broszura badaczki psilocybiny

Transkrypt

Broszura badaczki psilocybiny
(Psilocybin Investigator's Brochure)
by
Lisa Jerome
marzec-kwiecień 2007
wersja ang. www.en.psilosophy.info/owqeujltbtjybacocnambbgp
original report: http://www.maps.org/research-archive/psilo/psilo_ib.pdf
backup source: http://www.psilosophy.info/resources/psilo_ib.pdf
[ tłumaczenie: cjuchu ]
Spis Tresci:
Istota i opracowanie leku
Efekty farmakologiczne i toksykologiczne
Działanie psilocybiny i psylocyny na układy neuroprzekaźników
Przegląd
Psilocybina lub psylocyna a receptory 5-HT2A i 5-HT2C
Psilocybina lub psylocyna a inne receptory serotoninowe
Psilocybina lub psylocyna a inne układy receptorów
Neurofarmakologiczne badania człowieka
Psilocybina a ekspresja genów
Efekty ﬁzjologiczne i psychologiczne (subiektywne)
Efekty psilocybiny u zwierząt nieczłowieczych
Efekty psilocybiny oceniane u ludzi
Efekty psychologiczne i subiektywne
Czynniki wpływające na psychologiczną reakcję na psilocybinę
Długoterminowe skutki psilocybiny
Psilocybina/psylocyna wpływa na aktywność mózgu
Farmakokinetyka i biologiczna dyspozycja leku
Bezpieczeństwo i efektywność u ludzi uzyskana z badań przedklinicznych
Historia badań psychiatrycznych z psilocybiną
Psilocybina u ludzi z zaawansowanym stadium raka
Psilocybina jako potencjalny sposób leczenia klasterowych bólów głowy
Psilocybina u ludzi z ZOK (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne)
Potencjalne ryzyko i efekty uboczne
Przegląd ryzyk
Oﬁary śmiertelne
Powszechne przypadki niekorzystne i efekty uboczne
Zachowanie lekkomyślne
Reakcja paniki i niepokoju
Przejściowa i przedłużona reakcja psychotyczna
Pohalucynogenne zaburzenie percepcji (SHZP)
Długoterminowe zmiany osobowości po psilocybinie
Potencjał nadużyć
Toksyczność dla reprodukcji
Dane testowe
Podziękowania
Odnośniki
soma rights re-served
1
od 30.06.2010 na http://www.psilosophy.info/
www.psilosophy.info/owqeujltbtjybacocnambbgp
Broszura badaczki: Psilocybina
Istota i opracowanie leku
Psilocybina (4-fosforyloksy-N,N-dimetylotryptamina, zwana również estrem diwodorofosforanu 3[2(dimetylamino)etyl]-1H-indol-4-ilu posiada wzór chemiczny C12H17N2O4P. Jest to tryptamina, będąca jednym z
głównych składników psychoaktywnych w grzybach z rodziny Psilocybe, takich jak Psilocybe cubensis oraz
Psilocybe mexicanus. Rdzenni mieszkańcy Meksyku stosowali grzyby podczas ceremonii religijnych i przy
uzdrawianiu (Hoffmann 2005). Artefakty i dokumenty historyczne sugerują, że rytualne stosowanie grzybów
zawierających psilocybinę miało miejsce już 3000 lat temu, wraz z udokumentowanym stosowaniem
występującym w 16 wieku, przed hiszpańską prohibicją na ich stosowanie. Psilocybina została wyizolowana po
raz pierwszy przez Hofmann'a w 1957 roku, a później przez niego zsyntetyzowana w 1958 (Passie et al. 2002).
Psilocybina stosowana była w badaniach psychiatrycznych i psychologicznych oraz w psychoterapii w czasie
wczesnej połowy lat 1960, aż do jej wpisania na listę w 1970 w USA, a w 1980 w Niemczech (Passie 2005;
Passie et al. 2002). Badania nad efektami psilocybiny wznowiono w połowie lat 1990, i jest to obecnie
preferowany związek stosowany przy badaniach efektów halucynogenów serotonergicznych (patrz przykład
(Carter et al. 2005a; Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999b; Hasler et al. 2004), prawdopodobnie dlatego, że posiada
krótszy czas akcji i cierpi na mniejszy rozgłos niż LSD. Jednak, pomimo częstego niemedycznego stosowania
przez człowieka, niewiele było badań z psilocybiną lub żadne invitro czy na zwierzętach nieczłowieczych (nonhuman animal).
Psilocybina należy do klasy leków nazywanych halucynogenami lub psychedelikami. Dokładnie jest to
halucynogen serotonergiczny, wraz z innymi tryptaminami takimi jak dimetylotryptamina (DMT), ergoliny, jak
LSD i fenetylaminy, jak meskalina. Obecne badania na ludziach i zwierzętach nieczłowieczych sugerują, że
halucynogeny serotonergiczne większość swych efektów wytwarzają w wyniku agonizmu 5-HT2A, także przy
współudziale agonizmu w receptorach 5-HT2C oraz 5-HT1A (Nichols 2004). Jak pozostali członkowie tej klasy,
psilocybina wywołuje czasem gruntowne zmiany w percepcji, poznawaniu i emocjach, wliczając chwiejność
emocjonalną.
U ludzi jak i u innych ssaków, psilocybina przekształcana jest w aktywny metabolit psylocynę, lub 4-hydroksyN,N-dimetylotryptaminę (C12H16N2O). Prawdopodobnie psylocyna całkowicie lub częściowo wytwarza większość
subiektywnych i psychologicznych efektów psilocybiny u ludzi i u zwierząt nieczłowieczych.
Spis Tresci
Efekty farmakologiczne i toksykologiczne.
Działanie psilocybiny i psylocyny na układy neuroprzekaźników
Przegląd
Psilocybina i jej metabolit psylocyna afektują bezpośrednio wiele receptorów serotoninowych nie afektując
bezpośredniego innych układów neuroprzekaźników. Choć mniej było badań farmakologicznego profilu
psilocybiny niż ergoliny LSD, badania przeprowadzane z psilocybiną i psylocyną wskazują, że tak jak LSD,
tryptaminy te są agonistami 5-HT2A, 5-HT2C i 5-HT1A*. W odróżnieniu od LSD, mają małe powinowactwo do
receptorów dopaminy i jedynie bardzo wysokie dawki afektują receptory norepinefrynowe. Badania na ludziach
potwierdzają aktywność psilocybiny i psylocyny na 5-HT2A i dostarczają pewnego poparcia dla pośrednich
wpływów na dopaminę poprzez aktywność receptorów 5-HT2A i możliwą aktywność w 5-HT1A.
Psilocybina lub psylocyna a receptory 5-HT2A i 5-HT2C
Większość znanych agonistów 5-HT2A wytwarza efekty halucynogenne u ludzi i gryzoni uogólniwszy między
takimi agonistami 5-HT2A jak psilocybina i LSD (Aghajanian and Marek 1999; Nichols and Sanders-Bush 2004).
Tak jak dietyloamid kwasu lizergowego (LSD) i inne halucynogeny serotonergiczne, psilocybina oddziałuje jako
agonista receptora serotoninowego 5-HT2A (McKenna et al. 1990; Nichols 2004). Psilocybina posiada silniejsze
2
powinowactwo do ludzkiego receptora 5-HT2A niż do receptora szczurzego (Gallaher et al. 1993), i posiada
niższe K(i) dla receptorów zarówno 5-HT 2A oraz 5-HT2C niż LSD (Nichols 2004). Wyniki z serii badań nad
rozeznaniem leku (RL) u szczurów wykazały, że to antagoniści 5-HT2A a nie 5-HT1A uniemożliwiły szczurom
rozpoznanie psilocybiny (Winter et al. 2007).
Codzienne dawki LSD i psilocybiny zredukowały ilość receptorów 5-HT2 w szczurzym mózgu (Buckholtz et al.
1990). Badanie sprawdzające skutki specyfiki związku na wtórne układy przekaźnicze wykazały, że zarówno
psilocybina jak i LSD stymulują kwas arachidonowy w czasie aktywowania szczurzego receptora 5-HT2A, lecz
psilocybina nie stymuluje szlaku fosfoinozytolowego (FI) tak bardzo jak LSD (Kurrasch-Orbaugh et al. 2003).
Jednakże, psylocyna bardziej stymulowała fluktuacje FI niż jej pierścieniowo ufluorowana wersja, której
szczury w grupach RL nie potraktowały jako LSD, sugerując, że przy wytwarzaniu przynajmniej niektórych
efektów subiektywnych mogą odgrywać rolę wtórne układy przekaźnicze (Blair et al. 2000). Ponieważ badanie
specyfiki związku lub trafikowanie "allosteryczne" są nowe, funkcjonalne znaczenie tej różnicy pozostaje
niejasne.
Badacze badający analogi psilocybiny sprawozdają, że potencjalny metabolit, 4-metylopsylocyna, był silnym
agonistą 5-HT2C (Sard et al. 2005), lecz to czy związek ten wytwarzany jest po zmetabolizowaniu psilocybiny
nie jest pewne. Rozwój względnie wybiórczych antagonistów 5-HT2C jest wczesny i do dziś żadne badania nie
sprawdziły wpływu receptorów 5-HT2C na zachowaniowe lub fizjologiczne efekty psilocybiny u ludzi lub u
zwierząt nieczłowieczych.
Psilocybina lub psylocyna a inne receptory serotoninowe
Bezpośrednie aplikowanie psilocybiny w komórki grzbietowego jądra szwu (dorsal raphe nucleus) związane
jest ze zmniejszeniem odpalania, właściwość, którą dzieli z LSD (Aghajanian et al. 1968; 1970; Aghajanian and
Hailgler 1975) co jest przypuszczalnie skutkiem akcji w autoreceptorach 5-HT 1A (Williams et al. 1988).
Natomiast, wydaje się, że aktywność receptora 5-HT1A wpływa trochę na bodziec psilocybinowy u szczurów
(Winter et al. 2007). Chociaż żadne z badań zachowań u ludzi nie ustaliło roli jaką odgrywają, jeśli w ogóle,
receptory 5-HT1A w wytwarzaniu subiektywnych skutków psilocybiny, godnym uwagi jest, że pewne efekty,
takie jak trudność koncentracji, nadal występują gdy psilocybina współpodana zostanie z antagonistą 5-HT2A
(Carter et al. 2005a; Carter et al. 2005b). Nie ma raportów opisujących wpływ psilocybiny lub psylocyny na
receptory 5-HT2B, choć stwierdzono, że domniemywany metabolit psilocybiny N-metylopsilocybina działa na ten
receptor jako odwrotny agonista (Sard et al. 2005). Jednakże żadne badania nie wykryły na razie tego
metabolitu (Hasler 1997; Hasler et al. 1997).
McKenna i koledzy raportowali, że psilocybina ma również powinowactwo do receptorów 5-HT 1D , co
prawdopodobnie wyjaśnia jej zdolność do przerywania klasterowych bólów głowy (Sewell and Halpern 2006).
Jednakże poza tym odkryciem, nie ma opublikowanej literatury, która sprawdza wpływ psilocybiny lub
psylocyny na receptory 5-HT3 lub na jakiekolwiek rodziny odkrytych ostatnio receptorów. Ergolina LSD
afektuje wiele z tych receptorów, wliczając 5-HT5A (Nichols et al. 2002b), 5-HT6 (Hirst et al. 2003) oraz 5-HT7
(nichols et al. 2002b). Nie oznacza to jednak, że psilocybina lub psylocyna posiadają podobne profile.
Psilocybina lub psylocyna a inne układy receptorów
Psilocybina nie oddziałuje bezpośrednio na receptory dopaminy D1 lub D2 (Creese et al. 1975) lub na receptory
histaminy H2 (green et al. 1978). Bardzo wysokie dawki psilocybiny (25 mg/kg) zwiększyły poziomy metabolitu
norepinefryny 3H-normetanefryny (Stolk et al. 1974), lecz jest mało prawdopodobne by typowe dawki
psilocybiny stosowane przy ludzkim badaniu wpływały na norepinefrynę. Ponieważ zainteresowanie
farmakologii psilocybiną i psylocyną spadło przed rozwojem nowoczesnej neurofarmakologii, kompletny profil
farmakologiczny żadnego z tych związków nie jest tak dobrze znany jak profil LSD. Możliwe, że psilocybina, jak
LSD, działa na jeden lub więcej odkrytych ostatnio receptorów serotoninowych, takich jak 5-HT5A lub 5-HT7,
lecz obecnie nie ma informacji dotyczących jej oddziaływania na te receptory. Prawdopodobnie sama
psilocybina, lub jej metabolit psylocyna, przerywa ataki klasterowe wpływając na receptory 5-HT1D.
Zespół badaczy przeprowadził serie eksperymentów, wiele w porównaniu LSD z lizurydem, związkiem
niehalucynogennym, i wykorzystaniu mysiego modelu zachowania towarzyszącego halucynogenności (tik
głowy), sugeruje, że stymulowanie różnych układów przekaźnictwa wtórnego może odgrywać rolę w tworzeniu
efektów halucynogennych (Gonzalez-Maeso et al. 2007). W czasie stymulacji receptorów 5-HT 2A zamiast
3
aktywować jedynie fosfopolipazę C (PLC), LSD oraz fenetylamina DOI stymulowały wrażliwe na toksyny
krztuśca proteiny Gi/o. Jeszcze nie wiadomo, czy psilocybina dzieli tę cechę z LSD i DOI.
Tabela 1 Dane wiązalności psilocybiny
Receptor
Ki(nM)
Gorący ligand
Gatunek
Źródło
Odnośnik
5-HT1A
190
3H-8-OH-DPAT
5-HT2A
6
3H-DOI
szczur/krowa
mózg
(McKenna et al. 1990)
5-HT2C
410
3H-Ketanserin
szczur/krowa
mózg
(McKenna et al. 1990)
Tabela 2 Dane wiązalności psylocyny
Receptor
Ki(nM)
Gorący ligand
Gatunek
Źródło
Odnośnik
5-HT1A
49
3H-8-OH-DPAT
człowiek
klonowane
(Blair et al. 2000)
5-HT2A
25
125I-DOI
szczur lub bydło
klonowane
(Blair et al. 2000)
5-HT2C
10
1251-DOI
szczur
klonowane
(Blair et al. 2000)
Neurofarmakologiczne badania człowieka
W badaniach nad ludźmi, badacze stwierdzili, że podawanie psilocybiny wraz z antagonistami receptorów 5HT2A, takimi jak ketanserin lub risperidon, osłabiało lub zupełnie przerywało subiektywne i postrzegane efekty
psilocybiny (Carter et al. 2004; Vollenweider et al. 1998). Ketanserin nie osłabi zredukowanej uwagi
wzrokowej lub zmian wywołanych psilocybiną w binokularnej rywalizacji (oscylacji w dominacji jednego oka
nad drugim w postrzeganiu wzrokowym)(Carter et al. 2005a; Carter et al. 2004). Jednoczesne podanie
antagonisty receptora dopaminowego D2 haloperidolu jedynie redukowało pozytywny nastrój i pozytywnie
postrzegane zmiany pojmowania i postrzegania (Vollenweider et al. 1998). Badanie obrazowania człowieka
wykorzystujące radioaktywnie znakowany rakloprid, antagonista receptora D2 stwierdzony jako zmniejszający
wiązania w jądrze ogoniastym oraz w skorupie (putamen) po podaniu psilocybiny, wskazuje, że psilocybina
pośrednio zwiększyła mózgowe poziomy dopaminy, (Vollenweider et al. 1999) prawdopodobnie poprzez
aktywność 5-HT2A. Wzięte razem, odkrycia te sugerują, że swe efekty u ludzi psilocybina wywołuje głównie,
lecz nie całkowicie poprzez receptory 5-HT2A, chociaż związek ten może produkować różne efekty poprzez inne
receptory serotoninowe, takie jak 5-HT1A lub 5-HT2C. Psilocybina może wywierać pośredni wpływ na system
dopaminowy nie posiadając żadnego bezpośredniego wpływu na receptory dopaminowe.
Psilocybina a ekspresja genów
Zarówno psilocybina jak LSD aktywując receptory 5-HT2A zwiększają ekspresję wielu genów, wliczając egr-1,
egr-2, period1, Nor1 oraz l-KappaBetaAlfa (Gonzalez-Maeso et al. 2003; Nichols i Sanders-Bush 2002).
Psilocybina może być powiązana z większym wzrostem w egr-1. Znaczenie efektów psilocybiny na ekspresję
genów nie jest wyjaśnione. Jednakże, zmiany w ekspresji genów mogą odgrywać rolę w zdolności grzybów
zawierających psilocybinę do przerywania cyklów lub okresów klasterowego bólu głowy, co omówiono poniżej
w "Bezpieczeństwo i toksyczność" (Sewell et al. 2006).
Spis Tresci
Efekty fizjologiczne i psychologiczne (subiektywne)
Badania na ludziach i zwierzętach nieczłowieczych wskazują, że (Winter et al. 2007) psilocybina posiada
ekstremalnie niską toksyczność (Nichols et al. 2002a; Passie et al. 2002). LD50 w przedziale od 285 mg/kg u
szczurów i myszy do 12,5 mg/kg u królików (Usdin i Efron 1972). Prawdopodobnym jest, że dawka śmiertelna u
ludzi daleko wybiega poza dawki wytwarzające gruntowne zmiany świadomości. Wszystkie trwające i
proponowane badania stosują dawki w przybliżeniu 0,4 mg/kg, to jest co najmniej 20 razy mniej niż LD 50 u
królików.
4
Efekty psilocybiny u zwierząt nieczłowieczych
Szczury wytrenowane by rozróżniać zastrzyki LSD od soli fizjologicznej traktowały psilocybinę jakby to było
LSD (Koerner i Appel 1982; Schechter i Rosecrans 1972), sugerując że te dwa leki posiadają podobne cechy
bodźca, odkrycie to wsparte jest wczesnymi badaniami porównującymi te dwa związki na ludziach (Hollister i
Hartman 1962; Hollister i Sjoberg 1964; Isbell 1959; Wolbach et al. 1962. Szczury wytrenowane by
rozpoznawać psilocybinę rozpoznawały psylocynę jako psilocybino-podobną, wskazując że psilocybina i jej
metabolit wytwarzają u tych zwierząt podobne sygnały. Co później opisano w tym dokumencie, większość
psilocybiny konwertowana jest do psylocyny i prawdopodobnie większość fizjologicznych i subiektywnych
efektów psilocybiny faktycznie spowodowana jest psylocyną.
Badacze badający efekty psilocybiny u szczurów, kotów, psów i królików odkryli, że psilocybina wytwarzała
piloerekcję (podnoszenie włosów - przyp.tłum.), nieznacznie zwiększone oddychanie, wskazania pobudzenia
układu sympatycznego, lecz brak wzrostu aktywności lokomotorycznej (Maxwell et al. 1962; Passie et al.
2002). Psilocybina zwiększała u szczurów poziomy prolaktyny (Meltzer et al. 1978). Jak opisano powyżej,
raporty zachowaniowe skutków psilocybiny ukazały, że psilocybina wytwarzała efekty podobne do LSD lub
innych tryptamin. Jak w przypadku ergoliny LSD, psilocybina redukowała i zmieniała szczurze modele
poznawcze (Geyer et al. 1978). Małpy zapodające sobie psilocybinę wykazały zachowania przypominające
zniekształcenia wzrokowe lub zmiany w świadomości, wliczając chwytanie niewidocznych obiektów i
zafiksowane wpatrywanie się (Fantegrossi et al. 2004), zachowania widoczne również, gdy zwierzęta zapodały
sobie DMT lub meskalinę. Nie ma wskazań, że psilocybina wytwarza swe wyjątkowe efekty fizjologiczne lub
zachowaniowe u gryzoni czy naczelnych nieczłowieczych.
Efekty psilocybiny oceniane u ludzi
Hasler i koledzy donoszą, że pierwszy lub początkowy objaw doustnego zastosowania psilocybiny pojawia się
średnio 20 do 30 minut po podaniu (Hasler et al. 1997; Hasler et al. 2004), a efekty szczytowe pojawiają się 60
do 90 minut po leku. Efekty doustnego podania psilocybiny ustępują cztery do sześciu godzin po podaniu leku
(Hasler et al. 2004). Zmiany w postrzeganiu i pojmowaniu nie były odczuwalne siedem dni później (GouzoulisMayfrank et al. 1999b). Początkowe efekty po 1 mg psilocybiny dożylnie pojawiły się 2 minuty po podaniu,
efekty subiektywne i psychologiczne trwały potem do 20 minut (Hasler et al. 1997).
Isbell wykrył zwiększone średnice źreniczne po średnio 4, 6 i 8 mg psilocybiny i podwyższone skurczowe
ciśnienie krwi po średnio 6 mg psilocybiny (Isbell 1959), późniejsze raporty wykryły również podwyższenie
ciśnienia krwi i rytmu serca po wyższych dawkach psilocybiny (Griffiths et al. 2006; Hasler et al. 2004), choć
czasami zmiany były wykrywane jedynie w jednym momencie, 60 minut po leku (Hasler at al. 2004). Tak więc,
psilocybina wywołuje jedynie niewielką aktywację układu sympatycznego. Trzeba zaznaczyć, jednakże, że 26
letni mężczyzna z zaburzeniem obsesyjno kompulsyjnym (ZOK) wykazał podwyższenie rozkurczowego ciśnienia
krwi od 91 do 104 mm HG po otrzymaniu psilocybiny w ilości 0,2 mg/kg pod nieobecność zgłaszanego przez
niego niepokoju (Moreno et al. 2006). Psilocybina podwyższa prolaktynę, lecz nie kortyzol lub ACTH
(Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999b; Hasler et al. 2004), do niewykrywalności podwyższenia prolaktyny 300
minut (5 godzin) po leku (Hasler et al. 2004). Generalnie, efekty fizjologiczne podobne są do tych co przy
ergolinowym halucynogenie LSD. Do dziś nie ma wniosków wspierających czy dyskonfirmujących istnienie
zmian menstruacyjnych na efekty psilocybiny u kobiet.
Spis Tresci
Efekty psychologiczne i subiektywne
Wczesne badania psilocybiny na ludziach donoszą o zmianach percepcji, takich jak wzrost postrzegania
powidoku wizualnego (Keeler 1965), osobliwe myśli, niepokój, oraz niezwykłe doznanie ciała (parestezja) oraz
otoczenia (Fischer et al. 1966; Hebbard i Fischer 1966; Hofmann et al. 1958; Hollister i Sjoberg 1964; Isbell
1959; Keeler 1963), oraz skutkach ubocznych, zawrotach głowy, ograniczonej koncentracji i nerwowości
(Hollister i Sjoberg 1964). Pewne wczesne raporty orzekają również zwiększoną trudność w wykonywaniu
pewnych zadań, takich jak proste problemy arytmetyczne (Hollister 1961). Psilocybina wywołała doznania
duchowe lub mistyczne u studentów teologii w czasie nabożeństwa religijnego (Pahnke 1963). Badanie to
wykorzystywało placebo, lecz badacze podający grupom uczestników psilocybinę lub placebo, oraz raporty
retrospektywne sugerują, że uczestnicy mogli dokładnie odgadnąć swój stan z obserwacji siebie lub innych
5
(Doblin 1991). Niedawne badania potwierdzają wstępne odkrycia (Carter et al. 2005a; Carter et al. 2004;
Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999b; Griffiths et al. 2006; Hasler et al. 2004; Vollenweider et al. 1997). Uczestnicy
opisali zmiany w postrzeganiu (Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999b; Griffiths et al 2006; Hasler et al. 2004;
Vollenweider et al. 1997), a oceny postrzegania wzrokowego wykryły zmiany w postrzeganiu ruchu, w
obuocznej rywalizacji oraz w postrzeganiu czasu (Carter et al. 2004; Carter et al. 2005b; Wittmann et al.
2006). Badanie wpływów psilocybiny na hamowanie przedsygnałowe (PPI - pre-pulse inhibition), redukcję
reakcji zaskoczenia na intensywność bodźca poprzedzonego mniej intensywnym bodźcem, odnotowało
zwiększone PPI po długim odstępie między przed-sygnałem a sygnałem, oraz osłabione PPI gdy odstęp był
krótki (Vollenweider et al. 2007). Uczestnicy doświadczyli zarówno zwiększonego nastroju pozytywnego i
pozytywnie doznanej derealizacji (uczucie jakby byli "we śnie" lub jakby zewnętrzny świat był nierealny) i
depersonalizacji (poczucie "bycia nierealnym", jaźni należącej do kogoś innego) oraz negatywnego nastroju i
negatywnie doznawanej derealizacji i depersonalizacji. Nastrój mógł w między czasie gwałtownie się zmieniać,
od bardzo pozytywnego do bardzo negatywnego (Vollenweider et al. 1997). Psilocybina wiele bardziej niż
metylofenidat wytwarzała doznania mistyczne lub szczytowe u ludzi z obecną praktyką religijną lub duchową
(Griffiths et al. 2006). Ludzie otrzymujący w tych badaniach psilocybinę zachowali wgląd odnośnie źródła ich
zmian w postrzeganiu. Opisy obserwatorów dotyczące zachowania uczestników były zgodne z opisami
badanych, odnotowując zmienność nastroju, zmiany odczucia siebie, oraz niezwykłe lub paranoidalne myśli
(Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999b; Griffiths et al. 2006; Vollenweider et al. 1997).
Tabela 3
Wnikliwe obserwacje i raporty własne działania i efektów ubocznych 0,114-0,4 mg/kg psilocybiny
Gouzoulis-Mayfrank Griffiths et al. 2006
et al. 1999
Różnica p<0,001
Niepokój
U-test, p<0,05
Dystans do zwyczajnej
Zwiększone
rzeczywistości
pozytywne symptomy Dysforia*
psychozopodobne (np. Radość / intensywne
halucynacje,
szczęście
niezwykłe myśli)
Pokój / harmonia
Zwiększone
Nastrój pozytywny
negatywne symptomy Somatyzacja*
psychozopodobne
Łzawienie / płakanie
(poczucie zamknięcia Zmiany i
lub obojętności)
zniekształcenia
Zwiększony afekt
wzrokowe
pozytywny / mania
Ziewanie
Zwiększony afekt
negatywny /
p<0,01
melancholia
Niepokój / przestrach
Nudności
Hasler et al. 1997
Zgłoszone, nie
ilościowo
depersonalizacja
derealizacja
"wirtual"
halucynacje
zmiany w afekcie
zaburzenia myśli
(nieokreślone)
Hollister &
Sjoberg 1964
p<0,05
Zwiększona
agresywność
Przygnębienie
Roztrzęsienie
Mniej jasne
myślenie
Zgłoszone nie
ilościowo
Zawroty głowy
Nudności
Drżące dłonie
Słabość
p<0,05
Senność / uspokojenie
Spontaniczna
aktywność ruchowa
Stymulacja
Zredukowana
sprawność mentalna**
(Quetin 1960)
adaptowany w Passie
et al. 2002
Poszerzenie źrenic
93%
Częstotliwość serca
Zwiększona 56%
Spowolniona 13%
Zmienna 31%
Bez zmiany 0%
Ciśnienie tętnicze krwi
Hipotensja 34%
Hipertensja 28%
Niestabilność 22%
Bez zmiany 16%
Nudności 44%
Odruchy ścięgniste
Zwiększone 80%
Zmniejszone 6%
Bez zmiany 13%
Dysmetria 16%
Drżenie 25%
Wittmann et al.
2007
Odmienione
postrzeganie czasu szacowane
obiektywne
p<0,01
Osłabione ocenianie
długich interwałów
Osłabione ocenianie
tonu (trend dla 250
µg/kg)
Zmęczenie
Oszołomiony stan
Introwersja
Rozmarzenie
Podwyższony
nastrój pozytywny
Podwyższony
niepokój (250
µg/kg)
p<0,05
Osłabiona robocza
pamięć
przestrzenna (250
µg/kg)
Porównane z placebo
Porównane z
metylofenidat
Porównane z
placebo
Przed lekiem / po
leku (w drugiej
godzinie)
Procentowo
obserwowane / raport
własny
Porównane przeciw
placebo, 115 v 250
µg/kg
N=8
N=30 (z 36)
N=6
N=24
N=30
N=12
Dawka=0,2 mg/kg
Dawka=30 mg/70 kg
(średnio 0,4 mg/kg)
Dawka=0,224
mg/kg
Dawka=225 µg/kg
Dawka=8-12 mg
domięśniowo (i.m.)
oraz doustnie (p.o.)
Dawka=placebo,
115 µg/kg, 250
µg/kg
Międzyobiektowo
Wewnątrzobiektowo
Nieznana
Wewnątrzobiektowo
Wewnątrzobiektowo Wewnątrzobiektowo
*ARCI LSD skala, zgrubsza oceniająca dysforię, drżączkę i sensacje somatyczne
**ARCI BG = sprawność mentalna, różniąca się od aktywacji lub uczucia stymulowania
(przyp. tłum. - ARCI = Addiction Research Center Inventory = Inwentarz Centrum Badań Uzależnień)
6
Czynniki wpływające na psychologiczną reakcję na psilocybinę
Zmienne efekty subiektywne psilocybiny są przynajmniej częściowo powodowane różnicami w istniejącym
uprzednio stanie mentalnym i osobowości, lub "nastawieniu" ("set") oraz cechami najbliższego otoczenia
"sceneria" ("setting") (Nichols 2004). We wczesnym podsumowaniu wniosków z niekontrolowanych badań
psilocybiny, Leary i koledzy sprawozdali, że ludzie mający wcześniejsze doświadczenie z psychoaktywnikami
oraz większe poczucie elastyczności i mniejszą obawę przed wzięciem psilocybiny miały po niej o wiele
przyjemniejsze doznania (Leary et al. 1963). Ten sam raport wskazywał również, że cechy scenerii, takie jak
podawanie w małych grupach, związane były z przyjemniejszymi doznaniami, niż gdy podawano w większych
grupach. Terapeuci opisujący stosowanie LSD lub innych psychedelików w terapii (Grof 2000: 1980) woleli
wygodne scenerie. Pacjenci w czasie terapii pozostawali w obrębie scenerii, i stosowali czasami zasłonę na
oczy oraz słuchali muzyki redukującej rozproszenie i sprzyjającej introspekcji. Przeprowadzono mało
oficjalnych badań o wpływie nastawienia i scenerii, lecz istnieją przynajmniej nieformalne dowody, że mogą
one odgrywać rolę w reakcji na psilocybinę.
Długoterminowe skutki psilocybiny
Do dziś jedynie Griffiths i koledzy oszacowali potencjalne zmiany długoterminowe po psilocybinie w kontekście
badania kontrolnego podwójnie ślepej próby aktywnego placebo, stwierdzając, że dwa miesiące po podaniu
leku, uczestnicy po psilocybinie częściej niż po metylofenidacie sprawozdawali pozytywne postawy względem
życia i świata oraz zwiększoną satysfakcję i dobre samopoczucie, a przyjaciele odnotowali małe pozytywne
zmiany życiowe po psilocybinie (Griffiths et al. 2006). Ani psilocybina ani metylofenidat nie wytworzyły
negatywnych zmian w postawach lub przemianach życiowych. Rozmowy i ankiety, które pojawiły się średnio
25 lat po badaniu efektów psilocybiny u studentów teologii obserwujących nabożeństwo, stwierdziły, że
uczestnicy którzy otrzymali psilocybinę nadal zgłaszali większą ilość pozytywnych zmian życiowych niż
kontrolni, i bardzo niewiele negatywnych zmian życiowych (Doblin 1991). Jak opisano wcześniej, grupy
uczestników poddały się badaniom, a zaślepienie było kiepsko przeprowadzone, lecz dalsze wywiady sugerują,
że trwałe efekty psilocybiny są pozytywne.
Psilocybina/psylocyna wpływa na aktywność mózgu
Badania tomograficzne emisji pozytronowej (PET) psilocybiny na ludziach wykryły zwiększony metabolizm
glukozy w obszarach czołowych i przedniego zakrętu obręczy, prawdopodobnie ze zwiększoną aktywnością
prawej półkuli (Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999a; Vollenweider et al. 1997). Jednakże, badania obrazowania
wykorzystujące radiologicznie znakowany rakloprid (antagonista D2), wspomniany wyżej, nie stwierdziły
skutków ubocznych w zmianach przyłączania D2 (Vollenweider et al. 1999). Ponieważ zmiany w metabolizmie
glukozy mogą powstawać z bezpośredniej i pośredniej aktywności mózgowej, i mogą świadczyć o akcji
inhibicyjnej lub pobudzeniowej, trudno wysnuć wnioski jedynie z tych badań. Jednakże, sugerują że
przynajmniej niektóre efekty psilocybiny powstają ze zmian w aktywności czołowej lub zakrętu obręczy.
Farmakokinetyka i biologiczna dyspozycja leku
Psilocybina jest wykrywana w plazmie 20 do 40 minut po podaniu doustnym (Hasler 1997) zrewidowane w
(Passie et al. 2002). Psilocybina metabolizowana jest w wątrobie, gdzie przemieniana jest głównie w aktywny
metabolit psylocynę, wykrywana w plazmie 30 minut po podaniu (Hasler 1997; Hasler et al. 1997; Lindenblatt
et al. 1998; Passie et al. 2002), psylocyna pierwsza pojawia się w plazmie 15 do 50 minut po doustnym podaniu
0,2 mg/kg psilocybiny. Czas półtrwania psylocyny wacha się między 2 a 3 godziny, i jest wykrywalny 6 godzin
po doustnym podaniu (Hasler et al. 1997; Lindenblatt et a. 1998). Te dwa badania przedstawiły podobne lecz
nie identyczne wnioski, ze szczytowymi poziomami psylocyny występującymi między 80 i 105 minutą i jej
półtrwaniem w przedziale od 2,25 h dla 0,2 mg/kg i 2,7 h dla 0,22 mg/kg.
Hasler i koledzy odkryli trzy dodatkowe metabolity psilocybiny; 4-hydroksy-3-yl-acetaldehyd (4HIA), kwas 4hydroksy-3-yl-octowy (4HIAA), oraz 4-hydroksytryptofol (4I-IT)(Hasler 1997).
Poprzednie badania na zwierzętach nieczłowieczych wykazały, że estrowa grupa fosforanowa psilocybiny jest
odcinana przez fosfatazę zasadową (Horita i Weber 1961; 1962). Szczurza tkanka jelitowa bez trudu pobierała
7
psylocynę, lecz nie psilocybinę, i przenosiła ją na stronę roztworu krwi (Eivindvik et al. 1989), sugerując, że
psylocyna jest także łatwiej rozprowadzana po ciele niż jakakolwiek niezmetabolizowana psilocybina. Ponieważ
nie ma obecnie badań metabolizmu psylocyny, psylocyna jest prawdopodobnie metabolizowana przez
dezaminację i demetylację enzymów wątrobowych takich jak oksydaza monoaminy i dehydrogenaza
aldehydowa (Hasler et al. 1997). Psylocyna i Psilocybina są eliminowane poprzez nerki, zarówno jako lek
niezmieniony jak i skoniugowany z glukuronidami (Hasler et al. 2002), z większością psylocyny i psilocybiny
wydalanej trzy godziny po podaniu doustnym. Badacze wykryli osobnicze zmiany w moczowym wydalaniu
psylocyny i psilocybiny. Większość wykrywalnej psylocyny pojawiała się między drugą a czwartą godziną po
podaniu leku. Na podstawie moczowych poziomów psylocyny, 12 do 24 godzin po średnio 0,21 mg/kg
psilocybiny, prawdopodobne jest to, że większość lub cała psilocybina i psylocyna wydalana jest z ciała po, lub
w ciągu 24 godzin po podaniu (Hasler et al. 2002).
8
Bezpieczeństwo i efektywność u ludzi uzyskana z badań
przedklinicznych
Historia badań psychiatrycznych z psilocybiną
Przynajmniej 19 badań opisało psychoterapeutyczny potencjał psilocybiny u około 1960 uczestników (jak
podsumowano w (Passie 2005)). Badania te wykorzystywały średnią minimalną dawkę 8,24 mg (0,118 mg/kg) i
średnią maksymalną dawkę 17,19 mg (0,246 mg/kg). Większość psychoterapeutów i badaczy psychiatrycznych,
przeprowadzających psychoterapię wspomaganą psilocybiną chciało aktywować nieświadome wspomnienia i
konflikty osoby oraz wybrać dawki, które wytwarzały ten efekt (patrz przykład (Hausner i Dolezal 1963; Leary
et al. 1963; Leuner 1963). Badacze stosowali prawdopodobnie procesy podobne do opisanych dla psychoterapii
wspomaganej LSD (Grof 2000: 1980; Grof et al. 1973; Kurland et al. 1967). Wspomagana psilocybiną terapia
przebiegała albo modelem psycholitycznym albo psychedelicznym. Psychoterapia psycholityczna obejmowała
niższe dawki związku psychedelicznego i więcej interpretacji i analizy w czasie sesji, podczas gdy
psychoterapia psychedeliczna wykorzystywała wyższe dawki, z interpretacją mającą miejsce po doznaniu
(Passie 2005). Poprzednie badania sprawdziły również zdolność psilocybiny do indukowania u ludzi doznań
mistycznych lub duchowych w czasie zorganizowanego nabożeństwa religijnego (Pahnke 1963; Pahnke i
Richards 1966), wniosek zgodny z najnowszymi badaniami efektów duchowych lub szczytowych u ludzi z
praktyką religijną lub duchową (Griffiths et al. 2006).
Ostatnio, kilku badaczy przebadało lub jest w trakcie badań psilocybiny jako metody leczenia określonych
zaburzeń mentalnych i neurologicznych. Włączając w to niepokój powstający z diagnozy zaawansowanego
stadium raka, przerywanie okresów lub cyklów klasterowego bólu głowy, oraz leczenie zaburzenia obsesyjno
kompulsyjnego (ZOK). Wyniki badań psilocybiny u ludzi z ZOK są obecnie publikowane, podczas gdy badania
zaawansowanego stadium raka są w trakcie. Badania psilocybiny u ludzi z klasterowymi bólami głowy jeszcze
się nie pojawiły lecz są zaplanowane.
Psilocybina u ludzi z zaawansowanym stadium raka
Zgodnie z poprzednimi badaniami wskazującymi, że psychoterapia wspomagana LSD zredukowała niepokój
oraz zwiększyła jakość życia u ludzi z zaawansowanym stadium choroby (Grof et al. 1973), Grob i koledzy
zdecydowali się przebadać w tej populacji skutki psychoterapii wspomaganej psilocybiną. Badanie jest obecnie
w trakcie rozpatrywania skutków psychoterapii wspomaganej psilocybiną u ludzi z lękiem związanym ze
zdiagnozowaniem zaawansowanego stadium raka i przewidywaną długością życia mniejszą niż rok (Grob
2005). Badanie planowało zaangażować dwunastu uczestników. Przyjęto dziesięciu uczestników. Dotychczas
psilocybina była dobrze tolerowana w tej grupie i nie odnotowano poważnych niepożądanych przypadków
związanych z lekiem.
Psilocybina jako potencjalny sposób leczenia klasterowych bólów głowy
Klasterowy ból głowy (KBG) jest osłabiającą chorobą dotykającą w Stanach Zjednoczonych średnio 250,000
ludzi. Ataki KBG charakteryzują się okresami potwornego bólu w skroni, oku, lub szczęce, który może trwać do
90 minut. Ataki klasterowe występują na ogół w czasie określonych pór dnia, i mogą występować w czasie
określonych okresów roku. Chociaż istnieją leki, które przerywają klasterowe bóle głowy, brak leków
przerywających cykle lub okresy klasterowych bólów głowy. Ostatnio, Sewell i koledzy opublikowali serie
przypadków 53 ludzi, którzy zapodali sobie grzyby zawierające psilocybinę ("magiczne grzyby") lub LSD jako
środki na klasterowy ból głowy (Sewell et al. 2006). Dwudziestu pięciu spośród 48 respondentów, którzy
zastosowali grzyby psilocybe poinformowało, że przerwały one ich okresy klasterowe, a 18 respondentów
(37%) poinformowało, że psilocybina była częściowo skuteczna w redukowaniu ataków w czasie okresów
klasterowych. Po tych raportach, przynajmniej jedna ekipa badaczy planuje przeprowadzić badanie kontrolne
bezpieczeństwa i skuteczności psilocybiny w leczeniu KBG, skupiając się na przerwaniu okresów klasterowego
bólu głowy.
9
Psilocybina u ludzi z ZOK (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne)
Kilka opublikowanych raportów z przypadków zasugerowało, że ludzie mogą doznać objawowej ulgi od ZOK
poprzez przyjęcie zawierających psilocybinę grzybów lub LSD (Hanes 1996; Leonard i Rapoport 1987; Moreno
i Delgado 1997). Na podstawie tych relacji, Moreno i koledzy przeprowadzili randomizowane badanie
podwójnie ślepej próby w reakcji na dawkę psilocybiny u dziewięciu badanych z ZOK. Zameldowali, że dawka
psilocybiny do 300 µg/kg była dobrze tolerowana i że wszyscy uczestnicy wykazali przynajmniej przejściową
redukcję symptomów, oszacowanych przy pomocy Skali Obsesji Kompulsji Yale-Brown (Yale-Brown Obsessive
Compulsive Scale (Y-BOCS)). Psilocybina łagodziła symptomy ZOK nawet przy dawkach tak niskich jak 25
µg/kg (Moreno et al. 2006), wnosząc wątpliwości odnośnie interpretacji wyników pod względem tego, czy
najniższa dawka służyła jako placebo i czy faktycznie była pozbawiona skutków terapeutycznych. Jeden z
uczestników badań pozostawał wolny od objawów pięć miesięcy później.
Spis Tresci
Potencjalne ryzyko i efekty uboczne
Przegląd ryzyk
Psilocybina nie wywołuje choroby w żadnym organie lub układzie (Nichols 2004 patrz również IND# 56,530,
przedłożony przez Francisco Moreno). W publicznie dostępnych bazach danych publikacji medycznych nie
odnaleziono jakichkolwiek przypadków psilocybiny wywołującej jakąkolwiek poważną chorobę w jakimkolwiek
organie czy układzie. Ostatnie rozległe poszukiwanie prowadzone na bazie danych PubMed we wrześniu 2005
stosujące słowa "psilocybina" i różne organy lub terminy medyczne ("serce", "sercowy", "wątroba") oraz
"niekorzystne przypadki" wykryło jedynie pojedynczy przypadek problemów wątrobowych. Dodatkowe
wyszukiwanie przeprowadzone w sierpniu 2006 wykorzystujące jedynie słowo "psilocybina" również nie
wykryło żadnych nowych przypadków niekorzystnych wypadków po psilocybinie. Najczęściej, uszkodzenie lub
choroba organów (jak niewydolność nerek), związane są z omyłkowym zjedzeniem grzybów trujących w
przekonaniu, że są z rodzaju zawierającego psilocybinę (po przykład patrz (Franz et al. 1996)). Badanie
wykorzystujące psilocybinę znakowaną radiologicznie wykryło, że jest równomiernie rozprowadzana po ciele
(Passie et al. 2002). Ludzie w Meksyku stosowali grzyby zawierające psilocybinę przypuszczalnie przynajmniej
przez setki, a możliwe, że tysiące lat (Hofmann 2005), a badania z psilocybiną rozpoczęto wkrótce po jej
izolacji i syntezie. Brak opisów przypadku choroby fizycznej lub zaniemożenia powstałego w
wyniku wystawienia na działanie psilocybiny pomimo długiej historii stosowania w obrębie i poza oprawą
badawczą jest pokrzepiający i wskazuje na związek z kilkoma zagrożeniami poza dobrze znanymi
psychiatrycznymi i psychologicznymi niekorzystnymi przypadkami (opisanymi poniżej). Szczególnie godny
uwagi jest niski współczynnik poważnych przypadków niekorzystnych i brak ofiar.
W czasie przebiegu wstępnych badań psychologicznych i psychiatrycznych psilocybiny otrzymało ją w
przybliżeniu 2000 osób (Metzner 2005), od tego czasu została podana ponad 216 uczestnikom w czasie obecnej
fali neuronauki i badań psychiatrycznych. Co było prawdą w przypadku wyżej opisanych badań poprzednich
psilocybiny na ludziach, w czasie ostatnio opublikowanych studiów badawczych nie wystąpiły żadne poważne
przypadki niekorzystne (Carter et al. 2005a; Carter et al. 2005b; Gallaher et al. 1993; Gouzoulis-Mayfrank et
al. 1998; Gouzoulis-Mayfrank et al. 2002; Griffiths et al. 2006; Hasler et al. 1997; Hasler et al. 2002; Hasler et
al. 2004; Lindenblatt et al. 1998; Spitzer et al. 1996; Umbricht et al. 2003; Vollenweider et al. 1997;
Vollenweider et al. 1998; Vollenweider et al. 1999; Wittmann et al. 2006). Uczestnicy lekowo naïwni mogą
bezpiecznie otrzymać intensywne dawki psilocybiny jeśli przygotowani są na efekty (Griffiths et al. 2006).
Hasler i koledzy zawiesili podawanie 3 mg dożylnie ponieważ uczestnicy zgłosili zwiększoną ilość efektów
ubocznych i wniosek, że subiektywne efekty 3 mg dożylnie są zbyt intensywne i przerażające (Hasler et al.
1997).
10
Ofiary śmiertelne
Do dnia dzisiejszego nie było zweryfikowanych ofiar śmiertelnych bezpośrednio związanych z przyjęciem
psilocybiny lub grzybów zawierających jedynie psilocybinę lub związki pokrewne. Zgłoszone ofiary przypisane
grzybom zawierającym psilocybinę prawdopodobnie są zamiast tego w wyniku niezamierzonej konsumpcji
grzybów trujących w przekonaniu, że zawierały psilocybinę. Ekstremalnie wysokie dawki psilocybiny mogą
wywoływać efekty podobne do ekstremalnie wysokich dawek LSD, takie jak gorączka lub niewydolność
oddechowa (Klock 1978). Jednakże, do dziś żadne dochodzenia nie opisały podobnych reakcji w odniesieniu do
psilocybiny, a dawki psilocybiny mogące wywoływać takie efekty fizjologiczne, są wiele razy większe niż
najwyższe dawki kiedykolwiek stosowane we wczesnych badaniach u ludzi.
Spis Tresci
Powszechne przypadki niekorzystne i efekty uboczne
Powszechne przypadki niekorzystne po psilocybine opisane są powyżej w "Efekty fizjologiczne" oraz "Efekty
psychologiczne". Obejmują odmienione postrzeganie czasu i przestrzeni, lęk, derealizację (odczucie jakby świat
był "nierealny" lub, że się jest we śnie), depersonalizacja (odczucie jakby jaźń była nierealna lub należała do
"kogoś innego"), doświadczanie zarówno pozytywnych i negatywnych nastrojów oraz chwiejność nastroju (ze
skłonnością do gwałtownych i czasem intensywnych zmian), rozszerzone źrenice, zawroty głowy, odczucie
oszołomienia lub znużenia, osłabiona koncentracja, niezwykłe doznania cielesne, sporadycznie, przejściowe
podwyższenie ciśnienia krwi lub rytmu serca, chwiejny (ekstremalnie zmienny) nastrój, mdłości, nerwowość,
niezwykłe myśli, i ziewanie. Większość z tych efektów jest przejmująca i trwa nie dłużej niż cztery do sześciu
godzin z czasu trwania efektów leku (Gouzoulis-Mayfrank et al. 1999b; Hasler et al. 2004; Hollister 1961;
Passie et al. 2002; Vollenweider et al. 1998; Wittmann et al. 2006).
Wszystkie niekorzystne skutki psilocybiny są psychologiczne i podobne do odnotowanych przy halucynogennej
ergolinie LSD, i obejmują niepokój, lub reakcję paniki, przedłużone nieprzyjemne doświadczenie (lub "bad
trip"), reakcje psychotyczne, oraz przedłużone zakłócenia postrzegania. Udręka psychologiczna jest głównym
wydarzeniem niekorzystnym odnotowanym w literaturze o rekreacyjnym lub niemedycznym stosowaniu
psilocybiny, obejmująca ekstremalny lęk lub reakcje paniki albo przejściowe psychozy (Peden i Pringle 1982).
Zachowanie lekkomyślne
Jak jest w przypadku LSD i innych halucynogenów serotonergicznych, ludzie którzy biorą psilocybinę w
niekontrolowanych warunkach mogą wzbudzić zachowanie lekkomyślne, takie jak prowadzenie w czasie
intoksykacji. Uczestnicy tych i wszystkich przewidywanych badań w czasie trwania subiektywnych efektów
psilocybiny pozostają w kontrolowanych warunkach, a w wielu badaniach, pozostają w tych warunkach przez
całą noc. Tak więc, wyjątkowo nieprawdopodobne będzie, by w czasie trwania okresu intoksykacji uczestnicy
podjęli zachowania wysokiego ryzyka, wliczając w to prowadzenie pojazdów silnikowych.
Reakcja paniki i niepokoju
Raporty dotyczące konsumpcji grzybów psychedelicznych (Hyde et al. 1978; Musha et al. 1986; Peden i Pringle
1982) zazwyczaj przedstawiają przykład przejściowego niepokoju lub objawów psychozopodobnych podobnych
do tych odnotowanych przy LSD (Strassman 1984). Sonda 44 osób przyjętych do szpitala po użyciu psilocybiny
ujawniła najbardziej powszechne zdarzenie niekorzystne, dysforia trwająca średnio 3,8 godziny, następnie
nudności lub wymioty w przynajmniej połowie podań (Peden i Pringle 1982). Jak można oczekiwać po
związkach znanych z odmieniania percepcji (Nichols 2004; patrz "Poprzednie Ludzkie Doznanie" poniżej), w
badaniu tym ludzie również zeznawali zmiany w postrzeganiu oraz parestezje (niezwykłe wrażenia cielesne,
takie jak odrętwienie lub mrowienie). Reakcje te rozwiązywano zazwyczaj samorzutnie przez opiekę
wspomagającą, lub, w pewnych przypadkach, przy pomocy medycznych środków uspokajających takich jak
benzodiazepiny. W większości wypadków, przyjęcie na oddział pomocy doraźnej związane z niepokojem lub
cierpieniem psychicznym po psilocybinie nie wymaga hospitalizacji (Strassman et al. 1994). Występowanie i
intensywność niepokoju lub reakcji paniki na psilocybinę może być zredukowana poprzez poinformowanie
uczestników o efektach leku przed jego podaniem, poprzez nadzór oraz kontrola uczestników w czasie trwania
efektów leku przez ludzi wyszkolonych w radzeniu sobie z paniką lub niepokojem, wliczając niepokój w reakcji
11
na efekty halucynogenu, oraz wystawienie na działanie niższych dawek przed otrzymaniem dawek wyższych.
Przejściowa i przedłużona reakcja psychotyczna
Niektóre osoby wchodziły w przejściowe a czasem przedłużone stany psychotyczne po użyciu psychedelików,
wliczając psilocybinę (Benjamin 1979; Halpern i Pope 1999; Strassman 1984). Ponieważ niemal we wszystkich
przypadkach, psychozy pojawiają się po zastosowaniu bez oszacowania stanu psychologicznego przed użyciem
psilocybiny, wyciągnięcie wniosku o przyczynowość jest trudne. Po przebadaniu literatury, Strassman
wywnioskował, że halucynogeny, wliczając psilocybinę, mogą wywołać epizody psychotyczne, lecz w sposób
nieokreślony i nieetiologiczny, i że nie powodują u ludzi psychoz (Strassman 1984). Badacze badający
występowanie reakcji psychiatrycznych poprzez kwestionariusze wysłane do badaczy przeprowadzających
badania kontrolne z pokrewnym halucynogenem serotonergicznym LSD odkryli, że 0,08% spośród 5000
badanych ochotników doświadczyło objawów psychiatrycznych, które trwały dłużej niż dwa dni (Cohen 1960).
U pacjentów psychiatrycznych współczynnik występowania objawów psychiatrycznych był nieco wyższy 0,18%.
Kolejne badanie oddzielnej grupy 4300 wolontariuszy badań odnotowało współczynnik poważnych,
uporczywych reakcji psychiatrycznych w wysokości 0,9% grupy (Malleson 1971). Psilocybina i LSD wytwarzają
podobne efekty subiektywne. Stąd odkrycia te sugerują, że bardzo mało prawdopodobne jest wywołanie
przejściowej lub stałej psychozy uczestnicząc w badaniu obejmującym podanie związku psychedelicznego
podobnego do LSD. Przeszłe badania z LSD i innymi psychedelikami nie przyjmowały tak surowych kryteriów
selekcji lub eliminowania uczestników jakie stosowane są dziś, czyniąc szczególnie widocznym niskie
współczynniki psychozy (Halpern i Pope 1999), a badanie, w którym uczestnicy są eliminowani pod kątem
przeszłych lub obecnych zaburzeń psychotycznych prawdopodobnie zawyża prawdopodobieństwo
przedłużających się psychoz lub innych skutków psychopatologicznych. Wystąpienie przejściowej lub stałej
psychozy może być zapobieżone lub obniżone przez wykluczenie ludzi na podstawie obecności przeszłych lub
obecnych zaburzeń psychotycznych lub takich zaburzeń u krewnych pierwszego stopnia, takich jak rodzice
biologiczni lub rodzeństwo.
Pohalucynogenne zaburzenie percepcji (SHZP)
Niektórzy ludzie, którzy stosowali serotonergiczne halucynogeny, takie jak LSD lub psilocybina, doświadczają
stałych, niepokojących zmienności głównie w postrzeganiu wzrokowym, które utrzymują się od kilku tygodni
do kilku lat po użyciu. Stan ten jest obecnie diagnozowany jako Stałe Halucynogenne Zaburzenie Postrzegania
(SHZP) (ang. HPPD - Hallucinogen Persistent Perception Disorder), i nie jest więcej oznaczane terminem
"flashback", który lepiej opisuje doświadczenie bardziej zbliżone do traumatycznego wspomnienia niezwykle
przygnębiającego doznania, takiego jak "bad trip". SHZP wystąpiło po zastosowaniu grzybów zawierających
psilocybinę (Benjamin 1979; Espiard et al. 2005). Do dziś nie ma raportów opisujących powszechne
występowanie SHZP w ogólnej populacji, lecz badanie poprzednich raportów i kalkulacji stosowania
psychedelików w US sugeruje, że SHZP występuje bardzo rzadko (Halpern i Pope 2003; Johnston 2005).
Halpern i Pope zauważyli, że wiele lub większość poprzednich badań była dotknięta błędem selekcji. Raporty
te zawierały również informację wspierającą alternatywne wyjaśnienia flashbacków lub SHZP, taką jak
stosowanie innych leków lub obecność innych zaburzeń mentalnych, i założenie, że ludzie, którzy nie stosowali
halucynogenów czasami również zgłaszali doznawanie podobnych zaburzeń percepcyjnych. Także, wstępne
dane zebrane przez Baggott'a sugerują, że nie więcej niż 1% użytkowników halucynogenów doświadcza SHZP
[Baggott 2006; osobiste porozumienie z L Jerome]. Do dziś, u ochotników biorących psilocybinę w obecnych
studiach badawczych nie wystąpiły żadne przypadki SHZP. Ryzyko SHZP występujące po podaniu psilocybiny
może być zredukowane przez selekcję uczestników pod kątem czynników potencjalnego ryzyka, takich jak
uzależnienie i poprzez wykluczenie ludzi zgłaszających SHZP po poprzednim użyciu halucynogenu.
Długoterminowe zmiany osobowości po psilocybinie
Chociaż możliwość przewlekłych skutków neuropsychologicznych nigdy nie była specjalnie adresowana w
odniesieniu do psilocybiny, wcześniejsze badania zgłaszały wykrycie zmian w osobowości lub funkcji
neuropsychologicznej u ludzi zgłaszających częste lub notoryczne stosowanie LSD, jak opisali w recenzji
Halpern i Pope (1999). Jednakże, późniejsze rozpatrzenia tych badań wykryły, że zawierały wiele wad
metodologicznych, wliczając retrospektywny model badań i nie wzięcie pod uwagę stosowania innych dragów.
Halpern i Pope wywnioskowali, że długoterminowe zmiany w osobowości lub funkcji psychologicznej po LSD,
jeśli w ogóle wystąpiły, były wysubtelnione i klinicznie nie znaczące. Psilocybina podziela farmakologiczne
mechanizmy z LSD, a więc wyniki te zdają się prawdopodobnie być właściwe również dla tego związku.
Ponadto badanie zdolności około 0,43 mg/kg psilocybiny do wytworzenia doznań duchowych stwierdziło, że
uczestnicy zgłaszali wzrost w zmianach pozytywnego nastawienia i zachowania dwa miesiące po podaniu
12
psilocybiny, a ludzie znający tych uczestników to potwierdzali (Griffiths et al. 2006). Kontrolowanie osobowości
przed i po podaniu psilocybiny pozwoli badaczom wykryć zmiany osobowości.
Spis Tresci
Potencjał nadużyć
Obecnie, psilocybina jest umieszczona w Załączniku 1, określonym jako nie posiadający medycznego
zastosowania i posiadający wysoką skłonność do nadużyć. Mimo takiego oznaczenia, przyjrzenie się modelowi
stosowania u ludzi i badania na nieczłowieczych naczelnych sugerują, że psilocybina posiada małą lub żadną
skłonność do nadużyć. Małpy w badaniu właściwości nagradzających czterech serotonergicznych związków
wykryło, że zwierzęta nie konsekwentnie zapodawały sobie psilocybinę (Fantegrossi et al. 2004). Znaczące jest
również, że małpy rezus uznały LSD, lek o podobnych efektach farmakologicznych i subiektywnych, jako
awersyjny (Hoffmeister 1975). Nie istnieje ludzki syndrom zależności dla LSD, lek dzieli pewne podobieństwa z
psilocybiną, a przewaga stosowania LSD u dorosłych i młodzieży zdaje się w US pozostawać względnie stabilna
w czasie (Johnston et al. 2005). Prawdopodobnym wydaje się, że psilocybina również posiada tak niską
skłonność do nadużyć jak opisywana dla LSD. Sondaże stosowania dragów w US nawet specjalnie nie pytały o
stosowanie grzybów zawierających psilocybinę, sugerując, że stosowanie tych grzybów jest względnie rzadkie.
Chociaż bardzo niewiele badań wyraźnie pyta respondentów o używanie "magicznych grzybów", zdaje się, że
jest mała zauważalna zmiana w przewadze stosowania "halucynogenu" u dorosłych w wieku 19 do 28 (Johnston
i O'Malley 2004), przy odnotowanym 19,6% stosowaniu w 2002 i 20% w 2003. Sondaż narodowego stosowania
narkotyków w Kanadzie również wskazał, że dla nadużywanych substancji halucynogeny stanowiły bardzo
niewiele wpisów (Poulin et al. 1999). Nie przewiduje się by ani psilocybinowo naïwne ani doświadczone osoby
wykształciły zależność po wystawieniu na działanie, nawet jeśli wystawienie może prowadzić do zmniejszenia
bólu, jak może być w przypadku ludzi z klasterowymi bólami głowy.
Toksyczność dla reprodukcji
Nie było systematycznych badań efektów psilocybiny w macicy. Poprzednie badania z LSD na początku wykryły
nieprawidłowości chromosomalne, lecz kolejne badania nie wykryły żadnych nieprawidłowości (Cohen i Shiloh
1977; Cohen 1967; Dishotsky et al. 1971). Psilocybina nie wytwarza żadnych oznak mutagenności w
mikrojądrowym modelu mutagenności (Van Went 1978). Odkrycia te sugerują, że jest mało prawdopodobne by
psilocybina uszkadzała DNA. Ponadto, wygląda na to, że nie istnieją żadne opisy przypadków wad urodzin
powstałych wskutek stosowania psilocybiny. Niemniej jednak, zagrożenia rozrodcze psilocybiny, choć
przypuszczalnie minimalne, pozostają nieznane. Zagrożenia rozrodcze mogą być zapobieżone lub
wyeliminowane przez ograniczenie naboru do kobiet, które nie są ciężarne lub laktujące i które stosują
skuteczne środki kontroli urodzin.
Dane testowe
W chwili obecnej nie ma toczących się sponsorowanych testów psilocybiny. W przyszłości będą zbierane i
sprawozdawane dane o skutkach ubocznych psilocybiny.
Podziękowania
Chciałabym podziękować doktorowi medycyny Torsten Passie za podzielenie się informacją z jego przeglądu
literatury, Felix Hasler za zezwolenie na reprodukcję ryciny opisującej metabolizm psilocybiny z jego
rozprawy, Andrew Sewell za nieprzerwane dyskusje o skutkach i zmianach w ekspresji genów w związku z
psilocybiną i innymi agonistami 5-HT2A, oraz wszystkim osobom, które poświęciły czas i wysiłek na przejrzenie
dokumentu oraz dostarczenie pomocnych rad i komentarzy.
Spis Tresci
13
Odnośniki
1. Aghajanian GK, Foote WE, Sheard MH (1968) Lysergic acid diethylamide: sensitive neuronal units in the midbrain raphe.
Science 161: 706-8
2. Aghajanian GK, Foote WE, Sheard MH (1970) Action of psychotogenic drugs on single midbrain raphe neurons. J Pharmacol
Exp Ther 171: 178-87
3. Aghajanian GK, Hailgler HJ (1975) Hallucinogenic indoleamines: Preferential action upon presynaptic serotonin receptors.
Psychopharmacol Commun 1: 619-29
4. Aghajanian GK, Marek GJ (1999) Serotonin, via 5-HT2A receptors, increases EPSCs in layer V pyramidal cells of prefrontal
cortex by an asynchronous mode of glutamate release. Brain Res 825: 161-71
5. Benjamin C (1979) Psychiatric symptoms and hallucinogenic compounds. Br Med J 2: 500
6. Blair JB, Kurrasch-Orbaugh D, Marona-Lewicka D, Cumbay MG, Watts VJ, Barker EL, Nichols DE (2000) Effect of ring
fluorination on the pharmacology of hallucinogenic tryptamines. J Med Chem 43: 4701-10
7. Buckholtz NS, Zhou DF, Freedman DX, Potter WZ (1990) Lysergic acid diethylamide (LSD) administration selectively
downregulates serotonin2 receptors in rat brain. Neuropsychopharmacology 3: 137-48
8. Carter OL, Burr DC, Pettigrew JD, Wallis GM, Hasler F, Vollenweider FX (2005a) Using psilocybin to investigate the
relationship between attention, working memory, and the serotonin 1A and 2A receptors. J Cogn Neurosci 17: 1497-508
9. Carter OL, Pettigrew JD, Burr DC, Alais D, Hasler F, Vollenweider FX (2004) Psilocybin impairs high-level but not low-level
motion perception. Neuroreport 15: 1947-51
10. Carter OL, Pettigrew JD, Hasler F, Wallis GM, Liu GB, Hell D, Vollenweider FX (2005b) Modulating the rate and rhythmicity of
perceptual rivalry alternations with the mixed 5-HT2A and 5-HT1A agonist psilocybin. Neuropsychopharmacology 30: 1154-62
11. Cohen MM, Shiloh Y (1977) Genetic toxicology of lysergic acid diethylamide (LSD-25). Mutat Res 47: 183-209
12. Cohen S (1960) Lysergic acid diethylamide: side effects and complications. J Nerv Ment Dis 130: 30-40
13. Cohen S (1967) Psychotomimetic agents. Annu Rev Pharmacol 7: 301-18
14. Creese I, Burt DR, Synder SH (1975) The dopamine receptor: differential binding of d-LSD and related agents to agonist and
antagonist states. Life Sci 17: 1715-9
15. Dishotsky NI, Loughman WD, Mogar RE, Lipscomb WR (1971) LSD and genetic damage. Science 172: 431-40
16. Doblin R (1991) Pahnke's "Good Friday Experiment": A Long-Term Follow-Up and Methodological Critique. J Transpersonal
Psychology 23: 1-28
17. Eivindvik K, Rasmussen KE, Sund RB (1989) Handling of psilocybin and psilocin by everted sacs of rat jejunum and colon. Acta
Pharm Nord 1: 295-302
18. Espiard ML, Lecardeur L, Abadie P, Halbecq I, Dollfus S (2005) Hallucinogen persisting perception disorder after psilocybin
consumption: a case study. Eur Psychiatry 20: 458-60
19. Franz M, Regele H, Kirchmair M, Kletzmayr J, Sunder-Plassmann G, Horl WH, Pohanka E (1996) Magic mushrooms: hope for
a 'cheap high' resulting in end-stage renal failure. Nephrol Dial Transplant 11: 2324-27
20. Gallaher TK, Chen K, & , Shih JC (1993) Higher affinity of psilocin for human than rat 5-HT2 receptor indicates binding site
structure. Med Chem Res 3: 52-66.
21. Geyer MA, Petersen LR, Rose GJ, Horwitt DD, Light RK, Adams LM, Zook JA, Hawkins RL, Mandell AJ (1978) The Effects of
Lysergic Acid Diethylamide and Mescaline-Derived Hallucinogens on Sensory-Integrative Function: Tactile Startle. The
Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics 207: 837847
22. Gonzalez-Maeso J, Weisstaub NV, Zhou M, Chan P, Ivic L, Ang R, Lira A, Bradley-Moore M, Ge Y, Zhou Q, Sealfon SC, Gingrich
JA (2007) Hallucinogens Recruit Specific Cortical 5-HT(2A) Receptor-Mediated Signaling Pathways to Affect Behavior. Neuron
53: 439-52
23. Gouzoulis-Mayfrank E, Schreckenberger M, Sabri O, Arning C, Thelen B, Spitzer M, Kovar KA, Hermle L, Bull U, Sass H
(1999a) Neurometabolic effects of psilocybin, 3,4-methylenedioxyethylamphetamine (MDE) and d-methamphetamine in
healthy volunteers. A double-blind, placebo-controlled PET study with [18F]FDG. Neuropsychopharmacology 20: 565-81
24. Gouzoulis-Mayfrank E, Thelen B, Habermeyer E, Kunert HJ, Kovar KA, Lindenblatt H, Hermle L, Spitzer M, Sass H (1999b)
Psychopathological, neuroendocrine and autonomic effects of 3,4-methylenedioxyethylamphetamine (MDE), psilocybin and dmethamphetamine in healthy volunteers. Results of an experimental double-blind placebo-controlled study.
Psychopharmacology (Berl) 142: 41-50
25. Green JP, Weinstein H, Maayani S (1978) Defining the histamine H2-receptor in brain: the interaction with LSD. NIDA Res
Monogr: 38-59
26. Griffiths RR, Richards WA, McCann U, Jesse R (2006) Psilocybin can occasion mystical-type experiences having substantial
and sustained personal meaning and spiritual significance. Psychopharmacology (Berl) 187: 268-83; discussion 284-92
27. Grob CS (2005) Psilocybin research in advanced-stage cancer patients. MAPS Bulletin 15: 8
28. Grof S (2000: 1980) LSD Psychotherapy. Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies, Multidisciplinary Association
for Psychedelic Studies
29. Grof S, Goodman LE, Richards WA, Kurland AA (1973) LSD-assisted psychotherapy in patients with terminal cancer. Int
Pharmacopsychiatry 8: 129-44
30. Halpern JH, Pope HG, Jr. (1999) Do hallucinogens cause residual neuropsychological toxicity? Drug Alcohol Depend 53:
247-56
31. Hasler F (1997) Untersuchungen zur Humanpharmakokinetik von Psilocybin. Dissertation. University of Berne (Switzerland),
Berne
32. Hasler F, Bourquin D, Brenneisen R, Bar T, Vollenweider FX (1997) Determination of psilocin and 4-hydroxyindole-3-acetic
acid in plasma by HPLC-ECD and pharmacokinetic profiles of oral and intravenous psilocybin in man. Pharm Acta Helv 72:
175-84
33. Hasler F, Bourquin D, Brenneisen R, Vollenweider FX (2002) Renal excretion profiles of psilocin following oral administration
14
of psilocybin: a controlled study in man. J Pharm Biomed Anal 30: 331-9
34. Hoffmeister F (1975) Negative reinforcing properties of some psychotropic drugs in drug-naive rhesus monkeys. J Pharmacol
Exp Ther 192: 468-77
35. Hofmann A (2005) LSD: My Problem Child. Multidiscplinary Association for Psychedelic Studies, Multidiscplinary Association
for Psychedelic Studies
36. Hollister LE (1961) Clinical, biochemical and psychologic effects of psilocybin. Arch Int Pharmacodyn Ther 130: 42-52
37. Hollister LE, Sjoberg BM (1964) Clinical Syndromes and Biochemical Alterations Following Mescaline, Lysergic Acid
Diethylamide, Psilocybin and a Combination of the Three Psychotomimetic Drugs. Compr Psychiatry 20: 170-8
38. Johnston LD, O'Malley PM, Bachman JG, Schulenberg JE (2005) Monitoring the Future: National Survey Results on Drug
Abuse, 1975-2003, Vol. 2 College Students and Adults Ages 19-45: Vol 2. NIDA, NIDA
39. Keeler MH (1965) The effects of psilocybin on a test of after-image perception. Psychopharmacologia 8: 131-9
40. Kurrasch-Orbaugh DM, Watts VJ, Barker EL, Nichols DE (2003) Serotonin 5hydroxytryptamine 2A receptor-coupled
phospholipase C and phospholipase A2 signaling pathways have different receptor reserves. J Pharmacol Exp Ther 304:
229-37
41. Leary T, Litwin GH, Metzner R (1963) Reactions to Psilocybin Administered in a Supportive Environment. J Nerv Ment Dis
137: 561-73
42. Malleson N (1971) Acute adverse reactions to LSD in clinical and experimental use in the United Kingdom. Br J Psychiatry
118: 229-30
43. McKenna DJ, Repke DB, Lo L, Peroutka SJ (1990) Differential interactions of indolealkylamines with 5-hydroxytryptamine
receptor subtypes. Neuropharmacology 29: 193-8
44. Meltzer HY, Fessler RG, Simonovic M, Fang VS (1978) Stimulation of rat prolactin secretion by indolealkylamine
hallucinogens. Psychopharmacology (Berl) 56: 255-9
45. Metzner R (2005) Sacred Mushroom of Visions: Teonanácatl: A Sourcebook on the Psilocybin Mushroom. Park St. Press, Park
St. Press
46. Moreno FA, Wiegand CB, Taitano EK, Delgado PL (2006) Safety, tolerability and efficacy of psilocybin in 9 patients with
Obsessive-Compulsive Disorder. J Clin Psychiatry 67: 735-174
47. Nichols CD, Sanders-Bush E (2004) Molecular genetic responses to lysergic acid diethylamide include transcriptional
activation of MAP kinase phosphatase-1, C/EBP-beta and ILAD-1, a novel gene with homology to arrestins. J Neurochem 90:
576-84
48. Nichols DE (2004) Hallucinogens. Pharmacol Ther 101: 131-81
49. Pahnke WN (1963) Drugs & Mysticism: An Analysis of the Relationship between Psychedelic Drugs and Mystical
Consciousness Divinity. Harvard University, Cambridge MA, pp 315
50. Pahnke WN, Richards WA (1966) Implications of LSD and Experimental Mysticism. Journal of Religion and Health 5: 175-208
51. Passie T (2005) A history of the use of psilocybin in psychotherapy. In: Metzner R (ed) Sacred Mushroom of Visions:
Teonanacatl. Park Street Press, Rochester VT, pp 113-138
52. Passie T, Seifert J, Schneider U, Emrich HM (2002) The pharmacology of psilocybin. Addict Biol 7: 357-64
53. Peden NR, Pringle SD (1982) Hallucinogenic fungi. Lancet 1: 396-7
54. Poulin C, Single E, Fralick P (1999) Canadian Community Epidemiology Network on Drug Use (CCENDU): Second National
Report. Canadian Centre on Substance Abuse, Toronto, ON
55. Quetin AM (1960) La Psilocybine en psychiatrie clinique et experimentale. University of Paris, Paris
56. Sard H, Kumaran G, Morency C, Roth BL, Toth BA, He P, Shuster L (2005) SAR of psilocybin analogs: discovery of a selective
5-HT 2C agonist. Bioorg Med Chem Lett 15: 4555-9
57. Sewell RA, Halpern JH, Pope HG, Jr. (2006) Response of cluster headache to psilocybin and LSD. Neurology 66: 1920-2
58. Stolk JM, Barchas JD, Goldstein M, Boggan W, Freedman DX (1974) A comparison of psychotomimetic drug effects on rat
brain norepinephrine metabolism. J Pharmacol Exp Ther 189: 42-50
59. Strassman RJ (1984) Adverse reactions to psychedelic drugs. A review of the literature. J Nerv Ment Dis 172: 577-95
60. Strassman RJ, Qualls CR, Uhlenhuth EH, Kellner R (1994) Dose-response study of N,Ndimethyltryptamine in humans. II.
Subjective effects and preliminary results of a new rating scale. Arch Gen Psychiatry 51: 98-108
61. Usdin E, Efron D (1972) Psychotropic Drugs and Related Compounds (2nd Ed.). , 2nd Edition edn. National Institute of Mental
Health, National Institute of Mental Health
62. Van Went GF (1978) Mutagenicity testing of 3 hallucinogens: LSD, psilocybin and delta 9-THC, using the micronucleus test.
Experientia 34: 324-5
63. Vollenweider FX, Csomor PA, Knappe B, Geyer MA, Quednow BB (2007) The Effects of the Preferential 5-HT2A Agonist
Psilocybin on Prepulse Inhibition of Startle in Healthy Human Volunteers Depend on Interstimulus Interval.
Neuropsychopharmacology
64. Vollenweider FX, Leenders KL, Scharfetter C, Maguire P, Stadelmann O, Angst J (1997) Positron emission tomography and
fluorodeoxyglucose studies of metabolic hyperfrontality and psychopathology in the psilocybin model of psychosis.
Neuropsychopharmacology 16: 357-72
65. Vollenweider FX, Vontobel P, Hell D, Leenders KL (1999) 5-HT modulation of dopamine release in basal ganglia in psilocybininduced psychosis in man--a PET study with [11C]raclopride. Neuropsychopharmacology 20: 424-33
66. Williams JT, Colmers WF, Pan ZZ (1988) Voltage- and ligand-activated inwardly rectifying currents in dorsal raphe neurons in
vitro. J Neurosci 8: 3499-506
67. Winter JC, Rice KC, Amarosi DJ, Rabin RA (2007) Psilocybin-induced stimulus control in the rat. Pharmacol Biochem Behav In
press
68. Wittmann M, Carter O, Hasler F, Cahn BR, Grimberg U, Spring P, Hell D, Flohr H, Vollenweider FX (2006) Effects of
psilocybin on time perception and temporal control of behaviour in humans. J Psychopharmacol
[ tłumaczenie: cjuchu ]
15

broszura badaczki psilocybiny

Transkrypt

Podobne dokumenty

GP Akumulator 270AAHC AA NiMH LSD 2600mAh 2szt.

CORRail 1000 - Rail Tech Papla

choroba guzowata skóry choroba guzowata skóry bydła

Generuj PDF - Policja Świętokrzyska

GEAR 90-5 LS Cod. 156Z

Zapytanie ofertowe na zakup komputerra wraz z oprogramowaniem