Warszawa, dnia listopada 2006 r

Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
Warszawa, dnia 10 stycznia 2007 r.
KIGEiT/45/01/2007
Pan Michał Reutt
Dyrektor
Departamentu Rynku Hurtowego
Urząd Komunikacji Elektronicznej
ul. Kasprzaka 18/20
01 – 211 Warszawa
„wdrożenie WLR”
STANOWISKO
DOTYCZĄCE RZEKOMYCH PROBLEMÓW TECHNICZNYCH ZWIĄZANYCH Z
IMPLEMENTACJĄ WLR
W nawiązaniu do pisma Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej (zwanej dalej „TP”)
z dnia 20 grudnia 2006 r. (znak: CPR-BK/5993/12/06) dotyczącego spraw o numerach:
DRTH-WWM-60600-47/06, DRTH-WWM-60600-51/06, DRTH-WWM-60600-75/06,
DRTH-WWM-60600-88/06, DRTH-WWM-60600-89/06, DRTH-WWM-60600-95/06,
DRTH-WWM-60600-104/06, DRTH-WWM-60600-105/06, oraz w związku z
Decyzjami Prezesa UKE o numerach: DRT-WWM-60600-43/04 (165), DRTH-WWM60600-38/06 (43), DRTH-WWM-60600-56/06(29), wskazującego, że nie posiada ona
obecnie wystarczających zasobów w centralach umożliwiających realizację usługi
hurtowego dostępu do sieci TP, Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i
Telekomunikacji (zwana dalej KIGEiT) składa poniższe stanowisko:
KIGEiT stanowczo sprzeciwia się akceptacji stanowiska TP dotyczącego rzekomych
problemów z implementacją usługi WLR dla więcej niż 3 przedsiębiorców
telekomunikacyjnych.
W piśmie TP wskazała, że „przyznawanie prawa do usługi hurtowego dostępu do sieci TP
dla kolejnych przedsiębiorców telekomunikacyjnych w terminach nie uwzględniających
możliwości odpowiedniego dostosowania zasobów sieciowych TP oznacza, iż TP nie będzie
mogła świadczyć WLR na rzecz kolejnych przedsiębiorców telekomunikacyjnych z powodu
braku możliwości technicznych”.
Argumentując tą tezę (stwierdzenie) TP powołała się na konieczność „rozbudowy central”.
ul. Stępińska 22/30, 00-739 Warszawa, tel.:+48 22 8510309, 48 22 8406522, fax:+48 22 8510300, e-mail:[email protected]
http://www.kigeit.org.pl; NIP 526-00-29-121 Konto: BPH S.A. Oddział Warszawa nr 35 10600076 0000401040117879
Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
Na wstępie pragniemy podnieść, że w żadnej mierze stanowisko TP nie powinno być
niejawne. Przede wszystkim trudno uznać, że stanowi ono tajemnicę przedsiębiorstwa TP.
Bez ujawnienia tych informacji nie sposób podjąć rzeczowej dyskusji na poziomie
inżynierskim dotyczącej braku możliwości świadczenia usługi WLR przez TP.
Pragniemy wskazać, że z analiz przeprowadzonych przez Inżynierów w ramach Izby
wynika, że stanowisko TP jest nieprawidłowe i nie zasługuje na uwzględnienie.
Niemniej jednak odnosząc się do powyższego stanowiska TP pragniemy wskazać, co
następuje:
Po pierwsze, twierdzenia TP są naszym zdaniem jedynie wyrazem zwykłych praktyk
opóźniających, co jest standardowym zachowaniem niemalże wszystkich incumbentów (w
Państwach Członkowskich).
Pragniemy ponadto wskazać, że TP powyższego argumentu nie podnosiła w przypadku
analizy rynków nr 8 i 9.
Poniżej przedstawiono listę przedsiębiorców telekomunikacyjnych ubiegających się o WLR
według dat wpłynięcia wniosków do Prezesa UKE:
Lp.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Podmiot
Tele2 Polska Spółka
Akcyjna
GTS Energis Sp. z
o.o.
Premium
Internet
SA
Telefonia Dialog SA
Polkomtel SA
eTel Polska Sp. z
o.o.
EXATEL SA
Data wydania
Decyzji
Data wystąpienia
do TP
Data wystąpienia
do UKE
13.07.2006 r.
1.07.2004 r.
2.11.2004 r.
21.11.2006 r.
4.10.2005 r.
5.07.2006 r.
Brak
3.04.2006 r.
31.07.2006 r.
4.12.2006 r.
Brak
Brak
8.03.2006 r.
12.05.2006 r.
15.05.2006 r.
3.08.2006 r.
9.08.2006 r.
10.09.2006 r.
Brak
10.07.2006 r.
19.10.2006 r.
Z powyższego zestawienia wynika, że TP była świadoma obowiązku świadczenia usługi
WLR dla więcej niż 3 podmiotów już od 3 kwietnia 2006 r.! Pytaniem otwartym jest co
TP uczyniła od tego czasu?
Przyjmując za zasadny dość hipotetyczny termin 12 miesięcy na rzekome dostosowanie
central przez TP, oznaczałoby to, że TP byłaby w stanie świadczyć te usługi od dnia 3
kwietnia 2007 r.
Ponadto sama TP wskazywała, że prace nad implementacją WLR zostały rozpoczęte już
pod koniec 2005 r. (zatem TP procesuje w tym zakresie już ponad rok)!
Termin jednego roku był wskazywany przez samą TP w załączonej do wniosku z dnia 11
października 2006 r. Ofercie ramowej o dostępie telekomunikacyjnym w zakresie
2
Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
połączenia sieci w zakresie rozpoczęć i zakończeń usług międzysieciowych. Otóż na s. 87
TP podkreśliła, że:
„TP będzie gotowa do świadczenia usług określonych w niniejszej Ofercie w terminie 12
miesięcy od dnia jej zatwierdzenia, z zastrzeżeniem kwestii pozostawionych do uzgodnienia
z Przedsiębiorcą telekomunikacyjnym w Umowie WLR. Faktyczna data uruchomienia
usługi dla konkretnego Przedsiębiorcy telekomunikacyjnego zostanie określona na etapie
negocjowania Umowy WLR i będzie wynikała z dodatkowych ustaleń pomiędzy TP a
Przedsiębiorcą telekomunikacyjnym.”
Powyższe było również przedmiotem rozważań w postępowaniu dotyczącym wniosku
Tele2 Polska Sp. z o.o., w którym KIGEiT był uczestnikiem, gdzie TP podkreślała
wielokrotnie, że potrzebuje jednego roku na implementację usługi WLR (np. na rozprawie
w dniu 10 lutego 2006 r.). Jak następczo okazało się TP po raz kolejny nie podjęła żadnych
działań w kierunki implementacji WLR.
Jakkolwiek termin ten został przez TP określony nieprawidłowo (nie tylko jego długość,
ale także początek biegu, który byłby zależny od daty zatwierdzenia RIO; w tym kontekście
potencjalne twierdzenia TP, jakoby nie znała przyjętego przez Prezesa UKE modelu
świadczenia usług byłyby naszym zdaniem niezasadne, bowiem na rynku istnieje już
usługa WLR), to nawet przyjmując go za zasadny można by wnioskować, że rzekome
przeszkody zostaną usunięte w dniu 3 kwietnia 2007 r.
Warto również powołać się na czasy implementacji usługi WLR w niektórych Państwach
Członkowskich (na co zwracała uwagę sama TP w toku postępowań administracyjnych).
Dobrymi w tym zakresie przykładami są Szwecja i Wielka Brytania, w których
implementacja usługi trwała 9 – 10 miesięcy. Należy również podkreślić, że termin ten
dotyczył przede wszystkim dostosowania wymogów środowiska informatycznego, co
TP uczyniła już przy implementacji usług dla Tele2 Polska Sp. z o.o. W tym zakresie
koszty takiego przedsięwzięcia zostały już poniesione (są to w znacznej mierze koszty
jednorazowe). Warto dodać, że TP w tym przypadku wprowadza usługę już sześć miesięcy
(Decyzja w przypadku Tele2 Polska Sp. z o.o. została wydana w dniu 15 lipca 2006 r.)!
Po drugie, KIGEiT nie rozumie na czym miałaby polegać rozbudowa central. Naszym
zdaniem WLR nie wymaga żadnych szczególnych działań na centralach TP (czym
innym jest rozbudowa systemów informatycznych, co zostało już poczynione przez TP,
skoro usługa jest już świadczona komercyjnie), skoro WLR nie wymaga realizacji
innych, nowych usług międzyoperatorskich w stosunku do już realizowanych przez
centrale TP usług połączeń z NDS.
Trudno w tym zakresie odnieść się do twierdzeń TP, bowiem w istocie ze względu na
zastrzeżenie informacji jest to przysłowiowe „błądzenie we mgle”. W tej perspektywie
debata publiczna traci sens. W praktyce zarówno TP jak i inni przedsiębiorcy
telekomunikacyjni korzystają z tych samych dostawców urządzeń telekomunikacyjnych,
tak więc przywołane przez nas powyżej argumenty wydają się być oparte na realiach
technicznych i technologicznych. W tym zakresie należy jeszcze raz podkreślić, że z
informacji posiadanych przez naszych Członków wynika, że nie ma jakichkolwiek
przeszkód w rozszerzeniu beneficjentów usługi WLR dla więcej niż trzech przedsiębiorców
telekomunikacyjnych.
W kontekście zaistniałej sytuacji należy także zwrócić uwagę na korzyści płynące z
zastosowania modelu usługi WLR w formie tzw. czystej odsprzedaży. Model ten
pozwoliłoby m. in. na „zwolnienie” TP S.A. z kilku obowiązków, jakie ciążą na tej spółce
3
Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
w przypadku realizacji modelu WLR, jaki jest aktualnie ustalany w decyzjach Prezesa
UKE.
Po trzecie, naszym zdaniem jest niedopuszczalne takie ukształtowanie rynku, które
powodowałoby, że niektórzy z przedsiębiorców telekomunikacyjnych nie posiadaliby
możliwości korzystania z usług hurtowych świadczonych przez TP na rzecz innych
przedsiębiorców. Naruszało by to podstawową zasadę funkcjonowania rynku (w
szczególności regulowanego) czyli zasadę równego dostępu i konkurencji. Tym samym
uniemożliwiło by osiągnięcie podstawowego celu regulacyjnego, jakim jest interes
abonenta, a w szczególności odpowiedni spadek cen detaliczny wynikający z
konkurencyjnego rynku.
Należy również z całą stanowczością podnieść, że podczas spotkań (również z udziałem
Pani Prezes UKE – np. w dniu 15 września 2006 r.), TP podnosiła, że tworzy (w ramach
implementacji WLR) rozwiązanie powszechne i jednorodne dla wszystkich
zainteresowanych przedsiębiorców telekomunikacyjnych.
W tym zakresie powstaje pytanie o sens i cele regulacji rynku.
Po czwarte, naszym zdaniem wdrożenie usługi podstawowej WLR nie wymaga nawet
znaczących zmian w środowiskach informatycznych (co zostało potwierdzone
wielokrotnie przez niezależnych ekspertów), nie mówiąc o zmianach sieciowych.
Powyższa kwestia, jak się wydaje, została rozwiązana w sposób wyczerpujący w ramach
toczących się i zakończonych postępowań.
Po piąte, zdaniem KIGEiT we wszystkich Decyzjach należy usunąć wszystkie
postanowienia warunkujące wykonanie decyzji od „możliwości technicznych”.
Powyższe postanowienia w istocie oznaczałyby, że pod znakiem zapytania byłoby ich
wdrożenie, skoro zawsze TP mogłaby powołać się na „brak możliwości technicznych”.
W tym zakresie Decyzje byłyby ukształtowane jako decyzje warunkowe. Z kolei, zgodnie z
ustalonym poglądem, warunek może stanowić element decyzji jedynie wówczas gdy
przepis szczególny tak stanowi.
Po szóste, jako zupełnie niezasadny należy uznać zarzut TP, że usługa WLR we wszystkich
państwach członkowskich „była wprowadzana, jako umożliwienie korzystania przez
operatorów alternatywnych z istniejących zasobów sieciowych inkumbenta”. Idąc tokiem
rozumowania TP należałoby uznać, że TP nie mogłaby np. realizować usług preselekcji czy
usług międzysieciowych, skoro sieć TP nie była przystosowana do realizacji tego typu
świadczeń.
Wszystko powyższe prowadzi do niewątpliwego wniosku, że twierdzenia TP są niezasadne
i nie zasługują na uwzględnienie.
Prezes Zarządu
Stefan Kamiński
4
Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji
5