Zazwyczaj ugryzienia nie wymagają leczenia, znikają same po kilku dniach. Miejsce ugryzienia należy
szczególnie utrzymywać w czystości i nie drapać swędzących miejsc. W przypadku szczególnie
uciążliwego swędzenia i gdy ugryzienie to nie znika należy udać się do lekarza. Zazwyczaj
przepisywany jest krem bądź doustny antybiotyk.
Co robić, gdy ma się w domu pluskwy?
Najlepiej się zwrócić do specjalnej grupy zajmującej się dezynsekcją.
http://www.pasozyty.com.pl/Pluskwa-domowa-Cimex-lactularius.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Pluskwa_domowa
Wszawica
Co wywołuje?
W
szy - pasożyty żywiące się krwią. Samica (pasożyt dł. 2-3mm) w ciągu miesiąca (średnia długośd życia wszy)
składa od 100 do 300 jaj, w rytmie od 8 do 10 dziennie (tzw. gnidy, widoczne przy nasadzie włosów). Młode
osobniki wykluwają się z jaj po mniej więcej 3 tygodniach. Wesz występuje w kolorach w zależności od koloru
włosów "gospodarza", pasożyty są jednak widoczne gołym okiem.
Objawy
S
ilny świąd oraz odczyn zapalny skóry towarzyszący wszawicy
spowodowany jest toksynami, które wesz wprowadza wraz z
ukłuciem podczas pożywiania się krwią. Uczucie świądu skłania
do intensywnego drapania podrażnionego miejsca, w wyniku
czego dochodzi najczęściej do uszkodzenia naskórka, z których
sączy się wydzielina surowicza, co z kolei jest pożywką dla
bakterii. W przypadku zaniedbao może dojśd do wtórnych
infekcji bakteryjnych powodujących powiększenie wezłów
chłonnych okolic głowy. Częste drapanie głowy u dzieci może byd
oznaką wszawicy. Zmian najczęściej szukad należy w okolicy
potylicy, skroniowej oraz zausznej głowy. W przypadku wszawicy
łonowej głównym objawem jest silny świąd wzgórka łonowego, a
sama wesz i jej jaja widoczne są w okolicy łonowej.
Jak można się zarazid?
Z
akażenie wszawicą odbywa się najczęściej przez kontakt bezpośredni (np. wszawica łonowa) lub pośredni (np.
wspólne nakrycia głowy, szaliki, szczotki, grzebienie, odzież, wspólne posłanie itp.). Pośredni kontakt najczęściej
przyczynia się do wystąpienia wszawicy w przedszkolach i szkołach. Wesz łonowa może rozprzestrzeniad się na inne
części ciała, ale głównie na kooczyny dolne (włosy brzucha, ud, pach, brwi).
Występowanie
P
owszechne przekonanie, że występowanie wszy związane jest z brudem, ubóstwem oraz brakiem przestrzegania
podstawowych zasad higieny, spowodowało, że temat wszawicy jest w naszym kraju tematem tabu. A fakty są
takie, że wszawica od zawsze, występuje na całym świecie. Problem dotyczy wszystkich kontynentów, stref
klimatycznych i populacji. Wszawica głowowa częściej dotyczy dzieci niż osób dorosłych. Rozprzestrzenianiu się
zakażenia sprzyjają duże skupiska ludzkie, a możliwości jej przenoszenia są bardzo różnorodne. Miejscem gdzie
wszawica występuje najczęściej są szkoły i przedszkola.
Jak się leczy?
W
leczeniu wszawicy stosuje się preparaty owadobójcze na skórę owłosioną głowy w postaci szamponów,
kremów lub żelu, dostępnych w aptece, w Polsce - bez recepty. Leczenie należy wykonywad pod opieką lekarza
(w przypadku powikłao bakteryjnych konieczna będzie terapia antybiotykowa) lub zgodnie z zaleceniami zawartymi
na ulotce dołączonej do leku. Należy jednak pamiętad, że leczeniem powinno się objąd wszystkich domowników.
Odzież osoby chorej, bieliznę oraz pościel należy wyprad i wyprasowad (wysoka temperatura i wilgotnośd zabijają
owady). Bieliznę osobistą, pościelową, odzież, koce dezynsekujemy również preparatami pylistymi. Szczotki,
grzebienie oraz jakiekolwiek ozdoby noszone we włosach albo wyrzucid, albo starannie wymoczyd w preparacie
wszobójczym.
Gnidy można usunąd z głowy płucząc umyte wcześniej włosy ciepłym 6% octem. Po kilku godzinach należy wyczesad
gnidy gęstym grzebieniem. Zabieg należy powtórzyd po 2 tygodniach.
Wszawicy łatwiej zapobiegad niż ją leczyd. Należy zatem dbad o higienę osobistą wszystkich domowników,
m.in. kontrolowad dzieciom skórę głowy podczas czesania włosów (również okolice za uszami i skronie, gdzie
najczęściej występują gnidy).
Źródła: www.abcgospodyni.pl
www.zdrowemiasto.pl
www.handsomemen.pl