silnika Stirlinga
Transkrypt
silnika Stirlinga
SILNIK STIRLINGA Wynaleziony przez Roberta Stirlinga w 1816 r Obieg Stirlinga Silnik Stirlinga z tłokiem wypornościowym Silnik Stirlinga z tłokiem wypornościowym Silnik z tłokiem wypornościowym posiada tłok normalny i duży tłok wypornościowy. Tłok wypornościowy służy do sterowania tym, kiedy komora gazowa jest podgrzewana, a kiedy chłodzona. Aby pracować, silnik z tłokiem wypornościowym wymaga wytworzenia różnicy temperatur pomiędzy górną i dolną częścią wielkiego cylindra. W przypadku małych modeli do napędu wystarcza różnica temperatur dłoni i otaczającego powietrza. Na rysunku widoczne są dwa tłoki: 1. Tłok napędowy – to mniejszy tłok na górze silnika. Jest on szczelnie dopasowany i porusza się do góry, gdy gaz w silniku rozpręża się. 2. Tłok wypornościowy – to duży tłok w większej komorze. Ten tłok jest umieszczony luźno w cylindrze, a więc powietrze może przepływać swobodnie pomiędzy częścią ogrzaną i chłodzoną silnika w czasie, gdy tłok porusza się do dołu i do góry. Tłok wypornościowy porusza się w górę i w dół, aby sterować podgrzewaniem i chłodzeniem gazu w silniku. Zajmuje on dwie skrajne pozycje: • Gdy tłok wypornościowy znajduje się w pobliżu wierzchołka dużego cylindra, większa część gazu wewnątrz silnika jest podgrzewana przez Źródło ciepła i rozszerza się. Ciśnienie wewnątrz silnika rośnie, wypychając tłok napędowy do góry. • Gdy tłok wypornościowy znajduje się w pobliżu dolnej części dużego cylindra, większa część gazu wewnątrz silnika chłodzi się i kurczy. To sprawia, że ciśnienie spada, co ułatwia ruch tłoka napędowego w dół i sprężenie gazu. Silnik w sposób powtarzający się podgrzewa i chłodzi gaz, uzyskując energię z rozszerzania i kurczenia się gazu