wyrok uzasadnienie - Sąd Okręgowy w Kielcach
Transkrypt
wyrok uzasadnienie - Sąd Okręgowy w Kielcach
Sygn. akt IX Ka 1539/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Klaudiusz Senator Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek przy udziale oskarżyciela publicznego --------------po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 r. sprawy K. Z., R. Ł. (1) i Z. N. obwinionych o wykroczenie z art. 119 § 1 kw na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowie z dnia 4 września 2014r. sygn. akt VII W 23/14 I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II. zasądza od oskarżyciela posiłkowego J. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. sygn. akt IX Ka 1539/14 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy w Jędrzejowie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowie wyrokiem z dnia 4 września 2014 r. w sprawie VII W 23/14 uniewinnił obwinionych: K. Z., R. Ł. (1) oraz Z. N. od popełnienia zarzucanego im wykroczenia z art. 119 § 1 kw, zaś na podstawie art. 118 § 2 kpw orzekł, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel posiłkowy. Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść orzeczenia, polegający na niewłaściwej kwalifikacji prawnej ze względu na wartość przedmiotu kradzieży ponad 700 zł., która to wartość jest realna, a nie mniejsza oraz brak okazania przedmiotu kradzieży poszkodowanemu, co czyni postępowanie bezzasadne. Wskazując na tak sformułowany zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna. Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób prawidłowy, pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych. Ustalenia bowiem Sądu odpowiadają prawdzie materialnej i wynikają z logicznej analizy dowodów. W realiach przedmiotowej sprawy istotne jest to, że jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy, zamiarem obwinionych nie była kradzież przedmiotowej kraty, ale dokonanie prac porządkowych na urządzeniach wodnych - w tym wypadku wymiana kraty, która ze względu na dziury nie spełniała swojej funkcji polegającej na zapobieganiu przedostawania się ryb między zbiornikami wodnymi różnych właścicieli. Ma rację Sąd Rejonowy, że stan fizyczny wyjętej kraty, jaki został w niniejszej sprawie zaprezentowany w oparciu o dowody w postaci dokumentacji fotograficznej (k. 18-19), protokołu zatrzymania rzeczy (k.20-21) oraz protokołu oddania rzeczy na przechowanie wraz ze spisem i opisem (k.22-24), nie budził żadnych wątpliwości co od tego, iż faktycznie w kracie znajdowały się luki, które uniemożliwiały jej wypełnienie swoich funkcji. W świetle ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy nie sposób podzielić stanowiska oskarżyciela posiłkowego, że w chwili zdarzenia, któremukolwiek z obwinionych przyświecał cel popełnienia wykroczenia z art.119§1 kw. W wypadku kradzieży stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni. Jest to wykroczenie kierunkowe. Koniecznym elementem kradzieży jest działanie w celu przywłaszczenia rzeczy. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć, a zatem postąpić z nią jak właściciel. Dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą Skoro stronę podmiotową kradzieży stanowi zamiar bezpośredni, to nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzą rzeczą, konieczne jest, aby sprawca chciał ją zatrzymać dla siebie lub dla innej osoby bez prawnego tytułu. Do przypisania kradzieży rzeczy nie wystarczy stwierdzenie, że została ona samowolnie zabrana; znamienny bowiem jest i zamiar przywłaszczenia jako fakt psychiczny. Zamiar bezpośredni (kierunkowy) winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie sposób więc stwierdzić, iż po stronie obwinionych istniał zamiar kierunkowy dokonania kradzieży przedmiotowej kraty. Podniesiona przez skarżącego okoliczność błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że chodzi nie o odnogę rzeki C., ale jej główny nurt nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a więc ustalenia czy obwinieni dopuścili się kradzieży. Podobna sytuacja odnosi się do zakwestionowanego przez skarżącego stanowiska Sądu Rejonowego, że „na należącym jeszcze do pokrzywdzonego fragmencie tego dopływu usytuowana była krata przepustowa, mająca zabezpieczać swobodny przepływ ryb z jego zbiornika do wód, należących do Polskiego Związku Wędkarskiego O. w K.”. Istotnie w rzeczywistości chodziło o ochronę ryb znajdujących się w rzece. Jednakże w sprawie podlegało ocenie, czy obwinieni swoim czynem wypełnili znamiona kradzieży, czy działali z takim zamiarem i tylko ta okoliczność podlegała ustaleniu, a nie to czy zachowanie obwinionych było w każdym momencie idealnie prawidłowe i nie było konieczności weryfikowania czy działanie obwinionych było zgodne z wszelkimi uregulowaniami prawnymi. Granice rozpoznania sprawy wyznaczała treść zarzutu wniosku o ukaranie, a Sąd miał obowiązek poczynienia ustaleń i przeprowadzenia dowodów istotnych tylko dla rozpoznania takiej sprawy. Dlatego bez znaczenia pozostaje też podniesiona przez skarżącego okoliczność, że pomiędzy rzeką, a jego zbiornikiem wodnym usytuowana była grobla, w której wbudowana była betonowa przepustozastawka. Bez związku ze sprawą pozostaje nawiązywanie przez skarżącego do prawa wodnego i budowlanego. Oskarżyciel posiłkowy zarzucił, że Polski Związek Wędkarski O. w K. zlecił wykonanie nowej kraty, przy braku informacji do kogo należy stara krata i grunty. Zauważyć należy, że (...) po to dał zlecenie wykonania nowej kraty, aby zapobiec swobodnemu przepływowi ryb z rzeki C. do zbiorników prywatnych. Sąd Rejonowy należycie wykazał, że dla obwinionych było oczywiste, iż dokonują wymiany kraty na terenie należącym do Polskiego Związku Wędkarskiego. Argumentację Sądu I Instancji Sąd Okręgowy akceptuje i zbędne jest jej powtarzanie po raz kolejny w niniejszym uzasadnieniu. Oczywiście można sobie wyobrazić, że obwinieni mogli dokonać jeszcze dodatkowych aktów staranności celem ustalenia własności przedmiotowej kraty, ale ich nie dokonanie nie skutkuje uznaniem, że dokonali kradzieży. Przejrzenie księgi wieczystej i to w formie elektronicznej nie pozwoliłoby na ustalenie własności kraty. Być może taki skutek odniosłaby wizyta w wydziale geodezji starostwa powiatowego, ale jak ustalił Sąd obwiniony Z. zamiast tego udał się do urzędu gminy. Sąd Rejonowy w sporządzonym uzasadnieniu odniósł się do podawanej przez pokrzywdzonego wartości przedmiotowej kraty, jak i podniósł, że wobec ustalenia braku zamiaru kradzieży kraty po stronie obwinionych nie ma znaczenia jej wartość dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Zauważyć należy, że jak wynika z faktury koszt nowej kraty wyniósł 467,40 zł. Tak więc trudno uznać za zasadne stanowisko skarżącego, że wartość starej, nie spełniającej swojej funkcji kraty miałaby wynosić aż 700 zł., nawet przy uwzględnieniu, że nową kratę należałoby ewentualnie jeszcze pomalować. Nie było konieczne okazywanie w toku postępowania pokrzywdzonemu kraty albowiem obwinieni nie kwestionowali, że kratę wyjęli z miejsca wskazanego przez skarżącego i że jest to krata, której kradzież on zgłosił. Zauważyć należy, że w toku postępowania przedmiotowa krata została oddana na przechowanie R. Ł.. Kolejne zarzuty skarżącego pozostają tylko i wyłącznie jego subiektywnymi odczuciami dotyczącymi prowadzenia postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie (rzekoma stronniczość sędziego, rzekome „znęcanie” się nad nim przez sędziego). Mając powyższe na uwadze należało, na podstawie art. 437§1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw orzec, jak w punkcie I wyroku. W pkt II wyroku, Sąd Odwoławczy, na podstawie z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw orzekł, iż koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżyciel posiłkowy, bowiem wniósł on środek odwoławczy, który nie został uwzględniony. Na koszty te składa się opłata w wysokości 200 zł. zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych - t.j. Dz. Ust. z 1983r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) i zryczałtowane wydatki w wysokości 50 zł. za postępowanie przed Sądem II instancji zgodnie z §3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2001 r. nr 118 poz. 1269). SSO Klaudiusz Senator