Nr wniosku: 185279, nr raportu: 19331. Kierownik (z rap.): prof. dr

Nr wniosku: 185279, nr raportu: 19331. Kierownik (z rap.): prof. dr hab. Giorgi Melikidze
Mimo upływu prawie 50 lat od odkrycia pulsarów nadal nie jest w pełni określone, w jaki sposób powstaje ich obserwowane promieniowanie. Powszechnie przyjmuje się, że
pulsary są rotującymi gwiazdami neutronowymi o bardzo silnych polach magnetycznych. Wiemy, że pulsary powstają w wyniku eksplozji supernowej i emitują szeroki zakres
promieniowania elektromagnetycznego, a także fale grawitacyjne. W tym projekcie skupiliśmy się na badaniu właściwości promieniowania rentgenowskiego oraz mechanizmu
emisji radiowej. Wiadomo z całą pewnością, że promieniowanie radiowe jest emitowane koherentnie w relatywistycznej plazmie magnetosferycznej poruszającej się wzdłuż
wiązki otwartych dipolowych linii pola magnetycznego pochodzących z obszaru czapy polarnej. Naładowane cząstki doznają pierwotnego przyśpieszenia tuż nad powierzchnią
czapy w tzw. przerwie polarnej, której struktura nie jest znana. W naszych badaniach przyjęliśmy model Częściowo Ekranowanej Przerwy Polarnej, zaproponowany przez zespół
badawczy tego projektu. Cząstki przyspieszone w kierunku magnetosfery generują plazmę w której powstaje emisja radiowa, a cząstki przyspieszone w kierunku gwiazdy
powodują grzanie czapy polarnej, która jest źródłem promieniowania termicznego w zakresie fal rentgenowskich. Obserwacje rentgenowskie pozwalają wyznaczyć zarówno
temperaturę jak i rozmiar czapy polarnej. Analiza takich danych jest doskonałym narzędziem do testowania przewidywań modelu przerwy polarnej. Ponieważ jedynym źródłem
energii promieniowania pulsara jest energia kinetyczna ruchu obrotowego gwiazdy, to powinny istnieć pewne zależności pomiędzy właściwościami promieniowania termicznego
oraz koherentnego a tempem utraty energii rotującej. Znalezione przez nas zależności otworzyły nowy rozdział w badaniu wewnętrznej przerwy akceleracyjnej.
Badaliśmy również wpływ ośrodka międzygwiazdowego na własności promieniowania radiowego pulsarów. Pulsary, które znajdują się w nietypowych otoczeniach (takich jak
mgławice będące pozostałościami po supernowych, mgławice wiatru pulsarowego, czy też gęste obszary materii międzygwiazdowej), posiadają dość nietypowe widmo radiowe.
Używając hipotezy absorpcji swobodno-swobodnej udało nam się wykazać, że warunki fizyczne panujące w tego typu obiektach (w szczególności gęstość i temperatura
elektronowa) są odpowiednie do tego, by wyjaśnić nietypowy kształt widm radiowych. Rezultaty uzyskane w wyniku naszych badań ośrodka międzygwiazdowego zdają się
podważać teoretyczne modele używane do tej pory, co może zmusić nas w przyszłości do stworzenia zupełnie nowych modeli.